donderdag 22 december 2011
Het zit in de genen
Tekenen. Eigenlijk is dat wat Jolien nog het liefst van al doet. Het bosbestand heeft zwaar te lijden onder haar creatieve uitspattingen. Hier vind je alvast enkele creaties van gisteren.
vrijdag 16 december 2011
Stil hier?
Dat komt wellicht doordat ik de laatste tijd mijn handen vol heb met het zoeken van grenspaaltjes, uitzetten van bouwlijnen, aanvragen van huisnummers, aansluiten van werfkasten en de Wondere Wereld van bakstenen en dakpannen...
Mijn Secret Santa is er!!
En dat mag je in twee richtingen interpreteren. Enerzijds begon ik mij zorgen te maken dat het cadeautje dat ik voor mijn doelwit besteld had niet op tijd thuisgeleverd zou krijgen om de deadline van 20 december te halen (ja Tess, je krachtdadige oproep heeft duidelijk indruk gemaakt - ik viel vanmorgen al bijna van mijn stoel toen ik op Facebook de eerste melding las van iemand die haar cadeau al ontvangen had). Ik werd daardoor vannacht geplaagd door doemscenario's van een pakje dat maar niet geleverd werd, waardoor ik de deadline zou overschrijden, waarna het pakje pas geleverd zou worden als we aan de zee zitten en ik dan in januari zou vernemen dat het gewoon teruggestuurd werd omdat ik het niet was komen halen. Zorgen voor niets, want ik kan mijn pakje beginnen afwerken en dan eens zelf gaan afleveren, want de bestemmeling woont hier niet zo veraf...
En anderzijds ging de deurbel vanmorgen twee keer. De tweede doos die geleverd werd was groter dan de eerste en had een afzender die ik niet herkende. Alles wat ik op het internet besteld had, was inmiddels toegekomen. En dan duurde het toch enkele seconden voor dat Facebookbericht van vanmorgen weer kwam bovendrijven en ik besefte dat dit wel eens een héél leuk zendingetje zou kunnen zijn. Ik ben naar de living gehuppeld, heb Mario jubelend op de hoogte gebracht en heb dan nog tergend lang ongeduldig aan de plakband staan friemelen, wachtend tot de laatste inktlijn eindelijk getrokken was en Mario kon komen meegluren.
Een Secret Santa met gevoel voor humor en oog voor detail...
En bovenal: een Secret Santa die mijn wensenlijstje goed had gelezen en een zéér goede keuze heeft gemaakt! Een prachtig pakketje met zeevruchten, studentenhaverchocolaatjes, caramelbonbons en pâte de fruits, MJAM! Afkomstig van Vereecke, zowat mijn hofleverancier als we aan de kust zijn. Mario mag natuurlijk meesnoepen. Jolien en Lena kregen elk een zakje met hun eigen cadeautjes. Ik heb ze voorlopig nog ingepakt gelaten om Jolien vanavond het plezier te gunnen om de pakjes te mogen openen, maar ik kon het echt niet laten om toch al te piepen. Lena krijgt een plastieken badboekje. Jolien wordt verwend met cadeautjes die een echt schot in de roos zullen zijn: een doosje met tekengerief van de prinsessen van Disney en stickers om mozaïektekeningen te maken.
An, bedankt voor de vele cadeautjes. Je hebt uitstekende keuzes gemaakt, het is pure verwennerij! Ik hoop dat je zelf even hard verwend wordt en kom binnenkort je blog eens doorspitten, want het is altijd leuk om mensen te kunnen volgen met een soortgelijke gezinssituatie!
En anderzijds ging de deurbel vanmorgen twee keer. De tweede doos die geleverd werd was groter dan de eerste en had een afzender die ik niet herkende. Alles wat ik op het internet besteld had, was inmiddels toegekomen. En dan duurde het toch enkele seconden voor dat Facebookbericht van vanmorgen weer kwam bovendrijven en ik besefte dat dit wel eens een héél leuk zendingetje zou kunnen zijn. Ik ben naar de living gehuppeld, heb Mario jubelend op de hoogte gebracht en heb dan nog tergend lang ongeduldig aan de plakband staan friemelen, wachtend tot de laatste inktlijn eindelijk getrokken was en Mario kon komen meegluren.
Een Secret Santa met gevoel voor humor en oog voor detail...
En bovenal: een Secret Santa die mijn wensenlijstje goed had gelezen en een zéér goede keuze heeft gemaakt! Een prachtig pakketje met zeevruchten, studentenhaverchocolaatjes, caramelbonbons en pâte de fruits, MJAM! Afkomstig van Vereecke, zowat mijn hofleverancier als we aan de kust zijn. Mario mag natuurlijk meesnoepen. Jolien en Lena kregen elk een zakje met hun eigen cadeautjes. Ik heb ze voorlopig nog ingepakt gelaten om Jolien vanavond het plezier te gunnen om de pakjes te mogen openen, maar ik kon het echt niet laten om toch al te piepen. Lena krijgt een plastieken badboekje. Jolien wordt verwend met cadeautjes die een echt schot in de roos zullen zijn: een doosje met tekengerief van de prinsessen van Disney en stickers om mozaïektekeningen te maken.
vrijdag 9 december 2011
Rollebollebaby
Sinds 20 november kan Lena dan toch echt rollen!
Oefening baart kunst...
En dan, met een ultieme krachtinspanning:
Ter vergelijking: hier zie je het filmpje van toen Jolien pas kon rollen.
maandag 5 december 2011
Hij komt, hij komt...
Wie zou het meest naar morgenochtend uitkijken, zij of ik? En natuurlijk zal ze te laat op school zijn, maar vorig weekend waren wij onder ons tweetjes naar Maastricht en in Aalst, waar zij en Lena op weekend mochten, is Sinte Maarten al geweest.
En ik kreeg van de Sint een avond afwisselend zweten en rillen en 39 graden cadeau. Ik had wel iets leukers verwacht. Ben ik dan zo stout geweest het voorbije jaar?
Published with Blogger-droid v2.0.1
vrijdag 25 november 2011
De Grote Sint En Piet Tekenwedstrijd voor het Hele Gezin
- Jolien: Papaaa, ga jij Sinterklaas voor mij tekenen? Of neee, neeee, Zwarte Piet!
- Mario: Oei, dan moet ik eerst eens kijken, ik weet niet zomaar hoe dat moet.
- Waarop ik: Allez lief, ik denk dat ík ze zelfs uit mijn hoofd kan tekenen!
Meer is er bij ons thuis dus niet nodig om een wedstrijdje aan te gaan. We sloegen Joliens stiften aan, wapenden ons elk met een blaadje papier en bouwden in het midden van de tafel een afscheiding met een doos melk en het bakje van de stiften om spieken tegen te gaan. Toen ze merkte dat ze van ons niet veel respons meer kreeg, besloot Jolien wijselijk om dan maar gewoon mee te doen. Het zal wel niet moeilijk zijn om te achterhalen wie welke tekening maakte, maar ik vind toch dat ik een nobele poging ondernomen heb tegen een professioneel tekenaar...
PS: Heb je trouwens al gemerkt dat Jolien haar naam begint te schrijven (rechts bovenaan) en piemels begint te tekenen (zoek zelf maar)? :-)
- Mario: Oei, dan moet ik eerst eens kijken, ik weet niet zomaar hoe dat moet.
- Waarop ik: Allez lief, ik denk dat ík ze zelfs uit mijn hoofd kan tekenen!
Meer is er bij ons thuis dus niet nodig om een wedstrijdje aan te gaan. We sloegen Joliens stiften aan, wapenden ons elk met een blaadje papier en bouwden in het midden van de tafel een afscheiding met een doos melk en het bakje van de stiften om spieken tegen te gaan. Toen ze merkte dat ze van ons niet veel respons meer kreeg, besloot Jolien wijselijk om dan maar gewoon mee te doen. Het zal wel niet moeilijk zijn om te achterhalen wie welke tekening maakte, maar ik vind toch dat ik een nobele poging ondernomen heb tegen een professioneel tekenaar...
PS: Heb je trouwens al gemerkt dat Jolien haar naam begint te schrijven (rechts bovenaan) en piemels begint te tekenen (zoek zelf maar)? :-)
Published with Blogger-droid v2.0.1
maandag 14 november 2011
Onderhandelen met Jolien
In dezelfde context als dit verhaal:
Ik: Allez Jolien, nog drie happen en 't is in orde, dan mag je stoppen met eten.
Jolien: Néé, nog zóveel happen. (En ze steekt vier vingers op)
Ik: (wisselt grijns van verstandhouding uit met Mario. Theatrale zucht.) Allez, 't is goed, maar wel flinke happen hè.
Ofte: het voordeel dat ze nog niet zo goed kan tellen.
Ik: Allez Jolien, nog drie happen en 't is in orde, dan mag je stoppen met eten.
Jolien: Néé, nog zóveel happen. (En ze steekt vier vingers op)
Ik: (wisselt grijns van verstandhouding uit met Mario. Theatrale zucht.) Allez, 't is goed, maar wel flinke happen hè.
Ofte: het voordeel dat ze nog niet zo goed kan tellen.
donderdag 10 november 2011
Müsli met mayonaise
De laatste tijd is Jolien weer behoorlijk - heum - intensief. Ze is een fantastische grote zus en ze kan geweldig lief, gedwee en behulpzaam zijn. Maar ze is in alles gewoon heel fel. Zowel in haar enthousiasme (ze tatert er nogal op los en we moeten haar geregeld aanmanen om even wat rustiger te doen), maar helaas ook in negatieve emoties. Als ze moe is, wordt ze één hoopje ellende en weet ze met zichzelf geen blijf. En als ze dwars of boos is, heb je het echt wel geweten. En zoals dat dan gaat bij kleine kinderen wordt die strijd dan typisch uitgevochten op het vlak van eten, tanden poetsen en gaan slapen. Laat het woord 'slaapkleed' vallen en de poppen gaan aan het dansen!
Vorige donderdag was ik er nochtans gerust in dat het eten alvast geen problemen zou opleveren. Toen ik Jolien vertelde dat we frietjes van de frituur gingen halen was ze in eerste instantie ook effectief heel enthousiast. Maar Mario was de deur nog niet uit of ze zei al tegen mij "ik wil geen frietjes, ik wil müsli". Ik legde haar uit dat müsli voor 's morgens is en dat we nu frietjes zouden eten, en ging er verder van uit dat ze wel van mening zou veranderen zodra er frietjes voor haar neus zouden staan. Maar de müsliwens werd nog een paar keer herhaald en ook toen Mario daadwerkelijk met de frieten binnen kwam hield ze stug vol dat ze liever müsli wilde. De herhaalde etensstrijden van de voorgaande dagen indachtig hield ik voet bij stuk. Müsli is voor 's morgens, nu staan er frieten op het menu. Maar zij hield ook voet bij stuk. Als in: hartverscheurend wenen, roepen, ellendig in een hoekje gaan zitten snikken, zeuren, zielig zijn, zagen enzoverder. Wij gingen in de tegenaanval met argumenten, deals (als ge nu komt eten, dan...), dreigementen (als ge nu niet komt eten, dan...) en vlakaf negeren.
En toen knapte er iets in Mario (ik kon hem echt geen ongelijk geven). Zijn emmer liep over en hij stormde naar de keuken, kiepte een stevige hoeveelheid müsli in een kom en bracht alles vergezeld van een doos melk en een lepel naar tafel. Waarop er prompt rust in huis nederdaalde. Als een uitgehongerde welp stortte ze zich op haar verovering en gretig lepelde ze haar royale kom halfleeg. Vervolgens begon ze ook nog met smaak aan haar bordje frieten. En zo ging ze verder met afwisselend een frietje met mayonaise en/of andalouse, een lepel müsli met melk en een hapje bitterbal. Ik heb haar in weken zo goed niet weten eten. Ongetwijfeld de zoete smaak van de overwinning!
Vorige donderdag was ik er nochtans gerust in dat het eten alvast geen problemen zou opleveren. Toen ik Jolien vertelde dat we frietjes van de frituur gingen halen was ze in eerste instantie ook effectief heel enthousiast. Maar Mario was de deur nog niet uit of ze zei al tegen mij "ik wil geen frietjes, ik wil müsli". Ik legde haar uit dat müsli voor 's morgens is en dat we nu frietjes zouden eten, en ging er verder van uit dat ze wel van mening zou veranderen zodra er frietjes voor haar neus zouden staan. Maar de müsliwens werd nog een paar keer herhaald en ook toen Mario daadwerkelijk met de frieten binnen kwam hield ze stug vol dat ze liever müsli wilde. De herhaalde etensstrijden van de voorgaande dagen indachtig hield ik voet bij stuk. Müsli is voor 's morgens, nu staan er frieten op het menu. Maar zij hield ook voet bij stuk. Als in: hartverscheurend wenen, roepen, ellendig in een hoekje gaan zitten snikken, zeuren, zielig zijn, zagen enzoverder. Wij gingen in de tegenaanval met argumenten, deals (als ge nu komt eten, dan...), dreigementen (als ge nu niet komt eten, dan...) en vlakaf negeren.
