Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

donderdag 23 december 2010

En het is een...

Gisteren stond er weer een bezoekje aan de gynaecoloog in de agenda. Twee weken geleden was Jolien met haar volle gewicht op één been in mijn onderbuik beland en hoewel mijn verstand mij wel vertelde dat ik het allang had geweten als er iets mis was gegaan, was de extra geruststelling toch welkom.

Alles loopt prima. Ik ben afhankelijk van het moment van de dag nog maar 1 of 2 kilo bijgekomen (waar die buik vandaan komt is mij een raadsel). We hebben ruim de tijd genomen om naar de hele binnenkant van ons kleintje te kijken. Hersenen zijn aanwezig, netjes onderverdeeld in twee helften. Ruggengraat, maag en andere ingewanden (maar voor mij zijn die weke delen ondefinieerbare donkergrijze vlekken - botstructuren herken ik moeiteloos), handen, voeten, benen, gezichtje. Heerlijk om te zien.

Ik ben nu 16 weken ver en voel zelfs al twee weken beweging. Bij Jolien voelde ik dat ook al heel vroeg, al was het toen een heel ander gevoel. Bij haar waren het eerder vlinderkusjes. Nu is het een stomp gewroet, helemaal onderin mijn buik. En natuurlijk voel ik het nog maar heel sporadisch, maar het doet mijn hart helemaal zwellen als ik die eerste tekenen van leven ervaar!

Ik ben compleet vergeten te vragen naar de lengte en het gewicht omdat dan bleek dat de gynaecoloog het geslacht al kon zien. Bij Jolien was dat die eerste keer niet gelukt, dus het was wel een beetje een verrassing. We hadden allebei een uitgesproken voorkeur voor een meisje, dus we wilden niet in spanning gelaten worden. Het verdict luidde streepje, streepje streepje. En van bij Jolien herinner ik mij dat dat gynaecologentaal is voor nog een meisje! Je hebt geen idee hoe blij ik daarmee ben. Ik heb altijd van twee meisjes gedroomd. En nu komt die wens uit. Heerlijk!




Een hele opsteker voor ons, want zoals je wel al weet, vinden wij de keuze voor een tweede kind niet vanzelfsprekend. Het eerste babyjaar van Jolien was een hele beproeving. Jolien veranderde twee dagen na onze thuiskomst uit het ziekenhuis in een echte huilbaby die zware verborgen reflux bleek te hebben. Daarnaast zijn we er ook achter gekomen dat het eigen ritme dat baby'tjes nu eenmaal hebben bij Mario heel veel stress opwekte. Met vallen en opstaan leren we daarmee omgaan en naarmate Jolien groter wordt, nemen ook de stresspieken weer af. Maar met een tweede baby in huis zal de stress onvermijdelijk weer toenemen en daarmee omgaan vreet bij momenten echt energie.

En toch hebben we voor een tweede kind gekozen. In de eerste plaats voor Jolien: ik geloof in familiebanden en de onbetaalbare steun die je bij een zus of broer kan vinden (al kan het ook niet klikken tussen je kinderen, dat weet ik ook wel). Ik ben er ook van overtuigd dat je heel wat waardevolle waarden meekrijgt als je opgroeit in het gezelschap van een broer of zus. In de tweede plaats voor mij, omdat ik het allemaal toch echt nog eens wilde meemaken: zwanger zijn natuurlijk -dat vond en vind ik heerlijk-, maar ook de verschillende fases en de ontdekkingen die je kindje allemaal doet. Anderzijds hebben we een aantal lastige opvoedingshobbels (leren doorslapen, zelfstandig leren eten, zindelijk worden,...) met Jolien zo makkelijk genomen dat ik er tegen opkijk om die hobbels nog eens, maar dan misschien met veel meer moeite, te moeten nemen. Maar als je ervoor staat, moet je erdoor en ik weet dat ik mij daar wel allemaal doorvecht. Dus we waren wel overtuigd van een tweede kind, maar omdat je niet weet wat je mag verwachten beslopen de twijfels ons soms toch. We lachen er nu altijd mee dat ik nu negen maanden de hemel op aarde beleef en dat dan de hel losbreekt: een huilbaby met zware reflux, Jolien onmetelijk jaloers en Mario onnozel van de stress! :-)

Het duurde dus even voor we er weer aan wilden beginnen. En toen het zover was, liep ik een hernia op. Van september tot mei kreeg ik daardoor expliciet medisch verbod om zwanger te worden. En toen... Net toen ik groen licht kreeg van de fysioloog, toen bleek ik onverwacht en puur toevallig zwanger te zijn! Een echt ongelukje, maar we waren er zo blij mee! Maar er waren van in het begin wat vreemde factoren: het zwangerschapshormoon stond heel laag (misschien door de uitzonderlijk late eisprong waardoor ik mij misrekende en dus zwanger geraakte?) en ik had mogelijk te kampen met een een CMV-besmetting, waardoor je kind doofheid riskeert. Geen zorgeloos begin, dus. Uiteindelijk bleek alles in orde en ben ik nog een maandje zorgeloos en kwaalvrij zwanger geweest. Maar net toen de eerste consultatie bij de gynaecoloog gepland stond had ik 's morgens bloedverlies. Ik wist meteen dat het niet goed was en dat werd door de gyn bevestigd: geen leven te bespeuren, ik had na 9 weken een miskraam gekregen. Een grote teleurstelling, maar we zijn daar allebei vrij nuchter in en hebben het snel achter ons kunnen laten. Enerzijds wilden we nu wel heel snel werk maken van dat tweede kindje, anderzijds doorliepen we opnieuw dezelfde twijfels en vragen. Maar toen ik opnieuw zwanger bleek, waren we allebei in de wolken. Het zal wel zwaar worden om weer een baby in huis te hebben, maar we zijn allebei echt doodblij met deze zwangerschap. En nu het een meisje blijkt te zijn, kunnen we al helemaal ons geluk niet op! Een zusje. Een vrouwennest. Laat maar komen!

Secret Santa - finale!

Mijn Secret Santa pakje is toegekomen! Een grote doos met heerlijke en prachtige cadeautjes voor iedereen. Endimi verwende mij met een mooie glazen bokaal (handig! mooi!) vol koekjes en snoepjes, Jolien kreeg een prachtig gehaakt blauw tasje (dat meteen werd volgestopt met de speelgoedschminkspulletjes die ze dit weekend met het eendjes vissen verdiend had en waar ze ons nu allemaal constant mee loopt te schminken), Mini Twee wordt verwend met een gehaakt tuttenkoordje (handig, ik was die van Jolien allemaal kwijtgespeeld, dus dat kan ik zeker gebruiken) en voor Mario werden er nog Ferrero Rochers in de doos gestrooid (maar ik ga daar ook lekker van meesnoepen, mjam!). Met natuurlijk een prachtig kaartje bij waar Jolien helemaal gek van is. Het heeft de vorm van een kerstbal en er staat Winnie The Pooh op. Ik heb hem echt in de kerstboom moeten hangen en ze heeft er vanmorgen zélf een foto van gemaakt. Endimi, heel erg bedankt voor dit prachtige cadeau! Lekkere verwennerijtjes en prachtige spulletjes waar duidelijk met veel zorg en liefde aan gewerkt is. Je hebt ons echt verwend! En met zo'n inhoud was extra verpakking helemaal niet nodig hoor!





Ik ben er op mijn beurt ook eindelijk toe gekomen om mijn pakje op de bus te doen. Ik heb geprobeerd om mijn uitverkorene in de watten te leggen met eet- en drinkbare verwennerijtjes. Ze is een theedrinker en chocoladeliefhebber, dus koos ik voor een zakje kerstthee, kerstkransen in chocolade, een reep melkchocolade met garam masala en een zakje zelfgebakken koekjes. Uit voorzorg plaats ik nog geen link naar haar blog, maar als ze meeleest zal ze wel weten dat ze zowat de enige van de deelnemers moet zijn die nog niets ontvangen heeft en dat dit dus voor haar bestemd is. Sorry voor de vertraging, ik hoop dat dat het plezier niet bederft! En dat het je zal smaken, natuurlijk!

donderdag 16 december 2010

Mijn Secret Santa laat van zich horen!

Of mijn Secret Santa haar pakje naar een Kialapunt mocht verzenden omdat dat goedkoper uitkwam, mailde initiatiefneemster Tess mij. Natuurlijk dat. Een kleine wandeling heb ik er met plezier voor over, maar ik heb toch meteen even vermeld welk punt het dichtst bij ons huis ligt...

En zodoende kreeg ik zonet een mailtje binnen van Kiala dat iemand wiens naam ik hier om privacyredenen niet bekend zal maken, maar die mij al Googelend ook niets wijzer heeft gemaakt, de nobele intentie heeft om binnenkort een pakje naar mij te sturen. Ik kan al niet meer wachten!!

Hoog tijd dat ik ook eens werk maak van mijn pakje. Maar omdat ik er iets zelfgemaakt eetbaars aan toe wil voegen zal het wel pas begin volgende week op de post gaan, zodat het niet een weekend lang slecht staat te worden in een of ander postsorteercentrum. Mijn uitverkorene zal dus een tikkeltje langer geduld moeten uitoefenen!

maandag 13 december 2010

Philips Wake Up Light: Joepie! Ik mag er zo eentje gratis testen!!

Ik ben weer geselecteerd voor een nieuwe campagne van The Insiders. Deze keer mag ik een product testen waar ik al heel lang nieuwsgierig naar was, maar nooit durfde kopen omdat het toch wel wat geld kost en ik niet helemaal vertrouwde of het zijn beloftes wel zou kunnen waarmaken: de Philips Wake Up Light HF3485.


Ik weet niet hoe u graag wakker wordt, maar tussen Mario en mij verschilt dat. Ik was gewend om mijn wekker te zetten en 5 minuten nadien al op te staan. Mario zou zijn wekker liever een half uur of langer op voorhand zetten om dan nog een aantal keer op snooze te kunnen drukken. Maar ik heb het gevoel dat dat allemaal verloren slaap is, want bij de eerste tuut word ik wakker en het dommelen dat je nadien nog doet is volgens mij toch niet te vergelijken met de kwalitatieve slaap die je krijgt als je tot het einde doorslaapt. We hebben een compromis gevonden: twee keer op snooze en dan kruip ik er als eerste uit. Bovendien is Mario echt geen ochtendmens en heeft hij dus ook na het opstaan nog flink wat tijd nodig om wakker te worden.

