Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

zondag 21 december 2008

Windstille Kerst

Het zal hier een tijdje windstil worden, want wij zijn lekker gaan uitwaaien aan zee!

Prettige kerst en een gelukkig 2009! Dat het een even mooi en bijzonder jaar mag worden als 2008!

donderdag 18 december 2008

Jong geleerd...

Als opa nog veel zo met haar blijft oefenen, wacht haar nog een grote carrière als pianiste!

woensdag 17 december 2008

Platte band

Het is vandaag Joliens laatste dag bij onze onthaalmoeder Kim. En de terugrit nadat ik haar deze morgen had weggebracht zorgt ervoor dat ik vandaag niet snel zal vergeten. Ik kreeg een platte band.

Ik was nog niet halfweg mijn traject toen ik een soort van gerommel achteraan de auto hoorde. Het verdween even, maar kwam dan weer terug, en het werd harder. Het eerste vermoeden van een platte band druppelde langzaam bij mij binnen, dus ik heb mij aan de kant gezet en ben uitgestapt om te kijken. En jawel. Ik had gelijk. Zo diep kan je een autoband normaal niet indrukken.

Een takeldienst inschakelen zag ik niet zitten, dus ik ben maar weer weggereden in de hoop dat ik tot thuis zou geraken, dat was nog iets van 3 à 4 kilometer. Maar de auto begon harder te rammelen en ik was vrij zeker dat ook voetgangers dat lawaai al moesten horen. Dus schakelde ik over op plan B: zo snel mogelijk een garage of bandencentrale bereiken. Je hebt de Auto 5 in Oostakker, maar dan moest ik eigenlijk weer helemaal terug. Maar je hebt er nog eentje op de Antwerpsesteenweg. Aan 20-30 per uur ben ik daar naartoe gesjokt, steeds harder rammelend. Toen ik daar aankwam, was die band gewoon aan het roken!

"Ja madammeke, dat ziet er niet goed uit. Ge hebt er nog te lang mee voortgereden, anders hadden we hem kunnen repareren, maar nu moet ge hem vervangen."

- "Uwe andere band is ook al aan het verslijten en er mag maar 3 mm verschil zitten tussen de profieldiepte van uw twee banden, anders geraakt ge niet door de keuring. Wanneer moet ge nog eens naar de keuring?"
- "Heu, kan ik dat ergens opzoeken?"
(Ik heb hem uiteindelijk gewoon alle autopapieren in handen geduwd, ik weet daar niet zoveel van af...)

Ja, ik ben er zeker van dat die twee stoere garagisten vanmiddag nog gaan nagenieten van mijn verschijning in hun mannenhol. Natuurlijk heb ik net een rokje en laarsjes aan, dus ik zie er helemaal als een frivool en niets-van-auto's-afwetend juffie uit. En natuurlijk staan daar een hoop machines die de overtollige druk met een knal lossen. Die mannen verschieten daar niet meer van, maar ik plak natuurlijk aan het plafond. Tot groot jolijt van die kerels natuurlijk.

En als klap op de vuurpijl had ik vanmorgen mijn gsm gewoon thuisgelaten, hij moest dringend geladen worden. Ik ben echt terug in de tijd gekatapulteerd! "Ik heb mijn gsm niet bij. Zou ik hier eens mogen bellen alstublieft" Dat mocht. Met een vast toestel dan nog wel. Hoe lang zou dat al niet geleden zijn? Ik denk dat dat dateert van de tijd dat ik bij KB werkte, en dat is ondertussen toch ook alweer 6 jaar geleden!

Je ziet het dus: Het was al een bijzondere dag omdat Jolien voor het laatst naar Kim gaat, maar zo is het zeker een memorabele dag geworden!

zaterdag 13 december 2008

Hoera voor Rita van de politie

Vorige week vrijdag. 8u20. Telefoon van een onbekend nummer.

- Hallo met Marleen
- Hallo, met de politie van Oostende. Wij hebben hier mogelijk een verloren voorwerp van u.


Natuurlijk wist ik meteen waar dit over ging. Niet meer gedacht dat ik telefoontje zou krijgen!

