Lena's tweede stoere ziekenhuisverhaal

Voor alles is er een eerste keer en zo hebben Lena en ik er net onze eerste ambulancerit op zitten...

Vanmiddag belde de school dat Lena ziek en koortsig was. Ze lag onder een dekentje in de leraarskamer en ik ben haar direct gaan halen. Ze had een erg onrustige nacht gehad en was 's morgens niet hongerig, maar verder wel energiek, alleen wat lichtgeraakt. Het telefoontje kwam dus niet helemaal onverwacht.

Thuis had ze zin in een slok appelsiensap, en hoewel ze het ontkende, was ze zichtbaar moe, dus ik heb haar naar bed gebracht. Eigenlijk is koorts bestrijden simpel: kleren uit zodat de warmte weg kan, koortswerend middel erin en dan alles lekker uit het systeem slapen.

Kleren uitdoen vond ze geen prettig idee, maar het was mij toch grotendeels gelukt. De nieuwe fles Nurofen die Mario pas had gekocht stond nog beneden en toen ik daarmee terug boven kwam, had Lena zich al lekker op haar zij gevleid, klaar om te slapen. Na wat onderhandelen wilde ze het medicijn enkel liggend drinken, maar dat vond ik beter dan niet. De eerste slokjes gingen vlot, maar na een tijdje merkte ik dat ze geen sterke slikbeweging meer maakte. Ze ademde oppervlakkig en leek ook al echt in slaap te vallen. In mijn hoofd sprongen verhalen op van baby's die tijdens hun slaap in fruitpap of ander eten stikken, dus ik besliste om haar niet te laten indommelen en even rechtop te zetten zodat de siroop kon zakken. Toen ik haar recht trok, reageerde ze helemaal niet. Haar ogen waren achter het dunne spleetje helemaal weggedraaid, ze zag lijkbleek, reageerde niet op haar naam en de dingen die ik tegen haar zei en zakte slap weg als ik haar verzette. Haar hand bengelde los aan haar pols. Toen ik enkele tellen later het idee had dat haar lippen donkerder begonnen te kleuren, ging het niet meer om koorts bestrijden, maar om mogelijke verstikking en dan heb ik Mario geroepen en gevraagd om 112 te bellen. Ze ademde nog, maar als ze zou beginnen stikken, hadden we geen tijd te verliezen en moest ik er een dokter bij hebben.

Mario gaf ons adres door, beschreef de situatie, vroeg om een ambulance en beantwoordde de vragen van de centrale. Ik bleef ondertussen proberen om Lena wakker te krijgen, en plots reageerde ze weer. Totaal versuft, en telkens opnieuw afglijdend, dus ik ben op haar blijven inpraten om haar bij mij te houden.

Sindsdien is de situatie eigenlijk altijd onder controle gebleven. We moesten bij Lena echt alle kleren uitdoen en lauwe washandjes in haar lies leggen. Mario heeft wat spullen ingepakt en toen de ambulanciers arriveerden, maten ze 39°C bij Lena. In het ziekenhuis was dat zelfs 39,7.

Bovenop mijn Nurofen heeft ze nog Perdolan gekregen en een dutje gedaan en inmiddels zaagt ze al om spelletjes op de gsm, heeft ze haar polsbandje koppig uitgewriemeld en is ze uit haar bed geklauterd om op verkenning te gaan in de badkamer. De pijnstillers doen hun werk. :-)
We moeten wel nog een nachtje blijven ter observatie en voor wat verdere onderzoeken. Uit haar bloed blijken infectiewaarden, dus ze willen onderzoeken of het gewoon de griep is, of misschien toch nog iets anders.

Update: uit de bloedwaarden blijkt al zeker een bacteriële infectie, dus wordt straks een longfoto gemaakt om longontsteking uit te sluiten en starten ze met antibiotica. Maar er kan tegelijk ook nog altijd een virale infectie zijn, zoals de griep.

posted from Bloggeroid

Het hele verhaal van de dolfijn

Bijna iedereen heeft het verhaal inmiddels wel al in langere of kortere versie gehoord, maar het is te mooi om verloren te laten gaan. Dus bij dezen...

Het begint bij een onverwachte reis. Elk jaar weer krijgt Mario op een bepaald moment last van de winterblues. Dan begint hij in onze agenda te speuren naar periodes waarin we nog geen bindende plannen en afspraken hebben en waarin een week afwezigheid op werkgebied overbrugbaar zou zijn. Hij rekent dan ook steevast uit hoe ver je op een dag met de auto kan rijden en gaat dan na wat de gemiddelde temperatuur daar in putteke winter zou zijn. En elk jaar valt dat dik tegen, en kan hij er niet omheen dat je een aangename 24 graden enkel met het vliegtuig kan bereiken. En elk jaar krijgt zijn vliegangst zo de bovenhand en bergt hij met spijt in het hart zijn droom van wat winterzon op.

Dit jaar vond ik dat hij er vroeg bij was. Het was nog maar oktober toen hij voor het eerst in de agenda stond te neuzen. De laatste week voor de kerstvakantie, dat moest toch wel te doen zijn, vond hij. Bovendien is dit het laatste jaar dat we buiten de schoolvakanties weg kunnen, want volgend jaar zit Jolien in het eerste leerjaar. Ik vond dat moeilijker. Doordat Kerstmis en Nieuwjaar in het midden van de week vielen, zou ik voor het eerst de volledige twee weken van de kerstvakantie verlof nemen. Nog een week langer de deuren sluiten, zou problemen opleveren voor mijn klanten, dus dan moest ik iemand als back-up inschakelen. Bovendien hadden we in die week al zelf een optreden te doen en hadden we kaarten voor de voorstelling van Michael Van Peel - daar niet naartoe gaan zou ook maar weggesmeten geld zijn. Dus ik hield de boot wat af.

