Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

vrijdag 30 maart 2012

Kleine meisjes worden groot...

... En dus krijgen ze een kapseltje. Of beter: en dus beslis je om die lange pluizige babyslierten aan haar voorhoofd wat bij te knippen omdat ze altijd in haar ogen hangen. Waarbij je vergeet dat zo'n negenmaandertje hevig met haar kop begint te schudden als je met een schaar zo tegen haar voorhoofd zit te prullen en ze haar handen moet thuishouden. Waardoor je dus geen flauw benul hebt in welke mate je nu nog wat recht aan het knippen bent. En je tere moederhart dus niet onverdeeld gelukkig is met het ongelijke eindresultaat. Maar kom, het kind ziet weer uit haar ogen. Jolien haar babypluizen zijn pas op 1 jaar en 3 maand voor het eerst bijgesnoeid!






donderdag 22 maart 2012

Kent iemand het nummer van een goede plastisch chirurg?

Zaterdag, kleedhokje van het zwembad. Ik ben Lena aan het afdrogen en aankleden en om ons alvast de kans te geven om helemaal op te drogen heb ik Joliens badpak en mijn bikini ook uitgetrokken, zodat we als drie blote meisjes een gezellig onderonsje houden.

Jolien begint over mijn borsten en wil een opmerking maken, maar vindt de juiste woorden niet. Ik had door dat het over de vorm van mijn borsten ging, dus ik begin tegen haar: "ja, ik heb grote borsten, ik weet het. Maar dat is niet erg hoor" en weeg ondertussen af welke informatie over de vele voordelen van een beetje boezem ik haar op deze jonge leeftijd wel of niet zou meegeven. Tot ze me onderbreekt: "maar nee mama. Jij hebt zo'n LANGE borsten."

Dat kwam aan! Mijn "ja zeg, dat is wel allemaal uw schuld he" heb ik bij wijze van traumapreventie toch maar voor mezelf gehouden.

woensdag 21 maart 2012

"Oei"


"Oei" is niet echt de reactie waar je op hoopt als je thuiskomt en je nieuwe zomerschoenen showt. Al vermoedde ik wel dat dat risico erin zat, want na 10 jaar ken ik Mario al een beetje en vreesde ik dus dat hij ze wat te gekleed zou vinden. Maar het gaat zelfs een stapje verder: hij vindt dat ze mij ouder maken. Hij zal er dus maar aan moeten wennen, want ik heb gemiddeld maar 1 paar zomerschoenen (plus een paar sandalen) en deze zitten ook echt lekker, dus hij zal ze nog veel te zien krijgen. Maar het maakt mij natuurlijk wel nieuwsgierig naar jullie mening. Wat vinden jullie nu eigenlijk écht van mijn nieuwe, all-round zomerschoenen? En om de drempel naar een eerlijke reactie te verlagen geef ik jullie zelfs de kans om helemaal anoniem te reageren dankzij een polletje. Doen!

 


(Let vooral niet op de kwaliteit van de foto: mijn benen zijn in het echt niet grijs-met-een-geweldig-grote-roze-vlek. Ze zijn fluorescerend wit - en dat zal meteen de verklaring zijn voor de erbarmelijke kleurkwaliteit...)

donderdag 15 maart 2012

Dromendag #wijvenweek

Count your blessings. Ik denk dat we na een drama als dat van gisteren allemaal weer goed beseffen waar het echt om draait in het leven: gezond zijn, omringd worden door de mensen die je het liefst hebt en je kinderen een veilige thuis geven waar ze gelukkig kunnen opgroeien. Ik droom dan ook vooral van een ondraaglijk licht bestaan. Iedereen gezond en gelukkig. Net genoeg werk om het uitdagend en leuk te houden. Net genoeg geld om je geen financiële zorgen te hoeven maken en zonder te hoeven rekenen op uitstap of vakantie te kunnen gaan. Geen complexen, geen stress. En af en toe een specialleke of wat extra aandacht om den bruis in je leven te houden.

