Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

zondag 31 januari 2010

Zelfverdediging voor peuters - les 1 en 2

Ze zal in november tenminste niet ongewapend op de speelplaats verschijnen!



zaterdag 30 januari 2010

Controleafspraak bij de fysiotherapeut

Gisteren stond de langverwachte controleafspraak bij de dokter van het EMG-onderzoek en de epidurale inspuitingen op het programma.

Geen EMG meer. Gewoon vertellen hoe het nu gaat, tenen lopen, hielen lopen en op tafel liggend mijn benen laten optillen, buigen en strekken terwijl ik moest aangeven of en wanneer het pijn begon te doen.

Conclusie:
Ik ben flink vooruit gegaan. Meer dan hij verwacht zou hebben gezien de ernst van mijn hernia. Maar we zijn er nog niet. Een operatie is nog altijd niet uitgesloten, maar ik ben wel van 75% kans gezakt naar 40% kans (meer dan ik nog hoopte, maar toch al onder de helft gezakt, mijn glas is halfvol!).

Over drie weken heb ik weer een afspraak. In tussentijd:
- geen kine meer (hij vertrouwt die gasten niet, die denken altijd dat ze het beter weten en willen dingen doen die ze niet mogen doen en riskeren mij zo weer in de problemen te masseren)
- geen buikspieroefeningen meer (maar daar was ik toch al mee gestopt sinds de eerste epidurale)
- geen hele dagen zitten (kan ik sowieso nog niet)
- maar wel al meer lichaamsbeweging nemen (langere wandelingen - vrijdag twee uur met Jolien gewandeld en dat gaat al prima -, fietstochtjes of zwemmen)
- nog altijd geen lasten tillen (en Jolien wordt ook als een last gezien - in deze context dan toch)

Als het beter gaat, begin ik de dag na de afspraak al met een doorgedreven revalidatieprogramma (DBC, in de volksmond ook wel rugschool genoemd, maar het gaat verder dan dat) (ik ben al ingeboekt, want je kan altijd makkelijker afzeggen dan ingeschreven geraken). Gaat het niet beter, dan wordt de DBC geannuleerd en komt er een derde epidurale in de plaats. Gaat het helemaal mis of verslechtert mij toestand aanzienlijk, dan moet ik toch geopereerd worden.

Niet helemaal positief, maar ook niet helemaal negatief. Ik heb het gevoel dat het ik het echt zelf in handen heb en ga dus voortdoen zoals ik bezig ben. Veel rusten en voorzichtig alweer wat actie ondernemen. Ik heb alleszins een doel voor ogen: als ik over drie weken weer wat beter ben, kan ik écht weer beginnen opbouwen!

donderdag 28 januari 2010

Zó!

Mario's ouders hebben geprobeerd om Jolien haar twee duimen te leren opsteken. Ze komt al aardig in de buurt, maar heeft de finesses nog niet helemaal mee...!

dinsdag 26 januari 2010

Notenshake

Gewoon omdat filmpjes van met voorwerpen rammelende kindjes zo schattig zijn...

dinsdag 19 januari 2010

De epidurale (2)

Zo, de tweede epidurale inspuiting is ook geplaatst en ik lig weer braafjes plat in de zetel om het spul goed zijn werk te laten doen. En dat het werkt, daar ben ik onderhand wel van overtuigd. De eerste dagen na zo'n inspuiting ben je strammer dan voordien, maar dit weekend kon ik mij al behoorlijk pijnvrij bewegen.

Vreemd detail: ik was bloednerveus voor deze inspuiting. De eerste keer was ik ook wel zenuwachtig omdat ik niet wist hoe de voormiddag precies zou verlopen en hoe alles in zijn werk zou gaan. Maar nu wist ik dat al, dus je zou denken dat alle zenuwen weg zouden zijn. Maar nee, het was zelfs veel erger dan vorige keer omdat (ja, ik kan er ook niks aan doen, mijn hersenen maken soms wel erg vreemde kronkels) ik bang was dat ik het mij allemaal minder erg herinnerde dan het echt was. Ze hebben daar nogal moeten lachen toen ik dat vertelde! Maar daarmee was wel alle stress meteen weg.

