Lena's tweede stoere ziekenhuisverhaal

Voor alles is er een eerste keer en zo hebben Lena en ik er net onze eerste ambulancerit op zitten...

Vanmiddag belde de school dat Lena ziek en koortsig was. Ze lag onder een dekentje in de leraarskamer en ik ben haar direct gaan halen. Ze had een erg onrustige nacht gehad en was 's morgens niet hongerig, maar verder wel energiek, alleen wat lichtgeraakt. Het telefoontje kwam dus niet helemaal onverwacht.

Thuis had ze zin in een slok appelsiensap, en hoewel ze het ontkende, was ze zichtbaar moe, dus ik heb haar naar bed gebracht. Eigenlijk is koorts bestrijden simpel: kleren uit zodat de warmte weg kan, koortswerend middel erin en dan alles lekker uit het systeem slapen.

Kleren uitdoen vond ze geen prettig idee, maar het was mij toch grotendeels gelukt. De nieuwe fles Nurofen die Mario pas had gekocht stond nog beneden en toen ik daarmee terug boven kwam, had Lena zich al lekker op haar zij gevleid, klaar om te slapen. Na wat onderhandelen wilde ze het medicijn enkel liggend drinken, maar dat vond ik beter dan niet. De eerste slokjes gingen vlot, maar na een tijdje merkte ik dat ze geen sterke slikbeweging meer maakte. Ze ademde oppervlakkig en leek ook al echt in slaap te vallen. In mijn hoofd sprongen verhalen op van baby's die tijdens hun slaap in fruitpap of ander eten stikken, dus ik besliste om haar niet te laten indommelen en even rechtop te zetten zodat de siroop kon zakken. Toen ik haar recht trok, reageerde ze helemaal niet. Haar ogen waren achter het dunne spleetje helemaal weggedraaid, ze zag lijkbleek, reageerde niet op haar naam en de dingen die ik tegen haar zei en zakte slap weg als ik haar verzette. Haar hand bengelde los aan haar pols. Toen ik enkele tellen later het idee had dat haar lippen donkerder begonnen te kleuren, ging het niet meer om koorts bestrijden, maar om mogelijke verstikking en dan heb ik Mario geroepen en gevraagd om 112 te bellen. Ze ademde nog, maar als ze zou beginnen stikken, hadden we geen tijd te verliezen en moest ik er een dokter bij hebben.

Mario gaf ons adres door, beschreef de situatie, vroeg om een ambulance en beantwoordde de vragen van de centrale. Ik bleef ondertussen proberen om Lena wakker te krijgen, en plots reageerde ze weer. Totaal versuft, en telkens opnieuw afglijdend, dus ik ben op haar blijven inpraten om haar bij mij te houden.

Sindsdien is de situatie eigenlijk altijd onder controle gebleven. We moesten bij Lena echt alle kleren uitdoen en lauwe washandjes in haar lies leggen. Mario heeft wat spullen ingepakt en toen de ambulanciers arriveerden, maten ze 39°C bij Lena. In het ziekenhuis was dat zelfs 39,7.

Bovenop mijn Nurofen heeft ze nog Perdolan gekregen en een dutje gedaan en inmiddels zaagt ze al om spelletjes op de gsm, heeft ze haar polsbandje koppig uitgewriemeld en is ze uit haar bed geklauterd om op verkenning te gaan in de badkamer. De pijnstillers doen hun werk. :-)
We moeten wel nog een nachtje blijven ter observatie en voor wat verdere onderzoeken. Uit haar bloed blijken infectiewaarden, dus ze willen onderzoeken of het gewoon de griep is, of misschien toch nog iets anders.

Update: uit de bloedwaarden blijkt al zeker een bacteriële infectie, dus wordt straks een longfoto gemaakt om longontsteking uit te sluiten en starten ze met antibiotica. Maar er kan tegelijk ook nog altijd een virale infectie zijn, zoals de griep.

posted from Bloggeroid

Lena het pokkenkind

Laten we eens trendsettend doen, moet Lena gedacht hebben. En ze kreeg de windpokken nog voor het seizoen goed en wel afgetrapt is.

Jolien heeft de windpokken drie jaar geleden doorgemaakt tijdens een vakantie in Frankrijk, dus trok ik hier nog maar eens naar de dokter en de apotheek. Daar kreeg ik de tip mee dat de blaasjes makkelijk met de uitdrogende zalf aan te stippen zijn met een wattenstaafje. Deze foto dateert van gisterenochtend. Toen ik gisterenavond haar kleren uittrok waren de blaasjes alweer serieus toegenomen in zowel aantal als volume. Bij Jolien kon ik de blaasjes nog min of meer tellen, bij Lena is daar geen beginnen aan. Ik zat daar schoon met mijn wattenstaafje - alsof ik met een dartspijltje ten oorlog trok. Het is snel aan de kant gezwierd en ingeruild voor een ontschminkschijfje, mijn nieuwe beste vriend voor de volgende dagen! Klein meevallertje: ze heeft nog niet al te veel last van jeuk. Houden zo!

Gelukkig heb ik nog een gezonde geest!

"Ge weet toch dat sport niet gezond is?" Ik kan het grapje weer voor een tijdje alleen maar gelijk geven. Mijn linkerenkel, mijn rechteroog en mijn onderrug kunnen er al van meespreken, en gisteren heb ik tijdens het squashen een krakske gekregen in mijn rechterknie. Ik weet niet eens meer welke beweging ik precies maakte - ik vermoed niet eens iets spectaculairs. En ik heb de rest van de avond niet eens overdreven veel last gehad. Het ijs dat ik erop heb gelegd, was meer vanuit het principe "baat het niet, dan schaadt het niet". En ik ben nog probleemloos naar huis gefietst, alleen de eerste pedaaltrap rechtopstaand op mijn rechterbeen deed pijn.

Zelfs vanmorgen, na een nacht slapen en met afgekoelde spieren vond ik het precies nog wel meevallen. Mijn been strekken lukte niet, nee. En normaal stappen ook niet echt. Maar erg gezwollen stond hij ook niet. (Dat kan ik nu ook al niet meer zeggen).