Twee weken later kreeg ik voor mijn verjaardag echter een brochure van het reisbureau cadeau. Mario had een volledig voorstel laten uitwerken. Vertrek op maandag zodat we ons niet moesten laten vervangen voor ons optreden. Tenerife, gegarandeerd zon. En zelfs twee kamers met een tussendeur, zodat we ook nog op ons gemak zouden zijn als de meisjes al in bed lagen en we niet noodgedwongen elke avond om negen uur moesten gaan slapen! Ik heb geen nood aan zomerzon, maar als een reisje zo kant-en-klaar aangeboden wordt ga ik met veel plezier mee! Dus toen hij mij gegarandeerd had dat we geen boterham minder zouden moeten eten om ons deze verwennerij te veroorloven, ben ik direct de zomerkleren van de meisjes gaan opdiepen.

Bij aankomst heb ik wel een kleine cultuurschok beleefd. De streek waar wij zaten, Costa Adeje, is echt supertoeristisch. Elke vierkante meter is volgestouwd met winkeltjes, bazars, cafés en supermercados, die je allemaal om ter hardst toeschreeuwen. We zijn gewend om een huisje te huren en met de auto te reizen, ginder hingen we af van het hotelregime en de georganiseerde massa-excursies. Bovendien sukkelde ik met zware rugpijn, wat de mogelijkheden nog verder beperkte. De toeristische omgeving was een kwestie van de klik maken: het biedt uiteindelijk het voordeel dat je simpelweg álles kan vinden wat je nodig hebt - en nog wel tegen vrij voordelige prijzen. Onze dagen hebben we grotendeels op kindermaat ingevuld, met af en toe een rustpunt om ons hoofd en mijn rug ook de nodige rust te gunnen. En op een dag ga ik terug om naar de top van de Teide te gaan, Mario te bewijzen dat het wel degelijk sneeuw is wat de top zo wit maakte, en de Mascakloof af te dalen.

In plaats daarvan zijn we de 10 kilometer lange promenade tot in Las Américas afgewandeld en bezochten we het Jungle Park en Aqualand, dat op amper 200 meter van ons hotel lag. Aqualand is een waterpretpark met alle denkbare waterglijbanen. Ik hield met mijn krakkemikkige rug de wacht bij Lena in het peuterbad, terwijl Mario met Jolien de rest van het park afspeurde naar de glijbanen waar ze op durfde. Ooit was Jolien een echte waterrat en durfal in het zwembad, maar door minder te gaan zwemmen toen Lena pas geboren was, is ze omgeslagen naar een angsthaasje. Om dat weer recht te trekken is ze in december met zwemlessen begonnen, en het eerste resultaat was nu nog maar voorzichtig merkbaar.

In het waterpretpark hebben ze gek genoeg ook een bassin voor een dolfijnenshow. Met één show om half vier. En dan stroomt dat hele park ook compleet leeg, want echt iedereen gaat naar die show. Omdat we al de hele dag in de blakende zon hadden gestaan (een heerlijke 24°, we kregen waarvoor we gekomen waren!), stelde ik voor om een plekje in de schaduw te kiezen, bovenin de tribune. Waar dolfinaria bij ons metershoge glazen kooien zijn op een onbereikbare afstand van de tribunes, heeft het dolfinarium ginder enkel een licht opbollende rand en zit het publiek op amper een meter van het bassin. De show begint, de klassieke trucs worden uitgevoerd met de nodige ooohs en aaahs van het publiek, en Jolien kijkt haar ogen uit. Plots wordt er een bootje in het water gelegd. Ze hebben twee meisjes uit het publiek nodig, en die mogen in dat bootje gaan zitten, waarna de dolfijnen hen het hele bad rondstuwen. Jolien natuurlijk teleurgesteld "ohikwildatook", maar wij zitten veel te hoog op de tribune. Aaitjes en kusjes voor de dolfijnen en de stralende meisjes keren terug naar hun plaats. Weer wat klassiekers, en dan is er een dolfijn die de opgevangen bal zogezegd niet wil loslaten. Ze zoeken een sterke jongen uit het publiek. Hij mag de bal uit de mond van de dolfijn proberen te trekken, en als die nog niet lost, mag hij hem een visje voederen. Aaitjes en kusjes en weer de verzuchting "ikwildatook" aan mijn linkerzijde. Ik leg Jolien uit dat we te hoog zitten en dat ik niet weet of er nog iets komt waar kindjes bij mogen helpen, maar dat we een tiental rijen kunnen zakken, naar de vrije plaatsen aan de zijkant van de tweede rij - en dat dat dan nog geen enkele garantie biedt! We wachten een geschikt moment af en even later zakken we met z'n allen naar onze nieuwe strategische plek. Even later wordt er weer assistentie gevraagd. Jolien staat natuurlijk te trappelen en wordt tot mijn verbazing uitgekozen. Zonder aarzelen stapt ze naar het trapje van het bassin en ik zie dat de trainster haar vanalles aan het vragen is, dus ik schiet ter hulp.