En om al die redenen vraag ik mij dus al een hele tijd af of zo'n lichtwekker niet ideaal zou zijn voor ons (en voor Mario zijn ochtendhumeur). En nu, dankzij The Insiders, ga ik daar eindelijk achter kunnen komen. Ik ben alvast heel benieuwd!

Heeft iemand van jullie zo'n lichtwekker? En wat zijn jullie ervaringen daarmee?

Voor wie er nog geen heeft, heb ik trouwens nog een mooi aanbod. Geef mij een seintje en ik kan je een bon bezorgen voor deze Philips Wake Up Light HF3485 voor € 89,00 in plaats van € 129,00! Toch een mooie besparing van 40 euro, bijna een derde van de prijs!!

Misselijkheid - vervolg

Dan typ je overmoedig dat je niet meer misselijk bent, ja, dan slaat die misselijkheid nog geen half uur later natuurlijk keihard toe. Het is een of andere vreemde natuurwet: wie over iets stoeft, kan rekenen op een zware terugval. Maar het heeft mij wel doen beseffen dat ik daar nog wat meer dingen over wilde vertellen, voor mezelf om het niet te vergeten, en misschien om anderen een beetje te kunnen helpen.

Ik werd namelijk makkelijker misselijk als ik een hele namiddag op mijn stoel had gezeten. Als ik mij dan licht misselijk voelde en opstond, dan ging er echt plots een golf van intense misselijkheid door mij heen, voelde ik acuut maaginhoud in mijn slokdarm branden en herkende ik de veranderde smaak van mijn speeksel die meestal de voorbode van overgeven is. En het vreemde is, dat ik daarbij altijd het gevoel had dat er gewoon wat lucht in mijn maag vastzat. Een boertje, zeg maar. Maar wel eentje dat je niet naar omhoog kan dwingen. Enkel rondlopen en daarbij een beetje van links naar rechts buigen hielp. Of in de laatste weken hielp cola drinken ook (maar voordien vreemd genoeg niet).

En wat ik ook vreemd of opvallend vind, is dat ik het zo lastig heb met drinken. Water en thee vallen als een baksteen op mijn maag. Het lijkt wel of er iets van zoetigheid in moet zitten, of er meer te verteren aan moet zijn. Van een slok water kon ik echt een voormiddag mottig zijn. Een warme chocomelk leverde dan weer geen enkel probleem op. Appelsap maakte mij acuut misselijk, terwijl appelsiensap echt deugd kon doen. Aquarius was ook een topper, net als cola natuurlijk. En dat terwijl ik overdag normaal gezien enkel water drink...

Kleine rotbeestjes

Jolien gaat nog maar een goeie maand naar school en we hebben al prijs: luizen. Vrijdagavond had ik haar zien krabben en heb ik haar haar doorzocht, maar niets gevonden. Zaterdag is het mij niet opgevallen dat ze jeuk had, maar zondag was ze op een moment zo belachelijk hard in haar haar aan het krabben dat ik haar toch nog maar eens bij mij gesommeerd heb. En jawel: witte eitjes en met wat extra zoekwerk had ik kort nadien ook een echt beest te pakken. Bah. En op slag krijgt iedereen natuurlijk acute jeuk!

Naar de apotheek van wacht en 's avonds gebrul doorstaan toen ik die shampoo uit haar haar moest spoelen en nadien nog eens gebrul toen de gewone shampoo en de conditioner er ook nog eens uit moesten (iemand tips voor kindjes die elke keer de buurt bijeenbrullen als je hun haar probeert uit te spoelen?). Grondige kambeurt met de luizenkam om alle eitjes en luizen uit haar haar te krijgen. En volgende week de hele procedure herhalen om die rotbeesten voorgoed te verdelgen.

Omdat noch mijn ouders noch Mario de luizen in Jolien haar haar terugvond en ik toch zeker wilde zijn, heb ik die luizenkam ook maar eens door mijn eigen haar gehaald en jawel, ik had het ook vlaggen! Mario blijft er (voorlopig?) van gespaard. Mezelf dus aan dezelfde procedure onderworpen, zonder het gebrul bij het uitspoelen van mijn haar. En nadien nog als een gek vanalles beginnen wassen op een lekker warme 60°: Jolien haar jas, muts, handschoenen, sjaal, peppa, tutdoekje, kussensloop, lakens en de handdoeken van het bad. En mijn sjaal, muts, kussensloop, de hoezen van de kussens uit de zetel waar ik op had gelegen en alles wat ook maar in de buurt van mijn of haar haar was gekomen. Ik voelde mij even Superhuisvrouw. Of zeg maar SuperLuisvrouw.

Kabouter Luis is gewoon naar school en ik heb de juf ingelicht. Ze gaat de andere kinderen ook eens onderzoeken. Of uitpluizen, zo je wil.

dinsdag 30 november 2010

En? Last van kwaaltjes?

Jazeker, dank u. Bij Jolien had ik bijna geen last van de klassieke zwangerschapskwaaltjes. Ik werd enkel misselijk als ik in de auto zat en mijn maag wat leeg werd. Zo heb ik ook maar 1 keer moeten overgeven (op de parking van een Colruyt in het Brusselse - de dag nadien ben ik zwangerschapskledij gaan kopen) en sindsdien had ik altijd koekjes op zak wanneer ik met de auto op stap ging. Ik had toen wel van in het begin last van mijn bekken, maar met af en toe een bezoekje aan de osteopaat en de nodige rust op tijd en stond heb ik daar al bij al niet zo heel veel last van gehad.

Maar clichés dienen om bevestigd te worden en zo blijkt dus weer dat elke zwangerschap anders is. Een bloemlezing:

- Moe. Nu is het al veel gebeterd, maar na een volle zaterdag of een drukke zondag kan ik nog altijd op een knorrende en brommende wederhelft rekenen als ik rond 19u15 al zit te knikkebollen bij Joliens Hopla-,-Plop-of-weet-ik-veel-wat-nog-allemaal-filmpjes en tijdens de Pappenheimers moet toegeven dat we Witse best opnemen en de dag nadien bekijken, want dat ik de ontknoping anders toch maar zou missen.

- Verstrooid. Ook dat betert, maar ik kan na een "mama, beetje melk" naar de keuken vertrekken en mij daar vijf stappen verder vertwijfeld staan afvragen wat ik er ook weer zou gaan doen. En toen ik twee weken geleden besliste om toch maar geen ajuin in mijn eten te verwerken (maaglast - zie later), stond ik even later klaar om mijn aardappelmesje in de groentenbak van de frigo te leggen en bleek dat de ajuin al in de bestekbak lag te blinken. Of ik gooi geknipte nagels met nagelknipper en al in de vuilbak. Van die momenten dat je moe word van jezelf.

- Misselijk. Namiddagmisselijkheid, om precies te zijn. Opstaan was geen probleem. Tussen 10 en 11 moest ik gewoon zeker iets eten, want anders was ik zwaar misselijk tegen etenstijd rond 12u, 12u30. En dan bleef mijn middageten al makkelijk eens op mijn maag liggen, waardoor ik in de namiddag zwaar misselijk werd, met een hoogtepunt rond 17 uur (de ene keer nog weg te slikken, maar een paar keer toch echt niet meer). Bij het avondeten zat ik daardoor vaak een beetje mottig aan tafel en ik ben ook nog geregeld met het gevoel van een tennisbal in mijn maag in bed gekropen. En elke keer dat ik dacht "hé, het is precies aan het beteren", dan sloeg het weer keihard toe. Ik moet er geen tekeningetje bij maken. Wel een heel raar gegeven dat je net moet éten als je je zo misselijk begint te voelen. Je moet bewust ingaan tegen elke natuurlijke reflex en ook je verstand even uitschakelen, maar eten helpt dus wel degelijk. Voor wie er ook last van heeft: het schijnt wel eens te willen beteren na 13 weken. Ik kan dat nu (gelukkig!) ook beamen.

- Geuren. Ik ben deze keer wel beduidend gevoeliger geworden voor geuren. Kakjes van Jolien zijn echt niet te harden, en al zeker niet als ze uitzonderlijk eens op haar potje gaat in plaats van op de wc. Tijdens het koken heb ik er gelukkig geen last van, maar als ik na het eten de afwas gewoon op het aanrecht laat staan en dan opnieuw de keuken binnenkom, dan krijg ik het vaak heel lastig.

- Gewicht. Misschien het voordeel van al dat misselijk zijn tijdens het avondeten? Ik ben nog niet bijgekomen. Het grappige is wel dat ik al een duidelijk buikje heb. En nu herinner ik mij weer dat ik dit bij Jolien ook een grappige fase vond: ik heb een buikje dat ik nog wel eens kan hebben als ik een kilo of twee meer weeg dan gewoonlijk, alleen kan ik mijn buik nu niet meer intrekken, zoals ik dat anders wel kan. Volgende fase is die waarin mensen die mij zien in mijn plaats zullen hopen dat ik zwanger ben, want dat ik anders toch wel iets aan dat buikje zou mogen doen!

woensdag 24 november 2010

Soms moet een mens toegevingen doen...

Ze was in haar slaapkleed geraakt, had wat op haar tandenborstel geknabbeld en was dan toch op het potje gegaan. Ik had haar boven gekregen, had een verhaaltje gelezen terwijl zij koppig liep te spelen en had haar uiteindelijk dan toch in haar bed gekregen. Dat ze geen zin had om te gaan slapen was wel duidelijk. Dus had ik haar uitgebreid ingestopt, geknuffeld en gekust.

- En ga nu maar lekker slapen, Jolien.
- Ik heb geen zin om te slapen, mama.
- Ach schatje, dat begrijp ik wel, maar morgen mag je weer naar school, dus als je gaat slapen, ga je weer lekker fris zijn en veel kunnen spelen.
- Maar ik wil niet slapen, mama.


Dat was duidelijk. Na een tijdje vroeg ik dan maar:
- En waar heb je dan wel zin in?
- Ik wil dodo doen.


