Jolien (nu 7) kwam vanmorgen bij mij in de badkamer staan: "Jij hebt veel werk met de was hè mama?"
Ik leg haar wel eens uit dat ze een rok gerust twee dagen kan dragen, want dat die na één dag niet vuil is en dat de was doen en opvouwen wel wat werk is. Maar verder loop ik echt niet te zeuren over het huishouden. We hebben een poetsvrouw en een afwasmachine en ik strijk niks, behalve strijkparels. Dan valt de rest van het huishouden best wel mee (al wil ik dringend eens werk maken van een betere opbergoplossing voor het speelgoed in de woonkamer want het rommelige uitzicht begint mij behoorlijk te storen, maar dit terzijde).
Ik wilde dus wel eens weten waar die opmerking vandaan kwam en vroeg waarom ze dat zei.
Jolien: "Gewoon, jij hebt zoveel werkjes te doen. De was doen, voor ons zorgen en dan nog werken enzo."
Ik smolt ter plekke om zoveel opmerkzaamheid en erkenning van mijn 7-jarige. Ik denk niet dat ik daar voor pakweg mijn zestiende ooit bij heb stilgestaan (sorry mama)...
En zo had ik op slag vleugels en voel ik mij al de hele ochtend zalig warm vanbinnen! Mijn heerlijke, grote, wijze dochter!
dinsdag 19 januari 2016
vrijdag 13 februari 2015
Lena's tweede stoere ziekenhuisverhaal
Voor alles is er een eerste keer en zo hebben Lena en ik er net onze eerste ambulancerit op zitten...
Vanmiddag belde de school dat Lena ziek en koortsig was. Ze lag onder een dekentje in de leraarskamer en ik ben haar direct gaan halen. Ze had een erg onrustige nacht gehad en was 's morgens niet hongerig, maar verder wel energiek, alleen wat lichtgeraakt. Het telefoontje kwam dus niet helemaal onverwacht.
Thuis had ze zin in een slok appelsiensap, en hoewel ze het ontkende, was ze zichtbaar moe, dus ik heb haar naar bed gebracht. Eigenlijk is koorts bestrijden simpel: kleren uit zodat de warmte weg kan, koortswerend middel erin en dan alles lekker uit het systeem slapen.
Kleren uitdoen vond ze geen prettig idee, maar het was mij toch grotendeels gelukt. De nieuwe fles Nurofen die Mario pas had gekocht stond nog beneden en toen ik daarmee terug boven kwam, had Lena zich al lekker op haar zij gevleid, klaar om te slapen. Na wat onderhandelen wilde ze het medicijn enkel liggend drinken, maar dat vond ik beter dan niet. De eerste slokjes gingen vlot, maar na een tijdje merkte ik dat ze geen sterke slikbeweging meer maakte. Ze ademde oppervlakkig en leek ook al echt in slaap te vallen. In mijn hoofd sprongen verhalen op van baby's die tijdens hun slaap in fruitpap of ander eten stikken, dus ik besliste om haar niet te laten indommelen en even rechtop te zetten zodat de siroop kon zakken. Toen ik haar recht trok, reageerde ze helemaal niet. Haar ogen waren achter het dunne spleetje helemaal weggedraaid, ze zag lijkbleek, reageerde niet op haar naam en de dingen die ik tegen haar zei en zakte slap weg als ik haar verzette. Haar hand bengelde los aan haar pols. Toen ik enkele tellen later het idee had dat haar lippen donkerder begonnen te kleuren, ging het niet meer om koorts bestrijden, maar om mogelijke verstikking en dan heb ik Mario geroepen en gevraagd om 112 te bellen. Ze ademde nog, maar als ze zou beginnen stikken, hadden we geen tijd te verliezen en moest ik er een dokter bij hebben.
Mario gaf ons adres door, beschreef de situatie, vroeg om een ambulance en beantwoordde de vragen van de centrale. Ik bleef ondertussen proberen om Lena wakker te krijgen, en plots reageerde ze weer. Totaal versuft, en telkens opnieuw afglijdend, dus ik ben op haar blijven inpraten om haar bij mij te houden.
Sindsdien is de situatie eigenlijk altijd onder controle gebleven. We moesten bij Lena echt alle kleren uitdoen en lauwe washandjes in haar lies leggen. Mario heeft wat spullen ingepakt en toen de ambulanciers arriveerden, maten ze 39°C bij Lena. In het ziekenhuis was dat zelfs 39,7.
Bovenop mijn Nurofen heeft ze nog Perdolan gekregen en een dutje gedaan en inmiddels zaagt ze al om spelletjes op de gsm, heeft ze haar polsbandje koppig uitgewriemeld en is ze uit haar bed geklauterd om op verkenning te gaan in de badkamer. De pijnstillers doen hun werk. :-)
We moeten wel nog een nachtje blijven ter observatie en voor wat verdere onderzoeken. Uit haar bloed blijken infectiewaarden, dus ze willen onderzoeken of het gewoon de griep is, of misschien toch nog iets anders.
Update: uit de bloedwaarden blijkt al zeker een bacteriële infectie, dus wordt straks een longfoto gemaakt om longontsteking uit te sluiten en starten ze met antibiotica. Maar er kan tegelijk ook nog altijd een virale infectie zijn, zoals de griep.
Vanmiddag belde de school dat Lena ziek en koortsig was. Ze lag onder een dekentje in de leraarskamer en ik ben haar direct gaan halen. Ze had een erg onrustige nacht gehad en was 's morgens niet hongerig, maar verder wel energiek, alleen wat lichtgeraakt. Het telefoontje kwam dus niet helemaal onverwacht.
Thuis had ze zin in een slok appelsiensap, en hoewel ze het ontkende, was ze zichtbaar moe, dus ik heb haar naar bed gebracht. Eigenlijk is koorts bestrijden simpel: kleren uit zodat de warmte weg kan, koortswerend middel erin en dan alles lekker uit het systeem slapen.
