Danstalenten

Toen Jolien eind april zo voor de tv stond te dansen, bleek duidelijk dat ze te veel naar de winnares van het Songfestival had gekeken.

En soms danst ze meer als een ongeleid projectiel:

Nuja, haar stijl is altijd al een beetje - euhm - bijzonder geweest, al was haar start niet zo slecht. Ik kan alleen maar hopen dat dit überschattige gewiebel de voorbode is van een juister gevoel voor ritme en lichamelijke expressie:

Het zit in de genen

Tekenen. Eigenlijk is dat wat Jolien nog het liefst van al doet. Het bosbestand heeft zwaar te lijden onder haar creatieve uitspattingen. Hier vind je alvast enkele creaties van gisteren.

De Grote Sint En Piet Tekenwedstrijd voor het Hele Gezin

- Jolien: Papaaa, ga jij Sinterklaas voor mij tekenen? Of neee, neeee, Zwarte Piet!
- Mario: Oei, dan moet ik eerst eens kijken, ik weet niet zomaar hoe dat moet.

- Waarop ik: Allez lief, ik denk dat ík ze zelfs uit mijn hoofd kan tekenen!

Meer is er bij ons thuis dus niet nodig om een wedstrijdje aan te gaan. We sloegen Joliens stiften aan, wapenden ons elk met een blaadje papier en bouwden in het midden van de tafel een afscheiding met een doos melk en het bakje van de stiften om spieken tegen te gaan. Toen ze merkte dat ze van ons niet veel respons meer kreeg, besloot Jolien wijselijk om dan maar gewoon mee te doen. Het zal wel niet moeilijk zijn om te achterhalen wie welke tekening maakte, maar ik vind toch dat ik een nobele poging ondernomen heb tegen een professioneel tekenaar...

PS: Heb je trouwens al gemerkt dat Jolien haar naam begint te schrijven (rechts bovenaan) en piemels begint te tekenen (zoek zelf maar)? :-)

Published with Blogger-droid v2.0.1

Carnaval

Jolien heeft zich nooit echt graag verkleed. Ze heeft een heel leuke stoffen kroon cadeau gekregen die ze wel af en toe opzette, maar dat was dan om 5 minuten te spelen dat ze jarig was en dan was het weer gedaan met verkleden.

Enkele weken geleden stonden alle reclameboekjes plots weer vol verkleedkleren met het oog op carnaval en wist ik dus niet wat ik daarmee moest aanvangen. Vorig jaar ben ik nog in allerijl een strooien rokje en bloemenkrans in de speelgoedwinkel gaan kopen omdat ik in de crèche plots te horen kreeg dat alle kindjes enkele dagen later verkleed mochten komen voor het carnavalsfeest. En als ge geen kinderen hebt, hebt ge dat niet zomaar liggen. En als ge daar niet op tijd bij zijt, betaalt ge ook belachelijk veel voor kleren die toch maar 1 keer dienst doen. Vorig jaar heeft ze er zodoende toch even zo uitgezien (want toen ik haar 's avonds ging halen waren die kleren allang weer uit!):





Dus toen ik nu vér voor carnaval in de Wibra verkleedkleren zag liggen in kleine maten, vroeg ik haar of ze zo niets wilde hebben (was ik tenminste al gewapend tegen dat ze daar op school om vroegen). De daaropvolgende "NEE" liet niets aan de verbeelding over, maar als vooruitziende moeder heb ik toch maar een Sneeuwwitjekleedje meegesmokkeld (wel netjes 5 euro voor betaald hoor!).

Carnaval kwam en carnaval ging en de school gaf geen kik. Prima. Dat kleedje is maat 3 tot 5 jaar, dus dat kan nog dienen voor toekomstige noodgevallen. En nu de hele wereld allang weer vergeten is dat er zoiets als carnaval bestaat, nu blijkt dat ze er in onze deelgemeente Sint-Amandsberg zo hun eigen tradities op nahouden en pas vandaag met alle scholen uit de buurt een heuse kindercarnavalsoptocht houden. En of de kindjes dus alstublieft vandaag verkleed naar school willen komen.