"Of ze kan drijven"? Die wordt gewoon het water ingestuurd! Mja, moeilijke vraag. Ze heeft nog maar twee zwemlessen gehad, dus ze is wel op haar gemak in het water als er iemand bij haar is, maar of ze dat ook nog is bij een wildvreemde trainster, laat staan met zo'n groot beest in haar buurt? Ik vind het moeilijk te beoordelen en zou niet willen dat de show verpest wordt door een inschattingsfout en een angstaanval met bijhorende bleitpartij van Jolien. Maar dan kijk ik opzij, en als ik zie hoe verbeten ze naar de dolfijn voor haar neus staat te staren, geef ik groen licht. Jolien wordt bij de hand gepakt en zit een halve tel later rondjes te draaien op de arm van de dolfijnentrainster, met twee ronddraaiende dolfijnen vlak naast zich. De trainster wenkt een dolfijn, die op zijn rug gaat liggen, Jolien wordt aan zijn zijvinnen vastgehaakt en ik besef pas goed wat er aan het gebeuren is als ik Joliens blik vang, die voor de tweede keer op haar dolfijn voorbijraast. Ze weent niet, haar uitdrukking houdt het midden tussen shock en trance, maar VERDORIE ZEG, MIJN KIND ZWEMT OP EEN DOLFIJN! Als apotheose neemt de trainster Jolien voor zich vast, en worden ze samen door twee dolfijnen de lucht in geduwd. Als de dolfijnen wegzwemmen, belandt ze met een grote plons helemaal onder water, maar ze geeft geen krimp (te veel in schock, denk ik). Ze wordt naar de rand gebracht, maakt een buiging, krijgt applaus en mag tot slot de dolfijnen kusjes en aaitjes geven. Ik twijfel even of ik er ook niet aan kan als ik mijn arm strek -"ohikwildatook"-,  maar beslis mij te beheersen en zal geduldig een andere gelegenheid moeten afwachten. Jolien lijkt niet te beseffen wat ze net meegemaakt heeft. En als ik vraag hoe dat voelt, een dolfijn, antwoordt ze: "een beetje koud, maar toch ook wel een beetje warm". :-)

Omdat ons fototoestel veilig bij onze kleren en geld in de lockertjes opgeborgen was, hebben we de parkfotograaf maar wat rijker gemaakt:

Lena's eerste schooldag: met een plasje naar het klasje

Welwel, dat was - euhm - bijzonder. Eigenlijk verliep Lena's eerste schooldag indrukwekkend goed. Ik heb er ook altijd vertrouwen in gehad: anders dan bij Jolien kent Lena de school al en is juf Anneleen ook geen onbekende meer. Ze was dan ook geweldig op haar gemak. Haar Maja De Bij-boekentas moest op haar rug en na een woede-aanvalletje omdat ze haar vieruurtje nog niet mocht opeten ging ze vredig op verkenning in haar klas. We ontmoetten Zwempje de schildpad en er waren poppen en een buggy, dus dat zat direct helemaal goed. Ze had even de steun van Peppa en tutje nodig toen ik wegging, maar blijkbaar voelde ze zich de rest van de dag goed thuis op school. Op haar gemak in de klas, flink soep en boterhammen gegeten 's middags en probleemloos geslapen. Eén keer hebben ze haar treurend om "mama" aan de deur teruggevonden, maar dat was al tegen het einde van de dag.

Het enige wat to-taal de mist inging, was haar zindelijkheid. Ik was zelf nog in de klas toen ze haar eerste ongelukje had. Ik had mij wel aan een accidentje verwacht omdat we haar pas laat helemaal zindelijk gekregen hebben, dus ik had voldoende reservekleren mee. Maar blijkbaar heeft ze ook de rest van de dag gewoon alles in haar broek gedaan. Alles ja - ook dát. De drie verzorgsters van het dagverblijf waren er 's avonds precies toch behoorlijk van aangeslagen. "Nooit meegemaakt", zei er eentje zelfs. Slik. De pamper na haar dut was dan weer wél droog gebleven. Dus ze kan het wel, ze heeft wat begeleiding van de juffen nodig en moet wat extra gesensibiliseerd worden.

Ik heb nu in samenspraak met de verzorgers van het dagverblijf en haar juf alle zeilen bijgezet om haar zo snel mogelijk ook in de klas droog te krijgen (thuis en in de crèche was ze het al verschillende weken). Iedereen wil zich erachter scharen, het is echt een topteam! We gaan proberen om niet terug met pampers te beginnen, dat zou een stap achteruit zijn, want dan doet ze geen inspanningen meer, leert de ervaring mij. We hebben een potje in de klas gezet, zodat ze niet zo ver moet lopen als ze aandrang voelt. En ze gaan eraan proberen te denken om haar te vragen dat ze naar de wc zou gaan, in plaats van te wachten tot ze het zelf zegt, want dat is ze thuis en in de crèche ook pas heel laat beginnen doen. Zo hoop ik dat de overlast beperkt wordt en mijn kersverse kleutertje over enkele dagen fysiek al even groot zal blijken als ze zich mentaal heeft getoond!

Pinokkio in de dop?

Ik heb Jolien een paar dagen geleden op haar eerste flagrante zonder-te-verpinken leugen betrapt. Het eten was bijna klaar en ze moest van mij haar handen gaan wassen, maar het was duidelijk dat ze daar geen spatje zin in had (en normaal doet ze dat zonder morren). Uiteindelijk gaat ze toch naar de wc en als ze terugkomt, zie ik haar wat vreemd lopen ronddraaien - en valt het mij te binnen dat ik geen water heb horen stromen. "Jolien, mag ik eens aan je handen rieken? Ruiken ze lekker naar zeep?" (daar is ze normaal zo trots op). Maar dat mocht niet. Ik heb haar toen met de feiten geconfronteerd (dat haar handen niet lekker roken, en ik geen water gehoord had, en ze ze dus onmogelijk gewassen kon hebben) en uitgelegd waarom liegen niet goed is (ik ga je dan niet meer geloven als je wel de waarheid spreekt).

Vanmorgen zit ze op het toilet boven en zegt ze: "kijk mama, mijn naam staat daar op de muur". En inderdaad: daar staat "Jolien" in grote potloodletters. Nu beweert ze bij hoog en bij laag dat zij dat niet gedaan heeft. Er zijn de afgelopen maanden 3 kinderen op de bovenverdieping geweest die kunnen schrijven, maar dat is ook alweer zeker drie weken geleden. Zou ik dat echt nooit opgemerkt hebben? En vooral: waarom zou een ander kind Joliens naam, en niet zijn eigen naam schrijven? Maar ze houdt voet bij stuk en ik weet niet goed wat ik ervan moet denken en of ik het er nog eens over moet opnemen met haar. Zou ze plots het liegen ontdekt hebben en dat volop aan het uittesten zijn?Ik ga haar de komende tijd alleszins scherp in de gaten houden!