Ik ben toch maar naar de dokter gegaan, kwestie van met de clubverzekering in orde te zijn als het toch niet vlot zou genezen. Hij wist in geen tijd het punt te vinden waarop hij moest drukken om mij een onweerstaanbare drang te bezorgen om hem te slaan. De meniscus. Knie voldoende laten rusten, zoveel mogelijk ijs op leggen, ontstekingsremmers nemen en afwachten wat het zegt en hoe het geneest. Binnen één of twee weken zal de ernst zichzelf wel uitwijzen. Als de zwelling aanhoudt, zitten er mogelijk losse fragmenten in mijn knie, die ze dan operatief moeten verwijderen. En dat 'operatief', dat hoor ik niet graag. Dat van die eventuele losse fragmenten kan ik natuurlijk niet beïnvloeden, maar in al de rest ga ik nu toch eventjes heel voorbeeldig zijn. Bij mijn hernia heb ik de statistieken al eens weten te verslaan, ik ben vast van plan om dat hierin ook weer te doen (al ken ik de statistieken niet eens).

En zo zit ik nu al een hele dag met een koelelement van de frigobox (mijn versie van het coldpack) tussen mijn knieën geklemd (zoveel mogelijk mikken naar dat ene punt ter grootte van een macaroni) en pikkel ik op steeds minder elegante wijze door het huis. Geen enkele zithouding is echt comfortabel te noemen. Na het zitten terug gaan rechtstaan is een marteling. En bij het idee dat ik een trap af moet, breekt het koude zweet mij uit. Maar fietsen zou wel goed zijn, als mijn zadel maar hoog genoeg staat. Als je mij de komende dagen dus op een belachelijk hoge fiets voorbij ziet rijden: het is allemaal voor de goede zaak! Die statistieken moeten eraan!

Allergievrij lichtgewicht

Het begon met een hoestje in november. Hoestsiroop bracht geen soelaas, dus werd de aërosol ingevoerd. Lena werd gemeten en gewogen en ietwat te licht bevonden. De medicijnen raakten op en de hoest kwam terug, dus keerden wij weer naar mevrouw de kinderarts. Meten, wegen, opnieuw te licht, maar ze zat nog op de curves, dus zorgwekkend was het niet. Wij aërosolden verder en toen alle symptomen overtuigend verdwenen waren, werd het aërosollen gestaakt. Waarop binnen de 24 uur alweer rochels optraden en haar ademhaling begon te piepen. Dus mocht mevrouw doktoor opnieuw medicijnen voorschrijven, meten en wegen, en deze keer namen de curves afstand van Lena's lengte en gewicht en werd een calorierijk dieet voorgeschreven. De medicijnen raakten op en als we even met aërosollen stopten, keerden de slijmen en hoest bliksemsnel weer, dus verblijdden we de dokter twee weken geleden opnieuw met een bezoekje.

6,150 gram
64 cm

+150 gram op een maand, dat was beter dan de +100 gram van de vorige maand. Maar de curves stegen sneller dan de +150 gram waar Lena op afklokte. En dat ook haar groei leek te stagneren vond de kinderarts deze keer toch zorgwekkender. Zeker als je rekening houdt met alles wat ze op een dag eet: fles van 180 cc + 6 schepjes poeder, +/- 125 gram groentenpuree (vaak wat minder, patatten zijn niet haar favoriet) met een fles erachter waarvan ze 100 à 150 cc opdrinkt, 2 potjes van 100 gram fruitpap met een fles van 180 cc erachter die ze soms zelfs helemaal uitdrinkt, een fles van 180 cc + 6 schepjes poeder (gewoonlijk helemaal op), en voor het slapengaan nog een flesje van ongeveer 120 cc met 4 schepjes poeder.

Ze eet dus voldoende, maar schijnt er weinig profijt uit te halen. Om geen enkele denkpiste uit te sluiten, besliste de kinderarts daarom om een bloedonderzoek uit te voeren naar voedingsallergieën. Er werden twee tubes bloed uit haar kleine lijfje gekneed en we moesten uit voorzorg op sojamelk overschakelen. De kinderarts is nu onverwacht afwezig tot en met 27/2, maar een collega wist alvast door te geven dat er geen allergieën vastgesteld zijn. Dat weten we dan ook weer. Oef!

En nu heeft het schaap van al dat aërosollen spruw opgelopen en mocht ik er dus weer mee naar een dokter draven. Vervangende huisarts deze keer (want de onze is tijdens de krokusvakantie blijkbaar met congé). Op zijn aanraden laten we nu de Ventolin uit de aërosolcocktail van Ventolin, Atrovent en Pulmicort.

En zo hebben we een klein kindje dat veel eet, maar om onverklaarbare reden knuffelig klein blijft (behalve dan dat ze misschien wel een rustig karaktertje heeft, maar wel alles wil zien en volgen, overal bij wil zijn en haar fysieke vaardigheden aan ijltempo ontwikkelt - allemaal dingen waar je lekker veel calorieën mee verbrandt), en niet hoest zolang we haar een keer of twee per dag stomen. En gelukkig blijft zij daar altijd even vrolijk en onverstoorbaar onder. Alleen met dat bloed prikken kon ze niet echt lachen!

Nivea Baby Pure & Natural via The Insiders

Drie maand en al last van pellekes in haar haar, begot. En rode strepen in haar oksels en knieholtes. En gezwollen uitslag op armen en benen als het dan eindelijk eens warm weer is. Ze heeft met andere woorden een gevoelig velletje en een extra lik zalf of lotion is meer dan welkom.

Dat maakt ons dus tot de ideale proefpersonen voor het nieuwe assortiment Pure and Natural verzorgingsproducten van Nivea. Dat vonden ze bij The Insiders ook en dus kreeg ik zomaar een doos met een fles badolie en een hele pot SOS-crème, een kommetje, een babylepel en maar liefst 15 staaltjes-met-een-kortingsbon-van-1-euro-en-een-fotoshoot-bij-Portrait-Studio's.




