Pinokkio in de dop?

Ik heb Jolien een paar dagen geleden op haar eerste flagrante zonder-te-verpinken leugen betrapt. Het eten was bijna klaar en ze moest van mij haar handen gaan wassen, maar het was duidelijk dat ze daar geen spatje zin in had (en normaal doet ze dat zonder morren). Uiteindelijk gaat ze toch naar de wc en als ze terugkomt, zie ik haar wat vreemd lopen ronddraaien - en valt het mij te binnen dat ik geen water heb horen stromen. "Jolien, mag ik eens aan je handen rieken? Ruiken ze lekker naar zeep?" (daar is ze normaal zo trots op). Maar dat mocht niet. Ik heb haar toen met de feiten geconfronteerd (dat haar handen niet lekker roken, en ik geen water gehoord had, en ze ze dus onmogelijk gewassen kon hebben) en uitgelegd waarom liegen niet goed is (ik ga je dan niet meer geloven als je wel de waarheid spreekt).

Vanmorgen zit ze op het toilet boven en zegt ze: "kijk mama, mijn naam staat daar op de muur". En inderdaad: daar staat "Jolien" in grote potloodletters. Nu beweert ze bij hoog en bij laag dat zij dat niet gedaan heeft. Er zijn de afgelopen maanden 3 kinderen op de bovenverdieping geweest die kunnen schrijven, maar dat is ook alweer zeker drie weken geleden. Zou ik dat echt nooit opgemerkt hebben? En vooral: waarom zou een ander kind Joliens naam, en niet zijn eigen naam schrijven? Maar ze houdt voet bij stuk en ik weet niet goed wat ik ervan moet denken en of ik het er nog eens over moet opnemen met haar. Zou ze plots het liegen ontdekt hebben en dat volop aan het uittesten zijn?Ik ga haar de komende tijd alleszins scherp in de gaten houden!

Over op-voeden

Ik heb al vaak tegen Mario gezegd dat wij met Jolien eigenlijk feitelijk een vrij gemakkelijk opvoedbaar kind hebben. Hij mispakt zich daar nogal eens aan omdat ze een beetje een bleiterke is. Het groeit er gelukkig steeds meer uit, maar als er iets tegenzit heeft ze al snel de neiging om kort maar heftig en vooral met de nodige decibels te beginnen wenen. Zeker als baby had ze een kort lontje en een luid alarm. Of het verband zou kunnen houden met de zware reflux die ze al een week na haar geboorte kreeg, dat weet ik niet, maar ik zou er alleszins niet van versteld staan als de maandenlange refluxtijd en de latere huilbuien een zekere gehoorschade veroorzaakt zouden hebben. Maar zoals gezegd groeit ze gelukkig steeds meer uit de huilbuien en kan ze dat huilen ook steeds beter controleren als je haar er in de juiste gevallen op wijst dat ze daar toch niet echt reden toe heeft. Wat natuurlijk niet wegneemt dat een kind alle recht heeft om te huilen als het zich pijn doet.

 Er is hier dus al heel wat opgevoed de afgelopen 4 jaar, en met succes vind ik zelf. Voor een groot deel is dat te danken aan het feit dat Jolien echt wel voor rede vatbaar is. Uitleggen waarom we bepaalde dingen van haar vragen of verwachten en allebei consequent op dezelfde manier reageren, of op z'n minst overleggen werkt heel goed voor haar. Ik heb haar nog nooit in de hoek gezet.