Met belgerinkel...

Zelf met de fiets ergens naartoe mogen rijden (verder dan de bakker om de hoek, wel te verstaan), het was al lang een weerkerende wens van Jolien. Elke keer we ergens naartoe gingen, vroeg ze om met haar eigen fiets te mogen gaan. Met z'n allen naar het centrum van Gent, boodschappen doen in de Colruyt (lang "rolkuit" in haar taal) ... Als ik zelf niet te voet ging, kreeg ze altijd 'nee' te horen. Tot we op de zonnige zondag die 7 juli was beslisten om te gaan eten in het Boerenhof, een restaurant in Oostakker met een enorme tuin vol speeltuigen, en ik uit automatisme "nee" had gezegd, maar Mario mij tegensprak met "waarom niet eigenlijk? Het is vakantie, het is zondag en dus rustig op straat. Misschien moeten we het maar eens proberen".

Lena had perfect op de fietsstoel gekund, maar ik vertrouwde niet dat Jolien de volle 2,7 km heen en vooral: na het spelen en tegen bedtijd aan nog eens de volle 2,7 km terug zou volhouden en heb uit voorzorg toch maar de fietskar meegesleurd. We peperden haar enkele duidelijke voorwaarden (Op het voetpad rijden! Goed uitkijken voor voetgangers! DOEN WAT WIJ ZEGGEN!) en het belang van goed luisteren naar onze instructies in, en daar ging ze. Glimmend van trots, zonder één keer morren helemaal tot aan het Boerenhof. En na het eten, spelen en dezelfde inpeperspeech opnieuw zonder morren en nog even hard glimmend weer naar huis. Eerlijk gezegd: ik stond echt versteld.

De dag nadien startte net een muziekkamp aan de Oude Bareel. Per toeval eveneens 2,7 km hiervandaan. En ze had duidelijk de smaak te pakken, want ook daar wilde ze zelf naartoe. De eerste dag heb ik dat nog niet toegelaten omdat ik eerst prospectie wilde voeren naar de fietsinfrastructuur (de Antwerpsesteenweg is een heel stuk drukker dan de rustige straatjes die we zondag gedaan hadden), maar omdat ze zo goed luistert, heb ik het haar vanaf dinsdag toch toegestaan. En zo hebben wij nu - afhankelijk van de bestemming - een kind in huis dat in haar eigen transport voorziet. Opvang in Duimelotje, terug naar school: ze fietst het allemaal zelf!

En wie zelf naar school fietst, verdient natuurlijk een nieuwe, grotere fiets! Puur volgens haar lengte zou ze al op een 20 inch-fiets passen, maar dan kan ze te weinig met haar voeten aan de grond naar mijn goesting. Dus heb ik toch geopteerd voor een maatje kleiner, en is het er eentje van 16 inch geworden. Van Plop, maar dat is haar pas opgevallen toen we alweer thuis waren. Ze was vooral in de wolken dat hij zo mooi paars en geel is, haar twee lievelingskleuren!

Danstalenten

Toen Jolien eind april zo voor de tv stond te dansen, bleek duidelijk dat ze te veel naar de winnares van het Songfestival had gekeken.

En soms danst ze meer als een ongeleid projectiel:

Nuja, haar stijl is altijd al een beetje - euhm - bijzonder geweest, al was haar start niet zo slecht. Ik kan alleen maar hopen dat dit überschattige gewiebel de voorbode is van een juister gevoel voor ritme en lichamelijke expressie:

Lena in volle sprint

Het is hier stilletjes, maar dat komt omdat het in de echte wereld hard vooruitgaat. Dat fenomeen kent u als ervaren bloglezer wel al. Tijd dus om al die nieuwigheden even vast te leggen.

Toen Lena goed een jaar was, heb ik met haar de afspraak gemaakt dat we gewoon tegen iedereen zouden zeggen dat ze nog maar negen maanden was. Dat zou tenminste overeenkomen met haar kledingmaat (68, ofwel maatje 6 maanden), met het feit dat ze nog altijd geen tanden had en dan zou ze met haar motorische ontwikkeling (vlotjes aan twee vingers en wankelend aan één vinger stappen) zelfs wat voor liggen op leeftijdsgenootjes. En dan vierden we in september gewoon lekker opnieuw haar eerste verjaardag, iedereen content.

Nu, twee maanden later (14 maanden in moedertaal) vindt ze het precies zelf tijd dat er wat schot in de zaak komt. Maat 68 wordt langzaam te klein, 74 lijkt de nieuwe norm te worden. Het eerste witte puntje boort zich al een week een weg naar de buitenwereld. En na wat extra oefenen met Mario maandagavond heeft ze blijkbaar ook voor het stappen een klik gemaakt, want sinds dinsdag is ze plots met volle overtuiging alleen weg. Al lijkt het soms toch iets vlotter te gaan als ze iets in haar handen heeft. Ingebeelde houvast kan precies wonderen doen!

Echt op alle vlakken schiet ze als een komeet vooruit. Ik heb haar weken attent proberen te maken op de poezen van de buren, maar nu ze ze eindelijk opgemerkt heeft, is ze er laaiend enthousiast over. Mijn "poes" imiteert ze met een geconcentreerd "ph", mijn belachelijk langgerekte "poeoeoeoes" wordt vervolgens "pfo". Mama, papa en dada waren al maanden gevestigde waarden en als je haar aandacht trekt, oefent ze bereidwillig nieuwe woordjes als bal en poes in. En als Jolien de volle 2 km in de fiteskar nonsensliedjes zit te kwelen als "maaaar daar kan je toch gewoon niks aan doeoeoeoen", dan zit Lena naast haar met even grote overtuiging "bwabwabwabwa" mee te roepen!

