Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

dinsdag 15 december 2009

Secret Santa (3)

Gisteren kondigde ik nog aan dat ik naar het postkantoor zou gaan om mijn pakje op de bus te doen en vandaag staat de postbode aan mijn eigen deur met mijn langverwachte verrassing! Een vrij zware doos met daarin tadaaaa:





Vijf zelf gegoten kaarsjes voor gezellige winteravonden en een zakje echte Duitse Lebkuchen voor een vleugje op-en-top kerstsfeer. Een leuk cadeau dat mij nog uren zal verwarmen.

Alleen, lieve Secret Santa, je hebt je niet bekendgemaakt en ik ben dus nog altijd nieuwsgierig wie ik in feite mag bedanken voor deze noeste arbeid. Laat een reactie achter of stuur mij een mailtje (adres staat rechts boven bij mijn profiel) als je liever niet te veel publiciteit wil!

An offer you can't refuse

Het wordt een vruchtbaar voorjaar, dat had ik al gezegd. Eén van die baby'tjes kon al op mijn extra belangstelling rekenen omdat hij/zij het geluk heeft te mogen opgroeien met mijn beste vriendin Lies als mama. En dan komt die mama-in-wording (eerste kindje, eind mei uitgerekend) gisteren plots met dit lieve cadeautje en fantastische verzoek af:



Daar zeg ik natuurlijk volmondig ja op! Met veel plezier zelfs! Ik heb geen ervaring met meters en peters die niet de grootouders zijn (behalve mijn eigen meter, een tante, die ik door omstandigheden niet meer gezien heb sinds ergens in het midden van de lagere school), maar het is het ideale excuus om dat heerlijke hummeltje (jaja, kan niet anders) ongeremd lekker rot te verwennen!

Schuif de meubels maar aan de kant! (2)

Herinnert u zich dit filmpje nog? Wel, hier is de nieuwe versie, net geen jaar later. Zoek de tien verschillen!

maandag 14 december 2009

vrijdag 11 december 2009

Auto te koop

Niet die van ons, maar die van mijn schoonvader. Onder het motto "je weet nooit wie er allemaal meeleest en of er iemand net op zoek is naar een goede auto (of iemand kent die dat wel is)" geef ik even alle details mee:

TE KOOP: FORD MONDEO TDCI

BOUWJAAR: 2006
49.500 km ongevalvrij
1998 diesel 85 KW 11 FISK. P.K.

PRIJS OVEREEN TE KOMEN (opgegeven vraagprijs is € 12.500)

0477/ 55.44.50 (Emiel De Koninck)

Hier kan je alles ook eens nalezen.



dinsdag 8 december 2009

Het verdict

Een CT-scan en 320 foto's van mijn binnenkant later is het verdict gevallen. Een hernia. Voor de kenners een citaat uit de begeleidende brief:

"L5-S1: Linker dorsale protrusie van de discus, met druk op de linker zenuwwortel S1.
Besluit: Discushernia L5-S1 links met discoradiculair conflict."

Hij bevindt zich dus net boven mijn bekken, onder de eerste ruggenwervel. Ik had er een screenshot van het betreffende fotootje willen bijsteken, maar ik weet als leek niet meer zeker waar de dokter nu precies de uitstulping in kwestie zag in al die zwart-wit-grijscomposities. Als ik het mij goed herinner, was het hier (witte vlakken zijn bot, de grijze cirkel in het midden is de tussenwervelschijf en aan de rechterkant - mijn linkerkant - zie je een uitstulping naar buiten, of althans dat denk ik toch):



Een hernia dus. Ik moet toegeven: ik kreeg een klop op mijn kop toen ik dat hoorde. De twee weken kine (2 keer per week) werpen duidelijk vruchten af: ik sta weer mooier rechtop, ben flexibeler, heb duidelijk minder pijn en bovenal zijn de tintelingen in mijn linkervoet en pijn in mijn bil ("uitstralingspijn") sterk afgenomen. Omdat ik zoveel vooruitgang boekte, hoopte ik dat er op de scan niets te zien zou zijn en dat alles met wat geduld en oefeningen goed zou komen. Maar er was wél iets te zien, dus er is effectief een probleem en het zal niet zomaar vanzelf overgaan. Dat is grijs op zwart bewezen.

Hoe moet het nu verder? Eerst gaan ze met nog een onderzoek (ik dacht een EMG, maar tussen de vele vragen en toevloed van informatie door is de juiste term wat verloren gegaan) testen in welke mate de door de uitstulping van de tussenwervelschijf geknelde zenuw (vandaar de uitstralingspijn) nog werkt of beschadigd is. Morgen maakt de dokter daarvoor een afspraak, maar daar kan je vier tot zes weken op moeten wachten.

In afwachting moet ik de komende weken de kine verderzetten en "slikken, niet nadenken, maar gewoon slikken" (Mario zal het graag horen). Pillen dus. Meloxicam, een ontstekingsremmer, om de zwelling weg te krijgen en zo de zenuw weer te ontlasten. Vitaminen om de zenuw opnieuw aan te sterken. En toen ik vertelde dat ik minstens één keer per nacht wakker word van de pijn en mij dan met veel moeite in een andere houding moet zien te krijgen kreeg ik prompt ook een spierverslapper (Tetrazepam) voorgeschreven. Een neefje van Valium, stel je voor! En dat voor iemand die nog zelfs geen dafalganneke inneemt als ze niet bijna doodgaat van de pijn... Zijn aanvulling "niet denken, maar gewoon slikken" spreekt boekdelen over hoe ik over elke vorm van medicatie denk. Ik moet mij strikt aan de voorgeschreven hoeveelheid houden en mag dat niet langer dan twee weken aan een stuk nemen (alsof ík iets anders zou doen!) De bedoeling van al die pillen is om mijn rug zoveel mogelijk te ontlasten en hem de kans te geven om vanzelf te genezen en zo andere medische ingrepen te vermijden. (Opnieuw: mijn dokter weet duidelijk hoe ik tegen medische ingrepen aankijk).

Als de truc met de pillen, de rust en de kine niet lukt en het onderzoek een slecht resultaat oplevert, moet worden nagegaan welke stappen er verder gezet moeten worden om de kans op verlamming en/of levenslang gesukkel te vermijden. Dat kan gaan van een epidurale inspuiting (echt waar! Maar het is natuurlijk geen verdoving zoals bij een bevalling, maar een ontzwellend middel dat ze inspuiten) tot een operatie waarbij het uitgestulpte deel van de tussenwervelschijf of de 'knikker' in het midden wordt verwijderd.

Ik denk er liever niet aan. Die dingen zijn echt niets voor mij. Ik ben sterk, jong en gezond en kan de hele wereld aan! Dit gaat allemaal veel verder dan ik ooit had gedacht en ik heb vanavond dan ook een flinke tik gekregen. Ik kan echt wel tegen een stootje en Mario wordt nerveus van mijn aanslepende gesukkel, dus als ik last heb hoor je mij niet piepen en zoek ik rust op. Maar ik voel dat dit hele grapje fysiek zijn tol begint te eisen. Aanhoudende pijn, fysieke remmingen, onderbroken nachten en slaaptekort vreten aan mijn reserves. Als ik opsta, duizelt het altijd even voor mijn ogen. En zowel bij de kinesist als bij de dokter ben ik bijna van mijn sus gedraaid. (Lage bloeddruk heb ik later vernomen) Alleszins, zo'n operatie zie ik niet zitten, dus doe ik wat ik kan en volg braaf mijn behandelingen en slik dapper mijn pilletjes. *slik*

vrijdag 27 november 2009

Epew!

Ze kan al lang mooi alleen eten, dus de wereld van de lepel is hoegenaamd niet nieuw voor haar, maar sinds een goeie week of twee is Jolien erg gefixeerd op lepels (epew!). Gevolg: boterhammen zijn niet interessant meer, want dat kunt ge natuurlijk niet met een lepel eten (ze heeft het al vaak genoeg geprobeerd), behalve als ik de korstjes na enkele flinke happen in kleine stukjes snijd. Ik probeer dus zoveel mogelijk lepelbaar voedsel te bedenken voor het ontbijt en de bokes 's avonds. Alleen, ik steek vast op cornflakes, pudding en soep. Iemand nog culinaire tips?

donderdag 26 november 2009

Rug - update

Het is dus nog altijd niet achter de rug... Na de fatale pauze na de derde set van mijn squashwedstrijd op zaterdag 26 september heb ik achtereenvolgens een bezoek gebracht aan:

- de spoedgevallendienst van het Sint-Lucasziekenhuis
- het logeerbed van mijn schoonouders waar we de dokter van wacht erbij moeten roepen omdat ik niet meer recht geraak
- een chiropractor van mijn voeten
- mijn vertrouwde osteopaat (1)
- de osteopaat (2)
- Center parcs, waarna alles terug om zeep is (ook omdat Jolien de twee dagen ervoor ziek thuis was)
- de osteopaat (3)
- de osteopaat (4)
- de huisarts, voor een voorschrift voor bijkomende kinesitherapie
- de kinesist
- de huisarts (2), voor een afspraak om een scan te laten maken want de kinesist heeft mij wel erg ongerust gemaakt
- de kinesist (2)
- de kinesist (3)

Staan nog op de agenda:
- de osteopaat (5)
- de kinesist (4)
- een scan
- de kinesist (5, 6, 7,...), de huisarts (3) en waarschijnlijk ook weer de osteopaat (6, en mogelijk ook 7, 8,...)


En de ene dag houd ik de goede moed erin, en de andere dag is de kinesist zo onder de indruk van hoe scheef en krom ik wel sta, dat ik er al mijn optimisme bij verlies. En de ene dag heb ik amper pijn omdat ik veel heb platgelegen, en dan zit je de volgende dag een hele dag rechtop achter de computer en dan plooi je weer dubbel van de pijn als je rechtop probeert te staan en vraag je je vertwijfeld af of je ooit nog weer normaal zal kunnen lopen. Ik hoef u dus niet te vertellen dat ik met gemengde gevoelens uitkijk naar de scan die volgende dinsdag gepland staat. Aan de ene kant wordt het tijd dat ik dat probleem eens grondig aanpak en achterhaal wat er precies scheelt, maar aan de andere kant ben ik best wel ongerust over de uitslag en blijf ik hopen dat het met wat rust en oefeningen vanzelf weggaat. Een van de geopperde mogelijkheden is een hernia en een van de geopperde behandelingen is een epidurale inspuiting met een ontzwellend middel ergens rond of tussen de getroffen wervels. Als je dan weet dat het eerste wat door mijn hoofd schoot toen ik tijdens mijn bevalling in het ziekenhuis toekwam en te horen kreeg dat ik al 8 centimeter opening had, was: "Oef, dat is al te ver voor een epidurale", dan weet je dat ik hoegenaamd niet sta te springen voor gelijk welke inspuiting of andere ingreep in de buurt van mijn ruggenmerg. Het wordt dus enigszins bang afwachten tot de resultaten bekend zijn...

woensdag 25 november 2009

Babytsunami!

