Posts tonen met het label Nummertje twee. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Nummertje twee. Alle posts tonen
donderdag 9 juni 2011
40 weken
Precies 40 weken vandaag. De uitgerekende datum. Jolien hadden we sinds vannacht in onze armen, nummertje twee doet er langer over. Laat het duidelijk zijn: ik had niet verwacht dat ik vanmorgen nog eens op controle zou moeten/mogen/kunnen gaan bij de gynaecoloog. Ik heb de afgelopen avonden al enkele weeën voelen passeren en één keer ben ik echt beginnen tellen of er regelmaat in zat, maar na 7 minuten - 7 minuten - 5 minuten - 20 minuten ben ik weer gestopt en is alles wat later toch weer stilgevallen. Meting van de gynaecoloog: er is de voorbije week nog een centimeter ontsluiting bijgekomen, ik zit al aan 3. Ze zit meer dan klaar om geboren te worden, het is gewoon wachten tot het zover is. En van mij mag ze vandaag wel komen. Twee keer op exact de uitgerekende datum bevallen vind ik wel een leuk idee. Komt ook handig uit voor bezoek in het ziekenhuis met de feestdag van maandag. En mijn leuke to-do-opdrachten zijn op, dus nu liggen enkel nog vervelende klussen te wachten. Alhoewel: eerst nog lunchen met een vriendin! Smakelijk allemaal!
vrijdag 3 juni 2011
Mogelijk laatste controle en voorbereidingsvorderingen
Met nog maar 6 dagen te gaan luidt het verdict van de gynaecoloog status quo: net als vorige week 2 centimeter opening en nog niet ingedaald. Ik kan dat kind snappen: met dat warme weer zou ik ook graag een raampje open zetten!
Verder heeft hij mij op het hart gedrukt dat ik gezien mijn snelle bevalling vorige keer echt geen tijd mag verliezen en onmiddellijk naar het ziekenhuis moet gaan als het begint. Met andere woorden: zelfs al bij om de 7 minuten weeën (vorige keer had ik er meteen om de 3 minuten!), of wanneer ze gewoon al pijnlijk worden. Mario zijn ouders zijn Jolien-opvang-plan-A, maar die zitten tot zondagavond in de Champagnestreek, dus ik heb voor de zekerheid nog eens de beschikbaarheid van plannen B en C nog even gecheckt. Jolien op tijd kwijtraken is toch nog altijd mijn grootste stressfactor in verband met de bevalling. Voor de rest heb ik eindelijk flink wat vooruitgang geboekt: enveloppen gekocht, ziekenhuiszak klaargezet, logeerzak voor Jolien gemaakt, snoepjes gekocht en verpakt, verschoontafel uitgemest, bedje leeggemaakt en ververst en eindelijk het park geïnstalleerd. En ik had natuurlijk op voorhand moeten beseffen dat dat wel snel een bewoner zou krijgen...!
Verder heeft hij mij op het hart gedrukt dat ik gezien mijn snelle bevalling vorige keer echt geen tijd mag verliezen en onmiddellijk naar het ziekenhuis moet gaan als het begint. Met andere woorden: zelfs al bij om de 7 minuten weeën (vorige keer had ik er meteen om de 3 minuten!), of wanneer ze gewoon al pijnlijk worden. Mario zijn ouders zijn Jolien-opvang-plan-A, maar die zitten tot zondagavond in de Champagnestreek, dus ik heb voor de zekerheid nog eens de beschikbaarheid van plannen B en C nog even gecheckt. Jolien op tijd kwijtraken is toch nog altijd mijn grootste stressfactor in verband met de bevalling. Voor de rest heb ik eindelijk flink wat vooruitgang geboekt: enveloppen gekocht, ziekenhuiszak klaargezet, logeerzak voor Jolien gemaakt, snoepjes gekocht en verpakt, verschoontafel uitgemest, bedje leeggemaakt en ververst en eindelijk het park geïnstalleerd. En ik had natuurlijk op voorhand moeten beseffen dat dat wel snel een bewoner zou krijgen...!
Published with Blogger-droid v1.6.9
vrijdag 27 mei 2011
buikweetjes
Buikfoto 37 weken
- Gisteren, op exact 38 weken stond er een korte controle in het ziekenhuis op het programma. Door het vroege uur van de consultatie heb ik Jolien eens meegenomen. Het hartje horen kloppen deed haar niets; ze was vooral onder de indruk van mijn blote poep en van de lege papierrol die ze gekregen had en waar de gynaecoloog een gezichtje op getekend had. Ze heeft hem als een echte trofee mee de klas in genomen en toen Mario 's avonds met haar thuiskwam van een tochtje naar de bibliotheek, zat ze er zelfs mee te zwaaien op haar fietsstoel!
- Ik was wel eens nieuwsgierig of ons kleintje al ingedaald was, want ik heb al een tijdje het gevoel dat ik weer wat meer longinhoud heb (maar dat had ik bij de vorige controle ook al en toen was dat nog helemaal niet het geval). En ook deze keer niet. Ik heb wel al 2 centimeter opening (helemaal gratis! Vraag maar eens aan andere vrouwen hoe lang ze daarover gedaan hebben!), maar dat wil blijkbaar niets zeggen omdat ze toch nog niet ingedaald is. Ik kan er net zo goed mijn tijd nog mee uitdoen...
- Ik heb met ons buikmeisje wel afgesproken dat ze nog zeker tot na 5 juni blijft zitten. Mijn werk bleef maar opschuiven en dat heeft lang voor druk gezorgd, maar daar heb ik deze week een mooie inhaalbeweging voor kunnen maken. De babykleertjes liggen klaar, maar dat is het verder zowat. Ik heb een berg babyspullen die eens op hun plaats moeten geraken, een halve ziekenhuiszak, nog geen logeertas voor Jolien, het park staat nog op zolder en bij elke kramp in mijn buik denk ik nog "neeeee, nog niet! Nog niet!". Maar ik boek elke dag wel vooruitgang: het kaartje staat klaar en sinds vandaag kan ik ook het nodige snoep in huis om eindelijk de zakjes te beginnen vullen.
- En nu het over snoep gaat: ik ben inmiddels ook de kaap van de 10 kilo voorbij en klok af op 11 extra kilo's.
- Voorts probeer ik die heerlijke dikke buik nog zoveel mogelijk te koesteren. Ik krijg vaak de opmerking dat ik wel aan het aftellen zal zijn, maar dat is nog niet echt het geval. Ik geniet van de complimenten die ik op mijn buik krijg, van de opmerkingen dat hij zo compact is (klopt, ik heb echt een bowlingbal onder mijn T-shirt zitten) en vind het grappig dat je de blik van mensen die je begroeten nadat ze je een tijdje niet gezien hebben altijd een paar keer naar beneden ziet flitsen.
- Ik blijf mij er tegelijk ook over verbazen dat die dikke buik helemaal zo dik niet aanvoelt. Het overkomt mij nog geregeld dat ik op straat een zwangere vrouw zie passeren en denk "wauw, die heeft al een mooie buik" en dat ik dan mezelf in een etalageruit weerspiegeld zie en besef dat ik zelfs al ronder ben.
- Al ben ik natuurlijk niet onvermoeibaar. Na een voormiddag op stap met Jolien en/of een winkelkar moet ik echt efkes in de zetel kunnen liggen. Maar ik blijf wel lekker heel Gent rondfietsen met mijn velooke en slaag er zelfs in mijn toestand nog in om mensen voorbij te steken. Maar om zeker op tijd te komen reken ik uit voorzorg wel het dubbele van mijn normale reistijd.
- Wie haar eens wil voelen trappelen moet mij voorover doen buigen om van dichtbij naar mijn computerscherm te turen, naast mij komen liggen als ik mij 's avonds net in de zetel neervlij, of bij mij op de wc komen zitten!
