Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

dinsdag 27 november 2007

Afscheid

Gisterenavond, rond half vijf, is mijn grootmoeder overleden. Ze was vorige donderdag naar een palliatieve dienst overgebracht en ging zienderogen achteruit, maar ik heb haar niet meer kunnen (mogen) bezoeken door het risico dat dergelijke omgevingen vormen voor zwangere vrouwen. Wat wel een troost is, is dat mijn grootvader, mijn moeder en twee van mijn drie tantes aanwezig waren op het ogenblik dat ze stierf. Blijkbaar is ze rustig en zonder pijn ingeslapen en ziet ze er nu vredig en ontspannen uit. De begrafenis is vrijdag om 10 uur.

Ik vind het natuurlijk heel erg dat ik haar nooit meer zal kunnen zien en voel mij vooral triest als ik aan kleine dingen denk die nooit meer mogelijk zullen zijn of definitief zullen veranderen. Maar het meest van al zit ik in met mijn moeder. Ze heeft de voorbije jaren al veel stress gehad om de verzorging van mijn grootmoeder met de rest van de familie geregeld te krijgen, en nu is het afwachten hoe mijn grootvader reageert en wat er van hem gaat worden. En dan is het ook weer een troost dat ik merk dat ze zich zo kan optrekken aan Matthias en het kindje dat bij ons onderweg is.

Maar vrijdag wordt een zware dag.

donderdag 22 november 2007

En het is...

- Geweten! Deze keer lag ons kindje wél goed en heeft de gynaecoloog het geslacht kunnen bepalen (zelf zag ik helemaal niks op dat scherm. Het hart lukte nog, maar de andere organen en weke delen kon ik helemaal niet onderscheiden. Zelfs de stagiaire die deze week op post was, kon er niets uit opmaken). Om mijzelf het vertelplezier niet te ontnemen, ga ik het nog niet langs deze weg bekendmaken, maar wie het wil weten zal daar niet veel moeite voor moeten doen!
- Gezond! 4 hartkamers, 2 nieren, een maag, een middenrif, een navelstreng,... De gynaecoloog had niets aan te merken op ons kind (en op mij ook niet!)
- Nu ongeveer 22 cm groot. Ik heb nog eens gevraagd naar de enorme sprong van 4,5 cm naar 17 cm bij de vorige consultatie en hij heeft uitgelegd dat die 4,5 cm van het hoofd tot aan de poep is, dus zonder de benen. Toen hij op 17 cm uitkwam, paste ons kleintje niet meer helemaal in het scherm, dus dan vermenigvuldigen ze de doorsnede van het hoofd met 5 om de lengte te berekenen. En daar worden de beentjes dus wel in meegerekend...

maandag 19 november 2007

En... actie?

We zijn terug van de zee en het heeft deugd gedaan. Lekker uitwaaien, goed eten, alle tijd voor onszelf. Ik heb genoten. Mijn staartbeen heeft zich ook goed gedragen. De eerste dagen had ik nog snel last, maar het verminderde steeds en we hebben uiteindelijk toch wandelingen van om en bij de 10 km kunnen doen. Ik moet er alleen aan leren wennen dat mijn oude tempo niet meer haalbaar is, ook tot spijt van Mario... Ik ben gewend om buiten te komen en er stevig de pas in te zetten. Maar als ik tegenwoordig uit mijn startblokken geschoten ben, moet ik al snel vaststellen dat het tempo te hoog ligt. Een versnellinkje lager schakelen (en toen mijn staartbeen in het begin van de week nog snel pijn deed ook waggelen "op 2 sporen" - en ik had mij nochtans voorgenomen om niet te beginnen waggelen als ik zwanger was!) loopt toch aangenamer en kan ik ook langer volhouden.

De pijn is nu zelfs volledig weg. Om de problemen niet uit te lokken, heb ik met spijt in mijn hart beslist om toch maar te stoppen met squashen. De eerste staartbeenproblemen heb ik na squashpartijtjes opgemerkt en ik wil liever niet hervallen. Squashen lijkt mij toch iets te bruusk. Maar ik mis het sporten, dus ik zoek een alternatief. Zwemmen is wel leuk, maar het koude water vormt in deze frisse dagen een mentale drempel, merk ik. En met gewoon wat rondwandelen en door de stad fietsen heb ik niet het gevoel dat ik mijn conditie op peil zal kunnen houden. Ik ga eens een zoektocht starten naar zwangerschapyoga ofzo. Hoe melig het ook klinkt, ik zie het voorlopig als mijn enige alternatief.

woensdag 7 november 2007

Een verhaal met een staartje

Ik had het in het begin van mijn zwangerschap al eens vermeld: ik heb ooit mijn staartbeen verstuikt door tijdens een partijtje badminton in het achteruitlopen stomweg op mijn gat te vallen. De geblokkeerde rug die ik nu in het begin van mijn zwangerschap had, bleek veroorzaakt te zijn door mijn heiligenbeen (dat net boven het staartbeen zit) en niet zoals ik vreesde door mijn staartbeen. Grote opluchting. De laatste tijd kreeg ik echter weer last in mijn bekken, een stukje lager deze keer. Vooral als ik lang moest staan, lang wandelde of gesport had. De gynaecoloog schreef dit af als een kwaaltje waar ik maar mee moet leren leven, maar ik ken mijn (pijnlijke) voorgeschiedenis in dit stukje van mijn lichaam en ben dus terug naar mijn osteopaat gehold.