Ik heb altijd de indruk dat babynieuws in vlagen komt. Het is een tijdje stil en dan regent het plots aankondigingen van zwangerschappen. Het zijn er op dit ogenblik zoveel (en bijna allemaal eind mei - begin juni!) dat ik er maar beter een lijstje van kan maken om in 2010 geen enkele roze wolk te missen!

- Lien bijt eind januari de spits af met een broertje of zusje voor Janne (2 jaar en 2 maand).
- Rond 8 april zorgt mijn eigenste zus voor een derde neefje of nichtje voor Jolien.
- Greet (beste vriendin van mijn zus en de meter van Linde) verwacht ook in april een broertje of zusje voor Nina (1 jaar en 10 maand).
- Rond 26 mei krijgt hartsvriendin Lies een langverwachte eerste spruit, waar ik al heel erg naar uitkijk.
- In diezelfde periode verwachten Joachim en Sophie een broertje voor Pia (1 jaar en 1 maand).
- Collega-vertaalster E. onthulde net de komst van een tweede spruit en is uitgerekend op 15 juni.
- En oud-improvisatiegenoot Bob is rond Joliens geboorte met de liefde van zijn leven getrouwd (Elise, ook een vertaalster!) en zal zich vanaf begin juni ook de trotse papa kunnen noemen van een eerste zoon of dochter.

En in blogland volg ik gretig de zwangerschapsverhalen van Annelies, Maaike en Annava.

Niemand vergeten? Nog eens een dikke proficiat allemaal en ik zorg alvast voor een geleegde brievenbus en een gespekt spaarvarken!

vrijdag 20 november 2009

Boem!

Vanmorgen. Ik word wakker omdat Jolien ligt te wenen. Zonder lenzen en net-uit-mijn-heerlijke-slaap-gerukt-zijnde kan ik wel een '7' op de wekker onderscheiden, maar de cijfers erachter zijn wazig. In elk geval is een '7' niet de '8' waar ik op had gehoopt en ik beslis om nog enkele minuten slaap te stelen, misschien valt ze weer in slaap. Jolien is een goede slaper en ze haalde een tijdje terug vlotjes half negen als je haar gewoon liet liggen en de kans gaf om opnieuw in te dommelen. Bovendien kan ik wat extra slaap wel goed gebruiken nadat ze deze week door ziek te zijn al elke nacht zeker één keer wakker is geworden.

En dan beeft de aarde in de kamer naast de onze. Mijn verstand ontcijfert het geluid nog terwijl mijn benen al beginnen te lopen en als de weerlicht staan Mario en ik in Joliens slaapkamer. Ze is uit haar bed gevallen en ligt luidkeels te wenen. Oef, dat is een goed teken. Door de koorts van de voorbije dagen en nachten sliep ze vannacht nog zonder slaapzak en enkel in een pyjama en blijkbaar zijn haar benen de laatste tijd voldoende gegroeid om tot over de rand van haar spijlenbed te geraken. Meer dan een meter diep, maar met een flinke dosis geluk want ze vertoont geen tekenen van pijn of kwetsuren. Alleen flink geschrokken, en wij mee. Vannacht een slaapzak en morgen het bed een trapje lager, want dat geluid wil ik nooit van mijn leven meer horen!

maandag 9 november 2009

Toevalstreffer + zindelijkheidstips gevraagd

Joliens eerste kennismaking met het potje dateert van midden september, toen Stef en Ingrid met hun inmiddels tweejarige dochtertje Hanne bij ons op bezoek waren. Ze zag Hanne op het potje gaan en begon onmiddellijk aan haar jurkje te trekken en te trappelen om er ook eens op te mogen zitten. Zo gezegd, zo gedaan en de rest van de avond bleef ze dat spelletje maar herhalen. Sindsdien is ze overduidelijk gefascineerd door potjes, de wc, pipi, haar poep en alle aanverwante zaken. Ik heb dus maar een potje in huis gehaald en in het zicht gezet, zodat ze daar al aan kan wennen. In het begin was ze er niet bij weg te slaan, nu is dat afgezwakt tot sporadisch ermee spelen. Ze zit dan met kleren, pamper en al aan op haar potje en ik zeg dan dingen als 'wauw, zo flink op uw potje zitten', 'blijf maar lekker zitten tot er pipi komt' en 'flink zo' als ze terug rechtstaat.



Gisteren zat ze in bad te spelen en ze begon met haar hand over haar poep te wrijven, dus ik geef een stomme opmerking als "jeukt uw poep?", waarop ze mij aankijkt en "pipi" zegt. Ik wist niet goed wat doen, maar heb toch het zekere voor het onzekere gekozen en haar een kans gegeven. Kindje uit bad gevist en drijfnat op het potje gezet... waarop ze effectief een seconde later pipi deed. Ik heb haar dus maar uitvoerig gefeliciteerd en complimentjes gegeven.

En nu weet ik niet goed wat ik hiermee moet doen. Ze is bijna 19 maanden en dat lijkt mij nog erg vroeg. Ik heb het verhaal vanmorgen ook in de crèche gedaan om eens te horen wat hun reactie was, en de verzorgster vertelde mij dat ze daar een cursus over gevolgd heeft en dat die man vertelde dat ze voor de leeftijd van 2 jaar wel al zindelijk kunnen leren worden, maar dat ze dan de foute spieren riskeren te gebruiken wat op latere leeftijd wel nog problemen kan opleveren.

Eerlijk gezegd kijk ik wat op tegen deze overstap. Luiers zijn best handig, want ze garanderen de mogelijkheid van lange uitstapjes en nachten uit één stuk (zeker met een goede slaper als Jolien). Anderzijds moet ik hier natuurlijk ooit eens door...

Dus nu wil ik graag zoveel mogelijk info verzamelen: zouden jullie al starten met zindelijkheidstraining of niet? Heb je gouden tips? Waar vind je onderbroekjes in maatje 80? Kan ik dan best gewoon overstappen op luierbroekjes? En zijn er nog dingen die niemand luidop zegt en die je maar gaandeweg moet ontdekken, want dan wil ik die graag op voorhand al eens gehoord hebben!

zaterdag 31 oktober 2009

En met de rug?

Wel, als je er rekening mee houdt dat ik oorspronkelijk gehoopt had dat ik er na drie dagen weer bovenop zou zijn en weet dat we meer dan een maand verder zijn en ik nog altijd zo krom loop als een scheefgewaaide palmboom... Tjah.

Het ging eigenlijk wel beter hoor, midden vorige week. Ik kon weer wat grotere passen nemen en zelfs al lichtjes versnellen tijdens het oversteken van de straat. En de knoop met de permanente pijn onderin mijn rug (achteraan het bekken - aan het heiligenbeen, dus) vervaagde steeds meer. Maar toen werd Jolien ziek. 39,6°C, dat stuur je niet naar de crèche. Dus was ze woensdag en donderdag thuis en vanaf vrijdag zaten we met vrienden een weekendje in Center Parcs. En zo heb ik mijn rug weer geweldig overbelast door haar vaker op te tillen (tot dan liet ik dat zoveel mogelijk aan Mario over) en zelfs gewoon hele eindjes rond te dragen. Want zieke kindjes laten zich niet door om het even wie troosten (zelfs Mario was niet meer goed genoeg, ocharme) en laten zich evenmin zomaar terug op de grond zetten als de eerste tranen gedroogd zijn. De voorbije week heb ik zoveel mogelijk werk uit handen gegeven, maar ik heb toch gewoon 3,5 dagen op mijn bureaustoel doorgebracht, dus van platte rust kwam ook weer niets in huis. En dat heb ik gevoeld. Mijn osteopaat heeft mij weer losgekneed, ik heb weer twee dagen pijnstillers genomen en ik doe trouw mijn oefeningen en neem zoveel mogelijk platte rust. En hoe lastig ik dat op lange termijn ook kan gaan vinden, deze keer probeer ik flink door te rusten tot ik er volledig bovenop ben, want ik ben het beu om zo krom te moeten rondschuifelen!

vrijdag 30 oktober 2009

Wij gaan watergewennen!

Met Jolien hebben we een echt waterratje in huis. Al van bij haar eerste kennismaking met het zwembad is dat duidelijk en ik let er tegenwoordig zelfs echt op dat ik het woord 'bad' niet zomaar laat vallen, want ze roept enthousiast 'badjeuh' uit, rent ernaartoe en zou met kleren en al in ons bad kruipen als ze met haar beentjes over de rand kon (gelukkig nog niet het geval).

Vorig najaar en dit voorjaar ben ik al een paar keer op het internet op zoek gegaan naar lessen watergewenning of peuterzwemmen in de buurt. Die van Stad Gent spraken mij wel aan, maar daarvoor kan je je maar op specifieke data inschrijven en ik heb altijd gehoord dat het elke keer opnieuw een echte stormloop is op bepaalde van die sportlessen. Deze keer had ik mij dus goed voorbereid. De datum waarop de inschrijvingen startten stond netjes in mijn agenda gemarkeerd, dus een dag voordien ben ik op verkenning gegaan. Referentienummers in volgorde van voorkeur genoteerd, de nodige accounts aangemaakt en het startuur van de inschrijvingen in mijn geheugen geprent. De ochtend van de betreffende dag was ik ruim op tijd uit de veren om Jolien tijdig naar de crèche te brengen zodat ik om 9 uur aanvallensklaar aan mijn computer zou zitten. Twee keer op refresh drukken (het was nog 8u59) en de Site Der Inschrijvingen opende zich voor mij. Gericht ging ik op mijn doel af en na het uploaden van de ingevoerde gegevens (het leek wel een eeuwigheid te duren) kreeg ik de verlossende bevestiging dat ik (enfin, Jolien eigenlijk) nu ingeschreven ben voor een tiendelige lessenreeks watergewenning voor peuters vanaf 1,5 jaar. Toen ik mijn inschrijvingsprocedure afgerond had bleken er nog 11 van de 15 plaatsen beschikbaar te zijn, dus ik zal de stormloop wel overschat hebben, maar ik ben doodblij en apetrots op mijn plaatsje en loop al een paar dagen op wolkjes met dit leuke vooruitzicht! Mijn lessenreeks is volzet, maar op andere dagen en uren is er wel nog plaats. Nu is het nog aftellen tot 5 december...

donderdag 29 oktober 2009

Tess' Secret Santa

Ik ben rijkelijk laat met reclame maken, maar omdat ik toch altijd de meeste bezoekers trek als ik pas iets geschreven heb, zullen de meeste lezers dit berichtje nog wel op tijd te zien krijgen. Ik heb vandaag de knoop doorgehakt: ik heb mij ingeschreven voor Tess' Secret Santa!

