Gisteren hebben we afscheid genomen van meme Anna, de grootmoeder van Mario, en sinds het overlijden van mijn grootvader de enige grootouder die we samen nog hadden. Het laat toch een leegte achter, grootouderloos worden. Er verdwijnt een hele generatie uit onze stamboom en dat heeft een licht beangstigend effect...
En deze keer liggen leven en dood opnieuw dicht bij elkaar. Mijn schoonfamilie legde sinds maandag de lange weg af naar het afscheid van gisteren, en mijn eigen familie houdt gespannen de adem in voor de nakende geboorte van het vierde kindje van mijn zus. Spirelli is pas uitgerekend voor 8 februari, maar mijn zus is altijd te vroeg bevallen en moest eind november al weeënremmers pakken, en zo is iedereen er stellig van overtuigd dat we nog voor eind januari de nieuwe telg zullen mogen verwelkomen!
Posts tonen met het label Geboorteaankondigingen. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Geboorteaankondigingen. Alle posts tonen
vrijdag 27 januari 2012
donderdag 5 mei 2011
In goed gezelschap
Net als vorige keer verkeer ik trouwens in uitstekend gezelschap. Échte mensen van vlees en bloed deze keer, en dat maakt het er alleen maar leuker op! Een kort overzicht van de geboortes die langzaam dichterbij sluipen:
- Over een week kan Lentebloem haar eerste spruit in de armen sluiten.
- Kim verwacht over een tweetal weken een regelrecht wondertje, een broertje voor grote zus Emma.
- Ikzelf ben uitgerekend voor 9 juni.
- Een week later, rond 15 juni, verwacht vriendin An haar tweede kindje. Grote zus Rune is een half jaartje jonger dan Jolien, dus weer twee speelkameraadjes van dezelfde leeftijd komt wel heel leuk uit!
- Begin juli verwacht mijn nicht haar tweede kindje.
- En rond 15 juli krijgt Mario's zus haar eerste kindje. Ideaal speelkameraadje voor ons nummertje twee!
En dan zijn er nog wel een paar aftellende bloggers die binnenkort heuglijk nieuws mogen melden!
- Over een week kan Lentebloem haar eerste spruit in de armen sluiten.
- Kim verwacht over een tweetal weken een regelrecht wondertje, een broertje voor grote zus Emma.
- Ikzelf ben uitgerekend voor 9 juni.
- Een week later, rond 15 juni, verwacht vriendin An haar tweede kindje. Grote zus Rune is een half jaartje jonger dan Jolien, dus weer twee speelkameraadjes van dezelfde leeftijd komt wel heel leuk uit!
- Begin juli verwacht mijn nicht haar tweede kindje.
- En rond 15 juli krijgt Mario's zus haar eerste kindje. Ideaal speelkameraadje voor ons nummertje twee!
En dan zijn er nog wel een paar aftellende bloggers die binnenkort heuglijk nieuws mogen melden!
dinsdag 23 november 2010
9 juni 2011
Voor de niet-kenners: in de witte vlekken herken je links opgetrokken spillebeentjes, die via een dik buikje naar een mooi rond hoofdje lopen. Hij/Zij is momenteel 4,81 cm groot, was hevig aan het trappelen en wriemelen, heeft vingers en tenen en wordt verwacht rond 9 juni 2011.
Tellen jullie mee af?
dinsdag 15 juni 2010
Myrddin, KleinePruts en Xaver
Inmiddels ben ik terug van een weekje vakantie in uitstekend gezelschap in de prachtige Périgord en hebben nog drie dikke buiken plaats gemaakt voor twee wolken van baby's.
Op de dag waarop ik mijn overzichtje opstelde beviel Nike van een tweede zoontje, Myrddin. Alles over de speciale naam vind je hier.
Op 8 juni schonk de mama van KleineMan het leven aan broertje KleinePruts. Het kind kwam blijkbaar ter wereld in een voordeelverpakking met een gratis nieuwe webstek, want voortaan kan je hun grote en kleine avonturen hier volgen.
Gisteren zijn uiteindelijk ook Bob en Elise de trotse ouders geworden van een zoontje, Xaver.
Dikke proficiat allemaal!
Op de dag waarop ik mijn overzichtje opstelde beviel Nike van een tweede zoontje, Myrddin. Alles over de speciale naam vind je hier.
Op 8 juni schonk de mama van KleineMan het leven aan broertje KleinePruts. Het kind kwam blijkbaar ter wereld in een voordeelverpakking met een gratis nieuwe webstek, want voortaan kan je hun grote en kleine avonturen hier volgen.
Gisteren zijn uiteindelijk ook Bob en Elise de trotse ouders geworden van een zoontje, Xaver.
Dikke proficiat allemaal!
donderdag 3 juni 2010
Fien!
Een lange bevalling, zelfs na 10 extra dagen zat ze nog veel te lekker in haar veilige nestje, maar een uur geleden zijn Lies en Bert na lang wachten de trotse ouders geworden van Fien. En ik ben dus voor de tweede keer meter!
Jammer dat ze zo laat gekomen is, want morgenochtend vertrekken we op reis, dus ik mis de kans om weer een kersversgeboren kindje te mogen vasthouden. Ik zal nadien mijn schade wel inhalen. Eerst onze tweede huwelijksverjaardag gaan vieren (6/6)!
