Ruzies bijleggen volgens Jolien

Mario ging Jolien vandaag in de opvang halen.

M: "Hoe was het vandaag op school, Jolien?"
J: "Goed, maar ik heb wel één keer ruzie gemaakt met E."
M: "Oei, en waar ging die ruzie over?"
J: "Over de bal."
M: "En heb je het dan weer bijgelegd?"
J: "Ja."
M: "Da's goed. En hoe heb je het goedgemaakt?"
J: "Toen ik de bal had."

Zal ik maar gewoon hopen dat dit bij de peuterleeftijd hoort, en geen teken is van slecht ouderschap?

"Oei"

"Oei" is niet echt de reactie waar je op hoopt als je thuiskomt en je nieuwe zomerschoenen showt. Al vermoedde ik wel dat dat risico erin zat, want na 10 jaar ken ik Mario al een beetje en vreesde ik dus dat hij ze wat te gekleed zou vinden. Maar het gaat zelfs een stapje verder: hij vindt dat ze mij ouder maken. Hij zal er dus maar aan moeten wennen, want ik heb gemiddeld maar 1 paar zomerschoenen (plus een paar sandalen) en deze zitten ook echt lekker, dus hij zal ze nog veel te zien krijgen. Maar het maakt mij natuurlijk wel nieuwsgierig naar jullie mening. Wat vinden jullie nu eigenlijk écht van mijn nieuwe, all-round zomerschoenen? En om de drempel naar een eerlijke reactie te verlagen geef ik jullie zelfs de kans om helemaal anoniem te reageren dankzij een polletje. Doen!

 

(Let vooral niet op de kwaliteit van de foto: mijn benen zijn in het echt niet grijs-met-een-geweldig-grote-roze-vlek. Ze zijn fluorescerend wit - en dat zal meteen de verklaring zijn voor de erbarmelijke kleurkwaliteit...)

Drukverlies

Ik had wel de hele avond zelfvoldaan naar de naald in de groene zone op de drukmeter van de chauffage kunnen staren. We zijn vorige nacht met z'n allen bij mijn schoonouders gaan logeren om intiem te gaan tafelen, maar vandaag volgde een thuiskomst in een huis van amper 8,5 graden, met twee bibberende kindjes en een analyse van het buizenstelsel in de kelder tot gevolg... De living begint nu pas weer op temperatuur te komen, ik heb te veel spinnenwebben gezien voor een zondagavond en heb een ongezonde dosis stress gehad, maar ik ben zooo trots dat ik onze chauffage weer aan de praat heb gekregen! Met ook een pluim voor de cool en het kindertainment van Mario!

Published with Blogger-droid v2.0.4

Slaapwel meme Anna

Gisteren hebben we afscheid genomen van meme Anna, de grootmoeder van Mario, en sinds het overlijden van mijn grootvader de enige grootouder die we samen nog hadden. Het laat toch een leegte achter, grootouderloos worden. Er verdwijnt een hele generatie uit onze stamboom en dat heeft een licht beangstigend effect...

En deze keer liggen leven en dood opnieuw dicht bij elkaar. Mijn schoonfamilie legde sinds maandag de lange weg af naar het afscheid van gisteren, en mijn eigen familie houdt gespannen de adem in voor de nakende geboorte van het vierde kindje van mijn zus. Spirelli is pas uitgerekend voor 8 februari, maar mijn zus is altijd te vroeg bevallen en moest eind november al weeënremmers pakken, en zo is iedereen er stellig van overtuigd dat we nog voor eind januari de nieuwe telg zullen mogen verwelkomen!

De Grote Sint En Piet Tekenwedstrijd voor het Hele Gezin

- Jolien: Papaaa, ga jij Sinterklaas voor mij tekenen? Of neee, neeee, Zwarte Piet!
- Mario: Oei, dan moet ik eerst eens kijken, ik weet niet zomaar hoe dat moet.

- Waarop ik: Allez lief, ik denk dat ík ze zelfs uit mijn hoofd kan tekenen!