Eigenlijk vreemd dat ik zo lang getwijfeld heb, want ik ben gek op cadeautjes geven en krijgen... maar met al die creatieve naai-het-zelvers op het net en ik die dat soort dingen niet kan ben ik wat bang dat mijn cadeautje maar wat magertjes zal uitvallen voor de ontvanger. En toen heb ik mij bedacht dat ik het gewoon zo'n leuk idee op zich vind dat ik zelfs al van een lege doos zou genieten. De spanning van zo'n onverwacht (dat is relatief, ik weet het) pakje en daar iets in dat iemand toch speciaal voor jou uitgezocht heeft... Eigenlijk vreemd dat ik zo lang getwijfeld heb, want ik kan nu al niet meer wachten om zelf in actie te schieten!

woensdag 28 oktober 2009

Botjes

Heb je het al gemerkt? Het is een heerlijke herfst! Zacht weer met een koele ondertoon, rood-geel gekleurde bomen en ritselende blaadjes op de grond. En met deze schattige luipaardbotjes met flosjkes voor Jolien kan het al helemaal niet meer stuk!

Er was eens... lang geleden... een frangipantaart!

Herinnert u zich nog het bakpakket van Herta dat ik van The Insiders heb gekregen? Na mijn positieve verslagje over de kant-en-klare deeg voor marmercake zou je al bijna vergeten dat ik dat pakket eigenlijk gekregen heb omdat ze net een deeg voor frangipantaart op de markt gebracht hebben. Dat heb ik dus ook mogen testen.

Zo'n frangipantaart maken is a piece of cake (sorry, ik kon het niet laten). Je neemt een quichevorm, rolt er een kruimeldeeg (kant-en-klaar, ook meegeleverd in mijn pakket) op uit, bestrijkt dat met flink wat abrikozenconfituur (ik heb er meer op gedaan dan op de verpakking vermeld staat, er mag wel wat abrikoos in mijn frangipanneke zitten!) en giet daarover de inhoud van de zak uit. Ik heb nog de moeite genomen om de randjes deeg van de taart te snijden en daar een ruitpatroon mee op het deeg te vormen, want - geef toe - wat is een frangipantaart zonder karookes? Ik moet zelf toegeven dat een frangipantaart zonder suikerglazuur (het lekkerste van de hele taart, zou ik bijna zeggen) in mijn ogen ook geen volwaardige frangipan is, maar ik heb nog nooit in mijn leven suikerglazuur kunnen maken die én mooi om te zien én lekker is, dus ik heb beslist om het mooie resultaat niet te verbrodden. Daarna mag de taart 18 minuutjes in de oven en klaar!

Het resultaat zag er verrukkelijk uit. De taart was mooi gerezen en had een prachtig kleurtje. Ik heb de helft meegenomen naar de zondagse familiebijeenkomst bij Mario's ouders en de andere helft heb ik aan mijn ouders geschonken. Persoonlijk was ik wat teleurgesteld in de smaak. Ik proefde er te weinig te typische smaak van een frangipanneke in. Bij Mario waren de commentaren unaniem positief, net als bij mijn moeder die nochtans geen groot liefhebber is van zoete dingen. Mijn vader gaf mij gelijk: de smaak is wat flauw en het deeg is wel érg luchtig. De taart hapt zo weg, zonder dat je veel binnenhebt, was zijn omschrijving.

Conclusie: schone taart, ge kunt er echt mee uitpakken. En de meeste mensen vinden hem lekker, maar ik ben zelf meer gewonnen voor de gewone cakedegen.

Nog een tip: ga snel naar deze website en vul de korte vragenlijst in. Niet veel werk, maar je maakt wel kans op mooie prijzen. Altijd leuk!



dinsdag 20 oktober 2009

Mama/Papa

Lange tijd heeft Jolien 'mama' en 'papa' consequent correct gebruikt, maar sinds een aantal weken is daar verandering in gekomen. Tegen Mario zegt ze nu meestal 'mama'. En dan mag je nog honderdduizend keer 'PaPa' zeggen, ze houdt meestal voet bij stuk. Maar ook ik heb sinds een aantal weken een nieuwe roepnaam. Ze gebruikt hem minder consequent, maar als ze hem gebruikt, smelt ik helemaal: 'Mamaatje'!

Ik heb mij al veel lopen afvragen waar ze dat vandaan heeft gehaald. In het begin dacht ik dat er gewoon een onduidelijk uitgesproken werkwoord of ander woord na 'mama' volgde, maar dat lijkt steeds minder te kloppen. En dat een anderhalfjarige die nog maar volop woorden aan het leren is al inzicht heeft in de vorming van verkleinwoorden lijkt mij ook onwaarschijnlijk. Maar eigenlijk kan mij dat allemaal maar weinig schelen. Dat ze hem maar blijft gebruiken, want het is het mooiste koosnaampje dat ik mij kan inbeelden!

vrijdag 9 oktober 2009

Babynieuws

Ik loop een beetje achter, maar onze kennissenkring is weer een koppel kersverse ouders rijker. Op 30 september werd Zita geboren, het eerste kindje van Illi (middelbare schoolvriend, studiegenoot en improhandlanger van Mario) en Evi. Ik hoop dat ze volop van hun dochtertje kunnen genieten en wens hen langs deze weg nog eens een dikke proficiat!

En dan is ook de tijd aangebroken om eindelijk bekend te maken dat ik voor de derde keer tante zal worden! Mijn zus verwacht na zoontje Matthias en dochtertje Linde een derde kindje en is uitgerekend voor 8 april. Mijn moeder en ik zijn er wel al van overtuigd dat dat eind maart zal worden omdat ze al twee keer te vroeg bevallen is. Onverwacht maar heerlijk nieuws, dus ook langs deze weg nog eens een dikke proficiat voor Liesbeth en Anton!

woensdag 7 oktober 2009

De schoonste suikerklontjes

Zijn je suikerklontjes niet toevallig bijna op? Ga dan maar snel naar de winkel, want Tiense Suiker lanceert binnenkort een limited edition van zijn verpakking. Je moet wel de juiste doos kiezen, want een van die limited editions is van de hand van Mario. Het figuurtje dat werd uitgekozen is Rumi, een buitenaards wezentje dat in woordeloze stripjes op aarde landt en op verkenning gaat, wat niet altijd van een leien dakje loopt... Wedden dat je kopje koffie of thee nog nooit zo lekker smaakte?



dinsdag 6 oktober 2009

Onze klacht bij het Federaal Voedselagentschap

Ik heb de maandag na onze voedselvergiftiging door het eten van de afhaalchinees om de hoek (en wat zijn we daar al veel geweest de voorbije jaren!) klacht ingediend bij het Federaal Voedselagentschap. Gisteren kreeg ik al een mailtje met het resultaat van hun onderzoek:

Geachte

Ik deel u mee dat het onderzoek over de bovengenoemde klacht die u bij het Meldpunt hebt ingediend op 28 september 2009, werd afgerond.

Onze diensten van de provinciale controle-eenheid Oost-Vlaanderen zijn ter plaatse geweest en hebben een volledige controle uitgevoerd.

Hieruit bleek dat uw klacht wel degelijk gegrond was.

Er werden dan ook de nodige maatregelen getroffen.

Ik dank u voor uw medewerking.

U kunt steeds contact opnemen met het Meldpunt.

Met vriendelijke groet


Ergens ben ik blij dat we gelijk hadden en het geen valse beschuldigingen waren. Maar ergens vind ik het ook spijtig, want het was een goed adresje. Lekker eten, grote porties voor weinig geld en natuurlijk vlakbij. Maar nu we dit weten gaan we daar niet meer terug. We zullen die twee andere afhaalchinezen eens moeten testen. En wat ik vooral kwijt wil: ik ben echt onder de indruk van de dienstverlening van het Federaal Voedselagentschap. Als je ook eens een voedselvergiftiging afhaalt, weet je nu waar je terecht kan!

donderdag 1 oktober 2009

Welja, waarom niet?

Het is duidelijk: het is gewoon mijn week niet. Na het schrijven van mijn vorige berichtje ga ik naar de keuken om stiekem een koekje te snoepen en wat gebeurt er? Er breekt een stuk tand van een van mijn kiezen! En op het antwoordapparaat van de tandarts krijg ik te horen dat hij pas vanaf maandag 12 oktober terug bereikbaar is.

Niet leuk, zo'n pechweek. Maar er zijn ergere dingen in het leven. Ik kan tenminste nog stiekem koekjes snoepen!

En als...

En als ik nog eens een osteopaat nodig heb, en je hoort mij zeggen "ik ga toch eens zoeken of ik niemand in Gent centrum vind, want Heusden is toch ver rijden in deze toestand"... Hou mij dan tegen, want daar in Heusden, dat is toch een verdomd goed adresje!

woensdag 30 september 2009

En hoe gaat het er nu nog mee?

Wel, lees de derde paragraaf van dit stukje, denk aan hoe je zelf bent en het zal je niet verwonderen dat mijn antwoord momenteel is "het gaat".

In werkelijkheid was mijn geduld vanmorgen zo goed als op. Sinds zondag (dat is dus al drie-en-een-half volle dagen) houd ik mij flink koest. Ik lig braafjes in de zetel, verroer zo min mogelijk vinnen en wacht lijdzaam af, want er is mij beterschap beloofd. Mijn dagindeling heeft wel wat weg van een verplicht luizenleven. Mario neemt 's morgens de ochtendroutine met Jolien voor zijn rekening, dus ik blijf nog wat liggen tot hij terug is van de crèche, om mijn lijf helemaal wakker te laten worden. Dan ga ik trapje voor trapje naar beneden (kan ik sinds gisteren alleen) en benut mijn beperkte mobiliteit ten volle om kleren aan mijn lijf te krijgen (maandag was het gewoon in slaapkleed te doen). Hapje eten, mails lezen en schrijven en tegen dan zit ik alweer goed anderhalf uur rechtop en ben ik pompaf. Met het nodige gekreun en gesteun zoek ik dan een pijnloze lighouding in de zetel. In het begin was dat enkel mijn buik, gisteren kwam ruglig erbij, een hele vooruitgang! Wat rondschuifelen tussen de living en de keuken en weer even rechtop zitten tijdens het middageten en dan zit ik alweer door mijn krachten. De namiddag breng ik dan zo rustig mogelijk door zodat ik tussen vijf en acht toch zoveel mogelijk kan bijdragen om Jolien mee door de avond te loodsen. Ik kan haar niet in of uit haar stoel krijgen, maar ik kan wel bij haar zitten terwijl ze iets eet. En zo draag ik toch mijn kiezel bij.

Mijn enige uitstap tot nu toe was een afspraak bij een chiropractor gisterenochtend. Ik ken een hele goede osteopaat, maar die woont in Heusden en daar zag ik mezelf toen ik maandagochtend bijkomende hulp zocht echt niet geraken. Ik heb dan maar een afspraak gemaakt bij een chiropractor in Gent zelf. Ik heb die man mijn hele voorgeschiedenis uit de doeken gedaan, hij heeft mij wat bevoeld, heeft toen twee keer KRAK gedaan, gezegd dat ik mijn rug de komende twee dagen koud (huh?) moet houden, een nieuwe afspraak gegeven voor volgende week en dat was het. Ik voelde heel even verlichting, maar het effect was van korte duur en tegen dat ik thuis was voelde ik mij flink in de zak gezet.