Ik heb haar dan maar haar zin gegeven: "Doe maar dodo, dan." En het was in orde! (Kon erger...)

dinsdag 23 november 2010

9 juni 2011



Voor de niet-kenners: in de witte vlekken herken je links opgetrokken spillebeentjes, die via een dik buikje naar een mooi rond hoofdje lopen. Hij/Zij is momenteel 4,81 cm groot, was hevig aan het trappelen en wriemelen, heeft vingers en tenen en wordt verwacht rond 9 juni 2011.

Tellen jullie mee af?

dinsdag 16 november 2010

De gênante momenten waar elke ouder wel eens door moet

We zijn zondag gaan zwemmen. Op een moment zie ik Jolien intensief naar een man staren. Een zwarte man. Met de beelden van de intrede van de Sint en zijn Pieten in mijn achterhoofd en de gênante verhalen van andere jonge ouders in deze periode in mijn achterhoofd lach ik alvast verontschuldigend naar de man in kwestie en bereid ik mij voor op een uitleg als "ja, die meneer is zwart he. Sommige mensen zijn nu eenmaal zwart, andere wit, andere geel en zo zijn er eigenlijk heel veel verschillende kleuren mensen. Dat is normaal."

En dan zegt ze tegen mij: "Kijk mama. Die meneer heeft geen háár!"

En daar had ze gelijk in. Ik had er gewoon geen rekening mee gehouden dat dat haar zo zou verbazen...

dinsdag 9 november 2010

De eerste schooldag

Als je had gehoopt op een foto van een uitgeteld kindje, dan zal je hier van een kale reis thuiskomen. Jolien heeft het goed gedaan op school en dankzij haar namiddagdutje (zijn er tegenwoordig eigenlijk nog scholen waar de kleuters daar geen gelegenheid toe krijgen?) liep ze hier 's avonds nog te spelen en te stuiteren, tot ik haar tegen half acht haar bed in dwong (waarna ze als een blok in slaap viel en waardoor ik haar vanmorgen natuurlijk wakker moest maken, met de nodige tegenstribbelingen in de ochtendroutine tot gevolg).

Toen ik haar om 17 u ging halen (ja, ze blijft nog een uurtje in de opvang: omdat Mario in de living werkt verliezen we anders met twee te veel werktijd) kreeg ik van de verzorgsters in het dagverblijf meteen enthousiaste complimenten. Dat ze het goed gedaan had, dat het een flinke is, dat ze haar soep bijna helemaal op had gedronken, maar dat ze wel niet alles van haar boterhammen opgegeten had. Ze had de vleesworst van tussen haar brood gehaald en de korstjes van haar boterham met choco gewoon laten liggen. Ik vroeg waar ze was en ze bleek gewoon te zitten spelen bij de andere kinderen - ik had er helemaal overheen gekeken! Ze kwam meteen bij mij zitten en vertelde dat het leuk was en dat ze morgen terug wilde komen. We hebben wel wat strubbelingen gehad om terug naar huis te geraken. Ze wou haar jas niet aandoen, zaagde en weende om haar boterhammendoos te krijgen, want ze wilde de rest van haar boterhammen en babybelkaasje van 's middags nog verder opeten, in de GB moest haar jas uit en na de boodschappen heeft ze diezelfde GB weer helemaal bij elkaar gebruld omdat ze haar jas niet aan wilde doen. Maar toen we thuis waren klaarde ze dus weer op en heeft ze tijdens het koken flink bij mij zitten spelen - terwijl ik bereid was geweest om haar tv te laten kijken als ze te moe of lastig was.

Vanmorgen moest ik haar dus wakker maken en dat leidde tot gepruttel en gespartel om haar gevoed en aangekleed te krijgen, maar we waren wel op tijd de deur uit. In de klas vertelde haar juf ook nog eens dat ze het zo goed gedaan had, dat het een flinke is en dat ze niet verlegen is, want dat ze tijdens het kringgesprek vanalles heeft verteld bij de foto's van ons gedrietjes die ik in haar leefboek geplakt had.

Vandaag stond er dan in de namiddag een uitstap gepland naar een binnenspeeltuin. Van bij de eerste kennismaking had ik met de juf afgesproken dat we zouden afwachten hoe haar eerste dag was om te beslissen of ze daar al mee naartoe kon of niet. Juf Nathalie had gisteren laten weten dat ze het nog te vroeg vond. Jolien doet het wel prima in de klas, maar ze raakt nog wat snel haar kluts kwijt als het te druk wordt en die uitstap is ook zonder haar, maar onder begeleiding van de turnleerkrachten. Ik had er dus rekening mee gehouden dat ze deze namiddag thuis zou zijn. Toen ik vanmorgen aan Jolien uitlegde dat ze 's middags naar huis mocht komen werd ze kwaad: ze wilde in de school blijven slapen! In de klas bleek dan dat er nog kindjes niet zouden meegaan en dat er opvang voorzien werd, en dan hebben we maar beslist dat ze op school mag blijven. Zij blij dat ze op school mag slapen, wij dankbaar met de extra werktijd in deze korte vakantieweek. Zolang ze 's avonds nog mee naar huis wil vind ik dat allemaal prima!

maandag 8 november 2010

Dag crèche, hallo school!

Gisteren zijn we gaan slapen met een peutertje in huis, vanochtend stonden we op met een heuse kleuter die voor het eerst naar school mocht. En daar heeft ze zo lang naar uitgekeken!

Het afscheid van de crèche viel mij zwaarder dan de nieuwe start vanmorgen. Bengelhof was een warm nest waar ze uitstekend werk verrichten. Na een eerste start bij onthaalmoeder Kim (inmiddels naar Frankrijk uitgeweken en binnenkort voor het eerst zelf mama, proficiat Kim!) is ze in de crèche uitgegroeid van een negenmaanderke tot een heuse kleuter die danst en rondrent, min of meer kan tellen, flink de korstjes van haar boterhammen opeet en hele kinderliedjes uit haar hoofd kent. Dat verdiende natuurlijk een presentje! Om hun te bedanken voor hun geduld en liefde heb ik voor alle verzorgsters een cake gebakken en voor de kindjes uit Joliens groep waren er mini-cupcakes! Mét een kaarsje voor Jolien. Want toen ik vertelde dat ze cakejes mocht meenemen, begon ze altijd weer te vertellen dat ze dan jarig was en kaarsjes zou mogen uitblazen...










Vandaag is het dan haar langverwachte eerste schooldag. Ze zaagde al een tijdje om naar school te mogen. En dat ze dan een boekentas nodig had (aja, tuurlijk). Een blauwe (logisch. Alles moet blauw zijn voor haar. Daar kan dus wel voor gezorgd worden). Met een prinses erop (woeps. Probleem. - Het is er dan een blauwe rugzak met vogeltjes op geworden). Met boekjes en fotootjes heb ik de laatste weken nog proberen uit te leggen dat naar school gaan meer is dan op de speelplaats spelen en op uitstap gaan, zoals ze tot nu toe in aanraking is gekomen met schoolgaande kinderen. Maar daar maakte ze geen bezwaar tegen. Vanmorgen stond ze echt te popelen. Trots op haar boekentas en brooddoos. Fier dat ze haar jas al zelf kan aandoen. Doodcontent dat ze eindelijk genoeg gegroeid was om naar school te mogen.

Vanaf 8u20 mogen de kindjes in de klas binnen en mogen ouders nog even bij hun kind blijven als ze dat willen, om 9 uur moeten de ouders buiten en begint de dag echt met een rondegesprek op basis van de klasboeken van de kinderen waar ze in mogen tekenen of schrijven wat hen zoal bezighoudt. Mario was ook mee om ook de weg te leren kennen. Jolien trok meteen op verkenning. Die klas was voor haar één grote, nieuwe speeltuin: ze stond meteen met een schepje in de zandbak te morrelen, ging aan tafel zitten en vroeg naar haar boterhammendoos om haar boterhammen voor 's middags alvast op te eten, was in de wolken met de glijbaan die het niveauverschil overbrugt, had al bijna een cadeautje van een jarig klasgenootje opengeprutst en schoof onmiddellijk mee aan een tafel met kindjes die wilden kleuren, waar ze meteen ruzie maakte over in welk gaatje de roze stift precies moest staan. Ik denk dat ze amper beseft heeft dat we afscheid genomen hebben en weggingen. We moeten ons duidelijk niet veel zorgen om haar maken: die staat haar mannetje daar wel, tussen die andere 3-tot-5-jarigen! Benieuwd in welke staat we haar vanavond terugkrijgen (uitgeteld of nog helemaal aan het stuiteren?) en hoe lang ze het leuk gaat blijven vinden... Ik hoop nog minstens 16 jaar!



maandag 25 oktober 2010

Turnpantoffelhulp gezocht!

Over twee weken gaat Jolien dus voor het eerst naar school, maar ik moet nog turnpantoffeltjes maat 22 voor haar vinden. Bwa, dat lukt nog wel, dacht ik. Maar in de reguliere schoenwinkels begint het turnpantoffelassortiment pas bij maat 24. Iemand een idee waar ik terechtkan (in of nabij Gent/Aalst/Zellik - daar hebben we ook nog connecties)? Of kan iemand ze voor mij kopen en opsturen, ik betaal de kosten wel terug (wel iets laten weten he, of ik zit hier plots met 15 paar!). Met andere woorden: help! En bedankt!

donderdag 21 oktober 2010

Santa giveaway bij Himiko

Himiko houdt haar eigen Secret Santa feestje. Gewoon een berichtje achterlaten en misschien krijg je wel iets moois in de plaats!

Concurrentie voor Svetlana Bolshakova!

Het begon allemaal met het Europees goud van Kevin Borlée. 45 seconden, dat was geen superscherpe tijd. En dus werd Mario nieuwsgierig hoe lang hij op die 400 meter zou doen. Maar waar vind je een parcours van exact 400 meter?

