Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

vrijdag 30 april 2010

Nummertje twee!

Mario heeft voor een nummertje twee gezorgd! Nee, er is geen tweede kindje op komst, maar Mario heeft wel een tweede album uit. 95 bladzijden, volgestouwd met 170 zwart-witte cartoons die een selectie vormen van zijn beste actuele cartoons voor de Nederlandse krant Sp!ts van het afgelopen jaar. Zeker de moeite waard, dus!

Het is een uitgave in eigen beheer (als in: er kwam geen uitgeverij aan te pas, als in: helemaal zelf betaald, als in: steun ons en koop er eentje), te koop in strip- en dagbladhandel De Poort in Gent, de Standaard Boekhandel aan de Kouter in Gent en natuurlijk voor 10 euro (plus verzendingskosten) rechtstreeks bij ons via een mailtje naar info@aaargh.be

Om lekker zelf van te genieten of als origineel cadeau-idee!

woensdag 28 april 2010

Javier Guzman, por dios!

HoekundenuzoLOEMPzijn? De hele weg van bij ons thuis tot aan de Capitole gonsde dat zinnetje door mijn hoofd. Om 18u zou de babysit komen. Om 18u05 stelt Mario vast dat ze te laat is en om 18u07 vraagt hij of ik toch wel de juiste dag opgegeven heb. Aja, want ik ben al de hele week de dagen door elkaar aan het slaan. Zondag dacht ik dat het optreden van vanavond pas op donderdag doorging. En bij de architect vanmiddag dacht ik dat het nog maar dinsdag was. Hij had dus gelijk: ik had voor donderdag een oppasser aangevraagd. Buurvrouw Tine werd onze reddende engel. Jolien zat al in slaapkleed en had al gegeten, dus Jolien is nog bij haar en haar zoon gaan spelen en rond bedtijd is Tine mee naar ons huis verhuisd. Tine: nog eens heeeel erg bedankt!

In de Capitole wachtte ons een voorstelling van de Nederlandse comedian Javier Guzman. Por dios! was wel een heel toepasselijke uitroep. Van bij het begin vertelde hij dat er vanalles foutliep, maar dat kon nog evengoed bij de show horen. Alleen kwam die show niet op gang. Hij begon verhalen te vertellen, maar werkte ze niet af. De enkele afgewerkte, goede grappen verdronken steeds meer in het fragmentarische verhaal van zijn recente herval (anderhalve week terug aan het drinken geslagen en nu weer twee dagen nuchter) in drankgebruik en de nefaste gevolgen daarvan op zijn leven. En zijn voorstelling. En dat we gerust ons geld mochten terugvragen. En dat hij zo nerveus rondliep, en dus even wilde zitten. Het ging duidelijk écht niet. Dit was geen deel van de voorstelling meer, dit was een man die worstelde met demonen en zich eroverheen probeerde te zetten, maar die geen grip kreeg op de situatie. Na drie kwartier krampachtig proberen voelde hij een paniekaanval opkomen en heeft hij zichtbaar verslagen het podium moeten verlaten. Zijn technicus moest enkele minuten later komen melden dat het nog niet duidelijk was wat er verder zou gebeuren, maar bood de hele zaal een drankje aan. Een halfuurtje later stroomde de zaal weer vol. Guzman wilde het toch opnieuw proberen. Hij heeft het geprobeerd. Hij stond zich luidop in te prenten dat hij gewoon zijn show moest brengen om ons niet in de steek te laten, maar hij dwaalde altijd weer af. Hij heeft zijn spiekpanelen op het podium gehaald, de wekker getoond die in de coulissen opgesteld staat en een hoop leuke weetjes en persoonlijke verhalen verteld, maar hij lag te veel met zichzelf in de knoop om zijn voorbereide toneeltje te staan opvoeren. Uiteindelijk heeft hij op het podium met zijn manager gebeld om te zeggen dat hij die avond niet zoals gepland naar het hotel, maar naar een afkickkliniek wilde gaan. Bevreemdend om als publiek op zulke persoonlijke drama's te zitten kijken. De voorstelling werd toevallig net gefilmd, dus het wordt voor hem ook nog confronterend om dit achteraf zelf te bekijken. Alleszins: ik hoop dat hij zijn leven terug op de rails krijgt, dat hij kan afrekenen met zijn demonen en dat we later terug kunnen genieten van de grote comedian waar we vanavond slechts flitsen van hebben gezien!

En bij het verlaten van de zaal werd al omgeroepen dat Capitole gezien het verloop van de avond schriftelijk contact zou opnemen met alle aanwezigen.

