Pokkenvakantie

Na een hele dag zuidwaarts te hebben gereden en na een hele dag op verkenning te zijn geweest in onze tijdelijke uitvalsbasis Avignon was het niet meer te ontkennen: die stippels waren blaasjes geworden en ik kon maar beter zien of er nog een apotheker open was voor we de dag nadien geen hulp meer konden inroepen omdat het dan zondag zou zijn. De apotheker bevestigde mijn vermoeden: Jolien heeft de pokken. Windpokken of waterpokken, daar zou geen verschil tussen bestaan. Feit bleef dat we best aan de slag konden met ontsmettingsmiddel, steriele gaasjes en een huidverzorgende, uitdrogende en jeukbestrijdende zalf. Om helemaal zeker te zijn, nam ik ook maar een fles koortswerend middel mee. Want ik had al een paar horrorverhalen gehoord en gelezen over de pokken.

Het begon met een puist op haar ribben. Vreemd, en iets om in de gaten te houden, maar van één verdwaalde puist schiet ik niet in paniek. Twee dagen later was de puist opengegaan en merkte ik lichte stippels op haar armen op. Toen ging mijn alarmbel rinkelen. En terecht, zo bleek, want nog eens twee dagen later waren die stippels uitgegroeid tot blaasjes met vocht erin en stonden er alweer nieuwe stippels klaar op haar ribbenkas.

Sinds het bezoek aan de apotheker neem ik haar plichtsgetrouw twee keer per dag helemaal onder handen. Gelukkig heeft Jolien een goede weerstand (al 2 winters achtereen telkens niet meer dan een week of 3 snotneus + hoest en nog geen 2 dagen koorts) en heeft ze er verder geen last van. Ze heeft nu een 50-tal spikkels op armen, benen, buik, neus, rug en poep. De dikste blazen staan op haar rug en neus. Geen koorts, gelukkig. En ze klaagt maar heel af en toe over jeuk, en dat is dan nog meestal in haar haar. Een meevaller, want het had onze vakantie net zo goed helemaal kunnen verpesten. Het plan om eens te gaan zwemmen heb ik maar geschrapt, maar verder heeft dit pokkenverhaal gelukkig geen invloed op ons verblijf hier. Dus: prettige vakantie allemaal!

Published with Blogger-droid v1.6.8

Babycontrole

Resultaat van het babyonderzoek vandaag:
- 40 cm
- 1,919 kilo
- ik scoorde een milde + 8 kilo, de weegschaal thuis is genadelozer.
- blijkbaar al wat contracties gehad, want al wat verweking. En ik vond net dat het er zo rustig aan toegaat, toch in vergelijking met het aantal harde buiken toen ik zwanger was van Jolien. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn en dat schijnt een goede zaak te zijn.
- ons meisje ligt ook al netjes met haar hoofd naar beneden en haar gezicht naar de juiste kant.
- een 3D-echo wilde niet echt lukken: ze lag met haar hoofd te dicht tegen het bekkenbeen en was daardoor niet fotogeniek in beeld te krijgen.

Published with Blogger-droid v1.6.8

Jolien is 3!

Jolien wordt 3 vandaag. De vraag wat ze voor haar verjaardag zou willen wordt al zeker een maand zonder aarzelen beantwoord met "een fiets met 2 grote wielen en 2 kleine wielen" (want anders val ik om). En op straat wijst ze ook steevast alle kinderfietsen aan met de boodschap: "kijk mama, zo'n fiets wil ik, met 2 grote wielen en 2 kleine". Dat was dus wel duidelijk...

Een fiets met pedalen, dus. Want we hebben al een loopfiets en ik had stiekem gehoopt om de stap van de zijwieltjes gewoon te kunnen overslaan.

En zo werd het een overvolle dag. Eerst een fiets gaan kopen. Bij gebrek aan echt overtuigende alternatieven en omdat op deze alvast een mandje geïnstalleerd is, is het een pimpelroze Hello Kitty fiets geworden. Hapje eten in tstad ("mama, ik wil zelf met mijn grote fiets naar daar rijden"). En dan voor het eerst naar de cinema. Mario wilde dat al veel langer testen, maar ik vond het filmaanbod nooit geschikt voor zo'n kleintje. De moderne animatiefilms zijn op een ouder publiek gericht en ik was dus zeker dat we na 10 minuten "maar ik vind dat nie leueuk" te horen zouden krijgen. Tot ik de trailers van Winnie The Pooh zag. En dat bleek inderdaad een goede keuze. De eerste helft heeft ze gefascineerd gevolgd, ondertussen van een zakje snoepjes smikkelend. Na de pauze ging het over het Totzo-monster en heeft ze heen-en-weer gehandeld tussen haar eigen stoel en mijn schoot. Een uurtje was duidelijk genoeg. Maar haar eindverdict was wel dat ze het leuk vond.

Daarna nog een tussenstop op de kermis om de resterende ticketjes van ons vorige bezoek op te gebruiken. Op de paardenmolen klonk bij de tweede rit trouwens plots een triomfantelijk "Mamaaaaaa! Kijijijijijk!" Ze had voor het eerst de flosj te pakken en was duidelijk apetrots. En ikke mee!

En dan was het kindje moe. Zo moe dat ze pardoes op de fietsstoel in slaap viel.

Gelukkige verjaardag schatje!

Published with Blogger-droid v1.6.8