En we zijn vertrokken!

Ik moet toegeven: toen ik vorige week voor het intakegesprek in het DBC-lokaal binnenkwam, dacht ik eerst "wat voor ne zieligen boel is me dat hier!". Een groot, wit lokaal met buislampen aan het plafond. Grote bakken in ziekenhuisgroen-met-wit met daaraan een soort van wreedaardige fitnesstoestellen met extra beugels om knieën en benen te blokkeren. In het midden matjes, kussens en kubussen waar mensen in allerlei ogenschijnlijk oncomfortabele houdingen in stilte saaie oefeningen zaten of lagen uit te voeren. Mijn goeie moed zonk mij even in de schoenen.

Gelukkig ben ik heel hartelijk onthaald door een van de drie begeleidsters (kinesisten, vermoed ik). Vragenlijstje hier, vragenlijstje daar, soepelheids- en andere testjes op een van die enorme bakken (ze zijn niet allemaal zo oncomfortabel als ze eruit zien, niet allemaal). De radio speelt zacht op de achtergrond, er staan flessen water waar je naar believen van mag drinken, er zijn lockers en douches, er kwam ander volk binnen en er werd al wat meer gepraat. Ik zag het weer zitten.

Alle sessies staan al ingepland. Telkens op maandag en donderdag. Er vallen wat maandagen weg door de feestdagen in het voorjaar en er komen twee ergonomielessen en nog eens een controle bij de fysiotherapeut tussen en zo staat mijn planning al helemaal vast tot en met 17 juni. Alstemblieft!

Mijn eerste sessie was dus al gisteren. Sportbroek aan en naar het revalisatiekot, mijn tweede thuis voor de komende drie, vier maanden. Ik heb meer dan twee uur lang het hele parcours doorlopen, met telkens afwisselend een opwarmingsoefening, een toestel, cooling down en een grondoefening. Over een paar weken zal ik die routine wel uit mijn hoofd kennen en kan ik mijn eigen tempo volgen, behalve bij de toestellen, want die moeten correct afgesteld worden. Er loopt een gevarieerd publiek rond: begonnen met vooral oudere mensen en wat meer mannen en tegen dat ik gedaan had waren er enkel vrouwen van 30 à 40 jaar. En ik weet weer waarom ik nooit fitness heb willen doen. Omdat het gewoon saai is. En dat is deze revalidatie dus ook wel. Wat gaat dat over een paar weken geven? Maar elke keer dat ik denk 'duurt dat hier nog lang?', probeer ik het eindresultaat te visualiseren: voor het eerst in mijn volwassen leven ga ik tegen de zomer een bikiniklaar lijf hebben!