Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

zaterdag 24 april 2010

Kuren

Ik wou er eind februari al over bloggen. Dat Jolien die altijd zo makkelijk gaat slapen plots van de ene dag op de andere dag kuren kreeg. Uitstelgedrag pur sang. Ik kleed haar om, we kijken naar 3 filmpjes van Bumba, Hopla en consorten en daarna wordt mijn "Gedaan! En nu gaan we onze tandjes poetsen" gevolgd door een gezwinde sprong uit de zetel en een vastberaden sprintje naar de badkamer. Maar eind februari veranderde dat dus plots. Plots ruimde het sprintje plaats voor "NEEEEEEEEE! SPEEEEEEEEELEUEUEUEUEUEUEUEU!" en haalde ze vanalle meer of minder creatieve trucs uit om toch maar niet te moeten tandenpoetsen, slapen, eten, naar de crèche vertrekken enzovoort. Kleren aan- en uittrekken verliep plots ook steevast terwijl ze koppig voortspeelde en jammerend protesteerde. Maar ze stak wel de nodige armen en benen uit, dus ik vond dat geen onoverkomelijk probleem. Het bescheiden bedritueel werd op haar initiatief met verschillende nieuwe elementen uitgebreid en als ze dan in bed lag, maakte ze zich echt boos dat ze moest gaan slapen (dat zei ze natuurlijk niet met zoveel woorden, maar dat ze boos was, dat was wel duidelijk!). Eén keer werd al haar ge-uitstel mij écht te veel en heb ik haar in de badkamer gewoon opgepakt en zonder veel verder bedritueel in haar bed gestopt, maar voor de rest geraakte ze ondanks haar dwarse gedrag ook gewassen, gekleed, gevoed en in de crèche, dus we hebben ons gewoon vermand en voorgehouden dat dit maar een fase was die wel weer voorbij zou gaan. Peuterpuberteit. Ik ben twee en ik zeg nee. Terrible two. Mooie namen allemaal. En natuurlijk hing ze het vooral bij ons uit, en was ze het voorbeeldige zonnetje in huis als er andere mensen in de buurt waren. U kent dat ongetwijfeld wel. En anders is de kans bestaande dat u er nog wel eens kennis mee maakt. Het goede nieuws is dat die bui inderdaad is overgegaan. Dat we haar bedtijd terug verlaat hebben zal er een grote rol in hebben gespeeld, maar na een week of 2, 3 namen de NEEEEEEEEEEEEE's af, geraakten de kleren weer makkelijker aan en krreg ze weer interesse voor de inhoud van haar bord.

Tot nu dus. Ik heb alweer een paar dagen het gevoel dat kleren aan- en uitdoen minder vlot gaat en dat ook de leuke voorstellen op onverwacht protest botsen. En dan hoop ik dat we vandaag de climax bereikt hebben, want ik kon verdorie niet veel goed doen voor madam. Het was na 3 weken eindelijk weer zwemles, maar ik vind dat ik een medaille verdien voor de decibels die ik na afloop mét behoud van mijn zelfbeheersing in het kleedhokje heb moeten trotseren. Ik heb haar voor het eerst ook niet deftig in bed kunnen leggen. Gisteren zijn vrienden met hun dochtertje blijven slapen en hebben we Jolien dus in het reisbedje op onze kamer gelegd. Maar dat bed was nog niet opgevouwen geraakt en toen ik haar vanavond in bed wilde stoppen was het groot protest omdat ze opnieuw in dat reisbedje wilde (terwijl ik er gisteren net voor had gezorgd dat ze niet zou zien dat er een ander kindje in haar bed zou liggen omdat ik verwachtte dat ze daar net van over haar toeren zou raken). Ik heb het bedritueel zonder problemen doorlopen, maar toen ze in haar bed moest gaan liggen, ging haar sirene af en kon ik niet meer tot haar doordringen. Ze wilde maar niet bedaren: niet toen ik haar muziekje opzette, niet toen ik haar haar vaste slaapgenoten Peppa en Tutje gaf, niet toen ik vertelde wat we vandaag allemaal gedaan hadden en morgen zouden doen, niet toen ik haar wilde instoppen en daarbij naar gewoonte verstoppertje en kiekeboe wilde spelen. En toen ze mij boos wegduwde toen ik haar een zoen en een knuffel probeerde te geven, heb ik het opgegeven en ben ik gewoon naar buiten gegaan. Ze heeft nog bijna 20 minuten boos liggen wenen en roepen (Ooit als eens getimed hoe lang uw kind effectief weent? Ik wel, en 20 volle minuten echt wenen is écht wel láng!). Als Mario thuis was geweest, was die haar nog wel eens gaan troosten. Maar nu hij er niet was, leek het mij geen goed idee om terug binnen te gaan zolang ze nog boos lag te wenen. Ik hoop dus dat ze mij dat morgen vergeven heeft en dat deze bui snel overwaait!

2 opmerkingen:

Lies zei

Pfieuw, dat lijkt me niet eenvoudig. Uw arme moederhart. En allee, ik heb nog een jaar of twee voor ik dat ook aan mijne rekker heb :-) Ik zal Beebie dan bij u komen droppen, gij hebt daar nu toch al ervaring mee :-P

Himiko zei

Hahaha... zo niet geestig op het moment zelf, maar toch zo grappig na de feiten. En zo herkenbaar. En ja, ik heb het gebrul en getier (want dat is het veel meer dan wenen) getimed en wij komen met gemak aan anderhalf uur, voor 1 kind dus .... met nauwelijks pauzes om te ademen. Enkel al daarnaar luisteren put een mens uit.

Die toestanden komen en gaan en bereiken vaak ongekende hoogten als het kind in kwestie al te moe is. Maar het betert... en dan komen er andere toestanden voor in de plaats. Zo niet geestig... en toch ook weer wel. :)