Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

woensdag 30 september 2009

En hoe gaat het er nu nog mee?

Wel, lees de derde paragraaf van dit stukje, denk aan hoe je zelf bent en het zal je niet verwonderen dat mijn antwoord momenteel is "het gaat".

In werkelijkheid was mijn geduld vanmorgen zo goed als op. Sinds zondag (dat is dus al drie-en-een-half volle dagen) houd ik mij flink koest. Ik lig braafjes in de zetel, verroer zo min mogelijk vinnen en wacht lijdzaam af, want er is mij beterschap beloofd. Mijn dagindeling heeft wel wat weg van een verplicht luizenleven. Mario neemt 's morgens de ochtendroutine met Jolien voor zijn rekening, dus ik blijf nog wat liggen tot hij terug is van de crèche, om mijn lijf helemaal wakker te laten worden. Dan ga ik trapje voor trapje naar beneden (kan ik sinds gisteren alleen) en benut mijn beperkte mobiliteit ten volle om kleren aan mijn lijf te krijgen (maandag was het gewoon in slaapkleed te doen). Hapje eten, mails lezen en schrijven en tegen dan zit ik alweer goed anderhalf uur rechtop en ben ik pompaf. Met het nodige gekreun en gesteun zoek ik dan een pijnloze lighouding in de zetel. In het begin was dat enkel mijn buik, gisteren kwam ruglig erbij, een hele vooruitgang! Wat rondschuifelen tussen de living en de keuken en weer even rechtop zitten tijdens het middageten en dan zit ik alweer door mijn krachten. De namiddag breng ik dan zo rustig mogelijk door zodat ik tussen vijf en acht toch zoveel mogelijk kan bijdragen om Jolien mee door de avond te loodsen. Ik kan haar niet in of uit haar stoel krijgen, maar ik kan wel bij haar zitten terwijl ze iets eet. En zo draag ik toch mijn kiezel bij.

Mijn enige uitstap tot nu toe was een afspraak bij een chiropractor gisterenochtend. Ik ken een hele goede osteopaat, maar die woont in Heusden en daar zag ik mezelf toen ik maandagochtend bijkomende hulp zocht echt niet geraken. Ik heb dan maar een afspraak gemaakt bij een chiropractor in Gent zelf. Ik heb die man mijn hele voorgeschiedenis uit de doeken gedaan, hij heeft mij wat bevoeld, heeft toen twee keer KRAK gedaan, gezegd dat ik mijn rug de komende twee dagen koud (huh?) moet houden, een nieuwe afspraak gegeven voor volgende week en dat was het. Ik voelde heel even verlichting, maar het effect was van korte duur en tegen dat ik thuis was voelde ik mij flink in de zak gezet.

En als je dan thuiskomt en opnieuw even immobiel en met evenveel pijn als voordien in de zetel ligt en je hele huis een stort ziet worden omdat alles wat zich onder je neerhangende armen bevindt onbereikbaar gebied is, dan zinkt de moed je even in de schoenen. En dan begin je even te zagen dat het toch wraakroepend is dat je overal gewoon met een lapmiddel terug op straat gezet wordt, dat het een schande is dat je met een acute rugblokkage naar een osteopaat belt en pas meer dan een week later een afspraak kan krijgen en dat het loze beloften zijn dat je gewoon door te rusten weer de je oude zelf zal worden.

Ik had er gewoon op gerekend dat ik er tegen vandaag of ten laatste morgen bijna helemaal bovenop zou zijn en begon mij licht wanhopig af te vragen hoe we dat met Jolien zouden doen als ze vrijdag thuis is en Mario moet werken, want door zijn virus heeft hij zijn planning deze week ook flink moeten bijstellen en heeft hij een achterstand in te halen (hij heeft meer dan alleen een voedselvergiftiging, want iedereen die zondag bij zijn ouders op bezoek was heeft vergelijkbare symptomen. De sukkel moet dus dubbele shiften draaien terwijl hij zelf fysiek door een virus op de proef gesteld wordt).

