Lang leve Brantano's die tot 19u open zijn!

Want zulke dingen ontdek je natuurlijk om 17u55 op de dag voordat ze met alle kleuters een hele dag naar zee gaan en ze 18 graden en overtrokken weer verwachten, en het enige alternatief - sandalen - geen onverdeeld goede optie lijkt...

Published with Blogger-droid v1.7.2

Gewogen en aangegeven

Even voor de statistieken: toen ik op dinsdag 14/6 met Lena het ziekenhuis verliet, begon ze weer goed bij te komen en woog ze 3,030 kg. Maandag is ons aller Kind & Gezin langskomen (van een ander kantoor dan de vorige keer?!) en woog ze 3,160 kg. Dat was voor een voeding, dus dat wil zeggen dat ze ongeveer haar geboortegewicht terughad.

Dinsdag zijn we dan naar de dienst bevolking getrokken om haar eindelijk te gaan aangeven. Het werd tijd: ze was al 11 dagen en je hebt daar maar 15 dagen de tijd voor. Ik vind dat wel speciaal, zo'n echt officieel document ondertekenen, dat doe je niet elke dag. Ik wilde dat dan ook graag zelf doen en ik vond het ook een hele leuke gedachte dat Mario er ook weer bij zou zijn. Ik vind de herinnering aan onze eerste echte uitstap met Jolien en de lunch in het shoppingcenter nadien nog altijd romantisch. Een heruitgave zag ik dus geweldig zitten, vooral omdat ik nu fysiek al beduidend beter hersteld was!

Blijkbaar is dinsdagmiddag om 12.15 een populair moment om uw kind te gaan aangeven, want de gang zat vol en na ons is er maar 1 man meer bijgekomen. Mario en wachten, dat gaat niet goed samen en ik heb hem weggestuurd om nog wat boodschappen te doen, dan zou ik het wel alleen afhandelen. Uiteindelijk waren zijn inkopen al gedaan toen ik nog zat te wachten en zo zijn we alsnog met twee bij de ambtenaar naar binnen gestapt. Papieren van het ziekenhuis, trouwboekje: ik was zo trots dat ik aan alles gedacht had.

"Mag ik uw identiteitskaart alstublieft?"
Jazeker, geen probleem.

Maar op zijn vaste plek in mijn portefeuille bleek die niet te vinden. Wat raar, bij de bevalling had ik die zeker nog op zak, want toen heb ik die moeten afgeven. Alle andere vakken doorzocht. Mijn handtas doorploegd. Mario mijn portefeuille laten uitmesten en de chaos in mijn handtas laten doorzoeken. Niks. En mijn SIS-kaart was mee verdwenen.

"Je moet maar eens in je moederboekje kijken, vaak steken ze dat daar in het ziekenhuis in. Maar dat is niet erg, uw man is mee, dan moet hij maar alleen tekenen."

Mario snapt dat niet, maar ik vond dat dus wel erg. Heel even heb ik overwogen om dan maar naar huis te gaan en later terug te komen, als ik mijn identiteitskaart terughad. Maar als die niet in mijn moederboekje zat en echt verloren was, dan zou dat wel verloren moeite zijn. Dus stemde ik met veel tegenzin en spijt in mijn hart in. Mario moest dan maar alleen tekenen. Papieren werden afgedrukt, grapjes gemaakt, uitleg gegeven. En toen ik voor de zoveelste keer door mijn portefeuille woelde, liet ik mij ontvallen "Mijn rijbewijs heb ik wel op zak, maar dat telt niet zeker?" Maar dat telt dus wel! Het is een geldig document om mijn identiteit mee vast te stellen. De lieve beambte begreep mijn gevoelens en heeft speciaal nieuwe formulieren afgedrukt zodat ik alsnog, samen met Mario, Lena als nieuwe burger heb mogen aangeven.

