Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

donderdag 27 augustus 2009

Lekkere vooruitzichten dankzij The Insiders

Ik hou wel van marketing. Van leuke marketing dan toch. Een kortingsbon van een halve euro of een handvol centen zal mij niet over de streep trekken. Dat zijn zoethoudertjes die ik enkel gebruik voor producten die ik al ken en toch sowieso zou kopen. Maar een initiatief als The Insiders, hier leren kennen, dat wekt meteen mijn belangstelling! Net als alle andere gratis testproducten die mijn pad kruisen dankzij uitdeelsessies, roze, blauwe of anderskleurige dozen, staaltjes in ons sportcentrum of gelijk hoe.

Ik ben dus meteen lid geworden en heb mijn kans gewaagd voor de campagne van Herta rond hun nieuwe frangipanetaarten... en ik ben geselecteerd! Zodra we terug zijn wacht ons dus nog een hopelijk heerlijke tijd!

vrijdag 21 augustus 2009

Kind & Gezin 9 - 15 maanden

Jullie hebben nog een verslagje tegoed van mijn bezoekje aan Kind & Gezin (Jolien is overigens al 16 maanden, maar de titel wijst gewoon op de vooropgestelde leeftijd voor de consultatie). Ik zal beginnen met de droge cijfers:

- Ongeveer 8,6 kilogram (want ze wilde niet stilliggen - verplicht neerliggen, daar doet Jolien niet meer aan mee). Daarmee zit ze op gewichtscurve P3 (97% van de meisjes van haar leeftijd weegt meer)
- 75 centimeter. Daarmee zit ze net onder lengtecurve P 10 (dus meer dan 90% van de meisjes van haar leeftijd is groter)
- Geen opmerkingen over lengte en gewicht deze keer. Ze beginnen het zeker stilaan gewoon te worden dat ze klein en fijn is? Ze heeft zich trouwens zowel bij de weegdames als bij de verpleegster en de dokter genoeg laten gelden (protest bij het wegen en meten, omdat het praatje te lang duurde en omdat ze twee prikken moest krijgen), dus ze hebben allemaal zelf kunnen vaststellen dat er genoeg leven in zit.

En iedereen die handenwringend, sensatiebelust en met een zak popcorn binnen handbereik naar hier gesurft is vol voorpret over smeuïge verhalen over vooroorlogse strafpraktijken: ik zal jullie moeten teleurstellen. Tijdens mijn zoveelste speurtocht naar het vermiste boekje stond ik al enkele minuten naar de inhoud van de boekenrekken in onze woonkamer te turen toen ik besloot een hulplijn in te schakelen en Mario onder zachte dwang verplichtte om mee te zoeken. Het heeft welgeteld tien seconden geduurd voor hij vroeg "is het dit misschien", waarbij hij vragend met het bewuste Gezondheidsboekje stond te zwaaien.

- "Waar hebt ge dat gevonden?"
- "Hier, bij uw kookboeken"


Te mijner verdediging: het stond niet zomaar naast het eerste het beste kookboek van de Boerinnenbond. Nee, het stond naast de kookboekjes van Kind & Gezin. Er zat dus wel enige logica achter. Ik was hem alleen zelf vergeten.

Grote voordeel van mijn driedaagse zoektocht: ik heb wel een hondertal nieuwe, volstrekt logische plekjes bedacht waar ik dat boekje kan opbergen in afwachting van het volgende bezoek. En ik kan maar beter een volstrekt logisch plekje uitkiezen, want dat bezoekje staat pas gepland op 21 april 2010 om 17u50!

dinsdag 18 augustus 2009

Kwijt

Ik moet straks met Jolien naar Kind & Gezin en ik kan haar Gezondheidsboekje maar nergens vinden. Oké, ik ben niet van de ordelijkste, maar ik heb wel vaste 'rommelhoopjes' waar steeds weer min of meer dezelfde dingen op belanden. Maar nu heb ik al die hoopjes doorzocht en... niks. Ik zal wel weer eens in een verlicht moment een nieuwe vaste plek uitgekozen hebben (want dat ding slingerde inderdaad maar wat rond) en die heb ik dan zo goed uitgekozen dat ik hem niet meer kan vinden.