Update: op 11/5 lag er een brief in de bus dat Javier na de voorstelling in Gent gewoon naar huis gereden is en veel gerust heeft. Sinds 1 mei treedt hij opnieuw op en hij schijnt er weer bovenop te zijn. Daarom plannen de organisatoren een nieuwe voorstelling van Por Dios in Capitole Gent op donderdag 10 juni. Wie kaarten had, kan gewoon dezelfde plaatsen behouden. Wie op de nieuwe datum niet naar de voorstelling kan komen, mag zijn kaarten met vermelding van zijn rekeningnummer terugsturen en krijgt zijn tickets terugbetaald.

dinsdag 27 april 2010

Zonnetje in huis

Het was inderdaad maar een bui, een vlaag of een fase. Al gelijk hoe je het wilt noemen. Een slechte dag die geklasseerd wordt als opgedane ervaring. De dag nadien was er geen vuiltje meer aan de lucht. We hadden opnieuw een speellustig energiebommetje in huis. Speels, gibberen, speeeeeeeleueueueueun. Er is wel één opmerkelijke verandering: plots spreekt ze met haar voornaam over zichzelf. Zo, die hobbel is ook weer genomen!

zaterdag 24 april 2010

Kuren

Ik wou er eind februari al over bloggen. Dat Jolien die altijd zo makkelijk gaat slapen plots van de ene dag op de andere dag kuren kreeg. Uitstelgedrag pur sang. Ik kleed haar om, we kijken naar 3 filmpjes van Bumba, Hopla en consorten en daarna wordt mijn "Gedaan! En nu gaan we onze tandjes poetsen" gevolgd door een gezwinde sprong uit de zetel en een vastberaden sprintje naar de badkamer. Maar eind februari veranderde dat dus plots. Plots ruimde het sprintje plaats voor "NEEEEEEEEE! SPEEEEEEEEELEUEUEUEUEUEUEUEU!" en haalde ze vanalle meer of minder creatieve trucs uit om toch maar niet te moeten tandenpoetsen, slapen, eten, naar de crèche vertrekken enzovoort. Kleren aan- en uittrekken verliep plots ook steevast terwijl ze koppig voortspeelde en jammerend protesteerde. Maar ze stak wel de nodige armen en benen uit, dus ik vond dat geen onoverkomelijk probleem. Het bescheiden bedritueel werd op haar initiatief met verschillende nieuwe elementen uitgebreid en als ze dan in bed lag, maakte ze zich echt boos dat ze moest gaan slapen (dat zei ze natuurlijk niet met zoveel woorden, maar dat ze boos was, dat was wel duidelijk!). Eén keer werd al haar ge-uitstel mij écht te veel en heb ik haar in de badkamer gewoon opgepakt en zonder veel verder bedritueel in haar bed gestopt, maar voor de rest geraakte ze ondanks haar dwarse gedrag ook gewassen, gekleed, gevoed en in de crèche, dus we hebben ons gewoon vermand en voorgehouden dat dit maar een fase was die wel weer voorbij zou gaan. Peuterpuberteit. Ik ben twee en ik zeg nee. Terrible two. Mooie namen allemaal. En natuurlijk hing ze het vooral bij ons uit, en was ze het voorbeeldige zonnetje in huis als er andere mensen in de buurt waren. U kent dat ongetwijfeld wel. En anders is de kans bestaande dat u er nog wel eens kennis mee maakt. Het goede nieuws is dat die bui inderdaad is overgegaan. Dat we haar bedtijd terug verlaat hebben zal er een grote rol in hebben gespeeld, maar na een week of 2, 3 namen de NEEEEEEEEEEEEE's af, geraakten de kleren weer makkelijker aan en krreg ze weer interesse voor de inhoud van haar bord.

Tot nu dus. Ik heb alweer een paar dagen het gevoel dat kleren aan- en uitdoen minder vlot gaat en dat ook de leuke voorstellen op onverwacht protest botsen. En dan hoop ik dat we vandaag de climax bereikt hebben, want ik kon verdorie niet veel goed doen voor madam. Het was na 3 weken eindelijk weer zwemles, maar ik vind dat ik een medaille verdien voor de decibels die ik na afloop mét behoud van mijn zelfbeheersing in het kleedhokje heb moeten trotseren. Ik heb haar voor het eerst ook niet deftig in bed kunnen leggen. Gisteren zijn vrienden met hun dochtertje blijven slapen en hebben we Jolien dus in het reisbedje op onze kamer gelegd. Maar dat bed was nog niet opgevouwen geraakt en toen ik haar vanavond in bed wilde stoppen was het groot protest omdat ze opnieuw in dat reisbedje wilde (terwijl ik er gisteren net voor had gezorgd dat ze niet zou zien dat er een ander kindje in haar bed zou liggen omdat ik verwachtte dat ze daar net van over haar toeren zou raken). Ik heb het bedritueel zonder problemen doorlopen, maar toen ze in haar bed moest gaan liggen, ging haar sirene af en kon ik niet meer tot haar doordringen. Ze wilde maar niet bedaren: niet toen ik haar muziekje opzette, niet toen ik haar haar vaste slaapgenoten Peppa en Tutje gaf, niet toen ik vertelde wat we vandaag allemaal gedaan hadden en morgen zouden doen, niet toen ik haar wilde instoppen en daarbij naar gewoonte verstoppertje en kiekeboe wilde spelen. En toen ze mij boos wegduwde toen ik haar een zoen en een knuffel probeerde te geven, heb ik het opgegeven en ben ik gewoon naar buiten gegaan. Ze heeft nog bijna 20 minuten boos liggen wenen en roepen (Ooit als eens getimed hoe lang uw kind effectief weent? Ik wel, en 20 volle minuten echt wenen is écht wel láng!). Als Mario thuis was geweest, was die haar nog wel eens gaan troosten. Maar nu hij er niet was, leek het mij geen goed idee om terug binnen te gaan zolang ze nog boos lag te wenen. Ik hoop dus dat ze mij dat morgen vergeven heeft en dat deze bui snel overwaait!