Kinderloze uitjes en weekendjes doen altijd wreed deugd, dus daar droom ik ook echt van. Net als leuke uitstapjes, weekends en vakanties waarvan je weet dat Jolien (en als ze nog wat groter wordt ook Lena) zich er zeker zal amuseren (zoals dit weekend: weekendje Center Parcs met de schoonfamilie. Vierde jaar op rij, een goede traditie. En meteen de verklaring waarom dit mijn laatste bijdrage voor de wijvenweek wordt.). Meer tijd doorbrengen met vrienden die we nu soms te weinig zien naar mijn goesting. Mijn sociaal leven weer wat opkrikken. Niet dat ik zo'n sociaal beest ben - ik steek mijn tijd het liefst in mensen van wie ik al zeker weet dat ze de moeite zijn - maar met twee kleine kinderen en een man die wat allergisch is aan vreemde mensen is dat niet altijd zo makkelijk als ik soms wel wil. Een wijvenweekend is te veel gevraagd, als ik een weekend zonder kinderen moet regelen, dan spendeer ik dat liever met Mario. Maar toezeggen voor een wijvenetentje, dat wordt toch allemaal wel weer makkelijker als de kinderen wat groter zijn, toch?

Maar momenteel word ik behoorlijk in beslag genomen door de droom dat ons huis af zal geraken. Afbetaald zal geraken (gisteren honderd handtekeningen gezet en een schuldenberg rijker geworden. Mooi uitzicht van daarboven, dat wel! Zolang het maar niet zo eindigt...) ;-) Ruim genoeg zal blijken te zijn (want de feitelijke grootte van de hokjes op het plan inschatten vond ik toch allesbehalve evident - toen de vloerplaat er lag moesten we toch ook even slikken: zo klein? Gelukkig staan er nu muren op en blijkt het toch mee te vallen. Al probeer ik Mario mentaal voor te bereiden op een minihuisje (dan kan het alleen maar meevallen): dan strek ik mijn armen uit en zeg ik "en zo breed wordt onze living" *grijns*). En dat ik er iets moois van kan maken. Want ik had wel een heel duidelijk beeld van de functionele opdeling van ons huis, maar materialen, kleuren, afwerking... Veel mensen dromen net om deze reden van zelf bouwen, maar hier zou ik dus net zwaar de mist in kunnen gaan. Zo zie ik graag lichtgrijze bakstenen. Maar die worden met een speciaal procédé gemaakt en zijn daardoor duurder, en daar hebben wij geen geld voor over. Doe mij dan maar een vierkante meter binnenruimte meer. Dus heb ik een andere, donkerdere baksteen gekozen, waarvan je dan in een showroom een vierkant metertje gemetst ziet staan. En dat metertje stond mij wel aan. Maar wat gaat dat geven als je daar een heel huis in maakt? En dan fiets je door Gent en probeer je huizen in dezelfde kleur te zoeken, maar dat vervaagt gewoon, en dat gaat alle kanten uit. En op den duur wees ik bijna pikzwarte huizen aan en begon ik te twijfelen van 'oei, dat ziet er toch donker uit'. En vooral: in die showroom stond ook nog een muurtje in 'onze' baksteen in de volle zon. En toen zag ik daar precies niet zoveel grijs meer in. En typ maar eens Forum Cromo in bij Google afbeeldingen... Sindsdien ben ik doodsbang dat wij gewoon een kakbruin huis gaan blijken te hebben! Dus ik droom dat mijn droom geen kakbruine nachtmerrie wordt!

woensdag 14 maart 2012

Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening. #wijvenweek

Een mening, zeg. Ik ben niet zo goed in zomaar een mening hebben. Ik ben mij er te scherp van bewust dat aan elk verhaal twee of soms wel meer kanten zitten. En ik hoor die ook graag allemaal, zo onbevangen mogelijk, voor ik mij een mening vorm die ik dan zomaar durf te poneren. Ongemeen boeiend en leerrijk om bij echtelijke twisten beide versies eens te horen! Meteen de reden waarom ik zo moeilijk op iemand boos kan zijn: ik begrijp zijn of haar kant van het verhaal te goed. Ik had advocaat moeten worden. Of bemiddelaar.

