We zaten die dag dus aan de zee, in Nieuwpoort. We hadden zin in frieten en zijn op zoek getrokken naar een frietkot, maar in het centrum waren ze allemaal gesloten. En zo zijn we ergens na 21 uur nog in een frietkot buiten Nieuwpoort, op de weg naar de autostrade, beland.
Die laatste dagen en zelfs uren heb ik helemaal niets bijzonders gemerkt. Af en toe een harde buik, zoals ik ook had toen ik 6 maanden ofzo was, maar meer niet.
Thuis ben ik eerst nog rustig achter mijn computer gekropen. Ik had allang niets meer op mijn blog gepost en er zaten nog wat losse gedachten in mijn hoofd die ik niet verloren wilde laten gaan. Check de datum en het uur maar: op zaterdag 12 april om 23u33 was er dus nog niets aan de hand!
Computer uitgezet en naar beneden gegaan. Het precieze uur weet ik om voor de hand liggende redenen (ik kijk niet altijd op mijn horloge als ik naar de wc ga) niet meer, maar kort nadien ben ik op de wc beland met hevige krampen. Ze waren zo hevig dat ik mij soms wat misselijk voelde en echt met mijn ademhaling de pijn moest proberen te bedwingen.
Maar ook dan ging er mij nog geen licht op. Ik dacht wel dat het wees op een zekere activiteit in mijn buik, dat het een reactie was op activiteit van mijn baarmoeder, maar niet dat dit al echt weeën zouden zijn. Ik heb lachend tegen Mario gezegd: "Ik ben al wat aan het bevallen geweest op de wc. De krampen waren zo hevig dat ik ze moest wegpuffen. Als je het mij vraagt: we halen de dinsdag niet meer en ik zou zelfs denken dat we de maandag niet meer halen".
We hadden altijd gehoopt dat de bevalling niet op een zondag zou zijn. We gaan dan gewoontegetrouw in de voormiddag naar Mario zijn ouders en nadien naar de mijne. Als je dan uit Aalst moet vertrekken en Zellik moet afbellen omdat de bevalling begonnen is, zit de hele familie natuurlijk ongeduldig op nieuws te wachten en krijg je de tijd niet om rustig met je tweetjes van je pasgeboren kind te genieten.
Ik had dus wel een licht vermoeden dat de bevalling eraan zou komen en ik wou graag nog aan een paar uurtjes slaap geraken om fit te zijn voor het Grote Werk. We hadden al de hele dag aan zee rondgelopen en ik was al wat moe. Als je dan zonder slaap aan een bevalling moet beginnen, raak je sneller door je krachten en kom je er waarschijlijk niet zonder verdoving (ik geef toe dat mij dat wel bezig hield - die naald in je ruggenmerg, brrrr). Ik ben mij dus rustig gaan klaarmaken om te slapen: lenzen uit, tanden poetsen, kleren uit en slaapkleed aan. Mario was aan het afronden, ik ging al naar boven om toch een beetje slaap in te halen.
Boven in de slaapkamer kreeg ik weer krampen. Ik vond geen enkele comfortabele houding. Liggen lukte mij helemaal niet, alleen rechtop zitten ging mij enigszins af. De krampen kwamen en gingen, maar omdat de pijn zich zo uitgesproken in mijn onderrug bevond, dacht ik niet aan weeën. Mario stelde voor om te proberen of we in de zetel beneden een positie konden vinden waarin ik rechtop zittend toch aan wat slapen toe zou komen (we hadden dus nog echt niets in de mot...). We zijn dus gewapend met een deken en mijn hoofdkussen terug naar beneden afgezakt. Ik heb mijn kersenpitkussen gewarmd en ben weer even op de wc gaan zitten (die krampen, he...).
Daar merkte ik dat ik wat bloedverlies had. Mario in mijn fantastische boek laten opzoeken wat voorweeën precies zijn en of daar bloedverlies bij hoort en die beschrijving klopte volledig met wat er zich in mijn lijf afspeelde. Toen is de alarmbel pas goed beginnen rinkelen.
Het was dan 1.00 uur. Op dat ogenblik besefte ik dat dit effectief weeën waren, en naar mijn gevoel zelfs best wel véél weeën. Maar of er een regelmaat in zat, kon ik echt niet inschatten. Ik heb Mario dus gevraagd om eens te timen hoeveel tijd er tussen elke wee zat. De eerste keer: 3 minuten. Tweede keer: 3 minuten. Derde keer: 3 minuten. Vierde keer: 3 minuten! In het ziekenhuis raden ze je aan om thuis te vertrekken als je een uur lang om de 5 minuten een wee hebt. En wij zaten aan 3 minuten! We beslisten dus om meteen te vertrekken, al duurt 'meteen' ook nog wel eventjes als je om de 3 minuten even verstijft van de pijn. Ik was nog van plan om mijn kleren terug aan te trekken (nylonkousen, rokje,...) maar na 2 weeën vertwijfeling hoe ik dáár in moest geraken, heb ik gewoon een broek onder mijn slaapkeed en een fleece gilet aangetrokken. Mario kreeg intussen instructies over wat er allemaal mee moest, ik becommentarieerde de ernst van elke wee en dan ben ik tussen 2 weeën in tot bij de auto gehobbeld.