Kleren uitdoen vond ze geen prettig idee, maar het was mij toch grotendeels gelukt. De nieuwe fles Nurofen die Mario pas had gekocht stond nog beneden en toen ik daarmee terug boven kwam, had Lena zich al lekker op haar zij gevleid, klaar om te slapen. Na wat onderhandelen wilde ze het medicijn enkel liggend drinken, maar dat vond ik beter dan niet. De eerste slokjes gingen vlot, maar na een tijdje merkte ik dat ze geen sterke slikbeweging meer maakte. Ze ademde oppervlakkig en leek ook al echt in slaap te vallen. In mijn hoofd sprongen verhalen op van baby's die tijdens hun slaap in fruitpap of ander eten stikken, dus ik besliste om haar niet te laten indommelen en even rechtop te zetten zodat de siroop kon zakken. Toen ik haar recht trok, reageerde ze helemaal niet. Haar ogen waren achter het dunne spleetje helemaal weggedraaid, ze zag lijkbleek, reageerde niet op haar naam en de dingen die ik tegen haar zei en zakte slap weg als ik haar verzette. Haar hand bengelde los aan haar pols. Toen ik enkele tellen later het idee had dat haar lippen donkerder begonnen te kleuren, ging het niet meer om koorts bestrijden, maar om mogelijke verstikking en dan heb ik Mario geroepen en gevraagd om 112 te bellen. Ze ademde nog, maar als ze zou beginnen stikken, hadden we geen tijd te verliezen en moest ik er een dokter bij hebben.
Mario gaf ons adres door, beschreef de situatie, vroeg om een ambulance en beantwoordde de vragen van de centrale. Ik bleef ondertussen proberen om Lena wakker te krijgen, en plots reageerde ze weer. Totaal versuft, en telkens opnieuw afglijdend, dus ik ben op haar blijven inpraten om haar bij mij te houden.
Sindsdien is de situatie eigenlijk altijd onder controle gebleven. We moesten bij Lena echt alle kleren uitdoen en lauwe washandjes in haar lies leggen. Mario heeft wat spullen ingepakt en toen de ambulanciers arriveerden, maten ze 39°C bij Lena. In het ziekenhuis was dat zelfs 39,7.
Bovenop mijn Nurofen heeft ze nog Perdolan gekregen en een dutje gedaan en inmiddels zaagt ze al om spelletjes op de gsm, heeft ze haar polsbandje koppig uitgewriemeld en is ze uit haar bed geklauterd om op verkenning te gaan in de badkamer. De pijnstillers doen hun werk. :-)
We moeten wel nog een nachtje blijven ter observatie en voor wat verdere onderzoeken. Uit haar bloed blijken infectiewaarden, dus ze willen onderzoeken of het gewoon de griep is, of misschien toch nog iets anders.
Update: uit de bloedwaarden blijkt al zeker een bacteriële infectie, dus wordt straks een longfoto gemaakt om longontsteking uit te sluiten en starten ze met antibiotica. Maar er kan tegelijk ook nog altijd een virale infectie zijn, zoals de griep.
posted from Bloggeroid
dinsdag 14 oktober 2014
Lena het pokkenkind
Laten we eens trendsettend doen, moet Lena gedacht hebben. En ze kreeg de windpokken nog voor het seizoen goed en wel afgetrapt is.
Jolien heeft de windpokken drie jaar geleden doorgemaakt tijdens een vakantie in Frankrijk, dus trok ik hier nog maar eens naar de dokter en de apotheek. Daar kreeg ik de tip mee dat de blaasjes makkelijk met de uitdrogende zalf aan te stippen zijn met een wattenstaafje. Deze foto dateert van gisterenochtend. Toen ik gisterenavond haar kleren uittrok waren de blaasjes alweer serieus toegenomen in zowel aantal als volume. Bij Jolien kon ik de blaasjes nog min of meer tellen, bij Lena is daar geen beginnen aan. Ik zat daar schoon met mijn wattenstaafje - alsof ik met een dartspijltje ten oorlog trok. Het is snel aan de kant gezwierd en ingeruild voor een ontschminkschijfje, mijn nieuwe beste vriend voor de volgende dagen! Klein meevallertje: ze heeft nog niet al te veel last van jeuk. Houden zo!
Jolien heeft de windpokken drie jaar geleden doorgemaakt tijdens een vakantie in Frankrijk, dus trok ik hier nog maar eens naar de dokter en de apotheek. Daar kreeg ik de tip mee dat de blaasjes makkelijk met de uitdrogende zalf aan te stippen zijn met een wattenstaafje. Deze foto dateert van gisterenochtend. Toen ik gisterenavond haar kleren uittrok waren de blaasjes alweer serieus toegenomen in zowel aantal als volume. Bij Jolien kon ik de blaasjes nog min of meer tellen, bij Lena is daar geen beginnen aan. Ik zat daar schoon met mijn wattenstaafje - alsof ik met een dartspijltje ten oorlog trok. Het is snel aan de kant gezwierd en ingeruild voor een ontschminkschijfje, mijn nieuwe beste vriend voor de volgende dagen! Klein meevallertje: ze heeft nog niet al te veel last van jeuk. Houden zo!
donderdag 9 oktober 2014
Een kobus natuurlijk
Vanmorgen was Lena (3) aan het tekenen en kleuren op een papiertje dat op tafel rondslingerde.
Ik: "Wat teken je?"
Lena: "Een kobus."
Ik: "Een wat?"
Zij, met evenveel overtuiging: "Een kobus."
Ik: "En wat is dat?"
Zij: "Een dier" - op een toontje waar normaal rologen bij horen.
Ik: "En wat voor dier is dat? Wat doet dat?"
Zij: "Het zwe-emt."
Toen was duidelijk dat ik toch echt wel verondersteld werd te weten wat een kobus is en ben ik afgedropen. Ze was zo overtuigend dat ik geneigd ben om toch maar eens te controleren of ik niet een of andere biologieles op school gemist heb ofzo...
