Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

maandag 28 juni 2010

Droog

Ik had er zo tegenop gekeken. Zindelijkheidstraining, inclusief acute wc-zoektochten en natte broeken op de meest onpraktische plaatsen.

Wel, sinds haar eerste kennismaking met een potje was de interesse onmiddellijk gewekt en het is uiteindelijk bijna vanzelf gegaan. 19 maanden vonden ze in de crèche nog wat vroeg om haar echt al zindelijk te maken (volgens een begeleidster die er een cursus over gevolgd had kan het op zich wel, maar gebruiken ze dan mogelijk de foute spieren, waardoor de kans op herval in een later stadium groter zou zijn). Ik heb haar dus thuis altijd op het potje gezet als ze uit bed kwam, tijdens het slapensklaarmaken of voor een bad. En dan deed ze bijna altijd een plasje. Maar zelf zeggen dat ze naar het potje moest, dat zat er niet in. Als ik haar in haar blote poep liet spelen, dan zag je haar plots verstijven en lag er een seconde later een plasje op de vloer. Kindje klutsje kwijt. Dat heb ik dus niet vaak gedaan, vooral niet omdat ze geen probleem had met een pamper blijven dragen en toch geregeld een plasje deed als ik haar bij gelegenheid op het potje zette.

Na de paasvakantie (19 april) is ze in de crèche overgegaan naar de hoogste groep. Ze toonde toen thuis net minder belangstelling voor het potje, maar omdat ze in een bende peutertjes terechtkwam die al de routine hadden om op de wc of het potje te gaan, ging ze automatisch mee op de wc en kwam de zindelijkheid vanzelf. Samen met ander klein gepeupel zulke nieuwe dingen leren vindt ze gewoon heel plezant. Veel ongelukjes heeft ze uiteindelijk ook niet gehad. Bovendien merkte ik na een week of twee dat haar pampers ook 's morgens droog werden. Vier dagen op een rij, had ik altijd gehoord als criterium om een kind ook 's nachts droog te maken. Op de vierde dag was haar pamper net nat (maar het had die ochtend ook lang geduurd voor ze op haar potje belandde, dus ik wist niet van wanneer dat plasje dateerde), dus toen heb ik nog eens 4 dagen gewacht en haar dan met een bang hartje in bed gelegd met enkel een onderbroek aan (en een slaapzak, want anders kruipt ze over de reling en dondert ze op de grond). Zou onze goede slaapster nu niet wakker worden in het midden van de nacht? Was het nu niet voorgoed gedaan met onze nachtrust? Welnee. We zijn nu zeker een maand verder en ik heb nog maar 2 natte slaapzakken gehad. En ook die mocht ik gewoon 's morgens vaststellen op het ogenblik dat we haar uit bed gingen halen. Tijdens de vakantie heb ik wel weer pampers gebruikt en dat bleek een goede beslissing. Het heeft 4 dagen geduurd voor ze 's morgens weer droog was (nieuwe omgeving, het doet toch iets met een mens!). En toen we terug thuis waren duurde het opnieuw een dag of drie, maar sindsdien is ze weer gewoon droog. En makkelijk dat dat is! Geen pampers meer! Bye bye body'kes!

Het werd dus een succesverhaal. Het ging vanzelf en ze had er wel belangstelling voor. Maar wat ik nog belangrijker vind: ze heeft blijkbaar wel een stevige blaas, want we kunnen nog altijd een voormiddagje op stap zonder halfweg holderdebolder een wc te moeten gaan zoeken. Oef! Weer een kaap gerond. Ze doet dat goed, ik mag er trots op zijn!

donderdag 17 juni 2010

En wat nadat het is foutgegaan?

Het waren zware dagen. De teleurstelling van het onverwachte einde van een al even onverwachte zwangerschap. Het slechte nieuws dat je zelf pas hebt vernomen doorbellen naar de enkele familieleden en vrienden die al in het goede nieuws van de zwangerschap gedeeld hadden. En dan de beslissing hoe we deze onprettige situatie verder afhandelen.

Eerst even zeggen dat ik blij ben dat we met dit verhaal toch bij onze naaste kring van familie en vrienden terecht kunnen. Tijdens de terugrit op de fiets ben ik een paar keer overspoeld door een golf van verdriet en tranen. Thuis heb ik eerst uitgehuild in Mario's armen en dan heb ik nog een potje gejankt in de eenzaamheid van mijn bureau. Mijn eerste twee telefoontjes stokten al bij de aanloop naar het woord 'miskraam'. Maar dat ik ook in de volgende telefoons een paar keer mijn verhaal heb kunnen doen werkte tegelijk ook louterend. We hebben hier een nuchtere kijk op en dat maakt het verlies wel wat lichter, maar hoe dan ook heeft zo'n verlies ook een grote emotionele impact. En daarbij zijn onze vrienden en familie een echte steun gebleken. De warme reacties hebben de verwerking echt wel een stuk verlicht. Mijn zus heeft een dagje later zelfs bloemen bij ons thuis laten bezorgen! Jullie zijn allemaal stuk voor stuk goud waard. Ik weet niet hoe ik jullie kan bedanken!

