Afscheid

Gisterenavond, rond half vijf, is mijn grootmoeder overleden. Ze was vorige donderdag naar een palliatieve dienst overgebracht en ging zienderogen achteruit, maar ik heb haar niet meer kunnen (mogen) bezoeken door het risico dat dergelijke omgevingen vormen voor zwangere vrouwen. Wat wel een troost is, is dat mijn grootvader, mijn moeder en twee van mijn drie tantes aanwezig waren op het ogenblik dat ze stierf. Blijkbaar is ze rustig en zonder pijn ingeslapen en ziet ze er nu vredig en ontspannen uit. De begrafenis is vrijdag om 10 uur.

Ik vind het natuurlijk heel erg dat ik haar nooit meer zal kunnen zien en voel mij vooral triest als ik aan kleine dingen denk die nooit meer mogelijk zullen zijn of definitief zullen veranderen. Maar het meest van al zit ik in met mijn moeder. Ze heeft de voorbije jaren al veel stress gehad om de verzorging van mijn grootmoeder met de rest van de familie geregeld te krijgen, en nu is het afwachten hoe mijn grootvader reageert en wat er van hem gaat worden. En dan is het ook weer een troost dat ik merk dat ze zich zo kan optrekken aan Matthias en het kindje dat bij ons onderweg is.

Maar vrijdag wordt een zware dag.