Joliens rotavirus is mij ook een bezoekje komen brengen. *breuh* Vrijdag had ik sowieso niet veel honger en 's avonds is de hel uitgebroken. Verdere details bespaar ik jullie omdat die te vloeibaar zijn, maar als je weet dat ik van vrijdagochtend tot zaterdagochtend maar liefst 2,8 kilo kwijtgespeeld ben, kan je je alvast een beeld vormen van de ernst van de situatie.
Tegen 5 uur zaterdagochtend keerde de rust in mijn darmstelsel eindelijk terug. Tot vannacht. Het eerste eten van de voorbije dagen heeft zich toen met de nodige ophef een weg naar buiten gebaand. Kan je snappen dat ik het moeilijk vind om toch maar flink mijn witte boterhammekes en yoghurt op te eten?
maandag 30 maart 2009
donderdag 26 maart 2009
Het beest heeft een naam gekregen
Ik moest nog een afspraak bij de kinderarts vastleggen om haar evolutie te laten opvolgen en heb meteen gepolst of de laboresultaten al binnen waren. Ja, en er was een duidelijk resultaat uit de bus gekomen (klinkt wat vreemd, maar toch: joepie!). Hoewel ze ertegen gevaccineerd werd, heeft Jolien het rotavirus opgeraapt.
Hoera! Het beest heeft een naam, dus nu kunnen we... er verder niets aan doen. Je kan het virus zelf namelijk niet behandelen. Ik gebruik de doos sojamelk verder op en geef ook de pilletjes Enterol (herstelt de darmflora) voort, maar meer kan je dus niet doen.
Ze verkeert alleszins al in goed gezelschap, want ook bij Fiona is net een besmetting met het rotavirus vastgesteld. Gedeelde smart is halve smart, zeggen ze dan!
Hoera! Het beest heeft een naam, dus nu kunnen we... er verder niets aan doen. Je kan het virus zelf namelijk niet behandelen. Ik gebruik de doos sojamelk verder op en geef ook de pilletjes Enterol (herstelt de darmflora) voort, maar meer kan je dus niet doen.
Ze verkeert alleszins al in goed gezelschap, want ook bij Fiona is net een besmetting met het rotavirus vastgesteld. Gedeelde smart is halve smart, zeggen ze dan!
En het gaat voort...
"Jolien weent". Die mededeling van Mario deed mijn nachtelijke droompje als een zeepbel uiteenspatten. Voor ik goed en wel besefte dat het half één was en ik dus nog niet zo lang aan het slapen kon zijn als het wel aanvoelde, was Mario al uit bed geklauterd en kwam hij alweer de slaapkamer binnen. "Ze heeft weer overgegeven". Verse pyjama, vers onderlaken, vers bovenlaken, verse slaapzak (gisteren net nog eentje bijgekocht - net geen 9 euro in het Kruidvat), slaapknuffel de was in en terwijl ik het bed verschoonde deed Mario in onze slaapkamer hetzelfde met Jolien.
Wéér. Ik begint het wel een beetje beu te worden en hoop stiekem dat uit de analyse van het stoelgangstaal blijkt dat ze een of ander makkelijk te behandelen en verder onschadelijk virus, bacterie of beestje heeft opgeraapt. Dan is er duidelijkheid en is het einde in zicht. Want nu breng ik haar elke ochtend naar de crèche en zit ik angstvallig af te wachten tot 12 uur gepasseerd is, want dan ben ik zeker dat ze haar middageten binnenhoudt en ik haar niet moet gaan halen en krijg ik weer hoop dat het gewoon weer voorbij is.
Wéér. Ik begint het wel een beetje beu te worden en hoop stiekem dat uit de analyse van het stoelgangstaal blijkt dat ze een of ander makkelijk te behandelen en verder onschadelijk virus, bacterie of beestje heeft opgeraapt. Dan is er duidelijkheid en is het einde in zicht. Want nu breng ik haar elke ochtend naar de crèche en zit ik angstvallig af te wachten tot 12 uur gepasseerd is, want dan ben ik zeker dat ze haar middageten binnenhoudt en ik haar niet moet gaan halen en krijg ik weer hoop dat het gewoon weer voorbij is.
woensdag 25 maart 2009
Opnieuw ziek
Na de eerste overgeefperiode en de kleine opstoot nadien was ik het eindelijk net verleerd om bij elke hoestbui te denken "niet overgeven!". Maar nu is het liedje weer herbegonnen.
Vrijdagnacht was er het eerste signaal. In het midden van de nacht begon ze fel te huilen en dat is niet van haar gewoonte. Omdat ik haar met een tut, haar slaapknuffel, aaitjes over haar hoofd en Slaap Kindje Slaap niet gesust kreeg, heb ik haar uit bed genomen voor een knuffel. Na een paar minuten borrelde er een boer op en weer een paar minuten later begon ze te kalmeren. Terug bed in en ze heeft de nacht uitgeslapen.