Voor lotgenoten wil ik toch ook even dieper ingaan op het technische aspect dat volgt na het slechte nieuws dat het fout is gegaan. Dat bloedverlies was namelijk nog niet het feitelijke miskraam, wanneer dat zich doorzet en hoe hevig dat zal zijn is niet te voorspellen. Je kan dus kiezen om dat gewoon af te wachten of je kan voor een curretage kiezen. Allebei bieden ze voor- en nadelen, maar het hangt voornamelijk af van waar je je het best bij voelt. Ik ben al eens bevallen, en volgens de dokter is een curretage dan veel lichter dan wanneer dit mijn eerste zwangerschap zou zijn. Zelf had ik vooral het idee dat ik liever in één keer komaf maakte met deze onprettige zaak en zeker wilde zijn dat ik snel met een schone lei kon beginnen, zonder onverwachte verrassingen van oncontroleerbaar zware bloedingen of ontstekingen door achtergebleven weefsel (ik zeg maar wat). Dan maar meteen door de zure appel bijten en dus koos ik voor de curretage. Mijn gynaecoloog doet dat onder plaatselijke verdoving enkel op woensdagmiddag, dus werd de workshop en het etentje ter ere van de 65e verjaardag van mijn mama die dan op het programma stonden in allerijl afgeblazen en ging ik in plaats van naar een chocolaterie in Mechelen naar een klinische operatie-achtige zaal voor kleine ingrepen in het ziekenhuis.

Ik ben alleen gegaan. In eerste instantie vond de gynaecoloog dat blijkbaar een vreemde beslissing en de meeste vrouwen schijnen wel iemand mee te brengen, maar ik heb op zo'n moment niet veel volk aan mijn kop nodig. De emotionele pijn was al hartverwarmend opgevangen door Mario, onze familie en vrienden. De fysieke pijn, daar moet je toch alleen door. Bovendien is onze gynaecoloog een warme man die zijn werk vakkundig en tegelijk met medeleven uitvoert. Toen ik hem zag, had ik net als bij de bevalling van Jolien echt het gevoel "oef, hij is er. Ik sta er niet meer alleen voor". De verpleegster was trouwens ook echt super.

Eerst een praatje met ons drietjes. Om mij af te leiden en de stress wat weg te nemen. Verder werd elke stap en de mogelijke fysieke reacties op voorhand toegelicht. Het speculum kende ik nog van bij het plaatsen en weghalen van mijn spiraaltjes. Daarvan weet ik al dat het echt! niet! aangenaam is. En eigenlijk was dat de grootste pijn, die bovendien gewoon blijft aanhouden, dus alles wat erop volgde viel best wel mee. 4 verdovende spuiten. 2 amper gevoeld, de volgende 2 waren inderdaad - ook weer zoals voorspeld - minder leuk. En dan wordt al het weefsel met een doorschijnend plastieken buisje van 8 millimeter weggezogen. Toegegeven: ik wou dat ik toen had beseft dat de verpleegster dat buisje ook vasthoudt en bovendien binnen mijn gezichtsveld stond, want dan had ik toch weggekeken. Dat had ik niet moeten zien. In een flits was het voorbij en werd ik ook van dat vreselijke speculum verlost. De opluchting en het besef "dat was het dus" zorgde nog even voor een emotionele tik, maar ik wist tegelijk: dit was de juiste keuze. Blijkbaar zat alles al vrij laag en zou het geen week hebben geduurd voor het miskraam had doorgezet. Maar ik was toch blij dat ik daar niet meer op moest zitten wachten.

