Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

zaterdag 15 februari 2014

Het hele verhaal van de dolfijn

Bijna iedereen heeft het verhaal inmiddels wel al in langere of kortere versie gehoord, maar het is te mooi om verloren te laten gaan. Dus bij dezen...

Het begint bij een onverwachte reis. Elk jaar weer krijgt Mario op een bepaald moment last van de winterblues. Dan begint hij in onze agenda te speuren naar periodes waarin we nog geen bindende plannen en afspraken hebben en waarin een week afwezigheid op werkgebied overbrugbaar zou zijn. Hij rekent dan ook steevast uit hoe ver je op een dag met de auto kan rijden en gaat dan na wat de gemiddelde temperatuur daar in putteke winter zou zijn. En elk jaar valt dat dik tegen, en kan hij er niet omheen dat je een aangename 24 graden enkel met het vliegtuig kan bereiken. En elk jaar krijgt zijn vliegangst zo de bovenhand en bergt hij met spijt in het hart zijn droom van wat winterzon op.

Dit jaar vond ik dat hij er vroeg bij was. Het was nog maar oktober toen hij voor het eerst in de agenda stond te neuzen. De laatste week voor de kerstvakantie, dat moest toch wel te doen zijn, vond hij. Bovendien is dit het laatste jaar dat we buiten de schoolvakanties weg kunnen, want volgend jaar zit Jolien in het eerste leerjaar. Ik vond dat moeilijker. Doordat Kerstmis en Nieuwjaar in het midden van de week vielen, zou ik voor het eerst de volledige twee weken van de kerstvakantie verlof nemen. Nog een week langer de deuren sluiten, zou problemen opleveren voor mijn klanten, dus dan moest ik iemand als back-up inschakelen. Bovendien hadden we in die week al zelf een optreden te doen en hadden we kaarten voor de voorstelling van Michael Van Peel - daar niet naartoe gaan zou ook maar weggesmeten geld zijn. Dus ik hield de boot wat af.

Twee weken later kreeg ik voor mijn verjaardag echter een brochure van het reisbureau cadeau. Mario had een volledig voorstel laten uitwerken. Vertrek op maandag zodat we ons niet moesten laten vervangen voor ons optreden. Tenerife, gegarandeerd zon. En zelfs twee kamers met een tussendeur, zodat we ook nog op ons gemak zouden zijn als de meisjes al in bed lagen en we niet noodgedwongen elke avond om negen uur moesten gaan slapen! Ik heb geen nood aan zomerzon, maar als een reisje zo kant-en-klaar aangeboden wordt ga ik met veel plezier mee! Dus toen hij mij gegarandeerd had dat we geen boterham minder zouden moeten eten om ons deze verwennerij te veroorloven, ben ik direct de zomerkleren van de meisjes gaan opdiepen.

Bij aankomst heb ik wel een kleine cultuurschok beleefd. De streek waar wij zaten, Costa Adeje, is echt supertoeristisch. Elke vierkante meter is volgestouwd met winkeltjes, bazars, cafés en supermercados, die je allemaal om ter hardst toeschreeuwen. We zijn gewend om een huisje te huren en met de auto te reizen, ginder hingen we af van het hotelregime en de georganiseerde massa-excursies. Bovendien sukkelde ik met zware rugpijn, wat de mogelijkheden nog verder beperkte. De toeristische omgeving was een kwestie van de klik maken: het biedt uiteindelijk het voordeel dat je simpelweg álles kan vinden wat je nodig hebt - en nog wel tegen vrij voordelige prijzen. Onze dagen hebben we grotendeels op kindermaat ingevuld, met af en toe een rustpunt om ons hoofd en mijn rug ook de nodige rust te gunnen. En op een dag ga ik terug om naar de top van de Teide te gaan, Mario te bewijzen dat het wel degelijk sneeuw is wat de top zo wit maakte, en de Mascakloof af te dalen.

In plaats daarvan zijn we de 10 kilometer lange promenade tot in Las Américas afgewandeld en bezochten we het Jungle Park en Aqualand, dat op amper 200 meter van ons hotel lag. Aqualand is een waterpretpark met alle denkbare waterglijbanen. Ik hield met mijn krakkemikkige rug de wacht bij Lena in het peuterbad, terwijl Mario met Jolien de rest van het park afspeurde naar de glijbanen waar ze op durfde. Ooit was Jolien een echte waterrat en durfal in het zwembad, maar door minder te gaan zwemmen toen Lena pas geboren was, is ze omgeslagen naar een angsthaasje. Om dat weer recht te trekken is ze in december met zwemlessen begonnen, en het eerste resultaat was nu nog maar voorzichtig merkbaar.