Dus trokken we naar het stadspark bij de Osbroek in Aalst, want daar ligt een atletiekpiste die wel eens toegankelijk durft te zijn. En dat was ze, die zonnige zondagmiddag in september. Sportkleren aan, beetje opwarmen en dan knalde hij weg voor een langgerekte sprint. Zijn tijd gaf wat extra glans aan Kevins overwinning, maar hij was nog maar net aangekomen toen Jolien enthousiast van het bankje sprong en zei "Nu Lolien lopen!" Haar bekende "één, vier, vijf!" weerklonk en weg was ze. Op haar regenlaarzen, want de gewone schoenen waren een no-go die ochtend. Nu ja, ze loopt graag, dus dat was geen verrassing. Tot aan de bocht en dan zal ze wel omkeren. Maar ze hobbelde voort. Bocht in, achter de kogelstootkooi door en verder naar de overkant van het terrein. Ik weet niet hoe lang het geleden is dat u nog op een atletiekpiste gestaan hebt, maar toen ik daar aankwam was ik behoorlijk onder de indruk van hoe groot zo'n veld is. Ik had dan ook ergens een paniekaanvalletje verwacht. Verlies van oriëntatie door die bochten, willen omkijken naar mama en papa en ons dan niet meer vinden. Zoiets. Maar ze keek niet om. Ze hobbelde gewoon verder. Heel de lengte af en opnieuw de bocht in. Zonder aarzelen, zonder opgeven, met een ritmisch gezwiep van haar korte armpjes. En zo rende ze onverstoorbaar tot aan de streep. 3 minuten 17. En als je dan gehijg en gezucht verwacht, ben je mis. "Nu mama meelopen! Eén vier vijf, start!" En ze was weer weg. Met mij in haar kielzog. Hobbeldebobbel, nog een hele onverstoorbare toer erachteraan. In 3 minuten 23, deze keer.







En dan lonkte de zandbak van de verspringbaan. Na wat testen, mikken en meten haalde Mario een indrukwekkende 6,30 meter.



En dan was Jolien aan de beurt. (Let in de filmpjes trouwens altijd op de "1, 4, 5, start!")





Ik zal al maar op zoek gaan naar een atletiekclub in de buurt, er is concurrentie op komst voor Svetlana Bolshakova!

donderdag 14 oktober 2010

Kind & Gezin 10 - 2,5 jaar

Zo, dat was ons laatste bezoekje aan Kind & Gezin. Ik ben de bezoekjes zelf ook ontgroeid. De vorige keren had ik altijd wel nog wat vragen die ik eens wilde voorleggen, maar deze keer voelde ik mij een vreemde eend in de bijt met zo'n groot kind tussen al die baby'tjes. 11,850 kg en 85,5 cm. Klein en iets minder fijn dan de vorige keren (we hebben wat haar gewicht betreft een sprong gemaakt van ergens tussen P3 en P10 naar duidelijk boven P10), maar voor de rest volledig in orde. Braaf alle blokjes in het doosje. Zinnen van een 6-tal woorden waar de dokter en de verpleegster bij zijn. Netjes alle plaatjes uit het boekje benoemen. Kortom: het kind is klaar om naar school te gaan. En dat vindt ze zelf ook, want elke keer dat het woord 'school' valt, blijft haar plaat daarop hangen. Hopelijk valt het evengoed mee als waar ze zich aan verwacht. Ik probeer haar alvast met foto's en boekjes duidelijk te maken dat naar school gaan meer is dan op de glijbaan gaan tijdens de speeltijd en met z'n allen op uitstap gaan, zoals ze schoolkindjes tot nu toe altijd gezien heeft... Maar 8 november lonkt!

dinsdag 5 oktober 2010

Tess' Secret Santa 2010

Misschien zag je het nieuws ergens in blogland al voorbijdrijven. En misschien kan ik een tweede inschrijvingsgolf op gang trekken. Alleszins: ik doe ook weer mee! Alle info vind je hier.

maandag 4 oktober 2010

Leren typen

"Mamaaaaa, nu ikke werken!" Want soms heeft die computer wel genoeg aandacht gekregen en eist ze dan maar haar portie op. En zo heeft ze sinds kort het plezier ontdekt van de ronddraaiende bureaustoel (*BOENK* helemaal naar links, *BOENK* helemaal naar rechts) en van de combinatie een leeg Worddocument met een supergroot lettertype + een toetsenbord waar zij de alleenheerschappij over heeft. Ik maak dan van de gelegenheid gebruik om haar te sensibiliseren voor het concept "letters" en laat haar de woorden typen die ze zelf mag kiezen. Mama en papa natuurlijk, en zo weet ze de 'a' toch al zelf te vinden. Het besef van het concept blijft wel nog uit, voor haar is het gewoon een leuk spelletje. Vooral dan als ik met veel animo voorlees wat ze allemaal typt. Tot aan de hoofdeltters toe...



Ze vond het zo leuk dat ze prompt telefonisch verslag wilde uitbrengen aan mijn moeder, haar meter. Maar hoe leg je als 2,5-jarige uit dat je een hele reeks a's in hoofdletters getypt hebt? Simpel: "meter, ikke doe A!"

woensdag 22 september 2010

Het valt wel onder de noemer 'dansen' zeker?

Ik ga haar inschrijven voor So you think you can dance. Of voor het WK luchtdrummen. Of voor X-factor. Of voor het zothuis. Maar íemand moet toch iets zien in dit bevreemdende danstalent van Jolien?

donderdag 9 september 2010

Afscheid van pepe Louis

Gisteren is Mario zijn grootvader overleden. Een zwaar afscheid, want wij zagen zijn grootouders elk weekend en hadden er dus een goed contact mee. Ik was ook totaal overdonderd door de snelle ontwikkelingen. Na wat fysieke beproevingen in het voorjaar had Pepe Louis al een tijdje zijn moed laten zakken. Zondag zijn we nog langsgeweest met chocolaatjes voor zijn verjaardag morgen (omdat we op reis vertrekken en hem komend weekend niet zouden zien). Hij zei toen wel dat hij al dagen niet gegeten had, gewoon geen goesting, maar hij opende wel onmiddellijk de zak truffels en heeft er meteen eentje van opgesnoept. Maar na een val belandde hij maandag in het ziekenhuis en kwam hij onmiddellijk op de palliatieve dienst terecht. Voor mij een grote schok, maar toen we dinsdag op bezoek gingen kreeg ik meer begrip voor die beslissing. Hij was sterk achteruit gegaan en leek in niets meer op de man die ik al die jaren gekend heb.

Het is een vreemde zaak. Je weet dat grootouders met hun 85 jaar al een mooie leeftijd bereikt hebben, maar sinds het overlijden van mijn grootmoeder weet ik hoe zwaar de klap toch altijd nog aankomt als puntje bij paaltje komt. Ik ben alleszins blij dat hij Jolien nog zo goed gekend heeft en houd warme herinneringen aan hem over. Pepe Louis, we missen je. Nu al. Het ga je goed!

maandag 6 september 2010

Handwerkblog Himiko no sekkai

Handwerksters aller landen, juicht ende jubelt: met himiko no sekkai is blogland verrijkt met een handwerkblog die zonder twijfel zal uitgroeien tot een referentie voor beginnende en door de wol geverfde haaksters, breisters en naaisters! Oud-collega Himiko groeide op als dochter van een naaister en een antiquair en de wereld van de averechte steken, sierstiksels en gehaakte stokjes kent werkelijk geen geheimen meer voor haar. Nu zwaait ze de poorten van haar kennis open en deelt ze op haar virtuele stekje alle mogelijke tips & tricks, werkstukken, patronen, verkoopadressen van benodigdheden en wat-weet-ik-nog-allemaal. Ben je zelf niet zo handig maar wil je wel een van haar prachtige spulletjes hebben? Dat kan ook. Kwaliteit staat centraal en ze is maar een mailtje van je verwijderd.

woensdag 1 september 2010

1, 2, 3... Of moet dat anders?

Ze is netjes beginnen tellen bij 1, 2, 3. Als in "1, 2, 3, start!", voorafgegaan door het zinnetje "mama meelopen?", waarbij het de bedoeling is dat ik mee van de badkamerkast tot de deur van de living naar de gang loop. Want ja, wij hebben een klein Kim Gevaertje in huis. Als ze maar kan lopen, is ze content. En zo hebben Mario en ik plichtsgetrouw al ettelijke lengtes van de badkamer door de living en terug meegehobbeld.

Toen ze "1 2 3 4 hoedje van papier" leerde, ontdekte ze dat er meer was dan de "1, 2, 3" van haar startschot en sindsdien heeft ze de 2 en de 3 genadeloos overboord gegooid. Die bestaan gewoon niet meer. De start werd plots ingeluid met "1, 4, 5, start!" en toen ik op twee tenen een wondje had, waren dat er volgens haar steevast vier.

En daarna volgde een boekje waarin diertjes op een bepaald moment verstoppertje spelen. Tijdens het voorlezen telde ik altijd netjes tot 10 om haar het rijmpje te leren met "al-wie-da-nie-weg-is-is-gezien". Als ik haar nu vraag om te tellen, luidt het nu "één, fier, fijf, zjesj, seefe, nacht" en als ik dan aanvul met 'negen' rondt ze af met een enthousiaste "tien!". Haar startschot blijft hardnekkig "1, 4, 5, start", maar als ze telt om van een trapje te springen is het nu wel altijd spannend op welk cijfer ze zich precies lanceert, want dat is elke keer wel anders!

zaterdag 28 augustus 2010

Iets waarvan ik hoop dat het nooit voorbij gaat...

- Jolien, zullen we het afwasmasjien leegmaken?
- Jaaaaaaaaa! (Stuift naar de keuken) Joepie jeuj! Joepie jeuj!

dinsdag 20 juli 2010

Wij naar Neheim, zij naar Aalst

We hadden nog een Bongobon Fiets- en wandelweekend liggen die eens op moest. En omdat wij twee jaar geleden getrouwd zijn én een kind gekocht hebben (eigenlijk was het in de omgekeerde volgorde, maar dat speelt nu geen rol) heb ik er vorig jaar een goede gewoonte van gemaakt om Mario als huwelijkscadeautje altijd een weekendje weg met ons tweetjes cadeau te doen. Vorige keer was dat maar één nacht en kreeg Jolien onderdak bij mijn ouders. Deze Bongobon omvatte twee nachten en deze keer mocht Jolien bij de andere kant van de familie op logement. Een klinkend succes. Het weekend werd volgepropt met leuke uitstapjes (wandeling naar de paardjes verderop in de wijk, gaan aperitieven in Aalst City met Manchegokaas en olijven, zaterdag met tante Sofie erbij naar de markt van Aalst - voor de marktliefhebbers: een zeer grote markt overigens -, na de middagdut met mémé, tante Sofie en Mario's nichtje Shauni naar stadspark den Osbroek om de eendjes te voederen - hapje voor de eend, hapje voor Jolien is mij verteld - en in de speeltuin te spelen en op zondag nog de hele dag in de tuin ravotten met de glijbaan en het springkasteel-annex-ballenbad). Afleiding en enthousiaste entertainers genoeg en ze heeft ons dus geen seconde gemist. Toen ik haar zondagavond terug mee naar huis wilde nemen was het antwoord dan ook ronduit 'nee'.