Alleen tijdens het eten worden we soms zot van hoeveel we Jolien achter de veren moeten zitten. Ze eet vrij veel verschillende dingen en ze staat heel vaak open om op z'n minst van iets te proeven, dus daar ligt het probleem niet. Maar het schijnt haar allemaal zo weinig te interesseren. Een bord spaghetti gaat er nog aan normale snelheid in, maar bij zowat al het andere eten raakt ze zo vreselijk snel afgeleid. Dan begint ze te prullen met speelgoed of tekengerief. En als we dat van de tafel bannen, dan wil ze wel muziek opzetten of begint ze met Lena te spelen. Haar laten helpen met het koken maakt ook niet veel verschil. Ze is gek op koken, dus ze helpt dolenthousiast mee in de keuken, maar het gebeurt evengoed dat ze daarna te moe of te afgeleid is om er nog veel van te eten. Haar bord aantrekkelijker maken, maakt ook niet veel verschil uit. We hebben al hele constructies gemaakt met gezichtjes en puree in de vorm van ijsjes en wat weet ik nog allemaal. De eerste drie happen gaan dan wel enthousiaster naar binnen, maar daarna valt het weer stil. Een dessertje als ze flink eet is al bijna twee jaar een standaardgegeven (doosje rozijnen, een reepje kinderchocolade, een stuk fruit,...). We verwittigen haar wanneer ons bord bijna leeg is en we dus de tafel gaan afruimen, zodat ze de tijd heeft om ook zelf haar bord op tijd leeg te eten om dat dessertje te verdienen. Ik schep een haalbare portie op haar bord, zodat ze ook effectief haar bord zonder problemen kán leegeten. En als ze iets geproefd heeft en het echt niet lust, mag ze dat gewoon laten liggen.

Kortom, ik denk niet dat ik onrealistische verwachtingen heb en dat er niet één opvoedingstruc is die ik nog niet geprobeerd heb. Ik probeer geen te grote druk te leggen en ga zeker vergelijkingen uit de weg als "kijk eens naar Lena, die is tenminste wél flink aan het eten" wegens vernietigend voor het zelfvertrouwen.

En moest het nu nog zijn dat ze gewoon geen honger heeft, ik zou er nog vrede mee kunnen nemen. Want dat is nu net de aanleiding voor deze blogpost: ik ben niet gefrustreerd omdat ik haar (nog) niet kan leren dooreten, maar ik word wel gefrustreerd omdat zich de laatste weken steevast het volgende patroon aftekent:
- ik moedig haar tijdens het eten minstens 100 keer aan om verder te eten met een of andere variant op "neem nog eens een hapje"
- ik prijs haar als haar bord dan uiteindelijk toch leeggegeten geraakt
- ik vraag haar of ze zeker is dat ze genoeg gegeten heeft, want dat ze beter nu nog wat eet als ze nog honger heeft en dat ze haar dessertje sowieso al verdiend heeft
- ze krijgt haar dessertje
- ... en nadat alles afgeruimd is bekent ze schoorvoetend dat ze nog honger heeft!!

De laatste weken had ze duidelijk meer honger en heeft ze een groeischeut doorgemaakt, waardoor ik aan haar bede om extra eten heb toegegeven onder de voorwaarde 'maar dan wel iets gezonds' (fruit of yoghurt dus). Maar toen ze gisteren zelf vroeg 'mama, ik heb nog honger in iets gezonds', merkte ik dat dat patroon dringend doorbroken moet worden. Vanaf vanavond schakelen we de strijd om haar te leren eten wanneer er eten op tafel staat weer een versnelling hoger. Eten als er eten op tafel staat en anders moet je maar wachten tot de volgende maaltijd. En zo geraakt ze misschien ooit goed (op)gevoed.

Ruzies bijleggen volgens Jolien

Mario ging Jolien vandaag in de opvang halen.

M: "Hoe was het vandaag op school, Jolien?"
J: "Goed, maar ik heb wel één keer ruzie gemaakt met E."
M: "Oei, en waar ging die ruzie over?"
J: "Over de bal."
M: "En heb je het dan weer bijgelegd?"
J: "Ja."
M: "Da's goed. En hoe heb je het goedgemaakt?"
J: "Toen ik de bal had."

Zal ik maar gewoon hopen dat dit bij de peuterleeftijd hoort, en geen teken is van slecht ouderschap?

