Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

vrijdag 13 februari 2015

Lena's tweede stoere ziekenhuisverhaal

Voor alles is er een eerste keer en zo hebben Lena en ik er net onze eerste ambulancerit op zitten...

Vanmiddag belde de school dat Lena ziek en koortsig was. Ze lag onder een dekentje in de leraarskamer en ik ben haar direct gaan halen. Ze had een erg onrustige nacht gehad en was 's morgens niet hongerig, maar verder wel energiek, alleen wat lichtgeraakt. Het telefoontje kwam dus niet helemaal onverwacht.

Thuis had ze zin in een slok appelsiensap, en hoewel ze het ontkende, was ze zichtbaar moe, dus ik heb haar naar bed gebracht. Eigenlijk is koorts bestrijden simpel: kleren uit zodat de warmte weg kan, koortswerend middel erin en dan alles lekker uit het systeem slapen.

Kleren uitdoen vond ze geen prettig idee, maar het was mij toch grotendeels gelukt. De nieuwe fles Nurofen die Mario pas had gekocht stond nog beneden en toen ik daarmee terug boven kwam, had Lena zich al lekker op haar zij gevleid, klaar om te slapen. Na wat onderhandelen wilde ze het medicijn enkel liggend drinken, maar dat vond ik beter dan niet. De eerste slokjes gingen vlot, maar na een tijdje merkte ik dat ze geen sterke slikbeweging meer maakte. Ze ademde oppervlakkig en leek ook al echt in slaap te vallen. In mijn hoofd sprongen verhalen op van baby's die tijdens hun slaap in fruitpap of ander eten stikken, dus ik besliste om haar niet te laten indommelen en even rechtop te zetten zodat de siroop kon zakken. Toen ik haar recht trok, reageerde ze helemaal niet. Haar ogen waren achter het dunne spleetje helemaal weggedraaid, ze zag lijkbleek, reageerde niet op haar naam en de dingen die ik tegen haar zei en zakte slap weg als ik haar verzette. Haar hand bengelde los aan haar pols. Toen ik enkele tellen later het idee had dat haar lippen donkerder begonnen te kleuren, ging het niet meer om koorts bestrijden, maar om mogelijke verstikking en dan heb ik Mario geroepen en gevraagd om 112 te bellen. Ze ademde nog, maar als ze zou beginnen stikken, hadden we geen tijd te verliezen en moest ik er een dokter bij hebben.

Mario gaf ons adres door, beschreef de situatie, vroeg om een ambulance en beantwoordde de vragen van de centrale. Ik bleef ondertussen proberen om Lena wakker te krijgen, en plots reageerde ze weer. Totaal versuft, en telkens opnieuw afglijdend, dus ik ben op haar blijven inpraten om haar bij mij te houden.

Sindsdien is de situatie eigenlijk altijd onder controle gebleven. We moesten bij Lena echt alle kleren uitdoen en lauwe washandjes in haar lies leggen. Mario heeft wat spullen ingepakt en toen de ambulanciers arriveerden, maten ze 39°C bij Lena. In het ziekenhuis was dat zelfs 39,7.

Bovenop mijn Nurofen heeft ze nog Perdolan gekregen en een dutje gedaan en inmiddels zaagt ze al om spelletjes op de gsm, heeft ze haar polsbandje koppig uitgewriemeld en is ze uit haar bed geklauterd om op verkenning te gaan in de badkamer. De pijnstillers doen hun werk. :-)
We moeten wel nog een nachtje blijven ter observatie en voor wat verdere onderzoeken. Uit haar bloed blijken infectiewaarden, dus ze willen onderzoeken of het gewoon de griep is, of misschien toch nog iets anders.

Update: uit de bloedwaarden blijkt al zeker een bacteriële infectie, dus wordt straks een longfoto gemaakt om longontsteking uit te sluiten en starten ze met antibiotica. Maar er kan tegelijk ook nog altijd een virale infectie zijn, zoals de griep.






posted from Bloggeroid