We zijn op 6 juni van dit jaar getrouwd en tijdens onze vakantie aan zee in juli is Mario zijn trouwring al kwijtgespeeld. Hij droeg hem graag, maar deed hem voor vanalles en nog wat uit: handen wassen, gel in zijn haar doen, zonnecrème smeren, een pamper van Jolien verversen,... En zo kwamen we op een avond tot de vaststelling dat hij zijn ring niet meer aanhad. De dag voordien hadden we met vrienden nog gepraat over het al dan niet kiezen voor een trouwring, dus toen had hij hem nog. Dat beperkte de mogelijke plaatsen waar hij hem verloren kon zijn (is dat dan een verliespost?) tot 3:
- het toilet van het stripdoolhof in Middelkerke,
- de dijk op het eind van Oostende, waar hij zonnecrème aangebracht had,
- en het toilet van café Rubens in Oostende waar we met zijn ouders iets gedronken hadden.

We hebben onmiddellijk het stripdoolhof, café Rubens en de politie van Middelkerke en Oostende gebeld, maar nergens was een ring binnengebracht.

Eenmaal terug thuis ben ik naar de politie van Gent gegaan om het verlies te signaleren, zodat er toch ergens een spoor van terug te vinden zou zijn. Echt aangifte kan je daar blijkbaar niet van doen, maar ze zouden een memo opstellen. Terwijl de madam aan de balie mijn verhaal noteerde, liep er een collega voorbij "Kijk, die madam hier heeft hetzelfde voor als gij voorgehad hebt. Maar gij hebt hem nog teruggevonden he. En nu moet ge eens kijken sinds wanneer die jongen hem nog maar had..." Twee meewarige blikken in mijn richting. Ze vonden het duidelijk erger dan wij. Omdat we wisten dat de kans bestond dat Mario zijn trouwring niet zou blijven dragen (hij tekent met zijn linkerhand en squasht met zijn rechterhand en doet voor beide die ring uit. Als je dan weet dat hij niet eens een horloge draagt omdat hem dat zo stoort, zou het niet verwonderlijk zijn dat die ring op een dag ook gewoon aan de kant blijft liggen) hebben we hem een goedkope ring gekocht, vooral voor de symbolische waarde. Het geringd zijn beviel hem beter dan verwacht dus het was wel een teleurstelling toen hij zijn ring kwijt was, maar de emotionele waarde was dus belangrijker dan de feitelijke waarde van de ring.

En nu meldde Rita van de politie mij trots dat onze ring terecht is. Ze had er echt moeite voor gedaan. Tijdens de zomermaanden is het te druk om zich met verloren voorwerpen bezig te houden, dus was ze er na de zomer meteen voor in actie geschoten. En net toen ze een fax moest gaan ontvangen met mogelijke eigenaars kreeg ze een arbeidsongeluk en was ze een hele tijd arbeidsongeschikt, maar toen ze daarna terug aan de slag ging, was dat het eerste waar ze zich op stortte. Ze had veel rondgebeld, was zelfs in Brugge en Brussel beland en had uiteindelijk toch de langverwachte fax ontvangen. En daar stonden wel enkele Marlenen op, maar slechts één Marleen en Mario, zoals in de ring gegraveerd staat. Apetrots was ze. Ze heeft haar verhaal wel twee keer opnieuw verteld.

En zodoende gaan wij op dinsdag 23/12 naar de politie van Oostende om onze ring op te halen en Rita van de politie te bedanken met een doosje pralines. En wordt mijn duifje weer geringd! Roekoekoe!