- En tot slot: hoogzwanger zijn is bijzonder bevorderlijk voor mijn lezersaantallen! Allemaal curieuzeneuzen die zich afvragen of er al nieuws te rapen valt? Of heeft het misschien iets te maken met de blogmeeting van zondag?
zaterdag 14 mei 2011
Euh... Oeps!
Zwangerschapsdementie. Ik hoop echt van harte dat ik mijn vergeetachtigheid van de laatste week daarop kan steken. En dat het dus van voorbijgaande aard is. Want eerlijk gezegd: ik word ZOT van mezelf!
- Zondag heb ik heel Mario zijn familie (ouders, zus, haar lief, tot zelfs zijn tante toe) maar liefst 20 minuten lang onze auto, mijn zakken en hun huis laten doorzoeken naar Joliens Peppa en tutje. Ik was er zó van overtuigd dat ik die tijdens de heenrit aan Jolien had gegeven. Maar ik bleek ze simpelweg thuis vergeten te zijn.
- Jolien gaat altijd met haar loopfiets naar school. Die laat ik dan even op de speelplaats staan als ik Jolien naar de klas breng en daarna neem ik hem terug mee naar huis. Maar vrijdag stond hij in het fietsenrek en ben ik hem dus vergeten. Geen moment beseft dat het vreemd is dat ik plots met lege handen naar huis wandel. Pas zaterdagavond viel mij op dat het zo leeg was in de gang. En maandag was hij natuurlijk uit de fietsenstalling verdwenen. Dat wordt een nieuwe loopfiets. Dure grap, die vergeetachtigheid.
- Vanmorgen was ik trots dat ik eraan gedacht had om Joliens vuile boterhammendoos nog snel in het afwasmasjien te steken voor ik het aanzette. Helaas wel vergeten dat ik nog geen 5 minuten later een boterhammendoos nodig had om Jolien haar boterhammen in te steken.
- En sinds de loopfiets weg is, gaan we te voet naar school met Jolien haar pop in de speelgoedbuggy. Ik druk haar altijd op het hart om geen speelgoed mee te nemen in de klas omdat de andere kinderen daar dan ook mee willen spelen en we het riskeren te verliezen. Toen ik haar 's avonds ging halen kwam een klasgenootje naar mij toe... met Joliens speelgoedbuggy en haar pop. Ben ik dus wéér met abnormaal lege handen en een nietsvermoedend gemoed naar huis gewandeld!
Allemaal op nog geen week tijd, en dan vermeld ik nog niet eens de boodschappen die-ik-ooit-eens-moet-doen-maar-natuurlijk-al-de-hele-week-vergeet-mee-te-brengen. Blij dat ik de reden voor mijn vergeetachtigheid ken en dat het voorbij zal gaan. Zo vermoeiend!
- Zondag heb ik heel Mario zijn familie (ouders, zus, haar lief, tot zelfs zijn tante toe) maar liefst 20 minuten lang onze auto, mijn zakken en hun huis laten doorzoeken naar Joliens Peppa en tutje. Ik was er zó van overtuigd dat ik die tijdens de heenrit aan Jolien had gegeven. Maar ik bleek ze simpelweg thuis vergeten te zijn.
- Jolien gaat altijd met haar loopfiets naar school. Die laat ik dan even op de speelplaats staan als ik Jolien naar de klas breng en daarna neem ik hem terug mee naar huis. Maar vrijdag stond hij in het fietsenrek en ben ik hem dus vergeten. Geen moment beseft dat het vreemd is dat ik plots met lege handen naar huis wandel. Pas zaterdagavond viel mij op dat het zo leeg was in de gang. En maandag was hij natuurlijk uit de fietsenstalling verdwenen. Dat wordt een nieuwe loopfiets. Dure grap, die vergeetachtigheid.
- Vanmorgen was ik trots dat ik eraan gedacht had om Joliens vuile boterhammendoos nog snel in het afwasmasjien te steken voor ik het aanzette. Helaas wel vergeten dat ik nog geen 5 minuten later een boterhammendoos nodig had om Jolien haar boterhammen in te steken.
- En sinds de loopfiets weg is, gaan we te voet naar school met Jolien haar pop in de speelgoedbuggy. Ik druk haar altijd op het hart om geen speelgoed mee te nemen in de klas omdat de andere kinderen daar dan ook mee willen spelen en we het riskeren te verliezen. Toen ik haar 's avonds ging halen kwam een klasgenootje naar mij toe... met Joliens speelgoedbuggy en haar pop. Ben ik dus wéér met abnormaal lege handen en een nietsvermoedend gemoed naar huis gewandeld!
Allemaal op nog geen week tijd, en dan vermeld ik nog niet eens de boodschappen die-ik-ooit-eens-moet-doen-maar-natuurlijk-al-de-hele-week-vergeet-mee-te-brengen. Blij dat ik de reden voor mijn vergeetachtigheid ken en dat het voorbij zal gaan. Zo vermoeiend!
Published with Blogger-droid v1.6.8
dinsdag 10 mei 2011
Laatste echo ooit?
Ik heb net beseft dat de controle bij de gynaecoloog daarnet wel eens mijn allerlaatste zwangerschapsecho ooit geweest kan zijn. Voortaan moeten we namelijk in het ziekenhuis op controle, en wat ik mij daarvan herinner is dat dat een soort van speeddating systeem is met een wachtzaal vol bolle buiken en een korte consultatie met enkel een inwendig onderzoek. Of wordt daar wel nog een echo gemaakt, Saar?
De conclusies op de vooravond van de 36 weken:
- Ons meisje weegt iets van 2,7 kilo en in de laatste maand is te verwachten dat daar nog een kilootje bijkomt. Dat zou een resultaat opleveren van 3,7 kilo, wat mij toch aan de optimistische kant lijkt. (Ter vergelijking: Jolien woog een kleine maand voor de geboorte 2,900 kilo, meer dus dan deze mini).
- Zelf zit ik aan 9 à 10 kilo meer.
- En ook nu was de conclusie dat ik mijn tijd wel zal uitdoen. Er is nog geen sprake van indaling (dat wisten mijn ribben ook al) of opening. Mij goed. Ik heb toch nog een hoop werk af te werken, klusjes te doen en prutsen te regelen. Laat die laatste buik dus nog maar even rustigjes bestaan!
De conclusies op de vooravond van de 36 weken:
- Ons meisje weegt iets van 2,7 kilo en in de laatste maand is te verwachten dat daar nog een kilootje bijkomt. Dat zou een resultaat opleveren van 3,7 kilo, wat mij toch aan de optimistische kant lijkt. (Ter vergelijking: Jolien woog een kleine maand voor de geboorte 2,900 kilo, meer dus dan deze mini).
- Zelf zit ik aan 9 à 10 kilo meer.
- En ook nu was de conclusie dat ik mijn tijd wel zal uitdoen. Er is nog geen sprake van indaling (dat wisten mijn ribben ook al) of opening. Mij goed. Ik heb toch nog een hoop werk af te werken, klusjes te doen en prutsen te regelen. Laat die laatste buik dus nog maar even rustigjes bestaan!
maandag 2 mei 2011
zondag 1 mei 2011
Gemengde gevoelens
Gisteren waaide door het openstaande raam refluxachtig babygehuil binnen en kregen we nog met z'n tweeën acute stress...
En vandaag kreeg ik dit überschattige zelfgebreide mutsje cadeau van Mario's tante en kon ik nog amper wachten op een babyhoofdje om dat over aan te trekken...
En vandaag kreeg ik dit überschattige zelfgebreide mutsje cadeau van Mario's tante en kon ik nog amper wachten op een babyhoofdje om dat over aan te trekken...
Published with Blogger-droid v1.6.8
donderdag 14 april 2011
Babycontrole
Resultaat van het babyonderzoek vandaag:
- 40 cm
- 1,919 kilo
- ik scoorde een milde + 8 kilo, de weegschaal thuis is genadelozer.