Ik keek uit naar het verlossende bezoekje, maar het verdict is minder positief dan ik hoopte. Deze keer hoopte ik namelijk dat de oorzaak ook weer mijn heiligenbeen zou zijn, maar jammer genoeg kwam de osteopaat bij mijn oude vriend (ahum) Het Staartbeen uit. Het is indertijd rechtgezet (inwendig - beeld het u maar even ambetant in als het klinkt) en staat nog een beetje te veel naar voren. Op zich niet zo erg, maar het is ook te weinig beweeglijk en dat is wel een probleempje. Ook met het oog op de bevalling kan dit beter verholpen worden.

Om mij onnodig leed te besparen heeft hij het eerst nog eens met uitwendige technieken geprobeerd en nu moet ik dus afwachten. Ik hoop dat het in orde komt. Mijn lijf is dooreen gekneed en moet daar duidelijk nog van recupereren. Gisteren ben ik mijn zetel niet meer uitgekomen, maar ik vond maar moeilijk een houding zonder pijn. Het is om dezelfde reden een korte nacht met veel gewoel en gedraai geworden (sorry Mario!) en nu zit ook nog niet pijnvrij op mijn bureaustoeltje. Ik hoop alleszins dat het in orde komt, want vrijdag vertrekken we voor een weekje naar de zee en als ik dan niet in staat ben om een eindje te wandelen wordt het wel heel saai! Ik duim alleszins dat het staartje van mijn staartbeenverhaal hier eindigt!

maandag 5 november 2007

Leven en dood

Ze zeggen dat voor elk nieuw leven dat erbij komt, ergens een ander leven eindigt. Sinds vorige dinsdag is mijn grootmoeder er erg slecht aan toe en blijkt dat we ons er beter op kunnen voorbereiden dat we binnen afzienbare tijd afscheid van haar zullen moeten nemen. Ze is al 88, dus voor een buitenstaander is het waarschijnlijk de kroniek van een aangekondigde dood, maar het valt me toch verrassend zwaar, in het bijzonder het besef dat ze ons kindje en dat van mijn nicht die uitgerekend is voor eind januari, begin februari niet meer zal zien.

Vorige dinsdag heeft ze een longontsteking gekregen. De antibiotica die de dokter haar heeft gegeven sloeg niet aan en het rusthuis belde mijn moeder om te vragen wat ze moesten doen. Zij hadden het er gewoon bij gelaten, maar dan was ze tegen het weekend dood. Ze kon ook nog naar een ziekenhuis overgebracht worden, maar dan was de vraag in welke mate ze nog tegen dat transport bestand zou zijn. Het is toch het ziekenhuis geworden. Daar hebben ze na verder onderzoek vastgesteld dat ze een infectie heeft, maar dat ze nog niet meteen konden achterhalen waar die zit, dus hebben ze medicijnen voor de luchtwegen én voor de urinewegen gegeven. De eerste 72 uur zijn in dat geval cruciaal, dus als ze dinsdag haalt, komt ze die infectie wel door (als haar hart het niet gewoon begeeft, want ze had al 2 dagen een hartslag van meer dan 120 slagen per minuut). Los daarvan blijkt ze echter ook een tumor van maar liefst 12 cm bij haar blaas te hebben. Meer details hebben ze daar nog niet over omdat ze door die infectie en haar toestand geen verder onderzoek konden verrichten, maar ze kunnen er alleszins niets meer aan doen, want een operatie overleeft ze niet meer. Kort gesteld: als ze die infectie overleeft, zal ze binnen enkele dagen, weken of misschien maanden toch sterven aan die tumor.

Ik ben nog niet op bezoek kunnen gaan. Een onbekende infectie is een te groot risico voor een zwangere vrouw. Ik troost mij met de gedachte dat ik nu een goed beeld van haar zal bewaren, want blijkbaar is ze graatmager omdat die tumor aan haar systeem vreet. Als ze er toch doorkomt (en met elk uur stijgt die kans, natuurlijk) en terug naar het rusthuis kan, wil ik haar toch nog gaan bezoeken.

Alleszins, mijn besluit staat nu vast om ons kindje meerdere voornamen te geven. Mario vond dat niet nodig, maar had er ook niets op tegen. Ik heb zelf 4 voornamen en vind het wel leuk dat ik zo een stukje familie met mij meedraag. Ik heb nu iemand die ik graag wat wil laten voortleven in een extra voornaam voor ons kindje!

zaterdag 3 november 2007

Beweging?

Toen ik nog maar net zwanger was, keek ik enorm uit naar het ogenblik waarop ik het kleintje zou voelen bewegen. Sinds mijn buik een week of 4 geleden duidelijk gegroeid is, is die drang wat minder, omdat dat buikje nu al een soort van bevestiging geeft: het zit er nog!

Ondertussen heb ik mij al lopen bedenken dat dat constante gewoel in je buik bij momenten ook ferm vermoeiend moet zijn. Als je darmen eens een dag flink overhoop liggen en de hele tijd borrelen of verkrampen, vind ik dat alleszins vermoeiend, maar ik weet dus (nog niet) of de bewegingen van een kleintje te vergelijken zijn met rommelende darmen. Daarvoor is het nog wat vroeg. Volgens de gynaecoloog zou ik vanaf volgende week of de week nadien de eerste bewegingen kunnen voelen. Ik heb vorige week en begin deze week al een paar keer een soort van kriebel aan de binnenkant van mijn buik gevoeld waarvan ik mij afvroeg of dat wel darmen zouden zijn, maar ik ben er eerlijk gezegd ook niet echt zeker van of het dan toch ons kindje geweest kan zijn. Alhoewel, het is al 17 centimeter, als dat zich eens volledig omdraait, moet je daar toch iets van kunnen voelen, zou ik denken...