Zaterdagochtend mocht ik dus naar de opendeurdag van het ISPC, een horecagroothandel waar tijdens die gelegenheid overal hapjes en proevertjes staan. Normaal is Jolien erg nieuwsgierig naar alles wat eetbaar is en gaat haar mondje bij elk hapje dat ik haar toestop gewillig open. Maar deze keer niet. Ze draaide haar hoofd weg en hoeste en kokhalsde elk brokje weer uit, ook dingen die ze anders wel graag eet. 's Middags moest ze maar een halve portie groentepap hebben en voor de rest heeft ze veel geslapen, wat overdag ook niet van haar gewoonte is. Ik had nog werk en Mario zou in de namiddag met haar gaan wandelen, maar daar is niet veel van in huis hgekomen. Hij was nog maar net de deur uit toen hij *ding*ding*ding*ding*ding*ding* alweer aanbelde: Jolien had haar fruitpap overgegeven. De Beco, zijn jas, zijn portefeuille (eik!), zijn pull en Jolien zelf hingen helemaal vol. De rest van de avond was er geen probleem meer.
Zondag was ze nog altijd niet in orde. We gingen eten met mijn ouders en waar je haar anders lang stil kan houden met een sneetje stokbrood had ze ook nu weer geen belangstelling voor eten. Ze sliep opnieuw meer dan gewoonlijk en tegen de avond begon haar temperatuur te stijgen, tot 37,7°C.
Maandag kreeg ik in de namiddag telefoon van de crèche: Jolien had haar fruitpap overgegeven. Ik verdunde haar fles 's morgens en had als middagmaal kip met rijst en wortelen gevraagd om haar geen te zware maaltijd te geven, maar de halve portie fruitpap was er dus niet ingebleven. Ze mocht wel nog blijven, ik moest haar niet meteen komen halen.
Maar gisteren was de ondertoon anders. Na twee happen groentepap was haar fles van 's morgens er met een krachtige straal weer uitgekomen. Deze keer moest ik haar toch wel komen halen "en of ik niet eens naar een dokter zou gaan". De hele toon in het verdere gesprek is mij een beetje slecht gevallen. Alsof ik er helemaal niet mee inzit dat ze geregeld overgeeft. Ja, ik vind het ook wel raar dat ze op zo'n korte tijd drie periodes kent waarin ze moet overgeven, maar ik heb uitgelegd dat tijdens onderzoek voor haar reflux een echografie van haar buik is gemaakt en daaruit bleken geen constructiefouten of misvormingen. Tijdens de laatste controle bij de kinderarts om haar gewicht op te volgen is een bloedonderzoek gedaan waaruit blijkt dat ze geen allergieën heeft. En toen ze de eerste keer ziek werd en begon over te geven, ben ik naar de huisarts gegaan en deed er een virus de ronde. Het is dus niet dat ik er nog helemaal niet naar omgekeken heb.
Maar omdat de crèche zo aandrong heb ik toch onmiddellijk een afspraak gemaakt bij de vervangende kinderarts (Gerniers was met vakantie). Het fysieke onderzoek leverde niets bijzonders op. Omdat de crèche de opmerking had gemaakt dat het opvalt dat Jolien maar 1 keer op een dag overgeeft en aangetoond is dat ze geen voedselallergieën heeft denkt de dokter eerder in de richting van een voedselintolerantie. Ik moet nu dus een paar weken sojamelk geven en heb ook een staal van de stoelgang binnengebracht waarvan het resultaat vrijdag bekend is.
Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe minder ik mij kan vinden in de piste van de voedselintolerantie. Ik geef die melk al máánden, dan had ze daar toch sneller op gereageerd? Of constant? Want die overgeefperiodes gaan wel altijd gepaard met een algemen 'malaise', een snotvalling en eventueel een hoest. Als dat staal geen resultaat oplevert, ben ik dus eerder geneigd om te denken dat ze gewoon snel last krijgt van haar maag als ze een of ander ziektekiempje opraapt. Maar tot alle medische resulaten binnen zijn sluit ik voorlopig nog niets uit, laat ik de dokters hun werk doen en ben ik allang blij dat ik haar vandaag niet heb moeten halen, want er moet nog gewerkt worden ook!
Vrijdagnacht was er het eerste signaal. In het midden van de nacht begon ze fel te huilen en dat is niet van haar gewoonte. Omdat ik haar met een tut, haar slaapknuffel, aaitjes over haar hoofd en Slaap Kindje Slaap niet gesust kreeg, heb ik haar uit bed genomen voor een knuffel. Na een paar minuten borrelde er een boer op en weer een paar minuten later begon ze te kalmeren. Terug bed in en ze heeft de nacht uitgeslapen.