- blijkbaar al wat contracties gehad, want al wat verweking. En ik vond net dat het er zo rustig aan toegaat, toch in vergelijking met het aantal harde buiken toen ik zwanger was van Jolien. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn en dat schijnt een goede zaak te zijn.
- ons meisje ligt ook al netjes met haar hoofd naar beneden en haar gezicht naar de juiste kant.
- een 3D-echo wilde niet echt lukken: ze lag met haar hoofd te dicht tegen het bekkenbeen en was daardoor niet fotogeniek in beeld te krijgen.
- 40 cm
- 1,919 kilo
- ik scoorde een milde + 8 kilo, de weegschaal thuis is genadelozer.
- blijkbaar al wat contracties gehad, want al wat verweking. En ik vond net dat het er zo rustig aan toegaat, toch in vergelijking met het aantal harde buiken toen ik zwanger was van Jolien. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn en dat schijnt een goede zaak te zijn.
- ons meisje ligt ook al netjes met haar hoofd naar beneden en haar gezicht naar de juiste kant.
- een 3D-echo wilde niet echt lukken: ze lag met haar hoofd te dicht tegen het bekkenbeen en was daardoor niet fotogeniek in beeld te krijgen.
Published with Blogger-droid v1.6.8
woensdag 23 maart 2011
Inbakerdoeken: wat zijn jullie ervaringen?
Met nog maar 2,5 maand te gaan komen de voorbereidingen voor de komst van ons baby'tje een beetje in een stroomversnelling. Administratie vervullen om centjes te krijgen. Het eerste idee voor het geboortekaartje. Een beknopt geboortelijstje, want veel spullen hebben we niet meer nodig en er zijn altijd wel mensen die liever een cadeautje dan geld geven. Dat soort dingen. En die geboortelijst brengt mij bij een vraagje dat ik jullie graag eens wil voorleggen...
Heeft iemand ervaring met inbakerdoeken van het type Red Castle, Puckabag of andere?
De eerste nachten met Jolien in het ziekenhuis heeft mijn 'nachtengel' (de nachtverpleegster die mij twee keer te hulp is geschoten toen ik compleet uitgeput en radeloos was, waardoor ik alsnog aan een paar uurtjes slaap toekwam) Jolien een paar keer ingebakerd en dat maakte haar zo rustig dat ik het thuis ook ben blijven doen. Ik heb daar toen uit pure onzekerheid speciaal de katoenen doek uit het ziekenhuis voor meegepikt (niet zo netjes, ik weet het. Maar het gaf mij een gevoel van zekerheid - 'zonder die doek lukt het mij thuis nooit' - en na deze publieke biecht maar hopen dat ik daar drie jaar later niet alsnog een gepeperde rekening voor in de bus of de flikken op mijn dak krijg!). Achteraf gezien is die doek toch wat te klein om echt deftig in te bakeren dus om het ziekenhuis de kost van een katoenen doek te besparen wil ik nu graag een echte inbakerdoek kopen. Liefst van al zo'n kant-en-klaar systeem als de Red Castle doeken. Dus: heeft iemand zulke doeken gebruikt? En zijn er noemenswaardige verschillen tussen de verschillende merken? Bedankt voor jullie advies!
Heeft iemand ervaring met inbakerdoeken van het type Red Castle, Puckabag of andere?
De eerste nachten met Jolien in het ziekenhuis heeft mijn 'nachtengel' (de nachtverpleegster die mij twee keer te hulp is geschoten toen ik compleet uitgeput en radeloos was, waardoor ik alsnog aan een paar uurtjes slaap toekwam) Jolien een paar keer ingebakerd en dat maakte haar zo rustig dat ik het thuis ook ben blijven doen. Ik heb daar toen uit pure onzekerheid speciaal de katoenen doek uit het ziekenhuis voor meegepikt (niet zo netjes, ik weet het. Maar het gaf mij een gevoel van zekerheid - 'zonder die doek lukt het mij thuis nooit' - en na deze publieke biecht maar hopen dat ik daar drie jaar later niet alsnog een gepeperde rekening voor in de bus of de flikken op mijn dak krijg!). Achteraf gezien is die doek toch wat te klein om echt deftig in te bakeren dus om het ziekenhuis de kost van een katoenen doek te besparen wil ik nu graag een echte inbakerdoek kopen. Liefst van al zo'n kant-en-klaar systeem als de Red Castle doeken. Dus: heeft iemand zulke doeken gebruikt? En zijn er noemenswaardige verschillen tussen de verschillende merken? Bedankt voor jullie advies!
donderdag 17 maart 2011
Bezoek aan de gynaecoloog
28 weken voldragen en we mochten weer naar de gynaecoloog. Alles in orde. Ik draag al 1,169 kg en 36 cm kind, en 6 persoonlijke extra kilo's met mij mee. En ze kan gaan solliciteren bij Cirque Du Soleil, want ze lag op haar gemakje met haar 2 benen gestrekt tot naast haar oren.
En dit weekend trekken wij op babymoon. Sinds de geboorte van Jolien regel ik als huwelijkscadeautje voor Mario altijd een weekendje onder ons tweetjes. Maar aangezien zich amper drie dagen na onze huwelijksdag een nieuwe baby laat verwachten, trekken we er nu al op uit onder ons tweetjes. De bestemming was een lastige keuze: we wilden zoveel mogelijk dingen combineren die je met een kind erbij moeilijker kan doen, en daardoor lagen er te veel mogelijkheden open. Het wordt uiteindelijk Eindhoven: niet te ver, dus veel tijd ter plaatse. Een stadsomgeving. Fitness, sauna, zwembad en bubbelbad in het hotel. En een comedyoptreden - voordeel van naar Nederlandstalig gebied te trekken. Drie dagen M&M, ik kijk ernaar uit!
En dit weekend trekken wij op babymoon. Sinds de geboorte van Jolien regel ik als huwelijkscadeautje voor Mario altijd een weekendje onder ons tweetjes. Maar aangezien zich amper drie dagen na onze huwelijksdag een nieuwe baby laat verwachten, trekken we er nu al op uit onder ons tweetjes. De bestemming was een lastige keuze: we wilden zoveel mogelijk dingen combineren die je met een kind erbij moeilijker kan doen, en daardoor lagen er te veel mogelijkheden open. Het wordt uiteindelijk Eindhoven: niet te ver, dus veel tijd ter plaatse. Een stadsomgeving. Fitness, sauna, zwembad en bubbelbad in het hotel. En een comedyoptreden - voordeel van naar Nederlandstalig gebied te trekken. Drie dagen M&M, ik kijk ernaar uit!
zaterdag 12 maart 2011
De naam
Eigenlijk staat de naam voor ons tweede buikbewonertje al een tijdje zo goed als zeker vast. Een luxe als ik soms de verhalen van andere koppels lees. En al bij al ging het weer vrij vlot, zeker als je weet dat we hier pas over beginnen praten zijn toen we het geslacht al kenden.
De criteria zijn natuurlijk dezelfde als toen ik in verwachting was van Jolien:
- Niet fout te schrijven. Het kind moet haar achternaam al elke keer spellen, dat is al genoeg. Al heb je natuurlijk altijd mensen die het ver gaan zoeken en heb ik 'Marleen' ook al ontelbare keren in mijn leven moeten spellen.
- We houden geen van beiden erg van namen die eindigen op een doffe e of een y. Er zitten daar wel mooie namen bij, maar die gunnen we toch liever aan andere ouders.
- Liefst iets wat een beetje Nederlands of op zijn minst vertrouwd klinkt. Geen al te exotische of al te Amerikaanse namen voor ons. Bovendien is de schrijfwijze daarvan niet altijd even duidelijk en vallen ze vaak vanzelf af op basis van criterium nummer 1.