Meer is er bij ons thuis dus niet nodig om een wedstrijdje aan te gaan. We sloegen Joliens stiften aan, wapenden ons elk met een blaadje papier en bouwden in het midden van de tafel een afscheiding met een doos melk en het bakje van de stiften om spieken tegen te gaan. Toen ze merkte dat ze van ons niet veel respons meer kreeg, besloot Jolien wijselijk om dan maar gewoon mee te doen. Het zal wel niet moeilijk zijn om te achterhalen wie welke tekening maakte, maar ik vind toch dat ik een nobele poging ondernomen heb tegen een professioneel tekenaar...

PS: Heb je trouwens al gemerkt dat Jolien haar naam begint te schrijven (rechts bovenaan) en piemels begint te tekenen (zoek zelf maar)? :-)

Published with Blogger-droid v2.0.1

Nummertje twee!

Mario heeft voor een nummertje twee gezorgd! Nee, er is geen tweede kindje op komst, maar Mario heeft wel een tweede album uit. 95 bladzijden, volgestouwd met 170 zwart-witte cartoons die een selectie vormen van zijn beste actuele cartoons voor de Nederlandse krant Sp!ts van het afgelopen jaar. Zeker de moeite waard, dus!

Het is een uitgave in eigen beheer (als in: er kwam geen uitgeverij aan te pas, als in: helemaal zelf betaald, als in: steun ons en koop er eentje), te koop in strip- en dagbladhandel De Poort in Gent, de Standaard Boekhandel aan de Kouter in Gent en natuurlijk voor 10 euro (plus verzendingskosten) rechtstreeks bij ons via een mailtje naar info@aaargh.be

Om lekker zelf van te genieten of als origineel cadeau-idee!

Bezoek uit de Ruimte finalist 123 Comedy Award

Heb ik al verteld dat Mario en ik elkaar via improvisatietheater hebben leren kennen? Ik ben daar na net geen 10 jaar mee gestopt met het oog op de komst van Jolien, maar Mario speelt het nog altijd. En nu heeft mijn ventje zijn grenzen nog wat verlegd. Hij is samen met improvriendje en begenadigd muzikant Lode een cabaretduo gestart, Bezoek uit de Ruimte. Het plan rijpte al langer, maar na enkele repetities in Lodes kelder en de volle 1 optredens hebben ze nu een hele goeie opsteker gekregen: ze zijn gisteren uit 20 inzendingen geselecteerd als finalist voor de 123 Comedy Award 2010, een tweejaarlijkse prijs voor beginnend comedytalent.

Dus: zin in een avondje comedy? De finale is volgende donderdag 1 april om 20u15 in de Arenbergschouwburg in Antwerpen. De finalisten (Mario en Lode, een Turk, een dwerg en een veertigplusser die in de Zoo werkt - dit klinkt op zich al als het begin van een flauwe grap) spelen elk 10 minuten. De avond wordt aan elkaar gepraat door David Galle en tijdens de beraadslaging van de jury en het tellen van de stemmen (jaja, u kan een grote rol spelen want de publieksstemmen tellen mee voor 75%!) speelt Bert Gabriëls (van Zonde van de Zendtijd) een half uur de pannen van het dak. Zo hebt u die avond al zeker één goede comedian gezien!

En natuurlijk zal ik er ook zijn!

Donderdag 1 april, 20u15, Arenbergschouwburg
Tickets kosten 15 euro en zijn verkrijgbaar via deze site, 070 22 21 92 of ticket@arenberg.provant.be

Het Cartoonfestival van Knokke-Heist

Ken je het cartoonfestival van Knokke-Heist? Waarschijnlijk wel, het is zowat het enige cartoonfestival waar de doorsnee medemens al van gehoord heeft. Naast de tentoonstelling zijn ook de boekjes met de deelnemende cartoons erg populair. Aan zo'n cartoonfestival is natuurlijk een wedstrijd verbonden. De PCB (Presscartoon Belgium) bekroont daarmee elk jaar een cartoon die in de Belgische pers verschenen is.