Zaterdagochtend mocht ik dus naar de opendeurdag van het ISPC, een horecagroothandel waar tijdens die gelegenheid overal hapjes en proevertjes staan. Normaal is Jolien erg nieuwsgierig naar alles wat eetbaar is en gaat haar mondje bij elk hapje dat ik haar toestop gewillig open. Maar deze keer niet. Ze draaide haar hoofd weg en hoeste en kokhalsde elk brokje weer uit, ook dingen die ze anders wel graag eet. 's Middags moest ze maar een halve portie groentepap hebben en voor de rest heeft ze veel geslapen, wat overdag ook niet van haar gewoonte is. Ik had nog werk en Mario zou in de namiddag met haar gaan wandelen, maar daar is niet veel van in huis hgekomen. Hij was nog maar net de deur uit toen hij *ding*ding*ding*ding*ding*ding* alweer aanbelde: Jolien had haar fruitpap overgegeven. De Beco, zijn jas, zijn portefeuille (eik!), zijn pull en Jolien zelf hingen helemaal vol. De rest van de avond was er geen probleem meer.
Zondag was ze nog altijd niet in orde. We gingen eten met mijn ouders en waar je haar anders lang stil kan houden met een sneetje stokbrood had ze ook nu weer geen belangstelling voor eten. Ze sliep opnieuw meer dan gewoonlijk en tegen de avond begon haar temperatuur te stijgen, tot 37,7°C.
Maandag kreeg ik in de namiddag telefoon van de crèche: Jolien had haar fruitpap overgegeven. Ik verdunde haar fles 's morgens en had als middagmaal kip met rijst en wortelen gevraagd om haar geen te zware maaltijd te geven, maar de halve portie fruitpap was er dus niet ingebleven. Ze mocht wel nog blijven, ik moest haar niet meteen komen halen.
Maar gisteren was de ondertoon anders. Na twee happen groentepap was haar fles van 's morgens er met een krachtige straal weer uitgekomen. Deze keer moest ik haar toch wel komen halen "en of ik niet eens naar een dokter zou gaan". De hele toon in het verdere gesprek is mij een beetje slecht gevallen. Alsof ik er helemaal niet mee inzit dat ze geregeld overgeeft. Ja, ik vind het ook wel raar dat ze op zo'n korte tijd drie periodes kent waarin ze moet overgeven, maar ik heb uitgelegd dat tijdens onderzoek voor haar reflux een echografie van haar buik is gemaakt en daaruit bleken geen constructiefouten of misvormingen. Tijdens de laatste controle bij de kinderarts om haar gewicht op te volgen is een bloedonderzoek gedaan waaruit blijkt dat ze geen allergieën heeft. En toen ze de eerste keer ziek werd en begon over te geven, ben ik naar de huisarts gegaan en deed er een virus de ronde. Het is dus niet dat ik er nog helemaal niet naar omgekeken heb.
Maar omdat de crèche zo aandrong heb ik toch onmiddellijk een afspraak gemaakt bij de vervangende kinderarts (Gerniers was met vakantie). Het fysieke onderzoek leverde niets bijzonders op. Omdat de crèche de opmerking had gemaakt dat het opvalt dat Jolien maar 1 keer op een dag overgeeft en aangetoond is dat ze geen voedselallergieën heeft denkt de dokter eerder in de richting van een voedselintolerantie. Ik moet nu dus een paar weken sojamelk geven en heb ook een staal van de stoelgang binnengebracht waarvan het resultaat vrijdag bekend is.
Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe minder ik mij kan vinden in de piste van de voedselintolerantie. Ik geef die melk al máánden, dan had ze daar toch sneller op gereageerd? Of constant? Want die overgeefperiodes gaan wel altijd gepaard met een algemen 'malaise', een snotvalling en eventueel een hoest. Als dat staal geen resultaat oplevert, ben ik dus eerder geneigd om te denken dat ze gewoon snel last krijgt van haar maag als ze een of ander ziektekiempje opraapt. Maar tot alle medische resulaten binnen zijn sluit ik voorlopig nog niets uit, laat ik de dokters hun werk doen en ben ik allang blij dat ik haar vandaag niet heb moeten halen, want er moet nog gewerkt worden ook!
maandag 23 maart 2009
Achter slot en grendel
Zaterdagochtend. Na een uitgebreid bezoek aan het ISPC en een langgerekt afscheid van Lies en haar mama keer ik met Jolien terug naar de auto. *Tjip tjip* Deuren open met de afstandsbediening. Ik gooi mijn spullen in de auto en zet Jolien in de Maxi Cosi, maar het wil niet lukken omdat ik mijn handen vol heb en gooi tegen al mijn gewoonten in mijn autosleutels op de voorzetel.
