Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

donderdag 20 december 2007

Naar vierwekelijkse gewoonte...

Het was vanmorgen weer tijd voor een controle bij Mijnheer De Gynaecoloog. Ons kleintje (en ikzelf) groeien blijkbaar volkomen volgens de verwachtingen. We zitten nu aan respectievelijk iets van 27 centimeter en 4 extra kilo's (streefdoel: niet meer dan 12).

Het leuke aan de echo was, dat het vollenbak actie was in mijn buik: er werd gegeeuwd, gewroet en zelfs nagedacht in typische Rodin-De-Denker-houding met een hand onder de kin. Het beeld was zowaar 3D (ik wist niet eens dat zijn masjien dat kon), dus we hebben het gezichtje al mooi kunnen zien, al kwam er geregeld een hand en/of een voet voorbijgezweefd.

Voor de rest is dit natuurlijk een rustige periode. In feite is ons kleintje volledig ontwikkeld en nu ook het geslacht bekend is, komt het er vooral op aan om flink te blijven groeien. Volgende afspraak donderdag 17 januari om 10u45.
Update: ik heb de afspraak een weekje verschoven. Het is nu dus donderdag 24 januari om 9u30.

donderdag 13 december 2007

Eindelijk

22e week en we zijn er eindelijk toe gekomen om eens een fotootje te maken van De Buik...

dinsdag 11 december 2007

Hormonen

Ik weet dat andere vrouwen elke cyclus met dit probleem kampen, maar voor mij is het een nieuw gegeven: ik ben een heel stuk emotioneler sinds ik zwanger ben. En de enige verklaring die ik kan bedenken zijn de hormonen die nu in groten getale in mijn lijf aanwezig zijn.

Soms leuk (Mario heeft al een paar zeer intense liefdesverklaringen gekregen), soms gewoon een versterking van de normale situatie (zo zijn er plots veel meer films met een ontroerend einde op tv...), maar soms ronduit vermoeiend (zo voel ik mij bij negatieve commentaar meteen een halve dag echt depressief).

Ik zal voortaan dus veel meer begrip kunnen opbrengen voor vrouwen die zich om de maand een week huilerig, hysterisch of alles dramatiserend door het leven slepen!

zaterdag 1 december 2007

Breuh

Mijn neus loopt, mijn keel slikt pijnlijk en mijn schedel is bedekt met een lichte, zoemende pijn. Alle symptomen van een beginnende snotvalling en/of griep. Nu ben ik geen pillenslikker en ben ik sowieso van het principe "zo'n verkoudheid, dat moet je maar uitzweten". Maar nu ik zwanger ben en dus geen medicijnen mag nemen hoop ik sterker dan ooit dat het hierbij blijft en niet erger wordt.

Mijn systeem zal wel verzwakt zijn door de hevige emoties van de afgelopen week/weken. Donderdagavond ben ik uit een wachtrij gestapt omdat ik zwarte vlekken begon te zien en het gevoel had dat ik moest gaan zitten als ik niet wilde flauwvallen. En gisteren heb ik mij suf gehuild tijdens het aangrijpende afscheid van mijn grootmoeder. Ik kan dus goed begrijpen dat dit veel van mijn (bovendien ook nog zwangere) lichaam vergt en dat mijn weerstand daardoor tijdelijk wat zwakker is.

Ik hou mij vandaag dus rustig (in de zetel naar de animatiefilm Madagascar staren die we gisteren opgenomen hadden en veel thee drinken) en hoop dat ik dit doorkom zonder naar de dokter te moeten.

Het is dan wel voormiddag, maar toch: slaapwel!

dinsdag 27 november 2007

Afscheid

Gisterenavond, rond half vijf, is mijn grootmoeder overleden. Ze was vorige donderdag naar een palliatieve dienst overgebracht en ging zienderogen achteruit, maar ik heb haar niet meer kunnen (mogen) bezoeken door het risico dat dergelijke omgevingen vormen voor zwangere vrouwen. Wat wel een troost is, is dat mijn grootvader, mijn moeder en twee van mijn drie tantes aanwezig waren op het ogenblik dat ze stierf. Blijkbaar is ze rustig en zonder pijn ingeslapen en ziet ze er nu vredig en ontspannen uit. De begrafenis is vrijdag om 10 uur.