Volgende week vrijdag heb ik een vervolgafspraak bij de dokter. Door gewoon mijn been op te tillen en te zien hoe ver ik raakte voor ik pijn kreeg, heeft hij al eens gecheckt welke vooruitgang ik al geboekt heb en volgens hem geraak ik al veel hoger dan voordien. Hij kan geen beloftes maken, maar het ziet er wel goed uit.

En dan breekt nu de gevaarlijkste periode aan, dat voel ik duidelijk. De pijn is zo goed als weg en ik voel mij weer bijna net zo fris en fit als vroeger, maar dat ben ik natuurlijk nog niet. Dus ik ga voorzichtig moeten blijven, zorgen dat ik mijn limieten niet overschrijd en toch braaf rust nemen terwijl ik denk dat ik alweer de chachacha kan dansen. Ik heb een beetje het gevoel dat ik het récht niet meer heb om nog languit in de zetel te blijven liggen, maar ik houd mij in en dwing mezelf om nog te blijven rusten. Lig! Braaf!

vrijdag 15 januari 2010

Dyson city testpanellid


Ik had hier en hier over de nieuwe, compacte tweede-stofzuiger-in-huis Dyson City gelezen en toen ik mijn kans al had gewaagd om er zo ook eentje te mogen testen, kreeg zij ook het leuke nieuws dat ze geselecteerd was. En nu mag ook ik zo'n parel aan de kroon van de stofzuigkunst testen!! (En houden, wel een zéér mooie beloning!)

Ik ben opgegroeid tussen stofzuighaters (mijn moeder en zus vinden "het maar een lomp gewicht dat ge overal achter u aan moet sleuren"), maar in mijn afkeer voor schoonmaken heb ik in een stofzuiger wel mijn grootste bondgenoot gevonden (met een dweil duw je het vuil gewoon heen en weer, met een stofzuiger ben je tenminste zeker dat alle haren, stof en pluis weg zijn). Volgende stap in mijn ontwikkeling was een schoonmaakster (zo, dat werd dan haar probleem). Maar nu Jolien flink alleen eet volstaat een tweewekelijkse schoonmaakbeurt niet meer en moet ik toch geregeld ingrijpen (dus wordt de keuze van schoonmaakbondgenoten voor een stuk toch weer mijn probleem). En daar komt de City Dyson in het plaatje. Het maanlandschap van broodkruimels na het ontbijt en na het avondeten veeg ik nu op met keukenrol en veel geduld. Zo'n compacte stofzuiger lijkt mij daarvoor een uitgelezen alternatief. En ik ben al heel lang nieuwsgierig naar het gebruiksgemak van een stofzuiger zonder zak, maar omdat ik al een gewone stofzuiger heb zou ik geen nieuwe kopen enkel voor de lol om de technische vooruitgang te kunnen testen. En nu mijnheer hernia mijn bestaan is komen opvrolijken zal ik in de toekomst al zeker belang hebben bij handige en lichte schoonmaakhulpjes. Dat ze die koerier met dat pakket dus maar opsturen, ik ben er helemaal klaar voor!!

dinsdag 12 januari 2010

De epidurale (1)

Zo, ik ben weer twee ervaringen rijker: een halvedagopname in het ziekenhuis en een epidurale inspuiting.

8u30: aanmelden, weg zoeken in een voor mij nog onbekend stuk van het Sint-Lucasziekenhuis, de Volkskliniek (opvallend veel oude patiënten, ze reserveren hun hippe nieuwe ziekenhuis precies voor de frissere generaties!), sexy slaapkleedje-met-open-achterkant aantrekken, bloeddruk laten meten, medische vragenlijst invullen en wachten. Boekje lezen. Sms'je versturen. Boekje lezen.

10u00: naar de gang gereden worden en met mijn bed in de rij gaan staan en nog snel een stressplasje doen.