Ik kan kort zijn: Nivea staat voor kwaliteit en dat is ook hier het geval. De badolie vind ik moeilijk te beoordelen. Hij doet zijn werk even goed als de andere badoliën voor gevoelige vellekes waar ik al staaltjes van heb mogen proberen. Zijn lekkere geurtje verdient wel een aparte vermelding. Over de SOS-crème ben ik wel uitgesproken enthousiast: waar de bodylotion van Galenco haar rode uitslag wel minder ruw, maar zo mogelijk nog roder maakt, kalmeert de SOS-crème van Nivea wel degelijk haar huid. Tikje aan de vette kant, maar een op-en-top hydraterend product. En ook weer een lekker geurtje.

En nu is het aan u: ik heb nog enkele staaltjes hydraterende lotion om uit te delen. Wie een wil, geeft een gil!

Published with Blogger-droid v1.7.4

Alles in orde!

"Niks dan goed nieuws". De dokter kon mij niet beter begroeten. De meer nauwkeurige hartmonitoring leverde geen afwijkende resultaten op. Ja, haar hartslag zakt wel eens diep, maar bij de eerste meting was dat blijkbaar in 90% van de gevallen zo, en bij deze meting was dat niet vaker dan gemiddeld. Zorgen om niets, dus. Ze mag gewoon zo mee naar huis.

En als je de kinderarts op de gang tegen de verpleegster iets hoort zeggen over "Lenaatje", dan word je toch helemaal warm vanbinnen, zeker!

Published with Blogger-droid v1.7.4

Wiegedoodtest, deel 2: en we gaan nog nie naar huis...!

Ik was ook niet onverdeeld overtuigd van dat slaaponderzoek naar het risico op wiegedood, maar het stond nu vast dus ik heb het maar laten doen. 's Nachts had een verpleegster al vermeld dat Lena's hartslag soms wel heel laag zakt als ze diep slaapt. Na een veelvuldig onderbroken nacht (binnensluipende verpleegster om het uur, krakende lakens in een vreemd bed, rechtop zittend voeden in plaats van lekker ontspannen liggend) kwam de kinderarts na analyse van alle curves en registraties tot dezelfde conclusie. Haar andere waarden, en dan vooral het zuurstofgehalte in haar bloed bleven op die momenten wel goed, dus ze komt er niet echt door in de problemen. Geen uitgesproken kans op wiegedood dus, maar als uw hart stopt met kloppen zijt ge natuurlijk evengoed dood.

Dit moest dus verder onderzocht worden. Tijdens zo'n slaaptest worden zoveel parameters tegelijk gemeten dat het gewoon aan de nauwkeurigheid van de meting kan liggen (zou niet het geval zijn volgens de nachtverpleegster uit de nieuwsflash). De kinderarts vond een cardiogram (met een antiek toestel, want de zuignappen van de nieuwe infr-frastructuur zijn te groot voor zo'n minietjes) nodig en toen ik haar hoorde praten over een hartmonitoring van 24 uur begon ik in mijn hoofd onze agenda te overlopen op zoek naar vrije dagen, want met postnatale kine, Kind & Gezin en een uitstapje met mijn moeder en Jolien volgende week slibt die al snel vol. Toen ze naar de betreffende afdeling belde "of het paste" drong het plots tot mij door: die 24 uur, die gaan nú in!

Ik zit hier dus nog altijd. Het bezoek voor vanavond afgebeld, Mario verwittigd dat hij opnieuw een nacht alleen zal moeten slapen, dat Jolien vandaag een kappersafspraak heeft en dat ze morgen de hele dag thuis is. En dat ik maar één verse onderbroek meehad (aja, logisch) en hij een nieuwe moet brengen (ook logisch).

Voor de liefhebbers: ze weegt nu 3,790 kg, meet 56 cm en heeft een kleine hoofdomtrek (de verpleegster haastte zich om te zeggen dat dat geen verband houdt met haar verstandelijke vermogens).

De verzadiging blijft goed, dus dat lijkt geen probleem. Over haar hartslag hebben ze nog niets gezegd, maar ze slaapt zo weinig overdag, en al zeker niet diep, dat ik vermoed dat ze er nog geen zicht op hebben.

Nieuwsflash: net een praatje gemaakt met de nachtverpleegster. Ze heeft "nog nooit in haar carrière" (geen idee hoe lang ze hier werkt, maar ze is toch geen 20 meer) zo'n lage polsslag bij een baby geregistreerd. Ze zakken wel eens tot 80-85, maar tot in de 70, dat heeft ze nog nooit gezien, dus ze is even benieuwd als ik).

En verder leerde ik dat als ze zeggen "die test loopt van acht tot acht", dat ge dan verondersteld wordt om tegen zes uur al ter plaatse te zijn, of ge krijgt rond kwart voor zeven telefoon "waar blijft ge" en ge moogt uw frietjes opschrokken. En Mario heeft geleerd dat bij frontale aanrijdingen olie uit auto's kan lekken waar ge als fietser met een kleuter achterop vervaarlijk over kunt uitglijden. Het scheelde niet veel of hij mocht gewoon terugkeren, maar gelukkig kan mijn ex-voetballerke goed vallen en heeft hij verder onheil kunnen vermijden. Met ons tweetjes in het ziekenhuis, dat is al meer dan genoeg!

Slaaptest wiegedood

En weer een zielige foto: deze keer van de slaaptest voor het opsporen van risico op wiegedood. En hierna is het mijn bedoeling dat het héél lang gedaan zal zijn met nachtjes in het ziekenhuis! Update: mispoes!

Published with Blogger-droid v1.7.4

Reflux bis

We hebben officieel een tweede refluxertje in huis, al heb ik wel de indruk dat Lena er minder zwaar van heeft dan Jolien indertijd. Het medicijn kende ik nog niet: Ranitidine. Ampules met poeder die ik 2 keer per dag in wat moedermelk moet oplossen. Veel geknoei dus, maar gelukkig blijft het beperkt tot 2 keer per dag en vind ik mijn routine er al in. We zijn nu een weekje met vakantie in Frankrijk waardoor ik Lena heel vaak in de draagdoek bij mij heb en ze dus sowieso heel rustig is. Dat maakt het moeilijker om het effect te beoordelen, maar ik heb wel de indruk dat het al beterschap biedt. Ze lijkt alleszins minder pijn te hebben, al weent ze nog wel geregeld. Maar dat kan een kwestie van te lage dosis zijn. Ik leef alvast in de wetenschap dat er een diagnose is, dat het er over enkele maanden uitgroeit en dat er middelen bestaan om haar pijn te verlichten, dus dat biedt hoop.