Plots hoor ik een geluid dat mij doet denken aan het sluiten van de autodeuren, maar normaal kan dat niet. De auto sluit zichzelf als je hem met de afstandsbediening opent en daarna niets doet, maar ik heb een deur opengezet. Voor de zekerheid kijk ik naar het knopje op de deur. Ik zie een oranjekleurig strookje en concludeer dat de deuren open zijn, dus ik worstel verder met de Maxi Cosi, riempjes, babybeentjes en de gordel.
Op het ogenblik dat ik de deur dichtschuif denk ik nog "ik had beter ook gevóéld of de deuren wel los zijn", maar onmiddellijk volgt de meedogenloze doffe klik van de deur die in het slot valt. En dan stond mijn hart stil. Natúúrlijk waren de deuren vast, anders had ik hier niets te vertellen.
Jolien zit dus in de auto en ik sta aan de andere kant tegen het glas gedrukt. De vreselijkste verhalen flitsen door mijn hoofd. De auto staat ook al 2,5 uur op de parking en het is een zonnige dag, dus ik raak ervan overtuigd dat ik Jolien voor mijn ogen gebraden zal zien worden. (Dat het ochtend is en dat het lentezonnetje van de voorbije dagen iets anders is dan de 30° van vorige zomer wil er even niet in). Ik voel lichte paniek de kop op steken, maar blijf tegelijk kalm en besef dat snel handelen hier doorslaggevend is. Met mijn lichaam zorg ik dat Jolien in de schaduw komt te liggen (en zij kijkt gewoon geamuseerd naar mij, dat is al een voordeel). Ik bel onmiddellijk Lies, want die kan nog niet ver zijn. "Ik heb iets vreselijks (lomps) voor. Jij moet naar mijn huis rijden en bij Mario zijn autosleutel gaan ophalen." Dan bel ik naar Mario "Er is iets ergs gebeurd" (hoe erger ik het aanbreng, hoe beter het maar kan meevallen). Mario stelt voor om op de fiets te springen. Slim, had ik zelf niet aan gedacht. En het zal sneller gaan dan Lies heen en terug laten rijden.
Ondertussen houd ik angstvallig Jolien in het oog. Ze begint in te dommelen, maar hoe zie je het verschil tussen in slaap vallen en in een coma glijden. Het kind was al de hele ochtend wakker, dus een dutje was wel logisch, maar er spookten andere beelden door mijn hoofd. Aan haar rechterschouder kon ik haar ademhaling volgen en ik stond al te kiezen welke autoruit ik zou inslaan als haar ademhaling zou stilvallen. Ik weet het. Ik weet het.
Intussen zijn Lies en haar mama tot bij mij gereden om morele steun te geven en na een dikke tien minuten komt Mario aangespurt (ja, hij wist nog niet dat Jolien rustig ligt te slapen en had ook het beeld van een hevig brullend kindje voor ogen - een goede motivatie, want hij heeft zowaar een mooi gemiddelde van 35 km per uur met zijn fietsje gehaald!).
Conclusie:
- In feite is er dus niets gebeurd, maar ik heb het toch even benauwd gehad. Ik ben wel rustig gebleven maar een stukje van mijn hersenen hield toch ernstig rekening met ware rampscenario's.
- Ik voelde mij on-ge-lo-fe-lijk lomp, maar niemand heeft mij iets verweten.
- De steun van vrienden is goud waard.
- Mario is mijn held.
- Ik gooi nooit meer mijn sleutels op de achterbank, want soms zit Murphy zich te vervelen en dan vraag je er natuurlijk zelf om.
Plots hoor ik een geluid dat mij doet denken aan het sluiten van de autodeuren, maar normaal kan dat niet. De auto sluit zichzelf als je hem met de afstandsbediening opent en daarna niets doet, maar ik heb een deur opengezet. Voor de zekerheid kijk ik naar het knopje op de deur. Ik zie een oranjekleurig strookje en concludeer dat de deuren open zijn, dus ik worstel verder met de Maxi Cosi, riempjes, babybeentjes en de gordel.
Op het ogenblik dat ik de deur dichtschuif denk ik nog "ik had beter ook gevóéld of de deuren wel los zijn", maar onmiddellijk volgt de meedogenloze doffe klik van de deur die in het slot valt. En dan stond mijn hart stil. Natúúrlijk waren de deuren vast, anders had ik hier niets te vertellen.
