Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

donderdag 23 december 2010

En het is een...

Gisteren stond er weer een bezoekje aan de gynaecoloog in de agenda. Twee weken geleden was Jolien met haar volle gewicht op één been in mijn onderbuik beland en hoewel mijn verstand mij wel vertelde dat ik het allang had geweten als er iets mis was gegaan, was de extra geruststelling toch welkom.

Alles loopt prima. Ik ben afhankelijk van het moment van de dag nog maar 1 of 2 kilo bijgekomen (waar die buik vandaan komt is mij een raadsel). We hebben ruim de tijd genomen om naar de hele binnenkant van ons kleintje te kijken. Hersenen zijn aanwezig, netjes onderverdeeld in twee helften. Ruggengraat, maag en andere ingewanden (maar voor mij zijn die weke delen ondefinieerbare donkergrijze vlekken - botstructuren herken ik moeiteloos), handen, voeten, benen, gezichtje. Heerlijk om te zien.

Ik ben nu 16 weken ver en voel zelfs al twee weken beweging. Bij Jolien voelde ik dat ook al heel vroeg, al was het toen een heel ander gevoel. Bij haar waren het eerder vlinderkusjes. Nu is het een stomp gewroet, helemaal onderin mijn buik. En natuurlijk voel ik het nog maar heel sporadisch, maar het doet mijn hart helemaal zwellen als ik die eerste tekenen van leven ervaar!

Ik ben compleet vergeten te vragen naar de lengte en het gewicht omdat dan bleek dat de gynaecoloog het geslacht al kon zien. Bij Jolien was dat die eerste keer niet gelukt, dus het was wel een beetje een verrassing. We hadden allebei een uitgesproken voorkeur voor een meisje, dus we wilden niet in spanning gelaten worden. Het verdict luidde streepje, streepje streepje. En van bij Jolien herinner ik mij dat dat gynaecologentaal is voor nog een meisje! Je hebt geen idee hoe blij ik daarmee ben. Ik heb altijd van twee meisjes gedroomd. En nu komt die wens uit. Heerlijk!




Een hele opsteker voor ons, want zoals je wel al weet, vinden wij de keuze voor een tweede kind niet vanzelfsprekend. Het eerste babyjaar van Jolien was een hele beproeving. Jolien veranderde twee dagen na onze thuiskomst uit het ziekenhuis in een echte huilbaby die zware verborgen reflux bleek te hebben. Daarnaast zijn we er ook achter gekomen dat het eigen ritme dat baby'tjes nu eenmaal hebben bij Mario heel veel stress opwekte. Met vallen en opstaan leren we daarmee omgaan en naarmate Jolien groter wordt, nemen ook de stresspieken weer af. Maar met een tweede baby in huis zal de stress onvermijdelijk weer toenemen en daarmee omgaan vreet bij momenten echt energie.

En toch hebben we voor een tweede kind gekozen. In de eerste plaats voor Jolien: ik geloof in familiebanden en de onbetaalbare steun die je bij een zus of broer kan vinden (al kan het ook niet klikken tussen je kinderen, dat weet ik ook wel). Ik ben er ook van overtuigd dat je heel wat waardevolle waarden meekrijgt als je opgroeit in het gezelschap van een broer of zus. In de tweede plaats voor mij, omdat ik het allemaal toch echt nog eens wilde meemaken: zwanger zijn natuurlijk -dat vond en vind ik heerlijk-, maar ook de verschillende fases en de ontdekkingen die je kindje allemaal doet. Anderzijds hebben we een aantal lastige opvoedingshobbels (leren doorslapen, zelfstandig leren eten, zindelijk worden,...) met Jolien zo makkelijk genomen dat ik er tegen opkijk om die hobbels nog eens, maar dan misschien met veel meer moeite, te moeten nemen. Maar als je ervoor staat, moet je erdoor en ik weet dat ik mij daar wel allemaal doorvecht. Dus we waren wel overtuigd van een tweede kind, maar omdat je niet weet wat je mag verwachten beslopen de twijfels ons soms toch. We lachen er nu altijd mee dat ik nu negen maanden de hemel op aarde beleef en dat dan de hel losbreekt: een huilbaby met zware reflux, Jolien onmetelijk jaloers en Mario onnozel van de stress! :-)

