Pampowine

Nu zelfs de nazomer baan moet ruimen voor de échte herfst, nog snel even een sfeerbeeldje van de voorbije zalige zomer:

Danstalentje

We hebben er nog een danstalentje bij in de familie:

Danstalenten

Toen Jolien eind april zo voor de tv stond te dansen, bleek duidelijk dat ze te veel naar de winnares van het Songfestival had gekeken.

En soms danst ze meer als een ongeleid projectiel:

Nuja, haar stijl is altijd al een beetje - euhm - bijzonder geweest, al was haar start niet zo slecht. Ik kan alleen maar hopen dat dit überschattige gewiebel de voorbode is van een juister gevoel voor ritme en lichamelijke expressie:

Lena in volle sprint

Het is hier stilletjes, maar dat komt omdat het in de echte wereld hard vooruitgaat. Dat fenomeen kent u als ervaren bloglezer wel al. Tijd dus om al die nieuwigheden even vast te leggen.

Toen Lena goed een jaar was, heb ik met haar de afspraak gemaakt dat we gewoon tegen iedereen zouden zeggen dat ze nog maar negen maanden was. Dat zou tenminste overeenkomen met haar kledingmaat (68, ofwel maatje 6 maanden), met het feit dat ze nog altijd geen tanden had en dan zou ze met haar motorische ontwikkeling (vlotjes aan twee vingers en wankelend aan één vinger stappen) zelfs wat voor liggen op leeftijdsgenootjes. En dan vierden we in september gewoon lekker opnieuw haar eerste verjaardag, iedereen content.

Nu, twee maanden later (14 maanden in moedertaal) vindt ze het precies zelf tijd dat er wat schot in de zaak komt. Maat 68 wordt langzaam te klein, 74 lijkt de nieuwe norm te worden. Het eerste witte puntje boort zich al een week een weg naar de buitenwereld. En na wat extra oefenen met Mario maandagavond heeft ze blijkbaar ook voor het stappen een klik gemaakt, want sinds dinsdag is ze plots met volle overtuiging alleen weg. Al lijkt het soms toch iets vlotter te gaan als ze iets in haar handen heeft. Ingebeelde houvast kan precies wonderen doen!

Echt op alle vlakken schiet ze als een komeet vooruit. Ik heb haar weken attent proberen te maken op de poezen van de buren, maar nu ze ze eindelijk opgemerkt heeft, is ze er laaiend enthousiast over. Mijn "poes" imiteert ze met een geconcentreerd "ph", mijn belachelijk langgerekte "poeoeoeoes" wordt vervolgens "pfo". Mama, papa en dada waren al maanden gevestigde waarden en als je haar aandacht trekt, oefent ze bereidwillig nieuwe woordjes als bal en poes in. En als Jolien de volle 2 km in de fiteskar nonsensliedjes zit te kwelen als "maaaar daar kan je toch gewoon niks aan doeoeoeoen", dan zit Lena naast haar met even grote overtuiging "bwabwabwabwa" mee te roepen!

Trappen kruipt ze moeiteloos helemaal op, in de keuken wil ze mee in de potten kunnen kijken, Jolien haar kleine kinderstoel heb ik uit de living weggehaald omdat Lena er altijd op gaat rechtstaan, ze krijgt woedeaanvallen als je haar iets verbiedt en begint van jaloezie te wenen als Jolien op onze schoot zit of Mario en ik elkaar knuffelen, dus het is wel duidelijk: het baby'tje is er helemaal af, wij hebben een volwaardige peuter in huis!

Jolien fietst!

Toen ik Jolien gisteren op school ging halen, was ze boos dat ik er al was, want ze wou nog op de fiets van Esmee. En toen gebeurde er dit:

 

En dat terwijl wij haar nog nooit op twee wielen hebben leren rijden omdat een van de pedalen van haar fiets door te trappen zichzelf uitvijst (vreemde zaak, ik moet er al eeuwen eens mee naar de fietsenmaker geraken). Mijn moederhart bloedt dus stiekem een beetje dat ze zomaar zonder ons heeft leren fietsen, maar ik gloei tegelijk natuurlijk ook van trots en geef onszelf toch een beetje krediet door de vele kilometers met haar loopfiets... En natuurlijk ook hoera voor onze school, waar ze zelf fietsen op de speelplaats hebben en onze stadsjongenen de ruimte krijgen om te leren rondbollen!