Jolien zit dus in de auto en ik sta aan de andere kant tegen het glas gedrukt. De vreselijkste verhalen flitsen door mijn hoofd. De auto staat ook al 2,5 uur op de parking en het is een zonnige dag, dus ik raak ervan overtuigd dat ik Jolien voor mijn ogen gebraden zal zien worden. (Dat het ochtend is en dat het lentezonnetje van de voorbije dagen iets anders is dan de 30° van vorige zomer wil er even niet in). Ik voel lichte paniek de kop op steken, maar blijf tegelijk kalm en besef dat snel handelen hier doorslaggevend is. Met mijn lichaam zorg ik dat Jolien in de schaduw komt te liggen (en zij kijkt gewoon geamuseerd naar mij, dat is al een voordeel). Ik bel onmiddellijk Lies, want die kan nog niet ver zijn. "Ik heb iets vreselijks (lomps) voor. Jij moet naar mijn huis rijden en bij Mario zijn autosleutel gaan ophalen." Dan bel ik naar Mario "Er is iets ergs gebeurd" (hoe erger ik het aanbreng, hoe beter het maar kan meevallen). Mario stelt voor om op de fiets te springen. Slim, had ik zelf niet aan gedacht. En het zal sneller gaan dan Lies heen en terug laten rijden.
Ondertussen houd ik angstvallig Jolien in het oog. Ze begint in te dommelen, maar hoe zie je het verschil tussen in slaap vallen en in een coma glijden. Het kind was al de hele ochtend wakker, dus een dutje was wel logisch, maar er spookten andere beelden door mijn hoofd. Aan haar rechterschouder kon ik haar ademhaling volgen en ik stond al te kiezen welke autoruit ik zou inslaan als haar ademhaling zou stilvallen. Ik weet het. Ik weet het.
Intussen zijn Lies en haar mama tot bij mij gereden om morele steun te geven en na een dikke tien minuten komt Mario aangespurt (ja, hij wist nog niet dat Jolien rustig ligt te slapen en had ook het beeld van een hevig brullend kindje voor ogen - een goede motivatie, want hij heeft zowaar een mooi gemiddelde van 35 km per uur met zijn fietsje gehaald!).
Conclusie:
- In feite is er dus niets gebeurd, maar ik heb het toch even benauwd gehad. Ik ben wel rustig gebleven maar een stukje van mijn hersenen hield toch ernstig rekening met ware rampscenario's.
- Ik voelde mij on-ge-lo-fe-lijk lomp, maar niemand heeft mij iets verweten.
- De steun van vrienden is goud waard.
- Mario is mijn held.
- Ik gooi nooit meer mijn sleutels op de achterbank, want soms zit Murphy zich te vervelen en dan vraag je er natuurlijk zelf om.
dinsdag 17 maart 2009
Deurtje open. Deurtje toe.
Deuren. Er gaat momenteel een geweldige aantrekkingskracht van uit. Jolien kan zich er eindeloos mee bezighouden. Deurtje open. Voorwerpje erin. Deurtje toe. Deurtje open. Datzelfde voorwerpje eruit. Deurtje toe. En er zijn veel deuren. Die op haar paddestoel. Het zitje van haar vliegtuig. De badkamerkasten. Die van de wasmachine. De deur van de living naar de gang. De deur van het kastje op mijn bureau. Het klepje van haar speelgoed-gsm. En ga zo maar door.
Gisteren zag ik dat ze aan het proberen was om een luikje te sluiten terwijl er een blokje op lag. Natuurlijk was er geen plaats voor dat blokje, maar ze bleef het toch steeds opnieuw proberen. Geduldig en betweterig ondernam ze de ene na de andere poging. Luikje open, blokje erop, luikje dicht, maar dat lukt niet. Dus nog eens met alle macht duwen tot het blokje wegspringt. Blokje halen, opnieuw op het luikje en dat opnieuw proberen te sluiten. Dat ze er zoveel geduld voor kon opbrengen vond ik eigenlijk erg vertederend. Ze kan er echt helemaal in opgaan en vergeet de wereld rond haar volledig!
Ik ben alvast begonnen met het monteren van kast- en ladebeveiligers en met het verplaatsen van gevaarlijke kastinhoud...
Gisteren zag ik dat ze aan het proberen was om een luikje te sluiten terwijl er een blokje op lag. Natuurlijk was er geen plaats voor dat blokje, maar ze bleef het toch steeds opnieuw proberen. Geduldig en betweterig ondernam ze de ene na de andere poging. Luikje open, blokje erop, luikje dicht, maar dat lukt niet. Dus nog eens met alle macht duwen tot het blokje wegspringt. Blokje halen, opnieuw op het luikje en dat opnieuw proberen te sluiten. Dat ze er zoveel geduld voor kon opbrengen vond ik eigenlijk erg vertederend. Ze kan er echt helemaal in opgaan en vergeet de wereld rond haar volledig!