Ik: "Wat teken je?"
Lena: "Een kobus."
Ik: "Een wat?"
Zij, met evenveel overtuiging: "Een kobus."
Ik: "En wat is dat?"
Zij: "Een dier" - op een toontje waar normaal rologen bij horen.
Ik: "En wat voor dier is dat? Wat doet dat?"
Zij: "Het zwe-emt."
Toen was duidelijk dat ik toch echt wel verondersteld werd te weten wat een kobus is en ben ik afgedropen. Ze was zo overtuigend dat ik geneigd ben om toch maar eens te controleren of ik niet een of andere biologieles op school gemist heb ofzo...
zaterdag 15 februari 2014
Het hele verhaal van de dolfijn
Bijna iedereen heeft het verhaal inmiddels wel al in langere of kortere versie gehoord, maar het is te mooi om verloren te laten gaan. Dus bij dezen...
Het begint bij een onverwachte reis. Elk jaar weer krijgt Mario op een bepaald moment last van de winterblues. Dan begint hij in onze agenda te speuren naar periodes waarin we nog geen bindende plannen en afspraken hebben en waarin een week afwezigheid op werkgebied overbrugbaar zou zijn. Hij rekent dan ook steevast uit hoe ver je op een dag met de auto kan rijden en gaat dan na wat de gemiddelde temperatuur daar in putteke winter zou zijn. En elk jaar valt dat dik tegen, en kan hij er niet omheen dat je een aangename 24 graden enkel met het vliegtuig kan bereiken. En elk jaar krijgt zijn vliegangst zo de bovenhand en bergt hij met spijt in het hart zijn droom van wat winterzon op.
Dit jaar vond ik dat hij er vroeg bij was. Het was nog maar oktober toen hij voor het eerst in de agenda stond te neuzen. De laatste week voor de kerstvakantie, dat moest toch wel te doen zijn, vond hij. Bovendien is dit het laatste jaar dat we buiten de schoolvakanties weg kunnen, want volgend jaar zit Jolien in het eerste leerjaar. Ik vond dat moeilijker. Doordat Kerstmis en Nieuwjaar in het midden van de week vielen, zou ik voor het eerst de volledige twee weken van de kerstvakantie verlof nemen. Nog een week langer de deuren sluiten, zou problemen opleveren voor mijn klanten, dus dan moest ik iemand als back-up inschakelen. Bovendien hadden we in die week al zelf een optreden te doen en hadden we kaarten voor de voorstelling van Michael Van Peel - daar niet naartoe gaan zou ook maar weggesmeten geld zijn. Dus ik hield de boot wat af.
Twee weken later kreeg ik voor mijn verjaardag echter een brochure van het reisbureau cadeau. Mario had een volledig voorstel laten uitwerken. Vertrek op maandag zodat we ons niet moesten laten vervangen voor ons optreden. Tenerife, gegarandeerd zon. En zelfs twee kamers met een tussendeur, zodat we ook nog op ons gemak zouden zijn als de meisjes al in bed lagen en we niet noodgedwongen elke avond om negen uur moesten gaan slapen! Ik heb geen nood aan zomerzon, maar als een reisje zo kant-en-klaar aangeboden wordt ga ik met veel plezier mee! Dus toen hij mij gegarandeerd had dat we geen boterham minder zouden moeten eten om ons deze verwennerij te veroorloven, ben ik direct de zomerkleren van de meisjes gaan opdiepen.
Bij aankomst heb ik wel een kleine cultuurschok beleefd. De streek waar wij zaten, Costa Adeje, is echt supertoeristisch. Elke vierkante meter is volgestouwd met winkeltjes, bazars, cafés en supermercados, die je allemaal om ter hardst toeschreeuwen. We zijn gewend om een huisje te huren en met de auto te reizen, ginder hingen we af van het hotelregime en de georganiseerde massa-excursies. Bovendien sukkelde ik met zware rugpijn, wat de mogelijkheden nog verder beperkte. De toeristische omgeving was een kwestie van de klik maken: het biedt uiteindelijk het voordeel dat je simpelweg álles kan vinden wat je nodig hebt - en nog wel tegen vrij voordelige prijzen. Onze dagen hebben we grotendeels op kindermaat ingevuld, met af en toe een rustpunt om ons hoofd en mijn rug ook de nodige rust te gunnen. En op een dag ga ik terug om naar de top van de Teide te gaan, Mario te bewijzen dat het wel degelijk sneeuw is wat de top zo wit maakte, en de Mascakloof af te dalen.
In plaats daarvan zijn we de 10 kilometer lange promenade tot in Las Américas afgewandeld en bezochten we het Jungle Park en Aqualand, dat op amper 200 meter van ons hotel lag. Aqualand is een waterpretpark met alle denkbare waterglijbanen. Ik hield met mijn krakkemikkige rug de wacht bij Lena in het peuterbad, terwijl Mario met Jolien de rest van het park afspeurde naar de glijbanen waar ze op durfde. Ooit was Jolien een echte waterrat en durfal in het zwembad, maar door minder te gaan zwemmen toen Lena pas geboren was, is ze omgeslagen naar een angsthaasje. Om dat weer recht te trekken is ze in december met zwemlessen begonnen, en het eerste resultaat was nu nog maar voorzichtig merkbaar.