Published with Blogger-droid v1.7.4

PH-metrie

Zoals aangekondigd spenderen Lena en ik vandaag een dag in het ziekenhuis voor een pH-metrie. zij heeft via haar neus een sonde tot in haar slokdarm, ik moet met de knoppen op het bijhorende bakje ingeven wanneer een voeding begint en eindigt, wanneer ik haar rechtop houd, wanneer ze plat ligt en wanneer ik denk dat ze pijn heeft. 24 uur lang. Nog 15 te gaan...

Published with Blogger-droid v1.7.2

d

Klagen bij de kinderarts

Mijn ogen vielen bijna uit hun kassen toen de kinderarts mij in het ziekenhuis vertelde dat je het eerste halve jaar om de maand, en vanaf zes maanden om de twee maanden op controle moet komen. Wablief? Zo vaak? Met een gezond kind? Door Jolien haar reflux was ik al snel vaste klant in straat - hoeveel is het daar? - 61 (een ziekenhuis is bijna een stad op zich, en dat nemen ze in Sint-Lucas vrij letterlijk door hun afdelingen te nummeren in straten. Route 66, maar dan in een minder idyllische setting), en de frequentie van mijn bezoeken volgde het ritme van mijn klachten. Ik had dus eerder uit beleefdheid een paar weken terug een afspraak bij de kinderarts vastgelegd, maar door het toenemende gehuil keek ik er onderhand erg naar uit om daar eens een nootje te gaan klagen.

Veel geklaagd heb ik niet. Ik werd meteen ernstig genomen. Het fysieke onderzoek leverde goedkeurend gemompel op: alles in orde, sterk kind, veel baby-acné maar daar is niets abnormaals aan, en de stapreflex verdwijnt zoals het hoort.

3,580 kg. Daarmee zit ze net onder p10 en is ze het minimum bijgekomen dat ze verwachten. Ze drinkt nog vaak, en dus kleine beetjes, en ik moet haar dus zeker aanleggen als ze erom vraagt.
54 cm.

Om krampen te voorkomen kan ik nu best zoveel mogelijk zuivel van mijn menu schrappen (ik ontbijt met muesli en heb nu een fles sojamelk gekocht. Die krijgt morgenochtend welgeteld één kans. Eentje maar!). En - ik veronderstel door onze voorgeschiedenis - om reflux uit te sluiten gaan ze woensdag een pH-metrie doen. 24 uur lang een sonde in haar slokdarm. De slokdarm is geen zure omgeving, dus als die zuur meet, komt er maagsap terug naar boven en heeft ze last van reflux. Daarnaast moet ik ook bijhouden wanneer ze huilt, zodat ze kunnen nagaan of dat verband houdt. Gezellig lijkt het me niet, maar ik ben wel blij dat de kinderarts meteen voor duidelijkheid wil zorgen. Het klinkt heel fout, maar ik zou al bijna hopen dat het gewoon milde reflux blijkt te zijn. Dan kunnen we tenminste verder. Anders moet je nog eindeloos vanalles zitten proberen dat misschien nooit resultaat oplevert. Ik weet dus niet goed wat je ons moet toewensen, maar ik breng zeker verslag uit van het resultaat!

Published with Blogger-droid v1.7.2

Pokkenvakantie

Na een hele dag zuidwaarts te hebben gereden en na een hele dag op verkenning te zijn geweest in onze tijdelijke uitvalsbasis Avignon was het niet meer te ontkennen: die stippels waren blaasjes geworden en ik kon maar beter zien of er nog een apotheker open was voor we de dag nadien geen hulp meer konden inroepen omdat het dan zondag zou zijn. De apotheker bevestigde mijn vermoeden: Jolien heeft de pokken. Windpokken of waterpokken, daar zou geen verschil tussen bestaan. Feit bleef dat we best aan de slag konden met ontsmettingsmiddel, steriele gaasjes en een huidverzorgende, uitdrogende en jeukbestrijdende zalf. Om helemaal zeker te zijn, nam ik ook maar een fles koortswerend middel mee. Want ik had al een paar horrorverhalen gehoord en gelezen over de pokken.

Het begon met een puist op haar ribben. Vreemd, en iets om in de gaten te houden, maar van één verdwaalde puist schiet ik niet in paniek. Twee dagen later was de puist opengegaan en merkte ik lichte stippels op haar armen op. Toen ging mijn alarmbel rinkelen. En terecht, zo bleek, want nog eens twee dagen later waren die stippels uitgegroeid tot blaasjes met vocht erin en stonden er alweer nieuwe stippels klaar op haar ribbenkas.

Sinds het bezoek aan de apotheker neem ik haar plichtsgetrouw twee keer per dag helemaal onder handen. Gelukkig heeft Jolien een goede weerstand (al 2 winters achtereen telkens niet meer dan een week of 3 snotneus + hoest en nog geen 2 dagen koorts) en heeft ze er verder geen last van. Ze heeft nu een 50-tal spikkels op armen, benen, buik, neus, rug en poep. De dikste blazen staan op haar rug en neus. Geen koorts, gelukkig. En ze klaagt maar heel af en toe over jeuk, en dat is dan nog meestal in haar haar. Een meevaller, want het had onze vakantie net zo goed helemaal kunnen verpesten. Het plan om eens te gaan zwemmen heb ik maar geschrapt, maar verder heeft dit pokkenverhaal gelukkig geen invloed op ons verblijf hier. Dus: prettige vakantie allemaal!

Published with Blogger-droid v1.6.8

De krak

Grote opluchting: de huisarts sluit een nieuwe hernia uit. Na een avond platliggen in de zetel en een heerlijke nacht slapen was ik vanmorgen alweer een stuk beweeglijker en was ik er zelf ook al sterker van overtuigd geraakt dat het echt wel een verschuiving in mijn bekken betreft (ik had toen enkel een soort van 'knijpend' gevoel ter hoogte van mijn staartbeen), en geen hernia - wat ook meer overeenstemt met de plaats waar ik gisterenochtend de bewuste krak voelde.