En als je dan thuiskomt en opnieuw even immobiel en met evenveel pijn als voordien in de zetel ligt en je hele huis een stort ziet worden omdat alles wat zich onder je neerhangende armen bevindt onbereikbaar gebied is, dan zinkt de moed je even in de schoenen. En dan begin je even te zagen dat het toch wraakroepend is dat je overal gewoon met een lapmiddel terug op straat gezet wordt, dat het een schande is dat je met een acute rugblokkage naar een osteopaat belt en pas meer dan een week later een afspraak kan krijgen en dat het loze beloften zijn dat je gewoon door te rusten weer de je oude zelf zal worden.

Ik had er gewoon op gerekend dat ik er tegen vandaag of ten laatste morgen bijna helemaal bovenop zou zijn en begon mij licht wanhopig af te vragen hoe we dat met Jolien zouden doen als ze vrijdag thuis is en Mario moet werken, want door zijn virus heeft hij zijn planning deze week ook flink moeten bijstellen en heeft hij een achterstand in te halen (hij heeft meer dan alleen een voedselvergiftiging, want iedereen die zondag bij zijn ouders op bezoek was heeft vergelijkbare symptomen. De sukkel moet dus dubbele shiften draaien terwijl hij zelf fysiek door een virus op de proef gesteld wordt).

Vanmorgen heb ik dan toch mijn vertrouwde osteopaat gebeld en gevraagd om mij te verwittigen als er ergens een afspraak zou wegvallen. Ik kan nu vanavond om 19u30 bij hem terecht en heb weer hoop op een spoedig herstel. En nu ons huis er weer wat ordelijker bij ligt door mijn mini-Grote-Opruimactie van gisteren (speelgoed aan de kant, afwasmachine ingeladen en aangezet - een bovenmenselijke prestatie die mij een bliksemende blik van mijn bezorgde ventje opleverde) en er zelfs een wasje staat te draaien komt er weer ruimte in mijn leven en hoop in mijn immobiele bestaan. Het is een heerlijk luizenleven, maar als dat langer duurt dan drie dagen, dan is het toch welletjes geweest! Ik ben het allang beu, ik ga nekeer gauw beter worden, zie!

maandag 28 september 2009

Met twee in de puree

Het was een rotweekend. Blij dat het achter de rug is en ik hoop dat de gevolgen ervan niet te lang aanslepen.

Zaterdagochtend, ik heb een squashwedstrijd voor het tornooi dat in onze club georganiseerd wordt. De eerste set win ik makkelijk omdat mijn tegenstandster nog niet op dreef is, de tweede set verlies ik glansrijk en in de derde set gaat het lang gelijk op, maar mijn tegenstandster haalt toch de bovenhand. Ik loop na het laatste punt de court af, vastberaden om in de volgende set te spelen voor wat ik waard ben, maar als ik ga zitten, merk ik een hevige pijn in mijn onderrug op. Vloeken, wat jammeren tegen Mario, wat stretchen en terug de court op. Dit wordt lastig zo. Mijn tegenstandster had opslag (squash is een heel ondemocratische sport: de winnaar krijgt de opslag aan het begin van de set) en ik retourneer met een scherp, laag balletje... gewoon omdat ik niet door mijn knieën kan buigen om de bal dieper te spelen. Als ik dan de bal moet oprapen om zelf te serveren komt uit dat ik een probleem heb. Ik geraak er gewoon niet bij. Kermend en kreunend, en op mijn racket steunend raap ik de bal alsnog op, maar tegen die tijd staan zowel mijn tegenstandster als de ref (scheidsrechter) bij mij omdat ze wel merken dat het zo niet verder kan. Ik twijfel nog even, maar als ik gewoon een balletje naar mezelf probeer te spelen en blijkt dat ik echt niet meer door mijn knieën kan buigen, moet ik de wedstrijd gewoon stopzetten.

Ik krijg het advies om voor de zekerheid de papieren van de verzekering te laten invullen en dus op controle te gaan op de spoedafdeling. Mario gaat met Jolien naar huis, want die krijgt honger en wordt moe. Ik wandel met mijn fiets aan de hand half Gent door naar het Sint-Lucasziekenhuis. Mijn sportzak laat ik in de Ucon, mijn fiets zet ik aan de crèche en ik meld mij aan op de spoed. Van de ene wachtzaal word ik naar de andere overgebracht en het duurt zeker een uur voor ik door de dokter wordt meegenomen (gelukkig krijg ik per toeval het gezelschap van een bekende wiens echtgenote zich aanmeldt met een verzwikte en gezwollen enkel. De dokter vindt mij duidelijk tijdverspilling en is bij elke doortocht zeer kort van stof. Er worden röntgenfoto's gemaakt waarop niets abnormaals te zien is, dus ik word drie uur later met een spuit Voltaren in mijn bil en de diagnose "dat moet dus een geblokkeerde spier zijn" terug op straat gezet. We zouden bij Mario zijn ouders in Aalst gaan overnachten, dus ik geef telefonisch instructies wat er allemaal ingepakt moet worden en Mario pikt mij op.

Zondagochtend. We kunnen heerlijk uitslapen, want Mario zijn ouders nemen Jolien mee tijdens hun vaste zondagochtenduitstap naar het zwembad. Tot zeven uur heb ik vrij goed geslapen, nadien lag ik te draaien in mijn bed om een pijnloze houding te vinden. Om 10 uur vindt Mario dat het echt tijd wordt om uit bed te komen. Ik leg uit dat ik veel pijn heb, maar onderneem toch een poging om recht te komen. Mario ondersteunt mij, maar als ik van lighouding naar zithouding kantel, kom ik helemaal vast te zitten. Ik geraak niet meer voor- of achteruit en begin helemaal te duizelen van de pijn. Mario ziet mijn ogen wegdraaien, raakt in paniek en roept zijn zus erbij, die in de kamer naast ons logeert. Ze leggen mij plat en ik krijg een heerlijk verkoelend washandje tegen mijn voorhoofd. Sofie is kinesiste, dus ze draait mij terug op mijn buik (ik lijk wel een aangespoelde walvis!) en behandelt mijn rug. Ze is ruim een uur bezig en gaat heel grondig te werk, maar het haalt niets uit. Aan mijn spieren ligt het dus niet, er moet toch een structureel probleem zijn.

De dokter van wacht wordt erbij geroepen, in de veronderstelling dat ik terug naar het ziekenhuis moet voor bijkomend onderzoek. Na wat vragen en fysieke tests kan hij echter al de diagnose stellen: niks lumbago, niks hernia, niks geblokkeerde spieren, mijn heiligenbeen is waarschijnlijk verschoven (het is niet de eerste keer dat ik daar last van heb). Pijnstillers en rusten, rusten, rusten. Zelfs de kinesitherapie die in het ziekenhuis werd voorgeschreven is volgens de dokter zinloos. Osteopathie is wel een optie. Ik heb zondag dus tot 16 uur in bed gelegen, waarbij ik nog de keuzevrijheid had om mijn hoofd naar links, dan wel naar rechts te draaien. Andere bewegingen lukten niet door de pijn. Ik was al voorstander van euthanasie, maar als ik ooit voorgoed tot zo'n leven beperkt word kan ik mij zo'n keuze zeer levendig inbeelden.

Om 16 uur heb ik De Grote Ontsnappingspoging gewaagd. Pijnstiller nemen, snel iets eten om krachten op te doen, kersenpitkussen laten warmen en met ondersteuning van Mario de auto in om in Gent te geraken, want we mochten wel in Aalst blijven, maar dat was praktisch niet handig omdat Mario maandag moest werken en Jolien anders niet naar de crèche kon.

En dan kwam de klap op de vuurpijl. Eten maken is geen optie, dus we halen Chinees. Het eten valt als een blok op mijn maag en een half uurtje later krijgt Mario last van diarree. Hevige diarree, opnieuw en opnieuw. Hij begint er ook nog bij over te geven, iets wat ik hem tijdens ons meer dan zeven jaar samenzijn nog maar één of twee keer heb weten doen. Ook mijn maaltijd komt er volledig uit. Na een weekend waarin we volledig geblokkeerd werden door een vastgelopen rug, krijgen we er als kers op de taart dus ook nog een voedselvergiftiging bovenop. Dit maakt ons rotweekend wel helemaal compleet. Ik heb melding gedaan bij het Federaal Voedselagentschap, kan ik toch een beetje wraak nemen!

Daarna volgde een onrustige nacht. Mario had het koud en vocht verder tegen zijn maaglast. Ik lag het meest comfortabel op mijn buik, maar had ook nog een knoop in mijn darmen, dus ik vond echt geen gemakkelijke slaaphouding. Tot 3u30 hebben we zo met ons tweetjes liggen woelen, dan heb ik wat langere periodes kunnen slapen. Mario heeft het hele ochtendritueel voor zijn rekening genomen en ik ben pas uit bed geklauterd toen hij alweer thuis was. Mijn opdrachtgever is verwittigd, Mario heeft zijn plannen bijgesteld en nu zitten we met ons tweetjes in de living tegen de vermoeidheid te vechten. Ik wil meteen van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken voor de goede zorgen en bezorgdheid. Jolien beseft precies wel dat er iets mis is, want ze komt veel in mijn buurt spelen, vooral met boekjes, en is heel lief en knuffelig als ze bij mij komt. En bovenal verdient Mario een pluim, want die heeft alles supergoed opgevangen, terwijl ik weet dat hij het in dit soort uitzonderlijke situaties altijd net wat extra lastig heeft. Hij is echt de held van de dag! En nu heb ik lang genoeg rechtop gezeten, tijd dat ik mijn buiklig weer opzoek.

donderdag 24 september 2009

Meisje/meisje

Maar anderzijds is ze gek op schoenen: zelfs als iemand er al aanheeft, blijft ze maar schoenen aanslepen. En als ze ziet dat ik mij klaarmaak om naar buiten te gaan, hangt ze haar speelgoedemmer over haar arm aan haar elleboog. Vreemd dat ze dat doet, want mijn handtassen zijn er altijd die ik dwars over mijn schouder hang, dus van mij kent ze dat niet. Maar het is wel duidelijk dat die emmer haar handtas is, en het is altijd een klein drama als ik die moet afpakken om haar op de fiets te zetten.

Schoenen en handtassen... Het komt dus nog wel goed met die dochter van ons!

woensdag 23 september 2009

Meisje/jongen

Mijn neefje (hij wordt overmorgen 3 jaar) is gek op kokkerellen, boterhammen roosteren met zijn Nijntje broodrooster en imaginaire thee en ander eten uitdelen aan al wie zijn pad kruist.