In het waterpretpark hebben ze gek genoeg ook een bassin voor een dolfijnenshow. Met één show om half vier. En dan stroomt dat hele park ook compleet leeg, want echt iedereen gaat naar die show. Omdat we al de hele dag in de blakende zon hadden gestaan (een heerlijke 24°, we kregen waarvoor we gekomen waren!), stelde ik voor om een plekje in de schaduw te kiezen, bovenin de tribune. Waar dolfinaria bij ons metershoge glazen kooien zijn op een onbereikbare afstand van de tribunes, heeft het dolfinarium ginder enkel een licht opbollende rand en zit het publiek op amper een meter van het bassin. De show begint, de klassieke trucs worden uitgevoerd met de nodige ooohs en aaahs van het publiek, en Jolien kijkt haar ogen uit. Plots wordt er een bootje in het water gelegd. Ze hebben twee meisjes uit het publiek nodig, en die mogen in dat bootje gaan zitten, waarna de dolfijnen hen het hele bad rondstuwen. Jolien natuurlijk teleurgesteld "ohikwildatook", maar wij zitten veel te hoog op de tribune. Aaitjes en kusjes voor de dolfijnen en de stralende meisjes keren terug naar hun plaats. Weer wat klassiekers, en dan is er een dolfijn die de opgevangen bal zogezegd niet wil loslaten. Ze zoeken een sterke jongen uit het publiek. Hij mag de bal uit de mond van de dolfijn proberen te trekken, en als die nog niet lost, mag hij hem een visje voederen. Aaitjes en kusjes en weer de verzuchting "ikwildatook" aan mijn linkerzijde. Ik leg Jolien uit dat we te hoog zitten en dat ik niet weet of er nog iets komt waar kindjes bij mogen helpen, maar dat we een tiental rijen kunnen zakken, naar de vrije plaatsen aan de zijkant van de tweede rij - en dat dat dan nog geen enkele garantie biedt! We wachten een geschikt moment af en even later zakken we met z'n allen naar onze nieuwe strategische plek. Even later wordt er weer assistentie gevraagd. Jolien staat natuurlijk te trappelen en wordt tot mijn verbazing uitgekozen. Zonder aarzelen stapt ze naar het trapje van het bassin en ik zie dat de trainster haar vanalles aan het vragen is, dus ik schiet ter hulp.
"Of ze kan drijven"? Die wordt gewoon het water ingestuurd! Mja, moeilijke vraag. Ze heeft nog maar twee zwemlessen gehad, dus ze is wel op haar gemak in het water als er iemand bij haar is, maar of ze dat ook nog is bij een wildvreemde trainster, laat staan met zo'n groot beest in haar buurt? Ik vind het moeilijk te beoordelen en zou niet willen dat de show verpest wordt door een inschattingsfout en een angstaanval met bijhorende bleitpartij van Jolien. Maar dan kijk ik opzij, en als ik zie hoe verbeten ze naar de dolfijn voor haar neus staat te staren, geef ik groen licht. Jolien wordt bij de hand gepakt en zit een halve tel later rondjes te draaien op de arm van de dolfijnentrainster, met twee ronddraaiende dolfijnen vlak naast zich. De trainster wenkt een dolfijn, die op zijn rug gaat liggen, Jolien wordt aan zijn zijvinnen vastgehaakt en ik besef pas goed wat er aan het gebeuren is als ik Joliens blik vang, die voor de tweede keer op haar dolfijn voorbijraast. Ze weent niet, haar uitdrukking houdt het midden tussen shock en trance, maar VERDORIE ZEG, MIJN KIND ZWEMT OP EEN DOLFIJN! Als apotheose neemt de trainster Jolien voor zich vast, en worden ze samen door twee dolfijnen de lucht in geduwd. Als de dolfijnen wegzwemmen, belandt ze met een grote plons helemaal onder water, maar ze geeft geen krimp (te veel in schock, denk ik). Ze wordt naar de rand gebracht, maakt een buiging, krijgt applaus en mag tot slot de dolfijnen kusjes en aaitjes geven. Ik twijfel even of ik er ook niet aan kan als ik mijn arm strek -"ohikwildatook"-, maar beslis mij te beheersen en zal geduldig een andere gelegenheid moeten afwachten. Jolien lijkt niet te beseffen wat ze net meegemaakt heeft. En als ik vraag hoe dat voelt, een dolfijn, antwoordt ze: "een beetje koud, maar toch ook wel een beetje warm". :-)
Omdat ons fototoestel veilig bij onze kleren en geld in de lockertjes opgeborgen was, hebben we de parkfotograaf maar wat rijker gemaakt:
Het begint bij een onverwachte reis. Elk jaar weer krijgt Mario op een bepaald moment last van de winterblues. Dan begint hij in onze agenda te speuren naar periodes waarin we nog geen bindende plannen en afspraken hebben en waarin een week afwezigheid op werkgebied overbrugbaar zou zijn. Hij rekent dan ook steevast uit hoe ver je op een dag met de auto kan rijden en gaat dan na wat de gemiddelde temperatuur daar in putteke winter zou zijn. En elk jaar valt dat dik tegen, en kan hij er niet omheen dat je een aangename 24 graden enkel met het vliegtuig kan bereiken. En elk jaar krijgt zijn vliegangst zo de bovenhand en bergt hij met spijt in het hart zijn droom van wat winterzon op.
Dit jaar vond ik dat hij er vroeg bij was. Het was nog maar oktober toen hij voor het eerst in de agenda stond te neuzen. De laatste week voor de kerstvakantie, dat moest toch wel te doen zijn, vond hij. Bovendien is dit het laatste jaar dat we buiten de schoolvakanties weg kunnen, want volgend jaar zit Jolien in het eerste leerjaar. Ik vond dat moeilijker. Doordat Kerstmis en Nieuwjaar in het midden van de week vielen, zou ik voor het eerst de volledige twee weken van de kerstvakantie verlof nemen. Nog een week langer de deuren sluiten, zou problemen opleveren voor mijn klanten, dus dan moest ik iemand als back-up inschakelen. Bovendien hadden we in die week al zelf een optreden te doen en hadden we kaarten voor de voorstelling van Michael Van Peel - daar niet naartoe gaan zou ook maar weggesmeten geld zijn. Dus ik hield de boot wat af.