Trappen kruipt ze moeiteloos helemaal op, in de keuken wil ze mee in de potten kunnen kijken, Jolien haar kleine kinderstoel heb ik uit de living weggehaald omdat Lena er altijd op gaat rechtstaan, ze krijgt woedeaanvallen als je haar iets verbiedt en begint van jaloezie te wenen als Jolien op onze schoot zit of Mario en ik elkaar knuffelen, dus het is wel duidelijk: het baby'tje is er helemaal af, wij hebben een volwaardige peuter in huis!

Eerste schoenen! Of ja, toch niet helemaal...

Lena is dus klein en licht, dat bent u waarschijnlijk al beu gehoord. Ter illustratie: op 10 juni is ze 1 jaar geworden, op 14 juni klokte ze bij Kind & Gezin af op 68 cm en 7,06 kg. Ze vindt het gezellig, daar aan de onderkant van de curves. Maar begrijp mij niet verkeerd: ik vind het prima zo. Zo'n petietje is vriendelijker voor de rug, kleren gaan langer mee en ze lokt steevast reactie uit: mensen vinden haar schattig of zijn onder de indruk van wat ze allemaal al kan "voor zo'n kleintje", waarbij ze haar duidelijk op een andere leeftijd schatten. Ik heb trouwens met haar een afspraak gemaakt: ik ga gewoon tegen iedereen zeggen dat ze nog maar 9 maanden is. Dat klopt met haar lengte en gewicht en met het feit dat ze nog geen tanden heeft. Motorisch is ze dan wel wat ver vooruit, maar dat komt dan weer overeen met Jolien op die leeftijd, dus dat ben ik dan weer goed gewend. En over drie maanden vieren we die eerste verjaardag lekker nog een keer! :-)

Maar dat klein zijn heeft dus ook een nadeel. Ik had al een tijdje in de mot dat dit wel eens een probleem zou kunnen worden. Want ons kleintje stapt namelijk al aardig mee aan twee vingers, of op een goede dag heeft ze zelfs al genoeg aan één hand om vooruit te schommelen. En op vakantie vond ze de Franse bodem blijkbaar betrouwbaarder dan de Belgische, want daar is ze geregeld alleen gaan rechtstaan. Tijd dus voor een eerste paar schoenen. Maar ze heeft zo'n kleine voetjes! Al van bij haar geboorte heb ik Bobuxjes klaarliggen, maat small (3 tot 9 maanden), en ik herinner mij dat Jolien daarmee rondliep op haar eerste verjaardag, enkele dagen voor ze echt alleen begon te stappen. Maar in het voorjaar kreeg Lena genoeg van al dat zitten en ontdekte ze een verticaal bestaan en had ze dus sloefkes nodig, maar die dingen bleven altijd maar koeien te groot. Met Pasen (3 april) heeft ze daarom van mijn moeder nog eerst een ander paar Bobuxjes gekregen: newborn voor 0 tot 3 maanden. Ze zaten haar als gegoten! En ook nu nog passen die newborn sloefkes beter dan maat small.

Maar nu ze al vrij vlot stapt is het dus tijd voor een eerste paar schoenen. Met de moed der wanhoop trok ik naar de winkel. Mijn vermoeden werd bevestigd: ze heeft maat 17 en de meeste eerste schoenen beginnen pas vanaf maat 18. Bovendien heeft ze ook een erg smalle voet en daar zijn de meeste modellen niet op berekend. Twee maten 17 waren er, waarvan maar eentje (spuuglelijk dan nog) voor meisjes. Er bestaan wel nog een soort van tussenschoentjes, die wel al het model van een schoen hebben, maar met een zachtere zool. En die begonnen bij maat 17,5. Eerst de tussenschoentjes gepast: duidelijk te groot, duidelijk even wennen, maar ze geraakte er wel nog een beetje mee vooruit. De echte schoenen waren dan weer beter qua maat, maar ze kon er hoegenaamd niet mee stappen. Na lang twijfelen heb ik dan toch voor de iets te grote, zachte tussenschoen gekozen. Lena stapte er vlotter mee en ze waren ook maar de helft van de prijs van die andere schoenen, zodat ze prima als overgang kunnen dienen tot het najaar, waarin we dan hopelijk al aan maat 18 zitten en een echte mooie schoen voor haar kunnen kiezen!

Jolien fietst!

Toen ik Jolien gisteren op school ging halen, was ze boos dat ik er al was, want ze wou nog op de fiets van Esmee. En toen gebeurde er dit:

 

En dat terwijl wij haar nog nooit op twee wielen hebben leren rijden omdat een van de pedalen van haar fiets door te trappen zichzelf uitvijst (vreemde zaak, ik moet er al eeuwen eens mee naar de fietsenmaker geraken). Mijn moederhart bloedt dus stiekem een beetje dat ze zomaar zonder ons heeft leren fietsen, maar ik gloei tegelijk natuurlijk ook van trots en geef onszelf toch een beetje krediet door de vele kilometers met haar loopfiets... En natuurlijk ook hoera voor onze school, waar ze zelf fietsen op de speelplaats hebben en onze stadsjongenen de ruimte krijgen om te leren rondbollen!

Klimopje

Hela, kleintje, vind je nu zelf 11 maanden niet wat vroeg om trappen op te klauteren?

Published with Blogger-droid v2.0.4

En ondertussen...