Een beknopte lijst, maar wel duidelijke eisen waardoor al onnoemelijk veel namen vanzelf afvallen. Bij Jolien is er eigenlijk de hele tijd maar één naam in de running geweest (ik vond Mira toen ook mooi, maar dat is toch nooit echt in aanmerking genomen). Deze keer hebben we een voornamenboekje doorgeploegd en zijn we zo uitgekomen bij een lijstje met een drietal namen. Van één van die namen snap ik niet goed meer dat hij zo lang in de running was. Mario was eigenlijk niet echt gewonnen voor mijn favoriet, maar van mijn nummer twee en zijn nummer één zijn we allebei overtuigd. De enige reden waarom die bij mij maar op de tweede plaats stond, is dat hij iets populairder is en al een paar keer is opgedoken in onze directe omgeving: een vriendinnetje van Jolien in de crèche, een lagereschoolvriendin nu op school en ook in Blogland komt hij al voor... Maar dat maakt de naam natuurlijk niet minder mooi en daarom sta ik ook volledig achter onze keuze! Je kan dus beginnen gokken...!
De criteria zijn natuurlijk dezelfde als toen ik in verwachting was van Jolien:
- Niet fout te schrijven. Het kind moet haar achternaam al elke keer spellen, dat is al genoeg. Al heb je natuurlijk altijd mensen die het ver gaan zoeken en heb ik 'Marleen' ook al ontelbare keren in mijn leven moeten spellen.
- We houden geen van beiden erg van namen die eindigen op een doffe e of een y. Er zitten daar wel mooie namen bij, maar die gunnen we toch liever aan andere ouders.
- Liefst iets wat een beetje Nederlands of op zijn minst vertrouwd klinkt. Geen al te exotische of al te Amerikaanse namen voor ons. Bovendien is de schrijfwijze daarvan niet altijd even duidelijk en vallen ze vaak vanzelf af op basis van criterium nummer 1.
Een beknopte lijst, maar wel duidelijke eisen waardoor al onnoemelijk veel namen vanzelf afvallen. Bij Jolien is er eigenlijk de hele tijd maar één naam in de running geweest (ik vond Mira toen ook mooi, maar dat is toch nooit echt in aanmerking genomen). Deze keer hebben we een voornamenboekje doorgeploegd en zijn we zo uitgekomen bij een lijstje met een drietal namen. Van één van die namen snap ik niet goed meer dat hij zo lang in de running was. Mario was eigenlijk niet echt gewonnen voor mijn favoriet, maar van mijn nummer twee en zijn nummer één zijn we allebei overtuigd. De enige reden waarom die bij mij maar op de tweede plaats stond, is dat hij iets populairder is en al een paar keer is opgedoken in onze directe omgeving: een vriendinnetje van Jolien in de crèche, een lagereschoolvriendin nu op school en ook in Blogland komt hij al voor... Maar dat maakt de naam natuurlijk niet minder mooi en daarom sta ik ook volledig achter onze keuze! Je kan dus beginnen gokken...!
Published with Blogger-droid v1.6.7
donderdag 10 maart 2011
De krak
Grote opluchting: de huisarts sluit een nieuwe hernia uit. Na een avond platliggen in de zetel en een heerlijke nacht slapen was ik vanmorgen alweer een stuk beweeglijker en was ik er zelf ook al sterker van overtuigd geraakt dat het echt wel een verschuiving in mijn bekken betreft (ik had toen enkel een soort van 'knijpend' gevoel ter hoogte van mijn staartbeen), en geen hernia - wat ook meer overeenstemt met de plaats waar ik gisterenochtend de bewuste krak voelde.
Een verwrongen heiligenbeen, daar heb ik ervaring mee. Mijn stappenplan ziet er dus als volgt uit:
- zoveel mogelijk platte rust (ik lig nu op mijn rug, met kussens onder mijn knieën en mijn laptop tegen mijn bovenbenen aan in de zetel te werken)
- volgende woensdag naar de osteopaat (of vroeger als er nog ergens een gaatje vrijkomt)
- op lange termijn moet ik van de huisarts vooral mijn gewicht onder controle houden (maar ik zit nu aan +6 kg, dus dat is echt niet overdreven)
- en bovenal geduldig blijven en proberen voldoende rust te nemen tot het echt-echt helemaal-helemaal over is!
En zo ga ik een heel legertje zorgverstrekkers in dienst hebben: de huisarts, de gyn, de osteopaat voor mijn bekken en de kinesiste waar ik momenteel bij in behandeling ben voor de bekkenpijn die ik een tijdje terug voelde. Alle reacties die ik daarop kreeg hebben mij enerzijds gerustgesteld en anderzijds echt aangezet om toch maar snel in te grijpen en van Bé kreeg ik het adres door van een echte specialiste op dat vlak. Haar diagnose: nog geen bekkeninstabiliteit, gewoon bekkenpijn en door op mijn houding te letten en wat gericht spieren te versterken kan dat waarschijnlijk opgelost worden. Ik was zelf al begonnen met erop te letten dat ik mijn benen niet meer over elkaar leg als ik aan mijn bureau zit (een miljoen keer per dag mijn voet netjes terug op de grond zetten... Het blijkt een hardnekkige gewoonte te zijn!) en daardoor was de pijn al sterk verminderd. De kine gaf hetzelfde advies: knieën niet meer dichtdoen, benen altijd uit elkaar houden. Stop being a lady. Als u mij dus onelegant over straat ziet lopen: ik kan er ook niets aan doen, het is op doktersbevel!
Een verwrongen heiligenbeen, daar heb ik ervaring mee. Mijn stappenplan ziet er dus als volgt uit:
- zoveel mogelijk platte rust (ik lig nu op mijn rug, met kussens onder mijn knieën en mijn laptop tegen mijn bovenbenen aan in de zetel te werken)
- volgende woensdag naar de osteopaat (of vroeger als er nog ergens een gaatje vrijkomt)
- op lange termijn moet ik van de huisarts vooral mijn gewicht onder controle houden (maar ik zit nu aan +6 kg, dus dat is echt niet overdreven)
- en bovenal geduldig blijven en proberen voldoende rust te nemen tot het echt-echt helemaal-helemaal over is!
En zo ga ik een heel legertje zorgverstrekkers in dienst hebben: de huisarts, de gyn, de osteopaat voor mijn bekken en de kinesiste waar ik momenteel bij in behandeling ben voor de bekkenpijn die ik een tijdje terug voelde. Alle reacties die ik daarop kreeg hebben mij enerzijds gerustgesteld en anderzijds echt aangezet om toch maar snel in te grijpen en van Bé kreeg ik het adres door van een echte specialiste op dat vlak. Haar diagnose: nog geen bekkeninstabiliteit, gewoon bekkenpijn en door op mijn houding te letten en wat gericht spieren te versterken kan dat waarschijnlijk opgelost worden. Ik was zelf al begonnen met erop te letten dat ik mijn benen niet meer over elkaar leg als ik aan mijn bureau zit (een miljoen keer per dag mijn voet netjes terug op de grond zetten... Het blijkt een hardnekkige gewoonte te zijn!) en daardoor was de pijn al sterk verminderd. De kine gaf hetzelfde advies: knieën niet meer dichtdoen, benen altijd uit elkaar houden. Stop being a lady. Als u mij dus onelegant over straat ziet lopen: ik kan er ook niets aan doen, het is op doktersbevel!
woensdag 16 februari 2011
Kleine kwalen
Voor de tweede keer zwanger zijn, dat is ook een weerzien met een aantal soms zeer vervelende fenomenen.