Zwitserland in het kleinemeisjesbrein

Gisteren was ik met Jolien en Lena onderweg naar het tweede verjaardagsfeestje van mijn heerlijke metekindje Fien. In de Kennedytunnel had Jolien nog hartelijk gelachen om het feit dat zij en Lena door het licht in de tunnel helemaal oranje zagen. In de Craeybeckxtunnel vroeg ze plots: "Mama, was dat hier dat ongeluk met die bus? Waarbij die kindjes verstorven waren?" Het is al van 14 maart geleden, maar het is iets wat echt indruk op haar heeft gemaakt. Net als het verhaal van "de boot die omgevallen is", wat ook nog af en toe terug bovenkomt.

Ik legde haar dus uit dat dat niet hier is gebeurd, maar in een ander land, Zwitserland. "Zijn wij daar al geweest, mama?" Ja, heel eventjes toen jij nog heel klein was, op weg naar onze vakantie in Italië. En ik had eigenlijk zitten kijken om deze zomer misschien eens naar Zwitserland met vakantie te gaan. - Haar reactie had ik echt niet voorzien. "Neeee, ik wil niet, ik ben BANG!" Onmiddellijk huilen, oprechte angst. In de daaropvolgende minuten heb ik haar voor alle mogelijke elementen proberen gerust te stellen. Dat ze niet bang moet zijn om met ons naar Zwitserland te gaan. "Maar die kindjes waren met de juf op reis". Dat ze niet bang moet zijn om met de juf op reis te gaan. Of met de bus. Naar het buitenland, de zwemles of (zoals eind deze maand het geval zal zijn) naar de zee.

En zo merk je pas goed wat er allemaal in dat kleine hoofdje sluimert. Ik hoop dat ik haar heb kunnen geruststellen, maar het heeft mij toch echt geraakt. Natuurlijk wil je je kind het liefst in een veilige bubbel laten opgroeien, en dit verlies van onschuld, de confrontatie met de harde werkelijkheid is ergens heel moeilijk om als ouder waar te nemen. Maar anderzijds weet je dat het je kind sterkt als je haar vanuit een veilige omkadering en in de juiste dosissen met die harde werkelijkheid leert omgaan. En zo zegt dit soort verhalen veel meer over 'groot worden' dan centimeters of kledingmaten.

(Dit is de tekening die Mario na het busongeval maakte - nog altijd een sterk beeld, vind ik)

Onderhandelen met Jolien

In dezelfde context als dit verhaal:

Ik: Allez Jolien, nog drie happen en 't is in orde, dan mag je stoppen met eten.
Jolien: Néé, nog zóveel happen. (En ze steekt vier vingers op)
Ik: (wisselt grijns van verstandhouding uit met Mario. Theatrale zucht.) Allez, 't is goed, maar wel flinke happen hè.

Ofte: het voordeel dat ze nog niet zo goed kan tellen.

Müsli met mayonaise

De laatste tijd is Jolien weer behoorlijk - heum - intensief. Ze is een fantastische grote zus en ze kan geweldig lief, gedwee en behulpzaam zijn. Maar ze is in alles gewoon heel fel. Zowel in haar enthousiasme (ze tatert er nogal op los en we moeten haar geregeld aanmanen om even wat rustiger te doen), maar helaas ook in negatieve emoties. Als ze moe is, wordt ze één hoopje ellende en weet ze met zichzelf geen blijf. En als ze dwars of boos is, heb je het echt wel geweten. En zoals dat dan gaat bij kleine kinderen wordt die strijd dan typisch uitgevochten op het vlak van eten, tanden poetsen en gaan slapen. Laat het woord 'slaapkleed' vallen en de poppen gaan aan het dansen!