Is het hier kalmkes en is het tijd voor een inhaalbeweging:

- Jolien is 4 jaar geworden. We hebben samen een roze kroon met veel glitters gemaakt, zijn naar de film van Plop en het circus gegaan en ze is uitgebreid gefêteerd op alle vertrouwde adressen. Van ons kreeg ze twee spelletjes van Haba, op school mocht ze zelfgebakken wafeltjes uitdelen en verder was het dit jaar al Playmobil wat de klok sloeg. Schattig moment: ik hoorde dat ze vroeger dan gebruikelijk wakker was, hoorde haar 'Lang zal ze leven' en 'Erpy birthday to you' (niet eerlijk van mij, die 'erpy' is er al een tijdje uit, maar zo is hij tenminste wel vereeuwigd) zingen en daarna was het weer 20 minuten stil tot ze riep dat ze wilde opstaan (zo gaat dat hier 's morgens). Even een feestje voor zichzelf gebouwd! :-)

- Lena kruipt al van begin deze maand. En dat was goed te merken aan het spoor van vernieling speelgoed dat ze achter zich naliet. Eerst had ze de neiging om haar rechterbeen te strekken en had ze dus een heel eigen techniek (waarschijnlijk vond ze dat ze te weinig grip had met haar knietjes waar altijd wel een broek of broekkousen rond zaten). Maar ze is dan toch netjes op handen en knieën beginnen kruipen.

- Die handen en knieën hebben alleen niet lang dienst gedaan, want ze ontwikkelde al snel een liefde voor een nog verticaler bestaan. Dat kruipen was gewoon goed om tot bij de wipper te geraken, die blijkbaar de ideale hoogte heeft om haar volle 67 cm (jaja, nog altijd ieniemienie) aan op te hijsen. En die trouwens ook alweer afgedaan heeft. De salontafels vormen inmiddels ook geen enkel probleem meer. Afstandsbedieningen kunnen daarbij op extra belangstelling rekenen.

- We hebben er trouwens een volwaardige tafelgenoot bij. Jolien was tijdens het eten te vaak afgeleid en ribbedebie omdat Lena zich ergens vrij in de nabije omgeving bevond (vaak zichzelf optrekkend aan mijn stoel). En sinds Lena's vrijheid beperkt wordt blijft Jolien beter aan tafel zitten, maar krijgt ook Lena zelf voor het eerst echt belangstelling om eens zelf iets van eten in haar mond te stoppen. Vroeger vond ze broodkorstjes en babykoekjes precies maar vies om aan te raken, schudde ze er eens kort mee en omdat het geen lawaai maakte vloog het daarna onverbiddelijk op de grond. Maar deze week dus niet meer...

- Zelf ben ik een drietal weken geleden overigens weer wat door mijn rug gegaan. Stomweg door een opgevouwen slabbetje terug in het mandje onder de verschoontafel te leggen, daar een lichte rugpijn van te krijgen en daar dan een tikkeltje te vroeg mee te gaan squashen. Ik heb mij nochtans ingehouden omdat ik voelde dat ik hem daarmee weer overbelastte, maar de gevolgen waren wel zwaarder dan ik toen vermoedde. De dag nadien moest ik inpakken om met vrienden enkele dagen naar Redu te gaan, dus toen kreeg mijn rug ook weer nul komma nul rust. Met als gevolg dat ik ongeveer een hele week krom gelopen heb en in Redu iedereen wandelen en fietsen gestuurd heb zodat ik de twee namiddagen ter plaatse aan platte rust kon wijden. Dan nog twee weken stram geweest en nu pas begint de 'knoop' helemaal te verdwijnen. Alleszins: het squashen gisteren en vandaag ging beduidend vlotter dan de vorige keer!


- En voor de geïnteresseerden: aanschouw de schade van mijn fietsaccident...

Botsing

Mijn eerste aanrijding is een feit. Met de fiets, gelukkig. Maar wel knal tegen een voetganger, helaas.

Tussen de Veldstraat en de Opera van Gent, naast het oud justitiegebouw, ligt een stuk eenrichtingstraat met in de tegenrichting een fietspad. Ik reed daarop, volop snelheid aan het maken - en dan rijd ik makkelijk meer dan 20 km per uur. Aan de overkant van de straat waren twee meisjes (midden tot einde twintig, hadden net middagpauze want ze hadden allebei een belegd broodje en een drankje gekocht) halfweg de straat beginnen oversteken. Niet op een zebrapad, gewoon tussen de auto's door die aan het aanschuiven waren om de Kouter op te draaien. Ik stel mij nu voor dat ze dankbaar naar de bestuurder van de auto knikten die hen doorliet, want ze waren duidelijk helemaal niet bedacht op mogelijk verkeer uit de andere richting. En ik kon hen pas zien toen de auto voor hen voortreed. Ik heb nog uit alle macht geremd, maar het voorste meisje kon ik echt niet meer ontwijken. De aanrijding zelf is een klein gat in mijn geheugen. Het volgende wat ik weet, is dat ik op de grond lag, omkeek en zag dat dat meisje echt ónder mijn fiets lag - ik garandeer je: bij dat aanzicht slaat de angst echt om je hart. Gelukkig krabbelde ze al snel overeind, en ik deed hetzelfde. Eindbalans: zij was met haar hoofd tegen de grond geknald, maar had gelukkig nergens last van. Ik heb geschaafde handen en polsen, de muis van mijn rechterhand is gezwollen, mijn linker elleboog is stram en mijn beide knieën zijn geschaafd maar er is wel geen gat in mijn panty's. Goede reclame voor de Hema! Schade aan mijn fiets: de kettingkast ligt eraf en mijn achterrem sleept tegen het wiel. Of mijn wiel staat krom, kan natuurlijk ook.