Het duurde dus even voor we er weer aan wilden beginnen. En toen het zover was, liep ik een hernia op. Van september tot mei kreeg ik daardoor expliciet medisch verbod om zwanger te worden. En toen... Net toen ik groen licht kreeg van de fysioloog, toen bleek ik onverwacht en puur toevallig zwanger te zijn! Een echt ongelukje, maar we waren er zo blij mee! Maar er waren van in het begin wat vreemde factoren: het zwangerschapshormoon stond heel laag (misschien door de uitzonderlijk late eisprong waardoor ik mij misrekende en dus zwanger geraakte?) en ik had mogelijk te kampen met een een CMV-besmetting, waardoor je kind doofheid riskeert. Geen zorgeloos begin, dus. Uiteindelijk bleek alles in orde en ben ik nog een maandje zorgeloos en kwaalvrij zwanger geweest. Maar net toen de eerste consultatie bij de gynaecoloog gepland stond had ik 's morgens bloedverlies. Ik wist meteen dat het niet goed was en dat werd door de gyn bevestigd: geen leven te bespeuren, ik had na 9 weken een miskraam gekregen. Een grote teleurstelling, maar we zijn daar allebei vrij nuchter in en hebben het snel achter ons kunnen laten. Enerzijds wilden we nu wel heel snel werk maken van dat tweede kindje, anderzijds doorliepen we opnieuw dezelfde twijfels en vragen. Maar toen ik opnieuw zwanger bleek, waren we allebei in de wolken. Het zal wel zwaar worden om weer een baby in huis te hebben, maar we zijn allebei echt doodblij met deze zwangerschap. En nu het een meisje blijkt te zijn, kunnen we al helemaal ons geluk niet op! Een zusje. Een vrouwennest. Laat maar komen!

Secret Santa - finale!

Mijn Secret Santa pakje is toegekomen! Een grote doos met heerlijke en prachtige cadeautjes voor iedereen. Endimi verwende mij met een mooie glazen bokaal (handig! mooi!) vol koekjes en snoepjes, Jolien kreeg een prachtig gehaakt blauw tasje (dat meteen werd volgestopt met de speelgoedschminkspulletjes die ze dit weekend met het eendjes vissen verdiend had en waar ze ons nu allemaal constant mee loopt te schminken), Mini Twee wordt verwend met een gehaakt tuttenkoordje (handig, ik was die van Jolien allemaal kwijtgespeeld, dus dat kan ik zeker gebruiken) en voor Mario werden er nog Ferrero Rochers in de doos gestrooid (maar ik ga daar ook lekker van meesnoepen, mjam!). Met natuurlijk een prachtig kaartje bij waar Jolien helemaal gek van is. Het heeft de vorm van een kerstbal en er staat Winnie The Pooh op. Ik heb hem echt in de kerstboom moeten hangen en ze heeft er vanmorgen zélf een foto van gemaakt. Endimi, heel erg bedankt voor dit prachtige cadeau! Lekkere verwennerijtjes en prachtige spulletjes waar duidelijk met veel zorg en liefde aan gewerkt is. Je hebt ons echt verwend! En met zo'n inhoud was extra verpakking helemaal niet nodig hoor!