Twee weken later kreeg ik voor mijn verjaardag echter een brochure van het reisbureau cadeau. Mario had een volledig voorstel laten uitwerken. Vertrek op maandag zodat we ons niet moesten laten vervangen voor ons optreden. Tenerife, gegarandeerd zon. En zelfs twee kamers met een tussendeur, zodat we ook nog op ons gemak zouden zijn als de meisjes al in bed lagen en we niet noodgedwongen elke avond om negen uur moesten gaan slapen! Ik heb geen nood aan zomerzon, maar als een reisje zo kant-en-klaar aangeboden wordt ga ik met veel plezier mee! Dus toen hij mij gegarandeerd had dat we geen boterham minder zouden moeten eten om ons deze verwennerij te veroorloven, ben ik direct de zomerkleren van de meisjes gaan opdiepen.
Bij aankomst heb ik wel een kleine cultuurschok beleefd. De streek waar wij zaten, Costa Adeje, is echt supertoeristisch. Elke vierkante meter is volgestouwd met winkeltjes, bazars, cafés en supermercados, die je allemaal om ter hardst toeschreeuwen. We zijn gewend om een huisje te huren en met de auto te reizen, ginder hingen we af van het hotelregime en de georganiseerde massa-excursies. Bovendien sukkelde ik met zware rugpijn, wat de mogelijkheden nog verder beperkte. De toeristische omgeving was een kwestie van de klik maken: het biedt uiteindelijk het voordeel dat je simpelweg álles kan vinden wat je nodig hebt - en nog wel tegen vrij voordelige prijzen. Onze dagen hebben we grotendeels op kindermaat ingevuld, met af en toe een rustpunt om ons hoofd en mijn rug ook de nodige rust te gunnen. En op een dag ga ik terug om naar de top van de Teide te gaan, Mario te bewijzen dat het wel degelijk sneeuw is wat de top zo wit maakte, en de Mascakloof af te dalen.
In plaats daarvan zijn we de 10 kilometer lange promenade tot in Las Américas afgewandeld en bezochten we het Jungle Park en Aqualand, dat op amper 200 meter van ons hotel lag. Aqualand is een waterpretpark met alle denkbare waterglijbanen. Ik hield met mijn krakkemikkige rug de wacht bij Lena in het peuterbad, terwijl Mario met Jolien de rest van het park afspeurde naar de glijbanen waar ze op durfde. Ooit was Jolien een echte waterrat en durfal in het zwembad, maar door minder te gaan zwemmen toen Lena pas geboren was, is ze omgeslagen naar een angsthaasje. Om dat weer recht te trekken is ze in december met zwemlessen begonnen, en het eerste resultaat was nu nog maar voorzichtig merkbaar.
In het waterpretpark hebben ze gek genoeg ook een bassin voor een dolfijnenshow. Met één show om half vier. En dan stroomt dat hele park ook compleet leeg, want echt iedereen gaat naar die show. Omdat we al de hele dag in de blakende zon hadden gestaan (een heerlijke 24°, we kregen waarvoor we gekomen waren!), stelde ik voor om een plekje in de schaduw te kiezen, bovenin de tribune. Waar dolfinaria bij ons metershoge glazen kooien zijn op een onbereikbare afstand van de tribunes, heeft het dolfinarium ginder enkel een licht opbollende rand en zit het publiek op amper een meter van het bassin. De show begint, de klassieke trucs worden uitgevoerd met de nodige ooohs en aaahs van het publiek, en Jolien kijkt haar ogen uit. Plots wordt er een bootje in het water gelegd. Ze hebben twee meisjes uit het publiek nodig, en die mogen in dat bootje gaan zitten, waarna de dolfijnen hen het hele bad rondstuwen. Jolien natuurlijk teleurgesteld "ohikwildatook", maar wij zitten veel te hoog op de tribune. Aaitjes en kusjes voor de dolfijnen en de stralende meisjes keren terug naar hun plaats. Weer wat klassiekers, en dan is er een dolfijn die de opgevangen bal zogezegd niet wil loslaten. Ze zoeken een sterke jongen uit het publiek. Hij mag de bal uit de mond van de dolfijn proberen te trekken, en als die nog niet lost, mag hij hem een visje voederen. Aaitjes en kusjes en weer de verzuchting "ikwildatook" aan mijn linkerzijde. Ik leg Jolien uit dat we te hoog zitten en dat ik niet weet of er nog iets komt waar kindjes bij mogen helpen, maar dat we een tiental rijen kunnen zakken, naar de vrije plaatsen aan de zijkant van de tweede rij - en dat dat dan nog geen enkele garantie biedt! We wachten een geschikt moment af en even later zakken we met z'n allen naar onze nieuwe strategische plek. Even later wordt er weer assistentie gevraagd. Jolien staat natuurlijk te trappelen en wordt tot mijn verbazing uitgekozen. Zonder aarzelen stapt ze naar het trapje van het bassin en ik zie dat de trainster haar vanalles aan het vragen is, dus ik schiet ter hulp.