Een verwrongen heiligenbeen, daar heb ik ervaring mee. Mijn stappenplan ziet er dus als volgt uit:
- zoveel mogelijk platte rust (ik lig nu op mijn rug, met kussens onder mijn knieën en mijn laptop tegen mijn bovenbenen aan in de zetel te werken)
- volgende woensdag naar de osteopaat (of vroeger als er nog ergens een gaatje vrijkomt)
- op lange termijn moet ik van de huisarts vooral mijn gewicht onder controle houden (maar ik zit nu aan +6 kg, dus dat is echt niet overdreven)
- en bovenal geduldig blijven en proberen voldoende rust te nemen tot het echt-echt helemaal-helemaal over is!

En zo ga ik een heel legertje zorgverstrekkers in dienst hebben: de huisarts, de gyn, de osteopaat voor mijn bekken en de kinesiste waar ik momenteel bij in behandeling ben voor de bekkenpijn die ik een tijdje terug voelde. Alle reacties die ik daarop kreeg hebben mij enerzijds gerustgesteld en anderzijds echt aangezet om toch maar snel in te grijpen en van Bé kreeg ik het adres door van een echte specialiste op dat vlak. Haar diagnose: nog geen bekkeninstabiliteit, gewoon bekkenpijn en door op mijn houding te letten en wat gericht spieren te versterken kan dat waarschijnlijk opgelost worden. Ik was zelf al begonnen met erop te letten dat ik mijn benen niet meer over elkaar leg als ik aan mijn bureau zit (een miljoen keer per dag mijn voet netjes terug op de grond zetten... Het blijkt een hardnekkige gewoonte te zijn!) en daardoor was de pijn al sterk verminderd. De kine gaf hetzelfde advies: knieën niet meer dichtdoen, benen altijd uit elkaar houden. Stop being a lady. Als u mij dus onelegant over straat ziet lopen: ik kan er ook niets aan doen, het is op doktersbevel!

Kleine kwalen

Voor de tweede keer zwanger zijn, dat is ook een weerzien met een aantal soms zeer vervelende fenomenen.

Zo ben ik verschrikkelijk opgelucht dat ik eindelijk verlost lijk te zijn van de vreetbui die mij tweeënhalve week lang onophoudelijk achtervolgd heeft. Permanente, onstilbare honger - zot werd ik ervan! Pas van tafel komen, meteen iets snoepen als dessert en nog geen uur later alweer een echt hongergevoel hebben. Stiekem snoepen (gelukkig liggen de koekjes, chocolade en snoep in de living, waar Mario zit te werken, dus
veel kans om ongemerkt te snoepen heb ik niet). U constant lopen afvragen of er echt geen gezonder alternatief is voor de chocolade waar je zo naar snakt, een handvol rozijnen eten en merken dat ge daar mottig van wordt, en dan chocolade eten en merken dat dat u wel deugd doet. De 2,5 extra kilo's van die periode hebben zich gelukkig weer genormaliseerd tot 1 extra kilo en het zal u in het algemeen wel niet verbazen dat ik héél erg blij ben dat dit weer (even?) voorbij is!


De harde buiken zijn ook weer van de partij, maar het is nog minder erg dan bij Jolien in deze periode en ze doen geen pijn, dus daar heb ik het helemaal niet moeilijk mee. Ze zijn gewoon een teken dat je even wat gas terug moet nemen, dus dan laat ik mijn natte was wel nog even in de wasmachine zitten en plof ik wel een paar minuten in de zetel neer.

Minder happig ben ik op het weerzien met mijn steunkousen. Maar de voortekenen waren al een tijdje zichtbaar op mijn onderbenen en ze dienen een nobel doel (wie wil er nu spataders?!), dus ik leg mij zonder veel protest maar wel met lichte tegenzin bij mijn lot neer.

En tot slot is er nog een nieuwe kwaal, die mij sinds het bezoek aan de gynaecoloog vanmorgen toch lichtjes verontrust. Ik heb al een tijdje af en toe pijn aan de onderkant van mijn bekken. Vermoedelijk het begin van bekkeninstabiliteit. Mijn verhaal was blijkbaar nog niet echt verontrustend, want de gynaecoloog heeft mij naar huis gestuurd met de woorden "wacht nog af of het erger wordt en anders moet je maar eens bellen en een voorschrift voor de kinesist komen ophalen". Tot zover ging het goed. Maar daarna liet hij zich ontvallen dat ze vrouwen met bekkeninstabiliteit in zijlig laten bevallen. Ik wist niet eens dat dat effectief gedaan wordt. Toen mijn zus zwanger was van haar eerste kindje heb ik kort voor haar bevalling gedroomd dat ik in een kamer binnenkwam waar zij lag te bevallen - in zijlig. Ik dacht altijd dat dat maar een verzinsel van mijn brein was, tot ik zelf zwanger was en las dat dat ook kan. Maar omdat die droom geen goede afloop kende (heb ik mijn zus nooit verteld!), ben ik dus niet gerust op een bevalling in zijlig. En sowieso word ik nogal rebels bij alles wat neigt naar verplichte bevalhoudingen. Toen hij mijn onrust opmerkte, heeft de gynaecoloog het gesprek snel beëindigd met de boodschap: "ge moet u daar nu nog geen zorgen in maken. Wacht eerst af hoe het loopt en voorlopig is er nog helemaal geen sprake van zijlig of niet".

Vandaar per uitzondering eens een oproepje: wie heeft er ervaring met bekkeninstabiliteit? In welke mate? Ben je er voor je bevalling nog van afgeraakt? En heeft iemand ervaringen met bevallen in zijlig?

Kleine rotbeestjes

Jolien gaat nog maar een goeie maand naar school en we hebben al prijs: luizen. Vrijdagavond had ik haar zien krabben en heb ik haar haar doorzocht, maar niets gevonden. Zaterdag is het mij niet opgevallen dat ze jeuk had, maar zondag was ze op een moment zo belachelijk hard in haar haar aan het krabben dat ik haar toch nog maar eens bij mij gesommeerd heb. En jawel: witte eitjes en met wat extra zoekwerk had ik kort nadien ook een echt beest te pakken. Bah. En op slag krijgt iedereen natuurlijk acute jeuk!