Meteen ook wat antireclame gehoord voor de hospitalisatieverzekering van Ethias: volgens het verplegend personeel doen ze daar snel lastig over de terugbetaling van bepaalde consultaties en ingrepen (een patiënte in de gang had een papier volgens hen twee dagen te laat teruggestuurd, dat soort zaken).

Eerst plaatselijke verdoving (beetje pijnlijk, maar oké) en dan de inspuiting zelf. Inderdaad: echt ambetant. Hij spuit dat in verschillende beetjes, op verschillende dieptes in. Dus het duurt wel eventjes. En je voelt er wel nog veel van. Het was net op tijd gedaan, want ik begon mottig te worden van de druk die zich zo in mijn onderrug opbouwde. Snel terug gaan liggen en naar de Recovery. Mijn lijf was wat trillerig, maar ik vond vooral die druk in mijn rug zo vervelend. Alsof je slecht ligt, op een bobbel ofzo, en denkt dat het beter zal zijn als je je even verlegt, maar dat maakt dus niks uit.

- "Hebt gij altijd zo'n lage hartslag?"
Die waren ze dus vooraf vergeten te meten. Geen idee eigenlijk, maar ik denk van wel. Alleszins, voor zover mijn medische kennis reikt is een lage hartslag een teken van goede gezondheid. En zolang hij snel genoeg gaat om mij in leven te houden vind ik dat dus prima.

Wat mij ook opviel tijdens die inspuiting en de voorbereidingen ervan, is dat de dokter bij elke uitleg van wat hij zou doen (hij deed dat goed, dokter Weynants) ook elke keer zegt "maar we gaan niets onverwachts doen hoor, ik verwittig u altijd als ik iets ga doen". Goede tactiek, maar na vijf keer werd ik toch nerveus van dat zinnetje en begon ik pas echt te denken dat hij toch eens stiekem een onverwacht manoeuvre zou uitvoeren. Maar dat zal wel aan mijn aangeboren wantrouwen in de medische medemens liggen...

Bij binnenkomst had ik een bonnetje gekregen voor een broodje + drankje of koffie + gebak in het restaurant van het ziekenhuis. Ik moest nuchter zijn bij binnenkomst en zou 's middags wel met mijn Mariootje soep met schandalig veel boterhammen eten (ik had schade in te halen), dus voor het buitengaan heb ik mijn bonnetje verzilverd voor een appelsapje en een pateeke. Alleen daarvoor wil ik nog wel eens teruggaan.

Na boekje lezen, sms'je versturen en boekje lezen werd ik om 11u30 geschikt bevonden om opnieuw de buitenwereld in te waggelen. Volgende week herhaalt dit hele circus zich en voor vandaag en morgen heb ik de instructie om 2 liter water te drinken (*neemt snel nog een slok van haar eerste halveliterflesje*) en volledige platte rust te houden. Ik mag er enkel uit om naar de wc te gaan en te eten. Dus lig ik met mijn laptop tegen mijn opgetrokken knieën mailtjes te sturen, te surfen en fotoboeken te maken (a man's got to do what a man's got to do). Werk krijg ik toch niet meer in mijn agenda gepuzzeld. Januari verklaar ik dus failliet, maar vanaf volgende maand ben ik weer aan de slag met een gezonde rug!!

donderdag 7 januari 2010

Het verdict (2) - EMG-onderzoek

ZO het EMG-onderzoek is achter de rug. Ik zal eerst het verloop vertellen en dan de resultaten.

Kennismaking met de dokter. Korte beschrijving van mijn medische parcours tot nu toe. Beschrijving van wanneer, waar en hoeveel pijn ik tegenwoordig heb. Toen hij de foto's van de scan bekeek, trokken er wel even donkere wolken boven mijn kop samen. Hij beschreef het als een zware hernia, een joekel, top 3 van deze week en een ernstig geval (als ik iets doe, doe ik het goed... *kreun*).

Uitkleden en opdrachtjes als 'loop eens op uw tenen', 'loop eens op uw hielen', 'buig eens voor- en achterover, wat doet het meeste pijn?', ga eens op uw buik op de onderzoekstafel liggen en zeg eens wanneer het pijn doet als ik op verschillende plaatsen druk'. Dat kaliber, prima te doen.