En toen knapte er iets in Mario (ik kon hem echt geen ongelijk geven). Zijn emmer liep over en hij stormde naar de keuken, kiepte een stevige hoeveelheid müsli in een kom en bracht alles vergezeld van een doos melk en een lepel naar tafel. Waarop er prompt rust in huis nederdaalde. Als een uitgehongerde welp stortte ze zich op haar verovering en gretig lepelde ze haar royale kom halfleeg. Vervolgens begon ze ook nog met smaak aan haar bordje frieten. En zo ging ze verder met afwisselend een frietje met mayonaise en/of andalouse, een lepel müsli met melk en een hapje bitterbal. Ik heb haar in weken zo goed niet weten eten. Ongetwijfeld de zoete smaak van de overwinning!
woensdag 9 november 2011
Zo'n heerlijk baby'tje
En ik ben duidelijk niet de enige die haar om op te eten vindt. Een kindje uit de crèche heeft het bewijs daarvan achtergelaten op haar rechter knie én voet! Arme duts! Nog eentje erbij en ze evenaart haar zus al.
donderdag 3 november 2011
De bevalling
*Opgelet: gedetailleerd verslag*
Eentje voor de liefhebbers van het genre - en dat zijn er best wel veel, laat het een gouden tip zijn voor uitgevers: dit is een gat in de markt!
Voor al wie geen boodschap heeft aan verhalen over brekende vliezen, pijnlijke weeën en centimeters ontsluiting: sla dit berichtje gerust over. Volgende keer zal het hier wel weer interessant zijn, beloofd!
Donderdag 9 juni 1011. D-day. De uitgerekende datum. En aangezien Jolien netjes op 40 weken geboren is lijkt het mij wel leuk om dat kunstje nog eens te herhalen. De geboorte van Jolien heeft amper drie uur geduurd van de eerste wee tot de feitelijke geboorte, dus tot heel laat op de dag blijft er nog vanalles mogelijk. Ik had het rekensommetje de afgelopen weken al eindeloze keren herhaald en ook wanneer Jolien in bed ligt, is er net als bij de Rode Duivels bij de EK/WK-kwalificatie mathematisch nog altijd een kans.
In afwachting van Baantjer lig ik maar wat naar de tv staren. Koppen XL over mode voor honden. Mario is ondertussen zijn schrijfwerk voor de opvolger van de Rode Loper aan het bijschaven. Hij had al een paar keer gevraagd of ik zijn materiaal eens wilde lezen, maar het was er nooit van gekomen. En nu ziet hij zijn kans: "Baantjer begint over 20 minuten, wil je misschien nu mijn teksten eens lezen?" Goed idee! Ik klauter dus uit de zetel en wanneer ik naast hem op de stoel neerplof, wip ik even terug op. Wat was me dat? Het voelde als een keiharde trap recht naar beneden, maar dat kan het niet zijn, want ze is toch al gekeerd en ingedaald? En eigenlijk voelde het alsof er vanbinnen iets 'knapte'. Met de verhalen van grote plassen vruchtwater op de vloer en zelfs een doorweekte stoel bij een notaris en een overhaast afgeronde huisaankoop in mijn achterhoofd beslis ik om het zekere voor het onzekere te nemen en op de wc te gaan controleren of mijn vliezen niet heel toevallig gebroken zijn. Ik moet niet eens zo ver lopen om dat vermoeden bevestigd te voelen. Het grote kraamverband dat ik alvast in huis gehaald had komt vroeger dan gedacht van pas. 20u40. Het is dus zover. Over maximaal 24 uur hebben we ons kleintje in onze armen. Alleen: ik heb nog geen weeën.
Ik bel dus maar naar het ziekenhuis om te polsen wat we moeten doen. En dat ze mijn gynaecoloog maar stand-by houden, want dat het bij mij wel eens snel kan gaan zodra het op gang komt. Maar ik heb nog geen weeën, dus er is nog helemaal niets op gang. Een vreemde gewaarwording. Maar ook een groot voordeel. We hebben nu tijd om Mario zijn ouders te bellen en van Aalst naar Gent te laten komen. Ik scharrel de laatste dingen samen. Geen weeën, alleen een vreemdsoortige druk in mijn buik. We sluipen bij onze voorlopig nog enige dochter binnen en fluisteren haar in haar slaap toe dat meme en pepe hier zullen zijn als ze wakker wordt, want dat ze vannacht een zusje krijgt. Waar ik altijd een spoedscenario had verwacht, hebben we nu zelfs nog de tijd om voor Mario's ouders een plannetje te tekenen met de weg naar school. Zij slapen vannacht in ons bed en brengen Jolien morgen gewoon naar school. Tegen dat de les gedaan is, kan ze in principe al haar zus komen ontmoeten. En dan wil ik weg. Ik heb nog altijd geen weeën, maar die druk is echt vervelend en ik wil wel eens weten hoe ik er nu voor sta.
Terwijl we naar de nachtingang op de spoeddienst wandelen/waggelen, sluiten Mario en ik zelfs nog een weddenschapje af. Hij denkt dat ik al aan 5 cm ontsluiting zal zitten, ik denk dat het nog niet veel meer zal zijn dan de 3 centimeter tijdens de controle die ochtend. Ik moet af en toe eens inhouden voor een wee en nadat we geïnstalleerd zijn in de arbeidskamer blijkt dat Mario mij 20 cent (onze standaardinzet bij weddenschappen) verschuldigd is. 3 à 4 centimeter. Af en toe een wee, maar nog geen regelmaat. En vooral die vervelende druk naar beneden toe, maar die blijkt de boel dus niet vooruit te helpen.
De gynaecoloog blijkt nog in het gebouw te zijn voor een vergadering en uit de hoge frequentie van de inwendige onderzoeken blijkt dat zowel hij als de vroedvrouwen op hun hoede zijn door de snelheid van mijn eerste bevalling. Maar we zijn al ruim een uur verder en het breken van de vliezen heeft niet bepaald effect gehad. Dan maar eens aan de monitor. Onregelmatigheid troef. Dan eens drie kleine weeën om de drie minuten, dan eens een zware wee van enkele minuten aan een stuk, dan weer een tijdje niets, gevolgd door drie aaneengeschakelde zware weeën. Maar bovenal: geen of weinig vooruitgang in de ontsluiting.
Bij Jolien ben ik de bevalling met hevige krampen op de wc-pot gestart en is er niet eens tijd geweest om het nog over een lavement te hebben, deze keer kies ik er toch maar voor. Met als gevolg dat ik het volgende uur doorbreng met wandelingen van en naar de wc. De ene wee op het toilet, de andere vooroverleunend op het kastje aan de andere kant van de kamer. Alle houdingen probeer ik uit, maar niets voelt comfortabel. Tussenin kan er nog even een fotootje af, maar tijdens de weeën vergaat het lachen mij nu. Tegen middernacht krijg ik een klop. Ik heb al zeker een uur venijnige weeën die elke keer genadeloos inbeuken op het punt waar mijn hernia zich bevond. Bij elke wee word ik zo misselijk dat ik vecht om niet over te geven. Ik vind geen enkele houding die wat verlichting biedt en ik val tussen de weeën bijna in slaap. Het kersenpitkussen helpt geen zak tegen de aanhoudende rugpijn. De cola om mij wakker te houden maakt mij alleen maar misselijker tijdens de weeën. En bovenal: ik blijf maar vaststeken op 5 centimeter, dus het voelt allemaal aan als nodeloos energieverlies.
Mario wordt op pad gestuurd om druivensuiker uit de automaat te gaan kopen, omdat dat mijn maag minder zou belasten dan de cola. De vastzittende ontsluiting kan volgens de vroedvrouw 2 verklaringen kennen. Ofwel zijn de vliezen niet helemaal gebroken en zorgen die voor wrijving, en daarom probeert ze ze met een priem verder te breken (na de geboorte ontdek ik twee krassen op Lena's hoofd). Ofwel is ons meisje een sterrenkijkertje en daarom raadt ze mij aan om op mijn linkerzij te liggen, want dan kan ze makkelijker de bocht nemen die kindjes tijdens de geboorte altijd door moeten. Maar in die houding is de rugpijn amper op te vangen. Ik zie nu echt af. Minder dan drie minuten tussen de weeën en die eeuwige vervloekte priemende rugpijn terwijl ik eigenlijk gewoon even lekker zou willen dutten om weer op krachten te komen. En maar vastzitten op die stomme 5 centimeter.
Na de controle 's ochtends ben ik nog bij een oud scoutsgenootje binnengelopen die maandagnacht haar eerste kindje had gekregen. En op dit punt blijf ik maar aan haar verhaal denken: doodmoe, misselijk tijdens de weeën en maar vaststeken op 5 centimeter. Tot ze een epidurale kreeg en de pijn wegviel, waarna het plots allemaal bliksemsnel ging. Ik sta meermaals op het punt om toch maar een epidurale te vragen, maar mijn angst voor een naald tot diep tussen mijn ruggenwervels wint het toch nog nipt. Dat de vroedvrouw er zo goed de moed in blijft houden helpt mij ook enorm vooruit. Elke hopeloze verzuchting van mij beantwoordt zij monter met de opsomming van wat we nog allemaal kunnen doen ("en je kan nog in een warm bad, en je kan nog dit en je kan nog dat"). En dat Mario nog altijd weg is (de automaat blijkt geen stukken van 2 euro te aanvaarden en dat was het enige wat hij bijhad - en zo na middernacht blijk je toch een tijdje te moeten zoeken voor je iemand vindt (een nachtwaker) die je wisselgeld kan bezorgen) doet mij ook doorbijten. Ik ben dolblij wanneer hij terug binnenkomt. Ik beken hoe hoog het mij allemaal zit en vind hernieuwde moed om toch verder te doen. Als die vervloekte rugpijn toch maar eens zou weggaan!
En dan, zo rond een uur of twee, kom ik tot een belachelijk simpel besluit. Als ik de voorbije dagen op mijn rug in de zetel lag, had ik geregeld wel eens weeën, maar als ik mij op mijn zij draaide vielen ze weer stil. Dus stap ik af van de door de vroedvrouw aanbevolen zijlig en ik ga op mijn rug liggen. Oncomfortabeler om weeën op te vangen, maar plots komt alles wel in een stroomversnelling terecht. De pijnscheuten in mijn rug zijn niet te harden, maar de centimeters komen er nu wél bij. Om 2u20 belt de vroedvrouw de gynaecoloog. Even later verhuizen wij naar de verloskamer en heb ik persdrang die ik echt niet meer kan tegenhouden. De vroedvrouw had alvast een collega (of stagiaire?) gevraagd om bij haar te blijven voor het geval ze het alleen moest doen, maar om 2u35 arriveert de gynaecoloog. Vorige keer vielen mijn persweeën na het verhuizen stil, maar deze keer geven de weeën een duidelijk tempo aan en ik pers mezelf vol overgave binnenstebuiten. Alleen wat echt in mijn oor gefluisterd wordt dringt nog door, de rest (zoals de knip, waar ik mij vorige keer nog tegen probeerde te verzetten) ontgaat mij helemaal. Ik vraag wel eens om met een spiegel te mogen kijken en daarna geef ik weer het beste van mijn persende zelf. Ze blijkt omstrengeld te zijn (wat een geluk dat wij niet ergens zomaar in zeven haasten met ons tweetjes in de auto ofzo hebben moeten bevallen - dat zou slecht afgelopen zijn!!). En dan glijdt mijn kleine meisje de wereld tegemoet. Ze hangt vol vernix, maar ze zet meteen haar keel open. En meteen valt mij de gelijkenis met Jolien op. Ze zijn onmiskenbaar zusjes. Bij Jolien werd mijn aandacht op dit ogenblik nog heel erg opgeëist door mijn lijf en de naweeën, deze keer bestaat de wereld niet meer. Lena geniet mijn volle aandacht. Ik slorp haar helemaal in mij op. Zo'n klein, broos wezentje. Wat heerlijk dat ze er is! Ze mag gewoon bij mij blijven liggen, sabbelt meteen aan mijn borst en wordt pas gewogen en gemeten nadat we naar de arbeidskamer zijn teruggekeerd en ze zich helemaal heeft kunnen voldrinken, want dat doet ze wel onmiddellijk. Maar onderweg krijgen we nog de eer om iedereen op het Veerleplein (of in de hele wereld, want zo voelde het wel) het heuglijke nieuws te melden: onze lieve kleine Lena is geboren!
Eentje voor de liefhebbers van het genre - en dat zijn er best wel veel, laat het een gouden tip zijn voor uitgevers: dit is een gat in de markt!
Voor al wie geen boodschap heeft aan verhalen over brekende vliezen, pijnlijke weeën en centimeters ontsluiting: sla dit berichtje gerust over. Volgende keer zal het hier wel weer interessant zijn, beloofd!