Sinds vorig jaar wordt er ook een PCE-prijs uitgereikt (Presscartoon Europe), een prijs voor de beste cartoon die gepubliceerd werd in om het even welke lidstaat van de Europese Unie. En aangezien Mario vooral voor een Nederlandse krant tekent, heeft hij in deze categorie dit jaar zijn kans gewaagd. En nu mag ik met terechte trots zeggen: met succes. Uit alle inzendingen (vorig jaar ging het om 395 tekeningen van 160 cartoonisten uit 22 landen) heeft een jury alvast een eerste selectie gemaakt van 50 cartoons, en daarbij zijn er dit jaar maar liefst twee van Mario!

Morgen kiest de jury de winnaar van € 10.000 euro en een bronzen beeldje ontworpen door grafisch kunstenaar en illustrator Ever Meulen. De prijsuitreiking vindt plaats in Knokke-Heist, op zaterdag 27 juni 2009, bij de opening van Internationaal Cartoonfestival 2010 en de vernissage van de tentoonstelling van alle voor de prijs genomineerde cartoons. Wij zullen zeker van de partij zijn! En zo'n boekje moet ik ook hebben! En nu allemaal duimen morgen. De nominatie van twee cartoons is al een hele eer, die prijs in de wacht slepen zou pas echt de kroon op het werk zijn!

Update: Helaas, de PCE-prijs is gewonnen door een zekere Burkhard Mohr. Het Belgische luik van de prijs werd gewonnen door Canary Pete.

♥ 8 ♥

Het is vandaag een speciale dag ten huize M&M. Mario en ik zijn vandaag 8 jaar samen! Romantisch detail: na al die tijd wensen we elkaar op de 6e van elke maand nog proficiat (al vergeten we dat nu iets vaker dan in het begin). Waar ik het echte jaar wat terughoudend ben begonnen vang ik dít nieuwe jaar met frisse goesting aan. We gaan het vanavond alvast op gepaste wijze inzetten: Jolien krijgt onderdak bij 'meme en pepe' en wij gaan lekker eten en genieten van een avondje voor onszelf!

Papa en zijn kleine meisje

Mario is maandag verjaard en vanavond gaan we dat vieren met een etentje en een filmpje. Dus heb ik een babysit gereserveerd. Alles was geregeld, tot ik dit weekend een mailtje kreeg dat de oppasser door een dubbele boeking toch niet beschikbaar was. Er werd verdergezocht naar een nieuwe.

En dat blijkt nu een jongen te zijn. Voor het eerst. Grappig om vast te stellen dat ik toch even aan het idee moest wennen. Maar dan kwam ik tot het besluit dat we al heel goede ervaringen hebben met deze dienst en dat een jongen die hiervoor kiest wel zal weten wat hij doet en dus niet beter of slechter zal zijn dan een meisje. Jolien heeft vanavond dus haar eerste date met een (hopelijk voor haar) knappe, lieve jongen.

Nog grappiger om vast te stellen was echter dat Mario oorspronkelijk in de namiddag ideeën zou gaan bedenken in tstad en dan gewoon rechtstreeks naar de plaats zou gaan waar we gaan eten. Maar nu hij weet dat er een jongen komt babysitten heeft hij zijn planning omgegooid en komt hij toch eerst naar huis om de jongeling eens te kunnen screenen. Jolien weet dus wat er haar te wachten staat als ze over een jaar of 14, 15, 16 begint te daten: Mario doet de deur voor haar aanbidders open met een geladen tweeloop op zijn schouder!!

De schoonste suikerklontjes

Zijn je suikerklontjes niet toevallig bijna op? Ga dan maar snel naar de winkel, want Tiense Suiker lanceert binnenkort een limited edition van zijn verpakking. Je moet wel de juiste doos kiezen, want een van die limited editions is van de hand van Mario. Het figuurtje dat werd uitgekozen is Rumi, een buitenaards wezentje dat in woordeloze stripjes op aarde landt en op verkenning gaat, wat niet altijd van een leien dakje loopt... Wedden dat je kopje koffie of thee nog nooit zo lekker smaakte?

Met twee in de puree

Het was een rotweekend. Blij dat het achter de rug is en ik hoop dat de gevolgen ervan niet te lang aanslepen.