Dada!

Als ik Lena de laatste weken eens even lekker voor mij alleen had op haar verschoonkussen, begon ik al eens wat vaker echt woordjes aan te reiken. Dada, mama, dat soort dingen. Ze wapperde dan wel met haar beide armen, maar ik had niet altijd het gevoel dat ze al helemaal doorhad wat de bedoeling precies was.

Tot ik zaterdag Mario aan de telefoon had en Lena naast mij op de grond zat te spelen. Ik sluit af met 'dadaaa' en haak in. En van aan mijn voeten hoor ik in een echo 'dadaaa' en begint er iets duchtig te wapperen. Een beetje later dan haar zus, maar ze is nu wel in één klap hélemaal mee met het concept!

Bimbam!

De paasklokken hebben zondag nog iets meer achtergelaten dan alleen maar eitjes...

Ze zit

Trouwens, Lena zit. Al een week of twee, maar dat wist u nog niet. En blijkbaar moet je daar veel bij praten, bij kunnen zitten. En vergt zitten zoveel energie dat de kwijlsluizen niet meer gesloten kunnen worden. Maar voortaan ziet Lena de wereld vanuit verticaal perspectief!

Jolien op schaatsen

Tijdens de kerstvakantie waren we in Middelkerke, op een appartement dat uitkeek over de kerstmarkt voor het Casino. De hele vakantie lang heeft Jolien gebedeld om te mogen schaatsen op de ijspiste die daar aangelegd was. En op de laatste dag waren mijn argumenten op en ben ik dan toch gezwicht. Ze stond te popelen om de schaatsen aan te trekken. Ik heb zelf eerst nog eens een rondje geschaatst om alvast wat stevig op mijn benen te staan. En dan stapte Jolien zonder verpinken op het ijs. Aan de rand en aan mijn twee handen hebben we dan samen een rondje gereden gewandeld. Dat leek wel even genoeg voor Jolien. Ik wilde graag nog eens een rondje écht schaatsen, dus liet ik haar van aan de kant toekijken. En toen ik daarna van de piste dacht te stappen, wilde zij er terug op. Na enkele rondjes hebben we dan een kleuterschaatshulpje bemachtigd en daarmee was ze zowaar op haar eentje weg. Twee keer is ze zwaar tegen de vlakte gegaan en heb ik tranen moeten wegkussen, maar daarna 'schaatste' ze resoluut verder. En na drie kwartier heb ik haar onder luid protest van het ijs moeten dwingen. Na Svetlana Bolshakova voelt nu ook Kevin van der Perren de hete adem van haar concurrentie in zijn nek!

Rollebollebaby

Sinds 20 november kan Lena dan toch echt rollen!
Oefening baart kunst...

En dan, met een ultieme krachtinspanning:



Ter vergelijking: hier zie je het filmpje van toen Jolien pas kon rollen.

Waar loopt dat ijsje met dat meisje naartoe?

Een waardige afsluiter van een zonnige vakantie!

Jolien is 3!

Jolien wordt 3 vandaag. De vraag wat ze voor haar verjaardag zou willen wordt al zeker een maand zonder aarzelen beantwoord met "een fiets met 2 grote wielen en 2 kleine wielen" (want anders val ik om). En op straat wijst ze ook steevast alle kinderfietsen aan met de boodschap: "kijk mama, zo'n fiets wil ik, met 2 grote wielen en 2 kleine". Dat was dus wel duidelijk...

Een fiets met pedalen, dus. Want we hebben al een loopfiets en ik had stiekem gehoopt om de stap van de zijwieltjes gewoon te kunnen overslaan.

