Slaapwel meme Anna

Gisteren hebben we afscheid genomen van meme Anna, de grootmoeder van Mario, en sinds het overlijden van mijn grootvader de enige grootouder die we samen nog hadden. Het laat toch een leegte achter, grootouderloos worden. Er verdwijnt een hele generatie uit onze stamboom en dat heeft een licht beangstigend effect...

En deze keer liggen leven en dood opnieuw dicht bij elkaar. Mijn schoonfamilie legde sinds maandag de lange weg af naar het afscheid van gisteren, en mijn eigen familie houdt gespannen de adem in voor de nakende geboorte van het vierde kindje van mijn zus. Spirelli is pas uitgerekend voor 8 februari, maar mijn zus is altijd te vroeg bevallen en moest eind november al weeënremmers pakken, en zo is iedereen er stellig van overtuigd dat we nog voor eind januari de nieuwe telg zullen mogen verwelkomen!

Pluisje

Pluisje. Zo noem ik Lena liefkozend het meest. Ik ga nog moeten opletten, of ze denkt over een paar maanden dat ze ook effectief Pluisje heet. Ze is zo'n heerlijk superbaby'tje dat het moeilijk te vatten is dat ik haar hier nog niet vaker bewierookt heb. Ze gaat met sprongen vooruit, maar daar ga ik nog eens een aparte post over maken. Dat ze klein is, daar wilde ik naartoe. Net als Jolien, dus ik ben eraan gewend om mij niet blind te staren op de cijfers en gewoon vast te stellen dat ze zich prima ontwikkelt en er dus niets aan de hand is. Er zat de voorbije 1,5 maand ook een hoestje in de weg, dat de eetlust volgens mij toch een stuk geremd heeft. Maar nu eet ze al een paar weken beter en ik was ervan overtuigd dat zich dat ook in de cijfers zou vertalen (want ik begin de kleren in maatje 62 grondig beu te worden - tijd dat ze daar eens uit groeit). De controle bij de kinderarts leverde dan ook een verrassend en teleurstellend resultaat op: 63 cm en ocharme 5,960 kg. Waar ze zich in december nog aan de onderste curves vastklampte, dondert ze er nu genadeloos af.

En zodoende moet de baby op dieet. Bij elke voeding die ze krijgt wordt het onze missie om haar zoveel mogelijk calorieën te laten opnemen. en omdat chocomouskes helaas nog uit den boze zijn, zal dat op de volgende manier gebeuren:

- bij de groentenpap een flinke scheut olijfolie
- echte Vitabissen (en niet meer van die glutenvrije) in de fruitpap
- en in alle flessen een paar scheppen van dat poeder met vanillesmaak (ik was daar altijd tegen gekant, maar nu moet het dus van madam doktoor)

PS: vergelijk gerust met Jolien toen ze zeven maanden was

Groenten- en fruitpwaap pwaap pwaap

Mist u hier niets? Buiten blogberichtjes in het algemeen dan, want inderdaad: door al dat kinderen grootbrengen, centen verdienen, huis houden en huis bouwen schiet het bloggen er een beetje bij in. Maar ik bedoel dus: Lena is al meer dan zeven maanden oud (ja, verschiet maar eens goed - ik documenteer mijn achterstand één dezer) en hier is nog geen enkele foto verschenen van een met wortelpap besmeurde baby. Ik heb ze nochtans wel hoor, die foto's. Maar toen we op 5 november met de eerste lepelhapjes begonnen, was dat niet bepaald een succes. Lena wist hoegenaamd niet wat ze met die dikke brei in haar mond moest aanvangen. Na drie schepjes zat ze onbedaarlijk te wenen en toen ze met haar mond vol wortelpap een hoestbui kreeg en helemaal over haar toeren raakte omdat ze zich zo in haar groentenpap verslikte, heb ik mijn martelpraktijken gestaakt en haar gewoon haar geliefde fles gegeven. Jolien had al 'meegeholpen' om de wortelpuree te maken (ze was begot bang van het lawaai van het mixertje van de Babycook) en was dolblij dat zij de rest kon buitmaken. Tweede dag, zelfde scenario. Lena begreep totaal niet waarom ze niet gewoon haar fles kreeg en verslikte zich keer op keer in de groentenpap, dus na drie happen hielden we het allebei voor bekeken. En kaapte Jolien gretig de overschot weg, waarmee zij die dag toch ook al zeker één portie groenten binnenhad. Elk nadeel heb ze voordeel... De begeleidsters van de crèche wisten al dat ik met vaste voeding zou beginnen, dus maandag heb ik doorgegeven dat het niet bepaald een succes was, maar dat ze het van mij ook alvast mochten aanbieden. Jolien was als baby van bij de eerste hap nieuwsgierig naar die lepel en alles wat daarbij kwam kijken, dus ik vond het zo moeilijk om nu in te schatten of het gewoon een kwestie van gewenning was, of dat Lena er simpelweg nog niet klaar voor was. 's Avonds was hun oordeel was duidelijk: onze anders immer vrolijke Lena had zich zo kwaad gemaakt dat ze na een paar lepeltjes groentenpap gewoon bordeaux zag en daar waren ze danig van onder de indruk. Poging 1 werd gestaakt en Lena kreeg lekker haar vertrouwde flessen om aan haar zuigbehoefte te voldoen. Weg lepel.