Jammer dat ze zo laat gekomen is, want morgenochtend vertrekken we op reis, dus ik mis de kans om weer een kersversgeboren kindje te mogen vasthouden. Ik zal nadien mijn schade wel inhalen. Eerst onze tweede huwelijksverjaardag gaan vieren (6/6)!
Even geduld aub
Het komt, het komt,
het lieve kleine kind
Na 10 dagen extra geduld is het nu met zekerheid nog maar een kwestie van uren. En ik hoop zo min mogelijk uren, want morgenvroeg trekken wij naar het verre zuiden. En ik wil nog de kans hebben om een tripje naar Mechelen te maken!
het lieve kleine kind
Na 10 dagen extra geduld is het nu met zekerheid nog maar een kwestie van uren. En ik hoop zo min mogelijk uren, want morgenvroeg trekken wij naar het verre zuiden. En ik wil nog de kans hebben om een tripje naar Mechelen te maken!
donderdag 27 mei 2010
Stand van zaken in de babywedloop
Hier heb ik een vruchtbaar voorjaar aangekondigd, tijd om eens de stand van zaken te maken! Wat is er al van mijn lijstje geworden?
- Lien mag zich al sinds 9 februari met de komst van Sien de mama van twee dochters noemen.
- Een dag later zette ex-blogster (al weet je dat met haar nooit zeker) Annava Emiel op de wereld.
- Annelies moest langer geduld uitoefenen en sloot Linus uiteindelijk op 18 februari in haar armen.
- Stipt op 20 maart kreeg Isla een broerje, Miro.
- Op 24 maart werd ik meter van Quinten
- Greet zorgde met Jef voor een broertje voor haar tweejarige dochter Nina.
- Joachim en Sophie hebben Lies voorgestoken en verwelkomden op 27 april Merlijn, waarmee Pia op slag grote zus werd.
En bij de anderen nadert de Grote Dag nu wel heel snel! Lies is een slecht voorbeeld aan het nemen aan Lien en is nu al twee dagen de uitgerekende datum voorbij. Nike is pas over een goede twee weken uitgerekend, maar doordat Tristan flink voor zijn tijd geboren is, verwacht zij de komst van nummertje twee ook al enkele dagen. De mama van KleineMan heeft al last van acute nestdrang, maar moet net als Bob en Elise nog een tweetal weken geduld uitoefenen.
- Lien mag zich al sinds 9 februari met de komst van Sien de mama van twee dochters noemen.
- Een dag later zette ex-blogster (al weet je dat met haar nooit zeker) Annava Emiel op de wereld.
- Annelies moest langer geduld uitoefenen en sloot Linus uiteindelijk op 18 februari in haar armen.
- Stipt op 20 maart kreeg Isla een broerje, Miro.
- Op 24 maart werd ik meter van Quinten
- Greet zorgde met Jef voor een broertje voor haar tweejarige dochter Nina.
- Joachim en Sophie hebben Lies voorgestoken en verwelkomden op 27 april Merlijn, waarmee Pia op slag grote zus werd.
En bij de anderen nadert de Grote Dag nu wel heel snel! Lies is een slecht voorbeeld aan het nemen aan Lien en is nu al twee dagen de uitgerekende datum voorbij. Nike is pas over een goede twee weken uitgerekend, maar doordat Tristan flink voor zijn tijd geboren is, verwacht zij de komst van nummertje twee ook al enkele dagen. De mama van KleineMan heeft al last van acute nestdrang, maar moet net als Bob en Elise nog een tweetal weken geduld uitoefenen.
woensdag 24 maart 2010
Quinten!
Vanavond, om 20u15, was het al zover: mijn zus is bevallen van haar derde kindje en ik ben voor het eerst meter geworden. Na Matthias en Linde maakt Quinten uitgerekend op hun vierde huwelijksverjaardag hun gezin compleet. 3,400 kg en 51 cm nieuw neefje voor Jolien, maar door een revalidatiesessie en een verplichte verschijning bij de controlearts (om 14u36... Hoe komen ze erop om een afspraak op dat uur te leggen? Ik zal alleszins zorgen dat ik er stipt ben!) morgen zal ze nog tot vrijdagochtend moeten wachten voor een bezoekje. Want pas na een avond en een dag op bezoek kunnen zal voor mijn geduld al een voldoende grote beproeving zijn!!
donderdag 11 februari 2010
Sien en Emiel
Lien en Peter hebben er lang op moeten wachten, maar op 9-02-10 (Beverly Hills begot!) heeft Janne een zusje gekregen. Sien is goed voor 3,575 kg en 51 cm en zal garant staan voor heel wat rijmspelletjes met de naam van de mama. Peter en Lien, Janne en Sien. Die kleine Decroubels zijn schoon om te zien! En ik kan het weten, want ik ben al eens binnen gesprongen. Joliens crèche ligt aan de overkant van de straat, dus na Liens toestemming maakte ik gewoon een kleine omweg. Gezellig half uurtje was dat. Lien voedde Sien. Janne liep rustig te spelen. En Liens mama, papa Peter, buurvrouw Nike en ik zaten geboortekaartjesenveloppen te vullen met een fikse sneeuwbui op de achtergrond. En zo heb ik tegelijk ook het genot gehad om ook eens in levende lijve kennis te maken met hun bloggende buurvrouw.
Door zo ver over tijd te gaan (12 dagen!) heeft Lien er nog een echte babywedloop van gemaakt met deze en deze dames, maar ze heeft haar kindje dus alsnog als eerste in de armen kunnen sluiten.