Vanmorgen heb ik dan toch mijn vertrouwde osteopaat gebeld en gevraagd om mij te verwittigen als er ergens een afspraak zou wegvallen. Ik kan nu vanavond om 19u30 bij hem terecht en heb weer hoop op een spoedig herstel. En nu ons huis er weer wat ordelijker bij ligt door mijn mini-Grote-Opruimactie van gisteren (speelgoed aan de kant, afwasmachine ingeladen en aangezet - een bovenmenselijke prestatie die mij een bliksemende blik van mijn bezorgde ventje opleverde) en er zelfs een wasje staat te draaien komt er weer ruimte in mijn leven en hoop in mijn immobiele bestaan. Het is een heerlijk luizenleven, maar als dat langer duurt dan drie dagen, dan is het toch welletjes geweest! Ik ben het allang beu, ik ga nekeer gauw beter worden, zie!

maandag 28 september 2009

Met twee in de puree

Het was een rotweekend. Blij dat het achter de rug is en ik hoop dat de gevolgen ervan niet te lang aanslepen.

Zaterdagochtend, ik heb een squashwedstrijd voor het tornooi dat in onze club georganiseerd wordt. De eerste set win ik makkelijk omdat mijn tegenstandster nog niet op dreef is, de tweede set verlies ik glansrijk en in de derde set gaat het lang gelijk op, maar mijn tegenstandster haalt toch de bovenhand. Ik loop na het laatste punt de court af, vastberaden om in de volgende set te spelen voor wat ik waard ben, maar als ik ga zitten, merk ik een hevige pijn in mijn onderrug op. Vloeken, wat jammeren tegen Mario, wat stretchen en terug de court op. Dit wordt lastig zo. Mijn tegenstandster had opslag (squash is een heel ondemocratische sport: de winnaar krijgt de opslag aan het begin van de set) en ik retourneer met een scherp, laag balletje... gewoon omdat ik niet door mijn knieën kan buigen om de bal dieper te spelen. Als ik dan de bal moet oprapen om zelf te serveren komt uit dat ik een probleem heb. Ik geraak er gewoon niet bij. Kermend en kreunend, en op mijn racket steunend raap ik de bal alsnog op, maar tegen die tijd staan zowel mijn tegenstandster als de ref (scheidsrechter) bij mij omdat ze wel merken dat het zo niet verder kan. Ik twijfel nog even, maar als ik gewoon een balletje naar mezelf probeer te spelen en blijkt dat ik echt niet meer door mijn knieën kan buigen, moet ik de wedstrijd gewoon stopzetten.

Ik krijg het advies om voor de zekerheid de papieren van de verzekering te laten invullen en dus op controle te gaan op de spoedafdeling. Mario gaat met Jolien naar huis, want die krijgt honger en wordt moe. Ik wandel met mijn fiets aan de hand half Gent door naar het Sint-Lucasziekenhuis. Mijn sportzak laat ik in de Ucon, mijn fiets zet ik aan de crèche en ik meld mij aan op de spoed. Van de ene wachtzaal word ik naar de andere overgebracht en het duurt zeker een uur voor ik door de dokter wordt meegenomen (gelukkig krijg ik per toeval het gezelschap van een bekende wiens echtgenote zich aanmeldt met een verzwikte en gezwollen enkel. De dokter vindt mij duidelijk tijdverspilling en is bij elke doortocht zeer kort van stof. Er worden röntgenfoto's gemaakt waarop niets abnormaals te zien is, dus ik word drie uur later met een spuit Voltaren in mijn bil en de diagnose "dat moet dus een geblokkeerde spier zijn" terug op straat gezet. We zouden bij Mario zijn ouders in Aalst gaan overnachten, dus ik geef telefonisch instructies wat er allemaal ingepakt moet worden en Mario pikt mij op.

Zondagochtend. We kunnen heerlijk uitslapen, want Mario zijn ouders nemen Jolien mee tijdens hun vaste zondagochtenduitstap naar het zwembad. Tot zeven uur heb ik vrij goed geslapen, nadien lag ik te draaien in mijn bed om een pijnloze houding te vinden. Om 10 uur vindt Mario dat het echt tijd wordt om uit bed te komen. Ik leg uit dat ik veel pijn heb, maar onderneem toch een poging om recht te komen. Mario ondersteunt mij, maar als ik van lighouding naar zithouding kantel, kom ik helemaal vast te zitten. Ik geraak niet meer voor- of achteruit en begin helemaal te duizelen van de pijn. Mario ziet mijn ogen wegdraaien, raakt in paniek en roept zijn zus erbij, die in de kamer naast ons logeert. Ze leggen mij plat en ik krijg een heerlijk verkoelend washandje tegen mijn voorhoofd. Sofie is kinesiste, dus ze draait mij terug op mijn buik (ik lijk wel een aangespoelde walvis!) en behandelt mijn rug. Ze is ruim een uur bezig en gaat heel grondig te werk, maar het haalt niets uit. Aan mijn spieren ligt het dus niet, er moet toch een structureel probleem zijn.