Ik ben alvast begonnen met het monteren van kast- en ladebeveiligers en met het verplaatsen van gevaarlijke kastinhoud...
vrijdag 13 maart 2009
Crash + Zingen en dansen
Voor wie het nog niet weet: mijn computer is vorige week gecrasht en mijn harde schijf is daarbij beschadigd geraakt. De laatste back-up dateert van eind december, dus op werkvlak ben ik niet zoveel kwijt (wat is 2 maanden nu op een carrière van 6 jaar?), maar privé is de schade wat groter: al mijn e-mailadressen, blogfeeds en de foto's en filmpjes van tijdens de kerstperiode, januari en februari. Gelukkig heb ik heel af en toe hier iets gepost... Lang leve mijn virtuele geheugen en archief!
En omdat het al lang geleden was dat ik nog foto's en filmpjes gepost had (de software is eindelijk opnieuw geïnstalleerd geraakt), hier nog een filmpje van 28 februari met een mooi voorbeeld van kopieergedrag. Uitleg is overbodig, kijk gewoon zelf maar!
En omdat het al lang geleden was dat ik nog foto's en filmpjes gepost had (de software is eindelijk opnieuw geïnstalleerd geraakt), hier nog een filmpje van 28 februari met een mooi voorbeeld van kopieergedrag. Uitleg is overbodig, kijk gewoon zelf maar!
dinsdag 10 maart 2009
Beco Butterfly
Hij is er! En hij is moooooooi! Nu nog leren hoe ik ermee moet werken, maar er zit een instructieboekje met fotootjes en een instructie-cd-rom bij, dus dat moet wel in orde komen!
zaterdag 7 maart 2009
Ze slaapt alleen
Een nieuwe mijlpaal: ze slaapt alleen. Ze is al 10,5 maand, het werd wel eens tijd, niewaar? Ik wou haar eigenlijk al van begin december naar mijn bureau/haar eigen kamer verhuizen, maar ik had altijd wel een excuus klaar.
- Tussen Kerstmis en Nieuwjaar verblijven we altijd aan de zee, dus dan zou ze na een week of twee alleen slapen ginder toch weer bij ons op de kamer belanden.
- Vanaf januari ging ze dan naar de crèche en niet meer naar de onthaalmoeder, een grote verandering en daar nog een verhuizing naar een eigen kamer bij leek mij toch wat veel.
- Van die nieuwe crèche bracht ze natuurlijk een paar snotvallingen en hoestjes mee waardoor ik toch een paar keer per nacht mijn bed uitmoest om haar tutje terug te geven of voor een troostende aai, dus dan is het handiger dat ze nog bij ons op de kamer ligt.
- Bovendien had ik op mijn bureau nog geen gordijnen. Er zijn daar wel rolluiken, maar dat is zo donker, ik vind het leuker als je nog een besef van dag en nacht behoudt. Ik ben dus eind januari in de laatste week van de solden gordijnen gaan bestellen en kreeg daar te horen dat ze pas eind februari (!) klaar zouden zijn!
- Bovendien was ik ervan overtuigd dat de deuropening van onze slaapkamer met de trap er vlak bij te smal was om haar bed er gewoon door te schuiven, dus moest ik eens tijd kunnen vrijmaken om dat ding uit elkaar te vijzen en dan te verhuizen. Dus: niet overdag op een werkdag (want dan werk ik), of 's avonds in de week (want we zijn echt wel bezig met Jolien tot die rond 20u gaat slapen en dan kan je dat bed vanzelfsprekend niet meer uit elkaar halen). En op zaterdag en zondag zijn wij vaak op stap, dus heel veel kansen waren er niet.
Tot nu dus. De gordijnen hangen op, Jolien is gezond en slaapt de laatste week weer rustig een hele nacht door en er staan geen lange vakanties of grote veranderingen gepland, dus ik zat door mijn excuses heen. Bovendien bleek het bed gewoon tussen de deuropening te passen en had ik in feite echt helemaal geen werk om haar te verhuizen.
Het is probleemloos verlopen. Jolien schijnt het geen grote aanpassing te vinden, slaapt even makkelijk als tevoren in en dut rustig de hele nacht verder. Zoals al vaak het geval was hadden wij het in feite moeilijker met de verandering. Leuk dat we 's avonds weer kunnen lezen en kletsen in bed, maar stiekem missen we haar snurkjes, zuchtjes en smekjes. En wat is onze slaapkamer groot! Dat was nog niet zo toen Jolien er nog niet was hoor! Ik wil het zelfs nameten!
- Tussen Kerstmis en Nieuwjaar verblijven we altijd aan de zee, dus dan zou ze na een week of twee alleen slapen ginder toch weer bij ons op de kamer belanden.
- Vanaf januari ging ze dan naar de crèche en niet meer naar de onthaalmoeder, een grote verandering en daar nog een verhuizing naar een eigen kamer bij leek mij toch wat veel.