Donderdag 9 juni 1011. D-day. De uitgerekende datum. En aangezien Jolien netjes op 40 weken geboren is lijkt het mij wel leuk om dat kunstje nog eens te herhalen. De geboorte van Jolien heeft amper drie uur geduurd van de eerste wee tot de feitelijke geboorte, dus tot heel laat op de dag blijft er nog vanalles mogelijk. Ik had het rekensommetje de afgelopen weken al eindeloze keren herhaald en ook wanneer Jolien in bed ligt, is er net als bij de Rode Duivels bij de EK/WK-kwalificatie mathematisch nog altijd een kans.
In afwachting van Baantjer lig ik maar wat naar de tv staren. Koppen XL over mode voor honden. Mario is ondertussen zijn schrijfwerk voor de opvolger van de Rode Loper aan het bijschaven. Hij had al een paar keer gevraagd of ik zijn materiaal eens wilde lezen, maar het was er nooit van gekomen. En nu ziet hij zijn kans: "Baantjer begint over 20 minuten, wil je misschien nu mijn teksten eens lezen?" Goed idee! Ik klauter dus uit de zetel en wanneer ik naast hem op de stoel neerplof, wip ik even terug op. Wat was me dat? Het voelde als een keiharde trap recht naar beneden, maar dat kan het niet zijn, want ze is toch al gekeerd en ingedaald? En eigenlijk voelde het alsof er vanbinnen iets 'knapte'. Met de verhalen van grote plassen vruchtwater op de vloer en zelfs een doorweekte stoel bij een notaris en een overhaast afgeronde huisaankoop in mijn achterhoofd beslis ik om het zekere voor het onzekere te nemen en op de wc te gaan controleren of mijn vliezen niet heel toevallig gebroken zijn. Ik moet niet eens zo ver lopen om dat vermoeden bevestigd te voelen. Het grote kraamverband dat ik alvast in huis gehaald had komt vroeger dan gedacht van pas. 20u40. Het is dus zover. Over maximaal 24 uur hebben we ons kleintje in onze armen. Alleen: ik heb nog geen weeën.
Ik bel dus maar naar het ziekenhuis om te polsen wat we moeten doen. En dat ze mijn gynaecoloog maar stand-by houden, want dat het bij mij wel eens snel kan gaan zodra het op gang komt. Maar ik heb nog geen weeën, dus er is nog helemaal niets op gang. Een vreemde gewaarwording. Maar ook een groot voordeel. We hebben nu tijd om Mario zijn ouders te bellen en van Aalst naar Gent te laten komen. Ik scharrel de laatste dingen samen. Geen weeën, alleen een vreemdsoortige druk in mijn buik. We sluipen bij onze voorlopig nog enige dochter binnen en fluisteren haar in haar slaap toe dat meme en pepe hier zullen zijn als ze wakker wordt, want dat ze vannacht een zusje krijgt. Waar ik altijd een spoedscenario had verwacht, hebben we nu zelfs nog de tijd om voor Mario's ouders een plannetje te tekenen met de weg naar school. Zij slapen vannacht in ons bed en brengen Jolien morgen gewoon naar school. Tegen dat de les gedaan is, kan ze in principe al haar zus komen ontmoeten. En dan wil ik weg. Ik heb nog altijd geen weeën, maar die druk is echt vervelend en ik wil wel eens weten hoe ik er nu voor sta.
Terwijl we naar de nachtingang op de spoeddienst wandelen/waggelen, sluiten Mario en ik zelfs nog een weddenschapje af. Hij denkt dat ik al aan 5 cm ontsluiting zal zitten, ik denk dat het nog niet veel meer zal zijn dan de 3 centimeter tijdens de controle die ochtend. Ik moet af en toe eens inhouden voor een wee en nadat we geïnstalleerd zijn in de arbeidskamer blijkt dat Mario mij 20 cent (onze standaardinzet bij weddenschappen) verschuldigd is. 3 à 4 centimeter. Af en toe een wee, maar nog geen regelmaat. En vooral die vervelende druk naar beneden toe, maar die blijkt de boel dus niet vooruit te helpen.
De gynaecoloog blijkt nog in het gebouw te zijn voor een vergadering en uit de hoge frequentie van de inwendige onderzoeken blijkt dat zowel hij als de vroedvrouwen op hun hoede zijn door de snelheid van mijn eerste bevalling. Maar we zijn al ruim een uur verder en het breken van de vliezen heeft niet bepaald effect gehad. Dan maar eens aan de monitor. Onregelmatigheid troef. Dan eens drie kleine weeën om de drie minuten, dan eens een zware wee van enkele minuten aan een stuk, dan weer een tijdje niets, gevolgd door drie aaneengeschakelde zware weeën. Maar bovenal: geen of weinig vooruitgang in de ontsluiting.
Bij Jolien ben ik de bevalling met hevige krampen op de wc-pot gestart en is er niet eens tijd geweest om het nog over een lavement te hebben, deze keer kies ik er toch maar voor. Met als gevolg dat ik het volgende uur doorbreng met wandelingen van en naar de wc. De ene wee op het toilet, de andere vooroverleunend op het kastje aan de andere kant van de kamer. Alle houdingen probeer ik uit, maar niets voelt comfortabel. Tussenin kan er nog even een fotootje af, maar tijdens de weeën vergaat het lachen mij nu. Tegen middernacht krijg ik een klop. Ik heb al zeker een uur venijnige weeën die elke keer genadeloos inbeuken op het punt waar mijn hernia zich bevond. Bij elke wee word ik zo misselijk dat ik vecht om niet over te geven. Ik vind geen enkele houding die wat verlichting biedt en ik val tussen de weeën bijna in slaap. Het kersenpitkussen helpt geen zak tegen de aanhoudende rugpijn. De cola om mij wakker te houden maakt mij alleen maar misselijker tijdens de weeën. En bovenal: ik blijf maar vaststeken op 5 centimeter, dus het voelt allemaal aan als nodeloos energieverlies.
Mario wordt op pad gestuurd om druivensuiker uit de automaat te gaan kopen, omdat dat mijn maag minder zou belasten dan de cola. De vastzittende ontsluiting kan volgens de vroedvrouw 2 verklaringen kennen. Ofwel zijn de vliezen niet helemaal gebroken en zorgen die voor wrijving, en daarom probeert ze ze met een priem verder te breken (na de geboorte ontdek ik twee krassen op Lena's hoofd). Ofwel is ons meisje een sterrenkijkertje en daarom raadt ze mij aan om op mijn linkerzij te liggen, want dan kan ze makkelijker de bocht nemen die kindjes tijdens de geboorte altijd door moeten. Maar in die houding is de rugpijn amper op te vangen. Ik zie nu echt af. Minder dan drie minuten tussen de weeën en die eeuwige vervloekte priemende rugpijn terwijl ik eigenlijk gewoon even lekker zou willen dutten om weer op krachten te komen. En maar vastzitten op die stomme 5 centimeter.
Na de controle 's ochtends ben ik nog bij een oud scoutsgenootje binnengelopen die maandagnacht haar eerste kindje had gekregen. En op dit punt blijf ik maar aan haar verhaal denken: doodmoe, misselijk tijdens de weeën en maar vaststeken op 5 centimeter. Tot ze een epidurale kreeg en de pijn wegviel, waarna het plots allemaal bliksemsnel ging. Ik sta meermaals op het punt om toch maar een epidurale te vragen, maar mijn angst voor een naald tot diep tussen mijn ruggenwervels wint het toch nog nipt. Dat de vroedvrouw er zo goed de moed in blijft houden helpt mij ook enorm vooruit. Elke hopeloze verzuchting van mij beantwoordt zij monter met de opsomming van wat we nog allemaal kunnen doen ("en je kan nog in een warm bad, en je kan nog dit en je kan nog dat"). En dat Mario nog altijd weg is (de automaat blijkt geen stukken van 2 euro te aanvaarden en dat was het enige wat hij bijhad - en zo na middernacht blijk je toch een tijdje te moeten zoeken voor je iemand vindt (een nachtwaker) die je wisselgeld kan bezorgen) doet mij ook doorbijten. Ik ben dolblij wanneer hij terug binnenkomt. Ik beken hoe hoog het mij allemaal zit en vind hernieuwde moed om toch verder te doen. Als die vervloekte rugpijn toch maar eens zou weggaan!
En dan, zo rond een uur of twee, kom ik tot een belachelijk simpel besluit. Als ik de voorbije dagen op mijn rug in de zetel lag, had ik geregeld wel eens weeën, maar als ik mij op mijn zij draaide vielen ze weer stil. Dus stap ik af van de door de vroedvrouw aanbevolen zijlig en ik ga op mijn rug liggen. Oncomfortabeler om weeën op te vangen, maar plots komt alles wel in een stroomversnelling terecht. De pijnscheuten in mijn rug zijn niet te harden, maar de centimeters komen er nu wél bij. Om 2u20 belt de vroedvrouw de gynaecoloog. Even later verhuizen wij naar de verloskamer en heb ik persdrang die ik echt niet meer kan tegenhouden. De vroedvrouw had alvast een collega (of stagiaire?) gevraagd om bij haar te blijven voor het geval ze het alleen moest doen, maar om 2u35 arriveert de gynaecoloog. Vorige keer vielen mijn persweeën na het verhuizen stil, maar deze keer geven de weeën een duidelijk tempo aan en ik pers mezelf vol overgave binnenstebuiten. Alleen wat echt in mijn oor gefluisterd wordt dringt nog door, de rest (zoals de knip, waar ik mij vorige keer nog tegen probeerde te verzetten) ontgaat mij helemaal. Ik vraag wel eens om met een spiegel te mogen kijken en daarna geef ik weer het beste van mijn persende zelf. Ze blijkt omstrengeld te zijn (wat een geluk dat wij niet ergens zomaar in zeven haasten met ons tweetjes in de auto ofzo hebben moeten bevallen - dat zou slecht afgelopen zijn!!). En dan glijdt mijn kleine meisje de wereld tegemoet. Ze hangt vol vernix, maar ze zet meteen haar keel open. En meteen valt mij de gelijkenis met Jolien op. Ze zijn onmiskenbaar zusjes. Bij Jolien werd mijn aandacht op dit ogenblik nog heel erg opgeëist door mijn lijf en de naweeën, deze keer bestaat de wereld niet meer. Lena geniet mijn volle aandacht. Ik slorp haar helemaal in mij op. Zo'n klein, broos wezentje. Wat heerlijk dat ze er is! Ze mag gewoon bij mij blijven liggen, sabbelt meteen aan mijn borst en wordt pas gewogen en gemeten nadat we naar de arbeidskamer zijn teruggekeerd en ze zich helemaal heeft kunnen voldrinken, want dat doet ze wel onmiddellijk. Maar onderweg krijgen we nog de eer om iedereen op het Veerleplein (of in de hele wereld, want zo voelde het wel) het heuglijke nieuws te melden: onze lieve kleine Lena is geboren!
woensdag 2 november 2011
Kindje moe
Net thuis van de kinderarts. Voor de geïnteresseerden: we zitten aan 5,300 kg (P10), 61 cm (P25), 39,5 cm hoofdomtrek (P50) en een voorschrift voor hoestsiroop. Maar de babbel met een oude squashgenote in de wachtzaal was zo mogelijk toch interessanter!
Published with Blogger-droid v1.7.4
woensdag 26 oktober 2011
Tess Secret Santa 2011
Je hebt het waarschijnlijk al wel ergens zien opduiken, maar het is weer die mooie tijd van het jaar waarin Tess' Secret Santa op gang getrokken wordt. De vreugde bij het lezen van de aankondiging, de stress voor het opstellen van een wensenlijstje, het doorhakken van de knoop en opluchting na het indrukken van de 'send'-knop. Tot daar zit ik al. En nu kijk ik uit naar de kennismaking met mijn slachtoffer, het bedenken van een leuk cadeau, alles samenzoeken, mezelf verplichten om naar de post te gaan en als kers op de taart enkele dagen later de spanning als er aan de deur gebeld wordt!
Schrijf je dus nog snel in! Hoe je precies kan deelnemen vind je hier (en laat je vooral niet afschrikken door Tess' fantastische moodboard - bij mij is het ook maar gewoon een tekstje, niks te Pinterest of Photoshop...). Veel plezier!
vrijdag 21 oktober 2011
Het voordeel van goede slaperkes...
... Is dat ze bijna overal in slaap vallen.
Het nadeel is dat dat ook kan gebeuren op de schouders van de papa op kilometer 9 van de wandeling van 16 kilometer!
(En als u zich afvraagt waar wij die zon gevonden hebben, de foto's dateren alweer van 29/9. Zo vaak download ik die dus van ons fototoestel...)
Het nadeel is dat dat ook kan gebeuren op de schouders van de papa op kilometer 9 van de wandeling van 16 kilometer!
donderdag 6 oktober 2011
vrijdag 16 september 2011
Nivea Baby Pure & Natural via The Insiders
Drie maand en al last van pellekes in haar haar, begot. En rode
strepen in haar oksels en knieholtes. En gezwollen uitslag op armen en
benen als het dan eindelijk eens warm weer is. Ze heeft met andere
woorden een gevoelig velletje en een extra lik zalf of lotion is meer
dan welkom.
