Workshop cupcakes versieren

Ik had écht geen idee wat ik nog als cadeautje voor mijn verjaardag kon gebruiken. En omdat de workshop pralines en truffels maken bij Sjolaa in Mechelen voor mijn moeder haar 65e verjaardag een echt schot in de roos was, heb ik dan maar voorgesteld om bij wijze van cadeautje nog eens samen een workshop te volgen.



Ik vind workshops fantastisch: je leert op korte tijd alles wat je moet weten om iets te maken waar ik anders zelf nooit toe zou komen. En zo werd het een workshop cupcakes versieren bij Coffee & Curiosa in Zaffelare. Leuk! En lekker! Ik moet dat recept echt eens zien vast te krijgen (want de cakjes bakken zij op voorhand)! Hieronder achtereenvolgens mijn creaties, die van mijn moeder en die van mijn zus.

En nu ik via Lien Gemaakt heb ontdekt, wil ik ook graag eens een halterjurkje of A-lijnjurkje voor 0 tot 10-jarigen leren maken. Eens op een namiddag in de week, mogelijk bij mijn ouders in Zellik (bij Brussel). Je hoeft niets mee te brengen, zij zorgen voor al het materiaal. Nog geïnteresseerden?

Update: ze komt van Oostende en gaat daarom niet tot in Brussel. Ik zal dus eerst een geschikt plekje in Gent moeten vinden. En in dat geval rekent ze € 7,70 reiskosten, te delen door alle deelnemers.

Carnaval

Jolien heeft zich nooit echt graag verkleed. Ze heeft een heel leuke stoffen kroon cadeau gekregen die ze wel af en toe opzette, maar dat was dan om 5 minuten te spelen dat ze jarig was en dan was het weer gedaan met verkleden.

Enkele weken geleden stonden alle reclameboekjes plots weer vol verkleedkleren met het oog op carnaval en wist ik dus niet wat ik daarmee moest aanvangen. Vorig jaar ben ik nog in allerijl een strooien rokje en bloemenkrans in de speelgoedwinkel gaan kopen omdat ik in de crèche plots te horen kreeg dat alle kindjes enkele dagen later verkleed mochten komen voor het carnavalsfeest. En als ge geen kinderen hebt, hebt ge dat niet zomaar liggen. En als ge daar niet op tijd bij zijt, betaalt ge ook belachelijk veel voor kleren die toch maar 1 keer dienst doen. Vorig jaar heeft ze er zodoende toch even zo uitgezien (want toen ik haar 's avonds ging halen waren die kleren allang weer uit!):





Dus toen ik nu vér voor carnaval in de Wibra verkleedkleren zag liggen in kleine maten, vroeg ik haar of ze zo niets wilde hebben (was ik tenminste al gewapend tegen dat ze daar op school om vroegen). De daaropvolgende "NEE" liet niets aan de verbeelding over, maar als vooruitziende moeder heb ik toch maar een Sneeuwwitjekleedje meegesmokkeld (wel netjes 5 euro voor betaald hoor!).

Carnaval kwam en carnaval ging en de school gaf geen kik. Prima. Dat kleedje is maat 3 tot 5 jaar, dus dat kan nog dienen voor toekomstige noodgevallen. En nu de hele wereld allang weer vergeten is dat er zoiets als carnaval bestaat, nu blijkt dat ze er in onze deelgemeente Sint-Amandsberg zo hun eigen tradities op nahouden en pas vandaag met alle scholen uit de buurt een heuse kindercarnavalsoptocht houden. En of de kindjes dus alstublieft vandaag verkleed naar school willen komen.

Ik verwachtte een allesbehalve enthousiaste reactie bij Jolien en heb dat nieuws dus pas deze ochtend bij het ontbijt heel voorzichtig aangebracht. Maar tot mijn verbazing was ze op slag razendenthousiast. Jaaaa! Joepiejeuj! En dat ze een pinsjes wilde zijn! Kwam dat even goed uit! Het prinsessenkleed werd volmondig goedgekeurd met een langgerekte "mooooooooi". Nog nooit heeft ze zo snel haar ontbijt opgegeten. Nog nooit liet ze zich zo gewillig uit- en aankleden. En dan stond daar plots een jubelend Sneeuwwitje in onze living. Ze wilde niet in de buggy naar school, ze wou zelf stappen. En de hele weg heeft ze halfrennend voor mij uitgelopen, ik moest echt tempo maken om haar bij te houden! Van verbaasde omstaanders (aja, carnaval is toch allang voorbij?) oogstte ze verschillende complimentjes, die ze steevast beantwoordde met "ik ben een échte pinsjes!". En ze stoof gewoon de klas is. Geen gejammer, geen "niet weggaan mama". Zelfs geen kus of zwaai. Hartverwarmend enthousiasme. Eens benieuwd of ik dat kleed nog uitkrijg en hoeveel geel er na een hele dag spelen nog van te zien zal zijn!