De dokter van wacht wordt erbij geroepen, in de veronderstelling dat ik terug naar het ziekenhuis moet voor bijkomend onderzoek. Na wat vragen en fysieke tests kan hij echter al de diagnose stellen: niks lumbago, niks hernia, niks geblokkeerde spieren, mijn heiligenbeen is waarschijnlijk verschoven (het is niet de eerste keer dat ik daar last van heb). Pijnstillers en rusten, rusten, rusten. Zelfs de kinesitherapie die in het ziekenhuis werd voorgeschreven is volgens de dokter zinloos. Osteopathie is wel een optie. Ik heb zondag dus tot 16 uur in bed gelegen, waarbij ik nog de keuzevrijheid had om mijn hoofd naar links, dan wel naar rechts te draaien. Andere bewegingen lukten niet door de pijn. Ik was al voorstander van euthanasie, maar als ik ooit voorgoed tot zo'n leven beperkt word kan ik mij zo'n keuze zeer levendig inbeelden.

Om 16 uur heb ik De Grote Ontsnappingspoging gewaagd. Pijnstiller nemen, snel iets eten om krachten op te doen, kersenpitkussen laten warmen en met ondersteuning van Mario de auto in om in Gent te geraken, want we mochten wel in Aalst blijven, maar dat was praktisch niet handig omdat Mario maandag moest werken en Jolien anders niet naar de crèche kon.

En dan kwam de klap op de vuurpijl. Eten maken is geen optie, dus we halen Chinees. Het eten valt als een blok op mijn maag en een half uurtje later krijgt Mario last van diarree. Hevige diarree, opnieuw en opnieuw. Hij begint er ook nog bij over te geven, iets wat ik hem tijdens ons meer dan zeven jaar samenzijn nog maar één of twee keer heb weten doen. Ook mijn maaltijd komt er volledig uit. Na een weekend waarin we volledig geblokkeerd werden door een vastgelopen rug, krijgen we er als kers op de taart dus ook nog een voedselvergiftiging bovenop. Dit maakt ons rotweekend wel helemaal compleet. Ik heb melding gedaan bij het Federaal Voedselagentschap, kan ik toch een beetje wraak nemen!

Daarna volgde een onrustige nacht. Mario had het koud en vocht verder tegen zijn maaglast. Ik lag het meest comfortabel op mijn buik, maar had ook nog een knoop in mijn darmen, dus ik vond echt geen gemakkelijke slaaphouding. Tot 3u30 hebben we zo met ons tweetjes liggen woelen, dan heb ik wat langere periodes kunnen slapen. Mario heeft het hele ochtendritueel voor zijn rekening genomen en ik ben pas uit bed geklauterd toen hij alweer thuis was. Mijn opdrachtgever is verwittigd, Mario heeft zijn plannen bijgesteld en nu zitten we met ons tweetjes in de living tegen de vermoeidheid te vechten. Ik wil meteen van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken voor de goede zorgen en bezorgdheid. Jolien beseft precies wel dat er iets mis is, want ze komt veel in mijn buurt spelen, vooral met boekjes, en is heel lief en knuffelig als ze bij mij komt. En bovenal verdient Mario een pluim, want die heeft alles supergoed opgevangen, terwijl ik weet dat hij het in dit soort uitzonderlijke situaties altijd net wat extra lastig heeft. Hij is echt de held van de dag! En nu heb ik lang genoeg rechtop gezeten, tijd dat ik mijn buiklig weer opzoek.

donderdag 24 september 2009

Meisje/meisje

Maar anderzijds is ze gek op schoenen: zelfs als iemand er al aanheeft, blijft ze maar schoenen aanslepen. En als ze ziet dat ik mij klaarmaak om naar buiten te gaan, hangt ze haar speelgoedemmer over haar arm aan haar elleboog. Vreemd dat ze dat doet, want mijn handtassen zijn er altijd die ik dwars over mijn schouder hang, dus van mij kent ze dat niet. Maar het is wel duidelijk dat die emmer haar handtas is, en het is altijd een klein drama als ik die moet afpakken om haar op de fiets te zetten.

