1, 2, 3... Of moet dat anders?

Ze is netjes beginnen tellen bij 1, 2, 3. Als in "1, 2, 3, start!", voorafgegaan door het zinnetje "mama meelopen?", waarbij het de bedoeling is dat ik mee van de badkamerkast tot de deur van de living naar de gang loop. Want ja, wij hebben een klein Kim Gevaertje in huis. Als ze maar kan lopen, is ze content. En zo hebben Mario en ik plichtsgetrouw al ettelijke lengtes van de badkamer door de living en terug meegehobbeld.

Toen ze "1 2 3 4 hoedje van papier" leerde, ontdekte ze dat er meer was dan de "1, 2, 3" van haar startschot en sindsdien heeft ze de 2 en de 3 genadeloos overboord gegooid. Die bestaan gewoon niet meer. De start werd plots ingeluid met "1, 4, 5, start!" en toen ik op twee tenen een wondje had, waren dat er volgens haar steevast vier.

En daarna volgde een boekje waarin diertjes op een bepaald moment verstoppertje spelen. Tijdens het voorlezen telde ik altijd netjes tot 10 om haar het rijmpje te leren met "al-wie-da-nie-weg-is-is-gezien". Als ik haar nu vraag om te tellen, luidt het nu "één, fier, fijf, zjesj, seefe, nacht" en als ik dan aanvul met 'negen' rondt ze af met een enthousiaste "tien!". Haar startschot blijft hardnekkig "1, 4, 5, start", maar als ze telt om van een trapje te springen is het nu wel altijd spannend op welk cijfer ze zich precies lanceert, want dat is elke keer wel anders!