donderdag 11 december 2008

Eerste babysitervaring: een verhaal van klutskes en takskes

Jolien heeft weer een nieuwe 'eerste keer' bij op haar lijstje. Mario had voor mijn verjaardag tickets gekocht voor de show van gisterenavond van Geert Hoste in de stadsschouwburg van Antwerpen. En omdat we nog een restaurantbon hadden liggen, hebben we er een volledig avondje uit met ons tweetjes van gemaakt. Stef en Ingrid wonen in Sint-Niklaas en dat ligt op de weg naar Antwerpen, dus ze hebben gewillig een namiddag en avond op Jolien gebabysit. Mario's ouders hebben aan de zee wel al eens een avond op haar gebabysit en haar dan in bed gelegd, maar een hele namiddag, inclusief namiddagdutje, fruitpap, laatste fles, pyjama aantrekken en in een vreemd bedje in slaap geraken, dat was toch nieuw. We hadden alle vertrouwen in Stef en Ingrid, ze zijn zelf geweldige ouders voor hun dochtertje Hanne, die een half jaartje ouder is dan Jolien. En inderdaad: zowel Jolien als de babysits en de verraste, maar enthousiaste Hanne hebben dat geweldig goed gedaan (tenzij Stef en Ingrid informatie achterhouden, want Jolien kan natuurlijk nog niet uit de biecht klappen...).

Het was wel effe schrikken dat ze net op weg naar Stef en Ingrid spectaculair moest overgeven, maar ze had 's middags een recordhoeveelheid groentenpap weggewerkt en mijn ervaring leert mij dat alles wat ze meer eet dan gewoonlijk er toch gewoon weer uitkomt. Daardoor had ze onderweg niet geslapen en ze was al moe, dus ze was meteen haar kluts kwijt toen ze bij Ingrid op de arm belandde. We hebben een huilende dochter achtergelaten, die niet veel later naar namiddagslaapjedromenland vertrokken is. Daarna verliep alles wel vlot: net als elk ander baby'tje moest ze altijd even wennen aan de nieuwe omgeving en elke verandering die daarin optrad (wakker worden in dat reisbedje, Ingrid die haar kwam halen, Hanne die nog later ook thuiskwam, enz.), maar eens ze geacclimatiseerd was, was ze weer een vrolijk, speels en nieuwsgierig kindje waar je niet veel problemen mee hebt. Maar ja, iedereen moet even kunnen wennen aan een nieuwe situatie, niewaar? Mijn moeder zei van mij als kind altijd "ze heeft een klein klutske en ze is het snel kwijt" en dat herken ik ook sterk in Jolien. Wij hebben dus al onze eigen varianten gemaakt op deze lieve uitspraak van mijn moeder. "Ze heeft korte toerkes en ze is er snel over". Of nog: "ze heeft een klein takske, maar ze kan er veel van maken".

maandag 8 december 2008

Dada!

We vroegen ons al een paar weken af of het toeval was, of echt een bewuste reactie. Als iemand "dada" zei, begon Jolien met haar armpjes te wapperen. Ondertussen is het duidelijk dat ze "dada" heeft leren zwaaien. Ze wuift met één armpje een viertal keer op en neer en na een doorgedreven training van mémé Katleen zegt ze er ook steeds vaker iets bij. Ze tatert vaak luidop, maar de eerste "dada's" die ze zei, fluisterde ze. "Dhadh". Alsof ze zich er heel hard op moest concentreren en ze echt zorgvuldig te werk wilde gaan. En langzaamaan komt ook de klank steeds luider door. Het hangt nog wel een beetje van haar goesting af, maar als je nu "dada" doet en zegt tegen Jolien is de kans bestaande dat je een enthousiaste en trotse wuif met bijhorende "dadh" terugkrijgt!

vrijdag 5 december 2008

Controle bij de kinderarts

Tijdens de laatste controle bij de kinderarts maakte die zich wat zorgen om Joliens gewicht en daarom moest ik nog eens op controle komen.

- Haar hardnekkige hoest is weg, haar longen klinken zuiver. Alleen haar neus is nog wel verstopt.
- Ze is nu 65 cm groot en weegt 6,830 kg. En daarmee bengelt ze nog altijd onderaan de curves. Ze evolueert wel mee met die curves, dus echt heel alarmerend is dat niet. Ze is op de gemiddelden begonnen en heeft tussen 2 en 4 maanden een flinke duik genomen, maar hoe dat komt weten we dus niet. Om echt alle mogelijkheden uit te sluiten heeft de dokter een bloedonderzoek laten uitvoeren om eventuele (koemelk- en andere) allergieën op het spoor te komen. Twee flinke buisjes bloed hebben ze afgetapt. En heel het ziekenhuis heeft mogen horen dat Joliens longen tegenwoordig weer mooi zuiver klinken! Het verdriet werd gestelpt met een pinguinpleister en een dikke knuffel van mama. En straks of morgen kennen we het resultaat. Ik ben benieuwd!