Ik vind het natuurlijk heel erg dat ik haar nooit meer zal kunnen zien en voel mij vooral triest als ik aan kleine dingen denk die nooit meer mogelijk zullen zijn of definitief zullen veranderen. Maar het meest van al zit ik in met mijn moeder. Ze heeft de voorbije jaren al veel stress gehad om de verzorging van mijn grootmoeder met de rest van de familie geregeld te krijgen, en nu is het afwachten hoe mijn grootvader reageert en wat er van hem gaat worden. En dan is het ook weer een troost dat ik merk dat ze zich zo kan optrekken aan Matthias en het kindje dat bij ons onderweg is.

Maar vrijdag wordt een zware dag.

donderdag 22 november 2007

En het is...

- Geweten! Deze keer lag ons kindje wél goed en heeft de gynaecoloog het geslacht kunnen bepalen (zelf zag ik helemaal niks op dat scherm. Het hart lukte nog, maar de andere organen en weke delen kon ik helemaal niet onderscheiden. Zelfs de stagiaire die deze week op post was, kon er niets uit opmaken). Om mijzelf het vertelplezier niet te ontnemen, ga ik het nog niet langs deze weg bekendmaken, maar wie het wil weten zal daar niet veel moeite voor moeten doen!
- Gezond! 4 hartkamers, 2 nieren, een maag, een middenrif, een navelstreng,... De gynaecoloog had niets aan te merken op ons kind (en op mij ook niet!)
- Nu ongeveer 22 cm groot. Ik heb nog eens gevraagd naar de enorme sprong van 4,5 cm naar 17 cm bij de vorige consultatie en hij heeft uitgelegd dat die 4,5 cm van het hoofd tot aan de poep is, dus zonder de benen. Toen hij op 17 cm uitkwam, paste ons kleintje niet meer helemaal in het scherm, dus dan vermenigvuldigen ze de doorsnede van het hoofd met 5 om de lengte te berekenen. En daar worden de beentjes dus wel in meegerekend...

maandag 19 november 2007

En... actie?

We zijn terug van de zee en het heeft deugd gedaan. Lekker uitwaaien, goed eten, alle tijd voor onszelf. Ik heb genoten. Mijn staartbeen heeft zich ook goed gedragen. De eerste dagen had ik nog snel last, maar het verminderde steeds en we hebben uiteindelijk toch wandelingen van om en bij de 10 km kunnen doen. Ik moet er alleen aan leren wennen dat mijn oude tempo niet meer haalbaar is, ook tot spijt van Mario... Ik ben gewend om buiten te komen en er stevig de pas in te zetten. Maar als ik tegenwoordig uit mijn startblokken geschoten ben, moet ik al snel vaststellen dat het tempo te hoog ligt. Een versnellinkje lager schakelen (en toen mijn staartbeen in het begin van de week nog snel pijn deed ook waggelen "op 2 sporen" - en ik had mij nochtans voorgenomen om niet te beginnen waggelen als ik zwanger was!) loopt toch aangenamer en kan ik ook langer volhouden.

De pijn is nu zelfs volledig weg. Om de problemen niet uit te lokken, heb ik met spijt in mijn hart beslist om toch maar te stoppen met squashen. De eerste staartbeenproblemen heb ik na squashpartijtjes opgemerkt en ik wil liever niet hervallen. Squashen lijkt mij toch iets te bruusk. Maar ik mis het sporten, dus ik zoek een alternatief. Zwemmen is wel leuk, maar het koude water vormt in deze frisse dagen een mentale drempel, merk ik. En met gewoon wat rondwandelen en door de stad fietsen heb ik niet het gevoel dat ik mijn conditie op peil zal kunnen houden. Ik ga eens een zoektocht starten naar zwangerschapyoga ofzo. Hoe melig het ook klinkt, ik zie het voorlopig als mijn enige alternatief.

