Zonnetje in huis

Het was inderdaad maar een bui, een vlaag of een fase. Al gelijk hoe je het wilt noemen. Een slechte dag die geklasseerd wordt als opgedane ervaring. De dag nadien was er geen vuiltje meer aan de lucht. We hadden opnieuw een speellustig energiebommetje in huis. Speels, gibberen, speeeeeeeleueueueueun. Er is wel één opmerkelijke verandering: plots spreekt ze met haar voornaam over zichzelf. Zo, die hobbel is ook weer genomen!

Kuren

Ik wou er eind februari al over bloggen. Dat Jolien die altijd zo makkelijk gaat slapen plots van de ene dag op de andere dag kuren kreeg. Uitstelgedrag pur sang. Ik kleed haar om, we kijken naar 3 filmpjes van Bumba, Hopla en consorten en daarna wordt mijn "Gedaan! En nu gaan we onze tandjes poetsen" gevolgd door een gezwinde sprong uit de zetel en een vastberaden sprintje naar de badkamer. Maar eind februari veranderde dat dus plots. Plots ruimde het sprintje plaats voor "NEEEEEEEEE! SPEEEEEEEEELEUEUEUEUEUEUEUEU!" en haalde ze vanalle meer of minder creatieve trucs uit om toch maar niet te moeten tandenpoetsen, slapen, eten, naar de crèche vertrekken enzovoort. Kleren aan- en uittrekken verliep plots ook steevast terwijl ze koppig voortspeelde en jammerend protesteerde. Maar ze stak wel de nodige armen en benen uit, dus ik vond dat geen onoverkomelijk probleem. Het bescheiden bedritueel werd op haar initiatief met verschillende nieuwe elementen uitgebreid en als ze dan in bed lag, maakte ze zich echt boos dat ze moest gaan slapen (dat zei ze natuurlijk niet met zoveel woorden, maar dat ze boos was, dat was wel duidelijk!). Eén keer werd al haar ge-uitstel mij écht te veel en heb ik haar in de badkamer gewoon opgepakt en zonder veel verder bedritueel in haar bed gestopt, maar voor de rest geraakte ze ondanks haar dwarse gedrag ook gewassen, gekleed, gevoed en in de crèche, dus we hebben ons gewoon vermand en voorgehouden dat dit maar een fase was die wel weer voorbij zou gaan. Peuterpuberteit. Ik ben twee en ik zeg nee. Terrible two. Mooie namen allemaal. En natuurlijk hing ze het vooral bij ons uit, en was ze het voorbeeldige zonnetje in huis als er andere mensen in de buurt waren. U kent dat ongetwijfeld wel. En anders is de kans bestaande dat u er nog wel eens kennis mee maakt. Het goede nieuws is dat die bui inderdaad is overgegaan. Dat we haar bedtijd terug verlaat hebben zal er een grote rol in hebben gespeeld, maar na een week of 2, 3 namen de NEEEEEEEEEEEEE's af, geraakten de kleren weer makkelijker aan en krreg ze weer interesse voor de inhoud van haar bord.

Tot nu dus. Ik heb alweer een paar dagen het gevoel dat kleren aan- en uitdoen minder vlot gaat en dat ook de leuke voorstellen op onverwacht protest botsen. En dan hoop ik dat we vandaag de climax bereikt hebben, want ik kon verdorie niet veel goed doen voor madam. Het was na 3 weken eindelijk weer zwemles, maar ik vind dat ik een medaille verdien voor de decibels die ik na afloop mét behoud van mijn zelfbeheersing in het kleedhokje heb moeten trotseren. Ik heb haar voor het eerst ook niet deftig in bed kunnen leggen. Gisteren zijn vrienden met hun dochtertje blijven slapen en hebben we Jolien dus in het reisbedje op onze kamer gelegd. Maar dat bed was nog niet opgevouwen geraakt en toen ik haar vanavond in bed wilde stoppen was het groot protest omdat ze opnieuw in dat reisbedje wilde (terwijl ik er gisteren net voor had gezorgd dat ze niet zou zien dat er een ander kindje in haar bed zou liggen omdat ik verwachtte dat ze daar net van over haar toeren zou raken). Ik heb het bedritueel zonder problemen doorlopen, maar toen ze in haar bed moest gaan liggen, ging haar sirene af en kon ik niet meer tot haar doordringen. Ze wilde maar niet bedaren: niet toen ik haar muziekje opzette, niet toen ik haar haar vaste slaapgenoten Peppa en Tutje gaf, niet toen ik vertelde wat we vandaag allemaal gedaan hadden en morgen zouden doen, niet toen ik haar wilde instoppen en daarbij naar gewoonte verstoppertje en kiekeboe wilde spelen. En toen ze mij boos wegduwde toen ik haar een zoen en een knuffel probeerde te geven, heb ik het opgegeven en ben ik gewoon naar buiten gegaan. Ze heeft nog bijna 20 minuten boos liggen wenen en roepen (Ooit als eens getimed hoe lang uw kind effectief weent? Ik wel, en 20 volle minuten echt wenen is écht wel láng!). Als Mario thuis was geweest, was die haar nog wel eens gaan troosten. Maar nu hij er niet was, leek het mij geen goed idee om terug binnen te gaan zolang ze nog boos lag te wenen. Ik hoop dus dat ze mij dat morgen vergeven heeft en dat deze bui snel overwaait!

