Na een valse start...

Het was een beetje een valse start. Eerst de gereserveerdheid van de huisarts en een dag later bleek uit mijn bloedanalyse dat ik een foute waarde had voor immuniteit tegen het cytomegalovirus. Ik ben dan een week later teruggegaan naar de dokter voor een bijkomend bloedonderzoek en deze keer was het resultaat allemaal positief: het zwangerschapshormoon is al gestegen tot 5.365 en hoewel ze dat op voorhand betwijfelde was blijkbaar ook al duidelijk dat de foute waarde voor CMV-besmetting te wijten is aan een infectie van voor mijn zwangerschap en dat ik ook op dat vlak geen risico's meer loop. Alles is dus prima in orde. Nu zijn we echt goed vertrokken!

Stand van zaken in de babywedloop

Hier heb ik een vruchtbaar voorjaar aangekondigd, tijd om eens de stand van zaken te maken! Wat is er al van mijn lijstje geworden?

- Lien mag zich al sinds 9 februari met de komst van Sien de mama van twee dochters noemen.
- Een dag later zette ex-blogster (al weet je dat met haar nooit zeker) Annava Emiel op de wereld.
- Annelies moest langer geduld uitoefenen en sloot Linus uiteindelijk op 18 februari in haar armen.
- Stipt op 20 maart kreeg Isla een broerje, Miro.
- Op 24 maart werd ik meter van Quinten
- Greet zorgde met Jef voor een broertje voor haar tweejarige dochter Nina.
- Joachim en Sophie hebben Lies voorgestoken en verwelkomden op 27 april Merlijn, waarmee Pia op slag grote zus werd.

En bij de anderen nadert de Grote Dag nu wel heel snel! Lies is een slecht voorbeeld aan het nemen aan Lien en is nu al twee dagen de uitgerekende datum voorbij. Nike is pas over een goede twee weken uitgerekend, maar doordat Tristan flink voor zijn tijd geboren is, verwacht zij de komst van nummertje twee ook al enkele dagen. De mama van KleineMan heeft al last van acute nestdrang, maar moet net als Bob en Elise nog een tweetal weken geduld uitoefenen.

Het eerste besef

Zou het? Zou het écht?

Het eerste besef is binnengesijpeld op de dag van de stadsloop, donderdag 13 mei. Het weekend voordien had ik alle tekenen gehad dat mijn maandstonden elk moment zouden gaan beginnen en dinsdag had ik dat ook nog tegen Lies gezegd, toen we bezig waren over een eventueel tweede kindje. Maar donderdag zat ik nog altijd te wachten. 29 dagen... Verdacht lang voor iemand met een cyclus van gemiddeld 25 dagen!

De doe-het-zelf-zwangerschapstests werden steeds duidelijker positief (vrijdag eentje en zondag eentje) en vanmorgen (33 dagen) ben ik naar de huisarts getrokken om zekerheid te krijgen. Alleen: die uitslag was "licht positief. Dit is het begin van zwangerschap en we zullen nu medisch en klinisch moeten afwachten hoe dit evolueert en over 4 tot 6 weken, wanneer je eventueel naar de gynaecoloog kan om bevestiging, zullen we meer weten." Oeioei, bij Jolien was dat resultaat overtuigender, toen klonk het "maak maar een afspraak bij de gynaecoloog, jij bent goed vertrokken!". Ik ben ondertussen wel heel opgetogen over het idee dat ik opnieuw zwanger zou zijn, maar ik zal even gas terug moeten nemen en nog een paar weekjes verder moeten met "Zou het? Zou het écht?"

Update: De reactie van mijn huisarts lag ons zwaar op de maag. We bleven allebei achter met een onzeker en ongerust gevoel. Berichten op het internet over lage HCG-waarden hielden vaak verband met miskramen, en andere berichten spraken dat dan weer uitdrukkelijk tegen, maar het bood niet de geruststelling of bevestiging die we zochten. Twee uur later heb ik de dokter dan maar teruggebeld om meer uitleg te vragen. Het leek een rustiger moment te zijn en heeft uitgelegd dat hij er enkel op had willen wijzen dat het nog een erg pril stadium is. Maar dat ik zwanger ben, dat staat wel vast. Mijn HCG-waarde is trouwens 526, en vanaf een waarde van 5 ben je officieel zwanger. Niks om ons zorgen over te maken dus. Ik heb alvast een afspraak bij de gynaecoloog gemaakt, op dinsdag 15 juni en aan de telefoon bevestigde hij ook nog eens dat ik gewoon, normaal zwanger ben en dat er geen reden is om ons zorgen te maken. Ik begin er langzaam volop in te geloven: het is écht zover! Er komt nog een klein Koninckske bij!

Zangvogeltje

Zoals wel veel kindjes houdt Jolien van muziek. Ze schudt wel eens met haar poepke of draait één of meerdere rondjes om haar as, maar meestal loopt ze gewoon lalala-zingend te spelen. Bestaande liedjes herkent ze wel en als ik zing doet ze mee, maar het enige liedje dat ze echt op eigen houtje kan zingen (daarbij geen rekening houdend met de bestaande melodie) is "alle - eendje - zwemme - eendje". Maar wat ik wel subliem vind, is dat ze zomaar zelf liedjes verzint als je dat vraagt (jaja, twee (ex-)improvisatoren als ouders, dat heeft blijkbaar toch een invloed). Alleen aan haar teksten moet ze nog wat werken, want "zing eens een liedje over mama" mondt steevast uit in "liedje - mama - liedje - mama". Maar ik het het harde bewijs wél op film:

Fotosessie

Vorige week kreeg ik van de crèche een briefje mee: dat ik een beetje inpakpapier en een kleine foto van Jolien, ter grootte van een pasfoto moest meebrengen. Nu, ik weet niet hoe dat bij u zit, maar ik heb hier niet zomaar pasfoto's van Jolien rondslingeren. Ik heb eerst mijn recente foto's uitgekamd op zoek naar een portret van haar dat ik zelf kon verkleinen en afdrukken op pasfotoformaat, maar ook dat was moeilijk te vinden. Ze staat altijd óf samen met iemand anders, óf spelend en naar alle mogelijke kanten maar zeker niet in de lens kijkend, óf met een geweldig aangesmeerd smoelwerk op op de foto. En ik wil dat mijn moederdagcadeautje wel een beetje mooi wordt, natuurlijk. Er zat dus niets anders op dan een fotosessie te organiseren. Onze badkamer vormde de meest neutrale, witachtige achtergrond. Toen Jolien op het potje moest, diende zich onverwacht een geschikt fotosessie-speelmoment aan. Mario hield haar bezig met speelgoed en ik bracht het fototoestel in de aanslag. Het heeft alvast één mooi portretje opgeleverd (Mario gemaakt, ere wie ere toekomt!):



Maar er zaten er ook heel wat andere bij!