En onze dochter... die is compleet wild van "AUTOOOOOOO!" (maar op één frequentie uit te spreken, dezelfde als die van "BAAAAAAAAAA(L)!"). Strikt genomen heeft ze niet eens speelgoedauto's, maar wel een driewieler met aanhangwagen, een bus, een houten trein met drie magnetische wagonnetjes en een tractor, maar ze noemt alles 'auto', pakt ze vast en rijdt ermee over de tafel of de grond, ondertussen "bvvvv bvvvv" zeggend.

Wij waren altijd al blij dat we een dochter hadden, maar die van ons kan op meer dan één vlak de vergelijking met een zoon aan!

dinsdag 22 september 2009

Op het eerste blaadje wc-papier

Enkele dagen geleden stond ik in de badkamer mijn tanden te poetsen toen Mario bij mij kwam.

- "Ik ben daarnet toch een beetje geschrokken."
- "Oei, wat is er gebeurd?"
- "Ik zat op de wc en wou wc-papier nemen en net op het laatste moment zie ik dat er een spin op het eerste blaadje wc-papier zit. Al een geluk dat ik nog net keek, want anders had ik die dus gewoon vastgehad!"

Brrrrrrr. Ik ben blij dat ik dat niet voorhad, want ik ben er zeker van dat ik dat beest niet opgemerkt had (ik heb er de voorbije dagen op gelet en eigenlijk kijk ik bijna nooit tot ik het papier al in mijn handen heb). Hij heeft de rol wc-papier voorzichtig verder afgerold (de spin bleef gelukkig braafjes zitten), twee blaadjes verder afgescheurd en het papier dan met spin en al in de wc-pot gekieperd (wij zijn dierenvrienden, maar voor spinnen en muggen hebben we geen genade). Een triest einde voor dat beest, ik weet het. Zijt ge als huisspin zo geciviliseerd dat ge uw gat met wc-papier afveegt, dan moet ge dat met uw leven bekopen!!

woensdag 16 september 2009

Terug van vakantie in Figeac

We zijn thuis. Ik wil het al drie zes (na één paragraaf ben ik stilgevallen, we zijn alweer drie dagen verder voor ik dit stukje afwerk) dagen schrijven, maar ik heb de draad van een project opgepikt waar ik hem voor onze vakantie achtergelaten heb, dus mijn hoofd stond meteen op andere zaken.

Het was een geslaagde vakantie. Samen met mijn ouders, mijn zus, haar man en twee kinderen verbleven we twee weken in een huis met drie appartementen nabij het dorpje Figeac. Dat leverde een mooie combinatie op van oude stadjes bezoeken en tijd met de hele familie. We hadden bovendien schit-te-rend weer: het heeft maar één dag geregend (wel net de dag dat we in een hectarengroot dierenpark rondliepen, maar dat maakt het net een charmante herinnering, zoals de regenwandeling door Gent op onze trouwdag).

Jolien heeft zich prima geamuseerd en vond het duidelijk geweldig dat er nog wat ander klein geweld aanwezig was. Neefje Matthias van bijna drie voederde haar met veel liefde stukjes klein kaasje (mini Babybel), keek samen met haar naar Hopla voor het slapengaan, deelde zijn zwembadje met haar en leerde haar trampolinespringen.























En zoals aangekondigd wachtte ons bij onze thuiskomst nog een smakelijk cadeautje. Een pakket met maar liefst 2 cakedegen voor gemarmerde cake en 2 bodems en degen voor frangipannetaart. De helft heb ik uitgedeeld. De Marmercake is gebakken en volmondig lekker bevonden (snel klaar, superhandig, echt lekker en leuk dat dat marmereffect zo goed slaagt) en morgenavond bak ik ook de frangipannetaart voor ons vaste zondagse bezoek aan Mario's en mijn familie!



donderdag 27 augustus 2009

Lekkere vooruitzichten dankzij The Insiders

Ik hou wel van marketing. Van leuke marketing dan toch. Een kortingsbon van een halve euro of een handvol centen zal mij niet over de streep trekken. Dat zijn zoethoudertjes die ik enkel gebruik voor producten die ik al ken en toch sowieso zou kopen. Maar een initiatief als The Insiders, hier leren kennen, dat wekt meteen mijn belangstelling! Net als alle andere gratis testproducten die mijn pad kruisen dankzij uitdeelsessies, roze, blauwe of anderskleurige dozen, staaltjes in ons sportcentrum of gelijk hoe.

Ik ben dus meteen lid geworden en heb mijn kans gewaagd voor de campagne van Herta rond hun nieuwe frangipanetaarten... en ik ben geselecteerd! Zodra we terug zijn wacht ons dus nog een hopelijk heerlijke tijd!

vrijdag 21 augustus 2009

Kind & Gezin 9 - 15 maanden

Jullie hebben nog een verslagje tegoed van mijn bezoekje aan Kind & Gezin (Jolien is overigens al 16 maanden, maar de titel wijst gewoon op de vooropgestelde leeftijd voor de consultatie). Ik zal beginnen met de droge cijfers:

- Ongeveer 8,6 kilogram (want ze wilde niet stilliggen - verplicht neerliggen, daar doet Jolien niet meer aan mee). Daarmee zit ze op gewichtscurve P3 (97% van de meisjes van haar leeftijd weegt meer)
- 75 centimeter. Daarmee zit ze net onder lengtecurve P 10 (dus meer dan 90% van de meisjes van haar leeftijd is groter)
- Geen opmerkingen over lengte en gewicht deze keer. Ze beginnen het zeker stilaan gewoon te worden dat ze klein en fijn is? Ze heeft zich trouwens zowel bij de weegdames als bij de verpleegster en de dokter genoeg laten gelden (protest bij het wegen en meten, omdat het praatje te lang duurde en omdat ze twee prikken moest krijgen), dus ze hebben allemaal zelf kunnen vaststellen dat er genoeg leven in zit.

En iedereen die handenwringend, sensatiebelust en met een zak popcorn binnen handbereik naar hier gesurft is vol voorpret over smeuïge verhalen over vooroorlogse strafpraktijken: ik zal jullie moeten teleurstellen. Tijdens mijn zoveelste speurtocht naar het vermiste boekje stond ik al enkele minuten naar de inhoud van de boekenrekken in onze woonkamer te turen toen ik besloot een hulplijn in te schakelen en Mario onder zachte dwang verplichtte om mee te zoeken. Het heeft welgeteld tien seconden geduurd voor hij vroeg "is het dit misschien", waarbij hij vragend met het bewuste Gezondheidsboekje stond te zwaaien.

- "Waar hebt ge dat gevonden?"
- "Hier, bij uw kookboeken"


Te mijner verdediging: het stond niet zomaar naast het eerste het beste kookboek van de Boerinnenbond. Nee, het stond naast de kookboekjes van Kind & Gezin. Er zat dus wel enige logica achter. Ik was hem alleen zelf vergeten.

Grote voordeel van mijn driedaagse zoektocht: ik heb wel een hondertal nieuwe, volstrekt logische plekjes bedacht waar ik dat boekje kan opbergen in afwachting van het volgende bezoek. En ik kan maar beter een volstrekt logisch plekje uitkiezen, want dat bezoekje staat pas gepland op 21 april 2010 om 17u50!

dinsdag 18 augustus 2009

Kwijt

Ik moet straks met Jolien naar Kind & Gezin en ik kan haar Gezondheidsboekje maar nergens vinden. Oké, ik ben niet van de ordelijkste, maar ik heb wel vaste 'rommelhoopjes' waar steeds weer min of meer dezelfde dingen op belanden. Maar nu heb ik al die hoopjes doorzocht en... niks. Ik zal wel weer eens in een verlicht moment een nieuwe vaste plek uitgekozen hebben (want dat ding slingerde inderdaad maar wat rond) en die heb ik dan zo goed uitgekozen dat ik hem niet meer kan vinden.

Met nog minder dan twee uur te gaan heb ik mij al bij mijn lot neergelegd: met lichtroze kaken de nodige excuses stamelen en dan van alle drie of vier de K&G-medewerkers niet begrijpende blikken, een uitbrander en wellicht ook tien bladzijden straf krijgen. Want geef toe: ze zijn heel vriendelijk en behulpzaam maar toch niet altijd even openminded. Ik acht ze er dus toe in staat.

zaterdag 15 augustus 2009

Verse ananas

Mijn ventje heeft gisteren de trein naar Bornem genomen en heeft dan 100 kilometer aan een stuk (of toch zo ongeveer) gewandeld. Toen hij na 20 uur de eindstreep bereikte, kreeg hij als beloning een diplomaatje, een medolle, een flesje bier en... een verse ananas! Ik ben nog nooit zo trots geweest dat wij verse ananas in huis hebben!

Aan alle andere onversaagde stappers: mijn oprechte bewondering en een nederige buiging!

donderdag 13 augustus 2009

Dak in panne

Ik heb vanuit mijn bureau thuis zicht op een parking die amper gebruikt wordt. Voor de meeste mensen misschien niet meteen het meest idyllische uitzicht, maar het geeft wel een ruimtegevoel en het is lekker rustig.

Sinds een tijdje wordt mijn parkingrust geregeld verstoord door een man die zijn Franse Buldog daar komt uitlaten. Tijdens het mooie zomerweer van een paar weken geleden (weet u nog?) komt hij plots tot helemaal in mijn hoek gelopen en roept hij iets, duidelijk om mijn aandacht te trekken. Licht geërgerd steek ik mijn hoofd uit het raam. "Of we wisten dat er een zestal dakpannen van ons dak losliggen?" Mijn ergernis ruimt plaats voor dankbaarheid. Nee, dat wist ik niet en dat is pertang handig om te weten. Ik bedank hem en doe verder een praatje, waarin hij laat vallen dat hij al vaak gezien heeft wat voor schade dit kan aanrichten, een zinnetje dat in mijn hoofd blijft hangen. Want dit probleem moet liefst snel opgelost worden, maar ik ken niemand die dat kan (bij mijn weten toch niet), dus waar vind ik iemand die dat kan oplossen?

Een tijdje later loop ik met Jolien naar de GB als ik naast de Wibra op de Antwerpsesteenweg een man met een klein wit hondje in de inkom van een appartementsgebouw zie staan. Ha, dat moet de achterbuur zijn! Ik stap er dus op af ("weet ge nog wie ik ben?") en vraag of hij dan niet in den bouw werkt en dat probleem kan oplossen. Hij ziet het zitten, maar moet wel nog een lange ladder zien te vinden, want hij werkt niet in den bouw. Hij neemt mij ook even mee naar de betreffende parking zodat ik mijn eigen dak eens met eigen ogen kan zien. Inderdaad, een hoop verschoven pannen en een gat ter grootte van een volledige dakpan. Daar moet iets aan gedaan worden. Ik geef voor de zekerheid mijn telefoonnummer.