Vorige donderdag was ik er nochtans gerust in dat het eten alvast geen problemen zou opleveren. Toen ik Jolien vertelde dat we frietjes van de frituur gingen halen was ze in eerste instantie ook effectief heel enthousiast. Maar Mario was de deur nog niet uit of ze zei al tegen mij "ik wil geen frietjes, ik wil müsli". Ik legde haar uit dat müsli voor 's morgens is en dat we nu frietjes zouden eten, en ging er verder van uit dat ze wel van mening zou veranderen zodra er frietjes voor haar neus zouden staan. Maar de müsliwens werd nog een paar keer herhaald en ook toen Mario daadwerkelijk met de frieten binnen kwam hield ze stug vol dat ze liever müsli wilde. De herhaalde etensstrijden van de voorgaande dagen indachtig hield ik voet bij stuk. Müsli is voor 's morgens, nu staan er frieten op het menu. Maar zij hield ook voet bij stuk. Als in: hartverscheurend wenen, roepen, ellendig in een hoekje gaan zitten snikken, zeuren, zielig zijn, zagen enzoverder. Wij gingen in de tegenaanval met argumenten, deals (als ge nu komt eten, dan...), dreigementen (als ge nu niet komt eten, dan...) en vlakaf negeren.

En toen knapte er iets in Mario (ik kon hem echt geen ongelijk geven). Zijn emmer liep over en hij stormde naar de keuken, kiepte een stevige hoeveelheid müsli in een kom en bracht alles vergezeld van een doos melk en een lepel naar tafel. Waarop er prompt rust in huis nederdaalde. Als een uitgehongerde welp stortte ze zich op haar verovering en gretig lepelde ze haar royale kom halfleeg. Vervolgens begon ze ook nog met smaak aan haar bordje frieten. En zo ging ze verder met afwisselend een frietje met mayonaise en/of andalouse, een lepel müsli met melk en een hapje bitterbal. Ik heb haar in weken zo goed niet weten eten. Ongetwijfeld de zoete smaak van de overwinning!

Iets waarvan ik hoop dat het nooit voorbij gaat...

- Jolien, zullen we het afwasmasjien leegmaken?
- Jaaaaaaaaa! (Stuift naar de keuken) Joepie jeuj! Joepie jeuj!

Zonnetje in huis

Het was inderdaad maar een bui, een vlaag of een fase. Al gelijk hoe je het wilt noemen. Een slechte dag die geklasseerd wordt als opgedane ervaring. De dag nadien was er geen vuiltje meer aan de lucht. We hadden opnieuw een speellustig energiebommetje in huis. Speels, gibberen, speeeeeeeleueueueueun. Er is wel één opmerkelijke verandering: plots spreekt ze met haar voornaam over zichzelf. Zo, die hobbel is ook weer genomen!

Kuren

Ik wou er eind februari al over bloggen. Dat Jolien die altijd zo makkelijk gaat slapen plots van de ene dag op de andere dag kuren kreeg. Uitstelgedrag pur sang. Ik kleed haar om, we kijken naar 3 filmpjes van Bumba, Hopla en consorten en daarna wordt mijn "Gedaan! En nu gaan we onze tandjes poetsen" gevolgd door een gezwinde sprong uit de zetel en een vastberaden sprintje naar de badkamer. Maar eind februari veranderde dat dus plots. Plots ruimde het sprintje plaats voor "NEEEEEEEEE! SPEEEEEEEEELEUEUEUEUEUEUEUEU!" en haalde ze vanalle meer of minder creatieve trucs uit om toch maar niet te moeten tandenpoetsen, slapen, eten, naar de crèche vertrekken enzovoort. Kleren aan- en uittrekken verliep plots ook steevast terwijl ze koppig voortspeelde en jammerend protesteerde. Maar ze stak wel de nodige armen en benen uit, dus ik vond dat geen onoverkomelijk probleem. Het bescheiden bedritueel werd op haar initiatief met verschillende nieuwe elementen uitgebreid en als ze dan in bed lag, maakte ze zich echt boos dat ze moest gaan slapen (dat zei ze natuurlijk niet met zoveel woorden, maar dat ze boos was, dat was wel duidelijk!). Eén keer werd al haar ge-uitstel mij écht te veel en heb ik haar in de badkamer gewoon opgepakt en zonder veel verder bedritueel in haar bed gestopt, maar voor de rest geraakte ze ondanks haar dwarse gedrag ook gewassen, gekleed, gevoed en in de crèche, dus we hebben ons gewoon vermand en voorgehouden dat dit maar een fase was die wel weer voorbij zou gaan. Peuterpuberteit. Ik ben twee en ik zeg nee. Terrible two. Mooie namen allemaal. En natuurlijk hing ze het vooral bij ons uit, en was ze het voorbeeldige zonnetje in huis als er andere mensen in de buurt waren. U kent dat ongetwijfeld wel. En anders is de kans bestaande dat u er nog wel eens kennis mee maakt. Het goede nieuws is dat die bui inderdaad is overgegaan. Dat we haar bedtijd terug verlaat hebben zal er een grote rol in hebben gespeeld, maar na een week of 2, 3 namen de NEEEEEEEEEEEEE's af, geraakten de kleren weer makkelijker aan en krreg ze weer interesse voor de inhoud van haar bord.