Toen we allemaal iet of wat bekomen waren, kwam er van aan de overkant plots een man aangelopen. Een onderhoudstechnicus van De Lijn, zo bleek. En een beetje een lolbroek, maar wel van het aangename type. Hij had een grote verbandkist mee. "Van mijn werkgever moet ik die altijd maar meenemen en nu kan ik die EINDELIJK eens gebruiken". En blij als een kind dat een cadeautje mag uitpakken begon hij vanalle zakjes uit die doos te halen en open te knippen. Wattekes. Een flesje ontsmettingsmiddel. Belachelijk grote witte pleisters, die hij in twee knipte en waarna ze nog altijd belachelijk groot waren voor mijn geschaafde knokkels. Toen hij het plastiekje van een rolletje rekverband begon te pulken heb ik hem toch maar vriendelijk tegengehouden, ik was wel genoeg verzorgd. Waarna hij zijn koffertje zonder morren terug dichtklapte en met nog wat gezever links en rechts terugtoog naar zijn witte camionette met geel logo, zichtbaar blij dat zijn werkdag helemaal opgevrolijkt was.

En zo zijn we weer een ervaring rijker, eentje die ik liever niet meer wil meemaken. Ik vraag mij af hoe het met dat meisje is, of ze niet alsnog last heeft gekregen. Ik heb vooral last van stramme handen, die hebben duidelijk de grootste klap opgevangen. En bovenal ben ik blij dat het allemaal niet erger was. En puur uitnieuwsgierigheid vraag ik mij ook af wie hier nu wettelijk gezien in fout was. Ik reed volledig legitiem op dat fietspad, zij staken over zonder te kijken. Maar anderzijds zijn zij zwakke weggebruikers en moet je als bestuurder van een voertuig altijd kunnen stoppen voor obstakels. Voor de verzekering zal dit wel gewoon gedeelde verantwoordelijkheid zijn, zeker? Weet iemand dat?

Dada!

Als ik Lena de laatste weken eens even lekker voor mij alleen had op haar verschoonkussen, begon ik al eens wat vaker echt woordjes aan te reiken. Dada, mama, dat soort dingen. Ze wapperde dan wel met haar beide armen, maar ik had niet altijd het gevoel dat ze al helemaal doorhad wat de bedoeling precies was.

Tot ik zaterdag Mario aan de telefoon had en Lena naast mij op de grond zat te spelen. Ik sluit af met 'dadaaa' en haak in. En van aan mijn voeten hoor ik in een echo 'dadaaa' en begint er iets duchtig te wapperen. Een beetje later dan haar zus, maar ze is nu wel in één klap hélemaal mee met het concept!

Kleine meisjes worden groot...

... En dus krijgen ze een kapseltje. Of beter: en dus beslis je om die lange pluizige babyslierten aan haar voorhoofd wat bij te knippen omdat ze altijd in haar ogen hangen. Waarbij je vergeet dat zo'n negenmaandertje hevig met haar kop begint te schudden als je met een schaar zo tegen haar voorhoofd zit te prullen en ze haar handen moet thuishouden. Waardoor je dus geen flauw benul hebt in welke mate je nu nog wat recht aan het knippen bent. En je tere moederhart dus niet onverdeeld gelukkig is met het ongelijke eindresultaat. Maar kom, het kind ziet weer uit haar ogen. Jolien haar babypluizen zijn pas op 1 jaar en 3 maand voor het eerst bijgesnoeid!

Ze zit

Trouwens, Lena zit. Al een week of twee, maar dat wist u nog niet. En blijkbaar moet je daar veel bij praten, bij kunnen zitten. En vergt zitten zoveel energie dat de kwijlsluizen niet meer gesloten kunnen worden. Maar voortaan ziet Lena de wereld vanuit verticaal perspectief!

Groenten- en fruitpwaap pwaap pwaap

Mist u hier niets? Buiten blogberichtjes in het algemeen dan, want inderdaad: door al dat kinderen grootbrengen, centen verdienen, huis houden en huis bouwen schiet het bloggen er een beetje bij in. Maar ik bedoel dus: Lena is al meer dan zeven maanden oud (ja, verschiet maar eens goed - ik documenteer mijn achterstand één dezer) en hier is nog geen enkele foto verschenen van een met wortelpap besmeurde baby. Ik heb ze nochtans wel hoor, die foto's. Maar toen we op 5 november met de eerste lepelhapjes begonnen, was dat niet bepaald een succes. Lena wist hoegenaamd niet wat ze met die dikke brei in haar mond moest aanvangen. Na drie schepjes zat ze onbedaarlijk te wenen en toen ze met haar mond vol wortelpap een hoestbui kreeg en helemaal over haar toeren raakte omdat ze zich zo in haar groentenpap verslikte, heb ik mijn martelpraktijken gestaakt en haar gewoon haar geliefde fles gegeven. Jolien had al 'meegeholpen' om de wortelpuree te maken (ze was begot bang van het lawaai van het mixertje van de Babycook) en was dolblij dat zij de rest kon buitmaken. Tweede dag, zelfde scenario. Lena begreep totaal niet waarom ze niet gewoon haar fles kreeg en verslikte zich keer op keer in de groentenpap, dus na drie happen hielden we het allebei voor bekeken. En kaapte Jolien gretig de overschot weg, waarmee zij die dag toch ook al zeker één portie groenten binnenhad. Elk nadeel heb ze voordeel... De begeleidsters van de crèche wisten al dat ik met vaste voeding zou beginnen, dus maandag heb ik doorgegeven dat het niet bepaald een succes was, maar dat ze het van mij ook alvast mochten aanbieden. Jolien was als baby van bij de eerste hap nieuwsgierig naar die lepel en alles wat daarbij kwam kijken, dus ik vond het zo moeilijk om nu in te schatten of het gewoon een kwestie van gewenning was, of dat Lena er simpelweg nog niet klaar voor was. 's Avonds was hun oordeel was duidelijk: onze anders immer vrolijke Lena had zich zo kwaad gemaakt dat ze na een paar lepeltjes groentenpap gewoon bordeaux zag en daar waren ze danig van onder de indruk. Poging 1 werd gestaakt en Lena kreeg lekker haar vertrouwde flessen om aan haar zuigbehoefte te voldoen. Weg lepel.