En ja: het schaap heeft 5 namen. Zo wil ik haar wat familieverhalen meegeven en draagt ze haar meter, haar peter, Mario's in september overleden grootvader en peter, en mijn pas overleden grootvader en peter met zich mee. Een aardigheidje. Want voor ons is ze gewoon onze lieve kleine Lena!

Published with Blogger-droid v1.7.1

10 dagen Lena

(Het is hier stil gebleven de voorbije dagen. Gewoon omdat ik niet durf neer te schrijven dat het goed gaat. Beter dan ik had verwacht, beter dan ik had gedroomd. Want in alles vrees ik nog dat het alsnog zou keren. Dat mijn roze wolk oplost. Maar om die wolk toch wat vast te leggen, tart ik toch even het noodlot met dit berichtje.)

Een dag met Lena begint in alle rust. Als Jolien wakker wordt, neem ik Lena ook mee naar beneden en tijdens of na Joliens ontbijt geef ik Lena ook te eten. Tot vrijdag bracht Mario Jolien dan naar school, maar nu doe ik dat weer zelf en neem ik haar gewoon mee. In de voormiddag slaapt ze de dag gewoonlijk weg. In de namiddag is ze soms wat meer wakker, maar wel rustig. Of ze slaapt gewoon nog wat heerlijk verder. De vooravond/avond is een lastiger moment. Dan heeft ze een eetspurt die soms wat vroeger en soms wat later begint, en die de ene keer met meer onrust gepaard gaat dan de andere keer.Vrijdag voelde ik mij zo helemaal leeggegeten. Het was ook een superdrukke avond geweest met een veel aandacht vragende Jolien en door werk overladen Mario. Mijn lijf was moe, ik moest eten zien opgewarmd te krijgen (het was dan nog niet eens koken, gelukkig!!). En daarbovenop bleef Lena maar drinken en scheen ze last te hebben van vastzittende boertjes en gerommel in haar darmen. En dan sluipt de twijfel binnen: het gaat toch niet beginnen he. Gelukkig heeft ze dat zaterdag goedgemaakt met een superrustige dag die mijn gemoed ook helemaal gesust heeft.

En na de eetspurt volgt de beloning: ergens tussen 23u en 0u30 begint ze aan een langgerekte nacht van makkelijk 6, maar soms zelfs al 7 uur aan één stuk! Dan heb je die eetaanvallen er wel voor over, want goed kunnen slapen maakt een wereld van verschil! Ik voel mij dus mentaal fris, fysiek sneller hersteld en vooral gezegend met zo'n droomscenario.

Want de angst zit diepgeworteld. Bij Jolien brak de reflux na amper een week al uit. Die kaap zijn we voorbij. Maar gemiddeld treden de eerste klachten pas na 3 à 4 weken op. Ik zal dus pas helemaal gerust zijn als we de maand vér voorbij zijn en mijn lieve kleine meid mijn trommelvlies nog altijd niet aan stukken heeft gehuild. Want mijn moederhart bloedt als ik denk aan alle andere mama's die (nog altijd) worstelen met al dan niet geïdentificeerde maag- en darm- of andere klachten bij hun kleine dropjes.

Het geboortekaartje

... of althans de beknopte internetversie ervan.

Ziekenhuisdagen

Morgen zijn onze dagen in het ziekenhuis geteld. Dan wacht mij en mijn ieniemienie meisje de Grote Boze Buitenwereld. De periode in het ziekenhuis kan ik alvast omschrijven als een echte roze wolk. Omdat die wolk bij Jolien twee dagen na onze thuiskomst al diep donkergrijs kleurde, probeer ik het gevoel dat ik nu heb echt op te slorpen en te koesteren.

