Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

donderdag 25 februari 2010

2 meter

Ik heb net meer dan een uur met mijn zus aan de telefoon gehangen. En met een verbluffend resultaat: mijn collectie metekindjes is op slag verdubbeld! Jawel, mijn zus heeft gevraagd of ik meter wil worden van hun derde spruit, die er over ten laatste zes weken aankomt (ze is al een keer 10 dagen en een keer 2 weken te vroeg bevallen, dus niemand gelooft nog dat ze haar tijd zal uitdoen). Mijn tweede metekindje zal mijn eerste metekindje dus voorbijsteken! Ik ben heel trots en kijk nu natuurlijk met extra spanning uit naar de geboorte!

dinsdag 23 februari 2010

Jong geleerd - het vervolg...

Weer een cliché bevestigd: jong geleerd is inderdaad oud gedaan! Misschien moet ik toch maar overwegen om haar in de Wonderfluit naar school te laten gaan. Alhoewel, de school staat voorlopig niet echt op mijn lijstje. (Jaja, ook wij zijn bezig met het zoeken van een geschikte school!)

maandag 22 februari 2010

Tijd om te revalideren!

Bedankt voor het vele duimen! Het heeft effect gehad: ik mag beginnen revalideren! Hèhè, eindelijk weer een stap vooruit.

Ik heb eerlijk verteld over de last die ik had toen ik plots moest stoppen met alle medicatie en de behandelingen bij de kinesist. Dat ik gewone dingen zoals wandelen, fietsen en koken prima kan doen, maar dat sommige bewegingen of lang rechtop zitten nog lastig zijn. En bovenal, dat ik het onderscheid niet altijd meer kan maken tussen pijn of gewoon stram zijn.

Allemaal normaal en geen probleem, zo blijkt. Het criterium is niet dat ik volledig pijnvrij moet zijn. Het belangrijkste is dat ik ook zonder medicatie en na het uitwerken van de epidurale inspuitingen (die kunnen soms een maand lang effect hebben) geen pijnscheuten tot in mijn billen of tintelingen in mijn kuiten of voeten meer heb (wel nog aan de achterkant van mijn bekken, maar dat kan geen kwaad). De pijn die ik nu af en toe nog voel is wel oncomfortabel voor mij (ach, alles went), maar geen alarmerend symptoom voor hem.

Besluit: ik mag beginnen revalideren. Drie maanden lang, twee keer per week, telkens twee uur. Morgen is er een soort van intakegesprek en dan wordt mijn planning ook opgesteld. Zes weken na de start moet ik nog eens op controle en twee weken na afloop opnieuw.

Het kan zijn dat ik in het begin meer last zal hebben. Lijkt mij logisch, want mijn rug zal door die oefeningen veel meer belast worden dan door het zetelliggen van de afgelopen 5 (!) maanden. Maar dan is het de bedoeling dat mijn buik- en rugspieren sterker worden en ik dus minder last krijg. Op termijn moet ik volledig pijnvrij worden en op heel lange termijn is het zelfs niet uitgesloten dat ik opnieuw kan squashen.

Anderzijds moet ik zeker in het begin opletten dat ik er niet te hard invlieg en mij meteen weer overbelast. Als ik na een tijdje merk dat ik toch weer pijnscheuten krijg en dat mijn situatie te erg verslechtert, dan wordt de revalidatie stilgelegd en dringt een derde epidurale zich op. Dat zou wel heel spijtig zijn, maar alle hoop is ook dan nog niet verloren. We doorlopen dan gewoon weer de procedure epidurale - voldoende rusten - revalidatie.

Ik hoef niet te zeggen dat ik heel opgelucht was met dit nieuws. Dat ik eindelijk het gevoel heb dat ik weer vooruit geraak. Dat er misschien eindelijk een einde in zicht komt. Ik heb het alvast bescheiden gevierd. Met toastjes voor het avondeten. Die hadden we sowieso gepland omdat er een iets te klein kliekje op het menu stond, maar ze gaven de avond plots een feestelijke toets. Hoera voor mij!

Zondagje kermis in Aalst

Wat doet een mens op een onverwacht vrije zondagnamiddag? Profiteren van de laatste dag van de kermis in Aalst. Veel volk, maar beter weer dan twee weken geleden (toen het 's avonds min zoveel vroor - ik verzeker u: geen ideaal kermisweer!). Jolien vond het geweldig: de paardenmolen, oliebollen snoepen, de dansende bootjes, eendjes vangen (nooit gedacht dat ze dat al kon) en de reuzenglijbaan. Daar is ze echt gek op. Je hoort het niet, maar zodra ze geland is zie je al dat ze 'Nog! Nog! Nog!' zegt!

Vooruitblik op straks

Vanmiddag terug op controle bij de fysiotherapeut. Voor mijn rug, ja. Dat is nog altijd niet gedaan, nee. En ik word dat ook wel eens beu, ja. Ik word dus langzaamaan wat zenuwachtig over wat zijn conclusies zullen zijn.

