En wat nadat het is foutgegaan?

Het waren zware dagen. De teleurstelling van het onverwachte einde van een al even onverwachte zwangerschap. Het slechte nieuws dat je zelf pas hebt vernomen doorbellen naar de enkele familieleden en vrienden die al in het goede nieuws van de zwangerschap gedeeld hadden. En dan de beslissing hoe we deze onprettige situatie verder afhandelen.

Eerst even zeggen dat ik blij ben dat we met dit verhaal toch bij onze naaste kring van familie en vrienden terecht kunnen. Tijdens de terugrit op de fiets ben ik een paar keer overspoeld door een golf van verdriet en tranen. Thuis heb ik eerst uitgehuild in Mario's armen en dan heb ik nog een potje gejankt in de eenzaamheid van mijn bureau. Mijn eerste twee telefoontjes stokten al bij de aanloop naar het woord 'miskraam'. Maar dat ik ook in de volgende telefoons een paar keer mijn verhaal heb kunnen doen werkte tegelijk ook louterend. We hebben hier een nuchtere kijk op en dat maakt het verlies wel wat lichter, maar hoe dan ook heeft zo'n verlies ook een grote emotionele impact. En daarbij zijn onze vrienden en familie een echte steun gebleken. De warme reacties hebben de verwerking echt wel een stuk verlicht. Mijn zus heeft een dagje later zelfs bloemen bij ons thuis laten bezorgen! Jullie zijn allemaal stuk voor stuk goud waard. Ik weet niet hoe ik jullie kan bedanken!

Voor lotgenoten wil ik toch ook even dieper ingaan op het technische aspect dat volgt na het slechte nieuws dat het fout is gegaan. Dat bloedverlies was namelijk nog niet het feitelijke miskraam, wanneer dat zich doorzet en hoe hevig dat zal zijn is niet te voorspellen. Je kan dus kiezen om dat gewoon af te wachten of je kan voor een curretage kiezen. Allebei bieden ze voor- en nadelen, maar het hangt voornamelijk af van waar je je het best bij voelt. Ik ben al eens bevallen, en volgens de dokter is een curretage dan veel lichter dan wanneer dit mijn eerste zwangerschap zou zijn. Zelf had ik vooral het idee dat ik liever in één keer komaf maakte met deze onprettige zaak en zeker wilde zijn dat ik snel met een schone lei kon beginnen, zonder onverwachte verrassingen van oncontroleerbaar zware bloedingen of ontstekingen door achtergebleven weefsel (ik zeg maar wat). Dan maar meteen door de zure appel bijten en dus koos ik voor de curretage. Mijn gynaecoloog doet dat onder plaatselijke verdoving enkel op woensdagmiddag, dus werd de workshop en het etentje ter ere van de 65e verjaardag van mijn mama die dan op het programma stonden in allerijl afgeblazen en ging ik in plaats van naar een chocolaterie in Mechelen naar een klinische operatie-achtige zaal voor kleine ingrepen in het ziekenhuis.

Ik ben alleen gegaan. In eerste instantie vond de gynaecoloog dat blijkbaar een vreemde beslissing en de meeste vrouwen schijnen wel iemand mee te brengen, maar ik heb op zo'n moment niet veel volk aan mijn kop nodig. De emotionele pijn was al hartverwarmend opgevangen door Mario, onze familie en vrienden. De fysieke pijn, daar moet je toch alleen door. Bovendien is onze gynaecoloog een warme man die zijn werk vakkundig en tegelijk met medeleven uitvoert. Toen ik hem zag, had ik net als bij de bevalling van Jolien echt het gevoel "oef, hij is er. Ik sta er niet meer alleen voor". De verpleegster was trouwens ook echt super.

Eerst een praatje met ons drietjes. Om mij af te leiden en de stress wat weg te nemen. Verder werd elke stap en de mogelijke fysieke reacties op voorhand toegelicht. Het speculum kende ik nog van bij het plaatsen en weghalen van mijn spiraaltjes. Daarvan weet ik al dat het echt! niet! aangenaam is. En eigenlijk was dat de grootste pijn, die bovendien gewoon blijft aanhouden, dus alles wat erop volgde viel best wel mee. 4 verdovende spuiten. 2 amper gevoeld, de volgende 2 waren inderdaad - ook weer zoals voorspeld - minder leuk. En dan wordt al het weefsel met een doorschijnend plastieken buisje van 8 millimeter weggezogen. Toegegeven: ik wou dat ik toen had beseft dat de verpleegster dat buisje ook vasthoudt en bovendien binnen mijn gezichtsveld stond, want dan had ik toch weggekeken. Dat had ik niet moeten zien. In een flits was het voorbij en werd ik ook van dat vreselijke speculum verlost. De opluchting en het besef "dat was het dus" zorgde nog even voor een emotionele tik, maar ik wist tegelijk: dit was de juiste keuze. Blijkbaar zat alles al vrij laag en zou het geen week hebben geduurd voor het miskraam had doorgezet. Maar ik was toch blij dat ik daar niet meer op moest zitten wachten.

Na afloop verwittigde de gynaecoloog mij dat ik best even bleef zitten om te bekomen omdat veel vrouwen toch nog een flauwte krijgen (het is al voorgevallen dat ze direct vertrekken maar dan in de inkomhal flauwvallen). We bleven dus een praatje zitten maken en inderdaad: na enkele minuten kreeg ik geruis in mijn oren en kon ik beter terug eventjes gaan liggen. Ik werd uiteindelijk naar een recoveryzaal (voor échte operaties - er stond zelfs even een anesthesist aan mijn bed die dacht dat ik ook in slaap gebracht moest worden) gebracht waar ik nog even moest liggen bekomen. Bloeddruk en polsslag werden om de zoveel tijd gecontroleerd, maar toen ik mij na een half uurtje echt wel beter voelde, mocht ik nog niet weg. Die verpleegsters zijn natuurlijk andere kalibers gewend en ze stonden erop dat ik stapsgewijs terug ging rechtzitten. Alle begrip daarvoor, maar na een uur heb ik mijn vertrek toch wat geforceerd. Ik voelde mij beter en bovenal: ik wilde echt wel terug naar mijn warme nest thuis. Ik heb mij de rest van de dag nog wat leeg gevoeld (letterlijk en figuurlijk) en had ook de dag nadien nog wat de blues, maar nu, in totaal drie dagen later, durf ik echt wel te stellen dat ik (en zelfs 'we') er al grotendeels overheen ben. En ik durf ook te stellen dat dat in grote mate komt door de hartverwarmende steun van onze nabije omgeving!