En? Last van kwaaltjes?

Jazeker, dank u. Bij Jolien had ik bijna geen last van de klassieke zwangerschapskwaaltjes. Ik werd enkel misselijk als ik in de auto zat en mijn maag wat leeg werd. Zo heb ik ook maar 1 keer moeten overgeven (op de parking van een Colruyt in het Brusselse - de dag nadien ben ik zwangerschapskledij gaan kopen) en sindsdien had ik altijd koekjes op zak wanneer ik met de auto op stap ging. Ik had toen wel van in het begin last van mijn bekken, maar met af en toe een bezoekje aan de osteopaat en de nodige rust op tijd en stond heb ik daar al bij al niet zo heel veel last van gehad.

Maar clichés dienen om bevestigd te worden en zo blijkt dus weer dat elke zwangerschap anders is. Een bloemlezing:

- Moe. Nu is het al veel gebeterd, maar na een volle zaterdag of een drukke zondag kan ik nog altijd op een knorrende en brommende wederhelft rekenen als ik rond 19u15 al zit te knikkebollen bij Joliens Hopla-,-Plop-of-weet-ik-veel-wat-nog-allemaal-filmpjes en tijdens de Pappenheimers moet toegeven dat we Witse best opnemen en de dag nadien bekijken, want dat ik de ontknoping anders toch maar zou missen.

- Verstrooid. Ook dat betert, maar ik kan na een "mama, beetje melk" naar de keuken vertrekken en mij daar vijf stappen verder vertwijfeld staan afvragen wat ik er ook weer zou gaan doen. En toen ik twee weken geleden besliste om toch maar geen ajuin in mijn eten te verwerken (maaglast - zie later), stond ik even later klaar om mijn aardappelmesje in de groentenbak van de frigo te leggen en bleek dat de ajuin al in de bestekbak lag te blinken. Of ik gooi geknipte nagels met nagelknipper en al in de vuilbak. Van die momenten dat je moe word van jezelf.

- Misselijk. Namiddagmisselijkheid, om precies te zijn. Opstaan was geen probleem. Tussen 10 en 11 moest ik gewoon zeker iets eten, want anders was ik zwaar misselijk tegen etenstijd rond 12u, 12u30. En dan bleef mijn middageten al makkelijk eens op mijn maag liggen, waardoor ik in de namiddag zwaar misselijk werd, met een hoogtepunt rond 17 uur (de ene keer nog weg te slikken, maar een paar keer toch echt niet meer). Bij het avondeten zat ik daardoor vaak een beetje mottig aan tafel en ik ben ook nog geregeld met het gevoel van een tennisbal in mijn maag in bed gekropen. En elke keer dat ik dacht "hé, het is precies aan het beteren", dan sloeg het weer keihard toe. Ik moet er geen tekeningetje bij maken. Wel een heel raar gegeven dat je net moet éten als je je zo misselijk begint te voelen. Je moet bewust ingaan tegen elke natuurlijke reflex en ook je verstand even uitschakelen, maar eten helpt dus wel degelijk. Voor wie er ook last van heeft: het schijnt wel eens te willen beteren na 13 weken. Ik kan dat nu (gelukkig!) ook beamen.

- Geuren. Ik ben deze keer wel beduidend gevoeliger geworden voor geuren. Kakjes van Jolien zijn echt niet te harden, en al zeker niet als ze uitzonderlijk eens op haar potje gaat in plaats van op de wc. Tijdens het koken heb ik er gelukkig geen last van, maar als ik na het eten de afwas gewoon op het aanrecht laat staan en dan opnieuw de keuken binnenkom, dan krijg ik het vaak heel lastig.

- Gewicht. Misschien het voordeel van al dat misselijk zijn tijdens het avondeten? Ik ben nog niet bijgekomen. Het grappige is wel dat ik al een duidelijk buikje heb. En nu herinner ik mij weer dat ik dit bij Jolien ook een grappige fase vond: ik heb een buikje dat ik nog wel eens kan hebben als ik een kilo of twee meer weeg dan gewoonlijk, alleen kan ik mijn buik nu niet meer intrekken, zoals ik dat anders wel kan. Volgende fase is die waarin mensen die mij zien in mijn plaats zullen hopen dat ik zwanger ben, want dat ik anders toch wel iets aan dat buikje zou mogen doen!