En zo werd het een overvolle dag. Eerst een fiets gaan kopen. Bij gebrek aan echt overtuigende alternatieven en omdat op deze alvast een mandje geïnstalleerd is, is het een pimpelroze Hello Kitty fiets geworden. Hapje eten in tstad ("mama, ik wil zelf met mijn grote fiets naar daar rijden"). En dan voor het eerst naar de cinema. Mario wilde dat al veel langer testen, maar ik vond het filmaanbod nooit geschikt voor zo'n kleintje. De moderne animatiefilms zijn op een ouder publiek gericht en ik was dus zeker dat we na 10 minuten "maar ik vind dat nie leueuk" te horen zouden krijgen. Tot ik de trailers van Winnie The Pooh zag. En dat bleek inderdaad een goede keuze. De eerste helft heeft ze gefascineerd gevolgd, ondertussen van een zakje snoepjes smikkelend. Na de pauze ging het over het Totzo-monster en heeft ze heen-en-weer gehandeld tussen haar eigen stoel en mijn schoot. Een uurtje was duidelijk genoeg. Maar haar eindverdict was wel dat ze het leuk vond.

Daarna nog een tussenstop op de kermis om de resterende ticketjes van ons vorige bezoek op te gebruiken. Op de paardenmolen klonk bij de tweede rit trouwens plots een triomfantelijk "Mamaaaaaa! Kijijijijijk!" Ze had voor het eerst de flosj te pakken en was duidelijk apetrots. En ikke mee!

En dan was het kindje moe. Zo moe dat ze pardoes op de fietsstoel in slaap viel.

Gelukkige verjaardag schatje!

Published with Blogger-droid v1.6.8

Tsjoeke tsjoeke hap hap!

En zo heeft ze die zaterdagochtend uitzonderlijk veel ontbeten!

Concurrentie voor Svetlana Bolshakova!

Het begon allemaal met het Europees goud van Kevin Borlée. 45 seconden, dat was geen superscherpe tijd. En dus werd Mario nieuwsgierig hoe lang hij op die 400 meter zou doen. Maar waar vind je een parcours van exact 400 meter?

Dus trokken we naar het stadspark bij de Osbroek in Aalst, want daar ligt een atletiekpiste die wel eens toegankelijk durft te zijn. En dat was ze, die zonnige zondagmiddag in september. Sportkleren aan, beetje opwarmen en dan knalde hij weg voor een langgerekte sprint. Zijn tijd gaf wat extra glans aan Kevins overwinning, maar hij was nog maar net aangekomen toen Jolien enthousiast van het bankje sprong en zei "Nu Lolien lopen!" Haar bekende "één, vier, vijf!" weerklonk en weg was ze. Op haar regenlaarzen, want de gewone schoenen waren een no-go die ochtend. Nu ja, ze loopt graag, dus dat was geen verrassing. Tot aan de bocht en dan zal ze wel omkeren. Maar ze hobbelde voort. Bocht in, achter de kogelstootkooi door en verder naar de overkant van het terrein. Ik weet niet hoe lang het geleden is dat u nog op een atletiekpiste gestaan hebt, maar toen ik daar aankwam was ik behoorlijk onder de indruk van hoe groot zo'n veld is. Ik had dan ook ergens een paniekaanvalletje verwacht. Verlies van oriëntatie door die bochten, willen omkijken naar mama en papa en ons dan niet meer vinden. Zoiets. Maar ze keek niet om. Ze hobbelde gewoon verder. Heel de lengte af en opnieuw de bocht in. Zonder aarzelen, zonder opgeven, met een ritmisch gezwiep van haar korte armpjes. En zo rende ze onverstoorbaar tot aan de streep. 3 minuten 17. En als je dan gehijg en gezucht verwacht, ben je mis. "Nu mama meelopen! Eén vier vijf, start!" En ze was weer weg. Met mij in haar kielzog. Hobbeldebobbel, nog een hele onverstoorbare toer erachteraan. In 3 minuten 23, deze keer.







En dan lonkte de zandbak van de verspringbaan. Na wat testen, mikken en meten haalde Mario een indrukwekkende 6,30 meter.



En dan was Jolien aan de beurt. (Let in de filmpjes trouwens altijd op de "1, 4, 5, start!")





Ik zal al maar op zoek gaan naar een atletiekclub in de buurt, er is concurrentie op komst voor Svetlana Bolshakova!