Tot nu dus. Ik heb alweer een paar dagen het gevoel dat kleren aan- en uitdoen minder vlot gaat en dat ook de leuke voorstellen op onverwacht protest botsen. En dan hoop ik dat we vandaag de climax bereikt hebben, want ik kon verdorie niet veel goed doen voor madam. Het was na 3 weken eindelijk weer zwemles, maar ik vind dat ik een medaille verdien voor de decibels die ik na afloop mét behoud van mijn zelfbeheersing in het kleedhokje heb moeten trotseren. Ik heb haar voor het eerst ook niet deftig in bed kunnen leggen. Gisteren zijn vrienden met hun dochtertje blijven slapen en hebben we Jolien dus in het reisbedje op onze kamer gelegd. Maar dat bed was nog niet opgevouwen geraakt en toen ik haar vanavond in bed wilde stoppen was het groot protest omdat ze opnieuw in dat reisbedje wilde (terwijl ik er gisteren net voor had gezorgd dat ze niet zou zien dat er een ander kindje in haar bed zou liggen omdat ik verwachtte dat ze daar net van over haar toeren zou raken). Ik heb het bedritueel zonder problemen doorlopen, maar toen ze in haar bed moest gaan liggen, ging haar sirene af en kon ik niet meer tot haar doordringen. Ze wilde maar niet bedaren: niet toen ik haar muziekje opzette, niet toen ik haar haar vaste slaapgenoten Peppa en Tutje gaf, niet toen ik vertelde wat we vandaag allemaal gedaan hadden en morgen zouden doen, niet toen ik haar wilde instoppen en daarbij naar gewoonte verstoppertje en kiekeboe wilde spelen. En toen ze mij boos wegduwde toen ik haar een zoen en een knuffel probeerde te geven, heb ik het opgegeven en ben ik gewoon naar buiten gegaan. Ze heeft nog bijna 20 minuten boos liggen wenen en roepen (Ooit als eens getimed hoe lang uw kind effectief weent? Ik wel, en 20 volle minuten echt wenen is écht wel láng!). Als Mario thuis was geweest, was die haar nog wel eens gaan troosten. Maar nu hij er niet was, leek het mij geen goed idee om terug binnen te gaan zolang ze nog boos lag te wenen. Ik hoop dus dat ze mij dat morgen vergeven heeft en dat deze bui snel overwaait!

Ons eerste zieke kindje

Jolien is dus voor het eerst echt ziek geweest. En ikke mee.

Vrijdagmiddag vond ik dat ze warm aanvoelde: 38,3°C. Suppootje gegeven, maar tegen 16 uur was de koorts terug: 39,5°C. Opnieuw een suppo en voor het slapengaan nog eentje. Ik had 's middags ook koorts gekregen en voor elke suppo die zij kreeg, nam ik een Dafalgan. Solidariteit noemen ze dat.

Zaterdag hetzelfde liedje: allebei koorts, die gelukkig makkelijk te bedwingen bleef met een suppo of 3 over de hele dag gespreid.