"Of ze kan drijven"? Die wordt gewoon het water ingestuurd! Mja, moeilijke vraag. Ze heeft nog maar twee zwemlessen gehad, dus ze is wel op haar gemak in het water als er iemand bij haar is, maar of ze dat ook nog is bij een wildvreemde trainster, laat staan met zo'n groot beest in haar buurt? Ik vind het moeilijk te beoordelen en zou niet willen dat de show verpest wordt door een inschattingsfout en een angstaanval met bijhorende bleitpartij van Jolien. Maar dan kijk ik opzij, en als ik zie hoe verbeten ze naar de dolfijn voor haar neus staat te staren, geef ik groen licht. Jolien wordt bij de hand gepakt en zit een halve tel later rondjes te draaien op de arm van de dolfijnentrainster, met twee ronddraaiende dolfijnen vlak naast zich. De trainster wenkt een dolfijn, die op zijn rug gaat liggen, Jolien wordt aan zijn zijvinnen vastgehaakt en ik besef pas goed wat er aan het gebeuren is als ik Joliens blik vang, die voor de tweede keer op haar dolfijn voorbijraast. Ze weent niet, haar uitdrukking houdt het midden tussen shock en trance, maar VERDORIE ZEG, MIJN KIND ZWEMT OP EEN DOLFIJN! Als apotheose neemt de trainster Jolien voor zich vast, en worden ze samen door twee dolfijnen de lucht in geduwd. Als de dolfijnen wegzwemmen, belandt ze met een grote plons helemaal onder water, maar ze geeft geen krimp (te veel in schock, denk ik). Ze wordt naar de rand gebracht, maakt een buiging, krijgt applaus en mag tot slot de dolfijnen kusjes en aaitjes geven. Ik twijfel even of ik er ook niet aan kan als ik mijn arm strek -"ohikwildatook"-, maar beslis mij te beheersen en zal geduldig een andere gelegenheid moeten afwachten. Jolien lijkt niet te beseffen wat ze net meegemaakt heeft. En als ik vraag hoe dat voelt, een dolfijn, antwoordt ze: "een beetje koud, maar toch ook wel een beetje warm". :-)
Omdat ons fototoestel veilig bij onze kleren en geld in de lockertjes opgeborgen was, hebben we de parkfotograaf maar wat rijker gemaakt:
dinsdag 7 januari 2014
Lena's eerste schooldag: met een plasje naar het klasje
Welwel, dat was - euhm - bijzonder. Eigenlijk verliep Lena's eerste schooldag indrukwekkend goed. Ik heb er ook altijd vertrouwen in gehad: anders dan bij Jolien kent Lena de school al en is juf Anneleen ook geen onbekende meer. Ze was dan ook geweldig op haar gemak. Haar Maja De Bij-boekentas moest op haar rug en na een woede-aanvalletje omdat ze haar vieruurtje nog niet mocht opeten ging ze vredig op verkenning in haar klas. We ontmoetten Zwempje de schildpad en er waren poppen en een buggy, dus dat zat direct helemaal goed. Ze had even de steun van Peppa en tutje nodig toen ik wegging, maar blijkbaar voelde ze zich de rest van de dag goed thuis op school. Op haar gemak in de klas, flink soep en boterhammen gegeten 's middags en probleemloos geslapen. Eén keer hebben ze haar treurend om "mama" aan de deur teruggevonden, maar dat was al tegen het einde van de dag.
Het enige wat to-taal de mist inging, was haar zindelijkheid. Ik was zelf nog in de klas toen ze haar eerste ongelukje had. Ik had mij wel aan een accidentje verwacht omdat we haar pas laat helemaal zindelijk gekregen hebben, dus ik had voldoende reservekleren mee. Maar blijkbaar heeft ze ook de rest van de dag gewoon alles in haar broek gedaan. Alles ja - ook dát. De drie verzorgsters van het dagverblijf waren er 's avonds precies toch behoorlijk van aangeslagen. "Nooit meegemaakt", zei er eentje zelfs. Slik. De pamper na haar dut was dan weer wél droog gebleven. Dus ze kan het wel, ze heeft wat begeleiding van de juffen nodig en moet wat extra gesensibiliseerd worden.
Ik heb nu in samenspraak met de verzorgers van het dagverblijf en haar juf alle zeilen bijgezet om haar zo snel mogelijk ook in de klas droog te krijgen (thuis en in de crèche was ze het al verschillende weken). Iedereen wil zich erachter scharen, het is echt een topteam! We gaan proberen om niet terug met pampers te beginnen, dat zou een stap achteruit zijn, want dan doet ze geen inspanningen meer, leert de ervaring mij. We hebben een potje in de klas gezet, zodat ze niet zo ver moet lopen als ze aandrang voelt. En ze gaan eraan proberen te denken om haar te vragen dat ze naar de wc zou gaan, in plaats van te wachten tot ze het zelf zegt, want dat is ze thuis en in de crèche ook pas heel laat beginnen doen. Zo hoop ik dat de overlast beperkt wordt en mijn kersverse kleutertje over enkele dagen fysiek al even groot zal blijken als ze zich mentaal heeft getoond!
Het enige wat to-taal de mist inging, was haar zindelijkheid. Ik was zelf nog in de klas toen ze haar eerste ongelukje had. Ik had mij wel aan een accidentje verwacht omdat we haar pas laat helemaal zindelijk gekregen hebben, dus ik had voldoende reservekleren mee. Maar blijkbaar heeft ze ook de rest van de dag gewoon alles in haar broek gedaan. Alles ja - ook dát. De drie verzorgsters van het dagverblijf waren er 's avonds precies toch behoorlijk van aangeslagen. "Nooit meegemaakt", zei er eentje zelfs. Slik. De pamper na haar dut was dan weer wél droog gebleven. Dus ze kan het wel, ze heeft wat begeleiding van de juffen nodig en moet wat extra gesensibiliseerd worden.
zondag 5 januari 2014
Secret Santa 2013
Eerlijk: Annelien verdiende beter dan door het lot als Secret Santa aan mij toegewezen te worden. Ik heb het afgelopen jaar bijzonder weinig geblogd. Daar zijn een heleboel uiteenlopende redenen voor: de periode voor en na onze verhuis eind februari waren bijzonder druk door de laatste loodjes van de bouw en daarna het aanleggen van de tuin, de vele kritiek en bedenkingen omtrent privacy die Mario heeft bij media als Facebook zijn niet altijd ongegrond en weerhouden mij er ook van om bepaalde dingen zomaar voor elke wildvreemde op het Wereldwijde Web te grabbel te gooien, door de opmars van smartphones wordt er minder snel een reactie achtergelaten op berichtjes (wie zit er eigenlijk feitelijk ook te wachten op de K&G-curves van een ander zijn kind?), en door het wegvallen van Google Reader ben ik ook gestopt met andere blogs te volgen, waardoor ik ook minder geïnspireerd word om zelf nog eens iets te schrijven. Remmingen genoeg, en ik was dus helemaal stilgevallen. Maar anderzijds merk ik dat ik het eigenlijk ook triest vind dat Lena zo goed als onbestaande is op mijn blog. Schrik om enkel maar te stoefen over wat voor gemakkelijk kind ze wel is - terwijl er ondertussen dankzij de peuterpuberteit wel meer dan genoeg andere verhalen te vertellen zijn ook.