14,5 maanden

Of in gewone mensentaal: dik een jaar en twee maanden. Jolien heeft 2 tanden onderaan, 4 tanden bovenaan en achter die bovenste tanden volgt een gat en dan aan elke kant het begin van nog een tand, een kies vermoed ik.

Als je er eens bij stilstaat beschikt ze al over een indrukwekkend arsenaal aan vaardigheden. Daarom hier een willekeurig en niet-beperkend overzichtje:

- vooruit én achteruit stappen
- zelf van een bekertje of glas drinken
- met het nodige gemors alleen eten (ik mág gewoon niet meer helpen, want dan begint ze kwaad te protesteren) (kleverige pap met al wat grotere stukken erin lukt het best)
- in haar handjes klappen en met haar handen draaien
- haar sokken uittrekken
- "Hoor je dat?" zeggen door met haar vinger naar haar oor te wijzen en een verbaasd of enthousiast "o" uit te stoten
- met een rietje drinken (ze was nog geen jaar toen ik haar eens van mijn chocomelkje liet drinken met het idee "ze krijgt daar toch niks uit". Flinke misrekening! Sindsdien moet ik het met halve of zelfs nog kleinere chocomelkjes stellen...)
- helpen tijdens het aankleden (armpjes in de mouwen of armsgaten steken, sokken en schoentjes tegen haar voeten houden, hoofd opheffen of buigen als je een body'tje aan- of uittekt)
- dansen (met de armen zwaaien of met haar poepke schudden)
- mama, papa, ba(l) en dada zeggen
- zwaaien en handkusjes werpen
- tutje en Peppa zelf afgeven als je haar uit bed haalt
- zich kwaad maken als ze haar goesting niet krijgt
- een balletje weggooien of tegen een bal trappen
- giechelen, huilen, boos en bang zijn, ons tot wanhoop drijven en ons keer op keer helemaal doen smelten, maar dat hoort er natuurlijk allemaal bij!

Jump!

Ik heb er weer een echte Bijbel bij, een boek dat ik al van in november heb liggen (verjaardagscadeautje van mijn zus), maar waar ik de inhoud nu van heb kunnen testen en waar ik op slag wild van ben: Oei ik groei.

Blijkbaar zijn er een aantal min of meer vaste tijdstippen waarop baby's een sprong maken in hun ontwikkeling. Ze kunnen plots meer, moeten daar zelf nog wat aan wennen en zijn daardoor even hun kluts kwijt. Je baby is dan (afhankelijk van kind tot kind) een of meerdere dagen hangerig, huilerig en heeft erg veel nood aan affectie. Eens ze wat gewend zijn aan hun nieuwe vermogens en vaardigheden, worden ze weer rustiger. Maar vreemd genoeg komen die sprongen dus op ongeveer vaste momenten voor. En dat staat allemaal in dat boek: wanneer komt er een sprong, wat leert je kindje bij en hoe kan je hem/haar door die moeilijke periode helpen. Groot voordeel: je weet wat er met je kindje scheelt en dat het vanzelf weer voorbij gaat. Gewoon lekker veel knuffelen en troosten!

Sprong 1 vindt dus plaats rond de 5e week. En jawel: Jolien werd zondag 5 weken en was vrijdagnacht en zaterdag volledig haar kluts kwijt. Veel willen aanliggen, erg huilerig, zeurderig, klutske kwijt, erg veel nood aan affectie... Ik heb er mijn boek bijgehaald en heb toch opmerkelijk veel symptomen die daarin beschreven staan bij haar herkend. En ook de verschillen tussen 'voor' en 'na' vond ik erg herkenbaar. Ik heb dus voor mezelf uitgemaakt: dit was een 'sprong' en ik vind dat een supergoed boek.

En hoe weet je nu wanneer je je aan een sprong moet verwachten? Je kan je via een website aanmelden voor de sprongenwekker. Dan krijg je een mailtje als je kindje de leeftijd nadert waarop het weer een sprong zal doormaken! Ze denken ook aan alles!