Na afloop verwittigde de gynaecoloog mij dat ik best even bleef zitten om te bekomen omdat veel vrouwen toch nog een flauwte krijgen (het is al voorgevallen dat ze direct vertrekken maar dan in de inkomhal flauwvallen). We bleven dus een praatje zitten maken en inderdaad: na enkele minuten kreeg ik geruis in mijn oren en kon ik beter terug eventjes gaan liggen. Ik werd uiteindelijk naar een recoveryzaal (voor échte operaties - er stond zelfs even een anesthesist aan mijn bed die dacht dat ik ook in slaap gebracht moest worden) gebracht waar ik nog even moest liggen bekomen. Bloeddruk en polsslag werden om de zoveel tijd gecontroleerd, maar toen ik mij na een half uurtje echt wel beter voelde, mocht ik nog niet weg. Die verpleegsters zijn natuurlijk andere kalibers gewend en ze stonden erop dat ik stapsgewijs terug ging rechtzitten. Alle begrip daarvoor, maar na een uur heb ik mijn vertrek toch wat geforceerd. Ik voelde mij beter en bovenal: ik wilde echt wel terug naar mijn warme nest thuis. Ik heb mij de rest van de dag nog wat leeg gevoeld (letterlijk en figuurlijk) en had ook de dag nadien nog wat de blues, maar nu, in totaal drie dagen later, durf ik echt wel te stellen dat ik (en zelfs 'we') er al grotendeels overheen ben. En ik durf ook te stellen dat dat in grote mate komt door de hartverwarmende steun van onze nabije omgeving!

dinsdag 15 juni 2010

Omdat het soms ook fout gaat...

Ik heb vanmorgen een miskraam gehad. Ons ongelukje, ons verrassend cadeautje had al een beetje een valse start gekend, maar na elke hobbel luidde het overtuigd "alles is toch in orde". Maar blijkbaar was er toch iets mis. Vanmorgen, toevallig net de dag waarop we de eerste afspraak bij de gynaecoloog hadden, had ik bloedverlies. Nooit een goed teken en gelukkig moesten we niet lang in onzekerheid blijven leven. De echo bevestigde onze bange vermoedens: het scherm bleef onheilspellend zwart. Hij heeft zelfs nog met een andere scanner-of-weet-ik-veel-wat-waarbij-er-bij-elke-hartslag-van-mij-een-kleurige-streep-op-het-scherm-verscheen gezocht, maar het vruchtje is dus afgestorven. Wel een hele teleurstelling. Ik heb de weinige ingewijden op de hoogte gebracht van het slechte nieuws en tegen het einde van de middag waren mijn tranen op en was de eerste grote golf van verdriet voorbij. We zijn hier al bij al wel nuchter in: een miskraam treedt op als de vrucht niet levensvatbaar is. Daar kunnen we verder niets aan doen. Het is jammer van de dromen en verwachtingen die we al hadden opgebouwd. En jammer van het leuke verhaal van het 'ongelukje'. Maar ik verkies zonder twijfel een miskraam in een vroeg stadium dan een gehandicapt kind of een verscheurende keuze in een latere fase. Morgen wacht nog een lastige dag: ik heb gekozen voor een curretage om snel met een schone lei te beginnen, maar weet niet goed waar ik mij precies aan moet verwachten. Vandaag nog wat treuren, morgen nog één dag op mijn tanden bijten en dan overmorgen weer met fris gemoed de toekomst tegemoet!

Myrddin, KleinePruts en Xaver

Inmiddels ben ik terug van een weekje vakantie in uitstekend gezelschap in de prachtige Périgord en hebben nog drie dikke buiken plaats gemaakt voor twee wolken van baby's.

Op de dag waarop ik mijn overzichtje opstelde beviel Nike van een tweede zoontje, Myrddin. Alles over de speciale naam vind je hier.

Op 8 juni schonk de mama van KleineMan het leven aan broertje KleinePruts. Het kind kwam blijkbaar ter wereld in een voordeelverpakking met een gratis nieuwe webstek, want voortaan kan je hun grote en kleine avonturen hier volgen.

Gisteren zijn uiteindelijk ook Bob en Elise de trotse ouders geworden van een zoontje, Xaver.

Dikke proficiat allemaal!

donderdag 3 juni 2010

Fien!

Een lange bevalling, zelfs na 10 extra dagen zat ze nog veel te lekker in haar veilige nestje, maar een uur geleden zijn Lies en Bert na lang wachten de trotse ouders geworden van Fien. En ik ben dus voor de tweede keer meter!

Jammer dat ze zo laat gekomen is, want morgenochtend vertrekken we op reis, dus ik mis de kans om weer een kersversgeboren kindje te mogen vasthouden. Ik zal nadien mijn schade wel inhalen. Eerst onze tweede huwelijksverjaardag gaan vieren (6/6)!

Even geduld aub

Het komt, het komt,
het lieve kleine kind

Na 10 dagen extra geduld is het nu met zekerheid nog maar een kwestie van uren. En ik hoop zo min mogelijk uren, want morgenvroeg trekken wij naar het verre zuiden. En ik wil nog de kans hebben om een tripje naar Mechelen te maken!