Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

donderdag 10 oktober 2013

Pampowine


Nu zelfs de nazomer baan moet ruimen voor de échte herfst, nog snel even een sfeerbeeldje van de voorbije zalige zomer:


donderdag 26 september 2013

Pinokkio in de dop?

Ik heb Jolien een paar dagen geleden op haar eerste flagrante zonder-te-verpinken leugen betrapt. Het eten was bijna klaar en ze moest van mij haar handen gaan wassen, maar het was duidelijk dat ze daar geen spatje zin in had (en normaal doet ze dat zonder morren). Uiteindelijk gaat ze toch naar de wc en als ze terugkomt, zie ik haar wat vreemd lopen ronddraaien - en valt het mij te binnen dat ik geen water heb horen stromen. "Jolien, mag ik eens aan je handen rieken? Ruiken ze lekker naar zeep?" (daar is ze normaal zo trots op). Maar dat mocht niet. Ik heb haar toen met de feiten geconfronteerd (dat haar handen niet lekker roken, en ik geen water gehoord had, en ze ze dus onmogelijk gewassen kon hebben) en uitgelegd waarom liegen niet goed is (ik ga je dan niet meer geloven als je wel de waarheid spreekt).

Vanmorgen zit ze op het toilet boven en zegt ze: "kijk mama, mijn naam staat daar op de muur". En inderdaad: daar staat "Jolien" in grote potloodletters. Nu beweert ze bij hoog en bij laag dat zij dat niet gedaan heeft. Er zijn de afgelopen maanden 3 kinderen op de bovenverdieping geweest die kunnen schrijven, maar dat is ook alweer zeker drie weken geleden. Zou ik dat echt nooit opgemerkt hebben? En vooral: waarom zou een ander kind Joliens naam, en niet zijn eigen naam schrijven? Maar ze houdt voet bij stuk en ik weet niet goed wat ik ervan moet denken en of ik het er nog eens over moet opnemen met haar. Zou ze plots het liegen ontdekt hebben en dat volop aan het uittesten zijn?Ik ga haar de komende tijd alleszins scherp in de gaten houden!

vrijdag 13 september 2013

Met belgerinkel...

Zelf met de fiets ergens naartoe mogen rijden (verder dan de bakker om de hoek, wel te verstaan), het was al lang een weerkerende wens van Jolien. Elke keer we ergens naartoe gingen, vroeg ze om met haar eigen fiets te mogen gaan. Met z'n allen naar het centrum van Gent, boodschappen doen in de Colruyt (lang "rolkuit" in haar taal) ... Als ik zelf niet te voet ging, kreeg ze altijd 'nee' te horen. Tot we op de zonnige zondag die 7 juli was beslisten om te gaan eten in het Boerenhof, een restaurant in Oostakker met een enorme tuin vol speeltuigen, en ik uit automatisme "nee" had gezegd, maar Mario mij tegensprak met "waarom niet eigenlijk? Het is vakantie, het is zondag en dus rustig op straat. Misschien moeten we het maar eens proberen".

Lena had perfect op de fietsstoel gekund, maar ik vertrouwde niet dat Jolien de volle 2,7 km heen en vooral: na het spelen en tegen bedtijd aan nog eens de volle 2,7 km terug zou volhouden en heb uit voorzorg toch maar de fietskar meegesleurd. We peperden haar enkele duidelijke voorwaarden (Op het voetpad rijden! Goed uitkijken voor voetgangers! DOEN WAT WIJ ZEGGEN!) en het belang van goed luisteren naar onze instructies in, en daar ging ze. Glimmend van trots, zonder één keer morren helemaal tot aan het Boerenhof. En na het eten, spelen en dezelfde inpeperspeech opnieuw zonder morren en nog even hard glimmend weer naar huis. Eerlijk gezegd: ik stond echt versteld.


De dag nadien startte net een muziekkamp aan de Oude Bareel. Per toeval eveneens 2,7 km hiervandaan. En ze had duidelijk de smaak te pakken, want ook daar wilde ze zelf naartoe. De eerste dag heb ik dat nog niet toegelaten omdat ik eerst prospectie wilde voeren naar de fietsinfrastructuur (de Antwerpsesteenweg is een heel stuk drukker dan de rustige straatjes die we zondag gedaan hadden), maar omdat ze zo goed luistert, heb ik het haar vanaf dinsdag toch toegestaan. En zo hebben wij nu - afhankelijk van de bestemming - een kind in huis dat in haar eigen transport voorziet. Opvang in Duimelotje, terug naar school: ze fietst het allemaal zelf!

En wie zelf naar school fietst, verdient natuurlijk een nieuwe, grotere fiets! Puur volgens haar lengte zou ze al op een 20 inch-fiets passen, maar dan kan ze te weinig met haar voeten aan de grond naar mijn goesting. Dus heb ik toch geopteerd voor een maatje kleiner, en is het er eentje van 16 inch geworden. Van Plop, maar dat is haar pas opgevallen toen we alweer thuis waren. Ze was vooral in de wolken dat hij zo mooi paars en geel is, haar twee lievelingskleuren!




zondag 2 juni 2013

dinsdag 30 april 2013

Gelukkig heb ik nog een gezonde geest!

"Ge weet toch dat sport niet gezond is?" Ik kan het grapje weer voor een tijdje alleen maar gelijk geven. Mijn linkerenkel, mijn rechteroog en mijn onderrug kunnen er al van meespreken, en gisteren heb ik tijdens het squashen een krakske gekregen in mijn rechterknie. Ik weet niet eens meer welke beweging ik precies maakte - ik vermoed niet eens iets spectaculairs. En ik heb de rest van de avond niet eens overdreven veel last gehad. Het ijs dat ik erop heb gelegd, was meer vanuit het principe "baat het niet, dan schaadt het niet". En ik ben nog probleemloos naar huis gefietst, alleen de eerste pedaaltrap rechtopstaand op mijn rechterbeen deed pijn.

Zelfs vanmorgen, na een nacht slapen en met afgekoelde spieren vond ik het precies nog wel meevallen. Mijn been strekken lukte niet, nee. En normaal stappen ook niet echt. Maar erg gezwollen stond hij ook niet. (Dat kan ik nu ook al niet meer zeggen).

Ik ben toch maar naar de dokter gegaan, kwestie van met de clubverzekering in orde te zijn als het toch niet vlot zou genezen. Hij wist in geen tijd het punt te vinden waarop hij moest drukken om mij een onweerstaanbare drang te bezorgen om hem te slaan. De meniscus. Knie voldoende laten rusten, zoveel mogelijk ijs op leggen, ontstekingsremmers nemen en afwachten wat het zegt en hoe het geneest. Binnen één of twee weken zal de ernst zichzelf wel uitwijzen. Als de zwelling aanhoudt, zitten er mogelijk losse fragmenten in mijn knie, die ze dan operatief moeten verwijderen. En dat 'operatief', dat hoor ik niet graag. Dat van die eventuele losse fragmenten kan ik natuurlijk niet beïnvloeden, maar in al de rest ga ik nu toch eventjes heel voorbeeldig zijn. Bij mijn hernia heb ik de statistieken al eens weten te verslaan, ik ben vast van plan om dat hierin ook weer te doen (al ken ik de statistieken niet eens).

En zo zit ik nu al een hele dag met een koelelement van de frigobox (mijn versie van het coldpack) tussen mijn knieën geklemd (zoveel mogelijk mikken naar dat ene punt ter grootte van een macaroni) en pikkel ik op steeds minder elegante wijze door het huis. Geen enkele zithouding is echt comfortabel te noemen. Na het zitten terug gaan rechtstaan is een marteling. En bij het idee dat ik een trap af moet, breekt het koude zweet mij uit. Maar fietsen zou wel goed zijn, als mijn zadel maar hoog genoeg staat. Als je mij de komende dagen dus op een belachelijk hoge fiets voorbij ziet rijden: het is allemaal voor de goede zaak! Die statistieken moeten eraan!

donderdag 21 maart 2013

Verhuisd

Wie heel goed goed heeft opgelet, weet dat er een nieuw nest zat aan te komen. Dus na een aantal absolute stressweken werd dit:






Dit (bijna even gezellig):


En ten slotte dit:


(Met het verschil dat je hier nu mijn bureau ziet en niet meer onze eettafel)

En zitten we nu al bijna een maand in een nieuw huis. Tussen de dozen en met nog een hoop zaken die afgewerkt moeten worden, maar met veel minder stress dan ik eigenlijk feitelijk had verwacht. De dochters en de man hebben de overgang bijzonder licht verteerd en zo kan ik mij focussen op het wankele evenwicht tussen dozen uitpakken, Ikeakasten ineenvijzen en ons huis inrichten (hou je verwachtingen maar laag) - en het nodige geld verdienen om dat huis en die kasten betaald te krijgen. Dat is soms wat zoeken, maar bovenal ben ik doodblij dat we hier wonen (en dat die verhuis achter de rug is). Ik geniet met volle teugen van het licht, de ruimte en de emoes die ik vanuit mijn bureau zie rondscharrelen op het onbebouwde perceel naast ons. En toch maar op 2,3 km van de Vrijdagmarkt! Het verhaal van het gat en de boter!

woensdag 13 februari 2013