Sinds zondag is de koorts weg en kampen we (jaja, opnieuw allebei) nog met een snotneus en een lichte slijmhoest (daar heeft Jolien ons van zondag op maandag wel een tijd mee wakkergehouden en ze kwam zelf duidelijk ook minder aan slapen toe - om 6u30 was het definitief gedaan), en ondertussen is ook het meeste slijm alweer verdwenen (en door het vele hoesten helaas ook Joliens stem - echt zielig!!).

Ik vond al bij al dat mijn eerste ervaring met een zieke baby nog meevalt. Ik vreesde dat ze echt de godganse dag lastig en zielig zou liggen kermen, maar zolang de koorts wat bedwongen werd door een suppo was ze eigenlijk best nog vrolijk en zat ze te spelen en met de salontafeltjes te schuiven. En ze is de hele tijd goed blijven eten, dat is ook al veel waard. Ja, natúúrlijk was ze geregeld zielig, begon ze sneller te wenen of te piepen dan als ze gezond is, was het voor iedereen geregeld moeilijk en mocht ik geen meter van haar zijde wijken. Maar ik vind dat ze zich al bij al toch flink heeft gehouden. Alleen overdag slapen blijft een probleem. Vrijdag is ze tijdens het rechtopstaand wenen precies gewoon omgevallen van de slaap, maar toen heeft ze maar een kwartiertje geslapen.



En zaterdag heeft ze alleen even in mijn armen geslapen. Da's al. Niet bepaald veel he. Ik zal wel zien of het ons nu vrijdag en zaterdag dan misschien eindelijk wel nog een keer lukt...

Geen seconde te vroeg!

Ik liep al een tijdje met het voornemen, maar vorig weekend heb ik eindelijk eens de tijd genomen om Joliens bed een stand lager in te stellen. Ik zag haar steeds vaker naar de bovenrand van haar bed grijpen en was bang dat ze zich eens zou rechttrekken en over de rand zou tuimelen! Mijn initiatief kwam geen seconde te vroeg zo blijkt, want deze week is ze effectief beginnen rechtstaan in haar bed als ze wakker was.

In de crèche loopt alles overigens steeds beter. Ze voelt zich er blijkbaar steeds meer op haar gemak. Enige vreemde bijwerking die ik gisteren en vandaag merkte (en die de link met de eerste alinea legt): ik krijg haar hier thuis niet meer in haar bed voor een dutje!?! Voordien sliep ze 1 keer in de voormiddag en 1 of 2 keer in de namiddag. Nu is ze doodmoe, maar gaat ze toch rechtstaan in haar bed om op mij te roepen. Gisteren is Mario met haar gaan wandelen en heeft ze even in de koets geslapen. Da's al. s' Avonds is ze dan wel tegen 19 uur pompaf en slaapt ze als een roosje, maar 's morgens is ze om 6 uur wel weer zo wakker als wat. Ik hoop alleszins dat zich dit vanzelf wat herstelt... Dinsdag eens raad vragen aan Kind & Gezin, ik moet er toch langs voor de controle!

Update: ik ben haar consequent een slaapzak beginnen aantrekken voor haar middagdutje en sindsdien slaapt ze thuis overdag veel beter.

Verlatingsangst - update

De eigenlijke verlatingsangst viel goed mee. Ik heb mij een flinke week (of een tiental dagen zoiets) niet mogen omdraaien zonder dat Jolien het op een huilen zette. Als ik volledig uit het zicht verdween zette ze nog efkes een fikse keel op, maar na een paar tellen was het alweer voorbij. Het was dus gewoon kwestie van wat geduld oefenen en wat extra kiekeboe!-spelletjes spelen...