Dit weekend krijg ik een sms: dat hij een ladder heeft en dat ik mag laten weten wanneer hij kan langskomen. Het is dus vandaag geworden. Ik was behoorlijk nerveus want ik was bang dat die man met zijn ladder, een paar dakpannen en vooral zijn klikken en klakken van ons dak zou donderen, maar hij is netjes rechtgebleven en heeft alle pannen terug op hun plaats gelegd. En dan heb ik hem met een mooie zakcent en mijn oprechte dankbaarheid naar huis gestuurd. Innige vriendjes zullen we niet worden, maar ik ben wel blij dat ik zo'n lieve achterbuur heb!

maandag 10 augustus 2009

Pikkendief!

Hoe oud is Jolien nu? Bijna 1 jaar en 4 maanden... Zo jong en al op het verkeerde pad! En wat erger is: ze sleurt mij mee in het verderf! Sinds dit weekend heeft Jolien namelijk haar eerste winkeldiefstal op haar kerfstok!

We waren een weekendje aan zee, bij Mario's ouders en ik was in Oostende de Hema binnengewipt. Ik ben eerst langs de kleertjes gepasseerd en had staan twijfelen bij een slaapkleedje, maar heb dan toch beslist het niet te kopen. Daarna heb ik nog met een fles zonnemelk in mijn handen gestaan, want de onze is bijna op en omdat het seizoen al naar zijn einde loopt, vind je bijna nergens meer factor 30. En dan door naar de snoepafdeling om de veelbejubelde rozijnen-met-yoghurtlaagje-van-Jip-en-Janneke te kopen, want ik was nu toch wel verdomd nieuwsgierig geworden! (Overigens: getest en goedgekeurd! Lekker, leuk verpakt en nog vrij gezond op de koop toe!) Jolien de zak rozijnen in handen gegeven, naar de kassa om te betalen en wijle weg.

Niks aan de hand, tot ik Mario later tegenkom en tegen hem stond te praten naast de buggy van Jolien... en plots mijn aandacht getrokken werd door iets geels onderin de voetenzak... De fles zonnemelk! Ik kreeg meteen een kop als een tomaat. De rozijnen had ik wel betaald, maar die fles was ik helemaal uit het oog verloren (zelfs letterlijk)! Als goede burger had ik naar de winkel moeten terugkeren, mijn excuses aanbieden en de fles alsnog betalen. Maar als gemakzuchtige mens en volleerde dievegge heb ik mijn mond gehouden en gedacht "dan moeten ze hun spullen maar beveiligen". Ik koop trouwens regelmatig spulletjes in de Hema, met de winst die ze dankzij mij al gemaakt hebben, voelen ze die ene fles zonnemelk niet. Maar het feit blijft wel dat moeder en dochter in de praktijk een dievenbende vormen die een heus misdrijf op hun geweten hebben. Al zat Jolien daar helemaal niet mee in. Ze was apetrots op haar buit:

donderdag 6 augustus 2009

Nieuwe helm

Ik had een probleem met Joliens fietshelm. Dat ding schoof altijd maar over haar ogen en als ze hem probeerde weg te trekken, liet de velcro van de schelp los, zodat ze die in haar handen had en de ring die rond haar hoofd zit gewoon nog over haar ogen bleef hangen. Allesbehalve comfortabel!

Ik ben dus naar een andere fietsenwinkel getrokken (de eerste helm hebben we in Oostende gekocht) en heb ontdekt dat Jolien haar hoofd gewoon nog te klein is (er zullen niet veel hersenen in zitten zeker?) en dat er nog een kleiner model bestaat. En zo vliegt Winnie The Pooh aan de kant en gaat mejuffer voortaan in modieus roze de fiets op!









maandag 3 augustus 2009

De drie weken waren zo voorbij!

Ze zijn omgevlogen, de drie weken waarin de crèche gesloten was. We hadden er wel met gemengde gevoelens naar uitgekeken (klinkt misschien vreemd, maar wel meer mensen hebben dat), maar het is een heerlijke tijd geworden, en dat is grotendeels te danken aan Mario. Hij heeft zijn dagplanning helemaal aangepast zodat het werk dat de meeste concentratie vereist niet langer aan het eind van de voormiddag in de planning zou staan, wanneer ik net groentenpap kom geven, Jolien een propere pamper aantrek en omkleed voor haar middagslaapje, maar naar de namiddag verhuisde, wanneer ik toch bijna altijd de deur uit was. Want één ding is wel duidelijk: Jolien (en waarschijnlijk gelijk welk ander kindje van min of maar haar leeftijd) een hele dag thuis entertainen, drie weken lang, dat is onbegonnen werk.



We hebben dan ook veel kleine en grote uitstapjes gemaakt, waar ze altijd met volle teugen van genoot. Want op stap gaan, daar doe je Jolien altijd wel een plezier mee. Gelijk hoe, hoe lang, of waarnaartoe. Zo trokken we onder andere naar de bakker, de bank, de GB, de kapper, de winkels in het centrum, de Gentse Feesten, de zee, Aviflora, Mats in Gasthuisberg en Huizingen.



Het waren heerlijke dagen. Ik had een echt vakantiegevoel en genoot volop van de zee van tijd met Jolien. En nu is de crèche terug open en is mijn kuikentje weg. Bovendien is Mario ook de deur uit, naar een potentiële klant voor een contractbespreking. Mijn nest is dus leeg. Ik moet er weer aan wennen. Ik kan mijn kop maar niet op mijn werk krijgen en worstel met een leeg gevoel. Ik ben de voorbije weken gegroeid in mijn rol als fulltime-mama en ben nu een grotere moederkloek dan ik zelf had gehoopt. Nog dik vier uur en ik mag Jolien weer gaan halen. Ze zal wel doodop zijn, want ook zij zal weer moeten wennen aan de drukte van andere kindjes om haar heen, maar da's een goede zaak. Dus geef ons nog een dag of twee en we vallen allemaal wel weer in onze oude plooi!

donderdag 30 juli 2009

Provinciaal domein Huizingen

Om het in het water gevallen uitje naar Planckendael toch een beetje goed te maken ben ik met Jolien en mijn moeder een namiddagje naar het Provinciaal domein van Huizingen getrokken. Het was jaaaaren geleden dat we daar geweest waren en het zat allemaal al in een heel diep, donker hoekje van mijn geheugen, maar hoe langer ik er rondliep, hoe meer ik herkende en hoe meer herinneringen er naar boven kwamen.

Het domein is opgebouwd rond een kasteeltje (nu een restaurant en tearoom met groot terras) met een vijver waarop ze bootjes en pedalo's verhuren. Daarrond ligt een supergroot, echt enorm park met grasvelden, bossen, een blindentuin, een openluchtzwembad, een visvijver, twee speeltuinen en een hoop dieren. Ik moet wel toegeven: veel verder dan de draaimolen, de speeltuin voor kinderen tot 8 jaar, de geitenweide en een stuk bos zijn we niet geraakt. Maar dat was al voldoende voor een heerlijke namiddag.

We zijn begonnen met 2 ritjes op de draaimolen









Daarna zijn we de speeltuin ingedoken. Die was eigenlijk wel op ietwat grotere kinderen gericht, maar Jolien is gek op glijbanen en daarvan stonden er vier in verschillende formaten aan de zijkant. Dus glijbaan op, glijbaan af en Jolien beleefde de tijd van haar leven.



En dan ontdekte Jolien een fontein naast de speeltuin. WATER! Glijbanen zijn geweldig, maar water staat nog een trapje hoger! Ze stond er meteen bij en aarzelde wel even, maar dan duurde het niet lang voor haar gezicht helemaal natgespat was. Schoenen uit, jurkje uit en nog eens vijf minuten later ook body'tje uit. En keer op keer herhaalde ze hetzelfde ritueel: naar de fontein, even gefascineerd staan kijken, dan stralen of druppels vangen en vervolgens helemaal natgespat en gibberend terug naar mij komen rennen. Of linea recta terug naar de glijbanen en het zand van de speeltuin. Water en zand... volgens mij een plakkerige en schuurderige combinatie, maar Jolien had er geen last van!













Toen de vermoeidheid begon toe te slaan, zijn we de geitjes gaan voederen. Die beesten staan op een hele wei vol met gras, maar ze staan wel bij de draad te drummen om het gras te eten dat de kindjes plukken... Ik zou mijn gras liever zelf uitkiezen en afgrazen, maar zij maken zich liever populair bij hun kleine publiek. Ieder zijn ding, zeker?

Toertje wandelen, ijsje en koekje snoepen, nog een laatste ritje op de draaimolen en dan was het kindje moe. Ze is als een baksteen op de achterbank in slaap gevallen. Ik was van plan nog even binnen te springen toen ik mijn moeder thuis afzette, maar waar Jolien normaal gezien wakker wordt zodra je stilstaat, mafte ze nu gewoon door. Ze moet goed moegespeeld geweest zijn! Ik heb mijn tussenstop dan maar geschrapt en heb mijn slapende meisje gewoon terug naar huis gevoerd.

Mats

Weer goed nieuws uit de familie: vanmorgen is mijn nichtje Heidi bevallen van haar eerste zoontje, Mats. Lengte, gewicht en andere details ken ik nog niet, maar ik wens de nieuwbakken mama, papa, oma, tante en nonkel allemaal een heel dikke proficiat!

maandag 27 juli 2009

Plots

Ik blijf mij erover verbazen hoe plots koorts kan doorkomen. Woensdagavond had ik van Lies nog complimentjes gekregen dat Jolien zo vrolijk was (was eens iets anders dan de huilende Jolien die zij om een of andere reden vaak op haar bord krijgt) en op donderdagochtend haal ik een echt gloeilampje uit bed.

39,4. Suppo. Heel de ochtend een hangerig kindje dat wel dingen wilde doen, maar enkel als het van op mijn schoot kon. 's Middags opnieuw 39,9. Suppo en dutje. Mario denkt op dit ogenblik al aan de Mexicaanse griep. Na haar dutje viel het met de koorts al wat beter mee (38,4), maar Jolien is duidelijk niet in vorm. We gaan met Stef en Ingrid en hun Hanne naar de Feesten en we belanden bij een draaimolen op de kermis, maar ze is er met geen stokken op te krijgen. Hanne heeft niet gemord dat ze ook Joliens ritjes mocht oprijden! Ondertussen ging Jolien van het ene stel armen naar het andere, maar het liefst van al zat ze toch bij Mario of bij mij. Er stonden nog een etentje en een voorstelling van Zaza (goeie cartoonist, maar met die zaalshow is toch veel meer te doen) op het programma, dus we moeten ons gloeiende koalaatje met het nodige geschreeuw en een laatste suppo in de armen van de oppasser achterlaten.