Al was dat wel op het nippertje, want amper een dag later, op de eveneens prachtige datum 10-02-2010 (wat een luxe dat de mooie data zomaar voor het grijpen lijken te liggen!), heeft Annava zoontje Emiel op de wereld gezet. Ze was het zwanger zijn al lang beu heeft -zo lijkt het wel- beleefd gewacht tot Lien haar ding gedaan had. Wat een timing! Annelies, nu is het uw beurt! Drie baby's op drie dagen, dat zou wel uniek zijn!
Nog een hele dikke proficiat aan alle kersverse ouders!
Update: Op 18 februari volgde uiteindelijk ook Linus, een prachtig broertje voor Fiona. Met een dikke proficiat voor de ouders erbij!
Door zo ver over tijd te gaan (12 dagen!) heeft Lien er nog een echte babywedloop van gemaakt met deze en deze dames, maar ze heeft haar kindje dus alsnog als eerste in de armen kunnen sluiten.
Al was dat wel op het nippertje, want amper een dag later, op de eveneens prachtige datum 10-02-2010 (wat een luxe dat de mooie data zomaar voor het grijpen lijken te liggen!), heeft Annava zoontje Emiel op de wereld gezet. Ze was het zwanger zijn al lang beu heeft -zo lijkt het wel- beleefd gewacht tot Lien haar ding gedaan had. Wat een timing! Annelies, nu is het uw beurt! Drie baby's op drie dagen, dat zou wel uniek zijn!
Nog een hele dikke proficiat aan alle kersverse ouders!
Update: Op 18 februari volgde uiteindelijk ook Linus, een prachtig broertje voor Fiona. Met een dikke proficiat voor de ouders erbij!
woensdag 25 november 2009
Babytsunami!
Ik heb altijd de indruk dat babynieuws in vlagen komt. Het is een tijdje stil en dan regent het plots aankondigingen van zwangerschappen. Het zijn er op dit ogenblik zoveel (en bijna allemaal eind mei - begin juni!) dat ik er maar beter een lijstje van kan maken om in 2010 geen enkele roze wolk te missen!
- Lien bijt eind januari de spits af met een broertje of zusje voor Janne (2 jaar en 2 maand).
- Rond 8 april zorgt mijn eigenste zus voor een derde neefje of nichtje voor Jolien.
- Greet (beste vriendin van mijn zus en de meter van Linde) verwacht ook in april een broertje of zusje voor Nina (1 jaar en 10 maand).
- Rond 26 mei krijgt hartsvriendin Lies een langverwachte eerste spruit, waar ik al heel erg naar uitkijk.
- In diezelfde periode verwachten Joachim en Sophie een broertje voor Pia (1 jaar en 1 maand).
- Collega-vertaalster E. onthulde net de komst van een tweede spruit en is uitgerekend op 15 juni.
- En oud-improvisatiegenoot Bob is rond Joliens geboorte met de liefde van zijn leven getrouwd (Elise, ook een vertaalster!) en zal zich vanaf begin juni ook de trotse papa kunnen noemen van een eerste zoon of dochter.
En in blogland volg ik gretig de zwangerschapsverhalen van Annelies, Maaike en Annava.
Niemand vergeten? Nog eens een dikke proficiat allemaal en ik zorg alvast voor een geleegde brievenbus en een gespekt spaarvarken!
- Lien bijt eind januari de spits af met een broertje of zusje voor Janne (2 jaar en 2 maand).
- Rond 8 april zorgt mijn eigenste zus voor een derde neefje of nichtje voor Jolien.
- Greet (beste vriendin van mijn zus en de meter van Linde) verwacht ook in april een broertje of zusje voor Nina (1 jaar en 10 maand).
- Rond 26 mei krijgt hartsvriendin Lies een langverwachte eerste spruit, waar ik al heel erg naar uitkijk.
- In diezelfde periode verwachten Joachim en Sophie een broertje voor Pia (1 jaar en 1 maand).
- Collega-vertaalster E. onthulde net de komst van een tweede spruit en is uitgerekend op 15 juni.
- En oud-improvisatiegenoot Bob is rond Joliens geboorte met de liefde van zijn leven getrouwd (Elise, ook een vertaalster!) en zal zich vanaf begin juni ook de trotse papa kunnen noemen van een eerste zoon of dochter.
En in blogland volg ik gretig de zwangerschapsverhalen van Annelies, Maaike en Annava.
Niemand vergeten? Nog eens een dikke proficiat allemaal en ik zorg alvast voor een geleegde brievenbus en een gespekt spaarvarken!
vrijdag 9 oktober 2009
Babynieuws
Ik loop een beetje achter, maar onze kennissenkring is weer een koppel kersverse ouders rijker. Op 30 september werd Zita geboren, het eerste kindje van Illi (middelbare schoolvriend, studiegenoot en improhandlanger van Mario) en Evi. Ik hoop dat ze volop van hun dochtertje kunnen genieten en wens hen langs deze weg nog eens een dikke proficiat!
En dan is ook de tijd aangebroken om eindelijk bekend te maken dat ik voor de derde keer tante zal worden! Mijn zus verwacht na zoontje Matthias en dochtertje Linde een derde kindje en is uitgerekend voor 8 april. Mijn moeder en ik zijn er wel al van overtuigd dat dat eind maart zal worden omdat ze al twee keer te vroeg bevallen is. Onverwacht maar heerlijk nieuws, dus ook langs deze weg nog eens een dikke proficiat voor Liesbeth en Anton!