Ondertussen heb ik voor mezelf ook uitgemaakt dat de slechte nacht die ze in die periode had eerder het gevolg was van een slechte droom en dus los staat van de verlatingsangst. Ze heeft nog wel wat onrustige nachten gehad omdat ze niet terug in slaap kon vallen door haar hoestje, maar zo erg over haar toeren als die maandagnacht is ze nog maar 1 keer opnieuw geweest, een paar dagen later. Ik wijt die slechte nachten dus eerder aan slechte dromen omdat ze zich fel aan het ontwikkelen is. Ze was helemaal over haar toeren, wierp haar hoofd in haar nek, was in haar bed niet rustig te krijgen en bleef zelfs in mijn armen nog erg lang doorhuilen. Als ze na veel wiegen en sussen dan toch gekalmeerd was, begon ze weer hevig te huilen als ze in haar bedje geleg werd. Een groot verschil met de overige nachten: toen kreeg ik haar probleemloos gesust door haar tutje terug te geven, over haar hoofdje te aaien en eventjes "slaap kindje slaap" te neuriën.

Het is even schrikken als je goede slapertje voor het eerst zo opgeschrikt wordt door een boze droom en omdat je pruts op die leeftijd zoveel evolueert heb je er het raden naar wat de precieze oorzaak van de huilbui-in-het-midden-van-een-nachtje-slaap kan zijn. Maar inmiddels ben ik gerustgesteld dat het een eenmalige slechte nacht was en dat ze haar talent om lekker een nachtje door te slapen niet plotsklaps verleerd is!

Verlatingsangst

Met een grote V op sommige momenten. Sinds begin november is het weer al 'mama' wat de klok slaat. Verlaat ik de kamer, dan gaat haar alarm af. Zet ik haar neer, dan zet ze een keel op. Draai ik mij om, kan ze niet bij mij, zet ik een stap bij haar vandaan... Alle tekenen van verlatingsangst. Kim merkt het ook. 's Morgens kan ze er beter tegen omdat ze dan nog frisser is, maar 's avonds wil ze enkel nog op mijn schoot zitten, in de zetel naast mij is dan zelfs niet goed genoeg.

Eergisterenavond hebben we haar rond het normale uur in bed gelegd (19u30 zoiets), maar rond 22u30 werd ze tegen haar gewoonte in alweer wakker, heftig aan het huilen en helemaal overstuur. Proberen haar te sussen, tutje te geven, over haar bolltje te aaien, niets hielp. Ze kalmeerde eventjes, maar begon dan steeds langer weer hevig te wenen. Haar toch maar uit haar bed gehaald en wat gewiegd, maar ook dat kalmeerde haar niet. Fles proberen te geven, na twee slokken zette ze weer een keel op. Met veel geduld en geneurie kreeg Mario haar na een tijd toch op zijn arm in slaap gewiegd, maar toen we haar na een tiental minuten terug in haar bedje legden, begon ze weer te wenen. Ik ook nog maar eens geprobeerd, weer in slaap gewiegd en weer begon ze te wenen toen ik haar in haar bedje legde. Omdat ik helemaal niet meer wist wat we nog konden proberen heb ik haar uiteindelijk bij ons in bed gelegd, waar ze tot 8 uur geslapen heeft, zonder nog 1 piepje te geven!

Opvoedkundig zal het wel anders moeten, maar we waren zelf ook dringend aan slaap toe. Vannacht is het gelukkig weer een normalere nacht geweest. Ze is opnieuw rond 23 uur wakker geworden, maar ik heb een uur lang geduldig haar tutje teruggegeven en uiteindelijk is ze dan weer in slaap gevallen tot 6u30.

Het frusterende is dat je met zo'n klein kindje helemaal niet weet wat er scheelt. Had ze slecht gedroomd (dat kan wel eens als ze volop een nieuwe vaardigheid aan het inoefenen zijn, zoals zij nu driftig aan het leren kruipen is)? Verlatingsangst (dat kan ook, dat ze in hun bed wakker schrikken en helemaal overstuur raken omdat ze beseffen dat ze alleen zijn - al heb ik het gevoel dat ik haar dan makkelijker had kunnen sussen, eerder zoals vannacht het geval was)? Of had ze te veel last van haar hoestje (elke keer ze bijna in slaap lag, begon ze te hoesten, werd ze weer wakker en begon ze weer te huilen)? Ik hoop alleszins dat het bij deze ene keer blijft!