Dat maakt ons dus tot de ideale proefpersonen voor het nieuwe assortiment Pure and Natural verzorgingsproducten van Nivea. Dat vonden ze bij The Insiders ook en dus kreeg ik zomaar een doos met een fles badolie en een hele pot SOS-crème, een kommetje, een babylepel en maar liefst 15 staaltjes-met-een-kortingsbon-van-1-euro-en-een-fotoshoot-bij-Portrait-Studio's.
Ik kan kort zijn: Nivea staat voor kwaliteit en dat is ook hier het geval. De badolie vind ik moeilijk te beoordelen. Hij doet zijn werk even goed als de andere badoliën voor gevoelige vellekes waar ik al staaltjes van heb mogen proberen. Zijn lekkere geurtje verdient wel een aparte vermelding. Over de SOS-crème ben ik wel uitgesproken enthousiast: waar de bodylotion van Galenco haar rode uitslag wel minder ruw, maar zo mogelijk nog roder maakt, kalmeert de SOS-crème van Nivea wel degelijk haar huid. Tikje aan de vette kant, maar een op-en-top hydraterend product. En ook weer een lekker geurtje.
En nu is het aan u: ik heb nog enkele staaltjes hydraterende lotion om uit te delen. Wie een wil, geeft een gil!
Dat maakt ons dus tot de ideale proefpersonen voor het nieuwe assortiment Pure and Natural verzorgingsproducten van Nivea. Dat vonden ze bij The Insiders ook en dus kreeg ik zomaar een doos met een fles badolie en een hele pot SOS-crème, een kommetje, een babylepel en maar liefst 15 staaltjes-met-een-kortingsbon-van-1-euro-en-een-fotoshoot-bij-Portrait-Studio's.
Ik kan kort zijn: Nivea staat voor kwaliteit en dat is ook hier het geval. De badolie vind ik moeilijk te beoordelen. Hij doet zijn werk even goed als de andere badoliën voor gevoelige vellekes waar ik al staaltjes van heb mogen proberen. Zijn lekkere geurtje verdient wel een aparte vermelding. Over de SOS-crème ben ik wel uitgesproken enthousiast: waar de bodylotion van Galenco haar rode uitslag wel minder ruw, maar zo mogelijk nog roder maakt, kalmeert de SOS-crème van Nivea wel degelijk haar huid. Tikje aan de vette kant, maar een op-en-top hydraterend product. En ook weer een lekker geurtje.
En nu is het aan u: ik heb nog enkele staaltjes hydraterende lotion om uit te delen. Wie een wil, geeft een gil!
Published with Blogger-droid v1.7.4
donderdag 1 september 2011
Allez hup, daar gaan we dan zeker?
Het was toch wel een schok. Het besef die woensdag 17 augustus dat ik de dag nadien een intakegesprek bij de crèche had. Omdat Lena daar vanaf de tweede week van september naartoe zou gaan. En dat dat over een goeie drie weken al zou zijn. En dat het wel een supergoede crèche is, maar dat ze toch nog mini zou zijn. En alleen zou liggen wenen enzo (hét schrikbeeld van elke moeder). En dat ik dan de borstvoeding al zou moeten beginnen afbouwen. En dat ik daar toch allemaal nog niet klaar voor was. Want juli was in alle drukte voorbij gevlógen en ik begon dus nog maar net mijn baby'tje volop op te snuffelen. En we kregen nog maar net een extra innige band omdat ze naar mij begon te lachen. En dus vormde het vooruitzicht dat ik haar al zou moeten 'afgeven' een onoverkomelijke knoop in mijn maag.
En zo komt het dat ik die woensdag 17 augustus 's avonds in de zetel tegen mijn ventje aankroop: "lie-ief? Gaan wij dood van de honger als ik nog een paar weken langer niet werk?" Waarop hij mij verzekerde van niet.
En dus nu gaat ze pas op 22/9 naar de crèche. En heb ik de flesjes nog een paar weken langer uit mijn keuken kunnen bannen. Ach, met haar 3,990 kilo voor67 57 cm gisteren is ze compleet van de curves getuimeld, dus de kinderarts adviseerde sowieso om haar te beginnen bijvoeden. Dus nu moet ik er alsnog toch eens mee beginnen. Allez hup, daar gaan we dan zeker?
En zo komt het dat ik die woensdag 17 augustus 's avonds in de zetel tegen mijn ventje aankroop: "lie-ief? Gaan wij dood van de honger als ik nog een paar weken langer niet werk?" Waarop hij mij verzekerde van niet.
En dus nu gaat ze pas op 22/9 naar de crèche. En heb ik de flesjes nog een paar weken langer uit mijn keuken kunnen bannen. Ach, met haar 3,990 kilo voor
Published with Blogger-droid v1.7.4
zondag 28 augustus 2011
Ha
De h is een letter die voor Jolien tot nu toe gewoon niet bestond. In haar spraak werd de h simpelweg overgeslagen. Maar sinds een tijdje valt het mij op dat ze echt moeite doet om hem uit te spreken. Alleen klinkt het meer als een r dan een h. En zodoende spreekt Jolien nu dus van "klappen in de Randjes", "wij gaan een nieuw Ruis bouwen", "ik ga mijn eten in kleine Rapjes opeten" en "kijk, daar loopt een klein Rondje".
Published with Blogger-droid v1.7.4
zaterdag 27 augustus 2011
Buik
Het was toch even schrikken toen ik gisteren niet gewekt werd door de gebruikelijke smak-smak-ik-heb-hongerrrr-geluidjes, maar door gefrustreerd geween, en ik bij inspectie van het babybed aan mijn voeten Lena op haar buik aantrof! De dag voordien had ze zich op de speelmat ook al helemaal rond haar as gedraaid (van noord naar zuid, zeg maar) en dat was al confronterend genoeg, dat schepje erbovenop had echt nog niet gehoeven!
(Ter verdediging dat ze echt geen wonderkind is: ze slaapt nog in een inbakerdoek en met de armpjes binnenboord liggen die natuurlijk niet in de weg voor het omrollen. Ik was gewoon nog niet ingesteld op een baby die zomaar haar eigen weg gaat...)
(Ter verdediging dat ze echt geen wonderkind is: ze slaapt nog in een inbakerdoek en met de armpjes binnenboord liggen die natuurlijk niet in de weg voor het omrollen. Ik was gewoon nog niet ingesteld op een baby die zomaar haar eigen weg gaat...)
Published with Blogger-droid v1.7.4
woensdag 17 augustus 2011
Gratis en voor niets
Of give-away zo je wil...
Wie zijn geboortelijst bij Dreamland legt, krijgt een boekje met bonnen voor gratis producten, waaronder ook deze hoekbeschermers en navulling voor de luiercontainer. Winkelwaarde respectievelijk 2,95 en 8,49 euro. Ik ben er niets mee, dus maak ik er liever iemand anders gelukkig mee.
Interesse? In alles of maar één van beide? Laat maar een berichtje bij de reacties/comments! We gaan nu een laaaang weekendje naar zee, dus maandagochtend 22/8 sluit ik deze give-away af. En als er meer dan 1 reactie komt, mag Jolien briefjes trekken!
Wie zijn geboortelijst bij Dreamland legt, krijgt een boekje met bonnen voor gratis producten, waaronder ook deze hoekbeschermers en navulling voor de luiercontainer. Winkelwaarde respectievelijk 2,95 en 8,49 euro. Ik ben er niets mee, dus maak ik er liever iemand anders gelukkig mee.
Interesse? In alles of maar één van beide? Laat maar een berichtje bij de reacties/comments! We gaan nu een laaaang weekendje naar zee, dus maandagochtend 22/8 sluit ik deze give-away af. En als er meer dan 1 reactie komt, mag Jolien briefjes trekken!
Published with Blogger-droid v1.7.4
woensdag 10 augustus 2011
Kind & Gezin Lena 1 - 2 maanden
Gisteren stond de eerste consultatie bij Kind & Gezin op het menu. Grappig om als nieuwe bezoeker onthaald te worden terwijl mijn laatste bezoek dateert van 14 oktober. Bij de vrijwilligsters en de twee aanwezige mama's ontlokte Lena meteen heel wat ooh's en aah's: wat een kleintje nog, en zo'n fijn gezichtje, en al zo aandachtig kijken, en zo ne kop haar! Ik zou liegen als ik zeg dat mij dat niets doet...
- 56,3 cm (P50)
- 3,890 kg (P3)
Ik was er blijkbaar op een andere dag dan gewoonlijk, want ik belandde bij een vrouwelijke kinderarts, terwijl ik met Jolien altijd bij een man op consult geweest ben. Maar wat een schatje! Ze heeft Lena grondig bestudeerd en onderzocht en gaf daarbij een hoop opmerkingen waar ik nog nooit op gelet had of die ik simpelweg niet wist.
- Ze ligt mooi recht.
- Ze beweegt symmetrisch met haar armen en benen.
- Als ze op haar rug ligt met gesloten vuistjes naast haar hoofd en jij staat boven haar, zorgt dat je haar aandacht hebt en toont je geopende/openende handen, dan probeert ze jou te imiteren en pelt ze haar vingertjes open. (Is sindsdien al meermaals opnieuw getest).
- Het is een heel alert kind, dat zeer aandachtig kan liggen luisteren en heel blij reageert als je tegen haar praat (allez, een klein aandachtvreterke in de dop, dus).
- Het is blijkbaar typisch voor refluxkindjes dat die zo alert zijn. En ook weinig slapen overdag is daar typisch voor. Vandaar dat ik nooit slaapbaby's heb gekend!
- De borstvoeding verloopt prima sinds een paar dagen is ze van acht naar zeven voedingen per dag gezakt, waarvan 1 echte nachtvoeding: ze drinkt een laatste keer rond 21u30, dan ergens tussen 3 en 4, en vervolgens pas weer rond 7 uur. Mooie uren, vind ik.
- Ze heeft een heel soepel bekken, het kan wel eens een lenige worden.
- In buiklig kan ze haar hoofd nog niet lang opheffen. Ze heeft nog weinig spierkracht, maar dat is niet onlogisch voor zo'n kleine en fijne baby.
Niks dan goede punten, dus. En daarvoor werd ze beloond met twee spuiten in haar billen!
Vergelijken met Jolien? Hierzo!
- 56,3 cm (P50)
- 3,890 kg (P3)
Ik was er blijkbaar op een andere dag dan gewoonlijk, want ik belandde bij een vrouwelijke kinderarts, terwijl ik met Jolien altijd bij een man op consult geweest ben. Maar wat een schatje! Ze heeft Lena grondig bestudeerd en onderzocht en gaf daarbij een hoop opmerkingen waar ik nog nooit op gelet had of die ik simpelweg niet wist.
- Ze ligt mooi recht.
- Ze beweegt symmetrisch met haar armen en benen.
- Als ze op haar rug ligt met gesloten vuistjes naast haar hoofd en jij staat boven haar, zorgt dat je haar aandacht hebt en toont je geopende/openende handen, dan probeert ze jou te imiteren en pelt ze haar vingertjes open. (Is sindsdien al meermaals opnieuw getest).
- Het is een heel alert kind, dat zeer aandachtig kan liggen luisteren en heel blij reageert als je tegen haar praat (allez, een klein aandachtvreterke in de dop, dus).
- Het is blijkbaar typisch voor refluxkindjes dat die zo alert zijn. En ook weinig slapen overdag is daar typisch voor. Vandaar dat ik nooit slaapbaby's heb gekend!
- De borstvoeding verloopt prima sinds een paar dagen is ze van acht naar zeven voedingen per dag gezakt, waarvan 1 echte nachtvoeding: ze drinkt een laatste keer rond 21u30, dan ergens tussen 3 en 4, en vervolgens pas weer rond 7 uur. Mooie uren, vind ik.
- Ze heeft een heel soepel bekken, het kan wel eens een lenige worden.
- In buiklig kan ze haar hoofd nog niet lang opheffen. Ze heeft nog weinig spierkracht, maar dat is niet onlogisch voor zo'n kleine en fijne baby.
Niks dan goede punten, dus. En daarvoor werd ze beloond met twee spuiten in haar billen!
Vergelijken met Jolien? Hierzo!
Published with Blogger-droid v1.7.4
vrijdag 5 augustus 2011
Alles in orde!
"Niks dan goed nieuws". De dokter kon mij niet beter begroeten. De meer nauwkeurige hartmonitoring leverde geen afwijkende resultaten op. Ja, haar hartslag zakt wel eens diep, maar bij de eerste meting was dat blijkbaar in 90% van de gevallen zo, en bij deze meting was dat niet vaker dan gemiddeld. Zorgen om niets, dus. Ze mag gewoon zo mee naar huis.
En als je de kinderarts op de gang tegen de verpleegster iets hoort zeggen over "Lenaatje", dan word je toch helemaal warm vanbinnen, zeker!