Ik heb haar dan een goeie week rust gegund, maar poging twee speelde zich volgens hetzelfde scenario af. Ze had dan ook een lelijk hoestje en moest aërosollen en daar dan nog het hele lepelgedoe bij, dat was precies wat veel voor ons kleine baby'tje dat nog zo'n grote zuigbehoefte had. Dus is de hele operatie weer enkele weken stilgelegd en ergens eind december hebben we nog maar eens een nieuwe poging gewaagd, met fruitpap deze keer. En toen ging het al een heel klein beetje beter. Dus sindsdien kreeg ze elke dag een tiental lepeltjes fruitpap (uit een potje - die textuur is veel fijner dan de zelfgemaakte van thuis of in de crèche) en daarna haar zo geliefde fles. En nu, sinds een tweetal weken, is de hoest goed onder controle en lijkt de liefde voor de lepel ook geleidelijk mee op te bloeien. Fruitpap blijft haar favoriet, daar lepelt ze al vlot een potje van weg. Groentenpap kan op minder enthousiasme rekenen, maar ook daarmee komen we er op een dag wel. Ze heeft haar eigen tempo, ons kleintje. Nog altijd ruim binnen de verwachtingen, maar na een wervelwind als Jolien (die zich op deze leeftijd al aan de spijlen van haar park probeerde recht te trekken), is het toch aanpassen aan het gezellige tempo dat een doorsnee kalme baby erop nahoudt...!

Jolien op schaatsen

Tijdens de kerstvakantie waren we in Middelkerke, op een appartement dat uitkeek over de kerstmarkt voor het Casino. De hele vakantie lang heeft Jolien gebedeld om te mogen schaatsen op de ijspiste die daar aangelegd was. En op de laatste dag waren mijn argumenten op en ben ik dan toch gezwicht. Ze stond te popelen om de schaatsen aan te trekken. Ik heb zelf eerst nog eens een rondje geschaatst om alvast wat stevig op mijn benen te staan. En dan stapte Jolien zonder verpinken op het ijs. Aan de rand en aan mijn twee handen hebben we dan samen een rondje gereden gewandeld. Dat leek wel even genoeg voor Jolien. Ik wilde graag nog eens een rondje écht schaatsen, dus liet ik haar van aan de kant toekijken. En toen ik daarna van de piste dacht te stappen, wilde zij er terug op. Na enkele rondjes hebben we dan een kleuterschaatshulpje bemachtigd en daarmee was ze zowaar op haar eentje weg. Twee keer is ze zwaar tegen de vlakte gegaan en heb ik tranen moeten wegkussen, maar daarna 'schaatste' ze resoluut verder. En na drie kwartier heb ik haar onder luid protest van het ijs moeten dwingen. Na Svetlana Bolshakova voelt nu ook Kevin van der Perren de hete adem van haar concurrentie in zijn nek!

Stoomboot

Zelfs nu de Goedheilig Man al een maand weer in zijn warme, zuiderse thuisbasis vertoeft waaien hier nog altijd wimpers al heen en al weer.

Published with Blogger-droid v2.0.2