En dan is ook de tijd aangebroken om eindelijk bekend te maken dat ik voor de derde keer tante zal worden! Mijn zus verwacht na zoontje Matthias en dochtertje Linde een derde kindje en is uitgerekend voor 8 april. Mijn moeder en ik zijn er wel al van overtuigd dat dat eind maart zal worden omdat ze al twee keer te vroeg bevallen is. Onverwacht maar heerlijk nieuws, dus ook langs deze weg nog eens een dikke proficiat voor Liesbeth en Anton!
donderdag 30 juli 2009
Mats
Weer goed nieuws uit de familie: vanmorgen is mijn nichtje Heidi bevallen van haar eerste zoontje, Mats. Lengte, gewicht en andere details ken ik nog niet, maar ik wens de nieuwbakken mama, papa, oma, tante en nonkel allemaal een heel dikke proficiat!
zondag 6 juli 2008
Tis zover!
Sinds gisteren, om 12u21 om precies te zijn, ben ik weer een trotse tante. Mijn zus is namelijk bevallen van een dochtertje: Linde! Een flink bolleke van 3,485 kg en 52 cm, met mooie volle wangen.
Het is nog maar 2,5 maand geleden, maar ik was al helemaal vergeten hoe het voelt om zo'n pasgeboren kindje vast te houden. En grappig genoeg denk ik dan "is Jolien echt ook zo geweest?" Zo'n zacht kindje, waarin je nog zo weinig spierspanning voelt. Met veelal gesloten oogjes (ik vind dat Linde al veel lag rond te kijken - Mario's moeder heeft zoveel moeite zitten doen om een foto van Jolien met open ogen te kunnen trekken). Wat een heerlijk zacht bolletje!
Fotootje volgt zodra we terug zijn van onze vakantie aan de zee. Nog even geduld tot in augustus, dus!
Het is nog maar 2,5 maand geleden, maar ik was al helemaal vergeten hoe het voelt om zo'n pasgeboren kindje vast te houden. En grappig genoeg denk ik dan "is Jolien echt ook zo geweest?" Zo'n zacht kindje, waarin je nog zo weinig spierspanning voelt. Met veelal gesloten oogjes (ik vind dat Linde al veel lag rond te kijken - Mario's moeder heeft zoveel moeite zitten doen om een foto van Jolien met open ogen te kunnen trekken). Wat een heerlijk zacht bolletje!
Fotootje volgt zodra we terug zijn van onze vakantie aan de zee. Nog even geduld tot in augustus, dus!
zondag 27 april 2008
De bevalling
*Let op: gedetailleerd verslag*
We zaten die dag dus aan de zee, in Nieuwpoort. We hadden zin in frieten en zijn op zoek getrokken naar een frietkot, maar in het centrum waren ze allemaal gesloten. En zo zijn we ergens na 21 uur nog in een frietkot buiten Nieuwpoort, op de weg naar de autostrade, beland.
Die laatste dagen en zelfs uren heb ik helemaal niets bijzonders gemerkt. Af en toe een harde buik, zoals ik ook had toen ik 6 maanden ofzo was, maar meer niet.
Thuis ben ik eerst nog rustig achter mijn computer gekropen. Ik had allang niets meer op mijn blog gepost en er zaten nog wat losse gedachten in mijn hoofd die ik niet verloren wilde laten gaan. Check de datum en het uur maar: op zaterdag 12 april om 23u33 was er dus nog niets aan de hand!
Computer uitgezet en naar beneden gegaan. Het precieze uur weet ik om voor de hand liggende redenen (ik kijk niet altijd op mijn horloge als ik naar de wc ga) niet meer, maar kort nadien ben ik op de wc beland met hevige krampen. Ze waren zo hevig dat ik mij soms wat misselijk voelde en echt met mijn ademhaling de pijn moest proberen te bedwingen.
Maar ook dan ging er mij nog geen licht op. Ik dacht wel dat het wees op een zekere activiteit in mijn buik, dat het een reactie was op activiteit van mijn baarmoeder, maar niet dat dit al echt weeën zouden zijn. Ik heb lachend tegen Mario gezegd: "Ik ben al wat aan het bevallen geweest op de wc. De krampen waren zo hevig dat ik ze moest wegpuffen. Als je het mij vraagt: we halen de dinsdag niet meer en ik zou zelfs denken dat we de maandag niet meer halen".
We hadden altijd gehoopt dat de bevalling niet op een zondag zou zijn. We gaan dan gewoontegetrouw in de voormiddag naar Mario zijn ouders en nadien naar de mijne. Als je dan uit Aalst moet vertrekken en Zellik moet afbellen omdat de bevalling begonnen is, zit de hele familie natuurlijk ongeduldig op nieuws te wachten en krijg je de tijd niet om rustig met je tweetjes van je pasgeboren kind te genieten.
Ik had dus wel een licht vermoeden dat de bevalling eraan zou komen en ik wou graag nog aan een paar uurtjes slaap geraken om fit te zijn voor het Grote Werk. We hadden al de hele dag aan zee rondgelopen en ik was al wat moe. Als je dan zonder slaap aan een bevalling moet beginnen, raak je sneller door je krachten en kom je er waarschijlijk niet zonder verdoving (ik geef toe dat mij dat wel bezig hield - die naald in je ruggenmerg, brrrr). Ik ben mij dus rustig gaan klaarmaken om te slapen: lenzen uit, tanden poetsen, kleren uit en slaapkleed aan. Mario was aan het afronden, ik ging al naar boven om toch een beetje slaap in te halen.
