Reflux bis

We hebben officieel een tweede refluxertje in huis, al heb ik wel de indruk dat Lena er minder zwaar van heeft dan Jolien indertijd. Het medicijn kende ik nog niet: Ranitidine. Ampules met poeder die ik 2 keer per dag in wat moedermelk moet oplossen. Veel geknoei dus, maar gelukkig blijft het beperkt tot 2 keer per dag en vind ik mijn routine er al in. We zijn nu een weekje met vakantie in Frankrijk waardoor ik Lena heel vaak in de draagdoek bij mij heb en ze dus sowieso heel rustig is. Dat maakt het moeilijker om het effect te beoordelen, maar ik heb wel de indruk dat het al beterschap biedt. Ze lijkt alleszins minder pijn te hebben, al weent ze nog wel geregeld. Maar dat kan een kwestie van te lage dosis zijn. Ik leef alvast in de wetenschap dat er een diagnose is, dat het er over enkele maanden uitgroeit en dat er middelen bestaan om haar pijn te verlichten, dus dat biedt hoop.

Published with Blogger-droid v1.7.4

PH-metrie

Zoals aangekondigd spenderen Lena en ik vandaag een dag in het ziekenhuis voor een pH-metrie. zij heeft via haar neus een sonde tot in haar slokdarm, ik moet met de knoppen op het bijhorende bakje ingeven wanneer een voeding begint en eindigt, wanneer ik haar rechtop houd, wanneer ze plat ligt en wanneer ik denk dat ze pijn heeft. 24 uur lang. Nog 15 te gaan...

Published with Blogger-droid v1.7.2

d

Klagen bij de kinderarts

Mijn ogen vielen bijna uit hun kassen toen de kinderarts mij in het ziekenhuis vertelde dat je het eerste halve jaar om de maand, en vanaf zes maanden om de twee maanden op controle moet komen. Wablief? Zo vaak? Met een gezond kind? Door Jolien haar reflux was ik al snel vaste klant in straat - hoeveel is het daar? - 61 (een ziekenhuis is bijna een stad op zich, en dat nemen ze in Sint-Lucas vrij letterlijk door hun afdelingen te nummeren in straten. Route 66, maar dan in een minder idyllische setting), en de frequentie van mijn bezoeken volgde het ritme van mijn klachten. Ik had dus eerder uit beleefdheid een paar weken terug een afspraak bij de kinderarts vastgelegd, maar door het toenemende gehuil keek ik er onderhand erg naar uit om daar eens een nootje te gaan klagen.

Veel geklaagd heb ik niet. Ik werd meteen ernstig genomen. Het fysieke onderzoek leverde goedkeurend gemompel op: alles in orde, sterk kind, veel baby-acné maar daar is niets abnormaals aan, en de stapreflex verdwijnt zoals het hoort.

3,580 kg. Daarmee zit ze net onder p10 en is ze het minimum bijgekomen dat ze verwachten. Ze drinkt nog vaak, en dus kleine beetjes, en ik moet haar dus zeker aanleggen als ze erom vraagt.
54 cm.

Om krampen te voorkomen kan ik nu best zoveel mogelijk zuivel van mijn menu schrappen (ik ontbijt met muesli en heb nu een fles sojamelk gekocht. Die krijgt morgenochtend welgeteld één kans. Eentje maar!). En - ik veronderstel door onze voorgeschiedenis - om reflux uit te sluiten gaan ze woensdag een pH-metrie doen. 24 uur lang een sonde in haar slokdarm. De slokdarm is geen zure omgeving, dus als die zuur meet, komt er maagsap terug naar boven en heeft ze last van reflux. Daarnaast moet ik ook bijhouden wanneer ze huilt, zodat ze kunnen nagaan of dat verband houdt. Gezellig lijkt het me niet, maar ik ben wel blij dat de kinderarts meteen voor duidelijkheid wil zorgen. Het klinkt heel fout, maar ik zou al bijna hopen dat het gewoon milde reflux blijkt te zijn. Dan kunnen we tenminste verder. Anders moet je nog eindeloos vanalles zitten proberen dat misschien nooit resultaat oplevert. Ik weet dus niet goed wat je ons moet toewensen, maar ik breng zeker verslag uit van het resultaat!

