Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

donderdag 26 september 2013

Pinokkio in de dop?

Ik heb Jolien een paar dagen geleden op haar eerste flagrante zonder-te-verpinken leugen betrapt. Het eten was bijna klaar en ze moest van mij haar handen gaan wassen, maar het was duidelijk dat ze daar geen spatje zin in had (en normaal doet ze dat zonder morren). Uiteindelijk gaat ze toch naar de wc en als ze terugkomt, zie ik haar wat vreemd lopen ronddraaien - en valt het mij te binnen dat ik geen water heb horen stromen. "Jolien, mag ik eens aan je handen rieken? Ruiken ze lekker naar zeep?" (daar is ze normaal zo trots op). Maar dat mocht niet. Ik heb haar toen met de feiten geconfronteerd (dat haar handen niet lekker roken, en ik geen water gehoord had, en ze ze dus onmogelijk gewassen kon hebben) en uitgelegd waarom liegen niet goed is (ik ga je dan niet meer geloven als je wel de waarheid spreekt).

Vanmorgen zit ze op het toilet boven en zegt ze: "kijk mama, mijn naam staat daar op de muur". En inderdaad: daar staat "Jolien" in grote potloodletters. Nu beweert ze bij hoog en bij laag dat zij dat niet gedaan heeft. Er zijn de afgelopen maanden 3 kinderen op de bovenverdieping geweest die kunnen schrijven, maar dat is ook alweer zeker drie weken geleden. Zou ik dat echt nooit opgemerkt hebben? En vooral: waarom zou een ander kind Joliens naam, en niet zijn eigen naam schrijven? Maar ze houdt voet bij stuk en ik weet niet goed wat ik ervan moet denken en of ik het er nog eens over moet opnemen met haar. Zou ze plots het liegen ontdekt hebben en dat volop aan het uittesten zijn?Ik ga haar de komende tijd alleszins scherp in de gaten houden!

vrijdag 13 september 2013

Met belgerinkel...

Zelf met de fiets ergens naartoe mogen rijden (verder dan de bakker om de hoek, wel te verstaan), het was al lang een weerkerende wens van Jolien. Elke keer we ergens naartoe gingen, vroeg ze om met haar eigen fiets te mogen gaan. Met z'n allen naar het centrum van Gent, boodschappen doen in de Colruyt (lang "rolkuit" in haar taal) ... Als ik zelf niet te voet ging, kreeg ze altijd 'nee' te horen. Tot we op de zonnige zondag die 7 juli was beslisten om te gaan eten in het Boerenhof, een restaurant in Oostakker met een enorme tuin vol speeltuigen, en ik uit automatisme "nee" had gezegd, maar Mario mij tegensprak met "waarom niet eigenlijk? Het is vakantie, het is zondag en dus rustig op straat. Misschien moeten we het maar eens proberen".

Lena had perfect op de fietsstoel gekund, maar ik vertrouwde niet dat Jolien de volle 2,7 km heen en vooral: na het spelen en tegen bedtijd aan nog eens de volle 2,7 km terug zou volhouden en heb uit voorzorg toch maar de fietskar meegesleurd. We peperden haar enkele duidelijke voorwaarden (Op het voetpad rijden! Goed uitkijken voor voetgangers! DOEN WAT WIJ ZEGGEN!) en het belang van goed luisteren naar onze instructies in, en daar ging ze. Glimmend van trots, zonder één keer morren helemaal tot aan het Boerenhof. En na het eten, spelen en dezelfde inpeperspeech opnieuw zonder morren en nog even hard glimmend weer naar huis. Eerlijk gezegd: ik stond echt versteld.


De dag nadien startte net een muziekkamp aan de Oude Bareel. Per toeval eveneens 2,7 km hiervandaan. En ze had duidelijk de smaak te pakken, want ook daar wilde ze zelf naartoe. De eerste dag heb ik dat nog niet toegelaten omdat ik eerst prospectie wilde voeren naar de fietsinfrastructuur (de Antwerpsesteenweg is een heel stuk drukker dan de rustige straatjes die we zondag gedaan hadden), maar omdat ze zo goed luistert, heb ik het haar vanaf dinsdag toch toegestaan. En zo hebben wij nu - afhankelijk van de bestemming - een kind in huis dat in haar eigen transport voorziet. Opvang in Duimelotje, terug naar school: ze fietst het allemaal zelf!

En wie zelf naar school fietst, verdient natuurlijk een nieuwe, grotere fiets! Puur volgens haar lengte zou ze al op een 20 inch-fiets passen, maar dan kan ze te weinig met haar voeten aan de grond naar mijn goesting. Dus heb ik toch geopteerd voor een maatje kleiner, en is het er eentje van 16 inch geworden. Van Plop, maar dat is haar pas opgevallen toen we alweer thuis waren. Ze was vooral in de wolken dat hij zo mooi paars en geel is, haar twee lievelingskleuren!