Boven in de slaapkamer kreeg ik weer krampen. Ik vond geen enkele comfortabele houding. Liggen lukte mij helemaal niet, alleen rechtop zitten ging mij enigszins af. De krampen kwamen en gingen, maar omdat de pijn zich zo uitgesproken in mijn onderrug bevond, dacht ik niet aan weeën. Mario stelde voor om te proberen of we in de zetel beneden een positie konden vinden waarin ik rechtop zittend toch aan wat slapen toe zou komen (we hadden dus nog echt niets in de mot...). We zijn dus gewapend met een deken en mijn hoofdkussen terug naar beneden afgezakt. Ik heb mijn kersenpitkussen gewarmd en ben weer even op de wc gaan zitten (die krampen, he...).
Daar merkte ik dat ik wat bloedverlies had. Mario in mijn fantastische boek laten opzoeken wat voorweeën precies zijn en of daar bloedverlies bij hoort en die beschrijving klopte volledig met wat er zich in mijn lijf afspeelde. Toen is de alarmbel pas goed beginnen rinkelen.
Het was dan 1.00 uur. Op dat ogenblik besefte ik dat dit effectief weeën waren, en naar mijn gevoel zelfs best wel véél weeën. Maar of er een regelmaat in zat, kon ik echt niet inschatten. Ik heb Mario dus gevraagd om eens te timen hoeveel tijd er tussen elke wee zat. De eerste keer: 3 minuten. Tweede keer: 3 minuten. Derde keer: 3 minuten. Vierde keer: 3 minuten! In het ziekenhuis raden ze je aan om thuis te vertrekken als je een uur lang om de 5 minuten een wee hebt. En wij zaten aan 3 minuten! We beslisten dus om meteen te vertrekken, al duurt 'meteen' ook nog wel eventjes als je om de 3 minuten even verstijft van de pijn. Ik was nog van plan om mijn kleren terug aan te trekken (nylonkousen, rokje,...) maar na 2 weeën vertwijfeling hoe ik dáár in moest geraken, heb ik gewoon een broek onder mijn slaapkeed en een fleece gilet aangetrokken. Mario kreeg intussen instructies over wat er allemaal mee moest, ik becommentarieerde de ernst van elke wee en dan ben ik tussen 2 weeën in tot bij de auto gehobbeld.
Om 1 uur 40 zijn we thuis weggereden. Om naar het ziekenhuis af te slaan moest Mario 2 drempeltjes over. Die eerste heeft hij tijdens een wee genomen, voor die tweede heb ik hem laten wachten tot de wee over was. :-) Deur van de auto open, wee afwachten en daarna zo snel mogelijk naar een stoel in de wachtruimte van de spoedopname. Mijn inschrijving en een wee afgewacht en dan de rolstoel in. Mario bepakt, bezakt en te zwaar geladen mij aan het voortduwen en bij elke wee braafjes even halthouden. Hij is zelfs naar het onthaal teruggemoeten omdat ik mijn kersenpitkussen daar had laten liggen (een mens sleurt soms nogal wat ballast mee!)
- "Wie is uw gynaecoloog?"
- "Dokter Volckaert."
- "Goed, die is al onderweg voor een andere bevalling. Het is druk vanavond."
- Oef. Ik ga bij mijn eigen gynaecoloog kunnen bevallen.
Ik ben dan een 'arbeidskamer' binnengeleid en moest op het bed gaan liggen. Met veel tegenzin, want rechtop zitten was nog altijd de enige houding die ik houdbaar vond. Twee apparaatjes op mijn buik: eentje voor de harttonen van de baby en eentje om de weeën te registreren. En een apparaatje naast mijn bed dat met getalletjes aanduidt of de baby het goed stelt en wanneer er precies een wee voorbijkomt, met een naald die dat allemaal op een strookje papier neerkrast.
Ik had onderweg nog tegen Mario gezegd "ik hoop dat ze ons niet terugsturen omdat ik te weinig opening heb ofzo". Het is niet omdat je weeën elkaar snel opvolgen dat je bevalling ook vlot opschiet en dat je al veel ontsluiting hebt. Het was dan ook even schrikken toen de vroedvrouw vertelde dat ik al aan 8 cm ontsluiting zat. Vreemd genoeg was het eerste wat door mijn hoofd flitste "goed zo, dat is al te veel om nog een epidurale te kunnen krijgen" (zoals gezegd, ik was er blijkbaar meer mee bezig dan ik wilde toegeven).
En plots kreeg ik persdrang. Ik had mij al afgevraagd of en hoe ik dat zou herkennen, maar dat ging dus vanzelf. Ze wegpuffen (want in het begin mag je nog niet meteen meepersen) met de hijgtechniek uit de prenatale kinesitherapie - waar ik zoals voorspeld voor de gewone weeën absoluut geen gebruik van gemaakt heb - vond ik minder gemakkelijk. Ik heb er dan maar elke keer de vroedvrouw bijgeroepen om samen met mij te puffen en dan ging het beter.
Tijd om naar de verloskamer te verhuizen. Van het bed op de verlostafel gekropen, de gynaecoloog erbij en dan... vielen mijn persweeën wat stil. Wat de vroedvrouw dan precies met haar handen gedaan heeft, weet ik niet (mijn water was in de arbeidskamer al gebroken, dus de vliezen breken kan het niet geweest zijn), maar dat het allesbehalve prettig aanvoelde en dat de weeën er weer vollenbak doorkwamen herinner ik mij wel nog goed.