Ook achter de grote maatschappelijke thema's waar iedereen zomaar een mening over lijkt te hebben gaan échte mensen schuil en zo verschilt dat maatschappelijke verhaal toch telkens weer, afhankelijk van de persoon die zijn versie ervan doet. Daarom probeer ik niet zomaar iedereen over dezelfde kam te scheren. En ook al heb ik die neiging nogal snel (die leeftijd, die kleding, die uitstraling - die zal wel zus of zo zijn), toch probeer ik niet te snel over iemand te oordelen. Ik kan mij bijvoorbeeld doodergeren aan slechte chauffeurs, wegpiraten die het verkeer onveilig maken. Als ik ongeduldigaards zie die per se voorbij willen steken en daarbij voetgangers of fietsers in gevaarlijke situaties brengen, dan vind ik dat de verkeerscontrole en de bijhorende straffen veel te mild zijn. Drinken en rijden gaan voor mij ook totaal niet samen. Punt. Ha kijk, toch een duidelijke mening! En u krijgt er nog eentje, zomaar: ge blijft met uw fikken van uw eigen en andere kleine kindjes af! Maar die zijn dan ook gemakkelijk. Er zijn veel meer situaties in een grijze zone, waar het bijlange zo duidelijk niet is. Ik vind mezelf een heel oplettende en goede chauffeur, maar ook ik ben tijdens het rijden al eens verstrooid geraakt of heb een inschattigsfout gemaakt waardoor ik lompe of misschien zelfs gevaarlijke situaties heb gecreëerd waar andere chauffeurs mij toen hartgrondig voor vervloekt hebben. Van die situaties waar ik mezelf naar het hoofd zou slingeren dat ik wel eens mocht leren rijden. En dus probeer ik het gedrag van anderen wel eens te nuanceren (soms tot grote ergernis van Mario). Ik ben blij dat er mensen zijn die een mening willen aannemen en daarvoor op de barricaden gaan staan, of aan politiek gaan doen. Maar in maatschappelijke debatten heb ik te vaak het gevoel dat ik niet alle facetten ken en er dus niet zomaar een mening over kan hebben. En dan hoor ik heel graag de persoonlijke verhalen die achter zo'n maatschappelijk debat schuilen. Pas als ik er echt iets van afweet, zal ik mij in een debat moeien, en anders luister ik liever naar de menselijke kant van die grote verhalen. Dus wat denk je? Zullen we samen eens kleine menselijke fouten zonder erge gevolgen nuanceren, of zetten we gezellig een boompje op over de manier waarop je in Nederlandse teksten aanhalingstekens hoort te noteren, over het feit dat er voor een dubbelepunt geen spatie hoort te staan (in het Frans is dat zo, wist je dat?), dat het €-teken vóór het bedrag moet staan, of over hoe ik het oneens ben met de juiste manier om het beletselteken te noteren?

dinsdag 13 maart 2012

Guilty pleasures en kleine kantjes #wijvenweek

Chocolade. Cliché, cliché, maar het is enkel met de nodige rationele zelfbescherming dat ik erin slaag om mijn drie maaltijden per dag niet enkel uit chocola en koekjes (kwestie van gevarieerd te eten) te laten bestaan. Als ik alleen moet eten voel ik mij altijd zo zielig (klein kantje!) dat de verleiding nog sneller van achter het hoekje komt piepen, maar in mijn meer dan dertigjarige bestaan heb ik al genoeg zelfbeheersing opgebouwd om zelfs dan te zorgen dat ik in de meeste gevallen toch maar eerst een minimum aan normaal voedsel naar binnen speel. Kortom: ik mag blij zijn dat ik een vent heb die voor de nodige sociale controle zorgt en vooral: dat wij ook 's middags samen eten, of ik zou nogal de spuigaten uitlopen. Maar ook dan speel ik nog genoeg zoetigheid binnen. Standaardbeleg op mijn boterham is choco. Alhoewel, sinds Jolien enkele maanden geleden een pot strepenchoco afbedelde en er na één boterham niet meer van wilde eten ben ik overgestapt op strepenchoco van de GB. Volgens mij zit er in het witte spul nóg meer suiker dan in de gewone choco en is het dus niet slim dat dat nu mijn basissmeersel geworden is, maar er is niets aan te doen. Mijn nieuwe nummer één. Afgewisseld met af en toe eens chocoladekorrels of een bouchéeke. En ook salami of nekeer iets anders, maar dus toch voornamelijk chocoladegerelateerde dingen. En na het middag- en avondeten snoep ik een dessertje en ook daar zit meestal wel iets van chocolade in, aan of op.