Naar de apotheek van wacht en 's avonds gebrul doorstaan toen ik die shampoo uit haar haar moest spoelen en nadien nog eens gebrul toen de gewone shampoo en de conditioner er ook nog eens uit moesten (iemand tips voor kindjes die elke keer de buurt bijeenbrullen als je hun haar probeert uit te spoelen?). Grondige kambeurt met de luizenkam om alle eitjes en luizen uit haar haar te krijgen. En volgende week de hele procedure herhalen om die rotbeesten voorgoed te verdelgen.

Omdat noch mijn ouders noch Mario de luizen in Jolien haar haar terugvond en ik toch zeker wilde zijn, heb ik die luizenkam ook maar eens door mijn eigen haar gehaald en jawel, ik had het ook vlaggen! Mario blijft er (voorlopig?) van gespaard. Mezelf dus aan dezelfde procedure onderworpen, zonder het gebrul bij het uitspoelen van mijn haar. En nadien nog als een gek vanalles beginnen wassen op een lekker warme 60°: Jolien haar jas, muts, handschoenen, sjaal, peppa, tutdoekje, kussensloop, lakens en de handdoeken van het bad. En mijn sjaal, muts, kussensloop, de hoezen van de kussens uit de zetel waar ik op had gelegen en alles wat ook maar in de buurt van mijn of haar haar was gekomen. Ik voelde mij even Superhuisvrouw. Of zeg maar SuperLuisvrouw.

Kabouter Luis is gewoon naar school en ik heb de juf ingelicht. Ze gaat de andere kinderen ook eens onderzoeken. Of uitpluizen, zo je wil.

Tijd om te revalideren!

Bedankt voor het vele duimen! Het heeft effect gehad: ik mag beginnen revalideren! Hèhè, eindelijk weer een stap vooruit.

Ik heb eerlijk verteld over de last die ik had toen ik plots moest stoppen met alle medicatie en de behandelingen bij de kinesist. Dat ik gewone dingen zoals wandelen, fietsen en koken prima kan doen, maar dat sommige bewegingen of lang rechtop zitten nog lastig zijn. En bovenal, dat ik het onderscheid niet altijd meer kan maken tussen pijn of gewoon stram zijn.

Allemaal normaal en geen probleem, zo blijkt. Het criterium is niet dat ik volledig pijnvrij moet zijn. Het belangrijkste is dat ik ook zonder medicatie en na het uitwerken van de epidurale inspuitingen (die kunnen soms een maand lang effect hebben) geen pijnscheuten tot in mijn billen of tintelingen in mijn kuiten of voeten meer heb (wel nog aan de achterkant van mijn bekken, maar dat kan geen kwaad). De pijn die ik nu af en toe nog voel is wel oncomfortabel voor mij (ach, alles went), maar geen alarmerend symptoom voor hem.

Besluit: ik mag beginnen revalideren. Drie maanden lang, twee keer per week, telkens twee uur. Morgen is er een soort van intakegesprek en dan wordt mijn planning ook opgesteld. Zes weken na de start moet ik nog eens op controle en twee weken na afloop opnieuw.

Het kan zijn dat ik in het begin meer last zal hebben. Lijkt mij logisch, want mijn rug zal door die oefeningen veel meer belast worden dan door het zetelliggen van de afgelopen 5 (!) maanden. Maar dan is het de bedoeling dat mijn buik- en rugspieren sterker worden en ik dus minder last krijg. Op termijn moet ik volledig pijnvrij worden en op heel lange termijn is het zelfs niet uitgesloten dat ik opnieuw kan squashen.

Anderzijds moet ik zeker in het begin opletten dat ik er niet te hard invlieg en mij meteen weer overbelast. Als ik na een tijdje merk dat ik toch weer pijnscheuten krijg en dat mijn situatie te erg verslechtert, dan wordt de revalidatie stilgelegd en dringt een derde epidurale zich op. Dat zou wel heel spijtig zijn, maar alle hoop is ook dan nog niet verloren. We doorlopen dan gewoon weer de procedure epidurale - voldoende rusten - revalidatie.

Ik hoef niet te zeggen dat ik heel opgelucht was met dit nieuws. Dat ik eindelijk het gevoel heb dat ik weer vooruit geraak. Dat er misschien eindelijk een einde in zicht komt. Ik heb het alvast bescheiden gevierd. Met toastjes voor het avondeten. Die hadden we sowieso gepland omdat er een iets te klein kliekje op het menu stond, maar ze gaven de avond plots een feestelijke toets. Hoera voor mij!

Controleafspraak bij de fysiotherapeut

Gisteren stond de langverwachte controleafspraak bij de dokter van het EMG-onderzoek en de epidurale inspuitingen op het programma.

Geen EMG meer. Gewoon vertellen hoe het nu gaat, tenen lopen, hielen lopen en op tafel liggend mijn benen laten optillen, buigen en strekken terwijl ik moest aangeven of en wanneer het pijn begon te doen.

Conclusie:
Ik ben flink vooruit gegaan. Meer dan hij verwacht zou hebben gezien de ernst van mijn hernia. Maar we zijn er nog niet. Een operatie is nog altijd niet uitgesloten, maar ik ben wel van 75% kans gezakt naar 40% kans (meer dan ik nog hoopte, maar toch al onder de helft gezakt, mijn glas is halfvol!).

Over drie weken heb ik weer een afspraak. In tussentijd:
- geen kine meer (hij vertrouwt die gasten niet, die denken altijd dat ze het beter weten en willen dingen doen die ze niet mogen doen en riskeren mij zo weer in de problemen te masseren)
- geen buikspieroefeningen meer (maar daar was ik toch al mee gestopt sinds de eerste epidurale)
- geen hele dagen zitten (kan ik sowieso nog niet)
- maar wel al meer lichaamsbeweging nemen (langere wandelingen - vrijdag twee uur met Jolien gewandeld en dat gaat al prima -, fietstochtjes of zwemmen)
- nog altijd geen lasten tillen (en Jolien wordt ook als een last gezien - in deze context dan toch)

Als het beter gaat, begin ik de dag na de afspraak al met een doorgedreven revalidatieprogramma (DBC, in de volksmond ook wel rugschool genoemd, maar het gaat verder dan dat) (ik ben al ingeboekt, want je kan altijd makkelijker afzeggen dan ingeschreven geraken). Gaat het niet beter, dan wordt de DBC geannuleerd en komt er een derde epidurale in de plaats. Gaat het helemaal mis of verslechtert mij toestand aanzienlijk, dan moet ik toch geopereerd worden.