Het feitelijke EMG-onderzoek bestond uit twee delen. Eerst spande de dokter een bandje om mijn linkerhiel en mijn rechterkuit en zond hij met een soort van stift schokjes door mijn enkel, knie en onderbeen. Zacht beginnen en steeds opbouwen. Echt 'pijn' kan je dat niet noemen, want de spieren in je voeten en benen trekken gewoon even samen, maar zo'n schokje is wel elke keer een onaangename zindering. Conclusie: de zenuw zit nog altijd geblokkeerd. Hij citeerde een paar cijfertjes om de ernst te illustreren en daar ben ik de finesse van kwijt, maar mijn intacte rechterbeen haalde ergens een waarde van 1400 en dan mag het linkerbeen tot de helft verschillen (dus alles boven 700 was nog ok), maar ik zat maar aan 200. Boodschap begrepen.

Deel twee was minder prettig. Hij prikte een naald op een plaats in mijn been, liet het geheel even rusten en vroeg dan om een bepaalde beweging te maken (tenen naar mij toe trekken, tenen wegduwen, dat soort dingen) en die even aan te houden. Bleurgh. Een prik op zich is niet prettig, maar je zet je gewoon even schrap. Die naald erin laten zitten is alweer een stapje erger en dan nog een beweging maken, dat deed niet echt deugd. Niet veel pijn, maar wel héééél onaangenaam. Conclusie: de zenuw is gelukkig niet beschadigd.

Besluit:

- Ik heb dus een zware hernia. 90% van de hernia's geneest spontaan, maar bij een hernia van mijn kaliber heb je 75% kans dat een operatie toch noodzakelijk is (maar dus wel 25% kans dat ik er zonder opereren vanaf geraak). 50% van de mensen komt beter uit een operatie, maar bij zijn patiënten is dat 95% omdat hij pas in allerlaatste instantie beslist om te opereren, als al de rest niets oplevert.

- De zenuw is gelukkig niet beschadigd, wat de kans op verlamming verkleint. Anderzijds is de zenuw duidelijk wel nog gekneld en daarom raadt hij aan om toch meer te doen dan gewoon kinesitherapie en medicatie. Ik mag er natuurlijk altijd voor kiezen om alleen daarmee verder te gaan, maar dan kan het nog heeeeeeeeeeeeel lang duren voor ik er volledig bovenop ben en blijft de kans op verlamming veel meer aanwezig.

- Hij raadt aan om een epidurale inspuiting uit te voeren. In tegenstelling tot wat iedereen (en ik tot vanmorgen dus ook) denkt gaat het daarbij niet om een verdoving. 'Epidurale' duidt gewoon op de plaats waar de inspuiting wordt gegeven, niet op wát er ingespoten wordt. In het geval van een hernia wordt er een ontzwellend product ingespoten. Als de gekwetste tussenwervelschijf ontzwelt, trekt ze zich terug en wordt de zenuw opnieuw ontlast. Deze epidurale inspuitingen houden ook veel minder risico's in dan bij een bevalling. Bovendien zit mijn hernia helemaal onderaan mijn rug, en daar is er geen ruggenmerg meer aanwezig, enkel nog een hoop draden die de communicatie garanderen. De kans dat zo'n draad volledig doorgesneden wordt door de inspuiting is dus bijna onbestaande.

Concreet heb ik volgende dinsdag en de week erop een afspraak om 8u20 en moet ik een halve dag ik het ziekenhuis verblijven. De rest van de dag en de dag nadien moet ik volledige platte rust nemen, dus enkel opstaan om naar de wc te gaan en te eten. That's is. Als ik na één inspuiting van al mijn klachten verlost ben, hoeft die tweede inspuiting niet, maar daar zal ik maar niet te hard op hopen. Het was nu al een teleurstelling dat ik er met alleen kine en medicatie niet zal komen.