Met Lena in het ziekenhuis, dat is:
- Eten, slapen, eten, rondkijken, slapen, enz.
- Veel bezoek met lieve, praktische en/of lekkere geschenken.
- Vergeten zijn hoe zacht en opsnuifbaar pasgeboren babyhaar en -vel wel zijn.
- Klieren tot in mijn oksels en naweeën tot in mijn tenen, maar opnieuw een natural born drinkertje.
- Jolien die van op Mario's arm jubelt "daar is mijn zusje", naar de wieg loopt en door het glas "hé, dag Lena" zegt.
- Babyroutines die toch dieper in mijn geheugen weggezonken zijn dan ik dacht. Zo hoef je een langs voren sluitend body'tje niet helemaal tot boven open te knopen om een pampertje te verversen: daar dienen die drie knopjes onderaan voor!
- Het restaurant in de lobby dat goude zaken doet met mijn op de kamer picknickende en extra broodbeleg aanslepende echtgenoot.
- Minutenlang vertwijfeld in het zitbad staan ronddraaien, je afvragend hoe je ingeknipte zitvlak ooit de onmetelijke afstand naar het heerlijk warme water kan overbruggen.
- Personeel dat je zelfvertrouwen geeft.
- Een driejarige wervelwind die je in nog geen half uur tijd tot vermoeide wanhoop drijft, maar wiens charmerende aanwezigheid, lieve bezorgdheid, aanstekelijke enthousiasme en liefhebbende grotezussenzorgen totaal onweerstaanbaar zijn.
- Kraamverband dat de grenzen van een onderbroek ver overschrijdt.
- Na de luxe van een nacht van 5 uur en eentje met enkele voedingen maar veel slaap geradbraakt zijn als je je derde nacht maar om 3 uur kan inzetten (benieuwd wat deze nacht brengt).
- Een toppapa die voortreffelijk voor zijn drie meisjes en zichzelf (cruciaal om dit verhaal zijn roze gloed te bezorgen) zorgt.
- Twee bloeduitstortingen voor 6 buisjes bloed, maar met de stamceldonatie heeft Lena toch maar mooi een eerste goede daad verricht.
- Kreuntjes, zuchtjes en wriemels die als muziek in mijn oren klinken.

Alvast bedankt allemaal: bezoekers, bellers, verzorgers, specialisten, grotedochteropvangers, mijn topventje, mijn trotsmakende dochter en mijn oppeuzelbare minimeisje. Morgen begint het avontuur pas echt. Dat het vervolg even mooi mag zijn, want dit geeft mij zoveel zin in meer... Véél meer!

Published with Blogger-droid v1.6.9

Lena

Published with Blogger-droid v1.6.9

10 juni 2011, 2u50

Lena is geboren! 3,260 kg en 50 cm. Een langere en zwaardere bevalling dan verwacht/gehoopt, maar zo trots op ons kleintje!

Published with Blogger-droid v1.6.9

Gelukzakje (2) - Appelsientje

Toen ik dit berichtje las, was ik al stiekem stikjaloers op het mooie pakket dat Endimi ontvangen had. Een rugzak boordevol handige spullen. Een nieuwe rugzak stond toevallig toch al op ons eens-naar-zoeken-lijstje. Die bekertjes staken ook al lang mijn ogen uit: ik had ze in Zeeman zien staan en na lang twijfelen toch maar niet gekocht. Bekers genoeg hier in huis. Maar ze zien er zo vernuftig uit dat ik mij er enkele dagen later alsnog eentje wilde kopen en toen waren ze natuurlijk uitverkocht. En dan steekt er net zo'n beker in dat pakket! En dan alle andere slimme, handige en leuke spullen waar je altijd wel wat mee bent: een schaar, zonnecrème, nootjes en een hele reeks heerlijke sapjes! Alleen had ik geen flauw idee op welke smaak ik moest gokken. Ik heb dan maar mijn eigen voorkeur opgegeven en zie: Endimi blijkt gewoon even goede smaak te hebben als ik, dus ben ik nu ook in verwachting van zo'n formidabel pakket!! Aan wie minder geluk had: Appelsientje is vrijgevig en met amper drie spaarpunten schenken ze je zomaar een tweede gratis ticket bij 40 pretparken, dierentuinen, musea en andere attracties!