Toen Secret Santa 2013 aangekondigd werd, heb ik dan ook aan Tess laten weten dat ik met spijt in het hart niet zou deelnemen omdat ik mezelf bezwaarlijk een 'actieve blogger' kon noemen. Maar daar dacht zij anders over. En met haar persoonlijke zege op zak heb ik me uiteindelijk toch ingeschreven. Hopend dat dat het duwtje in de rug zou zijn dat ik nodig had om toch weer te gaan bloggen.
Arme Annelien heeft moeten vaststellen dat het niet gebeterd is. Geen enkel nieuw bericht. Niet eens de aankondiging dat ik deelnam en daar wel erg blij om was. En ook nadat haar pak hier veilig toegekomen was, heeft ze nog een dikke twee weken moeten wachten voor ik iets over en voor haar zou schrijven. De vakantie en een verblijf bij mijn schoonouders aan de zee tussen Kerst en Nieuw spelen daar een grote rol in, maar toch: Annelien, het spijt me echt. Je hebt me nochtans zo hard in de watten gelegd!
De doos was al tot in het detail versierd, en in het pakket zat een overvloed aan gepersonaliseerde, met zorg en liefde gemaakte geschenken. Heerlijke zelfgebakken koekjes, kerstzuurstokken voor de twee meisjes, een sprookjesachtige lebkuchbeer, een handgemaakte pop (Mila is onmiddellijk aangeslagen door poppenmadam Lena), mooie zelfgemaakte kaartjes en mijn absolute favoriet: een handgemaakte stoffen feestslinger om "op te hangen bij dringende feestelijkheden". Hier is hard over nagedacht en met zorg aan gewerkt. Annelien, bedankt! Na mijn radiostilte had ik zoveel verwennerij niet verdiend. Je maakt supermooie dingen, ik ben blij dat ik je blog op deze manier ontdekt heb! (En nogmaals sorry dat ik je ongetwijfeld binnensmonds heb laten vloeken)
Het lot wees mij opnieuw An Nelissen toe. Zo leuk om ook eens een cadeau te mogen zoeken voor iemand die je al wat beter 'kent' (al is het dan maar enkel via haar blogverhalen en al heb ik na die eerste Secret Santa niet veel contact meer gehad omdat de problemen met Flo net volop de kop opstaken). Ik ben haar pakje ook deze keer weer persoonlijk gaan afgeven, maar ze was op reis, dus ik hoop dat het goed terechtgekomen is. En dat ze er blij mee is. Ik heb iedereen in het gezin proberen te verwennen: ik had een pakketje gevonden met speciale vishengels om met maximaal 4 spelers een spelletje te spelen dat je gratis kan downloaden op je tablet - leuk om met de meisjes te doen, de meest recente cartoonbundeling van Mario (zo heeft ze nu de hele collectie), chocolade als verwennerij voor haar en Bob en zelfs een hondensnoepje voor Tuc - ik zie niemand over het hoofd! Alleen aan een foto heb ik niet gedacht...
Gezond, gelukkig en blogrijk 2014 voor jullie allemaal!
Toen Secret Santa 2013 aangekondigd werd, heb ik dan ook aan Tess laten weten dat ik met spijt in het hart niet zou deelnemen omdat ik mezelf bezwaarlijk een 'actieve blogger' kon noemen. Maar daar dacht zij anders over. En met haar persoonlijke zege op zak heb ik me uiteindelijk toch ingeschreven. Hopend dat dat het duwtje in de rug zou zijn dat ik nodig had om toch weer te gaan bloggen.
Arme Annelien heeft moeten vaststellen dat het niet gebeterd is. Geen enkel nieuw bericht. Niet eens de aankondiging dat ik deelnam en daar wel erg blij om was. En ook nadat haar pak hier veilig toegekomen was, heeft ze nog een dikke twee weken moeten wachten voor ik iets over en voor haar zou schrijven. De vakantie en een verblijf bij mijn schoonouders aan de zee tussen Kerst en Nieuw spelen daar een grote rol in, maar toch: Annelien, het spijt me echt. Je hebt me nochtans zo hard in de watten gelegd!
De doos was al tot in het detail versierd, en in het pakket zat een overvloed aan gepersonaliseerde, met zorg en liefde gemaakte geschenken. Heerlijke zelfgebakken koekjes, kerstzuurstokken voor de twee meisjes, een sprookjesachtige lebkuchbeer, een handgemaakte pop (Mila is onmiddellijk aangeslagen door poppenmadam Lena), mooie zelfgemaakte kaartjes en mijn absolute favoriet: een handgemaakte stoffen feestslinger om "op te hangen bij dringende feestelijkheden". Hier is hard over nagedacht en met zorg aan gewerkt. Annelien, bedankt! Na mijn radiostilte had ik zoveel verwennerij niet verdiend. Je maakt supermooie dingen, ik ben blij dat ik je blog op deze manier ontdekt heb! (En nogmaals sorry dat ik je ongetwijfeld binnensmonds heb laten vloeken)
Het lot wees mij opnieuw An Nelissen toe. Zo leuk om ook eens een cadeau te mogen zoeken voor iemand die je al wat beter 'kent' (al is het dan maar enkel via haar blogverhalen en al heb ik na die eerste Secret Santa niet veel contact meer gehad omdat de problemen met Flo net volop de kop opstaken). Ik ben haar pakje ook deze keer weer persoonlijk gaan afgeven, maar ze was op reis, dus ik hoop dat het goed terechtgekomen is. En dat ze er blij mee is. Ik heb iedereen in het gezin proberen te verwennen: ik had een pakketje gevonden met speciale vishengels om met maximaal 4 spelers een spelletje te spelen dat je gratis kan downloaden op je tablet - leuk om met de meisjes te doen, de meest recente cartoonbundeling van Mario (zo heeft ze nu de hele collectie), chocolade als verwennerij voor haar en Bob en zelfs een hondensnoepje voor Tuc - ik zie niemand over het hoofd! Alleen aan een foto heb ik niet gedacht...