donderdag 15 april 2010

Gehavend

Ik voel mij een beetje ellendig. Mario is de hele avond weg voor een optreden, dus om Jolien eens extra te verwennen met aandacht, buitenlucht en samen leuke dingen doen ben ik haar te voet, met de koets (buggy, voor wie hier enkel een span met paarden onder verstaat) gaan halen. Het plan was: samen te voet en in de buggy naar huis met tussenstops om haar te laten fietsen en samen een ijsje te eten op een plein in het centrum. In het heengaan had ik de paardenmolen op de Vrijdagmarkt zien staan, dus een ritje of twee daarop leek mij ook een leuke verwennerij.

Mijn plan werkte aardig, tot in de Langemunt. "Lope lope", maar een van haar huppels haperde en zoals kleine kindjes wel vaker doen struikelde ze. Knieën op de grond, buik, handjes. Tot daar geen enkel probleem. Maar toen haar gezicht alsnog ook de grond raakte, hoorde ik dat het mis ging. Er is een stuk van een tand gebroken. Ik heb de brokjes en splinters zelf van haar lippen geveegd.

Op zich is het niet erg. Ze weende, maar na een minuutje was het al voorbij (de etalage van de nabijgelegen speelgoedwinkel zorgde voor voldoende afleiding),dus pijn heeft ze er niet van. Haar lip staat een beetje dik, maar ook dat merk je amper. Ik heb onmiddellijk onze tandarts gebeld en gevraagd of ik iets speciaals moest doen. Hij raadde mij aan om bij de apotheker 1 dosis Arnica 200 K globuline (een middel dat gegeven wordt bij alle soorten blutsen en builen) te halen en vanavond en morgenochtend telkens een halve dosis te geven. Het was 18u20. Ik ben snel op weg naar huis gegaan en ben 5 (!) gesloten apothekers gepasseerd. De 6e was onze vertrouwde apotheek en die man had zijn winkel wel al gesloten maar stond binnen nog wat zaakjes af te handelen en was zo lief om mij toch nog binnen te laten toen ik met verwilderde blik en/of smekende ogen op het raam klopte. Ik kon hem wel kussen (maar heb het wijselijk maar niet gedaan)!

En ik weet het allemaal wel: ik moet mij niet aanstellen, er kunnen je kind veel ergere dingen overkomen. En het kan zelfs geen kwaad: het zijn maar melktanden, dus over vier jaar (pfff) vallen die uit en heeft ze weer een gaaf gebit. Maar diep vanbinnen kan ik wel janken. Ik had er niets aan kunnen doen, maar voel mij toch wat schuldig. En stiekem denkt mijn dramatische kant: ons mooie, schattige kindje is gehavend. Haar schattige uit elkaar staande konijnentandjes zijn weg en in de plaats heeft ze nu een kwajongengebit waar een stuk uit gevallen is. Nog vier jaar een scheve, scherpe rand. Een gebarsten glimlach.

Ik zal vandaag niet licht vergeten. Ik tel de dagen af tot de tandenfee komt.

dinsdag 13 april 2010

Jolien is 2!

Jolien wordt 2 vandaag! Van een hulpeloze refluxbaby uitgegroeid tot een flinke kleine meid, een taterwater en een echt energiebommetje. Heerlijk!

Ik had al enkele aanvullende paragrafen geschreven, maar mijn tekst was niet afgeraakt en nu zijn we alweer twee dagen later. Ze verjaart dus op 13 april en is inmiddels al uitbundig gevierd...