Met nog minder dan twee uur te gaan heb ik mij al bij mijn lot neergelegd: met lichtroze kaken de nodige excuses stamelen en dan van alle drie of vier de K&G-medewerkers niet begrijpende blikken, een uitbrander en wellicht ook tien bladzijden straf krijgen. Want geef toe: ze zijn heel vriendelijk en behulpzaam maar toch niet altijd even openminded. Ik acht ze er dus toe in staat.

zaterdag 15 augustus 2009

Verse ananas

Mijn ventje heeft gisteren de trein naar Bornem genomen en heeft dan 100 kilometer aan een stuk (of toch zo ongeveer) gewandeld. Toen hij na 20 uur de eindstreep bereikte, kreeg hij als beloning een diplomaatje, een medolle, een flesje bier en... een verse ananas! Ik ben nog nooit zo trots geweest dat wij verse ananas in huis hebben!

Aan alle andere onversaagde stappers: mijn oprechte bewondering en een nederige buiging!

donderdag 13 augustus 2009

Dak in panne

Ik heb vanuit mijn bureau thuis zicht op een parking die amper gebruikt wordt. Voor de meeste mensen misschien niet meteen het meest idyllische uitzicht, maar het geeft wel een ruimtegevoel en het is lekker rustig.

Sinds een tijdje wordt mijn parkingrust geregeld verstoord door een man die zijn Franse Buldog daar komt uitlaten. Tijdens het mooie zomerweer van een paar weken geleden (weet u nog?) komt hij plots tot helemaal in mijn hoek gelopen en roept hij iets, duidelijk om mijn aandacht te trekken. Licht geërgerd steek ik mijn hoofd uit het raam. "Of we wisten dat er een zestal dakpannen van ons dak losliggen?" Mijn ergernis ruimt plaats voor dankbaarheid. Nee, dat wist ik niet en dat is pertang handig om te weten. Ik bedank hem en doe verder een praatje, waarin hij laat vallen dat hij al vaak gezien heeft wat voor schade dit kan aanrichten, een zinnetje dat in mijn hoofd blijft hangen. Want dit probleem moet liefst snel opgelost worden, maar ik ken niemand die dat kan (bij mijn weten toch niet), dus waar vind ik iemand die dat kan oplossen?

Een tijdje later loop ik met Jolien naar de GB als ik naast de Wibra op de Antwerpsesteenweg een man met een klein wit hondje in de inkom van een appartementsgebouw zie staan. Ha, dat moet de achterbuur zijn! Ik stap er dus op af ("weet ge nog wie ik ben?") en vraag of hij dan niet in den bouw werkt en dat probleem kan oplossen. Hij ziet het zitten, maar moet wel nog een lange ladder zien te vinden, want hij werkt niet in den bouw. Hij neemt mij ook even mee naar de betreffende parking zodat ik mijn eigen dak eens met eigen ogen kan zien. Inderdaad, een hoop verschoven pannen en een gat ter grootte van een volledige dakpan. Daar moet iets aan gedaan worden. Ik geef voor de zekerheid mijn telefoonnummer.

Dit weekend krijg ik een sms: dat hij een ladder heeft en dat ik mag laten weten wanneer hij kan langskomen. Het is dus vandaag geworden. Ik was behoorlijk nerveus want ik was bang dat die man met zijn ladder, een paar dakpannen en vooral zijn klikken en klakken van ons dak zou donderen, maar hij is netjes rechtgebleven en heeft alle pannen terug op hun plaats gelegd. En dan heb ik hem met een mooie zakcent en mijn oprechte dankbaarheid naar huis gestuurd. Innige vriendjes zullen we niet worden, maar ik ben wel blij dat ik zo'n lieve achterbuur heb!

maandag 10 augustus 2009

Pikkendief!

Hoe oud is Jolien nu? Bijna 1 jaar en 4 maanden... Zo jong en al op het verkeerde pad! En wat erger is: ze sleurt mij mee in het verderf! Sinds dit weekend heeft Jolien namelijk haar eerste winkeldiefstal op haar kerfstok!

We waren een weekendje aan zee, bij Mario's ouders en ik was in Oostende de Hema binnengewipt. Ik ben eerst langs de kleertjes gepasseerd en had staan twijfelen bij een slaapkleedje, maar heb dan toch beslist het niet te kopen. Daarna heb ik nog met een fles zonnemelk in mijn handen gestaan, want de onze is bijna op en omdat het seizoen al naar zijn einde loopt, vind je bijna nergens meer factor 30. En dan door naar de snoepafdeling om de veelbejubelde rozijnen-met-yoghurtlaagje-van-Jip-en-Janneke te kopen, want ik was nu toch wel verdomd nieuwsgierig geworden! (Overigens: getest en goedgekeurd! Lekker, leuk verpakt en nog vrij gezond op de koop toe!) Jolien de zak rozijnen in handen gegeven, naar de kassa om te betalen en wijle weg.