Zo ben ik verschrikkelijk opgelucht dat ik eindelijk verlost lijk te zijn van de vreetbui die mij tweeënhalve week lang onophoudelijk achtervolgd heeft. Permanente, onstilbare honger - zot werd ik ervan! Pas van tafel komen, meteen iets snoepen als dessert en nog geen uur later alweer een echt hongergevoel hebben. Stiekem snoepen (gelukkig liggen de koekjes, chocolade en snoep in de living, waar Mario zit te werken, dus
veel kans om ongemerkt te snoepen heb ik niet). U constant lopen afvragen of er echt geen gezonder alternatief is voor de chocolade waar je zo naar snakt, een handvol rozijnen eten en merken dat ge daar mottig van wordt, en dan chocolade eten en merken dat dat u wel deugd doet. De 2,5 extra kilo's van die periode hebben zich gelukkig weer genormaliseerd tot 1 extra kilo en het zal u in het algemeen wel niet verbazen dat ik héél erg blij ben dat dit weer (even?) voorbij is!
De harde buiken zijn ook weer van de partij, maar het is nog minder erg dan bij Jolien in deze periode en ze doen geen pijn, dus daar heb ik het helemaal niet moeilijk mee. Ze zijn gewoon een teken dat je even wat gas terug moet nemen, dus dan laat ik mijn natte was wel nog even in de wasmachine zitten en plof ik wel een paar minuten in de zetel neer.
Minder happig ben ik op het weerzien met mijn steunkousen. Maar de voortekenen waren al een tijdje zichtbaar op mijn onderbenen en ze dienen een nobel doel (wie wil er nu spataders?!), dus ik leg mij zonder veel protest maar wel met lichte tegenzin bij mijn lot neer.
En tot slot is er nog een nieuwe kwaal, die mij sinds het bezoek aan de gynaecoloog vanmorgen toch lichtjes verontrust. Ik heb al een tijdje af en toe pijn aan de onderkant van mijn bekken. Vermoedelijk het begin van bekkeninstabiliteit. Mijn verhaal was blijkbaar nog niet echt verontrustend, want de gynaecoloog heeft mij naar huis gestuurd met de woorden "wacht nog af of het erger wordt en anders moet je maar eens bellen en een voorschrift voor de kinesist komen ophalen". Tot zover ging het goed. Maar daarna liet hij zich ontvallen dat ze vrouwen met bekkeninstabiliteit in zijlig laten bevallen. Ik wist niet eens dat dat effectief gedaan wordt. Toen mijn zus zwanger was van haar eerste kindje heb ik kort voor haar bevalling gedroomd dat ik in een kamer binnenkwam waar zij lag te bevallen - in zijlig. Ik dacht altijd dat dat maar een verzinsel van mijn brein was, tot ik zelf zwanger was en las dat dat ook kan. Maar omdat die droom geen goede afloop kende (heb ik mijn zus nooit verteld!), ben ik dus niet gerust op een bevalling in zijlig. En sowieso word ik nogal rebels bij alles wat neigt naar verplichte bevalhoudingen. Toen hij mijn onrust opmerkte, heeft de gynaecoloog het gesprek snel beëindigd met de boodschap: "ge moet u daar nu nog geen zorgen in maken. Wacht eerst af hoe het loopt en voorlopig is er nog helemaal geen sprake van zijlig of niet".
Vandaar per uitzondering eens een oproepje: wie heeft er ervaring met bekkeninstabiliteit? In welke mate? Ben je er voor je bevalling nog van afgeraakt? En heeft iemand ervaringen met bevallen in zijlig?
Zo ben ik verschrikkelijk opgelucht dat ik eindelijk verlost lijk te zijn van de vreetbui die mij tweeënhalve week lang onophoudelijk achtervolgd heeft. Permanente, onstilbare honger - zot werd ik ervan! Pas van tafel komen, meteen iets snoepen als dessert en nog geen uur later alweer een echt hongergevoel hebben. Stiekem snoepen (gelukkig liggen de koekjes, chocolade en snoep in de living, waar Mario zit te werken, dus
veel kans om ongemerkt te snoepen heb ik niet). U constant lopen afvragen of er echt geen gezonder alternatief is voor de chocolade waar je zo naar snakt, een handvol rozijnen eten en merken dat ge daar mottig van wordt, en dan chocolade eten en merken dat dat u wel deugd doet. De 2,5 extra kilo's van die periode hebben zich gelukkig weer genormaliseerd tot 1 extra kilo en het zal u in het algemeen wel niet verbazen dat ik héél erg blij ben dat dit weer (even?) voorbij is!
De harde buiken zijn ook weer van de partij, maar het is nog minder erg dan bij Jolien in deze periode en ze doen geen pijn, dus daar heb ik het helemaal niet moeilijk mee. Ze zijn gewoon een teken dat je even wat gas terug moet nemen, dus dan laat ik mijn natte was wel nog even in de wasmachine zitten en plof ik wel een paar minuten in de zetel neer.
Minder happig ben ik op het weerzien met mijn steunkousen. Maar de voortekenen waren al een tijdje zichtbaar op mijn onderbenen en ze dienen een nobel doel (wie wil er nu spataders?!), dus ik leg mij zonder veel protest maar wel met lichte tegenzin bij mijn lot neer.
En tot slot is er nog een nieuwe kwaal, die mij sinds het bezoek aan de gynaecoloog vanmorgen toch lichtjes verontrust. Ik heb al een tijdje af en toe pijn aan de onderkant van mijn bekken. Vermoedelijk het begin van bekkeninstabiliteit. Mijn verhaal was blijkbaar nog niet echt verontrustend, want de gynaecoloog heeft mij naar huis gestuurd met de woorden "wacht nog af of het erger wordt en anders moet je maar eens bellen en een voorschrift voor de kinesist komen ophalen". Tot zover ging het goed. Maar daarna liet hij zich ontvallen dat ze vrouwen met bekkeninstabiliteit in zijlig laten bevallen. Ik wist niet eens dat dat effectief gedaan wordt. Toen mijn zus zwanger was van haar eerste kindje heb ik kort voor haar bevalling gedroomd dat ik in een kamer binnenkwam waar zij lag te bevallen - in zijlig. Ik dacht altijd dat dat maar een verzinsel van mijn brein was, tot ik zelf zwanger was en las dat dat ook kan. Maar omdat die droom geen goede afloop kende (heb ik mijn zus nooit verteld!), ben ik dus niet gerust op een bevalling in zijlig. En sowieso word ik nogal rebels bij alles wat neigt naar verplichte bevalhoudingen. Toen hij mijn onrust opmerkte, heeft de gynaecoloog het gesprek snel beëindigd met de boodschap: "ge moet u daar nu nog geen zorgen in maken. Wacht eerst af hoe het loopt en voorlopig is er nog helemaal geen sprake van zijlig of niet".
Vandaar per uitzondering eens een oproepje: wie heeft er ervaring met bekkeninstabiliteit? In welke mate? Ben je er voor je bevalling nog van afgeraakt? En heeft iemand ervaringen met bevallen in zijlig?
Controle bij de gynaecoloog
Onze vierwekelijkse uitstap naar de gynaecoloog zit er weer op. Conclusies:
- Het blijft nog altijd een meisje. Na drie keer op een rij zal ik wel langzaam zeker mogen zijn zeker? Ik ga het hem alleszins niet meer expliciet vragen...
- Ze weegt iets van 600 gram en meet ongeveer 31 centimeter.
- Er zijn er die al overleven als ze nu geboren worden, maar ze kan toch maar beter nog een hele tijd blijven zitten. Ben ik het roerend mee eens!
- De schade van mijn aanhoudende vreetbui (hierover later meer) beperkt zich tot 1 extra kilo.
- Het blijft nog altijd een meisje. Na drie keer op een rij zal ik wel langzaam zeker mogen zijn zeker? Ik ga het hem alleszins niet meer expliciet vragen...
- Ze weegt iets van 600 gram en meet ongeveer 31 centimeter.
- Er zijn er die al overleven als ze nu geboren worden, maar ze kan toch maar beter nog een hele tijd blijven zitten. Ben ik het roerend mee eens!