Er zijn drie opties:
- of ik ben genoeg verbeterd en mag morgen aan een revalidatieprogramma beginnen.
- of mijn toestand is status quo gebleven en dan zal hij mij een derde epidurale inspuiting aanraden.
- of ik ben achteruit gegaan en dan dringt een operatie zich op.

Laat het duidelijk zijn dat ik een operatie wil vermijden. Met mijn verstand kan ik de eventuele noodzaak en het nut van een operatie wel vatten, maar emotioneel ligt dat toch anders, heb ik al gemerkt.

Het liefst van al wil ik natuurlijk te horen krijgen: proficiat, dat ziet er allemaal heel goed uit, gaat gij maar revalideren, meiske. Dan kan ik tenminste weer vooruit.

Het meest waarschijnlijke lijkt mij echter een derde inspuiting. Met die beslissing kan ik wel leven, maar het schrikt mij wel af dat daarna de 'zachte' opties uitgeput zullen zijn. Ze geven naar het schijnt maar drie van die inspuitingen, dus dan wordt het alles of niets: volledig herstellen of toch een operatie.

Het probleem is dat ik het criterium niet ken. Is het de bedoeling dat ik echt volledig pijnvrij ben? Nee, dat ben ik lang nog niet. En ergens heb ik niet de indruk dat dat de verwachting is.

En wat ik ook moeilijk vind is dat ik het na al die tijd soms echt niet meer kan inschatten. Ik voel al zo lang pijn, dat ik het niet altijd meer als dusdanig ervaar. De grens tussen pijn en een stram gevoel of gespannen spieren is mij dus niet altijd even duidelijk. Ik hoop dus dat de evaluatie straks op een objectieve manier verloopt. En bovenal: dat de uitslag gunstig is!

dinsdag 16 februari 2010

Het Cartoonfestival van Knokke-Heist

Ken je het cartoonfestival van Knokke-Heist? Waarschijnlijk wel, het is zowat het enige cartoonfestival waar de doorsnee medemens al van gehoord heeft. Naast de tentoonstelling zijn ook de boekjes met de deelnemende cartoons erg populair. Aan zo'n cartoonfestival is natuurlijk een wedstrijd verbonden. De PCB (Presscartoon Belgium) bekroont daarmee elk jaar een cartoon die in de Belgische pers verschenen is.

Sinds vorig jaar wordt er ook een PCE-prijs uitgereikt (Presscartoon Europe), een prijs voor de beste cartoon die gepubliceerd werd in om het even welke lidstaat van de Europese Unie. En aangezien Mario vooral voor een Nederlandse krant tekent, heeft hij in deze categorie dit jaar zijn kans gewaagd. En nu mag ik met terechte trots zeggen: met succes. Uit alle inzendingen (vorig jaar ging het om 395 tekeningen van 160 cartoonisten uit 22 landen) heeft een jury alvast een eerste selectie gemaakt van 50 cartoons, en daarbij zijn er dit jaar maar liefst twee van Mario!

Morgen kiest de jury de winnaar van € 10.000 euro en een bronzen beeldje ontworpen door grafisch kunstenaar en illustrator Ever Meulen. De prijsuitreiking vindt plaats in Knokke-Heist, op zaterdag 27 juni 2009, bij de opening van Internationaal Cartoonfestival 2010 en de vernissage van de tentoonstelling van alle voor de prijs genomineerde cartoons. Wij zullen zeker van de partij zijn! En zo'n boekje moet ik ook hebben! En nu allemaal duimen morgen. De nominatie van twee cartoons is al een hele eer, die prijs in de wacht slepen zou pas echt de kroon op het werk zijn!

Update: Helaas, de PCE-prijs is gewonnen door een zekere Burkhard Mohr. Het Belgische luik van de prijs werd gewonnen door Canary Pete.



maandag 15 februari 2010

De grote Dyson City test

Het begon allemaal met een mailtje. Dan volgde een koerier met een grote, bruine doos. Daaruit kwam een elegantere, kleine doos.



Die doos bleef even staan, want ik keek nogal op tegen het in elkaar puzzelen van de stofzuiger die erin zat. Toen ik ze uiteindelijk toch opendeed bleek dat dat helemaal niet nodig was. Klik-klik-klik en klaar. Het is meteen duidelijk dat over élk detail van dit ontwerp zorgvuldig is nagedacht en dat niets aan het toeval overgelaten is. De bijgevoegde handleiding had ik zelfs helemaal niet nodig. Ik heb alleen even moeten zoeken naar waar ik de clip met de attributen (de zuigmonden om plinten, gordijnen, enz. schoon te maken) zou kwijtkunnen en net dat stond natuurlijk niet in de handleiding vermeld. Het blijkt gewoon op de stofzuigerbuis te passen.



Eerste indruk: wat is-ie klein! En compact! En mooi! En licht! En ingenieus! Het was even zoeken om alle vakjes met filters, stofvergaarbakken en wat weet ik nog allemaal open te krijgen, maar dit ding zit verdorie heel slim ineen! Geen vierkante centimeter verspilde ruimte. Echt ingenieus.