En als je de kinderarts op de gang tegen de verpleegster iets hoort zeggen over "Lenaatje", dan word je toch helemaal warm vanbinnen, zeker!
Published with Blogger-droid v1.7.4
donderdag 4 augustus 2011
Wiegedoodtest, deel 2: en we gaan nog nie naar huis...!
Ik was ook niet onverdeeld overtuigd van dat slaaponderzoek naar het risico op wiegedood, maar het stond nu vast dus ik heb het maar laten doen. 's Nachts had een verpleegster al vermeld dat Lena's hartslag soms wel heel laag zakt als ze diep slaapt. Na een veelvuldig onderbroken nacht (binnensluipende verpleegster om het uur, krakende lakens in een vreemd bed, rechtop zittend voeden in plaats van lekker ontspannen liggend) kwam de kinderarts na analyse van alle curves en registraties tot dezelfde conclusie. Haar andere waarden, en dan vooral het zuurstofgehalte in haar bloed bleven op die momenten wel goed, dus ze komt er niet echt door in de problemen. Geen uitgesproken kans op wiegedood dus, maar als uw hart stopt met kloppen zijt ge natuurlijk evengoed dood.
Dit moest dus verder onderzocht worden. Tijdens zo'n slaaptest worden zoveel parameters tegelijk gemeten dat het gewoon aan de nauwkeurigheid van de meting kan liggen (zou niet het geval zijn volgens de nachtverpleegster uit de nieuwsflash). De kinderarts vond een cardiogram (met een antiek toestel, want de zuignappen van de nieuwe infr-frastructuur zijn te groot voor zo'n minietjes) nodig en toen ik haar hoorde praten over een hartmonitoring van 24 uur begon ik in mijn hoofd onze agenda te overlopen op zoek naar vrije dagen, want met postnatale kine, Kind & Gezin en een uitstapje met mijn moeder en Jolien volgende week slibt die al snel vol. Toen ze naar de betreffende afdeling belde "of het paste" drong het plots tot mij door: die 24 uur, die gaan nú in!
Ik zit hier dus nog altijd. Het bezoek voor vanavond afgebeld, Mario verwittigd dat hij opnieuw een nacht alleen zal moeten slapen, dat Jolien vandaag een kappersafspraak heeft en dat ze morgen de hele dag thuis is. En dat ik maar één verse onderbroek meehad (aja, logisch) en hij een nieuwe moet brengen (ook logisch).
Voor de liefhebbers: ze weegt nu 3,790 kg, meet 56 cm en heeft een kleine hoofdomtrek (de verpleegster haastte zich om te zeggen dat dat geen verband houdt met haar verstandelijke vermogens).
De verzadiging blijft goed, dus dat lijkt geen probleem. Over haar hartslag hebben ze nog niets gezegd, maar ze slaapt zo weinig overdag, en al zeker niet diep, dat ik vermoed dat ze er nog geen zicht op hebben.
Nieuwsflash: net een praatje gemaakt met de nachtverpleegster. Ze heeft "nog nooit in haar carrière" (geen idee hoe lang ze hier werkt, maar ze is toch geen 20 meer) zo'n lage polsslag bij een baby geregistreerd. Ze zakken wel eens tot 80-85, maar tot in de 70, dat heeft ze nog nooit gezien, dus ze is even benieuwd als ik).
En verder leerde ik dat als ze zeggen "die test loopt van acht tot acht", dat ge dan verondersteld wordt om tegen zes uur al ter plaatse te zijn, of ge krijgt rond kwart voor zeven telefoon "waar blijft ge" en ge moogt uw frietjes opschrokken. En Mario heeft geleerd dat bij frontale aanrijdingen olie uit auto's kan lekken waar ge als fietser met een kleuter achterop vervaarlijk over kunt uitglijden. Het scheelde niet veel of hij mocht gewoon terugkeren, maar gelukkig kan mijn ex-voetballerke goed vallen en heeft hij verder onheil kunnen vermijden. Met ons tweetjes in het ziekenhuis, dat is al meer dan genoeg!
Dit moest dus verder onderzocht worden. Tijdens zo'n slaaptest worden zoveel parameters tegelijk gemeten dat het gewoon aan de nauwkeurigheid van de meting kan liggen (zou niet het geval zijn volgens de nachtverpleegster uit de nieuwsflash). De kinderarts vond een cardiogram (met een antiek toestel, want de zuignappen van de nieuwe infr-frastructuur zijn te groot voor zo'n minietjes) nodig en toen ik haar hoorde praten over een hartmonitoring van 24 uur begon ik in mijn hoofd onze agenda te overlopen op zoek naar vrije dagen, want met postnatale kine, Kind & Gezin en een uitstapje met mijn moeder en Jolien volgende week slibt die al snel vol. Toen ze naar de betreffende afdeling belde "of het paste" drong het plots tot mij door: die 24 uur, die gaan nú in!
Ik zit hier dus nog altijd. Het bezoek voor vanavond afgebeld, Mario verwittigd dat hij opnieuw een nacht alleen zal moeten slapen, dat Jolien vandaag een kappersafspraak heeft en dat ze morgen de hele dag thuis is. En dat ik maar één verse onderbroek meehad (aja, logisch) en hij een nieuwe moet brengen (ook logisch).
Voor de liefhebbers: ze weegt nu 3,790 kg, meet 56 cm en heeft een kleine hoofdomtrek (de verpleegster haastte zich om te zeggen dat dat geen verband houdt met haar verstandelijke vermogens).
De verzadiging blijft goed, dus dat lijkt geen probleem. Over haar hartslag hebben ze nog niets gezegd, maar ze slaapt zo weinig overdag, en al zeker niet diep, dat ik vermoed dat ze er nog geen zicht op hebben.
Nieuwsflash: net een praatje gemaakt met de nachtverpleegster. Ze heeft "nog nooit in haar carrière" (geen idee hoe lang ze hier werkt, maar ze is toch geen 20 meer) zo'n lage polsslag bij een baby geregistreerd. Ze zakken wel eens tot 80-85, maar tot in de 70, dat heeft ze nog nooit gezien, dus ze is even benieuwd als ik).
En verder leerde ik dat als ze zeggen "die test loopt van acht tot acht", dat ge dan verondersteld wordt om tegen zes uur al ter plaatse te zijn, of ge krijgt rond kwart voor zeven telefoon "waar blijft ge" en ge moogt uw frietjes opschrokken. En Mario heeft geleerd dat bij frontale aanrijdingen olie uit auto's kan lekken waar ge als fietser met een kleuter achterop vervaarlijk over kunt uitglijden. Het scheelde niet veel of hij mocht gewoon terugkeren, maar gelukkig kan mijn ex-voetballerke goed vallen en heeft hij verder onheil kunnen vermijden. Met ons tweetjes in het ziekenhuis, dat is al meer dan genoeg!
woensdag 3 augustus 2011
Slaaptest wiegedood
Published with Blogger-droid v1.7.4
dinsdag 2 augustus 2011
Ze lacht!
Published with Blogger-droid v1.7.4
zaterdag 30 juli 2011
Reflux bis
We hebben officieel een tweede refluxertje in huis, al heb ik wel de indruk dat Lena er minder zwaar van heeft dan Jolien indertijd. Het medicijn kende ik nog niet: Ranitidine. Ampules met poeder die ik 2 keer per dag in wat moedermelk moet oplossen. Veel geknoei dus, maar gelukkig blijft het beperkt tot 2 keer per dag en vind ik mijn routine er al in. We zijn nu een weekje met vakantie in Frankrijk waardoor ik Lena heel vaak in de draagdoek bij mij heb en ze dus sowieso heel rustig is. Dat maakt het moeilijker om het effect te beoordelen, maar ik heb wel de indruk dat het al beterschap biedt. Ze lijkt alleszins minder pijn te hebben, al weent ze nog wel geregeld. Maar dat kan een kwestie van te lage dosis zijn. Ik leef alvast in de wetenschap dat er een diagnose is, dat het er over enkele maanden uitgroeit en dat er middelen bestaan om haar pijn te verlichten, dus dat biedt hoop.
Published with Blogger-droid v1.7.4
woensdag 20 juli 2011
PH-metrie
Zoals aangekondigd spenderen Lena en ik vandaag een dag in het ziekenhuis voor een pH-metrie. zij heeft via haar neus een sonde tot in haar slokdarm, ik moet met de knoppen op het bijhorende bakje ingeven wanneer een voeding begint en eindigt, wanneer ik haar rechtop houd, wanneer ze plat ligt en wanneer ik denk dat ze pijn heeft. 24 uur lang. Nog 15 te gaan...
Published with Blogger-droid v1.7.2
d
dinsdag 19 juli 2011
Klagen bij de kinderarts
Mijn ogen vielen bijna uit hun kassen toen de kinderarts mij in het ziekenhuis vertelde dat je het eerste halve jaar om de maand, en vanaf zes maanden om de twee maanden op controle moet komen. Wablief? Zo vaak? Met een gezond kind? Door Jolien haar reflux was ik al snel vaste klant in straat - hoeveel is het daar? - 61 (een ziekenhuis is bijna een stad op zich, en dat nemen ze in Sint-Lucas vrij letterlijk door hun afdelingen te nummeren in straten. Route 66, maar dan in een minder idyllische setting), en de frequentie van mijn bezoeken volgde het ritme van mijn klachten. Ik had dus eerder uit beleefdheid een paar weken terug een afspraak bij de kinderarts vastgelegd, maar door het toenemende gehuil keek ik er onderhand erg naar uit om daar eens een nootje te gaan klagen.
Veel geklaagd heb ik niet. Ik werd meteen ernstig genomen. Het fysieke onderzoek leverde goedkeurend gemompel op: alles in orde, sterk kind, veel baby-acné maar daar is niets abnormaals aan, en de stapreflex verdwijnt zoals het hoort.
3,580 kg. Daarmee zit ze net onder p10 en is ze het minimum bijgekomen dat ze verwachten. Ze drinkt nog vaak, en dus kleine beetjes, en ik moet haar dus zeker aanleggen als ze erom vraagt.
54 cm.
Om krampen te voorkomen kan ik nu best zoveel mogelijk zuivel van mijn menu schrappen (ik ontbijt met muesli en heb nu een fles sojamelk gekocht. Die krijgt morgenochtend welgeteld één kans. Eentje maar!). En - ik veronderstel door onze voorgeschiedenis - om reflux uit te sluiten gaan ze woensdag een pH-metrie doen. 24 uur lang een sonde in haar slokdarm. De slokdarm is geen zure omgeving, dus als die zuur meet, komt er maagsap terug naar boven en heeft ze last van reflux. Daarnaast moet ik ook bijhouden wanneer ze huilt, zodat ze kunnen nagaan of dat verband houdt. Gezellig lijkt het me niet, maar ik ben wel blij dat de kinderarts meteen voor duidelijkheid wil zorgen. Het klinkt heel fout, maar ik zou al bijna hopen dat het gewoon milde reflux blijkt te zijn. Dan kunnen we tenminste verder. Anders moet je nog eindeloos vanalles zitten proberen dat misschien nooit resultaat oplevert. Ik weet dus niet goed wat je ons moet toewensen, maar ik breng zeker verslag uit van het resultaat!
Veel geklaagd heb ik niet. Ik werd meteen ernstig genomen. Het fysieke onderzoek leverde goedkeurend gemompel op: alles in orde, sterk kind, veel baby-acné maar daar is niets abnormaals aan, en de stapreflex verdwijnt zoals het hoort.
3,580 kg. Daarmee zit ze net onder p10 en is ze het minimum bijgekomen dat ze verwachten. Ze drinkt nog vaak, en dus kleine beetjes, en ik moet haar dus zeker aanleggen als ze erom vraagt.
54 cm.
Om krampen te voorkomen kan ik nu best zoveel mogelijk zuivel van mijn menu schrappen (ik ontbijt met muesli en heb nu een fles sojamelk gekocht. Die krijgt morgenochtend welgeteld één kans. Eentje maar!). En - ik veronderstel door onze voorgeschiedenis - om reflux uit te sluiten gaan ze woensdag een pH-metrie doen. 24 uur lang een sonde in haar slokdarm. De slokdarm is geen zure omgeving, dus als die zuur meet, komt er maagsap terug naar boven en heeft ze last van reflux. Daarnaast moet ik ook bijhouden wanneer ze huilt, zodat ze kunnen nagaan of dat verband houdt. Gezellig lijkt het me niet, maar ik ben wel blij dat de kinderarts meteen voor duidelijkheid wil zorgen. Het klinkt heel fout, maar ik zou al bijna hopen dat het gewoon milde reflux blijkt te zijn. Dan kunnen we tenminste verder. Anders moet je nog eindeloos vanalles zitten proberen dat misschien nooit resultaat oplevert. Ik weet dus niet goed wat je ons moet toewensen, maar ik breng zeker verslag uit van het resultaat!
Published with Blogger-droid v1.7.2
vrijdag 15 juli 2011
Kinderpraat
Jolien vindt een kastanje op de stoep.