- De schade van mijn aanhoudende vreetbui (hierover later meer) beperkt zich tot 1 extra kilo.
zaterdag 12 februari 2011
Buikfoto 22 weken
Een beetje met vertraging, want sinds vorige donderdag is de 22e week verstreken. Maar omdat ik vorige keer zo weinig buikfoto's heb gepubliceerd wist ik nog wel heel goed dat ik toen eentje met een 22-wekenbuik op deze blog geplaatst heb. En voor de lol heb ik er nu voor gezorgd dat we op hetzelfde ogenblik een foto maakten met dezelfde kleren en ongeveer dezelfde houding. Dus: links Jolien, rechts dochter 2. Zoek de 7 verschillen!
woensdag 2 februari 2011
Heidi
De dvd'tjes voor het slapengaan hebben hier afgedaan. Onze grote meid heeft KZoom op de echte tv ontdekt, en zodoende moeten de konijnen, kabouters en clowns plaats ruimen voor de troetelbeertjes en met stip op één: Heidi!
Nu was ik gisteren tegen Mario aan het vertellen wat ik de vorige nacht gedroomd had (het is weer de moeite, de laatste dagen!). En een van die dingen was dat het wel over Jolien ging, maar dat ze Heidi heette. Waarop ik zag dat Jolien middenin haar spel bevroor, zich naar mij omdraaide en zich op mijn buik stortte met de woorden "Heidi! Mijn zusje is Heidi!"
Ik heb haar dat toch maar uit haar kop geklapt. Met mijn excuses aan alle meelezende Heidi's: het wordt geen naamgenootje. En aan al wie Jolien de komende vier maanden (jaja, precies vijf maanden vandaag) tegenkomt: je moet dus geen belang hechten aan haar overtuigingen op het vlak van naam-voor-de-baby. Hij staat wel al zo goed als zeker vast, maar Jolien krijgt hem ook pas bij de geboorte te horen! Als zelfs het keukenpersoneel op school na twee dagen al wist dat ik zwanger was, weet je dat zulke geheimen bij haar niet veilig zijn!
Nu was ik gisteren tegen Mario aan het vertellen wat ik de vorige nacht gedroomd had (het is weer de moeite, de laatste dagen!). En een van die dingen was dat het wel over Jolien ging, maar dat ze Heidi heette. Waarop ik zag dat Jolien middenin haar spel bevroor, zich naar mij omdraaide en zich op mijn buik stortte met de woorden "Heidi! Mijn zusje is Heidi!"
Ik heb haar dat toch maar uit haar kop geklapt. Met mijn excuses aan alle meelezende Heidi's: het wordt geen naamgenootje. En aan al wie Jolien de komende vier maanden (jaja, precies vijf maanden vandaag) tegenkomt: je moet dus geen belang hechten aan haar overtuigingen op het vlak van naam-voor-de-baby. Hij staat wel al zo goed als zeker vast, maar Jolien krijgt hem ook pas bij de geboorte te horen! Als zelfs het keukenpersoneel op school na twee dagen al wist dat ik zwanger was, weet je dat zulke geheimen bij haar niet veilig zijn!
woensdag 19 januari 2011
Kindje kijken
Morgen halfweg, dus vandaag stond de 20-wekencontrole bij de gynaecoloog op het programma. Niets dan goed nieuws:
- Het is nog altijd een meisje (toch maar eens gevraagd voor de zekerheid)
- Ze is al 23 cm groot
- Ze heeft geen hazenlip
- Uit mijn vorige bloedonderzoek blijkt dat de kans op mongolisme erg laag is: ik zit ver onder het risiconiveau dat bij mijn leeftijd hoort
- En ik klok af op 3 extra kilootjes.
- Het is nog altijd een meisje (toch maar eens gevraagd voor de zekerheid)
- Ze is al 23 cm groot
- Ze heeft geen hazenlip
- Uit mijn vorige bloedonderzoek blijkt dat de kans op mongolisme erg laag is: ik zit ver onder het risiconiveau dat bij mijn leeftijd hoort
- En ik klok af op 3 extra kilootjes.
maandag 17 januari 2011
Pauzeknop
Druk maar even op de pauzeknop. Dit is namelijk een heerlijk stadium in mijn zwangerschap: beetje bol maar nog niet te dik. Wég kwaaltjes en nog geen last van het gewicht. Geregeld gewoel en getrappel vanbinnen. En ik ben er zelfs al in geslaagd om Mario zijn eerste stampjes te laten voelen! Ik voel mij echt fantastisch. Zo mag het van mij nog heel lang blijven duren!
donderdag 23 december 2010
En het is een...
Gisteren stond er weer een bezoekje aan de gynaecoloog in de agenda. Twee weken geleden was Jolien met haar volle gewicht op één been in mijn onderbuik beland en hoewel mijn verstand mij wel vertelde dat ik het allang had geweten als er iets mis was gegaan, was de extra geruststelling toch welkom.
Alles loopt prima. Ik ben afhankelijk van het moment van de dag nog maar 1 of 2 kilo bijgekomen (waar die buik vandaan komt is mij een raadsel). We hebben ruim de tijd genomen om naar de hele binnenkant van ons kleintje te kijken. Hersenen zijn aanwezig, netjes onderverdeeld in twee helften. Ruggengraat, maag en andere ingewanden (maar voor mij zijn die weke delen ondefinieerbare donkergrijze vlekken - botstructuren herken ik moeiteloos), handen, voeten, benen, gezichtje. Heerlijk om te zien.
Ik ben nu 16 weken ver en voel zelfs al twee weken beweging. Bij Jolien voelde ik dat ook al heel vroeg, al was het toen een heel ander gevoel. Bij haar waren het eerder vlinderkusjes. Nu is het een stomp gewroet, helemaal onderin mijn buik. En natuurlijk voel ik het nog maar heel sporadisch, maar het doet mijn hart helemaal zwellen als ik die eerste tekenen van leven ervaar!
Ik ben compleet vergeten te vragen naar de lengte en het gewicht omdat dan bleek dat de gynaecoloog het geslacht al kon zien. Bij Jolien was dat die eerste keer niet gelukt, dus het was wel een beetje een verrassing. We hadden allebei een uitgesproken voorkeur voor een meisje, dus we wilden niet in spanning gelaten worden. Het verdict luidde streepje, streepje streepje. En van bij Jolien herinner ik mij dat dat gynaecologentaal is voor nog een meisje! Je hebt geen idee hoe blij ik daarmee ben. Ik heb altijd van twee meisjes gedroomd. En nu komt die wens uit. Heerlijk!
Een hele opsteker voor ons, want zoals je wel al weet, vinden wij de keuze voor een tweede kind niet vanzelfsprekend. Het eerste babyjaar van Jolien was een hele beproeving. Jolien veranderde twee dagen na onze thuiskomst uit het ziekenhuis in een echte huilbaby die zware verborgen reflux bleek te hebben. Daarnaast zijn we er ook achter gekomen dat het eigen ritme dat baby'tjes nu eenmaal hebben bij Mario heel veel stress opwekte. Met vallen en opstaan leren we daarmee omgaan en naarmate Jolien groter wordt, nemen ook de stresspieken weer af. Maar met een tweede baby in huis zal de stress onvermijdelijk weer toenemen en daarmee omgaan vreet bij momenten echt energie.