Vrijdag had ze wel nog verhoging, maar de echte koorts was alvast weg, al was Jolien duidelijk nog niet in haar plooi. Zaterdag en zondag (we zaten een weekendje aan de zee, bij Mario zijn ouders) ging alles weer beter, maar vanmorgen had ze opnieuw verhoging. Afwachten wat er scheelt. Ik heb wel gezien dat ze onderaan twee kiezen bij krijgt, maar van haar andere tanden en kiezen heeft ze nooit echt veel last gehad. Dus ofwel is het dat, ofwel broedt er nog iets anders in haar systeem. Afwachten. We zullen wel zien.

vrijdag 17 juli 2009

Naar de kapper

Gisteren ben ik voor het eerst met Jolien naar de kapper gegaan. Ik had het haar in haar hals en haar frou-frou wel al een paar keer bijgeknipt, maar de laatste tijd lukte mij dat echt niet meer. Na één keer knippen begon ze steevast te protesteren, zich weg te trekken en mij weg te duwen. Niet helemaal ongevaarlijk met een schaar in je handen... Mijn vader had ook al eens geprobeerd, maar ook zonder succes. Na één knipje hield hij het voor bekeken. Ik heb daarom maar een afspraak gemaakt bij een echte kinderkapper die toevallig ook nog eens op amper 200 meter van bij ons thuis gevestigd is. En tot het laatste ogenblik ben ik blijven twijfelen of we ook daar wel met een echt kapsel weer buiten zouden geraken (Jolien kan nogal heftig zijn).

Om te bewijzen dat een knipbeurt echt geen overbodige luxe was heb ik nog snel in echte Flairstijl een 'VOOR'-fotootje getrokken:





Het begon wel al goed. Toen we binnenkwamen was de kapster nog met een jongetje bezig, maar Jolien was helemaal gefascineerd door de omgeving. Regelmatig wees ze wel weer iets nieuws aan, gepaard met een enthousiaste "o" en ze is braaf blijven wachten.

Toen het haar beurt was, mocht ze plaatsnemen op een stoeltje met een stuur ervoor. Instant succes. Dat ronddraaiende ding in haar handen kon haar wel boeien. Toen ze een cape omgeslagen kreeg protesteerde ze even omdat ze haar handen niet meer kon zien, maar toen de handen en het stuur opnieuw te voorschijn getoverd werden, vond ze alles weer prima. Haar haar laten natspuiten vond ze maar niks, maar het duurde zo kort dat ze niet verder kwam dan een pruillip en wat gepiep. Even naar Plop (in de kaptafel is een tv-tje ingebouwd) kijken en het ging alweer beter. De kam door haar haar was bruusker dan ik doe, dus daar verscheen opnieuw de pruillip, maar opnieuw was ze zo vriendelijk om het daarbij te houden.



De kapster had intussen de dvd van Plop vervangen door eentje van Tik Tak en dat bezorgde Jolien meer dan voldoende alfeiding tijdens het knippen zelf. Moet ik ook maar eens in huis halen, we hebben eigenlijk nog geen enkele dvd voor haar, ze kijkt nooit tv. Dankzij de kapster is trouwens een mysterie uit mijn leven opgehelderd. Wanneer ik als kind naar Tik Tak keek en de begingeneriek met de ronddraaiende schaapjes begon, voorspelde ik volgens mijn moeder altijd of het hondje aan het einde van het filmpje wel of niet zou verschijnen ("Onne kom" / "Onne kom nie"). Ik wist dat zelf niet meer en wist dus ook niet meer waaraan ik dat zag, maar dankzij de kapster ben ik weer helemaal ingewijd in dat geheim. Nog iemand?

Om kort te gaan: Jolien is veel rustiger gebleven dan ik gevreesd had, al was het op het einde wel bijna genoeg geweest - kijk maar naar haar snoetje op deze foto:



En als kers op de taart werd ze beloond met een heus diploma, waarop een echt haarlokje gekleefd is, een leuk souvenir!



En wie een "VOOR"-foto publiceert moet natuurlijk ook een "NA"-foto publiceren, dus hier is-ie, met Mario als gelegenheidsmodel:



Je ziet haar ogen weer, het zijn 12 goed bestede euro's!!

woensdag 15 juli 2009

Weg en ...?

Nog een mooi staaltje kinderpraat van Matthias, het zoontje van mijn zus van bijna 3 jaar:

Matthias steekt zijn handjes achter zijn rug en zegt dan: "Mijn handjes zijn weg!"
Hij haalt ze van achter zijn rug vandaan, steekt ze voor zich uit en zegt dan: "Mijn handjes zijn thuis!"


De arme duts is gisteren ziek geworden. Slechte timing, want mijn zus en ik zouden vandaag met de kinderen en mijn moeder naar Planckendael trekken als laat moederdaggeschenkje. Die plannen vallen dus tot mijn grote spijt in het water...

dinsdag 14 juli 2009

De spirituele vervangkuisvrouw

Onze kuisvrouw is met vakantie, dus ik had aan Partena om vervanging gevraagd. Rozemarie staat netjes om 5 voor 8 aan de deur en ziet er een verzorgde en lieve dame van ergens halverwege de 40 uit. Ik laat haar binnen en stel voor dat ze haar spullen in de zetel in de living legt. Ondertussen begint zij te vertellen dat ze zo slecht geslapen had vannacht en dat ze denkt dat dat komt doordat ze nog niet over de dood van haar hondje is. Beauty is drie maand geleden overleden en was 14,5 jaar oud. Tegen die tijd stond ze ongeveer te wenen. Wij hadden sinds mijn 3e middelbaar twee katten thuis en ik ben als kind ook eens echt kapot geweest toen de goudvis die ik tijdens een ziekte gekregen had enkele maanden later stierf. Ik begrijp dus wel dat zeker het verlies van een hond erg zwaar kan aankomen en geef wat medelevende opmerkingen als "zo erg", "het is echt nog niet lang geleden" en "ja, zoiets vraagt wel wat tijd". En dat ze al een nieuwke heeft, maar dat het toch een ander hondje is ("ja, ge moet daar nog een band mee krijgen, he. Dat komt wel!") en dat ze er graag nog een tweede wil en dat ze al naar een paar fokkers gegaan was, maar dat zijn allemaal koningspoedels (Beautieke was een poedel) of dwergpoedels en zij had een middenslag en dat er nog een fokker in Brugge zou zitten en dat ze de naam had, maar dat ze geen internet heeft en dus het adres niet kon opzoeken. "Maar wij hebben hier internet, ik zal wel eens voor u kijken". Als een klein kind hing ze aan mijn scherm geplakt, driftig alle nieuwe telefoonnummers aan het noteren die ik tegenkwam. Ik heb haar uiteindelijk een lijst met alle poedelfokkers van de Koninklijke Belgische Poedelclub afgedrukt en netjes alle fokkers van middenslagpoedels aangeduid. Ze was ermee in de wolken.

Ik loop wat af en aan met Jolien en tijdens onze korte ontmoetingen begint ze mij vanalles en nog wat te vertellen. Dat ze zo moe is, want ze is wat bezig met spiritualiteit en daarvoor moet van een Indische mevrouw vanalle dingen doen. Zo is ze erachter gekomen dat Greet Rouffaer in een vorig leven de overste was van het klooster waar zij als non in zat en dat die toen erge dingen met haar heeft gedaan waar ze nu voor moet boeten ("tis daarom dat ze toen dat ongeluk had en zo verbrand is geraakt"). Maar zij moest van die Indische mevrouw dan ook vanalles voor Greet doen om haar te vergeven. Zo heeft ze een week de brandwonden van Greet overgenomen en dus dezelfde pijn gevoeld, om die van Greet te verlichten. Ze heeft Roufaer van deze hele historie op de hoogte gebracht. Ze heeft haar brieven geschreven, een foto opgestuurd van de non die ze in een vorig leven was en heeft haar tijdens haar huwelijk ontmoet en daar ook vanalles over verteld.

In een ander vorig leven is haar nog een hoop onrecht aangedaan door Emma Thompson, dus daar is ze ook vanalles voor aan het doen geweest (via meditatie en dergelijke) om zich daarvan te zuiveren. Emma was een courtisane aan het Indische hof die op haar 14e zwanger raakte van onze tijdelijke poetshulp in een van haar 3 vorige levens. Het was een ongelukje, dus Emma sloeg in paniek en vluchtte en daardoor is haar baby (onze poetshulp dus) gestorven. En daar is ze nu dus voor aan het mediteren en naar Italië en weet-ik-veel waar nog naartoe aan het reizen om zich te zuiveren.

En zo pikt ze vanalles en nog wat op, van pijnlijke doden uit lang vervlogen tijden over de dolende ziel van Michael Jackson "die maar moeilijk zal kunnen opstijgen omdat hij zo gehecht was aan de roem" tot het feit dat Mario een creatief beroep heeft (ik had haar wel net uitgelegd dat ze de stiften op zijn tafel niet zomaar in het bakje met de andere stiften mag leggen) en dat Jolien een fel karakter heeft (maar ik had wel net verteld dat ze zich nogal kwaad kan maken als ze haar goesting niet krijgt).

Het was een lieve dame die fantastisch werk verricht heeft en sinds ik de eerste reeks van Het Zesde Zintuig op Nederland gezien heb, ben ik opnieuw beginnen twijfelen aan alles wat ik al weggerationaliseerd had. Ik spreek mij dus niet uit over het al dan niet bestaan van spirituele ervaringen, want ik ken wel mensen die daar erg positieve dingen uit halen. Maar deze vrouw leek mij toch iemand te zijn die het zichzelf er alleen maar zwaarder mee maakte. Ze liep er alleszins nogal over te klagen en door haar spirituele leed heeft ze vroeger 14 jaar aan anorexie geleden, dus zo gezond leken haar ervaringen mij niet.

En ik stel mij dan ook altijd even in de plaats van iemand als Greet Rouffaer. Je bent dan al bekend, hebt dan al een ernstig ongeluk gehad en dan staat er op je huwelijk plots een vrouw voor je neus die zegt dat ze je brandwonden voor een deel overgenomen heeft en dat die de tol zijn die je moet betalen om wat je in een vorig leven als moeder overste hebt gedaan. En oja, proficiat met je huwelijk!

Ik luister geboeid, afwisselend met ongeloof en empathie, naar dit soort verhalen en ben voor de rest blij dat ik mij niet aan pijnlijke meditaties moet overgeven!

Een dag na het schrijven van dit bericht zijn er mij nog enkele punten van haar verhaal te binnen geschoten. Dat haar astrologen haar al verschillende keren beloofd hebben dat ze na alle zuiveringen nog een man en een kind zou krijgen, maar dat ze niet goed begrijpt wanneer dat zou zijn, want ze is nu al 50 en het duurt nog wel 9 jaar (!) tegen dat ze al die zuiveringscycli om Greet Rouffaer en Emma Thompson doorlopen heeft.

Dat Greet Rouffaer Rozemarie als tweede naam zou hebben, uitgerekend haar voornaam. En dat dat toch geen toeval kan zijn, dat uitgerekend zij van al die duizenden (?)mensen op aarde haar voornaam als tweede naam heeft.