Niks aan de hand, tot ik Mario later tegenkom en tegen hem stond te praten naast de buggy van Jolien... en plots mijn aandacht getrokken werd door iets geels onderin de voetenzak... De fles zonnemelk! Ik kreeg meteen een kop als een tomaat. De rozijnen had ik wel betaald, maar die fles was ik helemaal uit het oog verloren (zelfs letterlijk)! Als goede burger had ik naar de winkel moeten terugkeren, mijn excuses aanbieden en de fles alsnog betalen. Maar als gemakzuchtige mens en volleerde dievegge heb ik mijn mond gehouden en gedacht "dan moeten ze hun spullen maar beveiligen". Ik koop trouwens regelmatig spulletjes in de Hema, met de winst die ze dankzij mij al gemaakt hebben, voelen ze die ene fles zonnemelk niet. Maar het feit blijft wel dat moeder en dochter in de praktijk een dievenbende vormen die een heus misdrijf op hun geweten hebben. Al zat Jolien daar helemaal niet mee in. Ze was apetrots op haar buit:

donderdag 6 augustus 2009

Nieuwe helm

Ik had een probleem met Joliens fietshelm. Dat ding schoof altijd maar over haar ogen en als ze hem probeerde weg te trekken, liet de velcro van de schelp los, zodat ze die in haar handen had en de ring die rond haar hoofd zit gewoon nog over haar ogen bleef hangen. Allesbehalve comfortabel!

Ik ben dus naar een andere fietsenwinkel getrokken (de eerste helm hebben we in Oostende gekocht) en heb ontdekt dat Jolien haar hoofd gewoon nog te klein is (er zullen niet veel hersenen in zitten zeker?) en dat er nog een kleiner model bestaat. En zo vliegt Winnie The Pooh aan de kant en gaat mejuffer voortaan in modieus roze de fiets op!









maandag 3 augustus 2009

De drie weken waren zo voorbij!

Ze zijn omgevlogen, de drie weken waarin de crèche gesloten was. We hadden er wel met gemengde gevoelens naar uitgekeken (klinkt misschien vreemd, maar wel meer mensen hebben dat), maar het is een heerlijke tijd geworden, en dat is grotendeels te danken aan Mario. Hij heeft zijn dagplanning helemaal aangepast zodat het werk dat de meeste concentratie vereist niet langer aan het eind van de voormiddag in de planning zou staan, wanneer ik net groentenpap kom geven, Jolien een propere pamper aantrek en omkleed voor haar middagslaapje, maar naar de namiddag verhuisde, wanneer ik toch bijna altijd de deur uit was. Want één ding is wel duidelijk: Jolien (en waarschijnlijk gelijk welk ander kindje van min of maar haar leeftijd) een hele dag thuis entertainen, drie weken lang, dat is onbegonnen werk.



We hebben dan ook veel kleine en grote uitstapjes gemaakt, waar ze altijd met volle teugen van genoot. Want op stap gaan, daar doe je Jolien altijd wel een plezier mee. Gelijk hoe, hoe lang, of waarnaartoe. Zo trokken we onder andere naar de bakker, de bank, de GB, de kapper, de winkels in het centrum, de Gentse Feesten, de zee, Aviflora, Mats in Gasthuisberg en Huizingen.



Het waren heerlijke dagen. Ik had een echt vakantiegevoel en genoot volop van de zee van tijd met Jolien. En nu is de crèche terug open en is mijn kuikentje weg. Bovendien is Mario ook de deur uit, naar een potentiële klant voor een contractbespreking. Mijn nest is dus leeg. Ik moet er weer aan wennen. Ik kan mijn kop maar niet op mijn werk krijgen en worstel met een leeg gevoel. Ik ben de voorbije weken gegroeid in mijn rol als fulltime-mama en ben nu een grotere moederkloek dan ik zelf had gehoopt. Nog dik vier uur en ik mag Jolien weer gaan halen. Ze zal wel doodop zijn, want ook zij zal weer moeten wennen aan de drukte van andere kindjes om haar heen, maar da's een goede zaak. Dus geef ons nog een dag of twee en we vallen allemaal wel weer in onze oude plooi!