Gezond, gelukkig en blogrijk 2014 voor jullie allemaal!
donderdag 10 oktober 2013
Pampowine
Nu zelfs de nazomer baan moet ruimen voor de échte herfst, nog snel even een sfeerbeeldje van de voorbije zalige zomer:
donderdag 26 september 2013
vrijdag 13 september 2013
Met belgerinkel...
Zelf met de fiets ergens naartoe mogen rijden (verder dan de bakker om de hoek, wel te verstaan), het was al lang een weerkerende wens van Jolien. Elke keer we ergens naartoe gingen, vroeg ze om met haar eigen fiets te mogen gaan. Met z'n allen naar het centrum van Gent, boodschappen doen in de Colruyt (lang "rolkuit" in haar taal) ... Als ik zelf niet te voet ging, kreeg ze altijd 'nee' te horen. Tot we op de zonnige zondag die 7 juli was beslisten om te gaan eten in het Boerenhof, een restaurant in Oostakker met een enorme tuin vol speeltuigen, en ik uit automatisme "nee" had gezegd, maar Mario mij tegensprak met "waarom niet eigenlijk? Het is vakantie, het is zondag en dus rustig op straat. Misschien moeten we het maar eens proberen".
Lena had perfect op de fietsstoel gekund, maar ik vertrouwde niet dat Jolien de volle 2,7 km heen en vooral: na het spelen en tegen bedtijd aan nog eens de volle 2,7 km terug zou volhouden en heb uit voorzorg toch maar de fietskar meegesleurd. We peperden haar enkele duidelijke voorwaarden (Op het voetpad rijden! Goed uitkijken voor voetgangers! DOEN WAT WIJ ZEGGEN!) en het belang van goed luisteren naar onze instructies in, en daar ging ze. Glimmend van trots, zonder één keer morren helemaal tot aan het Boerenhof. En na het eten, spelen en dezelfde inpeperspeech opnieuw zonder morren en nog even hard glimmend weer naar huis. Eerlijk gezegd: ik stond echt versteld.
De dag nadien startte net een muziekkamp aan de Oude Bareel. Per toeval eveneens 2,7 km hiervandaan. En ze had duidelijk de smaak te pakken, want ook daar wilde ze zelf naartoe. De eerste dag heb ik dat nog niet toegelaten omdat ik eerst prospectie wilde voeren naar de fietsinfrastructuur (de Antwerpsesteenweg is een heel stuk drukker dan de rustige straatjes die we zondag gedaan hadden), maar omdat ze zo goed luistert, heb ik het haar vanaf dinsdag toch toegestaan. En zo hebben wij nu - afhankelijk van de bestemming - een kind in huis dat in haar eigen transport voorziet. Opvang in Duimelotje, terug naar school: ze fietst het allemaal zelf!
En wie zelf naar school fietst, verdient natuurlijk een nieuwe, grotere fiets! Puur volgens haar lengte zou ze al op een 20 inch-fiets passen, maar dan kan ze te weinig met haar voeten aan de grond naar mijn goesting. Dus heb ik toch geopteerd voor een maatje kleiner, en is het er eentje van 16 inch geworden. Van Plop, maar dat is haar pas opgevallen toen we alweer thuis waren. Ze was vooral in de wolken dat hij zo mooi paars en geel is, haar twee lievelingskleuren!
Lena had perfect op de fietsstoel gekund, maar ik vertrouwde niet dat Jolien de volle 2,7 km heen en vooral: na het spelen en tegen bedtijd aan nog eens de volle 2,7 km terug zou volhouden en heb uit voorzorg toch maar de fietskar meegesleurd. We peperden haar enkele duidelijke voorwaarden (Op het voetpad rijden! Goed uitkijken voor voetgangers! DOEN WAT WIJ ZEGGEN!) en het belang van goed luisteren naar onze instructies in, en daar ging ze. Glimmend van trots, zonder één keer morren helemaal tot aan het Boerenhof. En na het eten, spelen en dezelfde inpeperspeech opnieuw zonder morren en nog even hard glimmend weer naar huis. Eerlijk gezegd: ik stond echt versteld.
De dag nadien startte net een muziekkamp aan de Oude Bareel. Per toeval eveneens 2,7 km hiervandaan. En ze had duidelijk de smaak te pakken, want ook daar wilde ze zelf naartoe. De eerste dag heb ik dat nog niet toegelaten omdat ik eerst prospectie wilde voeren naar de fietsinfrastructuur (de Antwerpsesteenweg is een heel stuk drukker dan de rustige straatjes die we zondag gedaan hadden), maar omdat ze zo goed luistert, heb ik het haar vanaf dinsdag toch toegestaan. En zo hebben wij nu - afhankelijk van de bestemming - een kind in huis dat in haar eigen transport voorziet. Opvang in Duimelotje, terug naar school: ze fietst het allemaal zelf!
En wie zelf naar school fietst, verdient natuurlijk een nieuwe, grotere fiets! Puur volgens haar lengte zou ze al op een 20 inch-fiets passen, maar dan kan ze te weinig met haar voeten aan de grond naar mijn goesting. Dus heb ik toch geopteerd voor een maatje kleiner, en is het er eentje van 16 inch geworden. Van Plop, maar dat is haar pas opgevallen toen we alweer thuis waren. Ze was vooral in de wolken dat hij zo mooi paars en geel is, haar twee lievelingskleuren!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