- Van die nieuwe crèche bracht ze natuurlijk een paar snotvallingen en hoestjes mee waardoor ik toch een paar keer per nacht mijn bed uitmoest om haar tutje terug te geven of voor een troostende aai, dus dan is het handiger dat ze nog bij ons op de kamer ligt.
- Bovendien had ik op mijn bureau nog geen gordijnen. Er zijn daar wel rolluiken, maar dat is zo donker, ik vind het leuker als je nog een besef van dag en nacht behoudt. Ik ben dus eind januari in de laatste week van de solden gordijnen gaan bestellen en kreeg daar te horen dat ze pas eind februari (!) klaar zouden zijn!
- Bovendien was ik ervan overtuigd dat de deuropening van onze slaapkamer met de trap er vlak bij te smal was om haar bed er gewoon door te schuiven, dus moest ik eens tijd kunnen vrijmaken om dat ding uit elkaar te vijzen en dan te verhuizen. Dus: niet overdag op een werkdag (want dan werk ik), of 's avonds in de week (want we zijn echt wel bezig met Jolien tot die rond 20u gaat slapen en dan kan je dat bed vanzelfsprekend niet meer uit elkaar halen). En op zaterdag en zondag zijn wij vaak op stap, dus heel veel kansen waren er niet.
Tot nu dus. De gordijnen hangen op, Jolien is gezond en slaapt de laatste week weer rustig een hele nacht door en er staan geen lange vakanties of grote veranderingen gepland, dus ik zat door mijn excuses heen. Bovendien bleek het bed gewoon tussen de deuropening te passen en had ik in feite echt helemaal geen werk om haar te verhuizen.
Het is probleemloos verlopen. Jolien schijnt het geen grote aanpassing te vinden, slaapt even makkelijk als tevoren in en dut rustig de hele nacht verder. Zoals al vaak het geval was hadden wij het in feite moeilijker met de verandering. Leuk dat we 's avonds weer kunnen lezen en kletsen in bed, maar stiekem missen we haar snurkjes, zuchtjes en smekjes. En wat is onze slaapkamer groot! Dat was nog niet zo toen Jolien er nog niet was hoor! Ik wil het zelfs nameten!
woensdag 4 maart 2009
Autostoel
De eigenlijke oorzaak van mijn uitje naar een winkel met (dus soms wel erg leuke en handige) babyspullen was in feite een autostoel. Jolien is nu 10,5 maand en weegt iets tussen 7,5 en 8 kilo, dus het wordt langzaam tijd dat ik uitkijk naar een opvolger voor de Maxicosi.
Maar wat moet ik kiezen? Autostoelen worden in verschillende categorieën opgedeeld, volgens de leeftijd en de grootte van het kind dat je erin mag vervoeren. Dus je hebt stoelen waar je meteen tot 12 jaar mee voortkan, of je kan kiezen voor stoelen die echt meer gericht zijn op een bepaalde leeftijd en gewicht, wat waarschijnlijk de veiligheid wel vergroot. Maar ook daarbinnen heb je weer een reeks snufjes, opties en uitvoeringen en ik weet niet goed waar ik nu het meest op moet letten.
Daarom even een oproepje: welke ervaring heb jij als meelezende mama met autostoelen?
Update: ik heb lang getwijfeld tussen een Axiss van Bébécomfort en de Maxi-cosi Tobi. Omdat ik er zoveel positieve commentaren over hoorde, heb ik toch voor de laatste gekozen. Ik heb bovendien een nieuwe op de kop kunnen tikken met ruim 60 euro korting omdat het kleurtje (het is een knalrode) uit het assortiment zou verdwijnen.
Maar wat moet ik kiezen? Autostoelen worden in verschillende categorieën opgedeeld, volgens de leeftijd en de grootte van het kind dat je erin mag vervoeren. Dus je hebt stoelen waar je meteen tot 12 jaar mee voortkan, of je kan kiezen voor stoelen die echt meer gericht zijn op een bepaalde leeftijd en gewicht, wat waarschijnlijk de veiligheid wel vergroot. Maar ook daarbinnen heb je weer een reeks snufjes, opties en uitvoeringen en ik weet niet goed waar ik nu het meest op moet letten.
Daarom even een oproepje: welke ervaring heb jij als meelezende mama met autostoelen?