Zo gesteld valt het wel nog mee, maar dat heeft dus vooral met zelfbeheersing te maken. Au fond ben ik een echte snoeper. Willen we op restaurant een menu eten en staat het dessert mij niet aan, dan is de kans groot dat ik een ander menu kies of voor à la carte ga. Het dessert is het orgelpunt van een dineetje op restaurant! Het is ook bedroevend hoe weinig mensen mijn liefde voor taart en patékes van bij de bakker delen. En er zijn ook dingen die ik bewust enkel per uitzondering koop omdat ze anders toch maar in één keer op moeten: orangettes, van die koekjes met een laagje kersengelei en witte chocolade bovenop, zwarte zebracakejes, matadi-koekjes, délichocs, ... Toegegeven, soms kost het moeite om zo'n verpakking in één keer op te eten, maar ik heb al meermaals bewezen dat ik over het nodige doorzettingsvermogen beschik. En laat geen zak M&M's met noten in mijn buurt achter. Ook altijd héél gevaarlijk. Wist je trouwens dat je die niet zomaar willekeurig mag opeten? Neenee, M&M's eet je in reeksjes van twee van dezelfde kleur. En dan is het spannend of je op het einde van de zak nog enkelingen overhoudt. Ik beleef zoveel lol in mijn leven! Nu ik eraan denk, ik betwijfel of ik ooit al een zak zonder restjes heb getroffen. Alleszins, de volgende keer dat u de bodem van een zak M&M's bereikt, denkt u aan mij, wedden?

Een ander klein kantje (ik zou het gerust een basiskenmerk van mijn karakter durven noemen) is dat ik een echt speelbeest ben. Ik ben altijd te vinden voor een spelletje! Je moest mij zien stralen als ik eens vier kaarters bijeen weet te krijgen! En de reden waarom ik squash is niet zozeer voor het sporten, maar vooral voor het spelletje. Ik ben zo bezig met die bal pakken en slim terugspelen dat ik vergeet dat ik daarbij aan het lopen ben. Ik ben voor veel spelletjes te vangen. Tussen twee zinnen door even mijn hersenen ontladen met een volslagen hersenloos spelletje Bejeweled Blitz op Facebook (versla mij maar, ik daag u uit!), of de juiste strategie uitdokteren tijdens het kaartspel van Kolonisten... Ik kan daar zó van genieten, zou er alles voor laten vallen. Wel doodjammer dus, dat ik een vent uitgekozen heb die helemaal niets van spelletjes moet weten. Als toegeving speelt hij wel eens Yatzee, maar als ik per toeval twee keer op rij win, is het weer gedaan voor een paar maanden. En zijn tegenvoorstel van "om het eerst 50 sit ups" was misschien wel lief bedoeld, maar het is toch niet helemaal wat ik onder een spel versta...