Die persweeën aanvoelen vond ik een pak moeilijker dan de gewone weeën. Ze wisselden ook in sterkte en het was altijd wat mikken om het juiste moment te vinden om zelf echt mee te persen. Hoe lang het heeft geduurd, weet ik niet. Ik heb een paar keer om water gevraagd, heb mijn slaapkleed omgeruild voor een lichtere katoenen versie van het ziekenhuis, heb Mario zijn behulpzame hand dan toch 1 keer weggeslagen (en meteen teruggevraagd), heb pas na een tijdje gedacht aan mijn prenatale oefening om in de juiste richting druk te zetten en merkte dan op dat ik van de gynaecoloog een overtuigende "goed zo" te horen kreeg als ik dat wél deed, en heb zelfs nog de tegenwoordigheid van geest/alertheid/lef/doorgedreven bemoeizucht (schrappen wat niet past) gehad om te vragen of knippen wel echt nodig was toen ik de gynaecoloog de schaar zag klaarleggen - zijn 'ja' was meer dan overtuigend en door de verdoving voel je daar toch niets van. En al die tijd vond ik vooral dat mijn poep zoveel pijn deed.
Ik heb het hoofdje gevoeld. Ik heb de gynaecoloog horen zeggen "bij de volgende wee is ze er". En bij die volgende wee heb ik, aangespoord door zijn "nog efkes goed doordrukken voor de schoudertjes", al mijn krachten verzameld en nog wat langer doorgeduwd dan ik anders gedaan zou hebben. En plots zag ik een klein paars kindje op mijn borst liggen. Ze huilde niet meteen, ze was aan het hoesten en blies belletjes met het vruchtwater dat nog uit haar mond kwam. Mario vroeg nog of dat wel normaal was en enkele tellen laten zette ze dan toch haar keel open.
Mario moet dan de navelstreng hebben doorgeknipt. Ze moeten haar hebben weggehaald om haar te verzorgen, te meten, te wegen en een Apgar-score toe te kennen. Maar dat weet ik niet echt meer. Mijn lijf was nog aan het werken, ik had nog naweeën, ik werd genaaid en omdat ik nog bezig was met het verwerken van alle lichamelijke prikkels had ik amper aandacht voor wat zich buiten mijn lichaam afspeelde. Pas toen mijn lijf tot rust kwam en ik weer naar een gewoon ziekenhuisbed verhuisd was, kon ik vol bewondering naar het kleine wondertje in mijn armen staren. Jolien is er. En ze zal er nog lang zijn!
We zaten die dag dus aan de zee, in Nieuwpoort. We hadden zin in frieten en zijn op zoek getrokken naar een frietkot, maar in het centrum waren ze allemaal gesloten. En zo zijn we ergens na 21 uur nog in een frietkot buiten Nieuwpoort, op de weg naar de autostrade, beland.
Die laatste dagen en zelfs uren heb ik helemaal niets bijzonders gemerkt. Af en toe een harde buik, zoals ik ook had toen ik 6 maanden ofzo was, maar meer niet.
Thuis ben ik eerst nog rustig achter mijn computer gekropen. Ik had allang niets meer op mijn blog gepost en er zaten nog wat losse gedachten in mijn hoofd die ik niet verloren wilde laten gaan. Check de datum en het uur maar: op zaterdag 12 april om 23u33 was er dus nog niets aan de hand!
Computer uitgezet en naar beneden gegaan. Het precieze uur weet ik om voor de hand liggende redenen (ik kijk niet altijd op mijn horloge als ik naar de wc ga) niet meer, maar kort nadien ben ik op de wc beland met hevige krampen. Ze waren zo hevig dat ik mij soms wat misselijk voelde en echt met mijn ademhaling de pijn moest proberen te bedwingen.
Maar ook dan ging er mij nog geen licht op. Ik dacht wel dat het wees op een zekere activiteit in mijn buik, dat het een reactie was op activiteit van mijn baarmoeder, maar niet dat dit al echt weeën zouden zijn. Ik heb lachend tegen Mario gezegd: "Ik ben al wat aan het bevallen geweest op de wc. De krampen waren zo hevig dat ik ze moest wegpuffen. Als je het mij vraagt: we halen de dinsdag niet meer en ik zou zelfs denken dat we de maandag niet meer halen".
We hadden altijd gehoopt dat de bevalling niet op een zondag zou zijn. We gaan dan gewoontegetrouw in de voormiddag naar Mario zijn ouders en nadien naar de mijne. Als je dan uit Aalst moet vertrekken en Zellik moet afbellen omdat de bevalling begonnen is, zit de hele familie natuurlijk ongeduldig op nieuws te wachten en krijg je de tijd niet om rustig met je tweetjes van je pasgeboren kind te genieten.
Ik had dus wel een licht vermoeden dat de bevalling eraan zou komen en ik wou graag nog aan een paar uurtjes slaap geraken om fit te zijn voor het Grote Werk. We hadden al de hele dag aan zee rondgelopen en ik was al wat moe. Als je dan zonder slaap aan een bevalling moet beginnen, raak je sneller door je krachten en kom je er waarschijlijk niet zonder verdoving (ik geef toe dat mij dat wel bezig hield - die naald in je ruggenmerg, brrrr). Ik ben mij dus rustig gaan klaarmaken om te slapen: lenzen uit, tanden poetsen, kleren uit en slaapkleed aan. Mario was aan het afronden, ik ging al naar boven om toch een beetje slaap in te halen.