Ons weekend was iets minder eenduidig positief. De heenrit zou volgens de GPS maar 3 uur in beslag nemen. Mappy gokte op 3,5 uur en wijzelf hadden daar met ons diepgewortelde wantrouwen tegenover het verkeer al 'een kleine 4 uur' van gemaakt. Het is het dubbele van de GPS geworden. 6 uur. Van de ene file in de andere gesukkeld. Je kon geen snelweg opdraaien of ze waren er wel met wegenwerken bezig. Op de terugweg moesten we nét op de 60 km snelweg geraken die voor het eerst sinds de jaren 70 werd afgesloten voor een massaal volksfeest. Het zag er heel gezellig uit. Van boven in de file.


Gelukkig was ons verblijf ter plaatse beter. Het Sauerland ligt eigenlijk wat ver voor zomaar een weekendje weg, maar het hotel stond bij ons allebei afgetekend op de eerste plaats van het hele aanbod in het boekje. In het midden van de de bossen maar toch ook bij een gezellig stadje, Neheim. Met fitness, sauna, zwembad en een goede keuken. Pure verwennerij. Zaterdagavond zijn we nog onverwacht op uitstap getrokken naar de apotheek van wacht omdat ik een teek uit de bossen meegesmokkeld had. En als souvenir aan ons weekend heb ik een volledig ontstoken linkerkuit meegebracht. Zaterdagvoormiddag had ik een dazensteek opgelopen en tegen maandagochtend was mijn kuit in volume verdubbeld en had ik al een paar liter anti-jeukzalf verbruikt. Een doktersbezoek wees uit dat ik daar dus blijkbaar allergisch aan ben. Zo leer je nog eens iets bij over jezelf!

donderdag 8 juli 2010

Einde van het rugverhaal

De DBC-sessies zitten erop (veel uren buikspieroefeningen maar dat bikiniklare lijf, dat valt nog wel wat tegen) en als afronding van mijn revalidatie mocht ik nog een laatste keer naar de fysiotherapeut. De grote klachten zijn weg (enkel nog wat stram wanneer ik wakker word, maar als ik opsta blijkt het allemaal wel mee te vallen) dus ik wist op voorhand wat het besluit zou zijn: goed gedaan, doe zo verder. En inderdaad. Ik ben "voor iemand met een hernia als de mijne" (hij is er blijkbaar nog altijd van onder de indruk) bijzonder goed en snel gerecupereerd (het is natuurlijk maar wat je snel noemt: we zijn meer dan 9 maand verder - een zwangerschap!). Ik mag wat hem betreft het uithangbord van zijn praktijk worden. De vooruitzichten op lange termijn zijn positief. Ik word wel veroordeeld tot levenslang sporten (zijn woorden), want als ik die rug- en buikspieren niet wat onderhoud kan ik wel weer in de problemen komen. En natuurlijk opletten met het tillen van zware spullen (dat wordt dus een verhuisfirma inschakelen). Kortom: zeer positief. Ikke blij. Dr. Weynants is een fantastische arts. Ik hoop dat ik hem nooit meer hoef te zien!

maandag 5 juli 2010

Taterwater

"Nog beetje melk in kom doen, mama?", inclusief schuin hoofdje, grote ogen en tot piepstem oplopende intonatie. Dat moet voorlopig het record zijn. Meestal komt ze vlotjes aan 4 woorden en soms plakt ze daar nog een extra stukje zin aan, zij het na een pauze en wat gehijg om op adem te komen.

Ik vind het leuk dat ze zo goed begint te spreken. Baby'tjes zijn vaak leuker op een ander of wanneer je ze uit handen kan geven zodra ze een keel openzetten. Ik vind de omgang met Jolien steeds leuker worden nu ze een echte peuter is, met een eigen wil en een eigen mening (hoe lastig en vermoeiend dat soms ook kan zijn). En nu je er al eens een gesprekje mee kan voeren. We hadden al snel gemerkt dat ze veel begreep en dat we haar bij woedeaanvallen of lastige buien gewoon de zaken moesten uitleggen (heeft Mario voor mij ontdekt - ik probeerde de techniek uit de boekjes met het negeren en positieve aandacht geven, maar met zijn techniek van 'kom-eens-hier,-ik-zal-het-u-eens-uitleggen' werd Jolien veel sneller kalm en weer voor rede vatbaar!). En nu kwekt ze bij momenten de oren van ons hoofd. Ik versta haar meestal probleemloos, maar als ik merk hoeveel moeite andere mensen met sommige woordjes hebben, besef ik weer dat ze nog niet rijp is om omroepster te worden bij Eén...!

Enkele speciallekes:
- pimpim (mijn absolute favoriet! = pinguïn)
- affel (bavet)
- taape (een moeilijke. Meestal water, maar tafel klinkt ook zo)
- tèke (heel verwarrend. = tekenen. Maar klinkt als 'kijken' en ik moet dus bijna altijd 3 keer vragen wat ze bedoelt voor ik haar begrijp)
- tonijntjes (= zowel konijntjes als gordijntjes)
- seutleu (= sleutel)
- Op mijn 'hip hip hip' volgt een welgemeend 'hoewaa'
- soepie (= joepie)
- De 'k' heeft ze nog niet lang onder de knie. Die werd bijna altijd een 't'. Ze wou dus altijd met de tintjes (= kindjes) spelen.
- nomnaat (ondanks het veelvuldige gebruik van de 't' is dit wat ze maakt van 'tomaat')
- pen (is nu verdwenen. Dat was 'melk', maar tijdens de vakantie in Frankrijk is ze plots foutloos 'chocomelk' beginnen zeggen, en zo nadien ook 'melk')
- bolonèse (van de spaghetti - nog een van mijn favorieten. Dat zegt ze zo schattig)
- tif (stift)
- vakker (varken)
- ammer (arm)
- èppele (helpen)
- En negaties gaan op z'n Zuid-Afrikaans: 'nee papa nie thuis hè'.

De meeste verkleinwoorden zijn alweer de deur uit. Ikke doet langzaam zijn intrede. Liedjes worden beetje bij beetje herkenbaar. Nu nog aan haar verstand brengen dat ze niet Lolientje heet...

maandag 28 juni 2010

Droog

Ik had er zo tegenop gekeken. Zindelijkheidstraining, inclusief acute wc-zoektochten en natte broeken op de meest onpraktische plaatsen.

Wel, sinds haar eerste kennismaking met een potje was de interesse onmiddellijk gewekt en het is uiteindelijk bijna vanzelf gegaan. 19 maanden vonden ze in de crèche nog wat vroeg om haar echt al zindelijk te maken (volgens een begeleidster die er een cursus over gevolgd had kan het op zich wel, maar gebruiken ze dan mogelijk de foute spieren, waardoor de kans op herval in een later stadium groter zou zijn). Ik heb haar dus thuis altijd op het potje gezet als ze uit bed kwam, tijdens het slapensklaarmaken of voor een bad. En dan deed ze bijna altijd een plasje. Maar zelf zeggen dat ze naar het potje moest, dat zat er niet in. Als ik haar in haar blote poep liet spelen, dan zag je haar plots verstijven en lag er een seconde later een plasje op de vloer. Kindje klutsje kwijt. Dat heb ik dus niet vaak gedaan, vooral niet omdat ze geen probleem had met een pamper blijven dragen en toch geregeld een plasje deed als ik haar bij gelegenheid op het potje zette.

Na de paasvakantie (19 april) is ze in de crèche overgegaan naar de hoogste groep. Ze toonde toen thuis net minder belangstelling voor het potje, maar omdat ze in een bende peutertjes terechtkwam die al de routine hadden om op de wc of het potje te gaan, ging ze automatisch mee op de wc en kwam de zindelijkheid vanzelf. Samen met ander klein gepeupel zulke nieuwe dingen leren vindt ze gewoon heel plezant. Veel ongelukjes heeft ze uiteindelijk ook niet gehad. Bovendien merkte ik na een week of twee dat haar pampers ook 's morgens droog werden. Vier dagen op een rij, had ik altijd gehoord als criterium om een kind ook 's nachts droog te maken. Op de vierde dag was haar pamper net nat (maar het had die ochtend ook lang geduurd voor ze op haar potje belandde, dus ik wist niet van wanneer dat plasje dateerde), dus toen heb ik nog eens 4 dagen gewacht en haar dan met een bang hartje in bed gelegd met enkel een onderbroek aan (en een slaapzak, want anders kruipt ze over de reling en dondert ze op de grond). Zou onze goede slaapster nu niet wakker worden in het midden van de nacht? Was het nu niet voorgoed gedaan met onze nachtrust? Welnee. We zijn nu zeker een maand verder en ik heb nog maar 2 natte slaapzakken gehad. En ook die mocht ik gewoon 's morgens vaststellen op het ogenblik dat we haar uit bed gingen halen. Tijdens de vakantie heb ik wel weer pampers gebruikt en dat bleek een goede beslissing. Het heeft 4 dagen geduurd voor ze 's morgens weer droog was (nieuwe omgeving, het doet toch iets met een mens!). En toen we terug thuis waren duurde het opnieuw een dag of drie, maar sindsdien is ze weer gewoon droog. En makkelijk dat dat is! Geen pampers meer! Bye bye body'kes!