Ik verwachtte een allesbehalve enthousiaste reactie bij Jolien en heb dat nieuws dus pas deze ochtend bij het ontbijt heel voorzichtig aangebracht. Maar tot mijn verbazing was ze op slag razendenthousiast. Jaaaa! Joepiejeuj! En dat ze een pinsjes wilde zijn! Kwam dat even goed uit! Het prinsessenkleed werd volmondig goedgekeurd met een langgerekte "mooooooooi". Nog nooit heeft ze zo snel haar ontbijt opgegeten. Nog nooit liet ze zich zo gewillig uit- en aankleden. En dan stond daar plots een jubelend Sneeuwwitje in onze living. Ze wilde niet in de buggy naar school, ze wou zelf stappen. En de hele weg heeft ze halfrennend voor mij uitgelopen, ik moest echt tempo maken om haar bij te houden! Van verbaasde omstaanders (aja, carnaval is toch allang voorbij?) oogstte ze verschillende complimentjes, die ze steevast beantwoordde met "ik ben een échte pinsjes!". En ze stoof gewoon de klas is. Geen gejammer, geen "niet weggaan mama". Zelfs geen kus of zwaai. Hartverwarmend enthousiasme. Eens benieuwd of ik dat kleed nog uitkrijg en hoeveel geel er na een hele dag spelen nog van te zien zal zijn!

Tsjoeke tsjoeke hap hap!

En zo heeft ze die zaterdagochtend uitzonderlijk veel ontbeten!

Leren typen

"Mamaaaaa, nu ikke werken!" Want soms heeft die computer wel genoeg aandacht gekregen en eist ze dan maar haar portie op. En zo heeft ze sinds kort het plezier ontdekt van de ronddraaiende bureaustoel (*BOENK* helemaal naar links, *BOENK* helemaal naar rechts) en van de combinatie een leeg Worddocument met een supergroot lettertype + een toetsenbord waar zij de alleenheerschappij over heeft. Ik maak dan van de gelegenheid gebruik om haar te sensibiliseren voor het concept "letters" en laat haar de woorden typen die ze zelf mag kiezen. Mama en papa natuurlijk, en zo weet ze de 'a' toch al zelf te vinden. Het besef van het concept blijft wel nog uit, voor haar is het gewoon een leuk spelletje. Vooral dan als ik met veel animo voorlees wat ze allemaal typt. Tot aan de hoofdeltters toe...



Ze vond het zo leuk dat ze prompt telefonisch verslag wilde uitbrengen aan mijn moeder, haar meter. Maar hoe leg je als 2,5-jarige uit dat je een hele reeks a's in hoofdletters getypt hebt? Simpel: "meter, ikke doe A!"

1, 2, 3... Of moet dat anders?

Ze is netjes beginnen tellen bij 1, 2, 3. Als in "1, 2, 3, start!", voorafgegaan door het zinnetje "mama meelopen?", waarbij het de bedoeling is dat ik mee van de badkamerkast tot de deur van de living naar de gang loop. Want ja, wij hebben een klein Kim Gevaertje in huis. Als ze maar kan lopen, is ze content. En zo hebben Mario en ik plichtsgetrouw al ettelijke lengtes van de badkamer door de living en terug meegehobbeld.

Toen ze "1 2 3 4 hoedje van papier" leerde, ontdekte ze dat er meer was dan de "1, 2, 3" van haar startschot en sindsdien heeft ze de 2 en de 3 genadeloos overboord gegooid. Die bestaan gewoon niet meer. De start werd plots ingeluid met "1, 4, 5, start!" en toen ik op twee tenen een wondje had, waren dat er volgens haar steevast vier.

En daarna volgde een boekje waarin diertjes op een bepaald moment verstoppertje spelen. Tijdens het voorlezen telde ik altijd netjes tot 10 om haar het rijmpje te leren met "al-wie-da-nie-weg-is-is-gezien". Als ik haar nu vraag om te tellen, luidt het nu "één, fier, fijf, zjesj, seefe, nacht" en als ik dan aanvul met 'negen' rondt ze af met een enthousiaste "tien!". Haar startschot blijft hardnekkig "1, 4, 5, start", maar als ze telt om van een trapje te springen is het nu wel altijd spannend op welk cijfer ze zich precies lanceert, want dat is elke keer wel anders!

Zangvogeltje

Zoals wel veel kindjes houdt Jolien van muziek. Ze schudt wel eens met haar poepke of draait één of meerdere rondjes om haar as, maar meestal loopt ze gewoon lalala-zingend te spelen. Bestaande liedjes herkent ze wel en als ik zing doet ze mee, maar het enige liedje dat ze echt op eigen houtje kan zingen (daarbij geen rekening houdend met de bestaande melodie) is "alle - eendje - zwemme - eendje". Maar wat ik wel subliem vind, is dat ze zomaar zelf liedjes verzint als je dat vraagt (jaja, twee (ex-)improvisatoren als ouders, dat heeft blijkbaar toch een invloed). Alleen aan haar teksten moet ze nog wat werken, want "zing eens een liedje over mama" mondt steevast uit in "liedje - mama - liedje - mama". Maar ik het het harde bewijs wél op film:

Bellen blazen

En plots kan ze dit... En is ze na het eten nog een half uur zoet ('stil' kan je het niet noemen) met een beker en een bodempje water!

Jong geleerd - het vervolg...

Weer een cliché bevestigd: jong geleerd is inderdaad oud gedaan! Misschien moet ik toch maar overwegen om haar in de Wonderfluit naar school te laten gaan. Alhoewel, de school staat voorlopig niet echt op mijn lijstje. (Jaja, ook wij zijn bezig met het zoeken van een geschikte school!)

Schuif de meubels maar aan de kant! (2)

Herinnert u zich dit filmpje nog? Wel, hier is de nieuwe versie, net geen jaar later. Zoek de tien verschillen!

Wij gaan watergewennen!

Met Jolien hebben we een echt waterratje in huis. Al van bij haar eerste kennismaking met het zwembad is dat duidelijk en ik let er tegenwoordig zelfs echt op dat ik het woord 'bad' niet zomaar laat vallen, want ze roept enthousiast 'badjeuh' uit, rent ernaartoe en zou met kleren en al in ons bad kruipen als ze met haar beentjes over de rand kon (gelukkig nog niet het geval).

Vorig najaar en dit voorjaar ben ik al een paar keer op het internet op zoek gegaan naar lessen watergewenning of peuterzwemmen in de buurt. Die van Stad Gent spraken mij wel aan, maar daarvoor kan je je maar op specifieke data inschrijven en ik heb altijd gehoord dat het elke keer opnieuw een echte stormloop is op bepaalde van die sportlessen. Deze keer had ik mij dus goed voorbereid. De datum waarop de inschrijvingen startten stond netjes in mijn agenda gemarkeerd, dus een dag voordien ben ik op verkenning gegaan. Referentienummers in volgorde van voorkeur genoteerd, de nodige accounts aangemaakt en het startuur van de inschrijvingen in mijn geheugen geprent. De ochtend van de betreffende dag was ik ruim op tijd uit de veren om Jolien tijdig naar de crèche te brengen zodat ik om 9 uur aanvallensklaar aan mijn computer zou zitten. Twee keer op refresh drukken (het was nog 8u59) en de Site Der Inschrijvingen opende zich voor mij. Gericht ging ik op mijn doel af en na het uploaden van de ingevoerde gegevens (het leek wel een eeuwigheid te duren) kreeg ik de verlossende bevestiging dat ik (enfin, Jolien eigenlijk) nu ingeschreven ben voor een tiendelige lessenreeks watergewenning voor peuters vanaf 1,5 jaar. Toen ik mijn inschrijvingsprocedure afgerond had bleken er nog 11 van de 15 plaatsen beschikbaar te zijn, dus ik zal de stormloop wel overschat hebben, maar ik ben doodblij en apetrots op mijn plaatsje en loop al een paar dagen op wolkjes met dit leuke vooruitzicht! Mijn lessenreeks is volzet, maar op andere dagen en uren is er wel nog plaats. Nu is het nog aftellen tot 5 december...

Meisje/meisje

Maar anderzijds is ze gek op schoenen: zelfs als iemand er al aanheeft, blijft ze maar schoenen aanslepen. En als ze ziet dat ik mij klaarmaak om naar buiten te gaan, hangt ze haar speelgoedemmer over haar arm aan haar elleboog. Vreemd dat ze dat doet, want mijn handtassen zijn er altijd die ik dwars over mijn schouder hang, dus van mij kent ze dat niet. Maar het is wel duidelijk dat die emmer haar handtas is, en het is altijd een klein drama als ik die moet afpakken om haar op de fiets te zetten.

Schoenen en handtassen... Het komt dus nog wel goed met die dochter van ons!

Meisje/jongen

Mijn neefje (hij wordt overmorgen 3 jaar) is gek op kokkerellen, boterhammen roosteren met zijn Nijntje broodrooster en imaginaire thee en ander eten uitdelen aan al wie zijn pad kruist.

En onze dochter... die is compleet wild van "AUTOOOOOOO!" (maar op één frequentie uit te spreken, dezelfde als die van "BAAAAAAAAAA(L)!"). Strikt genomen heeft ze niet eens speelgoedauto's, maar wel een driewieler met aanhangwagen, een bus, een houten trein met drie magnetische wagonnetjes en een tractor, maar ze noemt alles 'auto', pakt ze vast en rijdt ermee over de tafel of de grond, ondertussen "bvvvv bvvvv" zeggend.

Wij waren altijd al blij dat we een dochter hadden, maar die van ons kan op meer dan één vlak de vergelijking met een zoon aan!