Boven in de slaapkamer kreeg ik weer krampen. Ik vond geen enkele comfortabele houding. Liggen lukte mij helemaal niet, alleen rechtop zitten ging mij enigszins af. De krampen kwamen en gingen, maar omdat de pijn zich zo uitgesproken in mijn onderrug bevond, dacht ik niet aan weeën. Mario stelde voor om te proberen of we in de zetel beneden een positie konden vinden waarin ik rechtop zittend toch aan wat slapen toe zou komen (we hadden dus nog echt niets in de mot...). We zijn dus gewapend met een deken en mijn hoofdkussen terug naar beneden afgezakt. Ik heb mijn kersenpitkussen gewarmd en ben weer even op de wc gaan zitten (die krampen, he...).
Daar merkte ik dat ik wat bloedverlies had. Mario in mijn fantastische boek laten opzoeken wat voorweeën precies zijn en of daar bloedverlies bij hoort en die beschrijving klopte volledig met wat er zich in mijn lijf afspeelde. Toen is de alarmbel pas goed beginnen rinkelen.
Het was dan 1.00 uur. Op dat ogenblik besefte ik dat dit effectief weeën waren, en naar mijn gevoel zelfs best wel véél weeën. Maar of er een regelmaat in zat, kon ik echt niet inschatten. Ik heb Mario dus gevraagd om eens te timen hoeveel tijd er tussen elke wee zat. De eerste keer: 3 minuten. Tweede keer: 3 minuten. Derde keer: 3 minuten. Vierde keer: 3 minuten! In het ziekenhuis raden ze je aan om thuis te vertrekken als je een uur lang om de 5 minuten een wee hebt. En wij zaten aan 3 minuten! We beslisten dus om meteen te vertrekken, al duurt 'meteen' ook nog wel eventjes als je om de 3 minuten even verstijft van de pijn. Ik was nog van plan om mijn kleren terug aan te trekken (nylonkousen, rokje,...) maar na 2 weeën vertwijfeling hoe ik dáár in moest geraken, heb ik gewoon een broek onder mijn slaapkeed en een fleece gilet aangetrokken. Mario kreeg intussen instructies over wat er allemaal mee moest, ik becommentarieerde de ernst van elke wee en dan ben ik tussen 2 weeën in tot bij de auto gehobbeld.
Om 1 uur 40 zijn we thuis weggereden. Om naar het ziekenhuis af te slaan moest Mario 2 drempeltjes over. Die eerste heeft hij tijdens een wee genomen, voor die tweede heb ik hem laten wachten tot de wee over was. :-) Deur van de auto open, wee afwachten en daarna zo snel mogelijk naar een stoel in de wachtruimte van de spoedopname. Mijn inschrijving en een wee afgewacht en dan de rolstoel in. Mario bepakt, bezakt en te zwaar geladen mij aan het voortduwen en bij elke wee braafjes even halthouden. Hij is zelfs naar het onthaal teruggemoeten omdat ik mijn kersenpitkussen daar had laten liggen (een mens sleurt soms nogal wat ballast mee!)
- "Wie is uw gynaecoloog?"
- "Dokter Volckaert."
- "Goed, die is al onderweg voor een andere bevalling. Het is druk vanavond."
- Oef. Ik ga bij mijn eigen gynaecoloog kunnen bevallen.
Ik ben dan een 'arbeidskamer' binnengeleid en moest op het bed gaan liggen. Met veel tegenzin, want rechtop zitten was nog altijd de enige houding die ik houdbaar vond. Twee apparaatjes op mijn buik: eentje voor de harttonen van de baby en eentje om de weeën te registreren. En een apparaatje naast mijn bed dat met getalletjes aanduidt of de baby het goed stelt en wanneer er precies een wee voorbijkomt, met een naald die dat allemaal op een strookje papier neerkrast.
Ik had onderweg nog tegen Mario gezegd "ik hoop dat ze ons niet terugsturen omdat ik te weinig opening heb ofzo". Het is niet omdat je weeën elkaar snel opvolgen dat je bevalling ook vlot opschiet en dat je al veel ontsluiting hebt. Het was dan ook even schrikken toen de vroedvrouw vertelde dat ik al aan 8 cm ontsluiting zat. Vreemd genoeg was het eerste wat door mijn hoofd flitste "goed zo, dat is al te veel om nog een epidurale te kunnen krijgen" (zoals gezegd, ik was er blijkbaar meer mee bezig dan ik wilde toegeven).
En plots kreeg ik persdrang. Ik had mij al afgevraagd of en hoe ik dat zou herkennen, maar dat ging dus vanzelf. Ze wegpuffen (want in het begin mag je nog niet meteen meepersen) met de hijgtechniek uit de prenatale kinesitherapie - waar ik zoals voorspeld voor de gewone weeën absoluut geen gebruik van gemaakt heb - vond ik minder gemakkelijk. Ik heb er dan maar elke keer de vroedvrouw bijgeroepen om samen met mij te puffen en dan ging het beter.
Tijd om naar de verloskamer te verhuizen. Van het bed op de verlostafel gekropen, de gynaecoloog erbij en dan... vielen mijn persweeën wat stil. Wat de vroedvrouw dan precies met haar handen gedaan heeft, weet ik niet (mijn water was in de arbeidskamer al gebroken, dus de vliezen breken kan het niet geweest zijn), maar dat het allesbehalve prettig aanvoelde en dat de weeën er weer vollenbak doorkwamen herinner ik mij wel nog goed.