Leren typen

"Mamaaaaa, nu ikke werken!" Want soms heeft die computer wel genoeg aandacht gekregen en eist ze dan maar haar portie op. En zo heeft ze sinds kort het plezier ontdekt van de ronddraaiende bureaustoel (*BOENK* helemaal naar links, *BOENK* helemaal naar rechts) en van de combinatie een leeg Worddocument met een supergroot lettertype + een toetsenbord waar zij de alleenheerschappij over heeft. Ik maak dan van de gelegenheid gebruik om haar te sensibiliseren voor het concept "letters" en laat haar de woorden typen die ze zelf mag kiezen. Mama en papa natuurlijk, en zo weet ze de 'a' toch al zelf te vinden. Het besef van het concept blijft wel nog uit, voor haar is het gewoon een leuk spelletje. Vooral dan als ik met veel animo voorlees wat ze allemaal typt. Tot aan de hoofdeltters toe...



Ze vond het zo leuk dat ze prompt telefonisch verslag wilde uitbrengen aan mijn moeder, haar meter. Maar hoe leg je als 2,5-jarige uit dat je een hele reeks a's in hoofdletters getypt hebt? Simpel: "meter, ikke doe A!"

Het valt wel onder de noemer 'dansen' zeker?

Ik ga haar inschrijven voor So you think you can dance. Of voor het WK luchtdrummen. Of voor X-factor. Of voor het zothuis. Maar íemand moet toch iets zien in dit bevreemdende danstalent van Jolien?

Zangvogeltje

Zoals wel veel kindjes houdt Jolien van muziek. Ze schudt wel eens met haar poepke of draait één of meerdere rondjes om haar as, maar meestal loopt ze gewoon lalala-zingend te spelen. Bestaande liedjes herkent ze wel en als ik zing doet ze mee, maar het enige liedje dat ze echt op eigen houtje kan zingen (daarbij geen rekening houdend met de bestaande melodie) is "alle - eendje - zwemme - eendje". Maar wat ik wel subliem vind, is dat ze zomaar zelf liedjes verzint als je dat vraagt (jaja, twee (ex-)improvisatoren als ouders, dat heeft blijkbaar toch een invloed). Alleen aan haar teksten moet ze nog wat werken, want "zing eens een liedje over mama" mondt steevast uit in "liedje - mama - liedje - mama". Maar ik het het harde bewijs wél op film:

Jolien is 2!

Jolien wordt 2 vandaag! Van een hulpeloze refluxbaby uitgegroeid tot een flinke kleine meid, een taterwater en een echt energiebommetje. Heerlijk!

Ik had al enkele aanvullende paragrafen geschreven, maar mijn tekst was niet afgeraakt en nu zijn we alweer twee dagen later. Ze verjaart dus op 13 april en is inmiddels al uitbundig gevierd...

Ik heb de avond voor haar verjaardag tussen middernacht en 1 uur (computermiserie - kom ik later wel eens op terug) nog een kroon zitten knutselen. Ze heeft zulke dingen niet graag op haar hoofd, maar ik heb er toch een mooie foto van kunnen maken:



Bij mijn schoonouders is ze vorig weekend al rotverwend met een glijbaan ("ijblaa!" - is ze stekezot van!) en een springkasteel (daar zat nog een stuk achterstallig paascadeau bij), wat al snel werd gecombineerd tot een glijbaan-die-in-een-springkasteel-annex-ballenbad-uitmondt:







Ons cadeautje was de klassieke kassa van Fisher Price. Drie van Joliens favoriete speelgoedjes in één: centjes ("senneu!"), spulletjes in iets steken en - natuurlijk - glijbaan (waar de muntstukken langs de zijkant weer uit de kassa rollen). Een schot in de roos!

Paaseitjes rapen bij meme en pepe

"Sjoklat"! Ze kende het al goed, maar na dit Paasweekend kent ze het nog beter!

Bellen blazen

En plots kan ze dit... En is ze na het eten nog een half uur zoet ('stil' kan je het niet noemen) met een beker en een bodempje water!