Enfin, ik ben weer een portie zelfkennis rijker: rationeel bekeken besef ik goed dat al die onderzoeken nodig zijn, wel meevallen en een goede manier zijn om er helemaal bovenop te komen. Maar emotioneel ligt dat blijkbaar toch anders als het echt om mijn eigen lijf gaat en vind ik al die ingrepen en inspuitingen maar beangstigend. De klop van vanmorgen is verwerkt, ik heb weer al mijn moed bijeengeschraapt en vecht mij weer verder doorheen de volgende stap naar beterschap!

woensdag 6 januari 2010

Papa en zijn kleine meisje

Mario is maandag verjaard en vanavond gaan we dat vieren met een etentje en een filmpje. Dus heb ik een babysit gereserveerd. Alles was geregeld, tot ik dit weekend een mailtje kreeg dat de oppasser door een dubbele boeking toch niet beschikbaar was. Er werd verdergezocht naar een nieuwe.

En dat blijkt nu een jongen te zijn. Voor het eerst. Grappig om vast te stellen dat ik toch even aan het idee moest wennen. Maar dan kwam ik tot het besluit dat we al heel goede ervaringen hebben met deze dienst en dat een jongen die hiervoor kiest wel zal weten wat hij doet en dus niet beter of slechter zal zijn dan een meisje. Jolien heeft vanavond dus haar eerste date met een (hopelijk voor haar) knappe, lieve jongen.

Nog grappiger om vast te stellen was echter dat Mario oorspronkelijk in de namiddag ideeën zou gaan bedenken in tstad en dan gewoon rechtstreeks naar de plaats zou gaan waar we gaan eten. Maar nu hij weet dat er een jongen komt babysitten heeft hij zijn planning omgegooid en komt hij toch eerst naar huis om de jongeling eens te kunnen screenen. Jolien weet dus wat er haar te wachten staat als ze over een jaar of 14, 15, 16 begint te daten: Mario doet de deur voor haar aanbidders open met een geladen tweeloop op zijn schouder!!

dinsdag 5 januari 2010

En daar is 2010!

Zoals gezegd: we staan eigenlijk al met beide benen in 2010. Maar ik moet toegeven, ik vind het een beetje een lastige start dit jaar. Normaal kijk ik wel uit naar een nieuw jaar en hebben we de gewoonte om in het voorjaar stevig door te werken zodat we in de zomer wat van de zon kunnen genieten en in het najaar er af en toe eens vantussen kunnen knijpen.

Maar ik heb het gevoel dat ik dit jaar start met de handrem op. Enerzijds natuurlijk omdat die godervd*** rug nog altijd niet beter is. Let op: er is duidelijk vooruitgang te merken, maar het heeft natuurlijk allemaal zijn tijd nodig. Morgenochtend onderzoek van de geknelde zenuw (iets met naalden in mijn lijf steken, al heeft Lies mij al gerustgesteld dat Middeleeuwse folterpraktijken niet meer worden toegelaten in ziekenhuizen. En ook de kinesiste heeft gisterenochtend bevestigd 'dat die rug er goed uit begint te zien' en dat zij eigenlijk elke andere behandeling (à la epidurale inspuiting met een ontzwellend middel of een operatie) zou afraden. Nog even volhouden met de medicatie, rek- en treksessies bij de kinesist en nadien doorgedreven rugschool. Ik heb er dus wel een goed oog op (ik loop echt niet al maanden depressief rond, een herniaatje krijgt een geboren optimist als ik niet klein!), maar het sleept gewoon al lang aan en weerhoudt mij ervan om voluit uit de startblokken te knallen. Want liggen werken gaat minder snel vooruit dan gewoon rechtop achter mijn bureauke en al die sessies bij de kine nemen ook flink wat werktijd in beslag.