woensdag 7 november 2007

Een verhaal met een staartje

Ik had het in het begin van mijn zwangerschap al eens vermeld: ik heb ooit mijn staartbeen verstuikt door tijdens een partijtje badminton in het achteruitlopen stomweg op mijn gat te vallen. De geblokkeerde rug die ik nu in het begin van mijn zwangerschap had, bleek veroorzaakt te zijn door mijn heiligenbeen (dat net boven het staartbeen zit) en niet zoals ik vreesde door mijn staartbeen. Grote opluchting. De laatste tijd kreeg ik echter weer last in mijn bekken, een stukje lager deze keer. Vooral als ik lang moest staan, lang wandelde of gesport had. De gynaecoloog schreef dit af als een kwaaltje waar ik maar mee moet leren leven, maar ik ken mijn (pijnlijke) voorgeschiedenis in dit stukje van mijn lichaam en ben dus terug naar mijn osteopaat gehold.

Ik keek uit naar het verlossende bezoekje, maar het verdict is minder positief dan ik hoopte. Deze keer hoopte ik namelijk dat de oorzaak ook weer mijn heiligenbeen zou zijn, maar jammer genoeg kwam de osteopaat bij mijn oude vriend (ahum) Het Staartbeen uit. Het is indertijd rechtgezet (inwendig - beeld het u maar even ambetant in als het klinkt) en staat nog een beetje te veel naar voren. Op zich niet zo erg, maar het is ook te weinig beweeglijk en dat is wel een probleempje. Ook met het oog op de bevalling kan dit beter verholpen worden.

Om mij onnodig leed te besparen heeft hij het eerst nog eens met uitwendige technieken geprobeerd en nu moet ik dus afwachten. Ik hoop dat het in orde komt. Mijn lijf is dooreen gekneed en moet daar duidelijk nog van recupereren. Gisteren ben ik mijn zetel niet meer uitgekomen, maar ik vond maar moeilijk een houding zonder pijn. Het is om dezelfde reden een korte nacht met veel gewoel en gedraai geworden (sorry Mario!) en nu zit ook nog niet pijnvrij op mijn bureaustoeltje. Ik hoop alleszins dat het in orde komt, want vrijdag vertrekken we voor een weekje naar de zee en als ik dan niet in staat ben om een eindje te wandelen wordt het wel heel saai! Ik duim alleszins dat het staartje van mijn staartbeenverhaal hier eindigt!

maandag 5 november 2007

Leven en dood

Ze zeggen dat voor elk nieuw leven dat erbij komt, ergens een ander leven eindigt. Sinds vorige dinsdag is mijn grootmoeder er erg slecht aan toe en blijkt dat we ons er beter op kunnen voorbereiden dat we binnen afzienbare tijd afscheid van haar zullen moeten nemen. Ze is al 88, dus voor een buitenstaander is het waarschijnlijk de kroniek van een aangekondigde dood, maar het valt me toch verrassend zwaar, in het bijzonder het besef dat ze ons kindje en dat van mijn nicht die uitgerekend is voor eind januari, begin februari niet meer zal zien.

Vorige dinsdag heeft ze een longontsteking gekregen. De antibiotica die de dokter haar heeft gegeven sloeg niet aan en het rusthuis belde mijn moeder om te vragen wat ze moesten doen. Zij hadden het er gewoon bij gelaten, maar dan was ze tegen het weekend dood. Ze kon ook nog naar een ziekenhuis overgebracht worden, maar dan was de vraag in welke mate ze nog tegen dat transport bestand zou zijn. Het is toch het ziekenhuis geworden. Daar hebben ze na verder onderzoek vastgesteld dat ze een infectie heeft, maar dat ze nog niet meteen konden achterhalen waar die zit, dus hebben ze medicijnen voor de luchtwegen én voor de urinewegen gegeven. De eerste 72 uur zijn in dat geval cruciaal, dus als ze dinsdag haalt, komt ze die infectie wel door (als haar hart het niet gewoon begeeft, want ze had al 2 dagen een hartslag van meer dan 120 slagen per minuut). Los daarvan blijkt ze echter ook een tumor van maar liefst 12 cm bij haar blaas te hebben. Meer details hebben ze daar nog niet over omdat ze door die infectie en haar toestand geen verder onderzoek konden verrichten, maar ze kunnen er alleszins niets meer aan doen, want een operatie overleeft ze niet meer. Kort gesteld: als ze die infectie overleeft, zal ze binnen enkele dagen, weken of misschien maanden toch sterven aan die tumor.