Update: ik heb lang getwijfeld tussen een Axiss van Bébécomfort en de Maxi-cosi Tobi. Omdat ik er zoveel positieve commentaren over hoorde, heb ik toch voor de laatste gekozen. Ik heb bovendien een nieuwe op de kop kunnen tikken met ruim 60 euro korting omdat het kleurtje (het is een knalrode) uit het assortiment zou verdwijnen.
maandag 2 maart 2009
Leuk nieuw babyspul
Ik heb eindelijk weer wat leuk, nieuw babyspul in huis gehaald. "Eindelijk", want geloof het of niet, soms moet ik mezelf echt een duwtje geven voor ik van dromen overga tot effectief geld uitgeven - ik ben op wel meer punten een atypische vrouw.
- Om te beginnen heb ik een nieuw kussen gekocht voor Joliens eetstoel. We hebben een meegroeistoel van Pericles en bij Dreamland hadden ze mij verteld dat daar in feite maar 1 model kussen echt op past. Jammer genoeg net eentje in witte pluche. Vreeeeselijk voor vlekken en in de praktijk bleek dat ding toch niet zo goed te passen: rugdeel kon ik aan onze stoel niet vastmaken en het knoopje aan de zijkant sprong altijd los, waardoor de hele boel begon te schuiven. Nu heb ik een kussen uit twee aparte, met velcro vast te maken delen in felgroene badstof. Oogt fris, past prima en kostte net geen 14 euro.
- Een Sack 'n seat. Er zijn wel honderden zitjes, stoeltjes en stoelverhogers (wij hebben zo van mijn vorige mutualiteit nog een heel praktisch blauw plastieken stoelverhoger cadeau gekregen als geboortegeschenk), maar ze zijn allemaal vrij groot en erg onhandig om mee te nemen. Als je met je kind gaat wandelen is zo'n ding meesleuren echt geen pretje en dan is een Sack 'n seat wel handig, want erg compact en licht. Ik wilde hem al een tijdje en met enkele vakanties (met de bijhorende wandelingen) en de aanschaf van de hiernavolgende Beco in het vooruitzicht heb ik mezelf toch over de streep getrokken. In Dreamland net geen 25 euro.
- Tot slot, zoals net vermeld, een nieuwe babydrager, waarbij ik blindelings vertrouw op Liens goede ervaringen: een Beco Butterfly. Een draagdoek knopen is al bij al toch nogal omslachtig, een ring sling is vrij belastend door de schuine draaghouding en een buggy is niet altijd handig (bijvoorbeeld als je eens een wandeling in de natuur wilt maken), dus ik kreeg behoefte aan nog een andere manier om Jolien makkelijk te kunnen meenemen, en dan lijkt deze Beco mij wel een prima antwoord op mijn behoeften. Nu alleen hopen dat de mannen van de post hun manieren een beetje houden en de staking niet te lang laten duren, zodat ik mijn pakje snel thuis bezorgd krijg!
- Om te beginnen heb ik een nieuw kussen gekocht voor Joliens eetstoel. We hebben een meegroeistoel van Pericles en bij Dreamland hadden ze mij verteld dat daar in feite maar 1 model kussen echt op past. Jammer genoeg net eentje in witte pluche. Vreeeeselijk voor vlekken en in de praktijk bleek dat ding toch niet zo goed te passen: rugdeel kon ik aan onze stoel niet vastmaken en het knoopje aan de zijkant sprong altijd los, waardoor de hele boel begon te schuiven. Nu heb ik een kussen uit twee aparte, met velcro vast te maken delen in felgroene badstof. Oogt fris, past prima en kostte net geen 14 euro.
- Een Sack 'n seat. Er zijn wel honderden zitjes, stoeltjes en stoelverhogers (wij hebben zo van mijn vorige mutualiteit nog een heel praktisch blauw plastieken stoelverhoger cadeau gekregen als geboortegeschenk), maar ze zijn allemaal vrij groot en erg onhandig om mee te nemen. Als je met je kind gaat wandelen is zo'n ding meesleuren echt geen pretje en dan is een Sack 'n seat wel handig, want erg compact en licht. Ik wilde hem al een tijdje en met enkele vakanties (met de bijhorende wandelingen) en de aanschaf van de hiernavolgende Beco in het vooruitzicht heb ik mezelf toch over de streep getrokken. In Dreamland net geen 25 euro.
- Tot slot, zoals net vermeld, een nieuwe babydrager, waarbij ik blindelings vertrouw op Liens goede ervaringen: een Beco Butterfly. Een draagdoek knopen is al bij al toch nogal omslachtig, een ring sling is vrij belastend door de schuine draaghouding en een buggy is niet altijd handig (bijvoorbeeld als je eens een wandeling in de natuur wilt maken), dus ik kreeg behoefte aan nog een andere manier om Jolien makkelijk te kunnen meenemen, en dan lijkt deze Beco mij wel een prima antwoord op mijn behoeften. Nu alleen hopen dat de mannen van de post hun manieren een beetje houden en de staking niet te lang laten duren, zodat ik mijn pakje snel thuis bezorgd krijg!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