Inbakerdoeken: wat zijn jullie ervaringen?

Met nog maar 2,5 maand te gaan komen de voorbereidingen voor de komst van ons baby'tje een beetje in een stroomversnelling. Administratie vervullen om centjes te krijgen. Het eerste idee voor het geboortekaartje. Een beknopt geboortelijstje, want veel spullen hebben we niet meer nodig en er zijn altijd wel mensen die liever een cadeautje dan geld geven. Dat soort dingen. En die geboortelijst brengt mij bij een vraagje dat ik jullie graag eens wil voorleggen...

Heeft iemand ervaring met inbakerdoeken van het type Red Castle, Puckabag of andere?

De eerste nachten met Jolien in het ziekenhuis heeft mijn 'nachtengel' (de nachtverpleegster die mij twee keer te hulp is geschoten toen ik compleet uitgeput en radeloos was, waardoor ik alsnog aan een paar uurtjes slaap toekwam) Jolien een paar keer ingebakerd en dat maakte haar zo rustig dat ik het thuis ook ben blijven doen. Ik heb daar toen uit pure onzekerheid speciaal de katoenen doek uit het ziekenhuis voor meegepikt (niet zo netjes, ik weet het. Maar het gaf mij een gevoel van zekerheid - 'zonder die doek lukt het mij thuis nooit' - en na deze publieke biecht maar hopen dat ik daar drie jaar later niet alsnog een gepeperde rekening voor in de bus of de flikken op mijn dak krijg!). Achteraf gezien is die doek toch wat te klein om echt deftig in te bakeren dus om het ziekenhuis de kost van een katoenen doek te besparen wil ik nu graag een echte inbakerdoek kopen. Liefst van al zo'n kant-en-klaar systeem als de Red Castle doeken. Dus: heeft iemand zulke doeken gebruikt? En zijn er noemenswaardige verschillen tussen de verschillende merken? Bedankt voor jullie advies!

Bezoek aan de gynaecoloog

28 weken voldragen en we mochten weer naar de gynaecoloog. Alles in orde. Ik draag al 1,169 kg en 36 cm kind, en 6 persoonlijke extra kilo's met mij mee. En ze kan gaan solliciteren bij Cirque Du Soleil, want ze lag op haar gemakje met haar 2 benen gestrekt tot naast haar oren.

En dit weekend trekken wij op babymoon. Sinds de geboorte van Jolien regel ik als huwelijkscadeautje voor Mario altijd een weekendje onder ons tweetjes. Maar aangezien zich amper drie dagen na onze huwelijksdag een nieuwe baby laat verwachten, trekken we er nu al op uit onder ons tweetjes. De bestemming was een lastige keuze: we wilden zoveel mogelijk dingen combineren die je met een kind erbij moeilijker kan doen, en daardoor lagen er te veel mogelijkheden open. Het wordt uiteindelijk Eindhoven: niet te ver, dus veel tijd ter plaatse. Een stadsomgeving. Fitness, sauna, zwembad en bubbelbad in het hotel. En een comedyoptreden - voordeel van naar Nederlandstalig gebied te trekken. Drie dagen M&M, ik kijk ernaar uit!

De naam

Eigenlijk staat de naam voor ons tweede buikbewonertje al een tijdje zo goed als zeker vast. Een luxe als ik soms de verhalen van andere koppels lees. En al bij al ging het weer vrij vlot, zeker als je weet dat we hier pas over beginnen praten zijn toen we het geslacht al kenden.

De criteria zijn natuurlijk dezelfde als toen ik in verwachting was van Jolien:
- Niet fout te schrijven. Het kind moet haar achternaam al elke keer spellen, dat is al genoeg. Al heb je natuurlijk altijd mensen die het ver gaan zoeken en heb ik 'Marleen' ook al ontelbare keren in mijn leven moeten spellen.
- We houden geen van beiden erg van namen die eindigen op een doffe e of een y. Er zitten daar wel mooie namen bij, maar die gunnen we toch liever aan andere ouders.
- Liefst iets wat een beetje Nederlands of op zijn minst vertrouwd klinkt. Geen al te exotische of al te Amerikaanse namen voor ons. Bovendien is de schrijfwijze daarvan niet altijd even duidelijk en vallen ze vaak vanzelf af op basis van criterium nummer 1.