- "Mama, kijk! Wat is dat?"
- "Een kastanje."
Er valt een korte denkstilte, dan klaart haar gezicht op en zegt ze enthousiast: "Sinterklaas woont daarin!"
Ik moet toegeven: het duurde even voor mijn frank viel...
Op tv krijgen kippen eten toegeworpen.
- "Mama, wat doen die?"
- "Die pikken graantjes."
Denkstilte.
- "Van wie?"
- "Mama, kijk! Wat is dat?"
- "Een kastanje."
Er valt een korte denkstilte, dan klaart haar gezicht op en zegt ze enthousiast: "Sinterklaas woont daarin!"
Ik moet toegeven: het duurde even voor mijn frank viel...
Op tv krijgen kippen eten toegeworpen.
- "Mama, wat doen die?"
- "Die pikken graantjes."
Denkstilte.
- "Van wie?"
Published with Blogger-droid v1.7.2
maandag 11 juli 2011
1 maand Lena: van slapend bolletje tot parasitair gedrag en de herintrede van het gewone leven
Een maand is ze al. De eerste twee weken was ze een etend en slapend bolletje. Met als kers op de taart nachten van 6, 7 tot zelfs een eenmalige 8 uur! Dat maakte de zware eetsprinten in de vooravond en avond ruimschoots goed.
Toen gingen haar ogen open en met haar wakkere bestaan sloop er ook meer onrust binnen. Last van boertjes, niet meer zomaar alleen in slaap vallen, dat soort dingen. De draagdoek deed de stilte weerkeren. Ik had al eens te veel op de terugweg van de schoolpoort boodschappen moeten doen in de chaos van aan de ene kant een dwarse peuter en aan de andere kant een ontroostbaar huilende koets. 100 meter in de draagdoek en het was gegarandeerd weer een drietal uur stil.
Zo. Opgelost? Nee hoor, zo werkt dat niet bij jonge moeders en kleine baby's. Want na 4 dagen intensief draagdoekgebruik begon ik mij zorgen te maken over het ietwat parasitaire gedrag van ons kleintje. Wakker zijn stond gelijk aan gehuil en de enige manieren om haar te troosten waren haar aanleggen of in de draagdoek steken. Ze leek wel met mij vergroeid en ook Mario kreeg haar niet getroost. Toen sloop de eerste twijfel binnen. Refluxsignalen herkende ik - gelukkig - niet. Was dit dan misschien doodnormaal gedrag voor een baby die niet aan reflux lijdt? Maar met elke steeds hardnekkigere huilbui 's avonds groeide ook mijn overtuiging dat er toch íets scheelde. Ik hou het voorlopig op krampen. Er staat toch al lang een afspraak bij de kinderarts vast volgende week, dus ik zal mijn verhaal dan wel eens doen. Na een avond om snel te vergeten en waar mijn oren nog altijd van tuiten zaterdag ben ik zondag naar de apotheek van wacht getrokken om druppels tegen de krampen. En ik heb toch sterk de indruk dat het helpt. Dat ze vaker vrolijk wakker is, met natuurlijk wel nog het nodige gehuil. Maar toch al meer zoals dat met gezonde baby's hoort te zijn.
Voor de rest raast het leven aan een rotvaart voort. Twee weken geleden zat ik voor het eerst alweer op de fiets (ik dacht dat dat zadel mij nog pijn zou doen, maar had eigenlijk vooral last van het gebrek aan buik- en rugspieren) en ik heb al twee sessies postnatale kine achter de rug (ja, dat mag al). Jolien geraakt op en van school en er komen alweer soms vrienden eten. Moederschapsrust zegt u? Ik sta met beide voeten alweer volop in het gewone leven (kan het ook anders?). Alleen is het niet eerlijk dat ik dan niet ook plots terug in mijn gewone jeans en rokjes pas!
Toen gingen haar ogen open en met haar wakkere bestaan sloop er ook meer onrust binnen. Last van boertjes, niet meer zomaar alleen in slaap vallen, dat soort dingen. De draagdoek deed de stilte weerkeren. Ik had al eens te veel op de terugweg van de schoolpoort boodschappen moeten doen in de chaos van aan de ene kant een dwarse peuter en aan de andere kant een ontroostbaar huilende koets. 100 meter in de draagdoek en het was gegarandeerd weer een drietal uur stil.
Zo. Opgelost? Nee hoor, zo werkt dat niet bij jonge moeders en kleine baby's. Want na 4 dagen intensief draagdoekgebruik begon ik mij zorgen te maken over het ietwat parasitaire gedrag van ons kleintje. Wakker zijn stond gelijk aan gehuil en de enige manieren om haar te troosten waren haar aanleggen of in de draagdoek steken. Ze leek wel met mij vergroeid en ook Mario kreeg haar niet getroost. Toen sloop de eerste twijfel binnen. Refluxsignalen herkende ik - gelukkig - niet. Was dit dan misschien doodnormaal gedrag voor een baby die niet aan reflux lijdt? Maar met elke steeds hardnekkigere huilbui 's avonds groeide ook mijn overtuiging dat er toch íets scheelde. Ik hou het voorlopig op krampen. Er staat toch al lang een afspraak bij de kinderarts vast volgende week, dus ik zal mijn verhaal dan wel eens doen. Na een avond om snel te vergeten en waar mijn oren nog altijd van tuiten zaterdag ben ik zondag naar de apotheek van wacht getrokken om druppels tegen de krampen. En ik heb toch sterk de indruk dat het helpt. Dat ze vaker vrolijk wakker is, met natuurlijk wel nog het nodige gehuil. Maar toch al meer zoals dat met gezonde baby's hoort te zijn.
Voor de rest raast het leven aan een rotvaart voort. Twee weken geleden zat ik voor het eerst alweer op de fiets (ik dacht dat dat zadel mij nog pijn zou doen, maar had eigenlijk vooral last van het gebrek aan buik- en rugspieren) en ik heb al twee sessies postnatale kine achter de rug (ja, dat mag al). Jolien geraakt op en van school en er komen alweer soms vrienden eten. Moederschapsrust zegt u? Ik sta met beide voeten alweer volop in het gewone leven (kan het ook anders?). Alleen is het niet eerlijk dat ik dan niet ook plots terug in mijn gewone jeans en rokjes pas!
Published with Blogger-droid v1.7.2
maandag 4 juli 2011
Hoortest Kind & Gezin
Lena hoort zoals het hoort. En ze weegt nu 3,370 kg. Maar de verpleegster is er toch weer in geslaagd het ietwat stugge imago van Kind & Gezin alle eer aan te doen: dan verpampert en voedt ge uw kind zodat ze klaar is voor een tukje, dan wandelt ge daarmee de 900 meter naar het 'andere' kantoor (een weg die helaas langs het Oud Begijnhof en dus een groot stuk over voetpaden met kasseikes loopt) en dan krijgt ge als reactie van de verpleegster op uw wakkere kind "jamaar, voor die test is het wel de bedoeling dat ze slapen, hoor". Dan moogt gij mij eens zeggen wat ik nog anders had kunnen doen! Maar er volgden ook opmerkingen als "amaai, zo'n wakker kindje al", "een sterke" en "een vinnig ding": zalf op mijn moederziel!
Published with Blogger-droid v1.7.2
woensdag 29 juni 2011
Lang leve Brantano's die tot 19u open zijn!
Want zulke dingen ontdek je natuurlijk om 17u55 op de dag voordat ze met alle kleuters een hele dag naar zee gaan en ze 18 graden en overtrokken weer verwachten, en het enige alternatief - sandalen - geen onverdeeld goede optie lijkt...
Published with Blogger-droid v1.7.2
zaterdag 25 juni 2011
Gewogen en aangegeven
Even voor de statistieken: toen ik op dinsdag 14/6 met Lena het ziekenhuis verliet, begon ze weer goed bij te komen en woog ze 3,030 kg. Maandag is ons aller Kind & Gezin langskomen (van een ander kantoor dan de vorige keer?!) en woog ze 3,160 kg. Dat was voor een voeding, dus dat wil zeggen dat ze ongeveer haar geboortegewicht terughad.
Dinsdag zijn we dan naar de dienst bevolking getrokken om haar eindelijk te gaan aangeven. Het werd tijd: ze was al 11 dagen en je hebt daar maar 15 dagen de tijd voor. Ik vind dat wel speciaal, zo'n echt officieel document ondertekenen, dat doe je niet elke dag. Ik wilde dat dan ook graag zelf doen en ik vond het ook een hele leuke gedachte dat Mario er ook weer bij zou zijn. Ik vind de herinnering aan onze eerste echte uitstap met Jolien en de lunch in het shoppingcenter nadien nog altijd romantisch. Een heruitgave zag ik dus geweldig zitten, vooral omdat ik nu fysiek al beduidend beter hersteld was!
Blijkbaar is dinsdagmiddag om 12.15 een populair moment om uw kind te gaan aangeven, want de gang zat vol en na ons is er maar 1 man meer bijgekomen. Mario en wachten, dat gaat niet goed samen en ik heb hem weggestuurd om nog wat boodschappen te doen, dan zou ik het wel alleen afhandelen. Uiteindelijk waren zijn inkopen al gedaan toen ik nog zat te wachten en zo zijn we alsnog met twee bij de ambtenaar naar binnen gestapt. Papieren van het ziekenhuis, trouwboekje: ik was zo trots dat ik aan alles gedacht had.
"Mag ik uw identiteitskaart alstublieft?"
Jazeker, geen probleem.
Maar op zijn vaste plek in mijn portefeuille bleek die niet te vinden. Wat raar, bij de bevalling had ik die zeker nog op zak, want toen heb ik die moeten afgeven. Alle andere vakken doorzocht. Mijn handtas doorploegd. Mario mijn portefeuille laten uitmesten en de chaos in mijn handtas laten doorzoeken. Niks. En mijn SIS-kaart was mee verdwenen.
"Je moet maar eens in je moederboekje kijken, vaak steken ze dat daar in het ziekenhuis in. Maar dat is niet erg, uw man is mee, dan moet hij maar alleen tekenen."
Mario snapt dat niet, maar ik vond dat dus wel erg. Heel even heb ik overwogen om dan maar naar huis te gaan en later terug te komen, als ik mijn identiteitskaart terughad. Maar als die niet in mijn moederboekje zat en echt verloren was, dan zou dat wel verloren moeite zijn. Dus stemde ik met veel tegenzin en spijt in mijn hart in. Mario moest dan maar alleen tekenen. Papieren werden afgedrukt, grapjes gemaakt, uitleg gegeven. En toen ik voor de zoveelste keer door mijn portefeuille woelde, liet ik mij ontvallen "Mijn rijbewijs heb ik wel op zak, maar dat telt niet zeker?" Maar dat telt dus wel! Het is een geldig document om mijn identiteit mee vast te stellen. De lieve beambte begreep mijn gevoelens en heeft speciaal nieuwe formulieren afgedrukt zodat ik alsnog, samen met Mario, Lena als nieuwe burger heb mogen aangeven.
En ja: het schaap heeft 5 namen. Zo wil ik haar wat familieverhalen meegeven en draagt ze haar meter, haar peter, Mario's in september overleden grootvader en peter, en mijn pas overleden grootvader en peter met zich mee. Een aardigheidje. Want voor ons is ze gewoon onze lieve kleine Lena!
Dinsdag zijn we dan naar de dienst bevolking getrokken om haar eindelijk te gaan aangeven. Het werd tijd: ze was al 11 dagen en je hebt daar maar 15 dagen de tijd voor. Ik vind dat wel speciaal, zo'n echt officieel document ondertekenen, dat doe je niet elke dag. Ik wilde dat dan ook graag zelf doen en ik vond het ook een hele leuke gedachte dat Mario er ook weer bij zou zijn. Ik vind de herinnering aan onze eerste echte uitstap met Jolien en de lunch in het shoppingcenter nadien nog altijd romantisch. Een heruitgave zag ik dus geweldig zitten, vooral omdat ik nu fysiek al beduidend beter hersteld was!
Blijkbaar is dinsdagmiddag om 12.15 een populair moment om uw kind te gaan aangeven, want de gang zat vol en na ons is er maar 1 man meer bijgekomen. Mario en wachten, dat gaat niet goed samen en ik heb hem weggestuurd om nog wat boodschappen te doen, dan zou ik het wel alleen afhandelen. Uiteindelijk waren zijn inkopen al gedaan toen ik nog zat te wachten en zo zijn we alsnog met twee bij de ambtenaar naar binnen gestapt. Papieren van het ziekenhuis, trouwboekje: ik was zo trots dat ik aan alles gedacht had.
"Mag ik uw identiteitskaart alstublieft?"
Jazeker, geen probleem.
Maar op zijn vaste plek in mijn portefeuille bleek die niet te vinden. Wat raar, bij de bevalling had ik die zeker nog op zak, want toen heb ik die moeten afgeven. Alle andere vakken doorzocht. Mijn handtas doorploegd. Mario mijn portefeuille laten uitmesten en de chaos in mijn handtas laten doorzoeken. Niks. En mijn SIS-kaart was mee verdwenen.