Ik ben er op mijn beurt ook eindelijk toe gekomen om mijn pakje op de bus te doen. Ik heb geprobeerd om mijn uitverkorene in de watten te leggen met eet- en drinkbare verwennerijtjes. Ze is een theedrinker en chocoladeliefhebber, dus koos ik voor een zakje kerstthee, kerstkransen in chocolade, een reep melkchocolade met garam masala en een zakje zelfgebakken koekjes. Uit voorzorg plaats ik nog geen link naar haar blog, maar als ze meeleest zal ze wel weten dat ze zowat de enige van de deelnemers moet zijn die nog niets ontvangen heeft en dat dit dus voor haar bestemd is. Sorry voor de vertraging, ik hoop dat dat het plezier niet bederft! En dat het je zal smaken, natuurlijk!

donderdag 16 december 2010

Mijn Secret Santa laat van zich horen!

Of mijn Secret Santa haar pakje naar een Kialapunt mocht verzenden omdat dat goedkoper uitkwam, mailde initiatiefneemster Tess mij. Natuurlijk dat. Een kleine wandeling heb ik er met plezier voor over, maar ik heb toch meteen even vermeld welk punt het dichtst bij ons huis ligt...

En zodoende kreeg ik zonet een mailtje binnen van Kiala dat iemand wiens naam ik hier om privacyredenen niet bekend zal maken, maar die mij al Googelend ook niets wijzer heeft gemaakt, de nobele intentie heeft om binnenkort een pakje naar mij te sturen. Ik kan al niet meer wachten!!

Hoog tijd dat ik ook eens werk maak van mijn pakje. Maar omdat ik er iets zelfgemaakt eetbaars aan toe wil voegen zal het wel pas begin volgende week op de post gaan, zodat het niet een weekend lang slecht staat te worden in een of ander postsorteercentrum. Mijn uitverkorene zal dus een tikkeltje langer geduld moeten uitoefenen!

maandag 13 december 2010

Philips Wake Up Light: Joepie! Ik mag er zo eentje gratis testen!!

Ik ben weer geselecteerd voor een nieuwe campagne van The Insiders. Deze keer mag ik een product testen waar ik al heel lang nieuwsgierig naar was, maar nooit durfde kopen omdat het toch wel wat geld kost en ik niet helemaal vertrouwde of het zijn beloftes wel zou kunnen waarmaken: de Philips Wake Up Light HF3485.


Ik weet niet hoe u graag wakker wordt, maar tussen Mario en mij verschilt dat. Ik was gewend om mijn wekker te zetten en 5 minuten nadien al op te staan. Mario zou zijn wekker liever een half uur of langer op voorhand zetten om dan nog een aantal keer op snooze te kunnen drukken. Maar ik heb het gevoel dat dat allemaal verloren slaap is, want bij de eerste tuut word ik wakker en het dommelen dat je nadien nog doet is volgens mij toch niet te vergelijken met de kwalitatieve slaap die je krijgt als je tot het einde doorslaapt. We hebben een compromis gevonden: twee keer op snooze en dan kruip ik er als eerste uit. Bovendien is Mario echt geen ochtendmens en heeft hij dus ook na het opstaan nog flink wat tijd nodig om wakker te worden.

En om al die redenen vraag ik mij dus al een hele tijd af of zo'n lichtwekker niet ideaal zou zijn voor ons (en voor Mario zijn ochtendhumeur). En nu, dankzij The Insiders, ga ik daar eindelijk achter kunnen komen. Ik ben alvast heel benieuwd!

Heeft iemand van jullie zo'n lichtwekker? En wat zijn jullie ervaringen daarmee?

Voor wie er nog geen heeft, heb ik trouwens nog een mooi aanbod. Geef mij een seintje en ik kan je een bon bezorgen voor deze Philips Wake Up Light HF3485 voor € 89,00 in plaats van € 129,00! Toch een mooie besparing van 40 euro, bijna een derde van de prijs!!