Ik ben nog niet op bezoek kunnen gaan. Een onbekende infectie is een te groot risico voor een zwangere vrouw. Ik troost mij met de gedachte dat ik nu een goed beeld van haar zal bewaren, want blijkbaar is ze graatmager omdat die tumor aan haar systeem vreet. Als ze er toch doorkomt (en met elk uur stijgt die kans, natuurlijk) en terug naar het rusthuis kan, wil ik haar toch nog gaan bezoeken.

Alleszins, mijn besluit staat nu vast om ons kindje meerdere voornamen te geven. Mario vond dat niet nodig, maar had er ook niets op tegen. Ik heb zelf 4 voornamen en vind het wel leuk dat ik zo een stukje familie met mij meedraag. Ik heb nu iemand die ik graag wat wil laten voortleven in een extra voornaam voor ons kindje!

zaterdag 3 november 2007

Beweging?

Toen ik nog maar net zwanger was, keek ik enorm uit naar het ogenblik waarop ik het kleintje zou voelen bewegen. Sinds mijn buik een week of 4 geleden duidelijk gegroeid is, is die drang wat minder, omdat dat buikje nu al een soort van bevestiging geeft: het zit er nog!

Ondertussen heb ik mij al lopen bedenken dat dat constante gewoel in je buik bij momenten ook ferm vermoeiend moet zijn. Als je darmen eens een dag flink overhoop liggen en de hele tijd borrelen of verkrampen, vind ik dat alleszins vermoeiend, maar ik weet dus (nog niet) of de bewegingen van een kleintje te vergelijken zijn met rommelende darmen. Daarvoor is het nog wat vroeg. Volgens de gynaecoloog zou ik vanaf volgende week of de week nadien de eerste bewegingen kunnen voelen. Ik heb vorige week en begin deze week al een paar keer een soort van kriebel aan de binnenkant van mijn buik gevoeld waarvan ik mij afvroeg of dat wel darmen zouden zijn, maar ik ben er eerlijk gezegd ook niet echt zeker van of het dan toch ons kindje geweest kan zijn. Alhoewel, het is al 17 centimeter, als dat zich eens volledig omdraait, moet je daar toch iets van kunnen voelen, zou ik denken...

maandag 29 oktober 2007

Alles in orde, zo blijkt

We hebben de befaamde Triple test gedaan, een bloedonderzoek waarover de meningen in onze kennissenkring nogal verdeeld zijn of je het al dan niet moet laten doen. Met de nekplooimeting van de vorige consultatie kon mongolisme al voor 70% uitgesloten worden en met dit bloedonderzoek kan je dat (en nog andere chromosoomafwijkingen) voor nog eens 10% meer uitsluiten. De mensen die ons de test afraadden zeiden ons enerzijds dat je een kansberekening krijgt, dus een lijst met "kans op syndroom van Down: 20%, kans op etc.". Door Down al voor 80% uit te sluiten, blijf je natuurlijk nog met een risico van 20% zitten, toch 1 op 5. En als je op die manier een hele lijst met mogelijke aandoeningen voorgeschoteld krijgt, voedt dat de angst alleen maar in plaats van ze weg te nemen. Maar nu blijkt dat de dokter gewoon zegt "geen ongewone risico's" en meer details worden je bespaard, dus op deze manier vind ik het prima (temeer omdat er bij ons dus geen ongewone risico's blijken te zijn).

Een ander argument tegen de Triple test is "stel dat blijkt dat je kind een grote kans loopt om gehandicapt ter wereld te komen, wat doe je dan?". Inderdaad een moeilijke vraag. Je bent al zo ver in je zwangerschap dat het al een erg zware beslissing is om het alsnog te laten wegnemen. Je bent er helemaal aan gehecht en in alles wat je doet, reken je onbewust al de vordering van je zwangerschap of de leeftijd van je kindje mee. Er zou een enorm gat vallen. Maar een kind met een ernstige handicap zou ons ook erg zwaar vallen. Laat ik het zo stellen: ik ben blij dat de vraag zich niet stelt!

Dus het resultaat van mijn bloedonderzoek klonk als volgt aan de telefoon:
- Geen bijzondere risico's
- Ijzergehalte in orde
- Ijzerreservers goed (is dat dan iets anders? Een mens leert nog bij... Of hoort verkeerde dingen)
- Beschermd tegen toxoplasmose (maar dat wist ik al van bij het allereerste bloedonderzoek bij de huisarts dat bevestigde dat ik zwanger ben)
- Niet beschermd tegen Rode Hond (maar dat wist ik ook al: ik heb dat als baby van een paar maanden gehad en heb daar blijkbaar niet genoeg antistoffen aan overgehouden. Ik wist dit al van mijn huisarts, maar toen die daar in een ver verleden over begon, had ik begrepen dat we dat nog in orde konden brengen als ik ooit zwanger was. Toen ik dus zwanger bleek en aanhaalde dat ik daar niet tegen beschermd ben, zei hij dat een vaccinatie niet mogelijk is tijdens de zwangerschap. Het is een levend vaccin en heeft dus voor een zwangere vrouw hetzelfde effect als wanneer ze de ziekte effectief zou krijgen - met de bijhorende risico's. Het is dus niet de eerste keer dat ik iets verkeerd begrijp van een dokter; dat van dat ijzerniveau en de ijzerreserve kan dus ook nog een misverstand zijn!)

donderdag 25 oktober 2007

Geen exhibitionistje!

Net terug van onze derde consultatie bij de gynaecoloog. Alles prima in orde, de kleine is al 17 cm lang en het hoofdje heeft een diameter van 3 cm. Dat ligt allemaal binnen de verwachtingen, maar is toch "aan de flinke kant", blijkbaar.

En ons kleintje heeft al heel zedige manieren, want de poep of het geslacht was van geen kanten in beeld te krijgen! Hij/zij ligt met het hoofdje naar beneden en de rug naar mijn buik gekeerd, een klassieke houding blijkbaar, maar dus wel eentje waarbij je het geslacht niet kan bepalen. Des te makkelijker, dan valt er simpelweg niks te vertellen en krijgen we een maandje uitstel!

vrijdag 19 oktober 2007

18 oktober: Hanne Vanpoucke!

Gisteren zijn Stef en Ingrid de trotse mama en papa geworden van hun eerste dochtertje: Hanne, 50 cm groot en een flinke 3,600 kilo. Zowat 2 weken vroeger dan gepland omdat ze koppig in stuitligging bleef liggen en dus met een keizersnede ter wereld is moeten komen.

Mijn zwangerschap heeft maar kort met de hare overlapt, maar op zich vond ik dat wel uniek. We hebben wel een goede, open band met hen en dat we nu onze eerste zwangerschappen konden delen, was extra leuk. Zo hebben we hen begin oktober nog eens tot bij ons gehaald voor een laatste etentje zonder kinderen en het was heerlijk om de hele avond ongegeneerd (bijna) enkel over in-verwachting-zijn (want de mannen deden dapper mee) te kletsen. In andere situaties moet je er immers altijd rekening mee houden dat er mensen bij zitten die dat onderwerp na een tijdje wel beu zijn en ook eens over iets anders willen praten... Zeer normaal en ik heb die behoefte zelf ook, om nog over iets anders te kunnen praten, maar voor één keer was het toch wel erg leuk!

maandag 8 oktober 2007

En wildet weten?

Een van de meest gestelde vragen deze dagen: of we het geslacht willen weten? En of we het dan zouden zeggen of geheim houden? Ik verbaas mij er een beetje over hoezeer het al ingeburgerd is om gewoon te zeggen of het een jongen of meisje zal worden.

Voor er concreet sprake was van kinderen hebben Mario en ik het daar natuurlijk al over gehad. Ik zou het willen weten en gewoon verzwijgen (al kijk ik zwaar op tegen al het gevis van nieuwsgierige mensen - doe ons toch een plezier en wacht gewoon af). Mario vindt het stom om het geslacht te verzwijgen als je het weet. Je hebt toch 1 kans op 2 en hij vindt het overkomen als "ja ik weet het, maar ik zeg het toch lekker niet! Nè nè nènèèèè nèèèèèè!". Maar we konden ons er allebei in vinden om het gewoon niet te weten. Dus dat was makkelijk!

Tot nu. Want nu het concreet wordt en we het bij de volgende echo kunnen weten, krijgt de nieuwsgierigheid toch de bovenhand. En zo zijn we er dus nog altijd niet uit...

vrijdag 5 oktober 2007

Niet alleen meer

Als ik heel goed mik, kan ik met mijn bevalling misschien op tv komen! Ik heb vanmorgen namelijk gelezen dat prinses Mathilde "in de lente van 2008" haar 4e kindje verwacht. Als ze dat nu bekendmaken, is ze dus 3 maanden ver. En ik ben dat over een week. Dus als ik goed mik, beval ik misschien op dezelfde dag en kan ik een paar uur na mijn bevalling door een cameraploeg overvallen worden met de intelligente vraag "wat ik ervan vind dat mijn kind op dezelfde dag als prins/prinses X geboren is"... Nee, toch liever niet hoor!

dinsdag 2 oktober 2007

Goestingskes

Mijn reukzin is onveranderd en ook mijn smaakpapillen werken nog zoals ik gewend ben. Dus heel rare eetgewoonten houd ik er (nog) niet op na. Het enige toch wel opvallende goestingske waar ik mezelf de laatste tijd op betrap is... spaghetti bolognaise (met groentekes)! En liefst slingers (terwijl wij thuis altijd krullekes of strikskes maken).

En dan denk ik: "och, als het dat maar is en zolang het geen sjokolat, sjips of koekskes zijn" en dus geef ik gewillig aan mijn goestingske toe. Benieuwd hoe lang het gaat duren voor Mario begint te klagen!

maandag 1 oktober 2007

En intussen...

- ...ben ik hier weer stilgevallen. Ik probeer er geen gewoonte van te maken!

- ...zijn we op vakantie geweest naar Frankrijk. Heerlijk ontspannen, 2 weken zon en dat maakt het pingpongen, zwemmen en stadjes verkennen natuurlijk aangenamer. Ik heb ook mogen ontdekken dat mijn maag niet leeg mag geraken, want dat ik dan mottig word, zéker als ik in de auto zit. Oplossing: altijd koekjes meenemen als je op stap gaat!

- Vorige donderdag hadden we dan de 2e consultatie bij de gynaecoloog. Gelukkig is alles nog altijd in orde: prima bloeddruk, half kilootje erbij, Aaarghje heeft hersenen (wat nog geen garantie biedt dat het die ook zal gebruiken, maar ze zijn er dan toch), meet 4,5 cm, het neusbeen en de nekplooimeting zijn in orde en ons kleintje tuimelt er lustig op los.

- ...heb ik mij over mijn schroom heen gezet en ben ik zwangerschapskledij gaan kopen. Mijn buik is nog niet zo heel dik, maar vorige donderdag had ik een rok met panty's aan en die begonnen toch ferm in mijn buik te snijden. Zo erg zelfs dat Mario de auto aan de kant heeft moeten zetten en dat ik zelfs heb moeten overgeven. Dus ben ik zaterdag naar de H&M, C&A en een echte zwangerschapswinkel getrokken. Amaai, je kan veel geld uitgeven als je daar zin in hebt! In zo'n echte boetiek beginnen de broeken pas vanaf 100 euro en een T-shirtje vind je niet voor onder de 30 euro. En die kleren kan je nadien zogezegd nog afdragen, maar je ziet er toch aan dat het zwangerschapskledij is. Mijn zus durft haar T-shirtjes bijvoorbeeld niet meer te dragen omdat ze haar op haar werk anders gaan vragen of ze opnieuw zwanger is! Gelukkig vind je met wat zoeken en geduld nog andere kanalen, waar je veel minder geld aan kwijt bent. Mijn voorlopige oogst: 1 broek, 1 rokje, 1 T-shirt en 1 paar zwangerschapspanty's. Ik zit dus nu met een rok en panty tot onder mijn oren en een T-shirt tot onder mijn gat, maar het comfort maakt veel goed. Blij dat ik de stap gezet heb!

donderdag 30 augustus 2007

Straal!

Ik denk dat ik efkes genoeg licht geef om zichtbaar te zijn vanuit de ruimte!

Ik had kleine kwaaltjes gehad (wat moe, wat pijnlijke borsten, wat last van mijn spijsvertering), maar die zijn allemaal weer verdwenen en daardoor is de twijfel binnengeslopen of alles nog wel in orde zou zijn. Je kan je dus voorstellen dat ik heel erg uitkeek naar onze eerste consultatie bij de gynaecoloog vanmorgen.

En jawel: alles is in orde! Aaarghje (zoals mijn zus hem/haar/het gaan noemen is) verkeert in prima conditie, is 1,5 cm groot, heeft een hartje dat we al flink hebben horen kloppen en wordt verwacht rond 10-15 april 2008.

Als ik er nog tijd voor vind, probeer ik de echo in een berichtje te posten!

woensdag 22 augustus 2007

Squash, dubbelspel in mijn geval!

Ik ben gisteren zowaar gaan squashen! Mijn vorige gynaecoloog en de huisarts hadden mij al gegarandeerd dat dat geen probleem is zolang ik mij er goed bij voel, dus heb ik het na een dikke 2 weken inactiviteit (door mijn geblokkeerde rug) nog eens geprobeerd. Voorzichtig, want ik was bang dat het zou tegenvallen, dat ik pijn zou krijgen, aan te weinig lucht zou geraken tijdens het spelen of gewoon zwaar gefrustreerd zou zijn omdat ik helemaal niet meer meekan. Maar het viel dus goed mee! Ik heb mij er natuurlijk wel al bij neergelegd dat ik mijn vroegere niveau niet meer zal halen omdat mijn hart zelfs in rust al 40% extra moet werken, maar ik heb voor de rest geen enkel probleem ervaren, dus ik verlies nu met plezier! Ik ben rustigjes begonnen en ga geen zware matchen meer bekampen, maar ik ben gewoon blij dat ik zonder pijn of andere problemen nog kan sporten! Al ga ik over een paar maanden wel uit mijn squashtenuutjes puilen!

donderdag 16 augustus 2007

Tinkelbel

Je leest de laatste dagen weer onheilspellende berichten over het grote tekort aan kinderopvang in de grote steden als Gent en Antwerpen, dus ik heb niet langer gewacht en heb onze kleine alvast opgegeven bij de centrale registratiedienst van Stad Gent "Tinkelbel".

Nu nog eens tijd maken om een paar crèches te bezoeken om onze voorkeur te kunnen doorgeven en ons ook voor niet-door-de-stad-gesteunde-kinderopvang op te geven, en dan is dat voorlopig achter de rug.

We zijn allebei zelfstandig, dus we kunnen gelukkig ook verder als we in geen enkele herberg terecht kunnen, maar het lijkt mij toch een stuk handiger als we op z'n minst 3 dagen per week onze handen vrij hebben om nog wat centjes te verdienen!

woensdag 15 augustus 2007

Het vertellen

Het Grote Vertelweekend is achter de rug en ik moet toegeven, het is leuk om zo'n hartverwarmende reacties te krijgen. Ik kijk er al naar uit om het ook aan de rest van onze vrienden te kunnen vertellen!

vrijdag 10 augustus 2007

Zie het groeien

Ik heb tijdens de zwangerschap van mijn zus een leuke site ontdekt waarop je week na week kan volgen hoe je kindje groeit, wat zich allemaal in je buik afspeelt en welke functies zich allemaal ontwikkelen. De rest van de site spreekt mij niet zo aan, maar die progresspagina heeft mijn hart wel gestolen!

Om ons klein koninckske te volgen, klik je bovenaan op de pagina op instellingen-pagina en vul je bij "eerste dag van de laatste menstruatie" 8/7/2007 in.