In het waterpretpark hebben ze gek genoeg ook een bassin voor een dolfijnenshow. Met één show om half vier. En dan stroomt dat hele park ook compleet leeg, want echt iedereen gaat naar die show. Omdat we al de hele dag in de blakende zon hadden gestaan (een heerlijke 24°, we kregen waarvoor we gekomen waren!), stelde ik voor om een plekje in de schaduw te kiezen, bovenin de tribune. Waar dolfinaria bij ons metershoge glazen kooien zijn op een onbereikbare afstand van de tribunes, heeft het dolfinarium ginder enkel een licht opbollende rand en zit het publiek op amper een meter van het bassin. De show begint, de klassieke trucs worden uitgevoerd met de nodige ooohs en aaahs van het publiek, en Jolien kijkt haar ogen uit. Plots wordt er een bootje in het water gelegd. Ze hebben twee meisjes uit het publiek nodig, en die mogen in dat bootje gaan zitten, waarna de dolfijnen hen het hele bad rondstuwen. Jolien natuurlijk teleurgesteld "ohikwildatook", maar wij zitten veel te hoog op de tribune. Aaitjes en kusjes voor de dolfijnen en de stralende meisjes keren terug naar hun plaats. Weer wat klassiekers, en dan is er een dolfijn die de opgevangen bal zogezegd niet wil loslaten. Ze zoeken een sterke jongen uit het publiek. Hij mag de bal uit de mond van de dolfijn proberen te trekken, en als die nog niet lost, mag hij hem een visje voederen. Aaitjes en kusjes en weer de verzuchting "ikwildatook" aan mijn linkerzijde. Ik leg Jolien uit dat we te hoog zitten en dat ik niet weet of er nog iets komt waar kindjes bij mogen helpen, maar dat we een tiental rijen kunnen zakken, naar de vrije plaatsen aan de zijkant van de tweede rij - en dat dat dan nog geen enkele garantie biedt! We wachten een geschikt moment af en even later zakken we met z'n allen naar onze nieuwe strategische plek. Even later wordt er weer assistentie gevraagd. Jolien staat natuurlijk te trappelen en wordt tot mijn verbazing uitgekozen. Zonder aarzelen stapt ze naar het trapje van het bassin en ik zie dat de trainster haar vanalles aan het vragen is, dus ik schiet ter hulp.

"Of ze kan drijven"? Die wordt gewoon het water ingestuurd! Mja, moeilijke vraag. Ze heeft nog maar twee zwemlessen gehad, dus ze is wel op haar gemak in het water als er iemand bij haar is, maar of ze dat ook nog is bij een wildvreemde trainster, laat staan met zo'n groot beest in haar buurt? Ik vind het moeilijk te beoordelen en zou niet willen dat de show verpest wordt door een inschattingsfout en een angstaanval met bijhorende bleitpartij van Jolien. Maar dan kijk ik opzij, en als ik zie hoe verbeten ze naar de dolfijn voor haar neus staat te staren, geef ik groen licht. Jolien wordt bij de hand gepakt en zit een halve tel later rondjes te draaien op de arm van de dolfijnentrainster, met twee ronddraaiende dolfijnen vlak naast zich. De trainster wenkt een dolfijn, die op zijn rug gaat liggen, Jolien wordt aan zijn zijvinnen vastgehaakt en ik besef pas goed wat er aan het gebeuren is als ik Joliens blik vang, die voor de tweede keer op haar dolfijn voorbijraast. Ze weent niet, haar uitdrukking houdt het midden tussen shock en trance, maar VERDORIE ZEG, MIJN KIND ZWEMT OP EEN DOLFIJN! Als apotheose neemt de trainster Jolien voor zich vast, en worden ze samen door twee dolfijnen de lucht in geduwd. Als de dolfijnen wegzwemmen, belandt ze met een grote plons helemaal onder water, maar ze geeft geen krimp (te veel in schock, denk ik). Ze wordt naar de rand gebracht, maakt een buiging, krijgt applaus en mag tot slot de dolfijnen kusjes en aaitjes geven. Ik twijfel even of ik er ook niet aan kan als ik mijn arm strek -"ohikwildatook"-,  maar beslis mij te beheersen en zal geduldig een andere gelegenheid moeten afwachten. Jolien lijkt niet te beseffen wat ze net meegemaakt heeft. En als ik vraag hoe dat voelt, een dolfijn, antwoordt ze: "een beetje koud, maar toch ook wel een beetje warm". :-)

Omdat ons fototoestel veilig bij onze kleren en geld in de lockertjes opgeborgen was, hebben we de parkfotograaf maar wat rijker gemaakt: