Omdat het soms ook fout gaat...

Ik heb vanmorgen een miskraam gehad. Ons ongelukje, ons verrassend cadeautje had al een beetje een valse start gekend, maar na elke hobbel luidde het overtuigd "alles is toch in orde". Maar blijkbaar was er toch iets mis. Vanmorgen, toevallig net de dag waarop we de eerste afspraak bij de gynaecoloog hadden, had ik bloedverlies. Nooit een goed teken en gelukkig moesten we niet lang in onzekerheid blijven leven. De echo bevestigde onze bange vermoedens: het scherm bleef onheilspellend zwart. Hij heeft zelfs nog met een andere scanner-of-weet-ik-veel-wat-waarbij-er-bij-elke-hartslag-van-mij-een-kleurige-streep-op-het-scherm-verscheen gezocht, maar het vruchtje is dus afgestorven. Wel een hele teleurstelling. Ik heb de weinige ingewijden op de hoogte gebracht van het slechte nieuws en tegen het einde van de middag waren mijn tranen op en was de eerste grote golf van verdriet voorbij. We zijn hier al bij al wel nuchter in: een miskraam treedt op als de vrucht niet levensvatbaar is. Daar kunnen we verder niets aan doen. Het is jammer van de dromen en verwachtingen die we al hadden opgebouwd. En jammer van het leuke verhaal van het 'ongelukje'. Maar ik verkies zonder twijfel een miskraam in een vroeg stadium dan een gehandicapt kind of een verscheurende keuze in een latere fase. Morgen wacht nog een lastige dag: ik heb gekozen voor een curretage om snel met een schone lei te beginnen, maar weet niet goed waar ik mij precies aan moet verwachten. Vandaag nog wat treuren, morgen nog één dag op mijn tanden bijten en dan overmorgen weer met fris gemoed de toekomst tegemoet!