Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

dinsdag 15 december 2009

Secret Santa (3)

Gisteren kondigde ik nog aan dat ik naar het postkantoor zou gaan om mijn pakje op de bus te doen en vandaag staat de postbode aan mijn eigen deur met mijn langverwachte verrassing! Een vrij zware doos met daarin tadaaaa:





Vijf zelf gegoten kaarsjes voor gezellige winteravonden en een zakje echte Duitse Lebkuchen voor een vleugje op-en-top kerstsfeer. Een leuk cadeau dat mij nog uren zal verwarmen.

Alleen, lieve Secret Santa, je hebt je niet bekendgemaakt en ik ben dus nog altijd nieuwsgierig wie ik in feite mag bedanken voor deze noeste arbeid. Laat een reactie achter of stuur mij een mailtje (adres staat rechts boven bij mijn profiel) als je liever niet te veel publiciteit wil!

An offer you can't refuse

Het wordt een vruchtbaar voorjaar, dat had ik al gezegd. Eén van die baby'tjes kon al op mijn extra belangstelling rekenen omdat hij/zij het geluk heeft te mogen opgroeien met mijn beste vriendin Lies als mama. En dan komt die mama-in-wording (eerste kindje, eind mei uitgerekend) gisteren plots met dit lieve cadeautje en fantastische verzoek af:



Daar zeg ik natuurlijk volmondig ja op! Met veel plezier zelfs! Ik heb geen ervaring met meters en peters die niet de grootouders zijn (behalve mijn eigen meter, een tante, die ik door omstandigheden niet meer gezien heb sinds ergens in het midden van de lagere school), maar het is het ideale excuus om dat heerlijke hummeltje (jaja, kan niet anders) ongeremd lekker rot te verwennen!

Schuif de meubels maar aan de kant! (2)

Herinnert u zich dit filmpje nog? Wel, hier is de nieuwe versie, net geen jaar later. Zoek de tien verschillen!

maandag 14 december 2009

vrijdag 11 december 2009

Auto te koop

Niet die van ons, maar die van mijn schoonvader. Onder het motto "je weet nooit wie er allemaal meeleest en of er iemand net op zoek is naar een goede auto (of iemand kent die dat wel is)" geef ik even alle details mee:

TE KOOP: FORD MONDEO TDCI

BOUWJAAR: 2006
49.500 km ongevalvrij
1998 diesel 85 KW 11 FISK. P.K.

PRIJS OVEREEN TE KOMEN (opgegeven vraagprijs is € 12.500)

0477/ 55.44.50 (Emiel De Koninck)

Hier kan je alles ook eens nalezen.



dinsdag 8 december 2009

Het verdict

Een CT-scan en 320 foto's van mijn binnenkant later is het verdict gevallen. Een hernia. Voor de kenners een citaat uit de begeleidende brief:

"L5-S1: Linker dorsale protrusie van de discus, met druk op de linker zenuwwortel S1.
Besluit: Discushernia L5-S1 links met discoradiculair conflict."

Hij bevindt zich dus net boven mijn bekken, onder de eerste ruggenwervel. Ik had er een screenshot van het betreffende fotootje willen bijsteken, maar ik weet als leek niet meer zeker waar de dokter nu precies de uitstulping in kwestie zag in al die zwart-wit-grijscomposities. Als ik het mij goed herinner, was het hier (witte vlakken zijn bot, de grijze cirkel in het midden is de tussenwervelschijf en aan de rechterkant - mijn linkerkant - zie je een uitstulping naar buiten, of althans dat denk ik toch):



Een hernia dus. Ik moet toegeven: ik kreeg een klop op mijn kop toen ik dat hoorde. De twee weken kine (2 keer per week) werpen duidelijk vruchten af: ik sta weer mooier rechtop, ben flexibeler, heb duidelijk minder pijn en bovenal zijn de tintelingen in mijn linkervoet en pijn in mijn bil ("uitstralingspijn") sterk afgenomen. Omdat ik zoveel vooruitgang boekte, hoopte ik dat er op de scan niets te zien zou zijn en dat alles met wat geduld en oefeningen goed zou komen. Maar er was wél iets te zien, dus er is effectief een probleem en het zal niet zomaar vanzelf overgaan. Dat is grijs op zwart bewezen.

Hoe moet het nu verder? Eerst gaan ze met nog een onderzoek (ik dacht een EMG, maar tussen de vele vragen en toevloed van informatie door is de juiste term wat verloren gegaan) testen in welke mate de door de uitstulping van de tussenwervelschijf geknelde zenuw (vandaar de uitstralingspijn) nog werkt of beschadigd is. Morgen maakt de dokter daarvoor een afspraak, maar daar kan je vier tot zes weken op moeten wachten.

In afwachting moet ik de komende weken de kine verderzetten en "slikken, niet nadenken, maar gewoon slikken" (Mario zal het graag horen). Pillen dus. Meloxicam, een ontstekingsremmer, om de zwelling weg te krijgen en zo de zenuw weer te ontlasten. Vitaminen om de zenuw opnieuw aan te sterken. En toen ik vertelde dat ik minstens één keer per nacht wakker word van de pijn en mij dan met veel moeite in een andere houding moet zien te krijgen kreeg ik prompt ook een spierverslapper (Tetrazepam) voorgeschreven. Een neefje van Valium, stel je voor! En dat voor iemand die nog zelfs geen dafalganneke inneemt als ze niet bijna doodgaat van de pijn... Zijn aanvulling "niet denken, maar gewoon slikken" spreekt boekdelen over hoe ik over elke vorm van medicatie denk. Ik moet mij strikt aan de voorgeschreven hoeveelheid houden en mag dat niet langer dan twee weken aan een stuk nemen (alsof ík iets anders zou doen!) De bedoeling van al die pillen is om mijn rug zoveel mogelijk te ontlasten en hem de kans te geven om vanzelf te genezen en zo andere medische ingrepen te vermijden. (Opnieuw: mijn dokter weet duidelijk hoe ik tegen medische ingrepen aankijk).

Als de truc met de pillen, de rust en de kine niet lukt en het onderzoek een slecht resultaat oplevert, moet worden nagegaan welke stappen er verder gezet moeten worden om de kans op verlamming en/of levenslang gesukkel te vermijden. Dat kan gaan van een epidurale inspuiting (echt waar! Maar het is natuurlijk geen verdoving zoals bij een bevalling, maar een ontzwellend middel dat ze inspuiten) tot een operatie waarbij het uitgestulpte deel van de tussenwervelschijf of de 'knikker' in het midden wordt verwijderd.

Ik denk er liever niet aan. Die dingen zijn echt niets voor mij. Ik ben sterk, jong en gezond en kan de hele wereld aan! Dit gaat allemaal veel verder dan ik ooit had gedacht en ik heb vanavond dan ook een flinke tik gekregen. Ik kan echt wel tegen een stootje en Mario wordt nerveus van mijn aanslepende gesukkel, dus als ik last heb hoor je mij niet piepen en zoek ik rust op. Maar ik voel dat dit hele grapje fysiek zijn tol begint te eisen. Aanhoudende pijn, fysieke remmingen, onderbroken nachten en slaaptekort vreten aan mijn reserves. Als ik opsta, duizelt het altijd even voor mijn ogen. En zowel bij de kinesist als bij de dokter ben ik bijna van mijn sus gedraaid. (Lage bloeddruk heb ik later vernomen) Alleszins, zo'n operatie zie ik niet zitten, dus doe ik wat ik kan en volg braaf mijn behandelingen en slik dapper mijn pilletjes. *slik*