Om 1 uur 40 zijn we thuis weggereden. Om naar het ziekenhuis af te slaan moest Mario 2 drempeltjes over. Die eerste heeft hij tijdens een wee genomen, voor die tweede heb ik hem laten wachten tot de wee over was. :-) Deur van de auto open, wee afwachten en daarna zo snel mogelijk naar een stoel in de wachtruimte van de spoedopname. Mijn inschrijving en een wee afgewacht en dan de rolstoel in. Mario bepakt, bezakt en te zwaar geladen mij aan het voortduwen en bij elke wee braafjes even halthouden. Hij is zelfs naar het onthaal teruggemoeten omdat ik mijn kersenpitkussen daar had laten liggen (een mens sleurt soms nogal wat ballast mee!)
- "Wie is uw gynaecoloog?"
- "Dokter Volckaert."
- "Goed, die is al onderweg voor een andere bevalling. Het is druk vanavond."
- Oef. Ik ga bij mijn eigen gynaecoloog kunnen bevallen.
Ik ben dan een 'arbeidskamer' binnengeleid en moest op het bed gaan liggen. Met veel tegenzin, want rechtop zitten was nog altijd de enige houding die ik houdbaar vond. Twee apparaatjes op mijn buik: eentje voor de harttonen van de baby en eentje om de weeën te registreren. En een apparaatje naast mijn bed dat met getalletjes aanduidt of de baby het goed stelt en wanneer er precies een wee voorbijkomt, met een naald die dat allemaal op een strookje papier neerkrast.
Ik had onderweg nog tegen Mario gezegd "ik hoop dat ze ons niet terugsturen omdat ik te weinig opening heb ofzo". Het is niet omdat je weeën elkaar snel opvolgen dat je bevalling ook vlot opschiet en dat je al veel ontsluiting hebt. Het was dan ook even schrikken toen de vroedvrouw vertelde dat ik al aan 8 cm ontsluiting zat. Vreemd genoeg was het eerste wat door mijn hoofd flitste "goed zo, dat is al te veel om nog een epidurale te kunnen krijgen" (zoals gezegd, ik was er blijkbaar meer mee bezig dan ik wilde toegeven).
En plots kreeg ik persdrang. Ik had mij al afgevraagd of en hoe ik dat zou herkennen, maar dat ging dus vanzelf. Ze wegpuffen (want in het begin mag je nog niet meteen meepersen) met de hijgtechniek uit de prenatale kinesitherapie - waar ik zoals voorspeld voor de gewone weeën absoluut geen gebruik van gemaakt heb - vond ik minder gemakkelijk. Ik heb er dan maar elke keer de vroedvrouw bijgeroepen om samen met mij te puffen en dan ging het beter.
Tijd om naar de verloskamer te verhuizen. Van het bed op de verlostafel gekropen, de gynaecoloog erbij en dan... vielen mijn persweeën wat stil. Wat de vroedvrouw dan precies met haar handen gedaan heeft, weet ik niet (mijn water was in de arbeidskamer al gebroken, dus de vliezen breken kan het niet geweest zijn), maar dat het allesbehalve prettig aanvoelde en dat de weeën er weer vollenbak doorkwamen herinner ik mij wel nog goed.
Die persweeën aanvoelen vond ik een pak moeilijker dan de gewone weeën. Ze wisselden ook in sterkte en het was altijd wat mikken om het juiste moment te vinden om zelf echt mee te persen. Hoe lang het heeft geduurd, weet ik niet. Ik heb een paar keer om water gevraagd, heb mijn slaapkleed omgeruild voor een lichtere katoenen versie van het ziekenhuis, heb Mario zijn behulpzame hand dan toch 1 keer weggeslagen (en meteen teruggevraagd), heb pas na een tijdje gedacht aan mijn prenatale oefening om in de juiste richting druk te zetten en merkte dan op dat ik van de gynaecoloog een overtuigende "goed zo" te horen kreeg als ik dat wél deed, en heb zelfs nog de tegenwoordigheid van geest/alertheid/lef/doorgedreven bemoeizucht (schrappen wat niet past) gehad om te vragen of knippen wel echt nodig was toen ik de gynaecoloog de schaar zag klaarleggen - zijn 'ja' was meer dan overtuigend en door de verdoving voel je daar toch niets van. En al die tijd vond ik vooral dat mijn poep zoveel pijn deed.
Ik heb het hoofdje gevoeld. Ik heb de gynaecoloog horen zeggen "bij de volgende wee is ze er". En bij die volgende wee heb ik, aangespoord door zijn "nog efkes goed doordrukken voor de schoudertjes", al mijn krachten verzameld en nog wat langer doorgeduwd dan ik anders gedaan zou hebben. En plots zag ik een klein paars kindje op mijn borst liggen. Ze huilde niet meteen, ze was aan het hoesten en blies belletjes met het vruchtwater dat nog uit haar mond kwam. Mario vroeg nog of dat wel normaal was en enkele tellen laten zette ze dan toch haar keel open.
Mario moet dan de navelstreng hebben doorgeknipt. Ze moeten haar hebben weggehaald om haar te verzorgen, te meten, te wegen en een Apgar-score toe te kennen. Maar dat weet ik niet echt meer. Mijn lijf was nog aan het werken, ik had nog naweeën, ik werd genaaid en omdat ik nog bezig was met het verwerken van alle lichamelijke prikkels had ik amper aandacht voor wat zich buiten mijn lichaam afspeelde. Pas toen mijn lijf tot rust kwam en ik weer naar een gewoon ziekenhuisbed verhuisd was, kon ik vol bewondering naar het kleine wondertje in mijn armen staren. Jolien is er. En ze zal er nog lang zijn!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten