En... actie?

We zijn terug van de zee en het heeft deugd gedaan. Lekker uitwaaien, goed eten, alle tijd voor onszelf. Ik heb genoten. Mijn staartbeen heeft zich ook goed gedragen. De eerste dagen had ik nog snel last, maar het verminderde steeds en we hebben uiteindelijk toch wandelingen van om en bij de 10 km kunnen doen. Ik moet er alleen aan leren wennen dat mijn oude tempo niet meer haalbaar is, ook tot spijt van Mario... Ik ben gewend om buiten te komen en er stevig de pas in te zetten. Maar als ik tegenwoordig uit mijn startblokken geschoten ben, moet ik al snel vaststellen dat het tempo te hoog ligt. Een versnellinkje lager schakelen (en toen mijn staartbeen in het begin van de week nog snel pijn deed ook waggelen "op 2 sporen" - en ik had mij nochtans voorgenomen om niet te beginnen waggelen als ik zwanger was!) loopt toch aangenamer en kan ik ook langer volhouden.

De pijn is nu zelfs volledig weg. Om de problemen niet uit te lokken, heb ik met spijt in mijn hart beslist om toch maar te stoppen met squashen. De eerste staartbeenproblemen heb ik na squashpartijtjes opgemerkt en ik wil liever niet hervallen. Squashen lijkt mij toch iets te bruusk. Maar ik mis het sporten, dus ik zoek een alternatief. Zwemmen is wel leuk, maar het koude water vormt in deze frisse dagen een mentale drempel, merk ik. En met gewoon wat rondwandelen en door de stad fietsen heb ik niet het gevoel dat ik mijn conditie op peil zal kunnen houden. Ik ga eens een zoektocht starten naar zwangerschapyoga ofzo. Hoe melig het ook klinkt, ik zie het voorlopig als mijn enige alternatief.