Vooruitblik op straks

Vanmiddag terug op controle bij de fysiotherapeut. Voor mijn rug, ja. Dat is nog altijd niet gedaan, nee. En ik word dat ook wel eens beu, ja. Ik word dus langzaamaan wat zenuwachtig over wat zijn conclusies zullen zijn.

Er zijn drie opties:
- of ik ben genoeg verbeterd en mag morgen aan een revalidatieprogramma beginnen.
- of mijn toestand is status quo gebleven en dan zal hij mij een derde epidurale inspuiting aanraden.
- of ik ben achteruit gegaan en dan dringt een operatie zich op.

Laat het duidelijk zijn dat ik een operatie wil vermijden. Met mijn verstand kan ik de eventuele noodzaak en het nut van een operatie wel vatten, maar emotioneel ligt dat toch anders, heb ik al gemerkt.

Het liefst van al wil ik natuurlijk te horen krijgen: proficiat, dat ziet er allemaal heel goed uit, gaat gij maar revalideren, meiske. Dan kan ik tenminste weer vooruit.

Het meest waarschijnlijke lijkt mij echter een derde inspuiting. Met die beslissing kan ik wel leven, maar het schrikt mij wel af dat daarna de 'zachte' opties uitgeput zullen zijn. Ze geven naar het schijnt maar drie van die inspuitingen, dus dan wordt het alles of niets: volledig herstellen of toch een operatie.

Het probleem is dat ik het criterium niet ken. Is het de bedoeling dat ik echt volledig pijnvrij ben? Nee, dat ben ik lang nog niet. En ergens heb ik niet de indruk dat dat de verwachting is.

En wat ik ook moeilijk vind is dat ik het na al die tijd soms echt niet meer kan inschatten. Ik voel al zo lang pijn, dat ik het niet altijd meer als dusdanig ervaar. De grens tussen pijn en een stram gevoel of gespannen spieren is mij dus niet altijd even duidelijk. Ik hoop dus dat de evaluatie straks op een objectieve manier verloopt. En bovenal: dat de uitslag gunstig is!