Niet helemaal positief, maar ook niet helemaal negatief. Ik heb het gevoel dat het ik het echt zelf in handen heb en ga dus voortdoen zoals ik bezig ben. Veel rusten en voorzichtig alweer wat actie ondernemen. Ik heb alleszins een doel voor ogen: als ik over drie weken weer wat beter ben, kan ik écht weer beginnen opbouwen!

De epidurale (2)

Zo, de tweede epidurale inspuiting is ook geplaatst en ik lig weer braafjes plat in de zetel om het spul goed zijn werk te laten doen. En dat het werkt, daar ben ik onderhand wel van overtuigd. De eerste dagen na zo'n inspuiting ben je strammer dan voordien, maar dit weekend kon ik mij al behoorlijk pijnvrij bewegen.

Vreemd detail: ik was bloednerveus voor deze inspuiting. De eerste keer was ik ook wel zenuwachtig omdat ik niet wist hoe de voormiddag precies zou verlopen en hoe alles in zijn werk zou gaan. Maar nu wist ik dat al, dus je zou denken dat alle zenuwen weg zouden zijn. Maar nee, het was zelfs veel erger dan vorige keer omdat (ja, ik kan er ook niks aan doen, mijn hersenen maken soms wel erg vreemde kronkels) ik bang was dat ik het mij allemaal minder erg herinnerde dan het echt was. Ze hebben daar nogal moeten lachen toen ik dat vertelde! Maar daarmee was wel alle stress meteen weg.

Volgende week vrijdag heb ik een vervolgafspraak bij de dokter. Door gewoon mijn been op te tillen en te zien hoe ver ik raakte voor ik pijn kreeg, heeft hij al eens gecheckt welke vooruitgang ik al geboekt heb en volgens hem geraak ik al veel hoger dan voordien. Hij kan geen beloftes maken, maar het ziet er wel goed uit.

En dan breekt nu de gevaarlijkste periode aan, dat voel ik duidelijk. De pijn is zo goed als weg en ik voel mij weer bijna net zo fris en fit als vroeger, maar dat ben ik natuurlijk nog niet. Dus ik ga voorzichtig moeten blijven, zorgen dat ik mijn limieten niet overschrijd en toch braaf rust nemen terwijl ik denk dat ik alweer de chachacha kan dansen. Ik heb een beetje het gevoel dat ik het récht niet meer heb om nog languit in de zetel te blijven liggen, maar ik houd mij in en dwing mezelf om nog te blijven rusten. Lig! Braaf!

De epidurale (1)

Zo, ik ben weer twee ervaringen rijker: een halvedagopname in het ziekenhuis en een epidurale inspuiting.

8u30: aanmelden, weg zoeken in een voor mij nog onbekend stuk van het Sint-Lucasziekenhuis, de Volkskliniek (opvallend veel oude patiënten, ze reserveren hun hippe nieuwe ziekenhuis precies voor de frissere generaties!), sexy slaapkleedje-met-open-achterkant aantrekken, bloeddruk laten meten, medische vragenlijst invullen en wachten. Boekje lezen. Sms'je versturen. Boekje lezen.

10u00: naar de gang gereden worden en met mijn bed in de rij gaan staan en nog snel een stressplasje doen.

Meteen ook wat antireclame gehoord voor de hospitalisatieverzekering van Ethias: volgens het verplegend personeel doen ze daar snel lastig over de terugbetaling van bepaalde consultaties en ingrepen (een patiënte in de gang had een papier volgens hen twee dagen te laat teruggestuurd, dat soort zaken).

Eerst plaatselijke verdoving (beetje pijnlijk, maar oké) en dan de inspuiting zelf. Inderdaad: echt ambetant. Hij spuit dat in verschillende beetjes, op verschillende dieptes in. Dus het duurt wel eventjes. En je voelt er wel nog veel van. Het was net op tijd gedaan, want ik begon mottig te worden van de druk die zich zo in mijn onderrug opbouwde. Snel terug gaan liggen en naar de Recovery. Mijn lijf was wat trillerig, maar ik vond vooral die druk in mijn rug zo vervelend. Alsof je slecht ligt, op een bobbel ofzo, en denkt dat het beter zal zijn als je je even verlegt, maar dat maakt dus niks uit.

- "Hebt gij altijd zo'n lage hartslag?"
Die waren ze dus vooraf vergeten te meten. Geen idee eigenlijk, maar ik denk van wel. Alleszins, voor zover mijn medische kennis reikt is een lage hartslag een teken van goede gezondheid. En zolang hij snel genoeg gaat om mij in leven te houden vind ik dat dus prima.

Wat mij ook opviel tijdens die inspuiting en de voorbereidingen ervan, is dat de dokter bij elke uitleg van wat hij zou doen (hij deed dat goed, dokter Weynants) ook elke keer zegt "maar we gaan niets onverwachts doen hoor, ik verwittig u altijd als ik iets ga doen". Goede tactiek, maar na vijf keer werd ik toch nerveus van dat zinnetje en begon ik pas echt te denken dat hij toch eens stiekem een onverwacht manoeuvre zou uitvoeren. Maar dat zal wel aan mijn aangeboren wantrouwen in de medische medemens liggen...

Bij binnenkomst had ik een bonnetje gekregen voor een broodje + drankje of koffie + gebak in het restaurant van het ziekenhuis. Ik moest nuchter zijn bij binnenkomst en zou 's middags wel met mijn Mariootje soep met schandalig veel boterhammen eten (ik had schade in te halen), dus voor het buitengaan heb ik mijn bonnetje verzilverd voor een appelsapje en een pateeke. Alleen daarvoor wil ik nog wel eens teruggaan.