"Je moet maar eens in je moederboekje kijken, vaak steken ze dat daar in het ziekenhuis in. Maar dat is niet erg, uw man is mee, dan moet hij maar alleen tekenen."
Mario snapt dat niet, maar ik vond dat dus wel erg. Heel even heb ik overwogen om dan maar naar huis te gaan en later terug te komen, als ik mijn identiteitskaart terughad. Maar als die niet in mijn moederboekje zat en echt verloren was, dan zou dat wel verloren moeite zijn. Dus stemde ik met veel tegenzin en spijt in mijn hart in. Mario moest dan maar alleen tekenen. Papieren werden afgedrukt, grapjes gemaakt, uitleg gegeven. En toen ik voor de zoveelste keer door mijn portefeuille woelde, liet ik mij ontvallen "Mijn rijbewijs heb ik wel op zak, maar dat telt niet zeker?" Maar dat telt dus wel! Het is een geldig document om mijn identiteit mee vast te stellen. De lieve beambte begreep mijn gevoelens en heeft speciaal nieuwe formulieren afgedrukt zodat ik alsnog, samen met Mario, Lena als nieuwe burger heb mogen aangeven.
En ja: het schaap heeft 5 namen. Zo wil ik haar wat familieverhalen meegeven en draagt ze haar meter, haar peter, Mario's in september overleden grootvader en peter, en mijn pas overleden grootvader en peter met zich mee. Een aardigheidje. Want voor ons is ze gewoon onze lieve kleine Lena!
Published with Blogger-droid v1.7.1
maandag 20 juni 2011
10 dagen Lena
(Het is hier stil gebleven de voorbije dagen. Gewoon omdat ik niet durf neer te schrijven dat het goed gaat. Beter dan ik had verwacht, beter dan ik had gedroomd. Want in alles vrees ik nog dat het alsnog zou keren. Dat mijn roze wolk oplost. Maar om die wolk toch wat vast te leggen, tart ik toch even het noodlot met dit berichtje.)
Een dag met Lena begint in alle rust. Als Jolien wakker wordt, neem ik Lena ook mee naar beneden en tijdens of na Joliens ontbijt geef ik Lena ook te eten. Tot vrijdag bracht Mario Jolien dan naar school, maar nu doe ik dat weer zelf en neem ik haar gewoon mee. In de voormiddag slaapt ze de dag gewoonlijk weg. In de namiddag is ze soms wat meer wakker, maar wel rustig. Of ze slaapt gewoon nog wat heerlijk verder. De vooravond/avond is een lastiger moment. Dan heeft ze een eetspurt die soms wat vroeger en soms wat later begint, en die de ene keer met meer onrust gepaard gaat dan de andere keer.Vrijdag voelde ik mij zo helemaal leeggegeten. Het was ook een superdrukke avond geweest met een veel aandacht vragende Jolien en door werk overladen Mario. Mijn lijf was moe, ik moest eten zien opgewarmd te krijgen (het was dan nog niet eens koken, gelukkig!!). En daarbovenop bleef Lena maar drinken en scheen ze last te hebben van vastzittende boertjes en gerommel in haar darmen. En dan sluipt de twijfel binnen: het gaat toch niet beginnen he. Gelukkig heeft ze dat zaterdag goedgemaakt met een superrustige dag die mijn gemoed ook helemaal gesust heeft.
En na de eetspurt volgt de beloning: ergens tussen 23u en 0u30 begint ze aan een langgerekte nacht van makkelijk 6, maar soms zelfs al 7 uur aan één stuk! Dan heb je die eetaanvallen er wel voor over, want goed kunnen slapen maakt een wereld van verschil! Ik voel mij dus mentaal fris, fysiek sneller hersteld en vooral gezegend met zo'n droomscenario.
Want de angst zit diepgeworteld. Bij Jolien brak de reflux na amper een week al uit. Die kaap zijn we voorbij. Maar gemiddeld treden de eerste klachten pas na 3 à 4 weken op. Ik zal dus pas helemaal gerust zijn als we de maand vér voorbij zijn en mijn lieve kleine meid mijn trommelvlies nog altijd niet aan stukken heeft gehuild. Want mijn moederhart bloedt als ik denk aan alle andere mama's die (nog altijd) worstelen met al dan niet geïdentificeerde maag- en darm- of andere klachten bij hun kleine dropjes.
Een dag met Lena begint in alle rust. Als Jolien wakker wordt, neem ik Lena ook mee naar beneden en tijdens of na Joliens ontbijt geef ik Lena ook te eten. Tot vrijdag bracht Mario Jolien dan naar school, maar nu doe ik dat weer zelf en neem ik haar gewoon mee. In de voormiddag slaapt ze de dag gewoonlijk weg. In de namiddag is ze soms wat meer wakker, maar wel rustig. Of ze slaapt gewoon nog wat heerlijk verder. De vooravond/avond is een lastiger moment. Dan heeft ze een eetspurt die soms wat vroeger en soms wat later begint, en die de ene keer met meer onrust gepaard gaat dan de andere keer.Vrijdag voelde ik mij zo helemaal leeggegeten. Het was ook een superdrukke avond geweest met een veel aandacht vragende Jolien en door werk overladen Mario. Mijn lijf was moe, ik moest eten zien opgewarmd te krijgen (het was dan nog niet eens koken, gelukkig!!). En daarbovenop bleef Lena maar drinken en scheen ze last te hebben van vastzittende boertjes en gerommel in haar darmen. En dan sluipt de twijfel binnen: het gaat toch niet beginnen he. Gelukkig heeft ze dat zaterdag goedgemaakt met een superrustige dag die mijn gemoed ook helemaal gesust heeft.
En na de eetspurt volgt de beloning: ergens tussen 23u en 0u30 begint ze aan een langgerekte nacht van makkelijk 6, maar soms zelfs al 7 uur aan één stuk! Dan heb je die eetaanvallen er wel voor over, want goed kunnen slapen maakt een wereld van verschil! Ik voel mij dus mentaal fris, fysiek sneller hersteld en vooral gezegend met zo'n droomscenario.
Want de angst zit diepgeworteld. Bij Jolien brak de reflux na amper een week al uit. Die kaap zijn we voorbij. Maar gemiddeld treden de eerste klachten pas na 3 à 4 weken op. Ik zal dus pas helemaal gerust zijn als we de maand vér voorbij zijn en mijn lieve kleine meid mijn trommelvlies nog altijd niet aan stukken heeft gehuild. Want mijn moederhart bloedt als ik denk aan alle andere mama's die (nog altijd) worstelen met al dan niet geïdentificeerde maag- en darm- of andere klachten bij hun kleine dropjes.
woensdag 15 juni 2011
maandag 13 juni 2011
Ziekenhuisdagen
Morgen zijn onze dagen in het ziekenhuis geteld. Dan wacht mij en mijn ieniemienie meisje de Grote Boze Buitenwereld. De periode in het ziekenhuis kan ik alvast omschrijven als een echte roze wolk. Omdat die wolk bij Jolien twee dagen na onze thuiskomst al diep donkergrijs kleurde, probeer ik het gevoel dat ik nu heb echt op te slorpen en te koesteren.
Met Lena in het ziekenhuis, dat is:
- Eten, slapen, eten, rondkijken, slapen, enz.
- Veel bezoek met lieve, praktische en/of lekkere geschenken.
- Vergeten zijn hoe zacht en opsnuifbaar pasgeboren babyhaar en -vel wel zijn.
- Klieren tot in mijn oksels en naweeën tot in mijn tenen, maar opnieuw een natural born drinkertje.
- Jolien die van op Mario's arm jubelt "daar is mijn zusje", naar de wieg loopt en door het glas "hé, dag Lena" zegt.
- Babyroutines die toch dieper in mijn geheugen weggezonken zijn dan ik dacht. Zo hoef je een langs voren sluitend body'tje niet helemaal tot boven open te knopen om een pampertje te verversen: daar dienen die drie knopjes onderaan voor!
- Het restaurant in de lobby dat goude zaken doet met mijn op de kamer picknickende en extra broodbeleg aanslepende echtgenoot.
- Minutenlang vertwijfeld in het zitbad staan ronddraaien, je afvragend hoe je ingeknipte zitvlak ooit de onmetelijke afstand naar het heerlijk warme water kan overbruggen.
- Personeel dat je zelfvertrouwen geeft.
- Een driejarige wervelwind die je in nog geen half uur tijd tot vermoeide wanhoop drijft, maar wiens charmerende aanwezigheid, lieve bezorgdheid, aanstekelijke enthousiasme en liefhebbende grotezussenzorgen totaal onweerstaanbaar zijn.
- Kraamverband dat de grenzen van een onderbroek ver overschrijdt.
- Na de luxe van een nacht van 5 uur en eentje met enkele voedingen maar veel slaap geradbraakt zijn als je je derde nacht maar om 3 uur kan inzetten (benieuwd wat deze nacht brengt).
- Een toppapa die voortreffelijk voor zijn drie meisjes en zichzelf (cruciaal om dit verhaal zijn roze gloed te bezorgen) zorgt.
- Twee bloeduitstortingen voor 6 buisjes bloed, maar met de stamceldonatie heeft Lena toch maar mooi een eerste goede daad verricht.
- Kreuntjes, zuchtjes en wriemels die als muziek in mijn oren klinken.
Alvast bedankt allemaal: bezoekers, bellers, verzorgers, specialisten, grotedochteropvangers, mijn topventje, mijn trotsmakende dochter en mijn oppeuzelbare minimeisje. Morgen begint het avontuur pas echt. Dat het vervolg even mooi mag zijn, want dit geeft mij zoveel zin in meer... Véél meer!
Met Lena in het ziekenhuis, dat is:
- Eten, slapen, eten, rondkijken, slapen, enz.
- Veel bezoek met lieve, praktische en/of lekkere geschenken.
- Vergeten zijn hoe zacht en opsnuifbaar pasgeboren babyhaar en -vel wel zijn.
- Klieren tot in mijn oksels en naweeën tot in mijn tenen, maar opnieuw een natural born drinkertje.
- Jolien die van op Mario's arm jubelt "daar is mijn zusje", naar de wieg loopt en door het glas "hé, dag Lena" zegt.
- Babyroutines die toch dieper in mijn geheugen weggezonken zijn dan ik dacht. Zo hoef je een langs voren sluitend body'tje niet helemaal tot boven open te knopen om een pampertje te verversen: daar dienen die drie knopjes onderaan voor!
- Het restaurant in de lobby dat goude zaken doet met mijn op de kamer picknickende en extra broodbeleg aanslepende echtgenoot.
- Minutenlang vertwijfeld in het zitbad staan ronddraaien, je afvragend hoe je ingeknipte zitvlak ooit de onmetelijke afstand naar het heerlijk warme water kan overbruggen.
- Personeel dat je zelfvertrouwen geeft.
- Een driejarige wervelwind die je in nog geen half uur tijd tot vermoeide wanhoop drijft, maar wiens charmerende aanwezigheid, lieve bezorgdheid, aanstekelijke enthousiasme en liefhebbende grotezussenzorgen totaal onweerstaanbaar zijn.
- Kraamverband dat de grenzen van een onderbroek ver overschrijdt.
- Na de luxe van een nacht van 5 uur en eentje met enkele voedingen maar veel slaap geradbraakt zijn als je je derde nacht maar om 3 uur kan inzetten (benieuwd wat deze nacht brengt).
- Een toppapa die voortreffelijk voor zijn drie meisjes en zichzelf (cruciaal om dit verhaal zijn roze gloed te bezorgen) zorgt.
- Twee bloeduitstortingen voor 6 buisjes bloed, maar met de stamceldonatie heeft Lena toch maar mooi een eerste goede daad verricht.
- Kreuntjes, zuchtjes en wriemels die als muziek in mijn oren klinken.
Alvast bedankt allemaal: bezoekers, bellers, verzorgers, specialisten, grotedochteropvangers, mijn topventje, mijn trotsmakende dochter en mijn oppeuzelbare minimeisje. Morgen begint het avontuur pas echt. Dat het vervolg even mooi mag zijn, want dit geeft mij zoveel zin in meer... Véél meer!
Published with Blogger-droid v1.6.9
zaterdag 11 juni 2011
vrijdag 10 juni 2011
10 juni 2011, 2u50
Lena is geboren! 3,260 kg en 50 cm. Een langere en zwaardere bevalling dan verwacht/gehoopt, maar zo trots op ons kleintje!