Misselijkheid - vervolg

Dan typ je overmoedig dat je niet meer misselijk bent, ja, dan slaat die misselijkheid nog geen half uur later natuurlijk keihard toe. Het is een of andere vreemde natuurwet: wie over iets stoeft, kan rekenen op een zware terugval. Maar het heeft mij wel doen beseffen dat ik daar nog wat meer dingen over wilde vertellen, voor mezelf om het niet te vergeten, en misschien om anderen een beetje te kunnen helpen.

Ik werd namelijk makkelijker misselijk als ik een hele namiddag op mijn stoel had gezeten. Als ik mij dan licht misselijk voelde en opstond, dan ging er echt plots een golf van intense misselijkheid door mij heen, voelde ik acuut maaginhoud in mijn slokdarm branden en herkende ik de veranderde smaak van mijn speeksel die meestal de voorbode van overgeven is. En het vreemde is, dat ik daarbij altijd het gevoel had dat er gewoon wat lucht in mijn maag vastzat. Een boertje, zeg maar. Maar wel eentje dat je niet naar omhoog kan dwingen. Enkel rondlopen en daarbij een beetje van links naar rechts buigen hielp. Of in de laatste weken hielp cola drinken ook (maar voordien vreemd genoeg niet).

En wat ik ook vreemd of opvallend vind, is dat ik het zo lastig heb met drinken. Water en thee vallen als een baksteen op mijn maag. Het lijkt wel of er iets van zoetigheid in moet zitten, of er meer te verteren aan moet zijn. Van een slok water kon ik echt een voormiddag mottig zijn. Een warme chocomelk leverde dan weer geen enkel probleem op. Appelsap maakte mij acuut misselijk, terwijl appelsiensap echt deugd kon doen. Aquarius was ook een topper, net als cola natuurlijk. En dat terwijl ik overdag normaal gezien enkel water drink...

Kleine rotbeestjes

Jolien gaat nog maar een goeie maand naar school en we hebben al prijs: luizen. Vrijdagavond had ik haar zien krabben en heb ik haar haar doorzocht, maar niets gevonden. Zaterdag is het mij niet opgevallen dat ze jeuk had, maar zondag was ze op een moment zo belachelijk hard in haar haar aan het krabben dat ik haar toch nog maar eens bij mij gesommeerd heb. En jawel: witte eitjes en met wat extra zoekwerk had ik kort nadien ook een echt beest te pakken. Bah. En op slag krijgt iedereen natuurlijk acute jeuk!

Naar de apotheek van wacht en 's avonds gebrul doorstaan toen ik die shampoo uit haar haar moest spoelen en nadien nog eens gebrul toen de gewone shampoo en de conditioner er ook nog eens uit moesten (iemand tips voor kindjes die elke keer de buurt bijeenbrullen als je hun haar probeert uit te spoelen?). Grondige kambeurt met de luizenkam om alle eitjes en luizen uit haar haar te krijgen. En volgende week de hele procedure herhalen om die rotbeesten voorgoed te verdelgen.

Omdat noch mijn ouders noch Mario de luizen in Jolien haar haar terugvond en ik toch zeker wilde zijn, heb ik die luizenkam ook maar eens door mijn eigen haar gehaald en jawel, ik had het ook vlaggen! Mario blijft er (voorlopig?) van gespaard. Mezelf dus aan dezelfde procedure onderworpen, zonder het gebrul bij het uitspoelen van mijn haar. En nadien nog als een gek vanalles beginnen wassen op een lekker warme 60°: Jolien haar jas, muts, handschoenen, sjaal, peppa, tutdoekje, kussensloop, lakens en de handdoeken van het bad. En mijn sjaal, muts, kussensloop, de hoezen van de kussens uit de zetel waar ik op had gelegen en alles wat ook maar in de buurt van mijn of haar haar was gekomen. Ik voelde mij even Superhuisvrouw. Of zeg maar SuperLuisvrouw.

Kabouter Luis is gewoon naar school en ik heb de juf ingelicht. Ze gaat de andere kinderen ook eens onderzoeken. Of uitpluizen, zo je wil.