Gelukzakje (1) - Give-away ninfita

Ik vind give-aways een fantastische uitvinding, ben er helemaal gek op! Maar mijn principe is wel dat ik er enkel aan meedoe als de te winnen prijs mij ook écht-écht aanspreekt en ik hem ook zéker zou gebruiken. Ik smolt dan ook helemaal weg bij deze snoezige zelfgehaakte sleutelhangertjes. En zie: Nino heeft dat uitstekend gedaan!



Toen ik Jolien het eendje in de envelop liet ontdekken verliep de eerste kennismaking als volgt:

- Ooooooh MOOI! Wat is dat?
- Dat is een eendje waar je een sleutel aan kan hangen.
- Mama, jij moet een sleutel voor mij zoeken. Hé, dag eendje! Jij hebt zwarte oogjes en een sleutel op je kop!

Waarna ze keihard begon te schateren! Toen ik er uiteindelijk een sleutel aanhing heeft ze hem enkele dagen werkelijk overal mee naartoe gesleurd. Ze is er dus al dikke vriendjes mee. Een plezier om te zien!

40 weken

Precies 40 weken vandaag. De uitgerekende datum. Jolien hadden we sinds vannacht in onze armen, nummertje twee doet er langer over. Laat het duidelijk zijn: ik had niet verwacht dat ik vanmorgen nog eens op controle zou moeten/mogen/kunnen gaan bij de gynaecoloog. Ik heb de afgelopen avonden al enkele weeën voelen passeren en één keer ben ik echt beginnen tellen of er regelmaat in zat, maar na 7 minuten - 7 minuten - 5 minuten - 20 minuten ben ik weer gestopt en is alles wat later toch weer stilgevallen. Meting van de gynaecoloog: er is de voorbije week nog een centimeter ontsluiting bijgekomen, ik zit al aan 3. Ze zit meer dan klaar om geboren te worden, het is gewoon wachten tot het zover is. En van mij mag ze vandaag wel komen. Twee keer op exact de uitgerekende datum bevallen vind ik wel een leuk idee. Komt ook handig uit voor bezoek in het ziekenhuis met de feestdag van maandag. En mijn leuke to-do-opdrachten zijn op, dus nu liggen enkel nog vervelende klussen te wachten. Alhoewel: eerst nog lunchen met een vriendin! Smakelijk allemaal!

Mogelijk laatste controle en voorbereidingsvorderingen

Met nog maar 6 dagen te gaan luidt het verdict van de gynaecoloog status quo: net als vorige week 2 centimeter opening en nog niet ingedaald. Ik kan dat kind snappen: met dat warme weer zou ik ook graag een raampje open zetten!

Verder heeft hij mij op het hart gedrukt dat ik gezien mijn snelle bevalling vorige keer echt geen tijd mag verliezen en onmiddellijk naar het ziekenhuis moet gaan als het begint. Met andere woorden: zelfs al bij om de 7 minuten weeën (vorige keer had ik er meteen om de 3 minuten!), of wanneer ze gewoon al pijnlijk worden. Mario zijn ouders zijn Jolien-opvang-plan-A, maar die zitten tot zondagavond in de Champagnestreek, dus ik heb voor de zekerheid nog eens de beschikbaarheid van plannen B en C nog even gecheckt. Jolien op tijd kwijtraken is toch nog altijd mijn grootste stressfactor in verband met de bevalling. Voor de rest heb ik eindelijk flink wat vooruitgang geboekt: enveloppen gekocht, ziekenhuiszak klaargezet, logeerzak voor Jolien gemaakt, snoepjes gekocht en verpakt, verschoontafel uitgemest, bedje leeggemaakt en ververst en eindelijk het park geïnstalleerd. En ik had natuurlijk op voorhand moeten beseffen dat dat wel snel een bewoner zou krijgen...!

Published with Blogger-droid v1.6.9