Published with Blogger-droid v1.6.9
donderdag 9 juni 2011
Gelukzakje (2) - Appelsientje
Toen ik dit berichtje las, was ik al stiekem stikjaloers op het mooie pakket dat Endimi ontvangen had. Een rugzak boordevol handige spullen. Een nieuwe rugzak stond toevallig toch al op ons eens-naar-zoeken-lijstje. Die bekertjes staken ook al lang mijn ogen uit: ik had ze in Zeeman zien staan en na lang twijfelen toch maar niet gekocht. Bekers genoeg hier in huis. Maar ze zien er zo vernuftig uit dat ik mij er enkele dagen later alsnog eentje wilde kopen en toen waren ze natuurlijk uitverkocht. En dan steekt er net zo'n beker in dat pakket! En dan alle andere slimme, handige en leuke spullen waar je altijd wel wat mee bent: een schaar, zonnecrème, nootjes en een hele reeks heerlijke sapjes! Alleen had ik geen flauw idee op welke smaak ik moest gokken. Ik heb dan maar mijn eigen voorkeur opgegeven en zie: Endimi blijkt gewoon even goede smaak te hebben als ik, dus ben ik nu ook in verwachting van zo'n formidabel pakket!! Aan wie minder geluk had: Appelsientje is vrijgevig en met amper drie spaarpunten schenken ze je zomaar een tweede gratis ticket bij 40 pretparken, dierentuinen, musea en andere attracties!
Gelukzakje (1) - Give-away ninfita
Ik vind give-aways een fantastische uitvinding, ben er helemaal gek op! Maar mijn principe is wel dat ik er enkel aan meedoe als de te winnen prijs mij ook écht-écht aanspreekt en ik hem ook zéker zou gebruiken. Ik smolt dan ook helemaal weg bij deze snoezige zelfgehaakte sleutelhangertjes. En zie: Nino heeft dat uitstekend gedaan!
Toen ik Jolien het eendje in de envelop liet ontdekken verliep de eerste kennismaking als volgt:
- Ooooooh MOOI! Wat is dat?
- Dat is een eendje waar je een sleutel aan kan hangen.
- Mama, jij moet een sleutel voor mij zoeken. Hé, dag eendje! Jij hebt zwarte oogjes en een sleutel op je kop!
Waarna ze keihard begon te schateren! Toen ik er uiteindelijk een sleutel aanhing heeft ze hem enkele dagen werkelijk overal mee naartoe gesleurd. Ze is er dus al dikke vriendjes mee. Een plezier om te zien!
Toen ik Jolien het eendje in de envelop liet ontdekken verliep de eerste kennismaking als volgt:
- Ooooooh MOOI! Wat is dat?
- Dat is een eendje waar je een sleutel aan kan hangen.
- Mama, jij moet een sleutel voor mij zoeken. Hé, dag eendje! Jij hebt zwarte oogjes en een sleutel op je kop!
Waarna ze keihard begon te schateren! Toen ik er uiteindelijk een sleutel aanhing heeft ze hem enkele dagen werkelijk overal mee naartoe gesleurd. Ze is er dus al dikke vriendjes mee. Een plezier om te zien!
40 weken
Precies 40 weken vandaag. De uitgerekende datum. Jolien hadden we sinds vannacht in onze armen, nummertje twee doet er langer over. Laat het duidelijk zijn: ik had niet verwacht dat ik vanmorgen nog eens op controle zou moeten/mogen/kunnen gaan bij de gynaecoloog. Ik heb de afgelopen avonden al enkele weeën voelen passeren en één keer ben ik echt beginnen tellen of er regelmaat in zat, maar na 7 minuten - 7 minuten - 5 minuten - 20 minuten ben ik weer gestopt en is alles wat later toch weer stilgevallen. Meting van de gynaecoloog: er is de voorbije week nog een centimeter ontsluiting bijgekomen, ik zit al aan 3. Ze zit meer dan klaar om geboren te worden, het is gewoon wachten tot het zover is. En van mij mag ze vandaag wel komen. Twee keer op exact de uitgerekende datum bevallen vind ik wel een leuk idee. Komt ook handig uit voor bezoek in het ziekenhuis met de feestdag van maandag. En mijn leuke to-do-opdrachten zijn op, dus nu liggen enkel nog vervelende klussen te wachten. Alhoewel: eerst nog lunchen met een vriendin! Smakelijk allemaal!
vrijdag 3 juni 2011
Mogelijk laatste controle en voorbereidingsvorderingen
Met nog maar 6 dagen te gaan luidt het verdict van de gynaecoloog status quo: net als vorige week 2 centimeter opening en nog niet ingedaald. Ik kan dat kind snappen: met dat warme weer zou ik ook graag een raampje open zetten!
Verder heeft hij mij op het hart gedrukt dat ik gezien mijn snelle bevalling vorige keer echt geen tijd mag verliezen en onmiddellijk naar het ziekenhuis moet gaan als het begint. Met andere woorden: zelfs al bij om de 7 minuten weeën (vorige keer had ik er meteen om de 3 minuten!), of wanneer ze gewoon al pijnlijk worden. Mario zijn ouders zijn Jolien-opvang-plan-A, maar die zitten tot zondagavond in de Champagnestreek, dus ik heb voor de zekerheid nog eens de beschikbaarheid van plannen B en C nog even gecheckt. Jolien op tijd kwijtraken is toch nog altijd mijn grootste stressfactor in verband met de bevalling. Voor de rest heb ik eindelijk flink wat vooruitgang geboekt: enveloppen gekocht, ziekenhuiszak klaargezet, logeerzak voor Jolien gemaakt, snoepjes gekocht en verpakt, verschoontafel uitgemest, bedje leeggemaakt en ververst en eindelijk het park geïnstalleerd. En ik had natuurlijk op voorhand moeten beseffen dat dat wel snel een bewoner zou krijgen...!
Verder heeft hij mij op het hart gedrukt dat ik gezien mijn snelle bevalling vorige keer echt geen tijd mag verliezen en onmiddellijk naar het ziekenhuis moet gaan als het begint. Met andere woorden: zelfs al bij om de 7 minuten weeën (vorige keer had ik er meteen om de 3 minuten!), of wanneer ze gewoon al pijnlijk worden. Mario zijn ouders zijn Jolien-opvang-plan-A, maar die zitten tot zondagavond in de Champagnestreek, dus ik heb voor de zekerheid nog eens de beschikbaarheid van plannen B en C nog even gecheckt. Jolien op tijd kwijtraken is toch nog altijd mijn grootste stressfactor in verband met de bevalling. Voor de rest heb ik eindelijk flink wat vooruitgang geboekt: enveloppen gekocht, ziekenhuiszak klaargezet, logeerzak voor Jolien gemaakt, snoepjes gekocht en verpakt, verschoontafel uitgemest, bedje leeggemaakt en ververst en eindelijk het park geïnstalleerd. En ik had natuurlijk op voorhand moeten beseffen dat dat wel snel een bewoner zou krijgen...!
Published with Blogger-droid v1.6.9
dinsdag 31 mei 2011
De passies van een driejarige...
"Mama, kijk eens wat ik voor jou gemaakt heb: SNIPPERS!"
Om de twee à drie dagen krijgen we zo wel een potje, doosje of fruitschaaltje snippers cadeau, met veel liefde in de klas bij elkaar geknipt. En je kan er maar beter met gepast enthousiasme op reageren, want ze is er echt ongelofelijk trots op!
Om de twee à drie dagen krijgen we zo wel een potje, doosje of fruitschaaltje snippers cadeau, met veel liefde in de klas bij elkaar geknipt. En je kan er maar beter met gepast enthousiasme op reageren, want ze is er echt ongelofelijk trots op!
Published with Blogger-droid v1.6.9
maandag 30 mei 2011
Slaapwel opa
Leven en dood blijken weer heel dicht bij elkaar te liggen. Toen ik zwanger was van Jolien is mijn grootmoeder gestorven en vandaag wordt mijn opa begraven. Hij is vorige dinsdag overleden en zou morgen 92 worden. Hij had Parkinson en was al enkele keren met een longontsteking in het ziekenhuis beland. En blijkbaar komt er dan een moment waarop je er niet meer bij stilstaat hoe ernstig dat wel is, want het slechte nieuws kwam voor mij als een echte verrassing. Ook de dokters hadden zijn dood de avond voordien niet zien aankomen. Dat hij nog een ziekenzalving heeft gekregen in de aanwezigheid van zijn dochters en dat hij daar een soort van rust uit scheen te putten is een troost. Maar dat het afscheid nu definitief is, is toch altijd een klap. En dat ik nu helemaal geen grootouders meer overheb, vergroot de leegte alleen maar.
Slaapwel, opa.
Slaapwel, opa.
Published with Blogger-droid v1.6.9
vrijdag 27 mei 2011
buikweetjes
Buikfoto 37 weken
- Gisteren, op exact 38 weken stond er een korte controle in het ziekenhuis op het programma. Door het vroege uur van de consultatie heb ik Jolien eens meegenomen. Het hartje horen kloppen deed haar niets; ze was vooral onder de indruk van mijn blote poep en van de lege papierrol die ze gekregen had en waar de gynaecoloog een gezichtje op getekend had. Ze heeft hem als een echte trofee mee de klas in genomen en toen Mario 's avonds met haar thuiskwam van een tochtje naar de bibliotheek, zat ze er zelfs mee te zwaaien op haar fietsstoel!
- Ik was wel eens nieuwsgierig of ons kleintje al ingedaald was, want ik heb al een tijdje het gevoel dat ik weer wat meer longinhoud heb (maar dat had ik bij de vorige controle ook al en toen was dat nog helemaal niet het geval). En ook deze keer niet. Ik heb wel al 2 centimeter opening (helemaal gratis! Vraag maar eens aan andere vrouwen hoe lang ze daarover gedaan hebben!), maar dat wil blijkbaar niets zeggen omdat ze toch nog niet ingedaald is. Ik kan er net zo goed mijn tijd nog mee uitdoen...
- Ik heb met ons buikmeisje wel afgesproken dat ze nog zeker tot na 5 juni blijft zitten. Mijn werk bleef maar opschuiven en dat heeft lang voor druk gezorgd, maar daar heb ik deze week een mooie inhaalbeweging voor kunnen maken. De babykleertjes liggen klaar, maar dat is het verder zowat. Ik heb een berg babyspullen die eens op hun plaats moeten geraken, een halve ziekenhuiszak, nog geen logeertas voor Jolien, het park staat nog op zolder en bij elke kramp in mijn buik denk ik nog "neeeee, nog niet! Nog niet!". Maar ik boek elke dag wel vooruitgang: het kaartje staat klaar en sinds vandaag kan ik ook het nodige snoep in huis om eindelijk de zakjes te beginnen vullen.
- En nu het over snoep gaat: ik ben inmiddels ook de kaap van de 10 kilo voorbij en klok af op 11 extra kilo's.
- Voorts probeer ik die heerlijke dikke buik nog zoveel mogelijk te koesteren. Ik krijg vaak de opmerking dat ik wel aan het aftellen zal zijn, maar dat is nog niet echt het geval. Ik geniet van de complimenten die ik op mijn buik krijg, van de opmerkingen dat hij zo compact is (klopt, ik heb echt een bowlingbal onder mijn T-shirt zitten) en vind het grappig dat je de blik van mensen die je begroeten nadat ze je een tijdje niet gezien hebben altijd een paar keer naar beneden ziet flitsen.
- Ik blijf mij er tegelijk ook over verbazen dat die dikke buik helemaal zo dik niet aanvoelt. Het overkomt mij nog geregeld dat ik op straat een zwangere vrouw zie passeren en denk "wauw, die heeft al een mooie buik" en dat ik dan mezelf in een etalageruit weerspiegeld zie en besef dat ik zelfs al ronder ben.
- Al ben ik natuurlijk niet onvermoeibaar. Na een voormiddag op stap met Jolien en/of een winkelkar moet ik echt efkes in de zetel kunnen liggen. Maar ik blijf wel lekker heel Gent rondfietsen met mijn velooke en slaag er zelfs in mijn toestand nog in om mensen voorbij te steken. Maar om zeker op tijd te komen reken ik uit voorzorg wel het dubbele van mijn normale reistijd.
- Wie haar eens wil voelen trappelen moet mij voorover doen buigen om van dichtbij naar mijn computerscherm te turen, naast mij komen liggen als ik mij 's avonds net in de zetel neervlij, of bij mij op de wc komen zitten!
- En tot slot: hoogzwanger zijn is bijzonder bevorderlijk voor mijn lezersaantallen! Allemaal curieuzeneuzen die zich afvragen of er al nieuws te rapen valt? Of heeft het misschien iets te maken met de blogmeeting van zondag?
zaterdag 21 mei 2011
Moederdagcadeau (2)
En dit is het geworden. Het versje kwam er 's morgens maar met véél hulp uit, maar in de namiddag begon ze het in de auto plots helemaal op te zeggen en toen heeft ze het wel een keer of honderd herhaald!
Mario heeft mij dan weer verwend met chocolaatjes met vanillevulling, een strip van Single en een spelletje rond onnozele weetjes (een heel altruïstische keuze van een spelletjeshater voor een echt spelletjesbeest. Dat is dus echte liefde!)
Mario heeft mij dan weer verwend met chocolaatjes met vanillevulling, een strip van Single en een spelletje rond onnozele weetjes (een heel altruïstische keuze van een spelletjeshater voor een echt spelletjesbeest. Dat is dus echte liefde!)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