Schoenen en handtassen... Het komt dus nog wel goed met die dochter van ons!

woensdag 23 september 2009

Meisje/jongen

Mijn neefje (hij wordt overmorgen 3 jaar) is gek op kokkerellen, boterhammen roosteren met zijn Nijntje broodrooster en imaginaire thee en ander eten uitdelen aan al wie zijn pad kruist.

En onze dochter... die is compleet wild van "AUTOOOOOOO!" (maar op één frequentie uit te spreken, dezelfde als die van "BAAAAAAAAAA(L)!"). Strikt genomen heeft ze niet eens speelgoedauto's, maar wel een driewieler met aanhangwagen, een bus, een houten trein met drie magnetische wagonnetjes en een tractor, maar ze noemt alles 'auto', pakt ze vast en rijdt ermee over de tafel of de grond, ondertussen "bvvvv bvvvv" zeggend.

Wij waren altijd al blij dat we een dochter hadden, maar die van ons kan op meer dan één vlak de vergelijking met een zoon aan!

dinsdag 22 september 2009

Op het eerste blaadje wc-papier

Enkele dagen geleden stond ik in de badkamer mijn tanden te poetsen toen Mario bij mij kwam.

- "Ik ben daarnet toch een beetje geschrokken."
- "Oei, wat is er gebeurd?"
- "Ik zat op de wc en wou wc-papier nemen en net op het laatste moment zie ik dat er een spin op het eerste blaadje wc-papier zit. Al een geluk dat ik nog net keek, want anders had ik die dus gewoon vastgehad!"

Brrrrrrr. Ik ben blij dat ik dat niet voorhad, want ik ben er zeker van dat ik dat beest niet opgemerkt had (ik heb er de voorbije dagen op gelet en eigenlijk kijk ik bijna nooit tot ik het papier al in mijn handen heb). Hij heeft de rol wc-papier voorzichtig verder afgerold (de spin bleef gelukkig braafjes zitten), twee blaadjes verder afgescheurd en het papier dan met spin en al in de wc-pot gekieperd (wij zijn dierenvrienden, maar voor spinnen en muggen hebben we geen genade). Een triest einde voor dat beest, ik weet het. Zijt ge als huisspin zo geciviliseerd dat ge uw gat met wc-papier afveegt, dan moet ge dat met uw leven bekopen!!

woensdag 16 september 2009

Terug van vakantie in Figeac

We zijn thuis. Ik wil het al drie zes (na één paragraaf ben ik stilgevallen, we zijn alweer drie dagen verder voor ik dit stukje afwerk) dagen schrijven, maar ik heb de draad van een project opgepikt waar ik hem voor onze vakantie achtergelaten heb, dus mijn hoofd stond meteen op andere zaken.

Het was een geslaagde vakantie. Samen met mijn ouders, mijn zus, haar man en twee kinderen verbleven we twee weken in een huis met drie appartementen nabij het dorpje Figeac. Dat leverde een mooie combinatie op van oude stadjes bezoeken en tijd met de hele familie. We hadden bovendien schit-te-rend weer: het heeft maar één dag geregend (wel net de dag dat we in een hectarengroot dierenpark rondliepen, maar dat maakt het net een charmante herinnering, zoals de regenwandeling door Gent op onze trouwdag).

Jolien heeft zich prima geamuseerd en vond het duidelijk geweldig dat er nog wat ander klein geweld aanwezig was. Neefje Matthias van bijna drie voederde haar met veel liefde stukjes klein kaasje (mini Babybel), keek samen met haar naar Hopla voor het slapengaan, deelde zijn zwembadje met haar en leerde haar trampolinespringen.























En zoals aangekondigd wachtte ons bij onze thuiskomst nog een smakelijk cadeautje. Een pakket met maar liefst 2 cakedegen voor gemarmerde cake en 2 bodems en degen voor frangipannetaart. De helft heb ik uitgedeeld. De Marmercake is gebakken en volmondig lekker bevonden (snel klaar, superhandig, echt lekker en leuk dat dat marmereffect zo goed slaagt) en morgenavond bak ik ook de frangipannetaart voor ons vaste zondagse bezoek aan Mario's en mijn familie!