Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

woensdag 25 april 2012

En ondertussen...

Is het hier kalmkes en is het tijd voor een inhaalbeweging:

- Jolien is 4 jaar geworden. We hebben samen een roze kroon met veel glitters gemaakt, zijn naar de film van Plop en het circus gegaan en ze is uitgebreid gefêteerd op alle vertrouwde adressen. Van ons kreeg ze twee spelletjes van Haba, op school mocht ze zelfgebakken wafeltjes uitdelen en verder was het dit jaar al Playmobil wat de klok sloeg. Schattig moment: ik hoorde dat ze vroeger dan gebruikelijk wakker was, hoorde haar 'Lang zal ze leven' en 'Erpy birthday to you' (niet eerlijk van mij, die 'erpy' is er al een tijdje uit, maar zo is hij tenminste wel vereeuwigd) zingen en daarna was het weer 20 minuten stil tot ze riep dat ze wilde opstaan (zo gaat dat hier 's morgens). Even een feestje voor zichzelf gebouwd! :-)





- Lena kruipt al van begin deze maand. En dat was goed te merken aan het spoor van vernieling speelgoed dat ze achter zich naliet. Eerst had ze de neiging om haar rechterbeen te strekken en had ze dus een heel eigen techniek (waarschijnlijk vond ze dat ze te weinig grip had met haar knietjes waar altijd wel een broek of broekkousen rond zaten). Maar ze is dan toch netjes op handen en knieën beginnen kruipen.


- Die handen en knieën hebben alleen niet lang dienst gedaan, want ze ontwikkelde al snel een liefde voor een nog verticaler bestaan. Dat kruipen was gewoon goed om tot bij de wipper te geraken, die blijkbaar de ideale hoogte heeft om haar volle 67 cm (jaja, nog altijd ieniemienie) aan op te hijsen. En die trouwens ook alweer afgedaan heeft. De salontafels vormen inmiddels ook geen enkel probleem meer. Afstandsbedieningen kunnen daarbij op extra belangstelling rekenen.


- We hebben er trouwens een volwaardige tafelgenoot bij. Jolien was tijdens het eten te vaak afgeleid en ribbedebie omdat Lena zich ergens vrij in de nabije omgeving bevond (vaak zichzelf optrekkend aan mijn stoel). En sinds Lena's vrijheid beperkt wordt blijft Jolien beter aan tafel zitten, maar krijgt ook Lena zelf voor het eerst echt belangstelling om eens zelf iets van eten in haar mond te stoppen. Vroeger vond ze broodkorstjes en babykoekjes precies maar vies om aan te raken, schudde ze er eens kort mee en omdat het geen lawaai maakte vloog het daarna onverbiddelijk op de grond. Maar deze week dus niet meer...



- Zelf ben ik een drietal weken geleden overigens weer wat door mijn rug gegaan. Stomweg door een opgevouwen slabbetje terug in het mandje onder de verschoontafel te leggen, daar een lichte rugpijn van te krijgen en daar dan een tikkeltje te vroeg mee te gaan squashen. Ik heb mij nochtans ingehouden omdat ik voelde dat ik hem daarmee weer overbelastte, maar de gevolgen waren wel zwaarder dan ik toen vermoedde. De dag nadien moest ik inpakken om met vrienden enkele dagen naar Redu te gaan, dus toen kreeg mijn rug ook weer nul komma nul rust. Met als gevolg dat ik ongeveer een hele week krom gelopen heb en in Redu iedereen wandelen en fietsen gestuurd heb zodat ik de twee namiddagen ter plaatse aan platte rust kon wijden. Dan nog twee weken stram geweest en nu pas begint de 'knoop' helemaal te verdwijnen. Alleszins: het squashen gisteren en vandaag ging beduidend vlotter dan de vorige keer!


- En voor de geïnteresseerden: aanschouw de schade van mijn fietsaccident...


zaterdag 21 april 2012

Botsing

Mijn eerste aanrijding is een feit. Met de fiets, gelukkig. Maar wel knal tegen een voetganger, helaas.