Daarnaast moet ik toegeven dat ik 2010 ook wat somber inschat door het (waarschijnlijk) wegvallen van een klant waar ik de voorbije drie jaar geregeld leuk en (niet onbelangrijk) vetbetaald werk voor heb mogen doen. De teksten waren echt mijn ding, helemaal mijn stijl en dus geen enkele moeite. En ze betaalden ook nog eens rijkelijk. Wat kan een kleine, zelfstandige vertaler nog meer wensen? Ik had het daar helemaal naar mijn zin. Maar nu heeft de Vlaamse editor beslist dat het voor haar welletjes geweest is en dat het weer tijd werd voor iets nieuws en daar willen ze bij de klant gebruik van maken om voortaan met een volledig Nederlands (als in Hollands) team te werken. Het ligt dus niet aan onze kwaliteiten als vertalers (zij was daar trouwens de vaste andere vertaalster, erg leuk om zo te kunnen samenwerken!), maar aan dit mooie liedje komt wel een einde. "Vertaalbureaus genoeg!" hoor ik u al denken. Dat klopt. Ik zal zeker nog nieuwe klanten kunnen vinden. Maar deze teksten waren echt op mijn lijf geschreven en bovendien kreeg ik er een prijs voor die je bij een gemiddeld vertaalbureau voor dit soort teksten onmogelijk kan krijgen. Ik zal in 2010 dus moeten werken voor mijn geld!

Vandaar het gevoel dat ik niet goed weet wat ik van dit jaar zal mogen verwachten. En dat ik daar eens lekker over wil doorzagen, want als ik dat hier al niet mag, waar dan wel? En dus trek ik mij op aan de mooie babyvooruitzichten in mijn nabije omgeving en surf ik mee op hun roze wolken. Wel de lusten, niet de lasten!

Ik wens jullie allemaal een cliché als een huis toe: een goede gezondheid. Ik weet immers hoe belangrijk dat is. Verwachtende vrouwen wens ik een fluitje-van-een-cent-bevalling en een droombaby toe die flink doorslaapt, alles lust, de hele dag vrolijk is en nooit stress veroorzaakt. Ouders voor wie de keuze voor een tweede kind niet evident is en stevige twijfels oproept (ik ken er persoonlijk meerdere) wens ik een definitief doorgehakte knoop en een resultaat toe waar ze bijlange geen spijt over hoeven te hebben (kan dus beide richtingen op). En zo wens ik dus iedereen een volkomen zorgeloos 2010 toe!

maandag 4 januari 2010

Gedaan met 2009

Het lijkt al een eeuwigheid geleden omdat de kerstvakantie omgevlogen is en we al met beide voeten in 2010 staan, maar ik moet nog wat zaakjes afhandelen in verband met 2009.

Eerst voor de volledigheid nog fotootjes van mijn cadeautje voor mijn Secret Santa-slachtoffer.





Dan nog even bekendmaken dat mijn Secret Santa cadeautjes afkomstig waren van Oker. Inderdaad, de Nederlandse kleuren en de koekjes uit Aken waren een subtiele hint, maar ik kende je blog nog helemaal niet, dus ik kon onmogelijk achterhalen dat jij mijn gulle schenker was. Nogmaals bedankt!

En dan wil ik nog even verklaren waarom hier de afgelopen twee weken complete radiostilte heerste en ik al jullie lieve en leuke reacties onbeschaamd onbeantwoord heb gelaten: wij zijn naar jaarlijkse gewoonte gaan uitwaaien aan zee. We hebben er een rustig tempo op nagehouden: slapen tot Jolien wakker werd (gemiddeld 8u30), dan in de voormiddag wandelen, inkopen doen, gaan zwemmen of op uitstap naar een andere stad in de buurt. 's Middags op het appartement eten en zo Jolien de kans gunnen op een langdurige middagdut in haar vertrouwde reisbed, mij de kans gunnen om neer te liggen en mijn rug te ontlasten en Mario de kans gunnen om zijn hoofd leeg te maken en zo zijn mentale stress te ontladen (creatieve geest, weet u wel...). Als Jolien wakker was vieruurtje, thuis spelen en dan nog een korte wandeling in de buurt met elke dag twee ritjes op de 'glijsbaan' op de kerstmarkt voor onze deur. Het kind is gék op glijbanen, dus deze attractie was een voltreffer!