En toch hebben we voor een tweede kind gekozen. In de eerste plaats voor Jolien: ik geloof in familiebanden en de onbetaalbare steun die je bij een zus of broer kan vinden (al kan het ook niet klikken tussen je kinderen, dat weet ik ook wel). Ik ben er ook van overtuigd dat je heel wat waardevolle waarden meekrijgt als je opgroeit in het gezelschap van een broer of zus. In de tweede plaats voor mij, omdat ik het allemaal toch echt nog eens wilde meemaken: zwanger zijn natuurlijk -dat vond en vind ik heerlijk-, maar ook de verschillende fases en de ontdekkingen die je kindje allemaal doet. Anderzijds hebben we een aantal lastige opvoedingshobbels (leren doorslapen, zelfstandig leren eten, zindelijk worden,...) met Jolien zo makkelijk genomen dat ik er tegen opkijk om die hobbels nog eens, maar dan misschien met veel meer moeite, te moeten nemen. Maar als je ervoor staat, moet je erdoor en ik weet dat ik mij daar wel allemaal doorvecht. Dus we waren wel overtuigd van een tweede kind, maar omdat je niet weet wat je mag verwachten beslopen de twijfels ons soms toch. We lachen er nu altijd mee dat ik nu negen maanden de hemel op aarde beleef en dat dan de hel losbreekt: een huilbaby met zware reflux, Jolien onmetelijk jaloers en Mario onnozel van de stress! :-)
Het duurde dus even voor we er weer aan wilden beginnen. En toen het zover was, liep ik een hernia op. Van september tot mei kreeg ik daardoor expliciet medisch verbod om zwanger te worden. En toen... Net toen ik groen licht kreeg van de fysioloog, toen bleek ik onverwacht en puur toevallig zwanger te zijn! Een echt ongelukje, maar we waren er zo blij mee! Maar er waren van in het begin wat vreemde factoren: het zwangerschapshormoon stond heel laag (misschien door de uitzonderlijk late eisprong waardoor ik mij misrekende en dus zwanger geraakte?) en ik had mogelijk te kampen met een een CMV-besmetting, waardoor je kind doofheid riskeert. Geen zorgeloos begin, dus. Uiteindelijk bleek alles in orde en ben ik nog een maandje zorgeloos en kwaalvrij zwanger geweest. Maar net toen de eerste consultatie bij de gynaecoloog gepland stond had ik 's morgens bloedverlies. Ik wist meteen dat het niet goed was en dat werd door de gyn bevestigd: geen leven te bespeuren, ik had na 9 weken een miskraam gekregen. Een grote teleurstelling, maar we zijn daar allebei vrij nuchter in en hebben het snel achter ons kunnen laten. Enerzijds wilden we nu wel heel snel werk maken van dat tweede kindje, anderzijds doorliepen we opnieuw dezelfde twijfels en vragen. Maar toen ik opnieuw zwanger bleek, waren we allebei in de wolken. Het zal wel zwaar worden om weer een baby in huis te hebben, maar we zijn allebei echt doodblij met deze zwangerschap. En nu het een meisje blijkt te zijn, kunnen we al helemaal ons geluk niet op! Een zusje. Een vrouwennest. Laat maar komen!
Alles loopt prima. Ik ben afhankelijk van het moment van de dag nog maar 1 of 2 kilo bijgekomen (waar die buik vandaan komt is mij een raadsel). We hebben ruim de tijd genomen om naar de hele binnenkant van ons kleintje te kijken. Hersenen zijn aanwezig, netjes onderverdeeld in twee helften. Ruggengraat, maag en andere ingewanden (maar voor mij zijn die weke delen ondefinieerbare donkergrijze vlekken - botstructuren herken ik moeiteloos), handen, voeten, benen, gezichtje. Heerlijk om te zien.
Ik ben nu 16 weken ver en voel zelfs al twee weken beweging. Bij Jolien voelde ik dat ook al heel vroeg, al was het toen een heel ander gevoel. Bij haar waren het eerder vlinderkusjes. Nu is het een stomp gewroet, helemaal onderin mijn buik. En natuurlijk voel ik het nog maar heel sporadisch, maar het doet mijn hart helemaal zwellen als ik die eerste tekenen van leven ervaar!
Ik ben compleet vergeten te vragen naar de lengte en het gewicht omdat dan bleek dat de gynaecoloog het geslacht al kon zien. Bij Jolien was dat die eerste keer niet gelukt, dus het was wel een beetje een verrassing. We hadden allebei een uitgesproken voorkeur voor een meisje, dus we wilden niet in spanning gelaten worden. Het verdict luidde streepje, streepje streepje. En van bij Jolien herinner ik mij dat dat gynaecologentaal is voor nog een meisje! Je hebt geen idee hoe blij ik daarmee ben. Ik heb altijd van twee meisjes gedroomd. En nu komt die wens uit. Heerlijk!
Een hele opsteker voor ons, want zoals je wel al weet, vinden wij de keuze voor een tweede kind niet vanzelfsprekend. Het eerste babyjaar van Jolien was een hele beproeving. Jolien veranderde twee dagen na onze thuiskomst uit het ziekenhuis in een echte huilbaby die zware verborgen reflux bleek te hebben. Daarnaast zijn we er ook achter gekomen dat het eigen ritme dat baby'tjes nu eenmaal hebben bij Mario heel veel stress opwekte. Met vallen en opstaan leren we daarmee omgaan en naarmate Jolien groter wordt, nemen ook de stresspieken weer af. Maar met een tweede baby in huis zal de stress onvermijdelijk weer toenemen en daarmee omgaan vreet bij momenten echt energie.
En toch hebben we voor een tweede kind gekozen. In de eerste plaats voor Jolien: ik geloof in familiebanden en de onbetaalbare steun die je bij een zus of broer kan vinden (al kan het ook niet klikken tussen je kinderen, dat weet ik ook wel). Ik ben er ook van overtuigd dat je heel wat waardevolle waarden meekrijgt als je opgroeit in het gezelschap van een broer of zus. In de tweede plaats voor mij, omdat ik het allemaal toch echt nog eens wilde meemaken: zwanger zijn natuurlijk -dat vond en vind ik heerlijk-, maar ook de verschillende fases en de ontdekkingen die je kindje allemaal doet. Anderzijds hebben we een aantal lastige opvoedingshobbels (leren doorslapen, zelfstandig leren eten, zindelijk worden,...) met Jolien zo makkelijk genomen dat ik er tegen opkijk om die hobbels nog eens, maar dan misschien met veel meer moeite, te moeten nemen. Maar als je ervoor staat, moet je erdoor en ik weet dat ik mij daar wel allemaal doorvecht. Dus we waren wel overtuigd van een tweede kind, maar omdat je niet weet wat je mag verwachten beslopen de twijfels ons soms toch. We lachen er nu altijd mee dat ik nu negen maanden de hemel op aarde beleef en dat dan de hel losbreekt: een huilbaby met zware reflux, Jolien onmetelijk jaloers en Mario onnozel van de stress! :-)
Het duurde dus even voor we er weer aan wilden beginnen. En toen het zover was, liep ik een hernia op. Van september tot mei kreeg ik daardoor expliciet medisch verbod om zwanger te worden. En toen... Net toen ik groen licht kreeg van de fysioloog, toen bleek ik onverwacht en puur toevallig zwanger te zijn! Een echt ongelukje, maar we waren er zo blij mee! Maar er waren van in het begin wat vreemde factoren: het zwangerschapshormoon stond heel laag (misschien door de uitzonderlijk late eisprong waardoor ik mij misrekende en dus zwanger geraakte?) en ik had mogelijk te kampen met een een CMV-besmetting, waardoor je kind doofheid riskeert. Geen zorgeloos begin, dus. Uiteindelijk bleek alles in orde en ben ik nog een maandje zorgeloos en kwaalvrij zwanger geweest. Maar net toen de eerste consultatie bij de gynaecoloog gepland stond had ik 's morgens bloedverlies. Ik wist meteen dat het niet goed was en dat werd door de gyn bevestigd: geen leven te bespeuren, ik had na 9 weken een miskraam gekregen. Een grote teleurstelling, maar we zijn daar allebei vrij nuchter in en hebben het snel achter ons kunnen laten. Enerzijds wilden we nu wel heel snel werk maken van dat tweede kindje, anderzijds doorliepen we opnieuw dezelfde twijfels en vragen. Maar toen ik opnieuw zwanger bleek, waren we allebei in de wolken. Het zal wel zwaar worden om weer een baby in huis te hebben, maar we zijn allebei echt doodblij met deze zwangerschap. En nu het een meisje blijkt te zijn, kunnen we al helemaal ons geluk niet op! Een zusje. Een vrouwennest. Laat maar komen!
dinsdag 30 november 2010
En? Last van kwaaltjes?