Tussen de Veldstraat en de Opera van Gent, naast het oud justitiegebouw, ligt een stuk eenrichtingstraat met in de tegenrichting een fietspad. Ik reed daarop, volop snelheid aan het maken - en dan rijd ik makkelijk meer dan 20 km per uur. Aan de overkant van de straat waren twee meisjes (midden tot einde twintig, hadden net middagpauze want ze hadden allebei een belegd broodje en een drankje gekocht) halfweg de straat beginnen oversteken. Niet op een zebrapad, gewoon tussen de auto's door die aan het aanschuiven waren om de Kouter op te draaien. Ik stel mij nu voor dat ze dankbaar naar de bestuurder van de auto knikten die hen doorliet, want ze waren duidelijk helemaal niet bedacht op mogelijk verkeer uit de andere richting. En ik kon hen pas zien toen de auto voor hen voortreed. Ik heb nog uit alle macht geremd, maar het voorste meisje kon ik echt niet meer ontwijken. De aanrijding zelf is een klein gat in mijn geheugen. Het volgende wat ik weet, is dat ik op de grond lag, omkeek en zag dat dat meisje echt ónder mijn fiets lag - ik garandeer je: bij dat aanzicht slaat de angst echt om je hart. Gelukkig krabbelde ze al snel overeind, en ik deed hetzelfde. Eindbalans: zij was met haar hoofd tegen de grond geknald, maar had gelukkig nergens last van. Ik heb geschaafde handen en polsen, de muis van mijn rechterhand is gezwollen, mijn linker elleboog is stram en mijn beide knieën zijn geschaafd maar er is wel geen gat in mijn panty's. Goede reclame voor de Hema! Schade aan mijn fiets: de kettingkast ligt eraf en mijn achterrem sleept tegen het wiel. Of mijn wiel staat krom, kan natuurlijk ook.

Toen we allemaal iet of wat bekomen waren, kwam er van aan de overkant plots een man aangelopen. Een onderhoudstechnicus van De Lijn, zo bleek. En een beetje een lolbroek, maar wel van het aangename type. Hij had een grote verbandkist mee. "Van mijn werkgever moet ik die altijd maar meenemen en nu kan ik die EINDELIJK eens gebruiken". En blij als een kind dat een cadeautje mag uitpakken begon hij vanalle zakjes uit die doos te halen en open te knippen. Wattekes. Een flesje ontsmettingsmiddel. Belachelijk grote witte pleisters, die hij in twee knipte en waarna ze nog altijd belachelijk groot waren voor mijn geschaafde knokkels. Toen hij het plastiekje van een rolletje rekverband begon te pulken heb ik hem toch maar vriendelijk tegengehouden, ik was wel genoeg verzorgd. Waarna hij zijn koffertje zonder morren terug dichtklapte en met nog wat gezever links en rechts terugtoog naar zijn witte camionette met geel logo, zichtbaar blij dat zijn werkdag helemaal opgevrolijkt was.

En zo zijn we weer een ervaring rijker, eentje die ik liever niet meer wil meemaken. Ik vraag mij af hoe het met dat meisje is, of ze niet alsnog last heeft gekregen. Ik heb vooral last van stramme handen, die hebben duidelijk de grootste klap opgevangen. En bovenal ben ik blij dat het allemaal niet erger was. En puur uitnieuwsgierigheid vraag ik mij ook af wie hier nu wettelijk gezien in fout was. Ik reed volledig legitiem op dat fietspad, zij staken over zonder te kijken. Maar anderzijds zijn zij zwakke weggebruikers en moet je als bestuurder van een voertuig altijd kunnen stoppen voor obstakels. Voor de verzekering zal dit wel gewoon gedeelde verantwoordelijkheid zijn, zeker? Weet iemand dat?

dinsdag 3 april 2012

Dada!

Als ik Lena de laatste weken eens even lekker voor mij alleen had op haar verschoonkussen, begon ik al eens wat vaker echt woordjes aan te reiken. Dada, mama, dat soort dingen. Ze wapperde dan wel met haar beide armen, maar ik had niet altijd het gevoel dat ze al helemaal doorhad wat de bedoeling precies was.

Tot ik zaterdag Mario aan de telefoon had en Lena naast mij op de grond zat te spelen. Ik sluit af met 'dadaaa' en haak in. En van aan mijn voeten hoor ik in een echo 'dadaaa' en begint er iets duchtig te wapperen. Een beetje later dan haar zus, maar ze is nu wel in één klap hélemaal mee met het concept!


Bimbam!

De paasklokken hebben zondag nog iets meer achtergelaten dan alleen maar eitjes...