Die persweeën aanvoelen vond ik een pak moeilijker dan de gewone weeën. Ze wisselden ook in sterkte en het was altijd wat mikken om het juiste moment te vinden om zelf echt mee te persen. Hoe lang het heeft geduurd, weet ik niet. Ik heb een paar keer om water gevraagd, heb mijn slaapkleed omgeruild voor een lichtere katoenen versie van het ziekenhuis, heb Mario zijn behulpzame hand dan toch 1 keer weggeslagen (en meteen teruggevraagd), heb pas na een tijdje gedacht aan mijn prenatale oefening om in de juiste richting druk te zetten en merkte dan op dat ik van de gynaecoloog een overtuigende "goed zo" te horen kreeg als ik dat wél deed, en heb zelfs nog de tegenwoordigheid van geest/alertheid/lef/doorgedreven bemoeizucht (schrappen wat niet past) gehad om te vragen of knippen wel echt nodig was toen ik de gynaecoloog de schaar zag klaarleggen - zijn 'ja' was meer dan overtuigend en door de verdoving voel je daar toch niets van. En al die tijd vond ik vooral dat mijn poep zoveel pijn deed.
Ik heb het hoofdje gevoeld. Ik heb de gynaecoloog horen zeggen "bij de volgende wee is ze er". En bij die volgende wee heb ik, aangespoord door zijn "nog efkes goed doordrukken voor de schoudertjes", al mijn krachten verzameld en nog wat langer doorgeduwd dan ik anders gedaan zou hebben. En plots zag ik een klein paars kindje op mijn borst liggen. Ze huilde niet meteen, ze was aan het hoesten en blies belletjes met het vruchtwater dat nog uit haar mond kwam. Mario vroeg nog of dat wel normaal was en enkele tellen laten zette ze dan toch haar keel open.
Mario moet dan de navelstreng hebben doorgeknipt. Ze moeten haar hebben weggehaald om haar te verzorgen, te meten, te wegen en een Apgar-score toe te kennen. Maar dat weet ik niet echt meer. Mijn lijf was nog aan het werken, ik had nog naweeën, ik werd genaaid en omdat ik nog bezig was met het verwerken van alle lichamelijke prikkels had ik amper aandacht voor wat zich buiten mijn lichaam afspeelde. Pas toen mijn lijf tot rust kwam en ik weer naar een gewoon ziekenhuisbed verhuisd was, kon ik vol bewondering naar het kleine wondertje in mijn armen staren. Jolien is er. En ze zal er nog lang zijn!
donderdag 24 april 2008
Zondag 13 april 2008, 3.00 uur
Jolien is geboren!
3,460 kg
50 cm
(In de schaarse momenten dat ik met 2 vrije handen - dus zonder Jolien op mijn arm - achter de computer beland, werk ik aan een uitgebreid verslag van de bevalling en de eerste dagen met ons meisje in het ziekenhuis en thuis. Nog even geduld...)
3,460 kg
50 cm
(In de schaarse momenten dat ik met 2 vrije handen - dus zonder Jolien op mijn arm - achter de computer beland, werk ik aan een uitgebreid verslag van de bevalling en de eerste dagen met ons meisje in het ziekenhuis en thuis. Nog even geduld...)
vrijdag 19 oktober 2007
18 oktober: Hanne Vanpoucke!
Gisteren zijn Stef en Ingrid de trotse mama en papa geworden van hun eerste dochtertje: Hanne, 50 cm groot en een flinke 3,600 kilo. Zowat 2 weken vroeger dan gepland omdat ze koppig in stuitligging bleef liggen en dus met een keizersnede ter wereld is moeten komen.
Mijn zwangerschap heeft maar kort met de hare overlapt, maar op zich vond ik dat wel uniek. We hebben wel een goede, open band met hen en dat we nu onze eerste zwangerschappen konden delen, was extra leuk. Zo hebben we hen begin oktober nog eens tot bij ons gehaald voor een laatste etentje zonder kinderen en het was heerlijk om de hele avond ongegeneerd (bijna) enkel over in-verwachting-zijn (want de mannen deden dapper mee) te kletsen. In andere situaties moet je er immers altijd rekening mee houden dat er mensen bij zitten die dat onderwerp na een tijdje wel beu zijn en ook eens over iets anders willen praten... Zeer normaal en ik heb die behoefte zelf ook, om nog over iets anders te kunnen praten, maar voor één keer was het toch wel erg leuk!
Mijn zwangerschap heeft maar kort met de hare overlapt, maar op zich vond ik dat wel uniek. We hebben wel een goede, open band met hen en dat we nu onze eerste zwangerschappen konden delen, was extra leuk. Zo hebben we hen begin oktober nog eens tot bij ons gehaald voor een laatste etentje zonder kinderen en het was heerlijk om de hele avond ongegeneerd (bijna) enkel over in-verwachting-zijn (want de mannen deden dapper mee) te kletsen. In andere situaties moet je er immers altijd rekening mee houden dat er mensen bij zitten die dat onderwerp na een tijdje wel beu zijn en ook eens over iets anders willen praten... Zeer normaal en ik heb die behoefte zelf ook, om nog over iets anders te kunnen praten, maar voor één keer was het toch wel erg leuk!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