Jazeker, dank u. Bij Jolien had ik bijna geen last van de klassieke zwangerschapskwaaltjes. Ik werd enkel misselijk als ik in de auto zat en mijn maag wat leeg werd. Zo heb ik ook maar 1 keer moeten overgeven (op de parking van een Colruyt in het Brusselse - de dag nadien ben ik zwangerschapskledij gaan kopen) en sindsdien had ik altijd koekjes op zak wanneer ik met de auto op stap ging. Ik had toen wel van in het begin last van mijn bekken, maar met af en toe een bezoekje aan de osteopaat en de nodige rust op tijd en stond heb ik daar al bij al niet zo heel veel last van gehad.
Maar clichés dienen om bevestigd te worden en zo blijkt dus weer dat elke zwangerschap anders is. Een bloemlezing:
- Moe. Nu is het al veel gebeterd, maar na een volle zaterdag of een drukke zondag kan ik nog altijd op een knorrende en brommende wederhelft rekenen als ik rond 19u15 al zit te knikkebollen bij Joliens Hopla-,-Plop-of-weet-ik-veel-wat-nog-allemaal-filmpjes en tijdens de Pappenheimers moet toegeven dat we Witse best opnemen en de dag nadien bekijken, want dat ik de ontknoping anders toch maar zou missen.
- Verstrooid. Ook dat betert, maar ik kan na een "mama, beetje melk" naar de keuken vertrekken en mij daar vijf stappen verder vertwijfeld staan afvragen wat ik er ook weer zou gaan doen. En toen ik twee weken geleden besliste om toch maar geen ajuin in mijn eten te verwerken (maaglast - zie later), stond ik even later klaar om mijn aardappelmesje in de groentenbak van de frigo te leggen en bleek dat de ajuin al in de bestekbak lag te blinken. Of ik gooi geknipte nagels met nagelknipper en al in de vuilbak. Van die momenten dat je moe word van jezelf.
- Misselijk. Namiddagmisselijkheid, om precies te zijn. Opstaan was geen probleem. Tussen 10 en 11 moest ik gewoon zeker iets eten, want anders was ik zwaar misselijk tegen etenstijd rond 12u, 12u30. En dan bleef mijn middageten al makkelijk eens op mijn maag liggen, waardoor ik in de namiddag zwaar misselijk werd, met een hoogtepunt rond 17 uur (de ene keer nog weg te slikken, maar een paar keer toch echt niet meer). Bij het avondeten zat ik daardoor vaak een beetje mottig aan tafel en ik ben ook nog geregeld met het gevoel van een tennisbal in mijn maag in bed gekropen. En elke keer dat ik dacht "hé, het is precies aan het beteren", dan sloeg het weer keihard toe. Ik moet er geen tekeningetje bij maken. Wel een heel raar gegeven dat je net moet éten als je je zo misselijk begint te voelen. Je moet bewust ingaan tegen elke natuurlijke reflex en ook je verstand even uitschakelen, maar eten helpt dus wel degelijk. Voor wie er ook last van heeft: het schijnt wel eens te willen beteren na 13 weken. Ik kan dat nu (gelukkig!) ook beamen.
- Geuren. Ik ben deze keer wel beduidend gevoeliger geworden voor geuren. Kakjes van Jolien zijn echt niet te harden, en al zeker niet als ze uitzonderlijk eens op haar potje gaat in plaats van op de wc. Tijdens het koken heb ik er gelukkig geen last van, maar als ik na het eten de afwas gewoon op het aanrecht laat staan en dan opnieuw de keuken binnenkom, dan krijg ik het vaak heel lastig.
- Gewicht. Misschien het voordeel van al dat misselijk zijn tijdens het avondeten? Ik ben nog niet bijgekomen. Het grappige is wel dat ik al een duidelijk buikje heb. En nu herinner ik mij weer dat ik dit bij Jolien ook een grappige fase vond: ik heb een buikje dat ik nog wel eens kan hebben als ik een kilo of twee meer weeg dan gewoonlijk, alleen kan ik mijn buik nu niet meer intrekken, zoals ik dat anders wel kan. Volgende fase is die waarin mensen die mij zien in mijn plaats zullen hopen dat ik zwanger ben, want dat ik anders toch wel iets aan dat buikje zou mogen doen!
Maar clichés dienen om bevestigd te worden en zo blijkt dus weer dat elke zwangerschap anders is. Een bloemlezing:
- Moe. Nu is het al veel gebeterd, maar na een volle zaterdag of een drukke zondag kan ik nog altijd op een knorrende en brommende wederhelft rekenen als ik rond 19u15 al zit te knikkebollen bij Joliens Hopla-,-Plop-of-weet-ik-veel-wat-nog-allemaal-filmpjes en tijdens de Pappenheimers moet toegeven dat we Witse best opnemen en de dag nadien bekijken, want dat ik de ontknoping anders toch maar zou missen.
- Verstrooid. Ook dat betert, maar ik kan na een "mama, beetje melk" naar de keuken vertrekken en mij daar vijf stappen verder vertwijfeld staan afvragen wat ik er ook weer zou gaan doen. En toen ik twee weken geleden besliste om toch maar geen ajuin in mijn eten te verwerken (maaglast - zie later), stond ik even later klaar om mijn aardappelmesje in de groentenbak van de frigo te leggen en bleek dat de ajuin al in de bestekbak lag te blinken. Of ik gooi geknipte nagels met nagelknipper en al in de vuilbak. Van die momenten dat je moe word van jezelf.
- Misselijk. Namiddagmisselijkheid, om precies te zijn. Opstaan was geen probleem. Tussen 10 en 11 moest ik gewoon zeker iets eten, want anders was ik zwaar misselijk tegen etenstijd rond 12u, 12u30. En dan bleef mijn middageten al makkelijk eens op mijn maag liggen, waardoor ik in de namiddag zwaar misselijk werd, met een hoogtepunt rond 17 uur (de ene keer nog weg te slikken, maar een paar keer toch echt niet meer). Bij het avondeten zat ik daardoor vaak een beetje mottig aan tafel en ik ben ook nog geregeld met het gevoel van een tennisbal in mijn maag in bed gekropen. En elke keer dat ik dacht "hé, het is precies aan het beteren", dan sloeg het weer keihard toe. Ik moet er geen tekeningetje bij maken. Wel een heel raar gegeven dat je net moet éten als je je zo misselijk begint te voelen. Je moet bewust ingaan tegen elke natuurlijke reflex en ook je verstand even uitschakelen, maar eten helpt dus wel degelijk. Voor wie er ook last van heeft: het schijnt wel eens te willen beteren na 13 weken. Ik kan dat nu (gelukkig!) ook beamen.
- Geuren. Ik ben deze keer wel beduidend gevoeliger geworden voor geuren. Kakjes van Jolien zijn echt niet te harden, en al zeker niet als ze uitzonderlijk eens op haar potje gaat in plaats van op de wc. Tijdens het koken heb ik er gelukkig geen last van, maar als ik na het eten de afwas gewoon op het aanrecht laat staan en dan opnieuw de keuken binnenkom, dan krijg ik het vaak heel lastig.
- Gewicht. Misschien het voordeel van al dat misselijk zijn tijdens het avondeten? Ik ben nog niet bijgekomen. Het grappige is wel dat ik al een duidelijk buikje heb. En nu herinner ik mij weer dat ik dit bij Jolien ook een grappige fase vond: ik heb een buikje dat ik nog wel eens kan hebben als ik een kilo of twee meer weeg dan gewoonlijk, alleen kan ik mijn buik nu niet meer intrekken, zoals ik dat anders wel kan. Volgende fase is die waarin mensen die mij zien in mijn plaats zullen hopen dat ik zwanger ben, want dat ik anders toch wel iets aan dat buikje zou mogen doen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