Maar met mooi en compact zijn alleen kom je er natuurlijk niet. De belangrijkste vraag is: werkt hij ook goed?

Hij is alleszins gebruiksvriendelijk: handig handvat en een lange steel (ik ben groot en heb al een hernia, dan is de stofzuiger niet meteen je beste vriend). Handig! Het is wel wennen aan de platte zuigmond. Voor kruimels vind ik dat bijvoorbeeld niet zo praktisch. Ik ben ook nog nieuwsgierig naar zijn prestaties op lange termijn. In principe moet je die filters elke maand (elke maand!) afspoelen en aan de lucht laten drogen. Op zich een kleine moeite, maar ik ken mezelf. Dat doe ik dus van ze leven niet. Eén keer per jaar zou al een prestatie zijn. Tenzij hij gewoon stopt met zuigen en ik gewoon geen andere mogelijkheid heb, natuurlijk.

Bij de eerste gelegenheid die zich aandiende heb ik onze nieuwe, kleine huisbewoner ook voorgesteld aan de schoonmaakster. Toen ik haar vertelde dat er een Dyson bij kwam, trok ze een beetje een gekweld gezicht. 'Ik heb daar al mee gewerkt en dat zijn wel goede stofzuigers, maar ze zijn zo weinig mobiel. Je moet daar echt wel aan trekken om die achter u mee te krijgen'. Ha, maar dat was buiten de City gerekend, want drie uur later vroeg ik haar naar haar ervaringen en plots was ze razend enthousiast. Deze was wel heel wendbaar en zooo praktisch!

Conclusie: mooi, slim, wendbaar, licht, praktisch en krachtig. Lekker lange steel die helaas niet compact opgeborgen kan worden. Filters die wel makkelijk uit te spoelen zijn, maar die je toch nooit uitkuist. Grootste minpunt is de prijs: Dyson is echt wel een duur merk. Maar als je het geld ervoor over hebt, krijg je wel kwaliteit in ruil. Uitstekende stofvreter, maar iets minder geschikt voor kruimels en groter vuil. Onze Dyson City krijgt dus een vaste plaats op de eerste verdieping en mag zich daar uitleven op het stof. En laat dat nu net de filosofie achter dit compacte model zijn! Hij maakt zijn beloften meer dan waar!

donderdag 11 februari 2010

Sien en Emiel

Lien en Peter hebben er lang op moeten wachten, maar op 9-02-10 (Beverly Hills begot!) heeft Janne een zusje gekregen. Sien is goed voor 3,575 kg en 51 cm en zal garant staan voor heel wat rijmspelletjes met de naam van de mama. Peter en Lien, Janne en Sien. Die kleine Decroubels zijn schoon om te zien! En ik kan het weten, want ik ben al eens binnen gesprongen. Joliens crèche ligt aan de overkant van de straat, dus na Liens toestemming maakte ik gewoon een kleine omweg. Gezellig half uurtje was dat. Lien voedde Sien. Janne liep rustig te spelen. En Liens mama, papa Peter, buurvrouw Nike en ik zaten geboortekaartjesenveloppen te vullen met een fikse sneeuwbui op de achtergrond. En zo heb ik tegelijk ook het genot gehad om ook eens in levende lijve kennis te maken met hun bloggende buurvrouw.

Door zo ver over tijd te gaan (12 dagen!) heeft Lien er nog een echte babywedloop van gemaakt met deze en deze dames, maar ze heeft haar kindje dus alsnog als eerste in de armen kunnen sluiten.

Al was dat wel op het nippertje, want amper een dag later, op de eveneens prachtige datum 10-02-2010 (wat een luxe dat de mooie data zomaar voor het grijpen lijken te liggen!), heeft Annava zoontje Emiel op de wereld gezet. Ze was het zwanger zijn al lang beu heeft -zo lijkt het wel- beleefd gewacht tot Lien haar ding gedaan had. Wat een timing! Annelies, nu is het uw beurt! Drie baby's op drie dagen, dat zou wel uniek zijn!

Nog een hele dikke proficiat aan alle kersverse ouders!

Update: Op 18 februari volgde uiteindelijk ook Linus, een prachtig broertje voor Fiona. Met een dikke proficiat voor de ouders erbij!

zaterdag 6 februari 2010

♥ 8 ♥

Het is vandaag een speciale dag ten huize M&M. Mario en ik zijn vandaag 8 jaar samen! Romantisch detail: na al die tijd wensen we elkaar op de 6e van elke maand nog proficiat (al vergeten we dat nu iets vaker dan in het begin). Waar ik het echte jaar wat terughoudend ben begonnen vang ik dít nieuwe jaar met frisse goesting aan. We gaan het vanavond alvast op gepaste wijze inzetten: Jolien krijgt onderdak bij 'meme en pepe' en wij gaan lekker eten en genieten van een avondje voor onszelf!

dinsdag 2 februari 2010

'Misschien'

Ok, 'misschien' kan een rotantwoord zijn, dus misschien beklaag ik mij ooit wel eens dat ik het haar geleerd heb. Maar als ze het zo schattig blijft zeggen, kan ze er wel mee wegkomen...!