Gelukkig heb ik nog een gezonde geest!

"Ge weet toch dat sport niet gezond is?" Ik kan het grapje weer voor een tijdje alleen maar gelijk geven. Mijn linkerenkel, mijn rechteroog en mijn onderrug kunnen er al van meespreken, en gisteren heb ik tijdens het squashen een krakske gekregen in mijn rechterknie. Ik weet niet eens meer welke beweging ik precies maakte - ik vermoed niet eens iets spectaculairs. En ik heb de rest van de avond niet eens overdreven veel last gehad. Het ijs dat ik erop heb gelegd, was meer vanuit het principe "baat het niet, dan schaadt het niet". En ik ben nog probleemloos naar huis gefietst, alleen de eerste pedaaltrap rechtopstaand op mijn rechterbeen deed pijn.

Zelfs vanmorgen, na een nacht slapen en met afgekoelde spieren vond ik het precies nog wel meevallen. Mijn been strekken lukte niet, nee. En normaal stappen ook niet echt. Maar erg gezwollen stond hij ook niet. (Dat kan ik nu ook al niet meer zeggen).

Ik ben toch maar naar de dokter gegaan, kwestie van met de clubverzekering in orde te zijn als het toch niet vlot zou genezen. Hij wist in geen tijd het punt te vinden waarop hij moest drukken om mij een onweerstaanbare drang te bezorgen om hem te slaan. De meniscus. Knie voldoende laten rusten, zoveel mogelijk ijs op leggen, ontstekingsremmers nemen en afwachten wat het zegt en hoe het geneest. Binnen één of twee weken zal de ernst zichzelf wel uitwijzen. Als de zwelling aanhoudt, zitten er mogelijk losse fragmenten in mijn knie, die ze dan operatief moeten verwijderen. En dat 'operatief', dat hoor ik niet graag. Dat van die eventuele losse fragmenten kan ik natuurlijk niet beïnvloeden, maar in al de rest ga ik nu toch eventjes heel voorbeeldig zijn. Bij mijn hernia heb ik de statistieken al eens weten te verslaan, ik ben vast van plan om dat hierin ook weer te doen (al ken ik de statistieken niet eens).

En zo zit ik nu al een hele dag met een koelelement van de frigobox (mijn versie van het coldpack) tussen mijn knieën geklemd (zoveel mogelijk mikken naar dat ene punt ter grootte van een macaroni) en pikkel ik op steeds minder elegante wijze door het huis. Geen enkele zithouding is echt comfortabel te noemen. Na het zitten terug gaan rechtstaan is een marteling. En bij het idee dat ik een trap af moet, breekt het koude zweet mij uit. Maar fietsen zou wel goed zijn, als mijn zadel maar hoog genoeg staat. Als je mij de komende dagen dus op een belachelijk hoge fiets voorbij ziet rijden: het is allemaal voor de goede zaak! Die statistieken moeten eraan!