Na boekje lezen, sms'je versturen en boekje lezen werd ik om 11u30 geschikt bevonden om opnieuw de buitenwereld in te waggelen. Volgende week herhaalt dit hele circus zich en voor vandaag en morgen heb ik de instructie om 2 liter water te drinken (*neemt snel nog een slok van haar eerste halveliterflesje*) en volledige platte rust te houden. Ik mag er enkel uit om naar de wc te gaan en te eten. Dus lig ik met mijn laptop tegen mijn opgetrokken knieën mailtjes te sturen, te surfen en fotoboeken te maken (a man's got to do what a man's got to do). Werk krijg ik toch niet meer in mijn agenda gepuzzeld. Januari verklaar ik dus failliet, maar vanaf volgende maand ben ik weer aan de slag met een gezonde rug!!

Het verdict (2) - EMG-onderzoek

ZO het EMG-onderzoek is achter de rug. Ik zal eerst het verloop vertellen en dan de resultaten.

Kennismaking met de dokter. Korte beschrijving van mijn medische parcours tot nu toe. Beschrijving van wanneer, waar en hoeveel pijn ik tegenwoordig heb. Toen hij de foto's van de scan bekeek, trokken er wel even donkere wolken boven mijn kop samen. Hij beschreef het als een zware hernia, een joekel, top 3 van deze week en een ernstig geval (als ik iets doe, doe ik het goed... *kreun*).

Uitkleden en opdrachtjes als 'loop eens op uw tenen', 'loop eens op uw hielen', 'buig eens voor- en achterover, wat doet het meeste pijn?', ga eens op uw buik op de onderzoekstafel liggen en zeg eens wanneer het pijn doet als ik op verschillende plaatsen druk'. Dat kaliber, prima te doen.

Het feitelijke EMG-onderzoek bestond uit twee delen. Eerst spande de dokter een bandje om mijn linkerhiel en mijn rechterkuit en zond hij met een soort van stift schokjes door mijn enkel, knie en onderbeen. Zacht beginnen en steeds opbouwen. Echt 'pijn' kan je dat niet noemen, want de spieren in je voeten en benen trekken gewoon even samen, maar zo'n schokje is wel elke keer een onaangename zindering. Conclusie: de zenuw zit nog altijd geblokkeerd. Hij citeerde een paar cijfertjes om de ernst te illustreren en daar ben ik de finesse van kwijt, maar mijn intacte rechterbeen haalde ergens een waarde van 1400 en dan mag het linkerbeen tot de helft verschillen (dus alles boven 700 was nog ok), maar ik zat maar aan 200. Boodschap begrepen.

Deel twee was minder prettig. Hij prikte een naald op een plaats in mijn been, liet het geheel even rusten en vroeg dan om een bepaalde beweging te maken (tenen naar mij toe trekken, tenen wegduwen, dat soort dingen) en die even aan te houden. Bleurgh. Een prik op zich is niet prettig, maar je zet je gewoon even schrap. Die naald erin laten zitten is alweer een stapje erger en dan nog een beweging maken, dat deed niet echt deugd. Niet veel pijn, maar wel héééél onaangenaam. Conclusie: de zenuw is gelukkig niet beschadigd.

Besluit:

- Ik heb dus een zware hernia. 90% van de hernia's geneest spontaan, maar bij een hernia van mijn kaliber heb je 75% kans dat een operatie toch noodzakelijk is (maar dus wel 25% kans dat ik er zonder opereren vanaf geraak). 50% van de mensen komt beter uit een operatie, maar bij zijn patiënten is dat 95% omdat hij pas in allerlaatste instantie beslist om te opereren, als al de rest niets oplevert.

- De zenuw is gelukkig niet beschadigd, wat de kans op verlamming verkleint. Anderzijds is de zenuw duidelijk wel nog gekneld en daarom raadt hij aan om toch meer te doen dan gewoon kinesitherapie en medicatie. Ik mag er natuurlijk altijd voor kiezen om alleen daarmee verder te gaan, maar dan kan het nog heeeeeeeeeeeeel lang duren voor ik er volledig bovenop ben en blijft de kans op verlamming veel meer aanwezig.

- Hij raadt aan om een epidurale inspuiting uit te voeren. In tegenstelling tot wat iedereen (en ik tot vanmorgen dus ook) denkt gaat het daarbij niet om een verdoving. 'Epidurale' duidt gewoon op de plaats waar de inspuiting wordt gegeven, niet op wát er ingespoten wordt. In het geval van een hernia wordt er een ontzwellend product ingespoten. Als de gekwetste tussenwervelschijf ontzwelt, trekt ze zich terug en wordt de zenuw opnieuw ontlast. Deze epidurale inspuitingen houden ook veel minder risico's in dan bij een bevalling. Bovendien zit mijn hernia helemaal onderaan mijn rug, en daar is er geen ruggenmerg meer aanwezig, enkel nog een hoop draden die de communicatie garanderen. De kans dat zo'n draad volledig doorgesneden wordt door de inspuiting is dus bijna onbestaande.

Concreet heb ik volgende dinsdag en de week erop een afspraak om 8u20 en moet ik een halve dag ik het ziekenhuis verblijven. De rest van de dag en de dag nadien moet ik volledige platte rust nemen, dus enkel opstaan om naar de wc te gaan en te eten. That's is. Als ik na één inspuiting van al mijn klachten verlost ben, hoeft die tweede inspuiting niet, maar daar zal ik maar niet te hard op hopen. Het was nu al een teleurstelling dat ik er met alleen kine en medicatie niet zal komen.

Enfin, ik ben weer een portie zelfkennis rijker: rationeel bekeken besef ik goed dat al die onderzoeken nodig zijn, wel meevallen en een goede manier zijn om er helemaal bovenop te komen. Maar emotioneel ligt dat blijkbaar toch anders als het echt om mijn eigen lijf gaat en vind ik al die ingrepen en inspuitingen maar beangstigend. De klop van vanmorgen is verwerkt, ik heb weer al mijn moed bijeengeschraapt en vecht mij weer verder doorheen de volgende stap naar beterschap!