Het werd dus een succesverhaal. Het ging vanzelf en ze had er wel belangstelling voor. Maar wat ik nog belangrijker vind: ze heeft blijkbaar wel een stevige blaas, want we kunnen nog altijd een voormiddagje op stap zonder halfweg holderdebolder een wc te moeten gaan zoeken. Oef! Weer een kaap gerond. Ze doet dat goed, ik mag er trots op zijn!

donderdag 17 juni 2010

En wat nadat het is foutgegaan?

Het waren zware dagen. De teleurstelling van het onverwachte einde van een al even onverwachte zwangerschap. Het slechte nieuws dat je zelf pas hebt vernomen doorbellen naar de enkele familieleden en vrienden die al in het goede nieuws van de zwangerschap gedeeld hadden. En dan de beslissing hoe we deze onprettige situatie verder afhandelen.

Eerst even zeggen dat ik blij ben dat we met dit verhaal toch bij onze naaste kring van familie en vrienden terecht kunnen. Tijdens de terugrit op de fiets ben ik een paar keer overspoeld door een golf van verdriet en tranen. Thuis heb ik eerst uitgehuild in Mario's armen en dan heb ik nog een potje gejankt in de eenzaamheid van mijn bureau. Mijn eerste twee telefoontjes stokten al bij de aanloop naar het woord 'miskraam'. Maar dat ik ook in de volgende telefoons een paar keer mijn verhaal heb kunnen doen werkte tegelijk ook louterend. We hebben hier een nuchtere kijk op en dat maakt het verlies wel wat lichter, maar hoe dan ook heeft zo'n verlies ook een grote emotionele impact. En daarbij zijn onze vrienden en familie een echte steun gebleken. De warme reacties hebben de verwerking echt wel een stuk verlicht. Mijn zus heeft een dagje later zelfs bloemen bij ons thuis laten bezorgen! Jullie zijn allemaal stuk voor stuk goud waard. Ik weet niet hoe ik jullie kan bedanken!

Voor lotgenoten wil ik toch ook even dieper ingaan op het technische aspect dat volgt na het slechte nieuws dat het fout is gegaan. Dat bloedverlies was namelijk nog niet het feitelijke miskraam, wanneer dat zich doorzet en hoe hevig dat zal zijn is niet te voorspellen. Je kan dus kiezen om dat gewoon af te wachten of je kan voor een curretage kiezen. Allebei bieden ze voor- en nadelen, maar het hangt voornamelijk af van waar je je het best bij voelt. Ik ben al eens bevallen, en volgens de dokter is een curretage dan veel lichter dan wanneer dit mijn eerste zwangerschap zou zijn. Zelf had ik vooral het idee dat ik liever in één keer komaf maakte met deze onprettige zaak en zeker wilde zijn dat ik snel met een schone lei kon beginnen, zonder onverwachte verrassingen van oncontroleerbaar zware bloedingen of ontstekingen door achtergebleven weefsel (ik zeg maar wat). Dan maar meteen door de zure appel bijten en dus koos ik voor de curretage. Mijn gynaecoloog doet dat onder plaatselijke verdoving enkel op woensdagmiddag, dus werd de workshop en het etentje ter ere van de 65e verjaardag van mijn mama die dan op het programma stonden in allerijl afgeblazen en ging ik in plaats van naar een chocolaterie in Mechelen naar een klinische operatie-achtige zaal voor kleine ingrepen in het ziekenhuis.

Ik ben alleen gegaan. In eerste instantie vond de gynaecoloog dat blijkbaar een vreemde beslissing en de meeste vrouwen schijnen wel iemand mee te brengen, maar ik heb op zo'n moment niet veel volk aan mijn kop nodig. De emotionele pijn was al hartverwarmend opgevangen door Mario, onze familie en vrienden. De fysieke pijn, daar moet je toch alleen door. Bovendien is onze gynaecoloog een warme man die zijn werk vakkundig en tegelijk met medeleven uitvoert. Toen ik hem zag, had ik net als bij de bevalling van Jolien echt het gevoel "oef, hij is er. Ik sta er niet meer alleen voor". De verpleegster was trouwens ook echt super.

Eerst een praatje met ons drietjes. Om mij af te leiden en de stress wat weg te nemen. Verder werd elke stap en de mogelijke fysieke reacties op voorhand toegelicht. Het speculum kende ik nog van bij het plaatsen en weghalen van mijn spiraaltjes. Daarvan weet ik al dat het echt! niet! aangenaam is. En eigenlijk was dat de grootste pijn, die bovendien gewoon blijft aanhouden, dus alles wat erop volgde viel best wel mee. 4 verdovende spuiten. 2 amper gevoeld, de volgende 2 waren inderdaad - ook weer zoals voorspeld - minder leuk. En dan wordt al het weefsel met een doorschijnend plastieken buisje van 8 millimeter weggezogen. Toegegeven: ik wou dat ik toen had beseft dat de verpleegster dat buisje ook vasthoudt en bovendien binnen mijn gezichtsveld stond, want dan had ik toch weggekeken. Dat had ik niet moeten zien. In een flits was het voorbij en werd ik ook van dat vreselijke speculum verlost. De opluchting en het besef "dat was het dus" zorgde nog even voor een emotionele tik, maar ik wist tegelijk: dit was de juiste keuze. Blijkbaar zat alles al vrij laag en zou het geen week hebben geduurd voor het miskraam had doorgezet. Maar ik was toch blij dat ik daar niet meer op moest zitten wachten.

Na afloop verwittigde de gynaecoloog mij dat ik best even bleef zitten om te bekomen omdat veel vrouwen toch nog een flauwte krijgen (het is al voorgevallen dat ze direct vertrekken maar dan in de inkomhal flauwvallen). We bleven dus een praatje zitten maken en inderdaad: na enkele minuten kreeg ik geruis in mijn oren en kon ik beter terug eventjes gaan liggen. Ik werd uiteindelijk naar een recoveryzaal (voor échte operaties - er stond zelfs even een anesthesist aan mijn bed die dacht dat ik ook in slaap gebracht moest worden) gebracht waar ik nog even moest liggen bekomen. Bloeddruk en polsslag werden om de zoveel tijd gecontroleerd, maar toen ik mij na een half uurtje echt wel beter voelde, mocht ik nog niet weg. Die verpleegsters zijn natuurlijk andere kalibers gewend en ze stonden erop dat ik stapsgewijs terug ging rechtzitten. Alle begrip daarvoor, maar na een uur heb ik mijn vertrek toch wat geforceerd. Ik voelde mij beter en bovenal: ik wilde echt wel terug naar mijn warme nest thuis. Ik heb mij de rest van de dag nog wat leeg gevoeld (letterlijk en figuurlijk) en had ook de dag nadien nog wat de blues, maar nu, in totaal drie dagen later, durf ik echt wel te stellen dat ik (en zelfs 'we') er al grotendeels overheen ben. En ik durf ook te stellen dat dat in grote mate komt door de hartverwarmende steun van onze nabije omgeving!

dinsdag 15 juni 2010

Omdat het soms ook fout gaat...

Ik heb vanmorgen een miskraam gehad. Ons ongelukje, ons verrassend cadeautje had al een beetje een valse start gekend, maar na elke hobbel luidde het overtuigd "alles is toch in orde". Maar blijkbaar was er toch iets mis. Vanmorgen, toevallig net de dag waarop we de eerste afspraak bij de gynaecoloog hadden, had ik bloedverlies. Nooit een goed teken en gelukkig moesten we niet lang in onzekerheid blijven leven. De echo bevestigde onze bange vermoedens: het scherm bleef onheilspellend zwart. Hij heeft zelfs nog met een andere scanner-of-weet-ik-veel-wat-waarbij-er-bij-elke-hartslag-van-mij-een-kleurige-streep-op-het-scherm-verscheen gezocht, maar het vruchtje is dus afgestorven. Wel een hele teleurstelling. Ik heb de weinige ingewijden op de hoogte gebracht van het slechte nieuws en tegen het einde van de middag waren mijn tranen op en was de eerste grote golf van verdriet voorbij. We zijn hier al bij al wel nuchter in: een miskraam treedt op als de vrucht niet levensvatbaar is. Daar kunnen we verder niets aan doen. Het is jammer van de dromen en verwachtingen die we al hadden opgebouwd. En jammer van het leuke verhaal van het 'ongelukje'. Maar ik verkies zonder twijfel een miskraam in een vroeg stadium dan een gehandicapt kind of een verscheurende keuze in een latere fase. Morgen wacht nog een lastige dag: ik heb gekozen voor een curretage om snel met een schone lei te beginnen, maar weet niet goed waar ik mij precies aan moet verwachten. Vandaag nog wat treuren, morgen nog één dag op mijn tanden bijten en dan overmorgen weer met fris gemoed de toekomst tegemoet!

Myrddin, KleinePruts en Xaver

Inmiddels ben ik terug van een weekje vakantie in uitstekend gezelschap in de prachtige Périgord en hebben nog drie dikke buiken plaats gemaakt voor twee wolken van baby's.

Op de dag waarop ik mijn overzichtje opstelde beviel Nike van een tweede zoontje, Myrddin. Alles over de speciale naam vind je hier.

Op 8 juni schonk de mama van KleineMan het leven aan broertje KleinePruts. Het kind kwam blijkbaar ter wereld in een voordeelverpakking met een gratis nieuwe webstek, want voortaan kan je hun grote en kleine avonturen hier volgen.

Gisteren zijn uiteindelijk ook Bob en Elise de trotse ouders geworden van een zoontje, Xaver.

Dikke proficiat allemaal!

donderdag 3 juni 2010

Fien!

Een lange bevalling, zelfs na 10 extra dagen zat ze nog veel te lekker in haar veilige nestje, maar een uur geleden zijn Lies en Bert na lang wachten de trotse ouders geworden van Fien. En ik ben dus voor de tweede keer meter!

Jammer dat ze zo laat gekomen is, want morgenochtend vertrekken we op reis, dus ik mis de kans om weer een kersversgeboren kindje te mogen vasthouden. Ik zal nadien mijn schade wel inhalen. Eerst onze tweede huwelijksverjaardag gaan vieren (6/6)!

Even geduld aub

Het komt, het komt,
het lieve kleine kind

Na 10 dagen extra geduld is het nu met zekerheid nog maar een kwestie van uren. En ik hoop zo min mogelijk uren, want morgenvroeg trekken wij naar het verre zuiden. En ik wil nog de kans hebben om een tripje naar Mechelen te maken!

donderdag 27 mei 2010

Na een valse start...