Zaterdagochtend, ik heb een squashwedstrijd voor het tornooi dat in onze club georganiseerd wordt. De eerste set win ik makkelijk omdat mijn tegenstandster nog niet op dreef is, de tweede set verlies ik glansrijk en in de derde set gaat het lang gelijk op, maar mijn tegenstandster haalt toch de bovenhand. Ik loop na het laatste punt de court af, vastberaden om in de volgende set te spelen voor wat ik waard ben, maar als ik ga zitten, merk ik een hevige pijn in mijn onderrug op. Vloeken, wat jammeren tegen Mario, wat stretchen en terug de court op. Dit wordt lastig zo. Mijn tegenstandster had opslag (squash is een heel ondemocratische sport: de winnaar krijgt de opslag aan het begin van de set) en ik retourneer met een scherp, laag balletje... gewoon omdat ik niet door mijn knieën kan buigen om de bal dieper te spelen. Als ik dan de bal moet oprapen om zelf te serveren komt uit dat ik een probleem heb. Ik geraak er gewoon niet bij. Kermend en kreunend, en op mijn racket steunend raap ik de bal alsnog op, maar tegen die tijd staan zowel mijn tegenstandster als de ref (scheidsrechter) bij mij omdat ze wel merken dat het zo niet verder kan. Ik twijfel nog even, maar als ik gewoon een balletje naar mezelf probeer te spelen en blijkt dat ik echt niet meer door mijn knieën kan buigen, moet ik de wedstrijd gewoon stopzetten.

Ik krijg het advies om voor de zekerheid de papieren van de verzekering te laten invullen en dus op controle te gaan op de spoedafdeling. Mario gaat met Jolien naar huis, want die krijgt honger en wordt moe. Ik wandel met mijn fiets aan de hand half Gent door naar het Sint-Lucasziekenhuis. Mijn sportzak laat ik in de Ucon, mijn fiets zet ik aan de crèche en ik meld mij aan op de spoed. Van de ene wachtzaal word ik naar de andere overgebracht en het duurt zeker een uur voor ik door de dokter wordt meegenomen (gelukkig krijg ik per toeval het gezelschap van een bekende wiens echtgenote zich aanmeldt met een verzwikte en gezwollen enkel. De dokter vindt mij duidelijk tijdverspilling en is bij elke doortocht zeer kort van stof. Er worden röntgenfoto's gemaakt waarop niets abnormaals te zien is, dus ik word drie uur later met een spuit Voltaren in mijn bil en de diagnose "dat moet dus een geblokkeerde spier zijn" terug op straat gezet. We zouden bij Mario zijn ouders in Aalst gaan overnachten, dus ik geef telefonisch instructies wat er allemaal ingepakt moet worden en Mario pikt mij op.

Zondagochtend. We kunnen heerlijk uitslapen, want Mario zijn ouders nemen Jolien mee tijdens hun vaste zondagochtenduitstap naar het zwembad. Tot zeven uur heb ik vrij goed geslapen, nadien lag ik te draaien in mijn bed om een pijnloze houding te vinden. Om 10 uur vindt Mario dat het echt tijd wordt om uit bed te komen. Ik leg uit dat ik veel pijn heb, maar onderneem toch een poging om recht te komen. Mario ondersteunt mij, maar als ik van lighouding naar zithouding kantel, kom ik helemaal vast te zitten. Ik geraak niet meer voor- of achteruit en begin helemaal te duizelen van de pijn. Mario ziet mijn ogen wegdraaien, raakt in paniek en roept zijn zus erbij, die in de kamer naast ons logeert. Ze leggen mij plat en ik krijg een heerlijk verkoelend washandje tegen mijn voorhoofd. Sofie is kinesiste, dus ze draait mij terug op mijn buik (ik lijk wel een aangespoelde walvis!) en behandelt mijn rug. Ze is ruim een uur bezig en gaat heel grondig te werk, maar het haalt niets uit. Aan mijn spieren ligt het dus niet, er moet toch een structureel probleem zijn.