Update: de resultaten van het bloedonderzoek die al binnen zijn (enkel werking van de schildklier en gevoeligheid voor gluten is nog niet bekend) zijn allemaal goed:
- voldoende rode en witte bloedcellen
- werking van de lever is goed
- weerstand is goed (ze maakt de nodige antistoffen aan)
- geen allergie voor koemelk (al is dat op deze leeftijd nog niet helemaal uit te sluiten)
- wel een beetje een laag ijzergehalte, maar dat is op deze leeftijd normaal

Voila. Niks om ons zorgen over te maken. Onze enige opdracht is om haar zoveel mogelijk eten te blijven geven. Fruit- en groentenpap zoveel ze wil, zeker nog 2 en liefst 3 flessen, eventueel met granen eraan toegevoegd ('s morgens en 's avonds kan enkel melk misschien onvoldoende zijn). En als ze 210 cc met 7 schepjes poeder helemaal opdrinkt, mag ik 240 met 8 schepjes maken.

Hoerenchance

Ik ben zo hard geschrokken van dit verdict van onze huisarts dat ik mijn verhaal hier toch ook nog eens wil ventileren. Ik heb dinsdag tijdens de training een squashbal in mijn linkeroog gekregen. De oefening was dat ik alle hoeken van het terrein zou zien, maar ik zag sterrekes. Ik heb meteen een kwartier ijs op mijn oog gelegd en toen ik voorzichtig testte of ik mijn zicht niet kwijt was, zat ik met een probleem. Ik draag lenzen en ik wist niet of ik mijn lens nog wel in had. Ik zag niet scherp. Best mogelijk als ik mijn lens kwijtgespeeld was (iets waar veel mensen zich zorgen om schenen te maken, maar ik helemaal niet - ze waren toch aan vervanging toe). Maar als die lens wél nog op de juiste plaats zat, was dat wazig zien een groot probleem natuurlijk.

Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft mij flink doen schrikken: "ge hebt hoerenchance gehad. Als die bal los op uw oog beland was, was je het kwijtgespeeld". Maar ik heb dus blijkbaar een goede engelbewaarder en ik kom er vanaf met een gekneusd en licht ontstoken oog en een kleine hersenschudding. Drie keer niks, in feite. Het ziet zelfs niet blauw en is amper gezwollen.

Voor de zekerheid en de verzekeringen heeft hij mij ook nog naar de oogarts doorverwezen. Die komt tot dezelfde conclusie: zowel aan het oogoppervlak als binnenin is er duidelijke reactie op de impact te zien en die wonden zijn licht ontstoken, maar er is geen blijvende schade. Een goeie week geen lenzen dragen en druppels voor mijn oog, dat is alles. En zelf voeg ik er een schietgebedje aan toe als dank voor zoveel geluk-bij-een-ongeluk.

maandag 1 december 2008

Badje (2)

Het ligt blijkbaar aan de beveiliging. Javascripts inschakelen en het probleem in Internet Explorer 7 is opgelost. Dat Firefox de internetverbinding uitschakelt blijft een mysterie voor mij, maar dankzij die browser ben ik wel aan de oplossing voor Explorer geraakt. Ik ben dus weer volledig operationeel! Hou je vast, daar gaan we weer!

Want wie net als ik dacht dat ik er met 1 filmpje over Jolien in bad wel zou komen is dus verkeerd. Tegenwoordig laat ik haar namelijk straaltjes water vangen, maar die kan je natuurlijk niet pakken, he! Het levert wél schattige tafereeltjes op...

Test

Even een kleine test. Mijn technische probleem is opgelost op de enige manier die ik zelf kon bedenken, al is het dan wel een omslachtige: ik heb een nieuwe browser gedownload. Daarmee staat de teller voor mijn pc op 3. Maar als ik een filmpje aan het oploaden ben, valt nu de internetverbinding weg. *zucht* Ik heb dus al verschillende keren mijn pc herstart en probeer het nu eens met een post zonder video of foto, maar enkel met tekst. Ik ben eens benieuwd of dat wél lukt!