Ik heb de avond voor haar verjaardag tussen middernacht en 1 uur (computermiserie - kom ik later wel eens op terug) nog een kroon zitten knutselen. Ze heeft zulke dingen niet graag op haar hoofd, maar ik heb er toch een mooie foto van kunnen maken:



Bij mijn schoonouders is ze vorig weekend al rotverwend met een glijbaan ("ijblaa!" - is ze stekezot van!) en een springkasteel (daar zat nog een stuk achterstallig paascadeau bij), wat al snel werd gecombineerd tot een glijbaan-die-in-een-springkasteel-annex-ballenbad-uitmondt:







Ons cadeautje was de klassieke kassa van Fisher Price. Drie van Joliens favoriete speelgoedjes in één: centjes ("senneu!"), spulletjes in iets steken en - natuurlijk - glijbaan (waar de muntstukken langs de zijkant weer uit de kassa rollen). Een schot in de roos!

donderdag 8 april 2010

Fotootjes van Quinten

Het werd hoog tijd dat ik eens een fotootje van Quinten publiceer!

De hele familie:


Op bezoek in het ziekenhuis met Jolien, die de baby wel fascinerend vond, maar toen hij twee minuten in mijn armen lag was de lol eraf en sloeg de jaloezie toch wat toe:


Zijn eerste paaseitjes:


En gewoon heerlijk duttend:

Paaseitjes rapen bij meme en pepe

"Sjoklat"! Ze kende het al goed, maar na dit Paasweekend kent ze het nog beter!











vrijdag 2 april 2010

Recensie 123 Comedy Award

Het resultaat is dus bekend: de dwerg (William Boeva) wint, de Turk (Erhan Demirci) genoot de voorkeur van de jury maar eindigt op een eervolle tweede plaats. Voor wie er niet bij kon zijn: Op De Standaard Online staat een zeer treffend verslag van de avond...



" De vakjury koos voor een goed geïntegreerde Turk, het publiek voor een brutale dwerg. En dat mag ook met zoveel woorden gezegd worden.

De spoeling wordt stilaan wel erg dun. Drie van de vier kandidaten voor de ze 123 Comedy Cup toerden eerder dit jaar al onder de vlag van 'Get up stand up'. Geen van hen staat al langer dan een jaar op het podium. En dit was dan al een selectie uit enkele tientallen inzendingen. We moeten er dus van uitgaan dat de comedians die het niet haalden nog minder grappig waren dan Wilfried Van der Elst, van beroep dierenoppasser in de zoo. In die hoedanigheid probeert hij het nu ook als komiek, in zijn werkkledij. Wilfried is zonder twijfel een sympathieke gast (van middelbare leeftijd) maar zijn moppen hebben een baard tot op de grond en zijn verhaaltjes horen eerder thuis in het café of de bedrijfskantine. De man leek ook bloednerveus, praatte veel te snel en binnensmonds. En toch hebben wij hem de afgelopen maanden twee keer aan het werk gezien in een theater, op evenementen die pretenderen nieuw talent aan de oppervlakte te brengen.

Het Gentse duo Bezoek uit de Ruimte bracht onvervalst cabaret, een perfect voorbereide tekst met twee fijne liedjes en een hilarisch dansje. Een beetje studentikoos misschien maar tien minuten is te kort om een volwaardig oordeel te vellen over dit soort theater. Daarvoor zouden de deelnemers minstens twintig minuten moeten krijgen in plaats van de schamele tien die hen nu toebedeeld werden.

Erhan Demirci was ons al in positieve zin opgevallen in 'Get up stand up'. Zijn integratieverhaal doet denken aan dat van de Nederlandse succeskomiek Najib Amhali, met dat verschil dat Erhan zich in Brussel ook een echte Vlaming voelt. Goede hoofddoekgrap en mooie omdraaiing van het het 'Ik ben gaan racist maar...' thema. Van deze man gaan we nog horen. De vakjury van 123 Comedy Cup riep Erhan Demirci in Antwerpen uit tot winnaar.

Maar de stemmen van het publiek (goed idee) gaven de doorslag. William Boeva was zenuwachtig en had minder vertrouwen dan in 'Get up stand up' maar wist toch als enige de zaal in te pakken. Met humor die vooral zijn eigen levenssituatie als dwerg betrof. Boeva was de verdiende winnaar van deze vierde editie maar blijft voorlopig wel een one trick pony.

De minderheden hebben in elk geval de comedy ontdekt, en dat is op zich een prima zaak. Nu nog de juiste balans vinden tussen zelfspot en het counteren van vooroordelen.

Maar de nieuwe generatie zal het niet gemakkelijk hebben om nog een plaatsje onder de zon te vinden. Het zeer entertainende MC-werk van David Galle (winnaar van de Comedy Casino Cup 2009) en de voorstelling van Bert Gabriëls na de pauze verhielden zich tot de wedstrijd als de Jupiler League tot het bedrijfsvoetbal. De tv-bekendheid (Zonde van de zendtijd) heeft Gabriëls zichtbaar meer zelfvertrouwen gegeven, en ook zijn materiaal hakte er stevig in. Beste show die we dit jaar al gezien hebben."