De dokter van wacht wordt erbij geroepen, in de veronderstelling dat ik terug naar het ziekenhuis moet voor bijkomend onderzoek. Na wat vragen en fysieke tests kan hij echter al de diagnose stellen: niks lumbago, niks hernia, niks geblokkeerde spieren, mijn heiligenbeen is waarschijnlijk verschoven (het is niet de eerste keer dat ik daar last van heb). Pijnstillers en rusten, rusten, rusten. Zelfs de kinesitherapie die in het ziekenhuis werd voorgeschreven is volgens de dokter zinloos. Osteopathie is wel een optie. Ik heb zondag dus tot 16 uur in bed gelegen, waarbij ik nog de keuzevrijheid had om mijn hoofd naar links, dan wel naar rechts te draaien. Andere bewegingen lukten niet door de pijn. Ik was al voorstander van euthanasie, maar als ik ooit voorgoed tot zo'n leven beperkt word kan ik mij zo'n keuze zeer levendig inbeelden.

Om 16 uur heb ik De Grote Ontsnappingspoging gewaagd. Pijnstiller nemen, snel iets eten om krachten op te doen, kersenpitkussen laten warmen en met ondersteuning van Mario de auto in om in Gent te geraken, want we mochten wel in Aalst blijven, maar dat was praktisch niet handig omdat Mario maandag moest werken en Jolien anders niet naar de crèche kon.

En dan kwam de klap op de vuurpijl. Eten maken is geen optie, dus we halen Chinees. Het eten valt als een blok op mijn maag en een half uurtje later krijgt Mario last van diarree. Hevige diarree, opnieuw en opnieuw. Hij begint er ook nog bij over te geven, iets wat ik hem tijdens ons meer dan zeven jaar samenzijn nog maar één of twee keer heb weten doen. Ook mijn maaltijd komt er volledig uit. Na een weekend waarin we volledig geblokkeerd werden door een vastgelopen rug, krijgen we er als kers op de taart dus ook nog een voedselvergiftiging bovenop. Dit maakt ons rotweekend wel helemaal compleet. Ik heb melding gedaan bij het Federaal Voedselagentschap, kan ik toch een beetje wraak nemen!

Daarna volgde een onrustige nacht. Mario had het koud en vocht verder tegen zijn maaglast. Ik lag het meest comfortabel op mijn buik, maar had ook nog een knoop in mijn darmen, dus ik vond echt geen gemakkelijke slaaphouding. Tot 3u30 hebben we zo met ons tweetjes liggen woelen, dan heb ik wat langere periodes kunnen slapen. Mario heeft het hele ochtendritueel voor zijn rekening genomen en ik ben pas uit bed geklauterd toen hij alweer thuis was. Mijn opdrachtgever is verwittigd, Mario heeft zijn plannen bijgesteld en nu zitten we met ons tweetjes in de living tegen de vermoeidheid te vechten. Ik wil meteen van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken voor de goede zorgen en bezorgdheid. Jolien beseft precies wel dat er iets mis is, want ze komt veel in mijn buurt spelen, vooral met boekjes, en is heel lief en knuffelig als ze bij mij komt. En bovenal verdient Mario een pluim, want die heeft alles supergoed opgevangen, terwijl ik weet dat hij het in dit soort uitzonderlijke situaties altijd net wat extra lastig heeft. Hij is echt de held van de dag! En nu heb ik lang genoeg rechtop gezeten, tijd dat ik mijn buiklig weer opzoek.

Op het eerste blaadje wc-papier

Enkele dagen geleden stond ik in de badkamer mijn tanden te poetsen toen Mario bij mij kwam.

- "Ik ben daarnet toch een beetje geschrokken."
- "Oei, wat is er gebeurd?"
- "Ik zat op de wc en wou wc-papier nemen en net op het laatste moment zie ik dat er een spin op het eerste blaadje wc-papier zit. Al een geluk dat ik nog net keek, want anders had ik die dus gewoon vastgehad!"

Brrrrrrr. Ik ben blij dat ik dat niet voorhad, want ik ben er zeker van dat ik dat beest niet opgemerkt had (ik heb er de voorbije dagen op gelet en eigenlijk kijk ik bijna nooit tot ik het papier al in mijn handen heb). Hij heeft de rol wc-papier voorzichtig verder afgerold (de spin bleef gelukkig braafjes zitten), twee blaadjes verder afgescheurd en het papier dan met spin en al in de wc-pot gekieperd (wij zijn dierenvrienden, maar voor spinnen en muggen hebben we geen genade). Een triest einde voor dat beest, ik weet het. Zijt ge als huisspin zo geciviliseerd dat ge uw gat met wc-papier afveegt, dan moet ge dat met uw leven bekopen!!

Verse ananas

Mijn ventje heeft gisteren de trein naar Bornem genomen en heeft dan 100 kilometer aan een stuk (of toch zo ongeveer) gewandeld. Toen hij na 20 uur de eindstreep bereikte, kreeg hij als beloning een diplomaatje, een medolle, een flesje bier en... een verse ananas! Ik ben nog nooit zo trots geweest dat wij verse ananas in huis hebben!

Aan alle andere onversaagde stappers: mijn oprechte bewondering en een nederige buiging!

"Mama ik verveeeeeeel mij"

Als je dit zinnetje deze zomer beu gehoord bent, is dit misschien een tip om je kinderen even zoet te houden én hen tegelijk bewust te maken van de gevaren van de zon en hoe ze zich ertegen kunnen beschermen... Een spel van de Federale Overheidsdienst voor Volksgezondheid met tekeningen van mijn eigenste ventje!

Per velo

En Mario is op dit eigenste ogenblik met fiets én dochter op weg naar mijn ouders in Zellik. Als Jolien het volhoudt mag ze tot ginder mee, en anders pik ik haar ergens in Aalst ofzo op, want ik ga sowieso achter met de auto. Mario heeft wel net gebeld dat alles vlot verloopt en dat ze zelfs in slaap gedonderd is, dus het ziet ernaar uit dat ze de hele rit zal uitzitten. Dat wordt dan een persoonlijk record, het verste dat ze tot nu toe met de fiets meegegaan is, is 20 kilometer.

Hoera voor de GB, deze keer!

Hij was hem weer kwijt! We waren met Jolien gewoon op de arm naar de GB om de hoek gewandeld en hadden haar tijdens het winkelen voor het eerst in het winkelkarretje gezet. Mario had de hele tijd met Jolien zitten spelen en ook met de hand met zijn trouwring op de kar zelf getikt om haar te entertainen, dus hij was zeker dat hij hem aanhad. Daarna uit de kar, op de arm, naar O'Cool, bij het buitenkomen zijn zak met boodschappen vervangen door de kartonnen doos met ijsjes en terug naar huis. En vlak voor we daar aankwamen besefte hij dat hij zijn ring weer kwijt was! Hij is meteen zwaar vloekend ons hele parcours opnieuw gaan afleggen, maar heeft hem niet gevonden.

Enkele dagen later ga ik weer boodschappen doen in dezelfde twee winkels. Toch maar eens gevraagd. In O'Cool hadden ze niets gevonden, maar in de GB wisten ze meteen wie ik dan wel moest zijn. En zo is mijn duifje opnieuw geringd geraakt, met onze dank aan de twee eerlijke vinders.

Ik heb hem wel gezegd dat dat trucje niet zal blijven lukken. Op een dag komt hij niet meer terecht. Hij heeft twee keer geluk gehad, nu mag hij zijn spelletje stoppen!

Hip hip hoera!

Ja, we hebben weer wat te vieren: Mario en ik zijn vandaag 7 jaar samen! Dikke proficiat voor onszelf en volgende vrijdag gaan we voor onze verjaardag lekker naar de sauna, iets gaan eten én naar de film! We moeten ervan profiteren, nu de babysit al geboekt is! ;-)

Hoera voor Rita van de politie

Vorige week vrijdag. 8u20. Telefoon van een onbekend nummer.

- Hallo met Marleen
- Hallo, met de politie van Oostende. Wij hebben hier mogelijk een verloren voorwerp van u.

Natuurlijk wist ik meteen waar dit over ging. Niet meer gedacht dat ik telefoontje zou krijgen!