maandag 12 maart 2012

Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten #wijvenweek

Ik laat mijn slanke lichaam perfect tot zijn recht komen met zorgvuldig uitgekozen kleding, straal natuurlijke schoonheid uit, heb glanzend en doorvoed krullerig haar en word wakker met een frisse bloemengeur rond mij. Of althans: in mijn hoofd is dat zo. In werkelijkheid schijnt mijn buikje zich er niet van bewust te zijn dat ik één keer per week ga squashen en op goede dagen tot 8 kilometer fiets (2 km naar de crèche - heen-terug en nog eens heen-terug), en rolt het zich dus onflatterend uit over de rand van mijn rokje als ik ga zitten. Want rokjes, dat draag ik wel, maar mijn kleerkast is een stuk beperkter dan de garderobe van de gemiddelde shopgekke vrouw. Ik mag nog met zoveel goesting, verlangen en goede wil naar de winkelstraat trekken, de vele teleurstellingen en frustraties in het pashokje zorgen dat ik na nog geen 1,5 uur (het equivalent van 3 kledingzaken, zoiets?) zin heb om te beginnen gillen, de strijd staak en blij ben dat ik weer naar huis mag - naar mijn zes vertrouwde rokken die mij wél goed passen (of toch de meeste ervan). Van smokey eyes weet ik dan wel weer alles - in theorie, uit de Flair. Ik gebruik geen make-up. Ik heb er als student een tijdje mee geëxperimenteerd, maar na negatieve feedback van een vriend die zo'n goede vriend was (en nog steeds is) dat hij dat soort dingen ook luidop tegen mij durfde te zeggen, heb ik het opgegeven. Nu valt mij vooral op dat ik maar zelden vrouwen zie met echt geslaagde, flatterende make-up - en al zéker niet als ze zich eens extra in de verf zetten voor een feestje. Let er maar eens op! En dus speel ik op veilig en gebruik ik niks. Maar ben ik wel heel stiekem jaloers op vrouwen die wél subtiel hun mooiste kantjes kunnen benadrukken. Mijn ochtendritueel bestaat dus uit gezicht wassen met water, lenzen insteken, haar kammen. Endadist. Zelfs aan dagcrème kom ik niet toe. De meest van die crèmekes vind ik maar muf rieken. En je smeert dat wel op je gezicht, dus als dat muf riekt, hangt dat de hele dag in je neusgaten! Maar dat is maar een excuus, natuurlijk. Het ligt geheel aan mezelf dat ik er gewoon de tijd niet voor neem. Moet ik misschien toch maar eens gaan doen... Net zoals vaker naar de kapper gaan. Daarmee kom ik ook in de verste verte niet aan het vrouwelijke gemiddelde. Toen ik Mario onlangs speels wilde tonen dat ik mij altijd zo glamoureus voel als ik mijn haar van onder mijn sjaal trek en er met reclame-achtige vering weer bovenop laat vallen, maakte hij mij pijnlijk duidelijk dat dat van die glamoureuze vering hoegenaamd niet overkwam, want hij vroeg enkel "wat staat gij daar nu zo raar met uwe kop te zwaaien?"

Het mag dus duidelijk zijn dat ik niet echt glamoureus ben. Maar gelukkig ook geen gedrocht - Moeder Natuur is mild geweest voor mij. Zoom je in, dan vind je altijd wel iets om over te klagen, maar ik ben best tevreden over het totaal. En dat ik mij goed in mijn vel voel, is ook enkel mogelijk doordat ik omgeven word door mensen die mij respecteren en graag zien om wie ik ben. Als je partner elke dag zaagt dat je te dik bent, dan kan je je onmogelijk goed in je vel voelen, zelfs al heb je een kilootje meer. Als je elke dag tegen jezelf zaagt dat je te dik bent, zie je op den duur niet meer dat je er best wel mag zijn, ook met dat kilootje meer. En dus probeer ik blij te zijn met wie ik ben, soigneer ik mezelf binnen mijn eigen capaciteiten en ben ik maar heel af en toe teleurgesteld dat ik enkel in het diepst van mijn gedachten een échte beauty queen zal zijn, want natuurlijke schoonheid en een mooi karakter waardeer ik nog het meest van al!

Medisch onderzoek K1

Jolien heeft haar eerste medisch onderzoek gehad. Leuk om nog eens te weten hoe groot/klein en zwaar/licht ze nu eigenlijk is.

Met haar lengte van 95,8 cm zit ze tussen P3 en P 10 en haar gewicht van 14,5 kg brengt haar ergens tussen P10 en P25.

zondag 11 maart 2012

Een wijf #Wijvenweek

Heb je het gemerkt? Er hing lente in de lucht vandaag! En wie af en toe een ommetje maakt in Blogland, weet dat er nog iets anders in de atmosfeer broeit. Morgen barst de Wijvenweek namelijk in alle hevigheid los. Mocht ik toch net die ene lezer treffen die het nu in Keulen hoort donderen: hier vind je er alles over. En nog wonderbaarlijker: ik doe mee. Ik heb nochtans geen vijfendertig paar schoenen en ik kan prima kaartlezen, maar toch ben ik een wijf. Niet zo moeilijk, zit er bij mij al van bij de geboorte in. ;-) Voor mij wordt de echte uitdaging om het over mezelf te hebben, en niet louter te figureren als een nevenpersonage in de verhaaltjes over mijn meisjes. Ik zal niet elke dag schrijven, maar hanteer wel één persoonlijke regel: eerst zelf schrijven en pas daarna andere blogs lezen. Zodat ik zeker mijn eigen verhaal doe.



Published with Blogger-droid v2.0.4