Ze heeft tijdens dromen en het bekijken van een film met Emma Thompson ("maar ge ziet dat ze een hard gezicht heeft, dat ze in een vorig leven zo'n slecht karakter had") verschijningen gehad met boodschappen over de gezondheid van haar Beauty. De Maagd Maria toonde haar een hersenscan van haar poedel en duidde 3 tumoren aan. EN tijdens de film met Thompson zag ze 2 keer een donkere tunnel met daarin de boodschap dat het einde van het leven van haar hondje nabij was. Het was toen zaterdag, haar dier was al ziek "en op dinsdag was het dus al gedaan he". In haar zoektocht naar een nieuwe hond schakelt ze ook astrologen in. Zo had ze een hondje gezien dat maar flauwe oogjes had en kale plekken op zijn kop en rond zijn snoet. En toen hebben die 2 astrologen haar bevestigd dat het dier ziek was. Lijkt mij een logische conclusie...

donderdag 9 juli 2009

Crèche met vakantie

Ze is nog een laatste dagje naar de crèche en dan is Jolien drie weken thuis. Drie weken. Ik moet toegeven dat ik (we!) even moest slikken toen ik dat eind vorige maand op het reservatieformulier las. Een week tijdens de Gentse Feesten, dat had ik wel gedacht. En een weekje aansluitend ervoor of erachter was ook nog wel te verwachten. Maar ze zijn dus nog een week langer gesloten. Nuja, het was mijn eigen schuld. Ik had het vakantieoverzicht dat ik begin dit jaar gekregen had maar beter moeten bekijken.

Ik zie dus onverwacht mijn werkgelegenheid en bijgevolg ook mijn inkomen deze maand drastisch beperkt worden. Gelukkig heb ik deze week een goedbetaalde grote opdracht gehad en zorgt dat op financieel gebied al wat voor een mentale geruststelling. Ik zal nog wel wat werken tijdens haar dutjes en als ze er een paar keer in zou slagen om zich op haar eentje bij mij in mijn bureau bezig te houden. En Mario zal ook wel tijd vrijmaken om zich over haar te ontfermen als ik toch per se een opdracht moet afkrijgen. Maar uit ervaring weet ik dat dat toch beperkt blijft.

Wat vervelender is, is dat Mario op slag ook minder aan werken zal toekomen. Hij werkt in de woonkamer en als Jolien thuis is wordt hij ook vanzelf meer gestoord. Groentepap, fuitpap, tussendoortjes, pamper verversen, omkleden voor en na het slapen,... Ik val geregeld met Jolien de woonkamer binnen en verstoor dan de rust die zijn tekenwerk toch wat makkelijker maakt. Ik overweeg daarom om haar eetstoel drie weken in de keuken te installeren en daar ook voor mij een klapstoel te zetten (we hebben geen tafel in de keuken), zodat hem toch wat extra rust gegund wordt. En daarnaast zal ik er ook geregeld met Jolien op uit trekken om leuke dingen te gaan doen. Want al was het even slikken, ik kijk er toch erg naar uit om veel met haar bezig te kunnen zijn en haar een fijne vakantietijd te bezorgen!

woensdag 8 juli 2009

Valkenburg

Ons weekendje weg was een succes. Voor ons was het heerlijk om weer het koppel te kunnen zijn dat we al de jaren voor de komst van Jolien waren. Nu we met 3 zijn, verschuift dat gewoon wat naar de achtergrond. Je leven is meer geregeld door Joliens eet- en slaapuren en als ze wakker is ben je vanzelf veel met haar bezig. Ze is nog volledig van ons afhankelijk en komt op de eerste plaats. Logisch en geen probleem, maar dat neemt niet weg dat het ook leuk is om weer met tweetjes op stap te zijn en dat we elkaar wat begonnen te missen. We hebben er dus volop van genoten.

Jolien op haar beurt heeft zich voorbeeldig gedragen. Veel buiten gespeeld, binnen rondgelopen, flink gegeten, braaf geslapen en maar één keer een huilbuitje uit koppigheid gehad. Mijn ouders hebben dat fantastisch gedaan. Toen ik na afloop aan mijn vader vroeg of het dan wat meegevallen was, antwoordde hij in zijn geheel eigen stijl "laten we zeggen: het is niet tegengevallen. Maar ge moet dat nu ook niet elk weekend doen". Neem het van mij aan: een positieve conclusie. En dat laatste vind ik maar logisch!

vrijdag 3 juli 2009

Weekendje weg

Ik kijk erg uit naar het weekend. We gaan een nachtje op hotel in Valkenburg, maar dan wel zonder Jolien. Ik heb geregeld dat ze bij mijn ouders mag gaan overnachten als cadeautje voor Mario voor onze eerste huwelijksverjaardag, want op 6 juni waren wij één jaar getrouwd. Niet het gemakkelijkste jaar uit ons meer dan zevenjarig samenzijn, maar dat had meer met de komst van Jolien te maken (ze is wel nog lekker rebels als buitenechtelijk kind geboren!) dan met de overstap naar de huwelijkse staat.

Een overnachting zonder Jolien is een primeur. Mijn schoonouders hebben er al een paar keer een avondje op gepast terwijl wij met ons tweetjes weg waren, maar dan waren we er 's ochtends altijd weer om haar uit haar bedje te halen. Ik hoop dus dat ze haar manieren houdt en dan zullen wij dat ook doen!

Update: We waren best tevreden over hotel Ziza. Nette kamers. Piepkleine, maar functionele en vooral schone badkamer. Zeer centraal maar toch rustig gelegen. Lekker, verzorgd en vooral ook origineel ontbijtbuffet. En bovenal heel vriendelijke en behulpzame uitbaters (we mochten onze bagage na het uitchecken nog laten staan).

donderdag 2 juli 2009

Respect

Vanmiddag stappen Mario en ik de deur uit om een broodje te gaan eten. Een paar huizen verder merk ik plots een duif op, die in een hoekje achter een houten palet op de stoep zit. Hij zit daar zo vreemd en stil, dus ik stop en ga er even naar kijken. Het dier is duidelijk gewond. De linkervleugel ligt van zijn lichaam af en ik zie een donkere plek tussen de veren op zijn rug en flank. Zeker aangevallen door een kat, concludeer ik. Met dit weer geef ik het dier maar weinig overlevingskansen, maar Mario besluit onmiddellijk om het wat water en iets te eten te geven. We keren dus terug naar huis en komen een minuutje later terug met de uitgeknipte bodem van een leeg flesje water, gevuld met lekker koel water, en een koekje van Jolien dat toch maar lag uit te drogen. Het dier is bang als ik te dichtbij kom en flapt met zijn vleugels, maar geraakt niet verder weg dan een paar centimeter.

Op dat ogenblik stopt een metertje verder een blauwe, getunde Volkwagen Golf waar een jong koppeltje uitstapt. Wenkbrauwpiercing, allebei een oversized bermudashort, beetje stoer uiterlijk en een boxer op de acherbank. Met het idee "meer kunnen we niet doen, ik zou niet weten wie we voor een gewone duif kunnen bellen" willen we verderstappen, maar het koppeltje heeft de duif gezien en komt onze kant op. "Zit die hier al lang?" Ik leg uit dat we hem zo gevonden hebben en niet weten wat we nog kunnen doen en het meisje stapt kordaat op de vogel af, pakt hem op en inspecteert hem. "We brengen hem naar de dierenarts" en nog geen tel later hebben ze de plannen, die ze ongetwijfeld hadden, laten varen en zitten ze alweer in de auto om het diertje te laten redden door iemand met kennis van zaken. Het toeval wil dat we hen op de terugweg na ons broodje weer tegen het lijf, of beter 'de auto' lopen. De dierenarts vermoedt dat het beest tegen een raam gevlogen is en de pootjes zijn verlamd. Als dat in orde zou komen, overleeft hij het.

En zo hebben Mario en ik ons tijdens het eten bezonnen over uiterlijk en daden. Dat een uiterlijk hoegenaamd niet alles zegt over hoe iemand is, dat het ons zo raakte dat die twee stoere begin-twintigers zich zo om die duif bekommerden (en dat wij het dier zijn plan hadden laten trekken met wat water en een koekje - "loop zelf maar naar de dierenarts"?). En dat je dus respect kan afdwingen met wie je bent en bovenal met wat je doet.

Een mooie parabel over een gewonde stadsduif en een zweem van magie in het dagelijkse leven.

dinsdag 30 juni 2009

14,5 maanden

Of in gewone mensentaal: dik een jaar en twee maanden. Jolien heeft 2 tanden onderaan, 4 tanden bovenaan en achter die bovenste tanden volgt een gat en dan aan elke kant het begin van nog een tand, een kies vermoed ik.

Als je er eens bij stilstaat beschikt ze al over een indrukwekkend arsenaal aan vaardigheden. Daarom hier een willekeurig en niet-beperkend overzichtje:

- vooruit én achteruit stappen
- zelf van een bekertje of glas drinken
- met het nodige gemors alleen eten (ik mág gewoon niet meer helpen, want dan begint ze kwaad te protesteren) (kleverige pap met al wat grotere stukken erin lukt het best)
- in haar handjes klappen en met haar handen draaien
- haar sokken uittrekken
- "Hoor je dat?" zeggen door met haar vinger naar haar oor te wijzen en een verbaasd of enthousiast "o" uit te stoten
- met een rietje drinken (ze was nog geen jaar toen ik haar eens van mijn chocomelkje liet drinken met het idee "ze krijgt daar toch niks uit". Flinke misrekening! Sindsdien moet ik het met halve of zelfs nog kleinere chocomelkjes stellen...)
- helpen tijdens het aankleden (armpjes in de mouwen of armsgaten steken, sokken en schoentjes tegen haar voeten houden, hoofd opheffen of buigen als je een body'tje aan- of uittekt)
- dansen (met de armen zwaaien of met haar poepke schudden)
- mama, papa, ba(l) en dada zeggen
- zwaaien en handkusjes werpen
- tutje en Peppa zelf afgeven als je haar uit bed haalt
- zich kwaad maken als ze haar goesting niet krijgt
- een balletje weggooien of tegen een bal trappen
- giechelen, huilen, boos en bang zijn, ons tot wanhoop drijven en ons keer op keer helemaal doen smelten, maar dat hoort er natuurlijk allemaal bij!

Van NAN AR naar gewone opvolgmelk, 2e poging

Ik had al eens een poging ondernomen om over te schakelen van NAN AR naar gewone opvolgmelk, maar toen was het nog te vroeg. Deze keer is het wel gelukt. Jolien drinkt al goed van een bekertje en drinkt ook geregeld gewoon volle melk, dus ik heb nog eens een poging ondernomen. Ik moet wel nog een schepje Bambix 7 granen toevoegen om het een klein beetje in te dikken, maar deze keer gaat het goed. Nu zal ik mij maar eens verdiepen in het afbouwen van flesjes, zeker? Wanneer moet dat en hope pak je dat aan? Iemand tips?