En met de rug?

Wel, als je er rekening mee houdt dat ik oorspronkelijk gehoopt had dat ik er na drie dagen weer bovenop zou zijn en weet dat we meer dan een maand verder zijn en ik nog altijd zo krom loop als een scheefgewaaide palmboom... Tjah.

Het ging eigenlijk wel beter hoor, midden vorige week. Ik kon weer wat grotere passen nemen en zelfs al lichtjes versnellen tijdens het oversteken van de straat. En de knoop met de permanente pijn onderin mijn rug (achteraan het bekken - aan het heiligenbeen, dus) vervaagde steeds meer. Maar toen werd Jolien ziek. 39,6°C, dat stuur je niet naar de crèche. Dus was ze woensdag en donderdag thuis en vanaf vrijdag zaten we met vrienden een weekendje in Center Parcs. En zo heb ik mijn rug weer geweldig overbelast door haar vaker op te tillen (tot dan liet ik dat zoveel mogelijk aan Mario over) en zelfs gewoon hele eindjes rond te dragen. Want zieke kindjes laten zich niet door om het even wie troosten (zelfs Mario was niet meer goed genoeg, ocharme) en laten zich evenmin zomaar terug op de grond zetten als de eerste tranen gedroogd zijn. De voorbije week heb ik zoveel mogelijk werk uit handen gegeven, maar ik heb toch gewoon 3,5 dagen op mijn bureaustoel doorgebracht, dus van platte rust kwam ook weer niets in huis. En dat heb ik gevoeld. Mijn osteopaat heeft mij weer losgekneed, ik heb weer twee dagen pijnstillers genomen en ik doe trouw mijn oefeningen en neem zoveel mogelijk platte rust. En hoe lastig ik dat op lange termijn ook kan gaan vinden, deze keer probeer ik flink door te rusten tot ik er volledig bovenop ben, want ik ben het beu om zo krom te moeten rondschuifelen!