Ik heb haar dan een goeie week rust gegund, maar poging twee speelde zich volgens hetzelfde scenario af. Ze had dan ook een lelijk hoestje en moest aërosollen en daar dan nog het hele lepelgedoe bij, dat was precies wat veel voor ons kleine baby'tje dat nog zo'n grote zuigbehoefte had. Dus is de hele operatie weer enkele weken stilgelegd en ergens eind december hebben we nog maar eens een nieuwe poging gewaagd, met fruitpap deze keer. En toen ging het al een heel klein beetje beter. Dus sindsdien kreeg ze elke dag een tiental lepeltjes fruitpap (uit een potje - die textuur is veel fijner dan de zelfgemaakte van thuis of in de crèche) en daarna haar zo geliefde fles. En nu, sinds een tweetal weken, is de hoest goed onder controle en lijkt de liefde voor de lepel ook geleidelijk mee op te bloeien. Fruitpap blijft haar favoriet, daar lepelt ze al vlot een potje van weg. Groentenpap kan op minder enthousiasme rekenen, maar ook daarmee komen we er op een dag wel. Ze heeft haar eigen tempo, ons kleintje. Nog altijd ruim binnen de verwachtingen, maar na een wervelwind als Jolien (die zich op deze leeftijd al aan de spijlen van haar park probeerde recht te trekken), is het toch aanpassen aan het gezellige tempo dat een doorsnee kalme baby erop nahoudt...!

Jolien op schaatsen

Tijdens de kerstvakantie waren we in Middelkerke, op een appartement dat uitkeek over de kerstmarkt voor het Casino. De hele vakantie lang heeft Jolien gebedeld om te mogen schaatsen op de ijspiste die daar aangelegd was. En op de laatste dag waren mijn argumenten op en ben ik dan toch gezwicht. Ze stond te popelen om de schaatsen aan te trekken. Ik heb zelf eerst nog eens een rondje geschaatst om alvast wat stevig op mijn benen te staan. En dan stapte Jolien zonder verpinken op het ijs. Aan de rand en aan mijn twee handen hebben we dan samen een rondje gereden gewandeld. Dat leek wel even genoeg voor Jolien. Ik wilde graag nog eens een rondje écht schaatsen, dus liet ik haar van aan de kant toekijken. En toen ik daarna van de piste dacht te stappen, wilde zij er terug op. Na enkele rondjes hebben we dan een kleuterschaatshulpje bemachtigd en daarmee was ze zowaar op haar eentje weg. Twee keer is ze zwaar tegen de vlakte gegaan en heb ik tranen moeten wegkussen, maar daarna 'schaatste' ze resoluut verder. En na drie kwartier heb ik haar onder luid protest van het ijs moeten dwingen. Na Svetlana Bolshakova voelt nu ook Kevin van der Perren de hete adem van haar concurrentie in zijn nek!

Rollebollebaby

Sinds 20 november kan Lena dan toch echt rollen!
Oefening baart kunst...

En dan, met een ultieme krachtinspanning:



Ter vergelijking: hier zie je het filmpje van toen Jolien pas kon rollen.

Allez hup, daar gaan we dan zeker?

Het was toch wel een schok. Het besef die woensdag 17 augustus dat ik de dag nadien een intakegesprek bij de crèche had. Omdat Lena daar vanaf de tweede week van september naartoe zou gaan. En dat dat over een goeie drie weken al zou zijn. En dat het wel een supergoede crèche is, maar dat ze toch nog mini zou zijn. En alleen zou liggen wenen enzo (hét schrikbeeld van elke moeder). En dat ik dan de borstvoeding al zou moeten beginnen afbouwen. En dat ik daar toch allemaal nog niet klaar voor was. Want juli was in alle drukte voorbij gevlógen en ik begon dus nog maar net mijn baby'tje volop op te snuffelen. En we kregen nog maar net een extra innige band omdat ze naar mij begon te lachen. En dus vormde het vooruitzicht dat ik haar al zou moeten 'afgeven' een onoverkomelijke knoop in mijn maag.

En zo komt het dat ik die woensdag 17 augustus 's avonds in de zetel tegen mijn ventje aankroop: "lie-ief? Gaan wij dood van de honger als ik nog een paar weken langer niet werk?" Waarop hij mij verzekerde van niet.

En dus nu gaat ze pas op 22/9 naar de crèche. En heb ik de flesjes nog een paar weken langer uit mijn keuken kunnen bannen. Ach, met haar 3,990 kilo voor 67 57 cm gisteren is ze compleet van de curves getuimeld, dus de kinderarts adviseerde sowieso om haar te beginnen bijvoeden. Dus nu moet ik er alsnog toch eens mee beginnen. Allez hup, daar gaan we dan zeker?

Published with Blogger-droid v1.7.4

Buik

Het was toch even schrikken toen ik gisteren niet gewekt werd door de gebruikelijke smak-smak-ik-heb-hongerrrr-geluidjes, maar door gefrustreerd geween, en ik bij inspectie van het babybed aan mijn voeten Lena op haar buik aantrof! De dag voordien had ze zich op de speelmat ook al helemaal rond haar as gedraaid (van noord naar zuid, zeg maar) en dat was al confronterend genoeg, dat schepje erbovenop had echt nog niet gehoeven!

(Ter verdediging dat ze echt geen wonderkind is: ze slaapt nog in een inbakerdoek en met de armpjes binnenboord liggen die natuurlijk niet in de weg voor het omrollen. Ik was gewoon nog niet ingesteld op een baby die zomaar haar eigen weg gaat...)

Published with Blogger-droid v1.7.4