Het was een beetje een valse start. Eerst de gereserveerdheid van de huisarts en een dag later bleek uit mijn bloedanalyse dat ik een foute waarde had voor immuniteit tegen het cytomegalovirus. Ik ben dan een week later teruggegaan naar de dokter voor een bijkomend bloedonderzoek en deze keer was het resultaat allemaal positief: het zwangerschapshormoon is al gestegen tot 5.365 en hoewel ze dat op voorhand betwijfelde was blijkbaar ook al duidelijk dat de foute waarde voor CMV-besmetting te wijten is aan een infectie van voor mijn zwangerschap en dat ik ook op dat vlak geen risico's meer loop. Alles is dus prima in orde. Nu zijn we echt goed vertrokken!

Stand van zaken in de babywedloop

Hier heb ik een vruchtbaar voorjaar aangekondigd, tijd om eens de stand van zaken te maken! Wat is er al van mijn lijstje geworden?

- Lien mag zich al sinds 9 februari met de komst van Sien de mama van twee dochters noemen.
- Een dag later zette ex-blogster (al weet je dat met haar nooit zeker) Annava Emiel op de wereld.
- Annelies moest langer geduld uitoefenen en sloot Linus uiteindelijk op 18 februari in haar armen.
- Stipt op 20 maart kreeg Isla een broerje, Miro.
- Op 24 maart werd ik meter van Quinten
- Greet zorgde met Jef voor een broertje voor haar tweejarige dochter Nina.
- Joachim en Sophie hebben Lies voorgestoken en verwelkomden op 27 april Merlijn, waarmee Pia op slag grote zus werd.

En bij de anderen nadert de Grote Dag nu wel heel snel! Lies is een slecht voorbeeld aan het nemen aan Lien en is nu al twee dagen de uitgerekende datum voorbij. Nike is pas over een goede twee weken uitgerekend, maar doordat Tristan flink voor zijn tijd geboren is, verwacht zij de komst van nummertje twee ook al enkele dagen. De mama van KleineMan heeft al last van acute nestdrang, maar moet net als Bob en Elise nog een tweetal weken geduld uitoefenen.

dinsdag 18 mei 2010

Het eerste besef

Zou het? Zou het écht?

Het eerste besef is binnengesijpeld op de dag van de stadsloop, donderdag 13 mei. Het weekend voordien had ik alle tekenen gehad dat mijn maandstonden elk moment zouden gaan beginnen en dinsdag had ik dat ook nog tegen Lies gezegd, toen we bezig waren over een eventueel tweede kindje. Maar donderdag zat ik nog altijd te wachten. 29 dagen... Verdacht lang voor iemand met een cyclus van gemiddeld 25 dagen!

De doe-het-zelf-zwangerschapstests werden steeds duidelijker positief (vrijdag eentje en zondag eentje) en vanmorgen (33 dagen) ben ik naar de huisarts getrokken om zekerheid te krijgen. Alleen: die uitslag was "licht positief. Dit is het begin van zwangerschap en we zullen nu medisch en klinisch moeten afwachten hoe dit evolueert en over 4 tot 6 weken, wanneer je eventueel naar de gynaecoloog kan om bevestiging, zullen we meer weten." Oeioei, bij Jolien was dat resultaat overtuigender, toen klonk het "maak maar een afspraak bij de gynaecoloog, jij bent goed vertrokken!". Ik ben ondertussen wel heel opgetogen over het idee dat ik opnieuw zwanger zou zijn, maar ik zal even gas terug moeten nemen en nog een paar weekjes verder moeten met "Zou het? Zou het écht?"

Update: De reactie van mijn huisarts lag ons zwaar op de maag. We bleven allebei achter met een onzeker en ongerust gevoel. Berichten op het internet over lage HCG-waarden hielden vaak verband met miskramen, en andere berichten spraken dat dan weer uitdrukkelijk tegen, maar het bood niet de geruststelling of bevestiging die we zochten. Twee uur later heb ik de dokter dan maar teruggebeld om meer uitleg te vragen. Het leek een rustiger moment te zijn en heeft uitgelegd dat hij er enkel op had willen wijzen dat het nog een erg pril stadium is. Maar dat ik zwanger ben, dat staat wel vast. Mijn HCG-waarde is trouwens 526, en vanaf een waarde van 5 ben je officieel zwanger. Niks om ons zorgen over te maken dus. Ik heb alvast een afspraak bij de gynaecoloog gemaakt, op dinsdag 15 juni en aan de telefoon bevestigde hij ook nog eens dat ik gewoon, normaal zwanger ben en dat er geen reden is om ons zorgen te maken. Ik begin er langzaam volop in te geloven: het is écht zover! Er komt nog een klein Koninckske bij!

Zangvogeltje

Zoals wel veel kindjes houdt Jolien van muziek. Ze schudt wel eens met haar poepke of draait één of meerdere rondjes om haar as, maar meestal loopt ze gewoon lalala-zingend te spelen. Bestaande liedjes herkent ze wel en als ik zing doet ze mee, maar het enige liedje dat ze echt op eigen houtje kan zingen (daarbij geen rekening houdend met de bestaande melodie) is "alle - eendje - zwemme - eendje". Maar wat ik wel subliem vind, is dat ze zomaar zelf liedjes verzint als je dat vraagt (jaja, twee (ex-)improvisatoren als ouders, dat heeft blijkbaar toch een invloed). Alleen aan haar teksten moet ze nog wat werken, want "zing eens een liedje over mama" mondt steevast uit in "liedje - mama - liedje - mama". Maar ik het het harde bewijs wél op film:

woensdag 5 mei 2010

Fotosessie

Vorige week kreeg ik van de crèche een briefje mee: dat ik een beetje inpakpapier en een kleine foto van Jolien, ter grootte van een pasfoto moest meebrengen. Nu, ik weet niet hoe dat bij u zit, maar ik heb hier niet zomaar pasfoto's van Jolien rondslingeren. Ik heb eerst mijn recente foto's uitgekamd op zoek naar een portret van haar dat ik zelf kon verkleinen en afdrukken op pasfotoformaat, maar ook dat was moeilijk te vinden. Ze staat altijd óf samen met iemand anders, óf spelend en naar alle mogelijke kanten maar zeker niet in de lens kijkend, óf met een geweldig aangesmeerd smoelwerk op op de foto. En ik wil dat mijn moederdagcadeautje wel een beetje mooi wordt, natuurlijk. Er zat dus niets anders op dan een fotosessie te organiseren. Onze badkamer vormde de meest neutrale, witachtige achtergrond. Toen Jolien op het potje moest, diende zich onverwacht een geschikt fotosessie-speelmoment aan. Mario hield haar bezig met speelgoed en ik bracht het fototoestel in de aanslag. Het heeft alvast één mooi portretje opgeleverd (Mario gemaakt, ere wie ere toekomt!):



Maar er zaten er ook heel wat andere bij!

vrijdag 30 april 2010

Nummertje twee!

Mario heeft voor een nummertje twee gezorgd! Nee, er is geen tweede kindje op komst, maar Mario heeft wel een tweede album uit. 95 bladzijden, volgestouwd met 170 zwart-witte cartoons die een selectie vormen van zijn beste actuele cartoons voor de Nederlandse krant Sp!ts van het afgelopen jaar. Zeker de moeite waard, dus!

Het is een uitgave in eigen beheer (als in: er kwam geen uitgeverij aan te pas, als in: helemaal zelf betaald, als in: steun ons en koop er eentje), te koop in strip- en dagbladhandel De Poort in Gent, de Standaard Boekhandel aan de Kouter in Gent en natuurlijk voor 10 euro (plus verzendingskosten) rechtstreeks bij ons via een mailtje naar info@aaargh.be

Om lekker zelf van te genieten of als origineel cadeau-idee!

woensdag 28 april 2010

Javier Guzman, por dios!

HoekundenuzoLOEMPzijn? De hele weg van bij ons thuis tot aan de Capitole gonsde dat zinnetje door mijn hoofd. Om 18u zou de babysit komen. Om 18u05 stelt Mario vast dat ze te laat is en om 18u07 vraagt hij of ik toch wel de juiste dag opgegeven heb. Aja, want ik ben al de hele week de dagen door elkaar aan het slaan. Zondag dacht ik dat het optreden van vanavond pas op donderdag doorging. En bij de architect vanmiddag dacht ik dat het nog maar dinsdag was. Hij had dus gelijk: ik had voor donderdag een oppasser aangevraagd. Buurvrouw Tine werd onze reddende engel. Jolien zat al in slaapkleed en had al gegeten, dus Jolien is nog bij haar en haar zoon gaan spelen en rond bedtijd is Tine mee naar ons huis verhuisd. Tine: nog eens heeeel erg bedankt!

In de Capitole wachtte ons een voorstelling van de Nederlandse comedian Javier Guzman. Por dios! was wel een heel toepasselijke uitroep. Van bij het begin vertelde hij dat er vanalles foutliep, maar dat kon nog evengoed bij de show horen. Alleen kwam die show niet op gang. Hij begon verhalen te vertellen, maar werkte ze niet af. De enkele afgewerkte, goede grappen verdronken steeds meer in het fragmentarische verhaal van zijn recente herval (anderhalve week terug aan het drinken geslagen en nu weer twee dagen nuchter) in drankgebruik en de nefaste gevolgen daarvan op zijn leven. En zijn voorstelling. En dat we gerust ons geld mochten terugvragen. En dat hij zo nerveus rondliep, en dus even wilde zitten. Het ging duidelijk écht niet. Dit was geen deel van de voorstelling meer, dit was een man die worstelde met demonen en zich eroverheen probeerde te zetten, maar die geen grip kreeg op de situatie. Na drie kwartier krampachtig proberen voelde hij een paniekaanval opkomen en heeft hij zichtbaar verslagen het podium moeten verlaten. Zijn technicus moest enkele minuten later komen melden dat het nog niet duidelijk was wat er verder zou gebeuren, maar bood de hele zaal een drankje aan. Een halfuurtje later stroomde de zaal weer vol. Guzman wilde het toch opnieuw proberen. Hij heeft het geprobeerd. Hij stond zich luidop in te prenten dat hij gewoon zijn show moest brengen om ons niet in de steek te laten, maar hij dwaalde altijd weer af. Hij heeft zijn spiekpanelen op het podium gehaald, de wekker getoond die in de coulissen opgesteld staat en een hoop leuke weetjes en persoonlijke verhalen verteld, maar hij lag te veel met zichzelf in de knoop om zijn voorbereide toneeltje te staan opvoeren. Uiteindelijk heeft hij op het podium met zijn manager gebeld om te zeggen dat hij die avond niet zoals gepland naar het hotel, maar naar een afkickkliniek wilde gaan. Bevreemdend om als publiek op zulke persoonlijke drama's te zitten kijken. De voorstelling werd toevallig net gefilmd, dus het wordt voor hem ook nog confronterend om dit achteraf zelf te bekijken. Alleszins: ik hoop dat hij zijn leven terug op de rails krijgt, dat hij kan afrekenen met zijn demonen en dat we later terug kunnen genieten van de grote comedian waar we vanavond slechts flitsen van hebben gezien!

En bij het verlaten van de zaal werd al omgeroepen dat Capitole gezien het verloop van de avond schriftelijk contact zou opnemen met alle aanwezigen.

Update: op 11/5 lag er een brief in de bus dat Javier na de voorstelling in Gent gewoon naar huis gereden is en veel gerust heeft. Sinds 1 mei treedt hij opnieuw op en hij schijnt er weer bovenop te zijn. Daarom plannen de organisatoren een nieuwe voorstelling van Por Dios in Capitole Gent op donderdag 10 juni. Wie kaarten had, kan gewoon dezelfde plaatsen behouden. Wie op de nieuwe datum niet naar de voorstelling kan komen, mag zijn kaarten met vermelding van zijn rekeningnummer terugsturen en krijgt zijn tickets terugbetaald.

dinsdag 27 april 2010

Zonnetje in huis

Het was inderdaad maar een bui, een vlaag of een fase. Al gelijk hoe je het wilt noemen. Een slechte dag die geklasseerd wordt als opgedane ervaring. De dag nadien was er geen vuiltje meer aan de lucht. We hadden opnieuw een speellustig energiebommetje in huis. Speels, gibberen, speeeeeeeleueueueueun. Er is wel één opmerkelijke verandering: plots spreekt ze met haar voornaam over zichzelf. Zo, die hobbel is ook weer genomen!

zaterdag 24 april 2010

Kuren

Ik wou er eind februari al over bloggen. Dat Jolien die altijd zo makkelijk gaat slapen plots van de ene dag op de andere dag kuren kreeg. Uitstelgedrag pur sang. Ik kleed haar om, we kijken naar 3 filmpjes van Bumba, Hopla en consorten en daarna wordt mijn "Gedaan! En nu gaan we onze tandjes poetsen" gevolgd door een gezwinde sprong uit de zetel en een vastberaden sprintje naar de badkamer. Maar eind februari veranderde dat dus plots. Plots ruimde het sprintje plaats voor "NEEEEEEEEE! SPEEEEEEEEELEUEUEUEUEUEUEUEU!" en haalde ze vanalle meer of minder creatieve trucs uit om toch maar niet te moeten tandenpoetsen, slapen, eten, naar de crèche vertrekken enzovoort. Kleren aan- en uittrekken verliep plots ook steevast terwijl ze koppig voortspeelde en jammerend protesteerde. Maar ze stak wel de nodige armen en benen uit, dus ik vond dat geen onoverkomelijk probleem. Het bescheiden bedritueel werd op haar initiatief met verschillende nieuwe elementen uitgebreid en als ze dan in bed lag, maakte ze zich echt boos dat ze moest gaan slapen (dat zei ze natuurlijk niet met zoveel woorden, maar dat ze boos was, dat was wel duidelijk!). Eén keer werd al haar ge-uitstel mij écht te veel en heb ik haar in de badkamer gewoon opgepakt en zonder veel verder bedritueel in haar bed gestopt, maar voor de rest geraakte ze ondanks haar dwarse gedrag ook gewassen, gekleed, gevoed en in de crèche, dus we hebben ons gewoon vermand en voorgehouden dat dit maar een fase was die wel weer voorbij zou gaan. Peuterpuberteit. Ik ben twee en ik zeg nee. Terrible two. Mooie namen allemaal. En natuurlijk hing ze het vooral bij ons uit, en was ze het voorbeeldige zonnetje in huis als er andere mensen in de buurt waren. U kent dat ongetwijfeld wel. En anders is de kans bestaande dat u er nog wel eens kennis mee maakt. Het goede nieuws is dat die bui inderdaad is overgegaan. Dat we haar bedtijd terug verlaat hebben zal er een grote rol in hebben gespeeld, maar na een week of 2, 3 namen de NEEEEEEEEEEEEE's af, geraakten de kleren weer makkelijker aan en krreg ze weer interesse voor de inhoud van haar bord.

Tot nu dus. Ik heb alweer een paar dagen het gevoel dat kleren aan- en uitdoen minder vlot gaat en dat ook de leuke voorstellen op onverwacht protest botsen. En dan hoop ik dat we vandaag de climax bereikt hebben, want ik kon verdorie niet veel goed doen voor madam. Het was na 3 weken eindelijk weer zwemles, maar ik vind dat ik een medaille verdien voor de decibels die ik na afloop mét behoud van mijn zelfbeheersing in het kleedhokje heb moeten trotseren. Ik heb haar voor het eerst ook niet deftig in bed kunnen leggen. Gisteren zijn vrienden met hun dochtertje blijven slapen en hebben we Jolien dus in het reisbedje op onze kamer gelegd. Maar dat bed was nog niet opgevouwen geraakt en toen ik haar vanavond in bed wilde stoppen was het groot protest omdat ze opnieuw in dat reisbedje wilde (terwijl ik er gisteren net voor had gezorgd dat ze niet zou zien dat er een ander kindje in haar bed zou liggen omdat ik verwachtte dat ze daar net van over haar toeren zou raken). Ik heb het bedritueel zonder problemen doorlopen, maar toen ze in haar bed moest gaan liggen, ging haar sirene af en kon ik niet meer tot haar doordringen. Ze wilde maar niet bedaren: niet toen ik haar muziekje opzette, niet toen ik haar haar vaste slaapgenoten Peppa en Tutje gaf, niet toen ik vertelde wat we vandaag allemaal gedaan hadden en morgen zouden doen, niet toen ik haar wilde instoppen en daarbij naar gewoonte verstoppertje en kiekeboe wilde spelen. En toen ze mij boos wegduwde toen ik haar een zoen en een knuffel probeerde te geven, heb ik het opgegeven en ben ik gewoon naar buiten gegaan. Ze heeft nog bijna 20 minuten boos liggen wenen en roepen (Ooit als eens getimed hoe lang uw kind effectief weent? Ik wel, en 20 volle minuten echt wenen is écht wel láng!). Als Mario thuis was geweest, was die haar nog wel eens gaan troosten. Maar nu hij er niet was, leek het mij geen goed idee om terug binnen te gaan zolang ze nog boos lag te wenen. Ik hoop dus dat ze mij dat morgen vergeven heeft en dat deze bui snel overwaait!

donderdag 15 april 2010

Gehavend

Ik voel mij een beetje ellendig. Mario is de hele avond weg voor een optreden, dus om Jolien eens extra te verwennen met aandacht, buitenlucht en samen leuke dingen doen ben ik haar te voet, met de koets (buggy, voor wie hier enkel een span met paarden onder verstaat) gaan halen. Het plan was: samen te voet en in de buggy naar huis met tussenstops om haar te laten fietsen en samen een ijsje te eten op een plein in het centrum. In het heengaan had ik de paardenmolen op de Vrijdagmarkt zien staan, dus een ritje of twee daarop leek mij ook een leuke verwennerij.

Mijn plan werkte aardig, tot in de Langemunt. "Lope lope", maar een van haar huppels haperde en zoals kleine kindjes wel vaker doen struikelde ze. Knieën op de grond, buik, handjes. Tot daar geen enkel probleem. Maar toen haar gezicht alsnog ook de grond raakte, hoorde ik dat het mis ging. Er is een stuk van een tand gebroken. Ik heb de brokjes en splinters zelf van haar lippen geveegd.

Op zich is het niet erg. Ze weende, maar na een minuutje was het al voorbij (de etalage van de nabijgelegen speelgoedwinkel zorgde voor voldoende afleiding),dus pijn heeft ze er niet van. Haar lip staat een beetje dik, maar ook dat merk je amper. Ik heb onmiddellijk onze tandarts gebeld en gevraagd of ik iets speciaals moest doen. Hij raadde mij aan om bij de apotheker 1 dosis Arnica 200 K globuline (een middel dat gegeven wordt bij alle soorten blutsen en builen) te halen en vanavond en morgenochtend telkens een halve dosis te geven. Het was 18u20. Ik ben snel op weg naar huis gegaan en ben 5 (!) gesloten apothekers gepasseerd. De 6e was onze vertrouwde apotheek en die man had zijn winkel wel al gesloten maar stond binnen nog wat zaakjes af te handelen en was zo lief om mij toch nog binnen te laten toen ik met verwilderde blik en/of smekende ogen op het raam klopte. Ik kon hem wel kussen (maar heb het wijselijk maar niet gedaan)!

En ik weet het allemaal wel: ik moet mij niet aanstellen, er kunnen je kind veel ergere dingen overkomen. En het kan zelfs geen kwaad: het zijn maar melktanden, dus over vier jaar (pfff) vallen die uit en heeft ze weer een gaaf gebit. Maar diep vanbinnen kan ik wel janken. Ik had er niets aan kunnen doen, maar voel mij toch wat schuldig. En stiekem denkt mijn dramatische kant: ons mooie, schattige kindje is gehavend. Haar schattige uit elkaar staande konijnentandjes zijn weg en in de plaats heeft ze nu een kwajongengebit waar een stuk uit gevallen is. Nog vier jaar een scheve, scherpe rand. Een gebarsten glimlach.

Ik zal vandaag niet licht vergeten. Ik tel de dagen af tot de tandenfee komt.