Veel plezier!

woensdag 8 augustus 2007

De eerste kwaal

Aan alle mensen die mij een verhaaltje hebben horen vertellen over 'een oude staartbeenverstuiking die terug opspeelt' of 'een overbelasting waar ik al een tijdje mee rondloop zonder het te merken en nu plots mijn hele onderrug blokkeert': maak kennis met mijn eerste zwangerschapskwaal! (Wat heb ik op mijn tanden moeten bijten tijdens mijn uitleg aan de mensen die ik over mijn rugpijn vertelde (mama, Lies, Leen, Chris,...). het is zoveel makkelijker en oprechter om als verklaring gewoon te zeggen 'want ik ben dus zwanger'! Maar dat wil ik toch het liefst 'live' zeggen. Over de telefoon of via msn vertel je zoiets niet aan de mensen die zo dicht bij jou staan.)

Sinds maandagmiddag (de dag dat ik naar de dokter ben gegaan voor een bloedonderzoek) zit mijn rug dus helemaal vast. Op sommige momenten bleef het gewoon beperkt tot mijn rug niet kunnen strekken zonder pijn, maar het meeste van de tijd zat ik mij in duizend bochten te wringen om toch maar geen pijn te voelen en heel soms zakte ik gewoon door mijn linkerbeen en kon ik geen stap voor- of achteruit zetten. Tijdens het bezoek aan de dokter gevraagd of dit met de zwangerschap te maken kan hebben, want kunnen een beetje hormonen in mijn bloed mijn rug blokkeren?

Maar dat kan dus wel, zo blijkt. Het toeval wil dat ik vorige donderdag nog met Isa over haar goede osteopaat aan het praten was, dus ik heb haar goede adresje meteen kunnen uitproberen. Toen ik maandag niet meer geloofde dat dit vanzelf zou verdwijnen, heb ik enige druk uitgeoefend om dinsdag nog een afspraak vast te krijgen.

Een bekken is in feite maar een kleine holte, die gevuld is met een baarmoeder, blaas, darmen en een hoop ligamenten, spieren en pezen. Mooi gevuld dus. En als de baarmoeder in het begin van de zwangerschap wat opzwelt en harder wordt, oefent ze dus druk uit op het bekken. Daardoor is een overbelasting bij mijn heiligenbeen (het been waar aan de ene kant je staartbeentje aan vastzit en aan de andere kant je ruggenwervel) dus plots acuut geworden.

Na wat kneep- en vouwwerk gisteren ben ik al grotendeels opgelapt en maandag volgt sessie 2. Leuk was wat anders, maar als ik mag kiezen, dan toch het liefst een zwangerschapskwaal die je gewoon kan laten wegkneden!

Een klein Koninckske!

Het was eigenlijk al helemaal uit mijn gedachten gegaan. Toen we tijdens een gevuld mid-weekendje aan zee (hoe noem je anders een uitstapje van donderdagmiddag tot zaterdagavond?) op de tram stonden te wachten bedacht ik mij plots dat ik mijn maandstonden binnenkort wel weer zou gaan krijgen. Hoeveel dagen was het nu eigenlijk? Van 8 juli tot 3 augustus... 25 dagen! Precies de gemiddelde duur van mijn cyclus! Tijdens het squashen dinsdag raakte ik helemaal niet vooruit en was ik snel moe, maar dat kon er ook aan liggen dat ik de laatste tijd niet veel gesquasht had en mijn conditie dus wat kwijt was. En tijdens een sprintje naar de tram had ik gisteren wel gemerkt dat mijn borsten nogal veel pijn deden, maar dat wil niets zeggen.

Toen het er op zaterdag nog altijd niet naar uitzag dat mijn maandstonden zouden beginnen, sloop de eerste vertwijfeling binnen. Zouden we zo snel al geluk hebben? Op de trein naar huis beslisten we om een tussenstop in de GB te houden voor een zwangerschapstest. En om helemaal zeker te zijn van het resultaat hebben we daar voor de zekerheid nog mee gewacht tot zondagochtend.

Het streepje was niet sterk gekleurd, maar het was wel een streepje. Bovendien zaten we nu al aan dag 27 in mijn cyclus, dat was al van april 2006 geleden. En dan die pijnlijke borsten... Het bewijs begon zich toch op te stapelen. Maandag naar de dokter en dinsdagochtend het glasheldere bericht 'ja hoor, je bent overduidelijk zwanger en alle andere waarden in je bloed zijn goed, dus je hebt een goede start genomen'! Er is een klein Koninckske onderweg!