Een beknopte lijst, maar wel duidelijke eisen waardoor al onnoemelijk veel namen vanzelf afvallen. Bij Jolien is er eigenlijk de hele tijd maar één naam in de running geweest (ik vond Mira toen ook mooi, maar dat is toch nooit echt in aanmerking genomen). Deze keer hebben we een voornamenboekje doorgeploegd en zijn we zo uitgekomen bij een lijstje met een drietal namen. Van één van die namen snap ik niet goed meer dat hij zo lang in de running was. Mario was eigenlijk niet echt gewonnen voor mijn favoriet, maar van mijn nummer twee en zijn nummer één zijn we allebei overtuigd. De enige reden waarom die bij mij maar op de tweede plaats stond, is dat hij iets populairder is en al een paar keer is opgedoken in onze directe omgeving: een vriendinnetje van Jolien in de crèche, een lagereschoolvriendin nu op school en ook in Blogland komt hij al voor... Maar dat maakt de naam natuurlijk niet minder mooi en daarom sta ik ook volledig achter onze keuze! Je kan dus beginnen gokken...!

Published with Blogger-droid v1.6.7

De krak

Grote opluchting: de huisarts sluit een nieuwe hernia uit. Na een avond platliggen in de zetel en een heerlijke nacht slapen was ik vanmorgen alweer een stuk beweeglijker en was ik er zelf ook al sterker van overtuigd geraakt dat het echt wel een verschuiving in mijn bekken betreft (ik had toen enkel een soort van 'knijpend' gevoel ter hoogte van mijn staartbeen), en geen hernia - wat ook meer overeenstemt met de plaats waar ik gisterenochtend de bewuste krak voelde.

Een verwrongen heiligenbeen, daar heb ik ervaring mee. Mijn stappenplan ziet er dus als volgt uit:
- zoveel mogelijk platte rust (ik lig nu op mijn rug, met kussens onder mijn knieën en mijn laptop tegen mijn bovenbenen aan in de zetel te werken)
- volgende woensdag naar de osteopaat (of vroeger als er nog ergens een gaatje vrijkomt)
- op lange termijn moet ik van de huisarts vooral mijn gewicht onder controle houden (maar ik zit nu aan +6 kg, dus dat is echt niet overdreven)
- en bovenal geduldig blijven en proberen voldoende rust te nemen tot het echt-echt helemaal-helemaal over is!

En zo ga ik een heel legertje zorgverstrekkers in dienst hebben: de huisarts, de gyn, de osteopaat voor mijn bekken en de kinesiste waar ik momenteel bij in behandeling ben voor de bekkenpijn die ik een tijdje terug voelde. Alle reacties die ik daarop kreeg hebben mij enerzijds gerustgesteld en anderzijds echt aangezet om toch maar snel in te grijpen en van Bé kreeg ik het adres door van een echte specialiste op dat vlak. Haar diagnose: nog geen bekkeninstabiliteit, gewoon bekkenpijn en door op mijn houding te letten en wat gericht spieren te versterken kan dat waarschijnlijk opgelost worden. Ik was zelf al begonnen met erop te letten dat ik mijn benen niet meer over elkaar leg als ik aan mijn bureau zit (een miljoen keer per dag mijn voet netjes terug op de grond zetten... Het blijkt een hardnekkige gewoonte te zijn!) en daardoor was de pijn al sterk verminderd. De kine gaf hetzelfde advies: knieën niet meer dichtdoen, benen altijd uit elkaar houden. Stop being a lady. Als u mij dus onelegant over straat ziet lopen: ik kan er ook niets aan doen, het is op doktersbevel!

Krak

En toen tilde ik Jolien uit de koets (buggy voor wie hierbij spontaan aan paarden denkt) en toen deed er vanbinnen iets 'krak' en nu schuifel ik weer als een krom oud vrouwtje door het huis. Vroeger had ik meteen aan mijn bekken gedacht, maar sinds die vervloekte hernia is er een bijzonder angstwekkende andere mogelijkheid. Morgen dus maar naar de huisarts. Ik wil het liefst meteen om eem scan vragen om zekerheid te hebben, maar ik heb mij zopas bedacht dat dat gezien mijn gezegende toestand niet eens mogelijk zal zijn! Dan wordt het maar de osteopaat zeker? Wordt alleszins vervolgd...

Published with Blogger-droid v1.6.7