Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

dinsdag 26 juni 2012

Jolien fietst!

Toen ik Jolien gisteren op school ging halen, was ze boos dat ik er al was, want ze wou nog op de fiets van Esmee. En toen gebeurde er dit:

 


En dat terwijl wij haar nog nooit op twee wielen hebben leren rijden omdat een van de pedalen van haar fiets door te trappen zichzelf uitvijst (vreemde zaak, ik moet er al eeuwen eens mee naar de fietsenmaker geraken). Mijn moederhart bloedt dus stiekem een beetje dat ze zomaar zonder ons heeft leren fietsen, maar ik gloei tegelijk natuurlijk ook van trots en geef onszelf toch een beetje krediet door de vele kilometers met haar loopfiets... En natuurlijk ook hoera voor onze school, waar ze zelf fietsen op de speelplaats hebben en onze stadsjongenen de ruimte krijgen om te leren rondbollen!

woensdag 13 juni 2012

Lena 1 jaar!

Mijn lieve, kleine Lena is één jaar! En wat een prachtig jaar was het! We hadden ons helemaal schrap gezet voor de komst van een tweede kind en alle stress die we daarbij verwachtten, maar dat bleek helemaal niet nodig. Lena is (was) een zalig baby'tje dat zich prima alleen weet te amuseren en gewoon helemaal opbloeit als je haar dan aandacht geeft. Meest gehoorde commentaren zijn "amaai, zo'n kleintje", "Amaai, zo'n grote blauwe ogen" en "Amaai ge hoort die echt niet"! Nu ze vlot aan twee vingers meestapt, laat ze zich wat meer gelden omdat ze zo graag wil dat je haar laat stappen en is ze soms gefrusteerd als je weggaat en ze het gevoel heeft dat ze niet mee kan. Maar dat rustige basiskarakter maakt haar toch tot een heerlijk en makkelijk kind. De natuur heeft veel goedgemaakt! ;-)



maandag 4 juni 2012

Zwitserland in het kleinemeisjesbrein

Gisteren was ik met Jolien en Lena onderweg naar het tweede verjaardagsfeestje van mijn heerlijke metekindje Fien. In de Kennedytunnel had Jolien nog hartelijk gelachen om het feit dat zij en Lena door het licht in de tunnel helemaal oranje zagen. In de Craeybeckxtunnel vroeg ze plots: "Mama, was dat hier dat ongeluk met die bus? Waarbij die kindjes verstorven waren?" Het is al van 14 maart geleden, maar het is iets wat echt indruk op haar heeft gemaakt. Net als het verhaal van "de boot die omgevallen is", wat ook nog af en toe terug bovenkomt.

Ik legde haar dus uit dat dat niet hier is gebeurd, maar in een ander land, Zwitserland. "Zijn wij daar al geweest, mama?" Ja, heel eventjes toen jij nog heel klein was, op weg naar onze vakantie in Italië. En ik had eigenlijk zitten kijken om deze zomer misschien eens naar Zwitserland met vakantie te gaan. - Haar reactie had ik echt niet voorzien. "Neeee, ik wil niet, ik ben BANG!" Onmiddellijk huilen, oprechte angst. In de daaropvolgende minuten heb ik haar voor alle mogelijke elementen proberen gerust te stellen. Dat ze niet bang moet zijn om met ons naar Zwitserland te gaan. "Maar die kindjes waren met de juf op reis". Dat ze niet bang moet zijn om met de juf op reis te gaan. Of met de bus. Naar het buitenland, de zwemles of (zoals eind deze maand het geval zal zijn) naar de zee.

En zo merk je pas goed wat er allemaal in dat kleine hoofdje sluimert. Ik hoop dat ik haar heb kunnen geruststellen, maar het heeft mij toch echt geraakt. Natuurlijk wil je je kind het liefst in een veilige bubbel laten opgroeien, en dit verlies van onschuld, de confrontatie met de harde werkelijkheid is ergens heel moeilijk om als ouder waar te nemen. Maar anderzijds weet je dat het je kind sterkt als je haar vanuit een veilige omkadering en in de juiste dosissen met die harde werkelijkheid leert omgaan. En zo zegt dit soort verhalen veel meer over 'groot worden' dan centimeters of kledingmaten.


(Dit is de tekening die Mario na het busongeval maakte - nog altijd een sterk beeld, vind ik)