Published with Blogger-droid v1.7.2

Kinderpraat

Jolien vindt een kastanje op de stoep.
- "Mama, kijk! Wat is dat?"
- "Een kastanje."
Er valt een korte denkstilte, dan klaart haar gezicht op en zegt ze enthousiast: "Sinterklaas woont daarin!"
Ik moet toegeven: het duurde even voor mijn frank viel...

Op tv krijgen kippen eten toegeworpen.
- "Mama, wat doen die?"
- "Die pikken graantjes."
Denkstilte.
- "Van wie?"

Published with Blogger-droid v1.7.2

1 maand Lena: van slapend bolletje tot parasitair gedrag en de herintrede van het gewone leven

Een maand is ze al. De eerste twee weken was ze een etend en slapend bolletje. Met als kers op de taart nachten van 6, 7 tot zelfs een eenmalige 8 uur! Dat maakte de zware eetsprinten in de vooravond en avond ruimschoots goed.

Toen gingen haar ogen open en met haar wakkere bestaan sloop er ook meer onrust binnen. Last van boertjes, niet meer zomaar alleen in slaap vallen, dat soort dingen. De draagdoek deed de stilte weerkeren. Ik had al eens te veel op de terugweg van de schoolpoort boodschappen moeten doen in de chaos van aan de ene kant een dwarse peuter en aan de andere kant een ontroostbaar huilende koets. 100 meter in de draagdoek en het was gegarandeerd weer een drietal uur stil.

Zo. Opgelost? Nee hoor, zo werkt dat niet bij jonge moeders en kleine baby's. Want na 4 dagen intensief draagdoekgebruik begon ik mij zorgen te maken over het ietwat parasitaire gedrag van ons kleintje. Wakker zijn stond gelijk aan gehuil en de enige manieren om haar te troosten waren haar aanleggen of in de draagdoek steken. Ze leek wel met mij vergroeid en ook Mario kreeg haar niet getroost. Toen sloop de eerste twijfel binnen. Refluxsignalen herkende ik - gelukkig - niet. Was dit dan misschien doodnormaal gedrag voor een baby die niet aan reflux lijdt? Maar met elke steeds hardnekkigere huilbui 's avonds groeide ook mijn overtuiging dat er toch íets scheelde. Ik hou het voorlopig op krampen. Er staat toch al lang een afspraak bij de kinderarts vast volgende week, dus ik zal mijn verhaal dan wel eens doen. Na een avond om snel te vergeten en waar mijn oren nog altijd van tuiten zaterdag ben ik zondag naar de apotheek van wacht getrokken om druppels tegen de krampen. En ik heb toch sterk de indruk dat het helpt. Dat ze vaker vrolijk wakker is, met natuurlijk wel nog het nodige gehuil. Maar toch al meer zoals dat met gezonde baby's hoort te zijn.

Voor de rest raast het leven aan een rotvaart voort. Twee weken geleden zat ik voor het eerst alweer op de fiets (ik dacht dat dat zadel mij nog pijn zou doen, maar had eigenlijk vooral last van het gebrek aan buik- en rugspieren) en ik heb al twee sessies postnatale kine achter de rug (ja, dat mag al). Jolien geraakt op en van school en er komen alweer soms vrienden eten. Moederschapsrust zegt u? Ik sta met beide voeten alweer volop in het gewone leven (kan het ook anders?). Alleen is het niet eerlijk dat ik dan niet ook plots terug in mijn gewone jeans en rokjes pas!

Published with Blogger-droid v1.7.2

Hoortest Kind & Gezin

Lena hoort zoals het hoort. En ze weegt nu 3,370 kg. Maar de verpleegster is er toch weer in geslaagd het ietwat stugge imago van Kind & Gezin alle eer aan te doen: dan verpampert en voedt ge uw kind zodat ze klaar is voor een tukje, dan wandelt ge daarmee de 900 meter naar het 'andere' kantoor (een weg die helaas langs het Oud Begijnhof en dus een groot stuk over voetpaden met kasseikes loopt) en dan krijgt ge als reactie van de verpleegster op uw wakkere kind "jamaar, voor die test is het wel de bedoeling dat ze slapen, hoor". Dan moogt gij mij eens zeggen wat ik nog anders had kunnen doen! Maar er volgden ook opmerkingen als "amaai, zo'n wakker kindje al", "een sterke" en "een vinnig ding": zalf op mijn moederziel!

Published with Blogger-droid v1.7.2