We zijn op 6 juni van dit jaar getrouwd en tijdens onze vakantie aan zee in juli is Mario zijn trouwring al kwijtgespeeld. Hij droeg hem graag, maar deed hem voor vanalles en nog wat uit: handen wassen, gel in zijn haar doen, zonnecrème smeren, een pamper van Jolien verversen,... En zo kwamen we op een avond tot de vaststelling dat hij zijn ring niet meer aanhad. De dag voordien hadden we met vrienden nog gepraat over het al dan niet kiezen voor een trouwring, dus toen had hij hem nog. Dat beperkte de mogelijke plaatsen waar hij hem verloren kon zijn (is dat dan een verliespost?) tot 3:
- het toilet van het stripdoolhof in Middelkerke,
- de dijk op het eind van Oostende, waar hij zonnecrème aangebracht had,
- en het toilet van café Rubens in Oostende waar we met zijn ouders iets gedronken hadden.

We hebben onmiddellijk het stripdoolhof, café Rubens en de politie van Middelkerke en Oostende gebeld, maar nergens was een ring binnengebracht.

Eenmaal terug thuis ben ik naar de politie van Gent gegaan om het verlies te signaleren, zodat er toch ergens een spoor van terug te vinden zou zijn. Echt aangifte kan je daar blijkbaar niet van doen, maar ze zouden een memo opstellen. Terwijl de madam aan de balie mijn verhaal noteerde, liep er een collega voorbij "Kijk, die madam hier heeft hetzelfde voor als gij voorgehad hebt. Maar gij hebt hem nog teruggevonden he. En nu moet ge eens kijken sinds wanneer die jongen hem nog maar had..." Twee meewarige blikken in mijn richting. Ze vonden het duidelijk erger dan wij. Omdat we wisten dat de kans bestond dat Mario zijn trouwring niet zou blijven dragen (hij tekent met zijn linkerhand en squasht met zijn rechterhand en doet voor beide die ring uit. Als je dan weet dat hij niet eens een horloge draagt omdat hem dat zo stoort, zou het niet verwonderlijk zijn dat die ring op een dag ook gewoon aan de kant blijft liggen) hebben we hem een goedkope ring gekocht, vooral voor de symbolische waarde. Het geringd zijn beviel hem beter dan verwacht dus het was wel een teleurstelling toen hij zijn ring kwijt was, maar de emotionele waarde was dus belangrijker dan de feitelijke waarde van de ring.

En nu meldde Rita van de politie mij trots dat onze ring terecht is. Ze had er echt moeite voor gedaan. Tijdens de zomermaanden is het te druk om zich met verloren voorwerpen bezig te houden, dus was ze er na de zomer meteen voor in actie geschoten. En net toen ze een fax moest gaan ontvangen met mogelijke eigenaars kreeg ze een arbeidsongeluk en was ze een hele tijd arbeidsongeschikt, maar toen ze daarna terug aan de slag ging, was dat het eerste waar ze zich op stortte. Ze had veel rondgebeld, was zelfs in Brugge en Brussel beland en had uiteindelijk toch de langverwachte fax ontvangen. En daar stonden wel enkele Marlenen op, maar slechts één Marleen en Mario, zoals in de ring gegraveerd staat. Apetrots was ze. Ze heeft haar verhaal wel twee keer opnieuw verteld.

En zodoende gaan wij op dinsdag 23/12 naar de politie van Oostende om onze ring op te halen en Rita van de politie te bedanken met een doosje pralines. En wordt mijn duifje weer geringd! Roekoekoe!

En dan nu... reclame!

Papa Mario's eerste album ligt in de winkels! Een mooi vormgegeven bundeling met 80 kleurrijke cartoons die het voorbije jaar verschenen in de Nederlandse krant Sp!ts. De bundel kost € 8,95 en is verkrijgbaar in stripwinkels.

Natuurlijk moet ik dat toch eens vermelden. Maar om niet te ver van het thema van mijn blog af te wijken heb ik er een fotostripje rond gemaakt...


"Huh, wat is dat?"


"Mama, wat moet ik daarmee?"


"Haa, zo moet dat!"


Oooh! Prentekes!


"Dat is ne goeien hier!!"


"Zo'n tof boekske! Moet ge zeker ook eens lezen!!"